De Brusselse bassist Michel Vrydag wordt gerespecteerd in de jazz middens. Hij heeft er al een pak projecten opzitten. Op zijn nieuwste project 'Mapping Roots' laat hij zich omringen door twee virtuozen die dezelfde speelsheid en zin in improvisatie hebben, Bram Weijters (Piano) en Daniel Jonkers (drums).
Het dubbelalbum ‘First Daylight’ bevestigt dit. De negen minuten lange song “First Daylight” toont z’n muzikaal gelaat in deze samenwerking, ingetogen als extravert, waarbij de heren elkaar aanvoelen en blindelings vinden in het oneindig improviseren. Lekker loos gaan in een wervelstorm van drums, bas en piano horen we op “Dharma”. Er ontstaat een onaardse magie.
Op elke song worden we aangenaam verrast door die verschillende tempowissels en de wendingen. Avontuur en improvisatie dus. Luister maar eens naar “Tales of thousand Lakes”, “Rising tide” en “Ballade”. Ook de tweede cd is meer dan de moeite op dit vlak, en overtuigt.
Wat een veelzijdigheid op die veertien nummers.
First Daylight
Michel Vrydag Mapping Roots
Unit Records
CD1 1. First Daylight 09:01 2. Dharma 04:57 3. Tales of a Thousand Lakes 13:19 4. La Société du Spectacle 06 :17 5. Rising Tide 05 :15 6. Septentrion 07 :11 7. Ballade A3 07 :27
CD2 1. Les Moutons 06 :03 2. Chant 03 :01 3. Worlds 02 :52 4. Treize 07 :09 5. Bright 04 :19 6. Réminiscence 06:15 7. The Way of The Wizard 05:02
Eén van de meest getalenteerde artiesten van de nieuwe generatie jazz en –experiment, is de muzikale veelvraat , pianist Bram De Looze.
Hij bracht recent de soloplaat 'Colour Talk' uit, de recensie hier .
Hij zit niet stil … Van zijn nieuwste project citeren we even ''Zowel in de soloprojecten van Bram De Looze als in zijn samenwerkingen, staan expressiviteit, inventiviteit en creativiteit steevast centraal. Voor zijn nieuwe trio Vice Versa, omringt Bram zich door twee klinkende namen uit de jazzwereld: de New Yorkse meesterdrummer Eric McPherson (Jackie Mclean, Andrew Hill, Farao Sanders, Fred Hersch) en de Berlijnse bassist Felix Henkelhausen (Jim Black, Nate Wooley, Lotte Anker). Beiden zijn compositorische meesterbreinen met grenzeloze ritmische mogelijkheden. De Looze componeerde voor dit trio een volledig nieuw repertoire. Verwacht uitzonderlijke benaderingen, waarbij de muzikale regels voortdurend veranderen zonder daarbij aan continuïteit en dynamiek in te boeten. ''
Het is een voortdurend speels improviseren. De drie muzikanten porren elkaar aan. Het lijkt een soort jam . De klanken zijn verrassend en betoverend , het is een soort ter plaatse steeds opnieuw uitvinden . Wat een boeiende wendingen. Het tien minuten lange “The Sequel” is er zo eentje van klankentapijtjes en sounds , waarop ze de grenzen aftasten en durven experimenteren. Er is plaats voor gemoedsrust in een intimistisch kader. Een soort muzikale stuiterbal.
Het is een blijvend gegeven waardoor je als aanhoorder ook van het ene spanningsveld in het ander terecht komt, absurditeit vormt binnen dat concept eveneens een rode draad.
Luister maar de uitstekende songs “Out of the way”, “Birth to prescense”, “Do me a favor” en het twaalf minuten lange epos “Vice Versa”. Een heerlijk spannend , avontuurlijk samenspel van Bram, Erik en Felix. Dit is samen hemelse magie.
Tracklist: The Sequel 10:23 Out of the way 05:29 Birth to presence 10:49 Toubaka (soundioulou Sissoko) 06:56 Do me a Favor T 09:56 Vice Versa 12:43
Mild High Club maakt een unieke mix van psychedelische pop en soulvolle jazzlounge met Braziliaanse invloeden. De band rondom de Amerikaanse muzikant Alex Brettin debuteerde in 2015 met het album ‘Timeline’, een jaar daarop gevolgd door ‘Skiptracing’, waarvan het nummer “Hommage” vorig jaar ineens viraal ging.
