Labasheeda heeft sinds 2004 verschillende albums en EP’s uitgebracht. Om de muziek van het trio te omschrijven kom je terecht bij termen zoals eigenzinnig, verrassend, meeslepend en intens. Dat zegt veel en ook niet veel natuurlijk. Muzikaal maken ze graag gebruik van verschillende en afwijkende maatsoorten. Daarnaast valt het onorthodox gebruik van de viool in hun muziek op. Je hebt dan ook nog de markante stem van Saskia van der Giessens die het geheel inkleurt. Dat alles wordt gegoten in een rock/punk/grunge jasje.
Opener “Fossils” heeft al eerder genoemde kenmerken in zich. In de intro vreemde percussie, een baslijn dat zo uit de pols van de jonge Derek Forbes (denk aan de beginjaren van Simple Minds met nummers zoals “Premonition” etc…) geschud kon zijn. Het geheel doet wat aan de vibes en dwarsheid van Sonic Youth denken.
Naast viool wordt op dit album ook gebruik gemaakt van marimba, cello en contrabas. Ik zeg wel gebruik gemaakt want de instrumenten zijn niet altijd in hun hoedanigheid te herkennen. Soms klinken ze ook heel catchy zoals op “Sparkle”. Van bij het begin al neemt de song je al huppelend mee in hun wereld. Uptempo nummers zoals “Curiosity” zullen live de zaal doen dampen. Het tragere nummer “Vanity” heeft een goede opbouw en de contrabas doet hier heel goed zijn werk om de song de juiste kleur te geven. Heel fijne song. Dat geldt trouwens ook voor “Volatile”. “Minus Minus” is ook een toppertje. Een mooie intro, wat verrassende maatsoorten met een vrij catchy geheel dat vele kanten opgaat. Op “Tigre Royal” zingt Saskia van der Giessens heel aanstekelijk en tilt zo de song naar een nog wat hoger niveau op. Ook het baswerk is heel geslaagd. “What Remains is Love” sluit deze heel interessante plaat in stijl af.
De termen eigenzinnig, verrassend, meeslepend en intens gelden ook voor dit album. “Blueprints” is een aanrader, zeker voor wie houdt van Sonic Youth, de zang van Kim Gordon, Hole, Bettie Serveert, Dinosaur Jr of muziek die wat dwars inéén steekt. Bovenal is het aangenaam toeven in het muzikaal universum van Labasheeda.
Labasheeda - Curiosity https://www.youtube.com/watch?v=qqLFtmXupx0
Alternative rock/postpunk/grunge
Blueprints
Labasheeda
De periode dat Smashing Pumpkins een toonaangevende gitaargroep was ligt ondertussen al 3 decennia achter ons, maar de overmoedigheid van Billy Corgan kent nog steeds geen grenzen. Destijds maakten de Pumpkins, als opvolger van het onovertroffen ‘Siamese Dream’, het epische ‘Mellon Collie and The Infinite Sadness’, een ambitieuze dubbelaar die als klassieker de geschiedenis in ging maar die wel al duidelijk de eerste symptomen van bombast en hoogdravendheid vertoonde. Daarna kon ‘Adore’ nog net door de beugel, maar de pompeuze en inferieure albums die er op volgden, inclusief de recente comeback platen ‘Shiny and Oh So Bright” en ‘Cyr’, hebben er definitief voor gezorgd dat wij de Pumpkins al lang niet meer serieus nemen. Met het vehikel ‘Atum’ zullen ze ons alleszins niet van gedacht doen veranderen.
Je zou denken dat Smashing Pumpkins, nu ze in hun originele line up herenigd zijn, zouden teruggrijpen naar de bruisende gitaarrock van hun betere dagen, maar niets is minder waar. Ze leggen het er hier immers nog wat dikker op, de pathos wordt in volle containers aangevoerd. ‘Atum’ is een drievoudig album geworden dat aangekondigd wordt als een rockopera. Hier houden we al de adem in, het begrip rockopera werd eind jaren 60 in het leven geroepen door bands als The Pretty Things en vooral The Who, die er trouwens bijzonder goed mee wegkwamen met kleppers als ‘Tommy’ en ‘Quadrophenia’. Maar sinds ‘Bat Out Of Hell’ Van Meat Loaf ervaren wij de term rockopera eerder als een verschrikking dan als een verademing, en het gedrocht ‘Atum’ bevestigt dat alleen maar.
De rockers zijn pompeus, de ballads zijn stroperig, de gezwollen sound komt te pas en te onpas naar boven en het kale opperhoofd Billy Corgan waant zich meermaals in de hemel, zijn eigen hemel wel te verstaan, waar hij zelf de plak zwaait. De songs halen nergens het niveau van de Pumpkins hun hoogdagen en met de regelmaat van de klok verzandt het hele zootje in het soort pathetische synthrock die ook hoogtij viert op de laatste wansmakelijke platen van het al even diep gezakte Muse. Wij moeten ook regelmatig aan het meest weerzinwekkende werk van Depeche Mode denken. Dit kan toch allemaal niet de bedoeling geweest zijn, menen wij dan.
Maar met Billy Corgan, wiens ego hoger reikt dan de Mount Everest, weet je nooit, het is was waarschijnlijk wel zo bedoeld. We kunnen ons ook niet van de indruk ontdoen dat dit album Corgan’s visitekaartje is en dat de inspraak van de overige groepsleden herleid is tot het absolute nulpunt.
Met een beetje goeie wil selecteren we uit deze drie pafferige brokken misschien één deftige plaat. Laat het ons op een EP houden, eentje die dan nog maar op zijn best de stempel ‘middelmatig’ kan meekrijgen. Daarop de tracks “Empires”, “Beguiled”, “In Lieu Of Failure”, “That Witch Animates The Spirit” en “Harmageddon”, de enige songs die ergens nog een zweem van dat originele pompende Pumpkins bloed in zich hebben.
Als u zich toch geroepen voelt om deze zogenaamde rockopera in één ruk uit te zitten, dan wensen wij u veel sterkte toe. Inmiddels zetten wij nog eens ‘Siamese Dream’ op om de pijn wat te verzachten.
Zangeres Natashia Kelly ging een tijdje terug op tournee met JazzLab en was ook de laureaat van JazzLab Impuls voor 2022-'23 met 'Dear Darkening Ground'. Voor dit nieuwe project, dat voorgesteld wordt via een nieuwe tournee en albumrelease bij WERF Records, omringt Kelly zich met toppers uit de Belgische jazz en werkt ze met een bijzonder concept: de plaats van de mens in de natuur.
''De muzikanten zitten verankerd in de jazz, maar laten ook pop en folk binnensijpelen. Ze spelen met zwier en verfijning, op maat van de stem en teksten, die meer dan ooit naar de voorgrond komen, maar tegelijk een perfecte blend vormen met de muziek. 'Dear Darkening Ground' blijft open én toegankelijk, zoekt de hoop op en gaat recht naar het hart.'' staat er in de biografie.
Haar kristalheldere, warme stem intrigeert. Ze laat zich omringen door inspirerende muzikanten, die haar aanvoelen en aanvullen. Een speelse sound in een intiem kader, luister maar naar de weemoedige mooie opener “Dear Darking Ground”, als rode draad doorheen de volledige schijf.
Stilte en zachtmoedigheid vinden elkaar, Natashia Kelly raakt ons. Vanuit de basis van de jazz , gaat ze avontuurlijk te werk en voegt er diverse aspecten aan toe.
Een magisch mooi plaatje dat ons onderdompelt in de poëtisch wereld van Kelly; het is al seen spannend boek of film.
Het totaaalpakket is dus belangrijk, van de instrumentatie , het samenspel, haar indringende vocals en de nummers als één geheel .
