We worden in het jazzgenre overspoeld van projecten en artiesten; omdat het begrip jazz nu echt breed is geworden door een soort fusion, free jazz en improvisatie met een culturele 'touch'. Neem nu Kin Gajo, een band geïnitieerd door de Brusselse accordeonist Stan Maris, die zijn krachten bundelde met saxofonist Werend Van den Bossche (Dishwasher, Green Mean Machine) en drummer Tom Peeters (Olga Jane). Een trio die sowieso weet hoe je de muzikale grenzen aftast.
Kin Gajo biedt dromerige soundscapes met een Oosterse tint. De warme sax botst zachtmoedig tegen de bedwelmende drums; de accordeon doet je zweven.
Een magische schoonheid door deze instrumentatie en aanpak.
De EP start met het mooie “Home of Nowhere”; gaandweg voegen ze er een klankkleur aan toe en is men niet vies van wat geexperimenteer met electronica. Op “Enter, Gajo!” worden alle registers open getrokken. Het is boeiend door de verrassende wendingen en het opzoeken van uitersten. Het sprankelende “Clan of three streets” en het lekker opzwepende “Whatever You Feel Like” met het vrij korte “Exit, Gajo!” onderstrepen dit.
Ze bieden een brede kijk op het jazzgenre aan, dat sprookjesachtig, avontuurlijk en veelzijdig klinkt. Dit smaakt naar meer … Interessante boeiende parel!
Tracklist: Home of Nowhere 05:19 Enter, Gajo! 06:07 First Encounter 03:42 Clan Of Three Streets 04:03 Whatever You Feel Like 02:36 Exit, Gajo! 01:26
Petrichor - Andreas Polyzogopoulos feat. Petros Klampanis & Wajdi Riahi
Trompettist en componist Andreas Polyzogopoulos stelt zijn vijfde album voor, ‘Petrichor’. Op ‘Petrichor’ speelt hij trompet en maakt hij gelegenheidseffecten met de begaafde partners Petros Klampanis (bas) en Wajdi Riahi (piano). 'Zonder drummer creëert het trio een intiem geluid, met spaarzame texturen maar ook een stevig en besluitvaardig ritmegevoel’, staat in de biografie te lezen.
We wentelen ons even in die sprookjesachtige wereld van muzikale intimiteit, die de harten weet te raken, op bijzonder speelse wijze
Het pad van ingetogenheid wordt wel eens verlaten zoals bij het sprankelende, groovy “Kountouri”, waaruit de uitzonderlijke virtuositeit van deze klasbakken nogmaals blijkt.
Doorgaans blijft het een intiem pad, pakkend, zoals het magisch mooie “CPH Melodrama”. Een twinkelende piano en een verbluffende trompet botsen zachtmoedig op die bedwelmende baslijnen op songs als "Barbas” of “First time in times square”, met een zekere speelsheid en improvisatie. Grenzen worden afgetast en de sound heeft een hypnotiserende invloed. Ze voelen elkaar sterk aan, wat het geheel ten goede komt.
Een adembenemende schoonheid creëren ze door hun instrumentatie, en er is weemoed en melancholie door deze aanpak. Sjiek.
Tracklist: Petrichor 08:07 The Coldest Summer 05:17 Kountouri 07:36 CPH Melodrama 05:36 Barbas 05:00 Kaiafas 06:19 First Time in Times Square 05:22 Ariadne's Scent 06:34 Petit Sablon 03:30
Michel Reis wordt geprezen als een ‘geweldig pianist’ door Downbeat Magazine en hij heeft zich de afgelopen jaren ontwikkeld tot een artiest met internationale faam. Michel Reis heeft opgetreden in veel van 'swerelds beroemdste zalen en festivals, waaronder de Blue Note Jazz Club, Dizzy's Club Coca-Cola at Jazz at Lincoln Center, de Olympia in Parijs, het Casa de Musica in Porto, het Panama Jazz Festival het Montreux Jazz Festival, Cully Jazz, Crest Jazz Vocal, OctLoft Jazz Festival, Les Rendez-Vous de l'Erdre de Nantes en nog veel meer.