Het laatste album is dus alweer van vijf jaar geleden. Wel verscheen in 2017 nog ‘Sketches Of Brunswick East’, een samenwerking met de Australische psych-rockband King Gizzard And The Lizard Wizard.
Onlangs verscheen het diverse‘Going Going Gone’. De duurtijd van de songs zijn nogal kort en bondig , waardoor je deze plaat in zijn geheel best beluistert. Het is dan ook een ware ontdekkingsreis van heerlijke klankentapijtjes en rare soundscapes uit 60s, 70s , funk , in verrassende wendingen en experimentjes. Mild High Club tast grenzen af, er is een dreigende ondertoon en de spanning is om te snijden; er is ook een typisch Braziliaans zomers tintje,
Hun politieke boodschappen krijgen wat humor mee. Dit is een avontuurlijk plaatje.
Funk/Jazz/Lounge
Going Going Gone
Mild High Club
Tracklist:
Kluges I (1:48)
Dionysian State (3:04)
Trash Heap (1:16)
Taste Tomorrow (2:21)
A New High (2:47)
It's Over Again (2:07)
Kluges II (2:50)
I Don't Mind the Wait (3:02)
Dawn Patrol (1:34)
Waving (4:20)
Me Myself and Dollar Hell (3:00)
Holding on to Me (1:29)
Het is reeds het zesde album van The White Lies. Het moet hard zijn om telkens vergeleken te worden met je debuut en zijn opvolger die overal scoorden en prijzen wonnen. Niet dat er daarna niets meer volgde dat de moeite was maar de hype is wat weg samen met een paar onopvallende albums die volgden. Wist je trouwens dat het trio nog steeds in de originele bezetting spelen? Dat is toch al van in 2007. Een prestatie. Wat over de nieuwste plaat dan? Ze is geproduceerd door Ed Buller (die o.a. hun debuut en nog enkele andere platen produceerde) en Claudius Mittendorfer (o.a. Weezer, Panic at the Disco).
De opener “Am I Really Going To The Die” begint met een mooie sfeervolle en trage intro en wordt daarna een dansbare track. Doet wat aan Franz Ferdinand denken. Een leuke bas, synths en catchy refrein. Tekstueel blijft het natuurlijk donker en is de dood weer niet ver weg als thema. De titeltrack die erna volgt heeft een fijne synthpop-hook met een refrein dat precies al lijkt te bestaan. De track is goed maar niet zo sterk als de opener. “Breathe” is dan weer een voltreffer: terug een fijne intro, machtige ronkende bas en referenties in het refrein naar hun eerste twee platen). Oud en nieuw door elkaar.
De ritmesectie is enorm gegroeid de voorbije tien jaar en dat komt de songs ten goede. Het zorgt voor meer variatie en het brengt de muziek ook iets verder weg van de typische postpunk. Heel mooie song dit. “I Don’t Want To Go To Mars” is meer recht toe recht aan. Een heerlijke postpunk/rocksong waar de variatie hier meer in details zitten, zoals bijvoorbeeld de basbrugjes. De jankende gitaar doet de rest. “Step Outside” begint met een verrassend loopje van de ritmesectie. Er wordt mooi en zacht gezongen. Ook dit is een ferme en heel ritmische song. “Roll December” is een van de donkerste songs op dit album. Met bij momenten een vrij agressieve gitaar. Niettemin is de song bij momenten meezingbaar. “Ragworm” is een degelijke albumtrack. “Blue Drift” trekt je meteen mee. Het lijkt een opgewekte song als je de tekst niet ontleedt tenminste. Uplifting zou ik het noemen. “The End” is een mooie rustige en traag opgebouwde song. “There Is No Cure For It” is vintage White Lies. Een nummer dat voornamelijk, denk ik, over verslavingen gaat en het morbide gevolg ervan. Een mooi opgebouwde song dat een puik album afsluit.
Het zesde album van White Lies is goed, erg goed zelfs. Het producers duo Buller/Mittendorfer hebben hun werk goed gedaan waardoor ze bij momenten iets anders en toch vintage klinken. Schitterende ritmesectie en mooi opgebouwde nummers. Voila, die zal in mijn eindejaarslijstje van 2022 moeten staan.
PostPunk
As I Try Not To Fall Apart
White Lies
Child Of Night is een Amerikaans trio dat eind vorig jaar zijn eerste album uitbracht: ‘The Walls At Dawn’. Op dat album zit de band op het kruispunt van postpunk en darkwave en daar zullen in Vlaanderen zeker fans voor te vinden zijn.