Itv Natashia Kelly - Ik schrijf vanuit beelden, het weergeven van de natuur, het emotionele speelt hierin een belangrijke rol (musiczine.net)
https://www.youtube.com/watch?time_continue=2&v=4Ms8y85YBPk&feature=emb_logo
Ashtoreth zit met z’n muziek in pure duisternis, Zonlicht is nergens te bespeuren binnen de projecten van Peter Verwimp. De donkere ambient klanken doen evenwel geen pijn, maar bieden ruimte van warmte en intimiteit.
‘Pilgrimage To Pleroma’ is het nevenproject van Mechelaar Mattias M. Van Hulle, die we kennen van Pothamus. Zijn sound sluit perfect aan bij Asthtoreth. ‘Pilgrimage To Pleroma/Ashtoreth - UR (split album)’ is uit via Consouling Sounds. De schijf van de twee muzikanten bevat maar twee songs, maar voelt aan als een full album.
‘Pilgrimage To Pleroma’ zijn duistere soundscapes, geïnspireerd op de schoonheid en de grillen van de natuur. Het is een donkere, intensieve trip, die je door de overweldigende sound, verweesd doet achterblijven.
"Apeiron'' is een twintig minuten durende tocht, donkerweg, in je onderbewustzijn door de klanktapijtjes , hard en zacht tegelijk klinkend.
Peter (Ashtoreth) en goede vrienden Stratosphere (Ronald Mariën) - Marko Neumann (Dark Buddha Rising) zijn aanwezig op “Phobos & Deimos” . De beklemmende soundscapes van vroeger werkzijn ook hier aanwezig. “Phobos & Deimos” durft alle geluidsnormen te overschrijden in een intiem en dreigend kader. De vocals, crescendogewijs, huiveren. Ashtoreth zit hier tussen licht en duisternis, weg weliswaar van pijn en smart, maar die innerlijke gevoelens durven omarmen.
Vijftig minuten intensief genot, een confrontatie tussen licht en duisternis. Wat een split album.
Ambient
UR/Pilgrimage To Pleroma
Ashtoreth
Tracklist:
PILGRIMAGE TO PLEROMA - `Apeiron` 20:35
ASHTORETH / MARKO NEUMAN / STRATOSPHERE - `Phobos & Deimos` 29:58
Ranking Roger, de in 2019 overleden zanger/toaster van de Britse skaband the Beat, heeft ooit twee eigen versies gemaakt van songs van The Clash. Die opnames bleven lang op het schap liggen, maar in 2013 werden ze op een bootleg-single geperst. Dit jaar is er dan plots toch de officiële release via Sony. Nu al digitaal en eind mei ook op 7” vinyl.
Een EP dus met twee nummers: “Red Angel Dragnet” en het veel bekendere “Rock The Casbah”, beide van het succesalbum ‘Combat Rock’. “Red Angel Dragnet” gaat over straatgeweld in New York, met in de lyrics verwijzingen naar de film ‘Taxi Driver’ en ‘Jack The Ripper’. Het nummer had al een traag ska/reggae-ritme waarbij de originele vocalen van The Clash niet helemaal lijken te passen.
Dat klinkt in de versie met Ranking Roger een heel stuk vlotter. De Ranking Roger-versie van “Rock The Casbah” klinkt een stuk zonniger en dansbaarder dan het origineel.
Beide tracks laten horen wat een fantastische toaster Ranking Roger wel was. Mooi dat deze opnames alsnog een officiële release krijgen.
https://www.youtube.com/watch?v=69zglj8jYNA
Crashdiët is terug met een nieuwe single. Deze sleaze/glamrockband is vooral bekend vanwege de steeds wisselende samenstelling, ondanks hun status en succes. Het zesde album waarvoor ze nu in de studio zitten en dat in 2022 uitkomt, zal misschien het eerste album van deze band zijn met dezelfde zanger als het vorige album.
Het proevertje heet “No Man’s Land” en deze single laat het beste verhopen. Dit overstijgt de glam en sleaze en heeft catchy elementen van Crashdiët’s landgenoten als Europe en Sabaton. Het ritme, de aanstekelijke vibe, de meezingbaarheid, … Het lijkt een makkelijke formule, maar enkel als alles juist zit werkt ze ook en dat is hier het geval. Voor de liefhebbers van klassieke hardrock is dit gesneden koek.
https://www.youtube.com/watch?v=eidua-3li_Q&t=4s
Geen enkele band moet steeds hetzelfde kunstje herhalen bij elk nieuw album en Billy Corgan heeft solo en met zijn Smashing Pumpkins al behoorlijk wat bokkesprongen gemaakt, maar we betwijfelen toch of het nieuwe album ‘Cyr’ nog de fans van het eerste uur of massa’s nieuwe fans zal kunnen bekoren.
De synthpop op ‘Cyr’ staat mijlenver van de grungerock van ‘Mellon Collie’ of ‘Siamese Dream’, maar ook ver van het materiaal op recentere albums van The Smashing Pumpkins. De gitaren van James Iha en Jeff Schroeder moet je hier te vaak met een vergrootglas gaan zoeken in de geluidsmix. Drummer Jimmy Chamberlain is beter te horen, maar kan of mag hier nauwelijks iets van zijn talent tonen en beperkt zich tot een ondergeschikte rol in dienst van Corgan en zijn synth.
En het is dan ook nog eens behoorlijk middelmatige synthpop, met melodietjes van dertien in een dozijn. De reeds geloste singles hebben nog een zekere catchyness, maar met liefst 20 tracks op het album wegen die half-goede singles niet op tegen de rest.
Wat heeft Corgan bezield om met één van de beste bezettingen van de Pumpkins het laken volledig naar zich toe te trekken en de luisteraar te tergen met enkel zijn lijzige stem en zijn matig geïnspireerde synthpop? Om de jaren ’80-pastiche compleet te maken, laat Corgan zich bovendien nog begeleiden door een koortje van twee dames. Het lijkt alsof hij het publiek wil uitdagen. Enkel met een nektapijt en een zweetbandje om de pols kon Corgan nog meer retro-pastiche klinken.
“Anno Satana” en “Wyttch” (twee van de weinige nummers met gitaar een beetje in de hoofdrol) en voorts “Birch Grove” zijn degelijk, maar kunnen niet op tegen de bloedarmoede van de rest van het album.
Het Nederlandse Labasheeda is ook al een tijdje bezig. De band draait rond violiste Saskia van der Giessen en gitarist Arne Wolfswinkel. Labasheeda haalt zijn invloeden uit de jaren '90 rock. Ondertussen zijn er al enkele knappe platen uitgebracht, en ook nu blijft de band niet bij de pakken zitten. Het is vijf jaar stil geweest rond de Amsterdamse art-punk band Labasheeda, maar onlangs verscheen er een nieuw album, ‘Status Seeking’.
Labasheeda zal binnenkort weer live te zien zijn in een nieuwe bezetting, bestaande uit Saskia van der Giessen (zang, gitaar, viool), Arne Wolfswinkel (gitaar), Renato Cannavacciuolo (bas) en Jan Tromp (drums). 'Status Seeking' wordt door Presto Chango Records zowel digitaal als op vinyl uitgebracht; de LP's zijn verpakt in een genummerde, met de hand gezeefdrukte hoes.
De aparte stem van Saskia past perfect in het vaak bevreemdend klankentapijt van gitaar, bas en drums en bassist. De licht dreigende vioolpartijen beklemtonen de vreemd aanvoelende omgeving.
Labasheeda kleurt bewust buiten de lijntjes en trekt graag op avontuur. Luister maar eens naar pareltjes als “Reunion” , “Elusive Girl”; je voelt je letterlijk wegglijden naar een onontgonnen wereld in je onderbewustzijn die de fantasie prikkelt.
Helemaal vernieuwend klinken ze niet, maar Labasheeda geeft er een eigenzinnige draai aan . Aanstekelijke rock die de Pixies en een PJ Harvey doen opborrelen , zeker als je nummers hoort als “Uncomfortable Objectes” , “Infralight” en het wondermooie “A Novelty”.