Hij heeft getoerd over de hele wereld en veel opgetreden in Europa, Azië, Noord- en Zuid-Amerika en Afrika.
Hij bracht verschillende albums uit, en staat er bekend om dat hij zeer minutieus en filmisch tewerk gaat. Op het recente 'For A Better Tomorrow' is dat niet anders.
De grote sterkte van een pianist als Michel Reis is dat zijn pianospel tot de verbeelding spreekt. Op intieme wijze is er een verhaal en de muziek is perfect voer voor een natuurfilm, of toch het soort films waar je even bij gaat zitten mijmeren en geniet van het uitzicht aan de horizon. Hert hoeft niet avontuurlijk te klinken.
“Bound Together” is ontroerend mooi en brengt rust en kalmte. Op dat elan blijft hij gewoon doorgaan tot het einde, “Chimes of Freedom”.
De plaat beluister je best in zijn geheel. In de pianoklank is er een verhalenlijn, die boeiend genoeg is om even stil te staan en de harde realiteit te vergeten, een betere 'morgen' in een jachtig leven.
Het zijn een elftal atmosferische, warme, sombere klankentapijtjes die Michel Reis uitspreidt op deze 'For A Better Tomorrow'.
Tracklist: Bound together - For a better tomorrow - Point Dune - Coal harbour - After the winter - Simple twist of fate - Velvet dust - Aquene - Paper feathers - Surfacing - Chimes of freedom
Bombino, rond bandleider/songschrijver/gitaar-maestro Omara Moctar heeft nieuw werk uit. Na het album ‘Deran’ uit 2018 (waarmee hij de eerste muzikant uit Niger met een Grammy-nominatie werd en als Best Global Album een A2IM Libera Award won!) tourde hij met zijn 'Sahara rock' (= een opzwepende mix van folk, rock, blues, funk en world music). In 2020 werd ‘Live In Amsterdam’ uitgebracht.
Het nieuwe album ‘Sahel’ werd opgenomen in Casablanca (Marokko) en is een persoonlijke plaat. Hij komt op voor 'zijn' Tuareg bevolking, de nomadische stammen die verspreid zijn over de Noord-Afrikaanse landen, aangeduid als de Sahel-regio. Hij zingt in de ‘Tamasheq taal’ over"Let's protect our brothers wherever they are because we are the same!".
Hoewel we als leek de teksten niet begrijpen, voel je wel de sfeer uit die Afrikaanse stammen We gaan de confrontatie aan, en genieten van de Afrikaanse ritmiek, tekstueel het soort protest tegen discriminatie met een vuist in de lucht.
De sound en de maatschappijkritiek moet je laten inwerken. Ondanks de uitbuiting en pijn heerst er muzikaal een soort ontspanning en feest. Een boodschap van hoop geeft Bombino in een wereld vol vertwijfeling. Je wordt door Bombino meegevoerd naar het stofferige woestijnzand, van het ingetogen “Ayo Nigla” tot het opzwepende “Si Chilan” voel je gewoonweg die Afrikaanse vibe.
Protest plaat om muzikaal te koesteren.
Tracklist: Tazidert 04:56 Alwane 04:04 Aitma 04:10 Si Chilan 03:57 Ayo Nigla 04:11 Darfuq 05:49 Ayes Sachen 05:22 Nik Sant Awanha 04:36 Itisahid 03:44 Mes Amis 05:14
Thorium heeft een nieuwe plaat uit, 'Extraordinary Journeys Part I' en ze kwamen die op het Pluto Fest voorstellen. We volgen de band al vanaf het begin, en we waren steeds onder de indruk van hun eigenzinnige sound binnen het heavy metal genre. Nooit klinkt het ergens gedateerd.
Hun nieuwe plaat klinkt alternatief genoeg, en voelt zelfs aan alsof Thorium is uitgegroeid tot een absolute topper, met deze plaat.
Ze speelden een daverende, verbluffende, krachtige set vol uppercuts op het festival. Lees gerust .
Thorium blijft die kenmerkende hardrock roots trouw, maar blikt vooruit. “Nightfall” klinkt veelzijdig en heeft een dosis experiment aan klanken, of drijft het tempo naar een andere versnelling.