Openingstrack “Aurora” kan je misschien beter meteen skippen. Het is niet echt een goed visitekaartje voor waar deze band voor staat. Dan is “Unafraid” representatiever: synthwave met drumcomputers en koele, zweverige zang. Vocaal doet dit mij denken aan Strawberry Pills uit Griekenland en Black Snow in Summer uit eigen land, maar muzikaal is dit darkwave vertaald naar het hier en nu: coldwave meets EDM in 2022.
Op “Wounded Child” en “Disappear” komen er als extraatje nog een ijle gitaarlick bij en ritmes die uit de new beat lijken geplukt te zijn, alsof Praga Khan en Elisa Waut een update hebben gekregen.
“Outbreak” is een etherische synthsoundscape die muzikaal niet zoveel voorstelt. “Son” is dan weer een toptrack en had zomaar op een album van Whispering Sons kunnen staan. “Indigence” is een feest van botsende ritmes waardoor je niet van de eerste luisterbeurt mee bent in de trip, maar geef deze song een paar beurten en dan komt ie wel goed binnen. “Cult Of Satisfaction” is dan een stuk klassieker in opbouw en heeft zeker de eerste minuut de look & feel van Editors.
Al die verschillende referenties tonen hoe divers het palet is waar Child Of Night mee schildert en dat maakt van dit debuutalbum een leuke ontdekkingsreis voor de liefhebbers van alles wat leeft tussen de grenzen van postpunk en coldwave.
Deze release is zowel digitaal als op vinyl en cassette beschikbaar.
https://childofnight.com/album/the-walls-at-dawn
Een plaat opleggen die meteen met een brok adrenaline uit de startblokken schiet, hoe fijn is dat niet? In elk geval is dit zo met de vijfde plaat van het Zweedse Rotten Mind (afkomstig uit Uppsala). “Inflammable” is de eerste track en ze schiet inderdaad in vuur. Heerlijke bas van de nieuwe bassiste Liz Panella, een gedreven zang, gitaar en drums maken het af. Daarna volgt de single “Serpent Eyes” dat heel wat dark wave en postpunk bevat met catchy zanglijnen. “Die Young” gaat dan weer meer naar de punk en garagerock.
De productie klinkt super en als band klinken ze ook volwassener dan op hun plaat “Rotten Mind” uit 2017. Zoveel is er muzikaal sedertdien niet veranderd maar ‘t zit hem in de details en de afwerking. En ze hebben ook wat meer elementen uit andere aanverwante muziek in hun songs verwerkt. Het halftrage “(I Ain’t) One To Talk To” heeft een heerlijke donkere bas en lekker gitaartje dat rondscheurt. Love It! Het doet mij wat aan de The Strokes denken.
Het titelnummer “Unflavored” is verre van smaakloos (vergeef mij de flauwe woordspeling). Het bevat een vrij catchy refrein. Zanger Jacob Arvidsson zijn karakterstiek stemgeluid heeft er nog een beetje gekte bij gekregen lijkt mij, wat mooi uitpakt op deze muziek.
Gedurende twaalf songs weet Rotten Mind ons te boeien en bezig te houden. “Unflavored” is een sterke aanrader voor wie van donkere en snedige gitaarmuziek houdt. Je kan je er niet aan mispakken want er staat geen enkele zwakke track tussen. Iets wat ik ook al van “Rotten Mind” uit 2017 zei trouwens.
Live heb ik ze nog niet mogen smaken maar als ze terug onze contreien aandoen ben ik één van de eerste om te gaan kijken. Ze groeiden sedert hun debuut qua bekendheid en stonden al in magazines zoals NME, Vive Le Rock en Gaffa. Ik zou zeggen verplicht luistermateriaal.
Voor wie houdt van o.a. The Strokes, Sons, The Vibrators, The Hives, 1919 etc…
Garagerock/punkrock/darkwave
Unflavored
Rotten Mind
Als er één groepsnaam is waarbij de vlag de lading volledig dekt dan is het wel Endless Boogie. We zouden echter liegen als we beweren dat de band zijn naam niet gestolen heeft, want dat hebben ze namelijk wel gedaan, met name bij John Lee Hooker. De bluesgrootheid maakte in 1971 ‘Endless Boogie’, niet bepaald zijn beste album maar wel eentje die gekenmerkt was door lange jams en eindeloze gitaarriffs. Net datgene waar de band Endless Boogie een patent lijkt op te hebben. Neem nu songs als “The Offender” en “Jim Tully”, twee joekels die boven de 22 minuten uitkomen, met riffs en solo’s die eindeloos door rollen.