Labasheeda toont zich van zijn veelzijdige kant. Aanstekelijke art-punk wordt afgewisseld met een strijkkwartet en dissonantie met toegankelijke melodieën 'Status Seeking' laat een band horen die hun voorliefde voor de jaren '90 niet onder stoelen of banken steekt. Wie houdt van die typische jaren '90 rock, zal in Labasheeda zeker zijn gading vinden. Wij lieten ons, met de ogen gesloten, gewillig meedrijven op deze aanstekelijke, psychedelische trip. Een parel van een art-punk schijfje dus, kwalitatief hoogstaand en wondermooi.
Dark Dream 02:35 Reunion 03:06 Interruption 02:42 Elusive Girl 03:10 False Flag 03:03 Crossing Lines 04:08 Clouds 02:09 No Guarantees 02:42 The Adversary 04:35 Uncomfortable Objects 04:04 Infralight 02:30 A Novelty 01:34
Art-punk
Status Seeking
Presto chango
Natashia Kelly is een uit Antwerpen afkomstige componiste en zangeres die folkinvloeden verbindt met een dromerige stem, en kruidt met de nodige jazzvibes. In 2016 verscheen Nahashia Kelly’s debuut-EP. Nu volgt het album ‘Inside The Wave’ waarmee ze uitpakt in een double bill met Pentadox waarmee ze trouwens op tournee gaat in het land. Onder de naam Natashia Kelly Group bracht ze een uiterst veelzijdig album uit in eigen beheer. Hiervoor laat ze zich bijstaan door Jan Ghesquière op elektrische gitaar en Brice Soniano op dubbele bas. Het zorgt voor een sprookjesachtig mooie schijf, waar zowel instrumentaal als vocal, intimiteit je tot een gemoedsrust brengt waaruit ontsnappen onmogelijk blijkt.
Ondanks de magistrale inbreng van de muzikanten van dienst, die een enorme meerwaarde vormen binnen dit geheel, is het dat bijzonder uiteenlopend stembereik van Natashia dat ons het meest over de streep trekt. “Tightrope Dancer” is al zo een binnenkopper van jewelste die aan je ribben kleeft. Intiem raakt ze de gevoelige snaar, maar even goed gaan de registers open waardoor je zweeft over de dansvloer in een trance. Nee, geluidsmuren worden niet afgebroken. Maar die gevarieerde aanpak zorgt ervoor dat je gekluisterd aan Natashia’s lippen geboeid blijft zitten luisteren en genieten. Blues, country, folk en jazz, het passeert allemaal de revue. Dat deze virtuose zich niet vastpint op één stijl en met haar muzikanten aan het improviseren slaat tot het oneindige, doet ons nog het meest naar adem happen.
De vele kleuren van de regenboog komen boven drijven bij elke song opnieuw. Daarbij wordt de Ierse achtergrond van Natashia trouwens uitvoerig tentoon gespreid. Binnen deze sfeer gaat ze zeer ingenieus tewerk om de aanhoorder op het verkeerde been te zetten, en voortdurend schippert ze tussen die weemoedige intimiteit en een folky sfeer die op de dansheupen werkt. Luister maar naar “Sacred Song” waar de stem van Natashia zeer gevoelige snaren raakt, om dan lekker de teugels te vieren in een mengelmoes van vreemde geluiden die in een mix van golvende bewegingen de oorschelpen strelen en je gemoed tot een sprookjesachtige soort rust brengen. Binnen diezelfde folkse sferen verlegt Natashia dus meerdere grenzen. En dat blijft ze doen tot het wondermooie “Round Midnight” als afsluiter van dit meesterwerk.
Door middel van melodieën die je hart beroeren en een kristalheldere stem stelt Natashia Kelly group met 'Inside The Wave' een album voor dat zoveel kanten uitgaat dat het je enerzijds ontroert en anderzijds doet zweven over de dansvloer van het leven. Vooral wordt op deze wijze alle emoties van een mens aangesproken, waardoor een al even ruim publiek aan folk, blues tot jazz liefhebbers over de streep zou moeten worden getrokken door deze veelzijdige artieste en plaat, die in golvende bewegingen elke snaar in je hart diep raakt.
De Tsjechische post-rock band Flash The Readies heeft sedert zijn start in 2006 al een hele weg afgelegd. Ze begonnen als een indierockband maar evolueerden sinds hun vorige album ‘Kayos’ naar een hoofdzakelijk instrumentale postrockband met psychedelische invloeden. Ik denk aan bands zoals Mono, This Will Destroy You, Ranges of Godspeed You! Black Emperor.
Duna is het vijfde full album van deze Tsjechische band. Het volgt ‘Kayos’ op en verplaatst de apocalyps van de aarde naar de planeet Dune. Er begint waarschijnlijk een belletje te rinkelen want inderdaad Frank Herberts’ literaire meesterwerk (en later verfilmd) diende als basis om hier deze soundtrack aan op te hangen.
Wat kunnen we zeggen? Dat het in elk geval wel heel filmisch klinkt. Ergens tussen postrock en experimentele dronemuziek. Met tracks tussen 3 en 14 minuten krijg je voldoende variatie om het boeiend te houden. Van opener “White Flags, Pt. 1“ gaat dreiging uit. Dat uit zich in bv. de intro waar donkere aanhoudende sounds sfeer geven aan de track. De distortion gitaren die er later bijkomen breken de song wat open. Halverwege krijgen we een cleane gitaartokkel dat de verdere ontwikkeling van het nummer inzet. Het muzikale thema in de song werkt verslavend en komt in verschillende vormen terug. “New Order” is dan eerder een reguliere song van 3 minuten. De breaks houden het nummer boeiend maar is het minste van de vijf. “Quit Quiet” doet in de intro wat aan Pink Floyd denken vanwege de synths. Verder flitsen beelden van een ruimtereis voor mijn ogen bij het horen van de muziek. Het nummer bouwt langzaam op dat aan de climax op het einde. “White Flags, Pt. 2” begint met een repetitieve opbouw van onder andere de gitaren. Langzaam komen de synths aanzwellen. Daarna komt de bas erbij en even later wordt alles opengetrokken. Alles blijft echter heel melodieus klinken waardoor de track heel toegankelijk blijft. Afsluiter “The Return of Obodin” is meteen met zijn veertien minuten ook het langste nummer. Een gevarieerde en goed opgebouwde song.
‘Duna’ is postrock op zijn best. Sterke, goed opgebouwde songs met de nodige emoties om je mee te nemen op hun trip.
Er zijn nog zekerheden in het leven. Als Ashtoreth iets aanraakt , verandert dat in pure duisternis, zelfs op een zonnige zaterdagmiddag en zeker op een winderige zondag. Zonlicht is nergens te bespeuren binnen projecten van Peter Verwimp. Maar is het wel geen duisternis die pijn doet, eerder voelen de donkere ambient klanken die Peter binnen al zijn projecten naar voorbrengt aan als een warm, donkere deken tegen koude winternachten. Dat was in het verleden zo, dat is anno 2019 nog steeds het geval.
Via Cyclic Law brengt Ashtoreth wederom een parel van een Dark Ambient schijf uit die aan onze ribben kleeft op een donkere wijze, zoals enkel Peter dat kan. We gaven 'Rites I&II' enkele intensieve luisterbeurten, tot we compleet zen en tot intensieve rust waren gekomen.
Ook al blijft hij tijdens de circa 21 minuten lange 'Rites I' uit datzelfde vaatje tappen als voorheen, de man verstaat de kunst u als aanhoorder letterlijk te hypnotiseren en mee te laten drijven naar zijn bijzonder donkere wereld boordevol gemoedsrust en weemoed.