Thorium is sterk op elkaar ingespeeld. “Bushido” is razendsnel gespeeld (disposible heroes theme) en is een epische song die je moeiteloos mee brult. De vocals gaan diep en bezorgen je koude rillingen.
De metal gaat allerlei richtingen uit en het geheel klinkt fantasieprikkelend .Toegankelijkheid en avontuur vinden elkaar, o.m. in het negen minuten durende “Echoes Of Lost Souls”, met een doomy randje en gedragen door de meerstemmige vocals van Dario en David.
'Extraordinay Journays Part I' is een uiterst spannende plaat van een band die in het genre duidelijk evolueert … Puik werk van die gasten!
Tracklist: Overture 1828 - Time and Generations 01:02 Age of Adventure 04:02 Across the Nations 04:56 Nightfall 05:08 Bushido! [disposible heroes theme] 04:15 Thorium 06:25 Morituri te Salutant 01:57 Gladiator 06:31 To Sleep Neath Mountainous Waves 07:16 Echoes of Lost Souls 09:03
Sister May is moeilijk in een muzikaal hokje te duwen, het gaat van alternatieve rock naar grunge tot new wave en experimentele rock. Wat een diversiteit. Intrigerend.
Toen de EP 'Ascent' in 2018 verscheen , waren we er live bij in Roeselare. We bleven Sister May op de voet volgen, tot de release van hun full album 'Undecided Behaviour’. We waren terug aanwezig op de release show in De Kreun, Kortrijk. Lees gerust.
Interview met de band, lees hier .
De plaat werd onder eigen beheer uitgebracht, het vinyl bij het Nederlandse label Lay Bare Recordings.
“The Floater” tekent meteen die variatie, met een onderhuidse dreiging. Het is een bijzonder bombastische, verschroeiende warme sound, emotioneel beladen door de vocals, die clean en (g)rauw kunnen zijn. “Headshot” en “Dust Devil” zetten dit verder in de verf. Iets verderop intrigeren “Guts”, het wondermooie, verrassende “The Kneep” en het verbluffende “Dope”. "De band breng dus een allegaartje aan stijlen, geeft er een ferme lap op en speelt met donker en licht, tussen zware riffs en lichtvoetigheid. Een ongecontroleerde sprong in de duisternis'', schreven we over hun optreden in De Kreun. ‘Undecided Behaviour' onderstreept dit.
Ergens borrelt NiN of Puscifer op in hun materiaal, maar heeft toch vooral een eigen smoel. Indrukkwekkende band die niet moet onderdoen voor de grotere namen.
Tracklist: The Floater – Headshot - Dust Devil – Guts – Borderline – Sworm - The Kneep - Dope
Far Beyond is een 5-koppige band die in 2022 werd opgericht in Gent. Ze hebben er een pak optredens opzitten en dus werd het stilaan tijd voor een debuutplaat, ‘'The Moment of Creation', die uitermate knap in elkaar zit.
Het is een melodieuze metalplaat geworden met een zekere verhalenlijn en die de fantasie prikkelt. Een verschroeiende schijf werd het, met een rollercoaster aan emoties.
Na een kalme intro zijn we met “Fast Forward” vertrokken op een nietsontziende muzikale wervelstorm aan verbluffende riffs en donderende mokerslagen op de drums. De emotioneel beladen, rauwe vocals zorgen voor kippenvelmomenten.
De band bidet nogal wat tempowissels en variaties, o.m. van een eerder zachte intro als bij “Winter” en “Alternate” naar een oorverdovende vuurbal. Upprcuts worden toegediend. Het stopt pas na “Alternate”, “Worst in Me” en het knetterende “Area51”. De nummers werken verslavend.
Knap debut, klasse plaat, klasse band! In ons geheugen gegrift.
Tracklist: Trust 04:00 Fast Forward 03:26 Challenger 05:08 Watch You Bleed 03:12 Winter 02:41 Alternate 04:31 Afterworld 03:21 Alpha Male 04:47 Vice 03:28 Worst In Me 05:55 Area51 03:27
In het najaar van 2020 stelde gitarist Machiel Heremans het debuut van zijn Abstract Inc. voor, wat staat voor een Brussels sextet met enkele internationale namen. Naast Daniel Jonkers (Nederland) treffen we ook Leonard Steigerwald (Duitsland) en Abel Jednak (Frankrijk) aan op deze EP, die in de vier nummers een mooie staalkaart bieden.