Endless Boogie laveren tussen krautrock, space-rock, boogie en blues. De voorbeelden zijn Edgar Broughton Band, Canned Heat en The Rolling Stones op hun vuilst, check de meest ranzige rocker “Bad Call”.
Er valt zelfs een onvervalste streep Sun O))) te bespeuren op de drone-trip “The Incompetent Villains of 1968”. Frontman Paul Major gromt en grolt in het geweldige “Disposable Thumbs” als Captain Beefheart en Billy Gibbons na het verorberen van een dozijn whisky’s, de ranzige gitaren kronkelen en scheuren tot men er bloedende vingers aan overhoudt. “Counterfeiter” is krautrock die klinkt als een jamsessie van Can en Neu! nadat die zwaar aan de psychedelische drugs hebben gezeten. Fameuze plaat.
De Amerikaanse gitariste Gia Federico vindt inspiratie bij Steve Vai en Joe Satriani, maar op de titeltrack van haar tweede EP ‘Cosmic Wave’ hoor je net zo goed referenties naar ‘Crises’ van Mike Oldfield. Instrumentale muziek dus met gitaarsolo’s als absolute hoofdrolspelers. Net als Oldfield op dat album zet ze niet enkel zichzelf of enkel haar fantastische gitaarspel in de kijker, maar laat ze de luisteraar ook wat tijd en ruimte om een ruimer kader te vatten. Daarvoor doet Gia hier een beroep op de bassist en drummer van Devil In The Mist, de grungy-gothic-metalband waar Federico samen met zangeres Katy de lakens uitdeelt. Aan de ene kant is het jammer dat we Katy hier niet te horen krijgen op de drie nummers van deze EP, aan de andere kant is dat te begrijpen, want dan zou de grens tussen Gia G en Devil In The Mist wel heel vaag worden.
Heel wat rockliefhebbers gruwen ervan als de focus zo hard op de gitaar ligt en er geen vocalen aan te pas komen. In die valkuil van overdreven egocentrisme is Federico niet getrapt. Haar nummers zijn meer dan ‘hoor eens hoeveel noten ik kan spelen in één seconde’. Er zit ook emotie in, en daar draait het toch om.
En haar invloeden zijn heel divers: van blues tot progessieve rock en jazz.
https://www.youtube.com/watch?v=tUTbX0KeC0A
De crossover/hardcore/nu-metalband .Calibre maakte in 2002 grote sier in België met singles die vlot opgepikt werden door StuBru en de toenmalige clipzender TMF. Er volgden concerten op alle grote Belgische festivals en een beetje in het buitenland.
Er kwam één album, 'Kill The Logo', en daarna doofde de kaars van .Calibre traag uit tot de band werd opgeheven.
Een deel van de fans bleef vragen naar een reünie. Die kwam er , onder de naam Killthelogo. Met “Riot As One” liet de band al een eerste single op ons los, de recensie kun je hier nog eens nalezen. Nu is het debuut 'Reset' uit . De live voorstelling volgt in uitgesteld relais 25 februari, zie hier datum.
We stellen vast dat de band nog steeds dezelfde vuurkracht naar voor brengt als .Calibre.
Ook nu hebben we nog steeds nood aan dit soort bands die ons met de neus op de feiten duwen. Killthelogo doet dus niets vernieuwend, maar knalt wel nog steeds als vanouds. Ze bewandelen het pad dat ze rond 2002 hebben verlaten.
Of de impact nu nog steeds even groot is? Vanuit goede bron vernamen we dat er weer iets bloeit binnen het DIY van de Hardcore, met kleinschalige concerten die plaats vinden in de underground - althans … tot werd beslist dat alles weer op slot moest. Dat stemt ons hoopvol, en binnen dat concept hoort ook een band als Killthelogo thuis.
We houden niet van namedropping, maar dezelfde sound van Rage Against The Machine komt hier vaak voorbij. De band heeft een eigen smoel, en hoe! Ze drukken het gaspedaal in vanaf die eerste “Riot As One” en ze blijven hun gal spuwen tot het bitter einde. De band heeft nog niets aan energie ingeboet, en voegt er dus ook niet echt iets nieuws aan toe. Het meer dan negen minuten lange “Translucent” is een knipoog naar Tool. Maar de hardcore/crossover sound overheerst.