Weemoed die je tot tranen toe bedwingt, zonder klef te klinken, maar eerder dankzij die onaards aanvoelende intensiviteit die zijn muziek ook anno 2019 nog steeds uitstraalt, en ergens heel gevoelige snaren weet te raken. Binnen die twintig minuten varieert Peter zodanig, zijn er zoveel tempo wisselingen merkbaar, dat u zich trouwens geen seconde verveelt. En dat is toch buitengewoon indrukwekkend te noemen. Ashtoreth haalt naar goede gewoonte alles uit de kast om u binnen een intimistische atmosfeer zodanig diep te raken dat je er compleet stil van wordt. Om naderhand, door middel van verschroeiende klanken en vocalen de haren op je armen te doen recht komen, en je in een vervaarlijke wervelstorm te doen terecht komen, waaruit ontsnappen onmogelijk is. Niet dat we dat willen feitelijk.
Dezelfde rituele aanpak die letterlijk aanvoelt alsof klauwen u de strot dicht knijpen, zonder je dus pijn te doen, maar wel zodanig op jou inwerkende dat je prompt vertoeft in heel andere atmosferen, vinden we eveneens terug op 'Rites II'.
Ashtorerth blijft voort borduren en begane donkere paden verder bewandeld. Aan u om die trip mee te ondernemen, we raden aan van wel. Want deze schijf doet een gemoedsrust over ons neerdalen, vergelijkbaar met de rust die je vind in donkere bossen waar bevreemdend aanvoelende geluiden je in eerste instantie wat angst inboezemen maar waardoor je ondanks alles ook compleet zen en één met de natuur lijkt te worden.
Besluit: Binnen Dark Ambient kringen is Ashtoreth geen onbekende meer. We zijn onze tel over het aantal reviews, verslagen en recensies ondertussen een beetje kwijt geraakt. Ondanks de grote aantal daarvan, vervelen we ons nooit en doet Ashtoreth ons ook nu weer met verstomming geslagen achterblijven in een donkerste hoek van onze kamer. Ashtoreth zijn muziek heeft dan ook een steeds terugkerende verslavende invloed op onze gemoedsrust, telkens opnieuw en opnieuw.
Kortom: Ambient is een muziekstijl die een enorm intensieve inwerking heeft op de geest, en Ashtoreth voegt daar naar goede gewoonte een donker kadertje aan toe, waardoor duisternis niet aanvoelt als iets gevaarlijk of dodelijk. Wel mysterieus en verdovend. En eerder doet die deugd aan ons donker hart. Zoveel malen voorgedaan door Peter binnen dit en zoveel andere projecten, maar ook anno 2019 blijft de man ons dus nog steeds raken op diezelfde gevoelige, duistere plaats in ons hart.
Tracklist:Rites I 20:58 Rites II 16:5
Ambient
Rites I&II
Ashtoreth
Cyclic Law
Medio 2019 bestaat Unleashed, de Zweedse deathmetalformatie, ondertussen dertig jaar. Een feestelijk jaar moet dit worden. De band maakte furore door teksten over vikings en Scandinavische mythologie te overgieten met een typisch deathmetalsausje. Ze worden zelfs omschreven als grondleggers in dat gegeven, maar zijn helaas ondertussen een beetje ingehaald door de tijd. Vorig jaar bracht de band zijn dertiende album op de markt 'The Hunt For White Christ' via Napalm Records. Ter gelegenheid van het dertigjarige bestaan vonden we het de perfecte timing deze schijf eens onder de loep te nemen.
'The Hunt for White Christ' is een conceptalbum rond de mythologische wereld Odaleim en Midgaard. “Lead Us Into War” geeft de toon aan, laten we de strijd aangaan. Door middel van die typische energieke en krachtdadige aanpak deelt de band reeds een mokerslag van jewelste uit, en dan zijn we vertrokken voor een verschroeiende harde en meedogenloze trip die uitmondt in het verpletteren van heilige huisjes, tot er geen enkel meer recht staat. De vrij toegankelijke songs treffen je in het hart, en met de ogen gesloten voelen we ons prompt terugkeren in de tijd en gaan die strijd eveneens aan door middel van al even grote uppercuts in het gezicht uit te delen, door middel van gestroomlijnde gitaarlijnen - we waren meerdere keren onder de indruk van die verschroeiende solo's die de gitaristen van dienst uit hun instrument toveren - bulderende vocalen en drumsalvo's die je zonder verpinken telkens opnieuw tot moes slaan.
Dankzij verpletterende songs als ''Terror Christ”, “They Rape The Land” en “The City Of Jorsala Shall Fall” blijft de band de aandacht scherp houden. Een lijn die over de gehele schijf wordt doorgetrokken. En meteen ook het grote pluspunt aan deze plaat eigenlijk.
Het grote gevaar aan zoveel jaren aan de weg timmeren, is dat je als band in de val trapt van een routineklus af te werken. Ondertussen heeft Unleashed inderdaad niets meer te bewijzen, maar toch maakt de band er zich niet gemakkelijk vanaf en straalt gelukkig nog steeds een spontaniteit uit als jonge wolven in het vak die jou zonder enig medelijden verpulveren en verscheuren zoals enkel de vikings in die gouden tijden dat konden, gerugsteund door de goden.
Laat dit nu de reden zijn waarom we door deze pracht van een schijf compleet over de streep worden getrokken, en prompt mee de strijd aangaan naar 'The Hunt For The White Christ'. Unleashed zet na dertig jaar nog steeds zijn stempel op dat deathmetalgebeuren, met een vette knipoog naar typische vikingmetal, en levert een kwalitatief hoogstaand product af zonder de spontaniteit en spelplezier uit het oog te verliezen. Dat getuigt van pure klasse, waaruit menig band met zelfs meer jaren dienst nog iets kan van leren.
Tracklist: 1. Lead Us Into War 03:28; 2. You Will Fall 03:35; 3. Stand Your Ground 03:15; 4. Gram 04:10; 5. Terror Christ 03:54; 6. They Rape The Land 04:00; 7. The City Of Jorsala Shall Fall 04:12; 8. The Hunt For White Christ 02:36; 9. Vidaurgelmthul 03:24; 10. By The Western Wall 04:17; 11. Open To All The World 04:48.
Billy Corgan… een genie volgens sommigen en overroepen volgens anderen. Feit is dat hij in de jaren ’90 enkele klassiekers heeft voortgebracht met o.a. ‘Gish’, ‘Siamese Dream’ en het nog steeds fabelachtige opus ‘Mellon Collie And The Infinite Sadness’. Hij slaagde er telkens in om met niet voor de hand liggende songs te scoren en commercieel met niet-commercieel te combineren. Live liep het niet altijd vlotjes. Corgan is geen publieksmenner en iets te eigenzinnig in zijn songkeuzes. Er werd voor deze release en tour geschermd met het feit dat het terug met de originele bezetting zou zijn. Dat is op de bassiste na ook zo geworden. Verder zit Rick Rubin (de wonderproducer) achter de knoppen. Het moet dan ook de zoveelste wederopstanding voor Corgan en co worden. Dat is toch wat ze ons willen doen geloven, maar is dat ook zo? Laten we het album eens nader bekijken en afwegen tegenover hun topmateriaal van vroeger.
De single “Silvery Sometimes (Ghosts)” is wat schatplichtig aan “1979”, en een aardige track. Geproduceerd door wonderproducer Rick Rubin. Opener “Knights of Malta” en “Travels” vallen helaas tegen. De song zitten goed in elkaar, maar zijn boring. Geen enkel weerhaakje of verrassing. Op “Solara” vinden we het vuur van vroeger terug en dit is een heel degelijke rocker. In de zang hoor je wat venijn in Corgan’s stem. “Alienation” begint interessant en de overgangen met gitaar en strijkers zijn goed gelukt. Het refrein overtuigt mij helaas niet. Een gemiste kans. “Marching On” is een goede, maar netjes binnen de lijnen gehouden rocker. Dat geldt overigens ook voor “Seek And You Shall Destroy”. Na acht liedjes en 35 minuten is het al over. Maar eigenlijk ben ik blij dat het geen album van een uur is. Daarvoor is het te slap.