De band had deze EP graag live voor een publiek gerspeeld, helaas lukte dat niet, alternatief was in deze coronafase de livestream. Die streaming konden we zien op een B-Rewind avond georganiseerd door Leuven Jazz Festival en B-Jazz international Contest.
Ondertussen heeft de band niet stil gezeten, en in 2023 kwam eindelijk een eerste full album op de markt 'Goodbye Big Idea'. We hadden over de release een fijn gesprek met Machiel, lees hier.
De plaat zit vol met grote ideeën, klinkt divers, avontuurlijk en is als een trip doorheen een muzikaal landschap.
Het begint al met een prachtige “Martial Lawn”, soundscapes gaan alle windstreken uit. Nergens vervalt het in een chaotische brij. Sommige songtitels mag je letterlijk nemen, “Coffee, with a tiny bit apocalypse please” onderschrijft eigenlijk hoe de song in elkaar steekt, zachtmoedig getokkel gaat naar een climax, die aanvoelt als een apocalyptische stroom. Een portie humor is hen niet vreemd.
Abstract Inc. verrast telkens, improviseert, experimenteert en speelt met emoties. Wat een kleurrijk klankentapijtjes krijgen we te horen. “Telenetwerk” en “Il Boscetto” zijn twee pareltjes in dit muzikaal concept van jazz, fussion en klassieke muziek.
“Algae Rhythm”, “Dancing Terminator” en het afsluitende “Schakelaar” bieden prikkeling en zorgen voor uppercuts.
Tracklist: Martial Lawn 05:59 Coffee, with a tiny bit apocalypse please 05:05 Telenetwerk 06:22 Il Boscetto 04:44 Algae Rhythm 07:44 Dancing Terminator 05:58 Schakelaar 06:17
De uit Argentinië afkomstige alternatieve dreampopband Nax is ontstaan in 2012. Ze waren eigenlijk al eerder bezig van vóór 2009; de band zelf begon live te spelen vanaf 2010, dit door nummers van Nicolas Castello's soloalbum 'Infinito'. In 2013 brachten ze hun eerste twee platen uit, getiteld 'Amalgama' (EP) en 'Anima (EP)'.
Nax blijft rustig aan de weg timmeren. Er kwam in 2020, 'Congelado'; lees gerust .
NAX heeft niet stil gezeten, we hebben ondertussen het nieuwe, 'Dejando Todo Atras'.
Het opmerkelijke is hoe de band typische Argentijnse muziek combineert met post punk en dromerige soundscapes, die prikkelend inwerken. Beluister maar eens “Brillar”, “Olvidado” en het sprankelende “Reflejo Lunar”. Een culturele totaalbeleving dus.
Dat de songs vaak niet in het Engels zijn, is binnen die context zelfs een pluspunt. Het zorgt voor een zwoele sfeer die je meevoert naar die landen als Argentinië, maar ook is er oog voor experiment met sound en vocals. Er is avontuur te horen, “Deseaparecer”, mede door de verrassende wendingen en de variaties, met een donker hoekje af uiteraard, wat nu net die kenmerkende postpunk onderschrijft.
Nax brengt een zeer persoonlijke plaat uit. Liefdesverdriet is één van de items. Zonder melig te klinken, weten ze op subtiele, dromerige wijze je hart te raken. ‘De Zuid-Amerikaanse tint is er in de songs in eigen taal’, schreven we over 'Congelado' in 2020.
De Latijns-Amerikaanse band betovert ons met die wisselende, gevarieerde aanpak. Mooi.
