Na een sabbatical van een goede twee jaar zijn de heren uit Londen onder Kele Okereke er terug bij . De electro soloplaalt van Kele laten we hier achterwege .
Met de nieuwe cd ‘Four’ hebben ze aansluiting op de eerste twee cd’s ‘Silent alarm’ en ‘A weekend in the city’ en wordt de drukke , industrieel vormgegeven electrorock van ‘Intimacy’ op het achterplan geduwd . Een ‘back to basics’ op de ‘Four’ plaat , waarbij we strakke rocksongs horen die onrustig, nerveus, hitsig klinken of  sfeervol , broeierig van aard zijn. Toegegeven , niet de ganse plaat overtuigt , maar hun ouderwets ‘back to the bone’, heerlijk straf organisch, kaal rockend spul, indien nodig ondersteund van synths , doet uitermate deugd, luister maar eens naar “So he begins to lie”, “3x3”, “Octopus” , “Kettling” en “The healing”.

Het Britse Bloc Party onder de charismatische zanger/songschrijver Kele Okereke, is toe aan de derde cd, Na twee afwisselende overtuigende cd’s van energiek, springerig, groovy en sfeervol materiaal binnen een postpunkgeluid, doorspekt van funk en ‘80’s wave, begon het kwartet in het najaar van 2007 nieuwe paden te bewandelen door een harder industrieel en gebalder elektronisch geluid. De single “Flux” leidde het al in. Die gelaagde elektronica is te horen op ‘Intimacy’ en biedt een bevredigend resultaat op “Halo” en “One month off”, maar schiet ook in enkele songs z’n doel voorbij … opvullertjes heet zoiets als “Better than heaven” en “Zephyrus” (ondanks de hemelse backing vocals van een koor).
Als vanouds en herkenbaar klinken ze op “Ares”, “Mercury” en “Talons” en op de leest van ‘A weekend in the city’ horen we “Trojan horse” en “Ion square” door de broeierige, spannende opbouw. De rustpunten “Signs” en “Biko” weten eveneens te overtuigen. Eindresultaat: goede plaat, of het nu stevig of rustig(er) klinkt, maar iets te onevenwichtig door de zoekende elektronica loops.