Song na song deelt Killthelogo verschroeiende mokerslagen uit en drukt nog steeds zijn stempel op het genre.
Deze songs schreeuwen om op het podium gebracht te worden.
Tracklist: Riot as One (3:22) Buy More Sh!t (3:31) The Deep State (3:28) Taxes (2:41) Boutique Pharma (3:31) The Warehouse Moguls (3:14) In the Factory (3:15) Iconoclast (3:35) Conspiracy (3:50) Fuck Your Data (3:06) Clear as Day (5:10) Translucent (9:07)
We citeren: 'Mólo Sâyat is de ontmoeting van de zielen van de Libanese zanger Pôl Seif en enkele Europese instrumentalisten. Hun repertoire heeft zijn basiskamp rond de Middellandse zee gevestigd zonder af te zien van hun sporadische bezoeken diep in het binnenland. Geleid door een oor dat hunkert naar de schoonheid van tegenstellingen, componeert de band originele liederen in het Arabisch, Italiaans en Romani taal. Stemmen en instrumenten rijzen samen om een hersenschimmige en kleurrijke folklore op te roepen en de luisteraars mee te voeren in een wellustige innerlijke wereld. Het veelzijdige ensemble bestaat uit zeven muzikanten. Sinds 2011 put de groep uit de verstrengelde wortels van Oost en West. ‘Hadaeq', hun eerste release bij Zephyrus Records, brengt een rustig chimeer maar kleurrijk folklore palet met vleugjes jazz en balkan.'
Een zachtaardige botsing van culturen, de grenzen vervagen … de Westerse als de Oosterse worden perfect met elkaar verbonden. De instrumenten hebben een taal. Een warm aanbevolen trip voor een wereldreiziger , een improviseren van Balkan met jazz.
Vanaf “Asquini” troont 'Mólo Sâyat ons, warm, ingetogen, aanstekelijk naar alle uithoeken van de wereld, Verder hebben “Furn el sibbek”, “Hisane” en “Surfacton” en het afsluitende 'Taksi' dezelfde impact. Het materiaal klinkt kleurrijk, verrassend en verbindt de muzikale invloeden tot één geheel,
Tracklist: Asquini 07:17 Kai zhas seka 06:27 Pe Molate Pe khelel 05:56 Adame 05:40 Hisan 06:14 Akçam en güzel 05:14 Furn el sibbek 03:57 Surfaton 04:08 Taksi 03:07
Het solo debut album van de Engelse zanger Ross Jennings is verschenen. Ook is er een dubbel vinyl versie. Ross is beter bekend als zanger van de Engelse prog rock/metal band Haken. 'A shadow of my future self’' is een erg persoonlijke plaat. Inspiratie kwam uit relationele problemen en problemen in de directe omgeving.
Die gevoeligheid kwam al tot uiting op “Words we Can't Unsay” . Het klinkt energiek en zeemzoeterig, net als “The Apologist” of het verschroeiend mooie “Rocket Science”.
De man is een begenadigd gitarist. Hij heeft ook een rits muzikanten rond zich, Vikram Shankar op keyboards, Nathan Navarro op bas en Simen Sandnes op drums. De sound is warm , gevoelig , gedreven en kristalhelder. Ook vocaal is het sterk en spreekt het tot de verbeelding.
Dit is een boeiend plaatje, de bonus track “Be the one” (een Dua Lipa cover) onderstreept het nog een keer.
Gevoeligheid en energie worden hier gecombineerd door verschillende genres aan elkaar te breien , van pop, rock maar metal .
Tracklist: Words We Can't Unsay - Violet - The Apologist - Rocket Science - Catcher In The Rye - Since That Day - Young At Heart – Feelings - Third Degree - Phoenix - Grounded – Year - Be The One (Dua Lipa Cover)
De schijf 'Brand New Start EP' was letterlijk een gloednieuwe start voor de band, Beyond The Labyrinth. Door COVID vielen plannen in het water, maar de band is niet bij de pakken blijven zitten. Beyond the Labyrinth drukt dit jaar 25 jaar zijn stempel op de hard rock in ons land en in het buitenland.
Dat kan de band niet aan zich laten voorbij gaan. Naar aanleiding daarvan verscheen een gloednieuwe plaat.
We hadden onlangs een lang en fijn gesprek daarover in de Studio van Geert Fieuw, maar de rode draad in het gesprek was vooral 'wat is de sleutel voor succes' … daarop kwamen verschillende antwoorden naar boven. Dat interview kun je hier nog eens nalezen.