Brillar 03:38 Olvidado 03:27 Todo es fugaz 03:03 Reflejo lunar 03:37 Desaparecer 04:22 A S T R O 03:51 R A R A 04:08 Bleu 03:43 Animal 03:58 No soy quien debería ser 05:58 Me como tu voz 03:52 Verlos Partir 03:22 Danza cuántica 07:20
De metal formatie Shocker, onder zanger Sammy Peleman (ex-After All, ex-September Sin), brengt een mengeling van diverse metal stijlen. De band bestaat verder uit de gitaristen David Vandewalle (ex-Anesthesy, ex-Artach) en Chris Dedeurwaerder (ex-Phoenix Rebellion), basist Koen Vanassche (ex-Gae Bolga, ex- Wapenspraak & Drinkgelag). Nieuwkomer in de band is drummer Louis Genovese (Eyes Of Stone). En de toetsen zijn van gitarist Dedeurwaerder.
Toen we de band zagen optreden op het Plutofest dit jaar, waren we sterk onder de indruk van hun gevarieerde aanpak. Lees gerust
Het album 'Fractured Visions of The Mind' is nu uit. “Shattered” intrigeert door die donkere, grauwe vocals stem. Een uppercut aan riffs en drum salvo's volgen. En door al die wisselingen blijft het spannend.
Doorsnee hardrock hebben we in “Stranded on the borderline” met die kenmerkende prachtige cleane hardrock vocalen. De muzikanten gaan speels overtuigend tekeer, een sound die lichtvoetig, rauw en krachtig is. De keys bieden kleur. De vocals van zowel Sammy als van Koen spreken tot de verbeelding, licht (hemel) en duisternis (hel) vinden elkaar, het is bijna filmisch, episcvh … Ze weten de fantasie te prikkelen.
Shocker geeft het metal genre een boost door het avontuur te injecteren in de sound, zonder echt de roots te verliezen. Het afsluitende “And so it has begun” onderstreept het nogmaals.
Band die een sterke, veelzijdige plaat uit heeft.
Zie ook Shocker op PLUTO Fest: https://www.youtube.com/watch?v=8EEuQItsrPk
Tracklist: Shattered - Injecting The Parasite - Stranded On The Borderline - Where Shrinking Violets Grow - Sands Of Time - Time Does Not Heal - Survive The Night - Fractured Visions Of The Mind - And So It Has Begun
Een nieuwe single van Calicos (vroeger noemden we die ‘The Calicos’) en wat voor één. Calicos zijn als indiebandje nog altijd het best bewaarde geheim van de Lage Landen, en dat zou met deze single wel eens kunnen veranderen.
“The Siren” gaat over het verlangen naar authenticiteit in de tsunami van indrukken en impulsen anno 2023. Het nummer staat, net als de veel gedraaide singles “Reliving” en “Comedown”, op het nieuwe album dat in de loop van 2024 uitkomt.
“The Siren” is een een indie/americana-parel met een leuke vibe en een vintage-feel. De uitgekiende productie was in handen van Tobie Speleman (Gepetto & The Whales, Dirk., The Haunted Youth, Isolde Lasoen, Hooverphonic, …). Hij zorgde voor perfect gedoseerde arrangementen en een fantastische bridge en outro. Het is een intrigerende single, met – voor Vlaanderen - misschien toch vooral een Radio1-profiel. Stevige concurrentie voor Absynthe Minded en The Radar Station.
https://www.youtube.com/watch?v=k8jvzls5kP4
Cavaran (zorg dat je die bandnaam niet verkeerd leest) is een Aalsterse band die grossiert in instrumentale stoner en die daarbij al eens uitwijkt naar psychedelica, doom en spacerock. Het ligt allemaal dicht bij elkaar, maar zo heb je toch al een idee van wat je kan verwachten. In 2020 konden ze ons verrassen met hun debuut-EP ‘Bulldozer’ en nu zijn ze terug met hun eerste full album ‘Nights At Josan’.
Dit album klinkt bij momenten loodzwaar en log, om dan op te schuiven naar het psychedelische of sonische. In de trage en logge stukken doet dit mij wat denken aan Karma To Burn, Atomic Vulture en Ufomammut. De tracks hebben elk een eigen ritme en structuur, zodat je als luisteraar toch wat houvast hebt en niet in één lange trip blijft hangen. Al zou je dat natuurlijk wel kunnen natuurlijk, want daar leent deze muziek zich bij uitstek toe.
