The Ghost of Luke James is een samenwerking tussen Luke Skyscraper James en Eric S Anderson (hij leidde Pachyderm Studios in de jaren '90 - nam ‘In Utero’ op van Nirvana, Killing Joke, PJ Harvey enz. Ging daarna naar de filmschool en won twee Emmy's voor titelsequenties van Dexter en Six Feet Under).
Luke ‘Skyscraper’ James, voormalig frontman, zanger, gitarist bij de punk/new wave pioniers Fàshiön toerde in de vroege jaren 80 met The Police, Duran Duran, U2, The B52's, The Cramp, Joy Division, The Fall en vele andere baanbrekende acts.
Onlangs hadden we nog het project 'Eight' Eight (musiczine.net)
Onder de naam 'The Ghost of Luke James' bracht het duo de single “Go To sleep Inc/Telescopes” uit.
De single brengt twee werelden, duisternis en licht, samen. Een toegankelijke sound, ondersteund van voldoende duisternis, experimentele weerhaakjes en verrassende wendingen; het gaat niet te zeemzoetig klinken. Dit is synthpop, rauwe EBM als doorsnee elektronica. Met een knipoog naar de electro van Depeche Mode.
We lieten ons gewillig meevoeren in het mystieke landschap van het combo.
Check het vooral zelf uit: https://lukeskyscraperjames.bandcamp.com/album/go-to-sleep-inc-telescopes
THE GHOST OF LUKE JAMES - GO TO SLEEP, INC. 05:24
THE GHOST OF LUKE JAMES - TELESCOPES 04:12
Electronica/Experimenteel
Go to sleep inc/Telescopes
The Ghost of Luke James
We volgen de activiteiten van Obaro Ejimiwe aka Ghostpoet sinds zijn sprankelende debuut ' ‘Peanut Butter Blues & Melancholy Jam' in 2011. De man verbindt melancholie perfectiet, met elementen van soul, die aanvoelen als een warm deken in koude winter- of zomeravonden. Een beetje in het verlengde van Massive Attack, maar ook een beetje anders. Nu kwam zijn nieuwste parel van een schijf op de markt 'I Grow Tired But Dare Not Fall Asleep'. In slaap wiegen deed hij , ondanks de sobere en intieme omkadering zeker en vast niet.
Deze plaat ligt eigenlijk een beetje in verlengde van het in 2017 verschenen: 'Dark Days + Canapés'. Ghostpoet laat zich weerom van zijn meest poëtische kant zien en bedekt elk van zijn songs met zoveel donkere weemoedigheid dat je er als luisteraar stil van wordt. De man mag dan een mening hebben, hij duwt die niet door je strot, maar laat je op een zachtaardige wijze wegzakken naar zijn melancholische leefwereld. Dat is altijd al de grote sterkte van Obaro geweest, en dat zet hij ook nu weer in de verf. Luister maar naar songs als “Breaking Cover”, “Concrete Pony” of “Humana second hand”. Je hoort zeker enige frustratie, woede zelfs in zijn stem. Soms rapt hij zijn teksten alsof hij je een spiegel voorhoudt. Ghostpoet blijft je hart op een warme wijze bewerken. En dat maakt deze artiest zo uniek. Bovendien werkt Ghostpoet samen met enkele vocalisten, die een meerwaarde vormen.
De stemmen van Art School Girlfriend, Delilah Holiday (Skinny Girl), SaraSara en Katie Dove Dixon zorgen voor een broeierige, warme aankleding die de temperatuur naar een kookpunt doet stijgen. In samensmelting met de stem van Ejimiwe zorgt dit voor een krop in de keel. Luister maar naar songs als “This train wreck of a life” en voel je wegglijden naar die andere donkere oorden in je ziel, waarbij je een traan wegpinkt. Met de vuist in de lucht dus. Want dat is dus eigen aan Ghostpoet. Hij brengt eigenlijk protestsongs aangekleed in een gewaad boordevol melancholie. Die lijn wordt verder door getrokken op de daarop volgende songs “Nowhere to hide” met een lekker rockende instrumentale aankleding daarbovenop. Tot afsluiters “I grow tired but dare not fall asleep” en “Social lacerations”.
Besluit: We zouden kunnen stellen dat sinds dat debuut er niet zoveel is veranderd. Hij weet op een dichterlijke wijze je net daar te raken, waardoor je diep ontroerd, je neervlijt in donkere gedachtenkronkels. Hij doet je nadenken en doet een intense gemoedsrust neerdalen over je bange hart.