Wat is het fijn om te zien hoe een band zichzelf durft heruit te vinden, en zichzelf niet verliest. Alsof ze met hun verjaardag niet alleen terugkijken naar die 25 jaar, maar ook een bladzijde op subtiele wijze omdraaien en vooruit kijken. De eerste song “Altitude for Energy” voelt zo aan, energie genoeg om je die boost te geven waardoor je er weer even tegen aan kunt.
Classic rock en toch avontuurlijk van aard…het keert terug op songs als het aanstekelijke “This is how we roll” en “Improve, Enhance” , songs die je direct uit volle borst meezingt en met de vuist in de lucht. “Rush Rush Rush” is een meesterlijke ode aan grootmeester John Lord die ons kippenvel bezorgt, omdat voor mij persoonlijk, John Lord een reden was waarom ik ooit keyboard begon te spelen. “Long Way Home” toont een gevoelige kant . Op de plaat staan ook enkele versies van oudere songs, “Healer” en “Wings”. En trouwens, Filip Lemmens is een sterke frontman.
Beyond the Labyrinth durft na 25 jaar nog steeds risico’s nemen. Je hoort een solide, krachtige combinatie van routine en speelsheid.
Tracklist: Altitude For Energy 03:54 Louder Than Thunder 03:49 Invisible Battle Scars 04:46 Nothing Comes For Free 03:19 Dedicated To Sir J./Rush Rush Rush 04:19 Falcon Eye 04:09 In Camera 03:59 This Is How We Roll 03:47 Improve, Enhance 03:27 Up There In The Sky 03:42 Rise Above 04:11 Long Way Home 04:03 Healer (2021 version) 04:12 Wings (2021 version) 04:37
Al van 1998 drukt Novastar zijn stempel op de Belgische muziek. Zelf zagen we Novastar voor het eerst op Rock Werchter in 2001 en waren we direct verkocht. De liefde is nooit overgegaan. In de AB Box , werd echter onlangs de nieuwe plaat, 'Holler and Shout' voorgesteld van Joost Zweegers en Co, een combo , die emotioneel , speels en gevarieerd het materiaal speelde. De verrassende wendingen intrigeerden en ze wisten met het grootste gemak de zaal in te pakken. Het verslag van dit optreden kun je hier nog eens nalezen.
Novastar bewijst met dit album zichzelf te zijn gebleven, maar durft ook avontuurlijk te klinken. “Crooked Court of Dream” zet de toon. De Novastar formule slaat nog steeds aan, de sound is emotioneel beladen, bezwerend en groovy. Zweegers gooit zijn hart en ziel in de nummers, met adrenalinestoten in de vocals. De muzikanten spelen een belangrijke rol, luister maar naar de meesterlijke riedels en drums op typische Novastar songs “Wild Years” en “Your World”, parels die niet moeten onderdoen voor het oudere werk. “Isabelle”, over de gelukzalige relatie met zijn vrouw, is een pakkend mooie afsluiter van de plaat.
'Holler and Shout ' is een overtuigende plaat.
Crooked Court of Dreams (3:49) Deep Are the Eyes (3:05) Holler and Shout (3:06) Wild Years (3:39) Your World (3:24) Judy Folk (3:19) Velvet Blue Sky (3:47) Saturday (4:11) Holding Patterns (3:16) Isabelle (4:21)
Dirk Da Davo blijft de meest productieve lid van het duo van The Neon Judgement. Ditmaal een release van een single onder zijn naam. De song begint met een lekkere en warme gitaarriedel die zich doorheen de ganse song beweegt. Een leuke bas. Daarrond komen we de zang van Dirk tegen en zijn vrij gekende elektronische percussie.
Een nummertje dat blijft plakken in mijn hoofd. Herkenbaar en eenvoudig, maar dat is meestal beter dan dat het andersom is. Dit nummer heeft een sterke Neon Judgement invloed of sfeer meegekregen. Vele fans zullen dat helemaal niet erg vinden denk ik.
Daarbij een gekke nihilistische videoclip waar o.a. een drummer een varkenskop aanheeft en met hier en daar nog wat stoned-geïnspireerde toestanden.
Kortom een leuke single dat iets minder vernieuwend klinkt dan zijn vorige releases maar dat zeker en vast een leuk luisternummer is gebleken.
Link video: https://youtu.be/epmjigY4mC4
Nederlands 
Français 