Spijts alle grote namen en manoeuvres zal dit album geen grote potten breken. Te braaf en te middelmatig. Jammer want er zijn waarschijnlijk nog een heleboel muziekliefhebbers die maar al te graag een nieuwe knaller van The Smashing Pumpkins zouden horen. Helaas, dat zit er ook ditmaal niet in. En live? Hum, vroeger konden ze mij live al niet overtuigen dus waarom zouden ze dit nu wel doen…
De Britse Kate Nash heeft na het debuut ‘Made of bricks’ een serieuze gedaantewisseling ondergaan; het jong charismatisch, verlegen meisje in het fleurig jurkje is volwassen geworden en heeft haar vrolijke, zwierige, swingende, frisse en indringende ‘60’s girl ‘bubblegum’ pop (ergens tussen Melanie, Lily Allen en The Pipettes) een verrassende wending gegeven naar girl ‘power’ rock, doordrongen van haar ervaring bij de punkband The Receeders, waar ze een flinke keel kon opzetten. Een ruwe bolster die de frustraties van haar afschreeuwt, maar nét niet uitspat! Van het zonnetje in huis en jeugdige onbezonnenheid is er geen sprake meer. Een predikende stijl, een rauwere sound, springerige ritmes, splinterbommetjes - vuurwerksongs, die richting The Breeders en Pixies durven gaan. De bredere orkestraties die te horen zijn, werken zalvend op het directe geluid.
De eerste acht songs zijn als een wervelwind; de opvallendste songs zijn “Paris”, “Kiss that grrrl”, “Don’t you want to share that guilt?”, “Do-wah-doo” en “Mansion song” hierin. Een jonge leeuwin met klauwen.
Na het ‘vinger in de lucht’ materiaal volgt een gematigder aanpak en horen we melodieuze poprock, die naar het einde van de cd, “You were so far away” en “I hate seagulls” een soberder geluid laten horen; akoestische gitaar, piano en een overwaaiende blazer bepalen hier de sound en laten een gevoelige Nash horen.
De onschuldige, leuke, fijne en groovy dansbare pop van het debuut is duidelijk op het achterplan geraakt.
De schreeuwerige vocals zijn op de plaat duidelijk gepolijst, neigen naar een Karen O en Nina Hagen. Live is het alvast anders … erg erbarmelijk, als een krolse kat die op haar honger zit.
Algemeen is het ontspannende, leuke karakter ruwer en grimmiger geworden. Afwachten hoe het verder zal evolueren …
Ash of Ashes is het Duitse eenmansproject rond multi-instrumentalist en vocalist Markus Skroch (Skaldir) die zijn sporen heeft verdiend binnen heel wat andere projecten. Op een rijtje: Abscession, ex-Aphelion, ex-Cascade, ex-Hel, Claret, Elane, ex-Depression (live). De man brengt al die jaren ervaring samen in een eigenzinnig project rond de naam Ash Of Ashes. Een epische plaat omgeven door walmen van epic en pagan tot Folk metal invloeden. Down the White Waters kwam uit in eigen beheer. En laat een muzikant en vocalist zien die weet waar hij mee bezig is.
De virtuositeit en uitzonderlijke klasse loeien al bij de eerste song door de boxen. “Down the white Waters” is zo een typische pagan/epic metal song waarbij een donker en dreigend doom sfeertje wordt geschapen. Er valt totaal geen speld tussen te krijgen, we horen sprankelende riffs die klieven als bijlen. Bulderende tot heldere vocalen, worden gewoon door elkaar geschud alsof dat de normaalste zaak van de wereld is. Meermaals valt ons op dat Markus dus niet alleen een tovenaar met riffs en andere muziekinstrumenten is. Ook beschikt hij over een heel uiteenlopend stembereik. Geen wonder dat al die bands hem zo graag binnen halen.
Luister maar naar spetterende parels als “Flames on the Horizon”, “Ash to Ash”, “Sea of Stones” tot “In Chains (the lay of Wayland)”. Een voor één songs die aanvoelen alsof hier een volledige band staat te spelen.
Dat de man dit quasi op zijn eentje teweeg brengt dit hoogstaande epic metal pareltje? Het mag een wonder genoemd worden. Vooral de veelzijdige aanpak, waarmee Markus vuurpijl na vuurpijl afschiet is een streling voor het oor en het hart. Zonder meer bewijst de man hier meermaals uit het goed hout gesneden te zijn. Dat wisten we al door zijn medewerking aan andere projecten, met dit solo project voelt hij zich echter een vis in het water en kan rustig zijn eigen gang gaan. Daardoor gaan bij elke song alle registers open, wordt de lat heel hoog gelegd en niets aan het toeval overgelaten. Keer op keer weet Ash of Ashes ons daarbij aangenaam te verrassen.
Besluit: Je voelt aan dat Ash of Ashes dit project gebruikt als zijn eigen speeltuin, waar hij zich compleet kan uitleven. Dat zorgt voor een meesterlijke plaat, die perfect in elkaar steekt. Waar ook het spelplezier uitspat – wat erg belangrijk is – kan Markus volop en volledig experimenteren. Folk en pagan elementen worden door elkaar gegooid en overgoten met allerlei sausjes. Dit zorgt gelukkig niet voor al te veel chaos die overheerst. Maar voor een goed in elkaar gestoken totaalpakket, waar de puzzelstukken perfect in elkaar passen, wat getuigt van pure klasse.
Hier is een grootmeester aan het werk, die het perfecte schilderij aflevert zoals alleen meesters in hun vak dat kunnen.
Tracklist:
1. Down the White Waters 05:26
2. Flames on the Horizon 05:32
3. Ash to Ash 04:50
4. Sea of Stones 05:11
5. Springar 01:57
6. Seven Winters Long (The Lay of Wayland) 04:04
7. In Chains (The Lay of Wayland) 04:43
8. The Queen's Lament (The Lay of Wayland) 04:18
9. Chambers of Stone (The Lay of Wayland) 04:36
10. Outro 01:17
Epic Metal/Pagan
Down The White Waters
Ash Of Ashes
Even voorstellen. Ashtoreth is het project rond Peter Verwimp - een ware drone en ambient virtuoos die door experimentele projecten grenzen verlegt tot het oneindige. Toen We Ashtoreth in 2016 zagen aantreden in Het Bos (Antwerpen) schreven we daarover: “Omgeven door en donker doom sfeertje, met op de achtergrond enkele Ambient klanken tot intensieve drones, zorgde ASHTORETH ervoor dat we in een diepe trance terecht kwamen, die ons wegvoerde naar de duistere kant van onze ziel. Als in een walm van rook en vuur leek het wel of we uit onszelf zouden gaan treden, om de diepe kerkers van de hel zonder opkijken binnen te gaan'' .
De man bracht eveneens enkel tot de verbeelding sprekende meesterwerken uit, al dan niet in samenwerking met andere artiesten. Deze keer gaat Ashtoreth de samenwerking aan met Grey Malkin. Bekend van het project The hare and the moon. Deze laatste is vooral bekend dankzij hun mysterieuze Dark Folk. Muziek waarbij sage en legendes letterlijk tot leven komen. 'Pilgrim' is dan ook de perfecte kruisbestuiving tussen lichte en duisternis, tussen immens verdriet en diepe vreugde.
Dat er een dunne lijn is tussen vertwijfeling en geluk valt al op bij het circa vijf minuten lang “A Am The Story”. Rustgevende soundscapes worden vermengd met oorverdovend aanvoelende drones die de aanhoorder koude rillingen tot de bot bezorgen. Echter zonder de trommelvliezen te doen barsten, eerder door gevoelige snaren diep te raken. Beide artiesten tonen niet enkel hun talent als tovenaars met intensieve klanken, bovendien wordt heel bewust gekozen om voortdurend te improviseren, waardoor je al bij die eerste song van de ene naar de andere aangename verrassende wending wordt doorverwezen.