De eerste drie tracks van het album zijn meteen ook de sterkste. Daar net na komt “Bad Roads And Mountains”, en dat moet bijna wel over hun eigen regio gaan. “Way Down Low” en “Snail Horns” hebben elk een pittig tempo en wat minder dat logge en doomy sfeertje dat er wel is in de eerste tracks. Bij de intro van “Snail Horns” zullen de metalfans hun duimen en vingers kunnen aflikken. Na die donderende intro komen er galopperende drums en een bijzonder lange psychedelische gitaarsolo en zo gaat het naar een finale waarin het gaspedaal diep wordt ingedrukt. Slakken met hoorns? Dan moet je toch al in een heel vette trip zitten!
“Storm” start met een akoestische intro en bouwt dan laagsgewijs op naar een hevig onweer. Echt een storm zoals we die dit jaar al een paar keer over ons heen kregen zou ik het evenwel niet noemen. Als het album op zijn laatste benen loopt, vanaf “Strawberry Butt” tot aan “Bullface”, lijken de tracks meer alsof er tijdens een lange en leuke jamsessie iemand al dan niet onbewust de opnameknop heeft ingedrukt. De structuur is veel losser, er zijn minder zaken die terugkeren en de spanningsboog staat niet zo strak als bij de eerste nummers. Toch heeft bijvoorbeeld “Bullface” lange stukken waar we heel blij van worden, maar die vale fade out-outro laat ons als luisteraar een beetje op onze honger zitten.
Als instrumentale band in desert rock is het een hele uitdaging om een volledig album lang de luisteraar mee te nemen op je trip. Cavaran slaagt daar in op ‘Nights At Josan’.
Numa Echoes is de bandnaam van het Italiaanse darkwave-duo Numa Echoes en Filippo Scrimizzi, in die zin zij is solo female artiste en hij mede componist en producer.
Naast zangeres is zij ook nog auteur, actrice, regisseur, componiste van soundtracks en radiomaker. Dat is heel wat bij elkaar, maar toch reikt haar bekendheid niet tot in Vlaanderen. Dat kan veranderen. Voor Numa Echoes’ recentste album ‘Descending Consciousness’ haalden de twee Italianen Peter Slabbinck naar hun studio om mee te doen op de track “Waisted Items”. Een zet die in de twee richtingen iets zou kunnen opleveren.
“Waisted Items” is meteen ook de beste track van het album en dat zeggen we niet om Peter Slabbynck een plezier te doen. Het is de track waar blijkbaar het meeste moeite in werd gestoken en dat levert dus ook het beste resultaat op. Het lijkt alsof op de andere tracks de aandacht wat verslapte. Daar komt het Italiaanse duo uit bij soms dansbare en altijd donkere synthwave die evenwel geen originaliteitsprijzen zal winnen. Dat is in dit genre geen absolute vereiste voor succes, maar het zou wel helpen om deze muziek te onderscheiden van de zovele andere bands en studioprojecten die de synthwave overeind proberen houden.
Behalve “Waisted Items” houden ook nog “Creepy Time” en “New Life” het meeste onze aandacht vast.
Dance/Elektro
Descending Consciousness
Numa Echoes
https://www.youtube.com/watch?v=w_shS7oiDOI
Het Oudenaardse trio Tien Ton Vuist bracht reeds ‘Bidole’ uit, waarvan wij dachten dat het hun debuutalbum was, maar niets is minder waar. De band gaat in 2024 de studio in om hun eerste album op te nemen. Die zal waarschijnlijk verschijnen ergens rond het najaar van 2024.
Geen idee welke nummers daar zullen op staan. Misschien wel “D.Y.F.I.E.”, hun jongste digitale single (je vindt ‘m op Spotify).
De titel is de afkorting van “do you find it easy?” Muzikaal klinkt dit wat als gladde punkrock, maar in de lyrics schuurt de prikkeldraad in onze oren. Die inhoud wordt op het einde van de track vertaald in een brugje naar een soort van hardcore of emocore. Geniaal.
Wij zijn al langer dan vandaag overtuigd van het talent van Tien Ton Vuist. Het is gewoon een kwestie van geduld voor jullie allemaal mee zijn.
D.Y.F.I.E. (Do You Find It Easy?) - YouTube
Nederlands 
Français 
