Baxter Dury speelt op zijn nieuwe album in elke song een andere rol. Op “I’m Not Your Dog”, veruit de beste song op ‘The Night Chancers’, spiegelt hij zich aan Serge Gainsbourg. Niet alleen door die Franstalige backing vocals (met geinig Brits accent), ook met dat schijnbaar ongeïnteresseerde parlando en die basic elektropop. Dury neemt de Fransman een tweede keer in het vizier op “Samurai” , door het op een heel basic drumbeat leunende nummer op te leuken met een aanhoudend gekreun en gehijg. Op de retro-eurofunk van “Slumlord” zet hij zich in het spoor van Shane McGowan en andere dronkemannen. “Saliva Hog” komt uit hetzelfde nest als “Atmospherics” van Tom Robinson. Op “Sleep People” en “Carla’s Got A Boyfriend” klinkt hij als een harteloze en onbeleefde versie van Leonard Cohen, die ook nog eens lak heeft aan rijmschema’s. Muzikaal blijft de slome funk op “Hello, I’m Sorry” mooi overeind, maar in de lyrics raakt Dury hier toch de bodem, of hij nu een typetje speelt of niet. Ook “Daylight” had beter nooit het daglicht gezien.  Met zijn parlando en omdat hij grofweg hetzelfde stemtimbre heeft, doet hij op dit album soms denken aan zijn vader, wijlen Ian Dury. Het verschil is dat Ian ook nog lyrics schreef die er echt toe deden.
Als album blijft ‘The Night Chancers’ enkel overeind door de band, de backings en de knappe arrangementen. Baxter Dury zelf doet als zijn typetje (the slumlord) keihard zijn best om elke track naar de verdoemenis te helpen. Op het afsluitende “Say Nothing” proberen de backings nog iets goed te maken met een lange herhaling van het zinnetje ‘Baxter loves you’, maar dan is het kalf al lang verdronken. Als Baxter ons inderdaad zo graag ziet, kan hij niet tevreden zijn met ‘The Night Chancers’.

De sing/songwriting van Baxter Dury, jawel zoon van Ian Dury (& The Blockhearts), komt op 39 jarige leeftijd in de spotlights met de nieuwe cd ‘Happy Soup’. Hij zorgt samen met zangeres Madelaine Hart voor een boeiende, intrigerende luistertrip van korte sfeervolle, dromerige en meeslepende songs die onderhuids een donker randje hebben,  een ‘donkerte’ die op z’n vroeger materiaal te horen was.
De stemgelijkenis met pa is enorm groot … een indringende, grauwe (zeg)zang siert het materiaal en hij doet ons met Madelaine denken aan de eind’70s Belgische rock’n’roll van Bert de Coninck en Fran (remember “Crapule de luxe” en “Johnny”); verder kloppen Tom Vek, Andrew Dorff en Sparklehorse aan (“Isabel”, “Claire”, “Happy soup” en “Hotel in Brixton”) , en is hij niet vies van een wave ‘bass’/’beatje’ op “Picnic on the edge “ . Dit zijn eenvoudige liedjes die blijven hangen.