Ook op 'Pilgrim' gaat het duo op diezelfde weg door, de aanhoorder op het verkeerde been brengen en een duister pad aanbieden waarbij er toch licht schijnt op het einde van de tunnel. Eens omgeven door die walmen van eerder vernoemde intensiviteit word je, willen of niet, onder diepe hypnose gebracht en komt in een droomwereld terecht waar diezelfde duisternis en het licht vredig naast elkaar leven. Dichter bij de realiteit van het leven zullen we niet meer geraken.
De Dark Folk van Malkin past perfect bij die typische donkere drones van Ashtoreth. Samen zorgen ze voor een uitzonderlijk sprookjesachtige tot spookachtige trip in een wereld waar mystieke wezens je enerzijds dreigen te verscheuren, anderzijds je met een zachtmoedige hand doen neervlijen in het zachte gras. Ook bij “The Stars Turn Towards Theire Ending”, “Bone, Leaf & Moss” voel je de aanwezigheid van het mysterieuze. Meteen doet het ons denken aan eenzame avondwandelingen in de natuur, waar je prompt begin te fantaseren over wezens die in dat bos leven; enerzijds doet het ritstelen van de bladeren je verschrikt opkijken, anderzijds laat de intense stilte een diepe indruk achter waardoor de gemoedsrust in je hart wederkeert.
Schipperend tussen vele uitersten, met oog voor experimenteren en improviseren, levert Ashtoreth & Grey Malkin uiteindelijk een vijftien minuten lange kers op de taart af in de vorm van “The Shivering Mountain”, waardoor je prompt een ander mens wordt.
Besluit: Net zoals Pelgrims reizigers waren, met een vooral religieuze achtergrond, voelt 'Pilgrim' aan als een reis naar een onbeschrijfelijk mooi bedevaartoord. Een lange reis over hobbelige wegen, vaak geconfronteerd met gevaren waarbij je de dood strak in de ogen kijkt. Maar telkens vind je via deze schijf het einde van de tunnel terug, en word je meegezogen naar het lichtpunt waardoor je er prompt weer tegenaan kunt gaan.
Ashtoreth & Grey Malkin breken geen geluidsmuren af, maar spelen heel bewust met al uw emoties. De muziek op deze bijzondere schijf doet een gevoel over jou neerdalen vergelijkbaar met het bereiken van die top van de berg. Wanneer je - na deze bijzonder gevaarlijk tocht, compleet buiten adem - de immense natuur rondom u aanschouwt. Een indrukwekkend gevoel dat niet onder woorden valt te brengen, maar je vooral moet voelen in plaats van beluisteren.
Tracklist:
1. I Am The Story 05:41
2. Pilgrim 08:27
3. The Stars Turn Towards Their Ending 08:13
4. Bone, Leaf & Moss 06:05
5. The Shivering Mountain 15:41
De legendarische Amerikaanse grungerockband Smashing Pumpkins is terug. Billy Corgan doekte de band op in 2000 en blies hem nieuw leven in in 2005. Voor het volgende album, dat uitkomt bij Napalm Records, neemt Corgan de oorspronkelijke mede-oprichters James Iha (gitaar) en Jimmy Chamberlain (drums) opnieuw aan boord. Gitarist Jeff Schroerder, sinds 2007 de vervanger van Iha, is eveneens van de partij en producer Rick Rubin zat achter de knoppen bij de opnames van het nieuwe album. In afwachting van dat album is er de single “Solara”.
De single keert niet enkel in de bezetting maar ook inzake geluid helemaal terug naar de glorieperiode van de band, met het typische grunge-geluid van begin jaren ’90. Vooral aan Corgan’s stem valt te horen dat we intussen enkele decennia verder zijn. Of deze terugkeer naar het oergeluid van de band genoeg is om alle vroegere fans terug te winnen, valt te betwijfelen, maar velen zullen toch gecharmeerd zijn met deze stap terug in de tijd.
‘Perspektive’ is het derde album van deze Italiaanse darkwave band. Het bevat 11 tracks die gemixt werden door Doruk Ozturkcan (She Past Away). Ahs Code heeft trouwens al eens een remix van een She Past Away nummer gedaan in het verleden. Daarnaast staan er nog zes remixes op waaronder één van Hante, Agent Side Grinder en She Pleasures Herself.
Dit album is terug pure dark wave zoals we die kennen van een band als Clan of Xymox. Een nieuwigheid is dat de titeltrack in het Duits is gezongen. De rest is in het Engels. Het trio weet met de elektro en de zes stringbas terug melancholisch en wat koud klinkende songs neer te zetten. Single “Icy Cold” is catchy als hell en is vrij dansbaar. Opener “Glow” vind ik als song nog iets sterker en donkerder. De titeltrack is dus in het Duits. Ergens hoor je wel dat dit niet hun moedertaal is en dat is jammer.
De zet om ‘Perspektive’ in het Duits te brengen kan ik wel begrijpen. Het is, inzake dit genre, nu eenmaal de grootste markt van Europa. Dus als ze daar een voetje willen binnen krijgen… We horen doorheen de songs mooie synthsounds klinken. De nummers zijn goed uitgewerkt. We krijgen terug teksten met een blik op een dystopische toekomst en wereld. Niet echt vrolijk allemaal maar het past uitstekend bij de muziek.
‘Perspektive’ is een goed en evenwichtig darkwave album geworden. Catchy maar met de nodige weerhaakjes in de elektro om het boeiend te houden.
Ash Code kan terecht fier zijn op hun nieuwe boreling.
Bat For Lashes , de Britse band (uit Brighton) van de bevallige Natasha Khan (Britse van Pakistaanse afkomst); een donkere schone , is toe aan haar vijfde plaat . De gothicfolkzangeres heeft niet meer het bereik van de doorbraak “Daniel” uit ‘Two sins’ , maar de kenmerkende stijl en haar indringende , hemelse stem zijn bepalend en tonen een sterke persoonlijkheid en uitstraling .
Ze neemt je mee in een apart tragisch verhaal waarbij de bruidegom op weg naar zijn bruiloft omkomt bij een auto-ongeluk. Zijn verloofde , die gebroken achter blijft , besluit in kader van het verwerkingsproces toch maar de geplande huwelijksreis te gaan maken , zielsalleen . Dit is het thema van ‘The bride’ ; Natasha Khan neemt je muzikaal mee in dit verhaal . Sobere, spaarzame en sfeervolle arrangementen sieren de sound , veel harp en viool krijgen ademruimte in een pakkende sound van onmacht , ingehouden woede en hartverdriet. Pijnlijk! We vinden niet direct een single in die sfeervolle , donkere , hemelse sound , wel een pracht van pure klanken, gedragen door haar sterke stem .
Toch hebben we een paar bijzondere songs in dit klankenspectrum, “Sunday love” door z’n lichte grooves , “Never forgive the angels” door z’n verbetenheid en “Widow’s peak” door de percussieve ritmes en praatzang .
Etherische pop , die Kate Bush, Curve , Cocteau Twins , Dead can dance en Bel canto doet opborrelen …
Een plaat die hier nu al lang ligt te broeden op onze desk en één waar wij steeds meer met volle overgave in verdwalen is ‘The Epic’ van Kamasi Washington. Een wel zeer omvangrijk werkstuk die zijn naam niet gestolen heeft, een opus van maar liefst drie cd’s goed voor zo eventjes een droge drie uur muzikale genialiteit.
Let wel, dit speelt zich af ver buiten de wereld van de rock- en popmuziek, het is een ware jazzmarathon die zijn wortels vindt bij grootheden als Wayne Shorter, Donald Byrd, Fela Kuti, Miles Davis, John Coltrane en Herbie Hancock. En dan te zeggen dat dit een debuutplaat is, meer bepaald van een uiterst begaafde 34 jarige saxofonist, een supertalent die voorheen zijn sporen verdiende in de backing band van diverse jazz artiesten, maar ook bij meer hippe namen als Kendrick Lamar en Flying Lotus.
Kamasi Washington gunt op dit epische werkstuk zijn muziek en diens uitvoerders alle tijd om hun weg te vinden, de composities durven al eens uitlopen tot boven de 14 minuten en het soleerwerk is royaal aanwezig. Naast een kwistig aanbod aan virtuoze saxofoonpartijen van de meester zelf is er voldoende speelruimte voor een resem uitmuntende muzikanten die zich hier ten volle mogen ontplooien.
‘The Epic’ is een broeihaard van blazers, strijkers, piano, seventies orgels, geraffineerde bassen en koorgezangen die uit een futuristische film lijken te zijn weggelopen. Er is tijd zat voor kleurrijke en geïnspireerde jams maar het wordt nooit richtingloos. Ook niet-jazzfreaks, en daar rekenen we onszelf toe, kunnen hier met volle teugen van genieten. U hoeft dit niet in één ruk uit te zitten, wij vinden het immers ook een heuse uitdaging om drie uur aan een stuk naar jazz te luisteren, ook al is die van het meesterlijkste soort . U mag het van ons mondjesmaat doen, deze rijkelijke en magistrale jazzmuziek zal sowieso nieuwe deuren openen.
Met zo een imponerend kunstwerk achter de kiezen mogen we deze debutant al meteen een plaatsje geven tussen de jazzgrootheden die wij hier hebben vermeld.
Billy Corgan, muzikaal icoon uit de nineties, weet met zijn Smashing Pumpkins van geen ophouden. De band die pakweg twintig jaar geleden verantwoordelijk was voor enkele legendarische rockalbums is met ‘Monuments To An Elegy’ al aan haar negende plaat toe. Binnenkort komt met ‘Day for Night’ trouwens nummer tien eraan.
‘Monuments’ is een voor Corgan opvallend kort album want de amper negen songs klokken af na iets meer dan een half uur. De egocentrische multi-instrumentalist keert duidelijk terug naar de nineties want gitaren vormen de basis. Verwacht echter geen doorslagje van ‘Siamese Dreams’ want de synths zijn daarvoor te prominent aanwezig.
‘Monuments To An Elegy’ is in ieder geval het beste Pumpkins-album in zeer lange tijd. Met tracks als opener “Tiberius”, het meezingbare “Monuments” en het dreigende “Anti-Hero” heeft Billy Corgan namelijk een pak goeie, cathy poprocknummers geschreven, iets waar hij in de nineties een patent op had.
Nog meegeven dat Tommy Lee (nog zo een iconografisch individu uit de vorige eeuw) instond voor het slagwerk.
De samenwerking tussen Lee en Corgan is in ieder geval geslaagd en misschien wel het bewijs dat oude rocksterren het alleen maar kunnen vinden met andere bejaarde rocksterren …
Een goede tien jaar na zijn overlijden werden onder supervisie van zoon John Carter Cash een dertiental nummers gerestaureerd en afgewerkt . Het zijn banden van twee opnamesessies uit de eerste helft van de jaren 80 met de toonaangevende Nashville producer Billy Sherrill. De toen nog levende countrylegende brengt met z’n begeleidingsband een reeks leuke , frisse zwierige songs , in volle vocal glorie, die nog niet meteen dat donker randje laten uitschijnen hier. De geluidsdynamiek mag misschien wat zijn bijgeschaafd , het is aangenaam dit materiaal te horen .
Twee duetten zijn er met vrouwlief June Carter (“Baby ride easy” en “Don’t you think it’s come our time”) . Ook met kompaan Waylon Jennings hebben we het uptempo “I’m movin’on”. Na de ‘American recordings’ van de jaren 90 - 2000 hebben we alvast een goede opfrisbeurt van dit materiaal van ‘de ongekroonde koning van het donkere levenslied’ uit de 80s.
Washed Out is het alter ego van de Amerikaanse producer/muzikant Ernest Greene . Hij debuteerde twee jaar terug met ‘Within and without’ , een filmische soundtrack vol warme, intieme popelektronicasongs. Op de tweede plaat hebben we opnieuw die chillwave met een palet , een breder gamma aan sfeervol dromerige klanken en keys , soms rijkelijker aangevuld. Washed out refereert graag aan die 90s droom indie van de Pale Saints of de psychedelische pop van Mercury rev . Een zalvende , ambiente, sprookjesachtige sound , die een lichte groove kunnen hebben en zeer zeker dat soundtrackgevoel uitstralen .
Een verademing dus.
Opnieuw komt er een compilatie op de markt van de Britse oerpunkers van The Clash. Zeer bijzonder is wel dat de tracklist van deze dubbelaar samengesteld is toen door Joe Strummer naar aanleiding van een show die ze in 1982 speelden in de Brixton Fair Deal (= de hedendaagse Brixton Academy). In het bijgevoegde boekje vind je trouwens de originele notities die Strummer voor de show maakte... Je vindt maw in ‘The Clash Hits Back’ de songs die de heren toen speelden in dezelfde volgorde maar dan uiteraard in een studioversie. Op de plaat hoor je alle bekende hits (voor de weinige stervelingen die The Clash nog niet zouden kennen: dat zijn er heel wat!) naast minder bekende tracks. De volgorde van de plaat is fenomenaal en kent enkele welopgebouwde pieken en dalen, niet zozeer in kwaliteit maar wel in termen van tempo en sfeer. De vele songs tonen een band in al zijn facetten en demonsteren de enorme verscheidenheid in stijlen. Deze compilatie geeft dus een mooi overzicht van de carriëre van The Clash en heeft met het ontbreken van wat obscuurdere tracks slechts 1 minpunt.
De groepsnaam Splashh luidt het al deels in … Dit gezelschap brengt dromerige, zorgeloze, zoetsappige zelfs zomers indiepop . Splashh is een Brits/Australisch/Nieuw-Zeelands kwartet die heel wat indie invloeden samenbrengt in een broeierig aanstekelijke sound .
De songs zijn inwisselbaar , maar klinken goed en ontspannend . Je komt hier wat uit op vroegere bands als The Chills, The Clean en verder 90s Ride en My Bloody Valentine. Songs als “Headspins” en “Washed up” krijgen een noise injectie toegediend van grungepop , die we hoorden van The Breeders. Verder liggen ze in het verlengde van een Beach Fossils en Wavves. Op relaxte wijze gaan we door het songmateriaal! Leuk plaatje.
Bat For Lashes , de Briste band (uit Brighton) van de bevallige Natasha Khan (Britse van Pakistaanse afkomst); een donkere schone , brengt goede muziek brengt en heeft een sterke persoonlijkheid en uitstraling .
Ze kreeg de verdiende airplay met de vorige cd ‘Two suns’ en de single “Daniel” , die een muzikaal geheim prijsgaf van sombere, dreigende, etherische, theatrale gothic folkpop.
Op de nieuwe cd ‘The haunted man’ ademt de muziek meer ruimte. Stemmige , zorgvuldig opgebouwde , broeierige composities, die sfeervol , relaxt , meeslepend , dwingend zijn, en net niet ontploffen.
De hoes valt op, een schitterende hoesfoto trouwens, van Ryan McGinley, waarop we een naakte Khan zien , die een jonge knaap op de schouders torst.
Tekstueel is ze op zoek naar de essentie van zichzelf ; het klinkt warrig met een filosofische, psychologische ondertoon , maar de 33 jarige is op het podium een lieve, dynamische, jonge vrouw, een elfje, onschuldig, speels, vol levenslust en optimisme.
De repeterende ritmes , de diep dreunende basses en synthbeats, de doffe, apocalyptische drumroffels en de prikkelende elektronica, en haar belangvolle indringende vocals zijn de barometer en zorgen voor materiaal met een emotievol dramatische stijl en een betoverend karakter .
We horen voldoende varianten in het genre en houden van songs als “All your gold” , “Horses of the sun” , “Laura”, “Marilyn”, een uitgesponnen “Deep sea diver” en de titelsong .
Bat For Lashes valt te situeren in de etherische pop van Kate Bush, Godfrapp, Toni Halliday (Curve), Elisabeth Frazer (Cocteau Twins), Alison Shaw (The Cranes) , Lamb (Louise Rhodes) , Bel Canto en Sigur Ros . Bat For Lashes toont aan een blijvertje te zijn!
Smashing Pumkins was in de jaren negentig een essentiële gitaargroep die drie fantastische platen maakte met als absolute hoogtepunt het onklopbare ‘Siamese Dream’ uit 1993. De band mocht in die tijd gerust in één adem genoemd worden met invloedrijke groepen als Nirvana en The Pixies. Daarna ging het wel heel snel bergaf, het donkere album ‘Adore’ kon er nog net mee door, maar hetgeen daarna kwam (‘Machina/ The Machines of God’ in 2000 en het niet te pruimen come back vehikel ‘Zeitgeist’ in 2007) was huilen met de pet op. Frontman Billy Corgan had het zot in zijn kop gekregen, hij gooide alle oorspronkelijke leden de deur uit en begon zodanig te zwijmelen over God en Krishna dat wij hem spontaan in een diepe kerker zouden gegooid hebben.
Sedertdien neemt niemand Billy Corgan nog serieus en zijn er ook nog weinigen die zitten te wachten op een nieuwe Pumpkins plaat. Met ‘Oceania’ is dat er nu toch van gekomen, hoewel, naast Corgan zelf zit er geen enkel origineel groepslid meer in de band en toch blijft de koppige zeurpiet hardnekkig vasthouden aan de groepsnaam. Maar goed, hij is de baas. Wat moeten we nu met ‘Oceania’? Toch eerst even grondig beluisteren voor we de hakbijl bovenhalen.
Tot onze verbazing zit het met openingstrack “Quasar” meteen goed, de song drijft op een jachtige groove die we sinds ‘Siamese Dream’ niet meer gehoord hebben, en dat is inmiddels al bijna 20 jaar geleden. Het kan haast niet anders dan dat het daarna terug naar af gaat, songs als “Panopticon” en “Violet Rays” kunnen inderdaad niet tippen aan de kracht van die binnenkomer, maar we gaan nu ook niet meteen onze skip toets indrukken. Vanaf het sullige synthesizer riedeltje van het melige “One diamond, one heart” begint het toch weer aardig naar ongepast melodrama te stinken en met de ballad “Pinwheels” wordt onze argwaan bevestigd. Dan toch die hakbijl ? Ja, dus, want de titelsong is een draak van negen minuten slechte progrock en ook van het stroperige “Pale Horse” gaan onze tenen krullen. En dan plots, als de moed ons al zwaar in de schoenen is gezakt, komt een lekker ouderwetse old school Pumkins song “The Chimera” (zoals ‘Gish’ en ‘Siamese Dream’ er vol van staan) de meubelen redden. Een tijdelijke opklaring, zo blijkt want daarna zakt de pudding terug in.
Niet zo slecht als ‘Zeitgeist’ dus, maar ‘Gish’ en ‘Siamese Dream’ zijn mijlenver uit de buurt.
‘Oceania’ is een plaat als een dementie patiënt, met een paar onverhoopte nuchtere momenten als heuse opflakkering, maar over ‘t algemeen is het brein een hopeloos gestoord zootje die niet meer normaal te krijgen is.
Droompsychedelische pop is de term die we het best gebruiken voor Washed Out aka Ernest Greene uit Georgia . Het woord chillwave spreekt hij liever niet uit . Hoewel , dit is sferische muziek bij ondergaande zon : intieme en opzwepende lofi psychedelische synthpop en een zweverige, bedwelmende zang. Een paar songs als “Eyes be closed”, “Echoes” , “Soft” en “You & I” worden sterk aangevuld met galmende synths , percussie , onderliggende drones en zijn niet vies van wat bombast. Ze balanceren ergens tussen M83 en The Aloof .
De negen songs zijn alvast de moeite, hebben troeven in huis en smaken naar meer van deze elektronica wizzard .
Via distributiemaatschappij Sonic Rendez Vous kregen we deze maand een meer dan interessante plaat binnen van een voorlopig onbekende Duitse band. Wat research leerde ons dat Ashes Of Pompeii een viertal is uit het stadje Marburg dat met ‘Places’ toe is aan een derde full album.
Op deze schijf staan acht atmosferische, heavy composities die ons van begin tot eind strak bij ons nekvel houden.. Het is niet zo simpel om Ashes Of Pompeii in een vakje te plaatsen want het geluid van de band houdt ergens het midden tussen posthardcore, alternatieve rock en indierock.
Wie houdt van posthardcorebands als Polar Bear Club of I Am The Avalanche zal (gezien het korrelige stemgeluid van zanger Tobi Mosch) zeker zijn gading vinden bij deze Duitsers maar ook liefhebbers van meer alternatieve rock komen aan hun trekken.
Dit viertal doet ons bij momenten denken aan Bush, The Afghan Wighs en The Sheila Divine (een Amerikaanse rockband die vooral in ons land zeer populair was). Zoals reeds neergepend vinden we alle acht songs meer dan goed maar we hebben toch een lichte voorkeur voor het explosieve en aan Helmet refererende “Lighteater” en “Gukanjima”, een dromerige track voorzien van enkele fraaie soundscapes! Muzikale fijnproevers vinden meer info op ashesofpompeii.com of facebook.com/ashesofpompeii .
Het Britse Bat For Lashes (Brighton) onder de bevallige Natasha Khan (Britse van Pakistaanse afkomst) kreeg de verdiende erkenning met de emotievolle single “Daniel” van deze tweede cd ‘Two suns’. Bat For Lashes biedt een uniek geluid van sombere, dreigende, etherische gothic folkpop. De songs zijn mooi uitgewerkt door de doffe apocalyptische drumroffels, de prikkelende elektronica, toetsen, piano, synthbeats en een gitaarloop, gedragen door haar hemelse lichthese vocals. Het gaat van een lichtvoetig duistere “Siren song” naar traag slepende songs als de opener “Glass” tot toegankelijke, dromerige ballads “Peace of mind” en “Travelling woman”. Hoogtepunt binnen die bedwelmende, betoverende liedjes vormt natuurlijk die opmerkelijke single “Daniel”, wat als een classic mag worden beschouwd!
Haar sombere zweverigheid mag geplaatst worden tussen Kate Bush, Tori Amos, Goldfrapp, Björk en Anne Clark. Ze roept de breekbare pop op van bands van Elisabeth Frazer (Cocteau Twins), Alison Shaw (The Cranes), Lamb (Louise Rhodes) en combineert het met de rock en roots van PJ Harvey, Joan Wasser (Joan as Police Woman) en Cat Power. Ze lijkt de verpersoonlijking wel van Toni Halliday (Curve) en overstijgt probleemloos ‘de lookalikes’ van de Evanescences (Amy Lee) en Within Temptations (Sharon den Adel).
’Two suns’ is een uitermate consistent album van een volwassen talent …Te koesteren!
In de categorie ‘bier, rock’n’roll en tetten’ heeft Nashville Pussy alweer een voltreffer gescoord. ‘From hell to Texas’ heet hun nieuwe lap lawaai en die is even subtiel als een geile baviaan die schaamteloos ‘en plein public’ al zijn vrouwelijke soortgenoten een beurt geeft. Voor finesse en etiquette is Nashville Pussy radicaal gebuisd, voor vuile praat en vunzige rock’n’roll halen ze een tien op tien.
Vettig plaatje is dit. Motorhead, Alice Cooper, AC/DC en ZZ Top zijn nog steeds de referenties. Gooi daar dan een smak punkrock op en je hebt de formule van Nashville Pussy. Simpel en doeltreffend.
Het is al hun vijfde plaat en, ook al verschilt die qua sound in weinig van de voorgangers, het is hun beste sinds het debuut ‘Let them eat pussy’ van 10 jaar geleden. Vinnig, beestig, vet en rechtdoor.
Nederlands 
Français 