Tracklist: Breaking Cover 06:31 - Concrete pony 04:06 - Humana second hand 03:55 - Black dog got silver eyes 04:22 - Rats in a Sack 03:39 - This Train Wreck of a life 04:06 - Nowhere to hide now 04:34 - When mouths collide 04:26 - I grow tired but dare not fall asleep 04:35 - Social Lacerations 05:43
John Ghost is een instrumentale jazzformatie uit Gent, bestaande uit Jo De Geest (elektrische gitaar, loops), Rob Banken (altsax, fluit, basklarinet), Wim Segers (vibrafoon, marimba, glockenspiel en percussie), Karel Cuelenaere (Fender Rhodes, buffetpiano, synths), Lieven Van Pée (basgitaar en “bowed guitar”) en Elias Devoldere (drums, marimba en ‘prepared glockenspiel’). Eén voor één muzikanten die binnen en buiten de grenzen van jazz hun sporen ruimschoots hebben verdiend. Debuutplaat ‘For A Year They Slept’ is ondertussen uitgegroeid tot een blijvertje. Met 'Airships Are Organisms' verlegt John Ghost ook weer meerdere grenzen waar geen grenzen zijn en doet die op de koop toe vervagen.
Eigenlijk is daarom de band het stempel 'jazz' opdrukken hen tekort doen. Want al vanaf het fijne “Deconstructing Hymns”, een pareltje van circa dertien minuten, voel je dat deze band uiteenlopende muziekstijlen perfect met elkaar verbindt door tot in het oneindige daarmee te improviseren. De band brengt op zijn tweede album ook zeer filmische muziek, je zou zo een retrofilmpje willen bekijken met deze bijzonder aanstekelijke muziek als 'Airships and Organisms' op de achtergrond. Het voortdurend experimenteren met geluiden zorgt er trouwens voor dat John Ghost jazz en aanverwanten letterlijk tot kunst verheft en daar mee wegkomt. De warme klanken bij “Disfunctional Rabbits: The Disfunction” en “Disfunctional Rabbits: The Rabbits” doen je wegdromen naar zeer verre oorden. Weer valt ons op hoe visueel de songs klinken, met de ogen gesloten wanen we ons al in een cinema. Ook uit “The Fallen Colony” en “Time//Traveler” blijkt nogmaals uit wat voor enkele uitzonderlijk getalenteerde muzikanten John Ghost bestaat. Virtuozen die eigenlijk, dankzij hun andere projecten, niets meer hoeven te bewijzen maar zich in dit project ten volle uitleven. Het zorgt voor een indrukwekkend kleuren palet, dat zowel de jazz- als rockfan zou moeten bekoren. Muzikanten die voortdurend buiten hun comfortzone treden, dat is hoe we de band eveneens zouden kunnen omschrijven. Dat wordt nog maar eens in de verf gezet bij het acht minuten lange “Drones For A Sunken Mothership”. Waar wederom die zeer filmische aankleding in het oog springt.
John Ghost haalt alles uit de kast om definitief zijn stempel te drukken op het jazzgebeuren, door net buiten die lijnen van jazz op avontuur te trekken en je een schijf aan te bieden die je vol bewondering doet kijken als een kind dat voor het eerst een regenboog ziet verschijnen. Zo eenvoudig, zo magisch maar vooral zo wondermooi.
Blues/Jazz
Airships Are Organisms
John Ghost
Deze Griekse band brengt hun debuut uit via Manic Depression Rec. Het trio (on stage is het een kwartet) brengt vanuit het warme Griekenland donkere postpunk die soms neigt naar wave en gothic rock. Zo zijn er velen zal je zeggen? Ja, je hebt een punt. Maar toch zijn er een aantal zaken in hun muziek die maken dat ze boven de middelmaat uitstijgen.
Ten eerste: de vocaliste Makrina. Naast haar goddelijke verschijning heeft ze een heerlijke en vol van melancholie gevulde zangstem. Een stem waar ze vele kanten mee uit kan. Die gebruikt ze soms op een introverte manier en daarnaast laat ze die ook meermaals breeduit galmen. De songs zijn telkens goed in balans. De productie zit dus wel snor. De synths zijn hier zeker een meerwaarde naast de ander gekende instrumenten. Ze dragen soms wel de song en voegen er de nodige sfeer mee aan toe.
Ze openen het album met een instrumentale track om dan met “Leave Behind” majestueus van wal te steken. Ook de wat tragere “Wind Of Knives” is intens. “Don’t Wait” lijkt op een electrowavesong maar Makrina heft hier de vrij eenvoudige track met haar subtiele stem naar een hoger niveau. “Sway” en “Lifeblood” zijn aanraders. Afgesloten wordt er met de wat epische en duistere track “Against The Light”, die heerlijke synths en subtiel gitaarwerk bevat.
Het is moeilijk om in dit genre nog origineel uit de hoek te komen. Maar hetgeen ze met de overbekende bouwstenen van het genre weten te doen is zeker de moeite waard. Neem daarbij de fantastisch stem van Makrina en de goedgekozen synthsounds en we kunnen hier van een prima debuut spreken.
Het Italiaanse trio European Ghost is geen onbekende voor ons. Reeds in 2016 deed deze band ons met verstomming staan. We schreven over het toen op de markt gebrachte album 'Pale and Sick' het volgende: " Door het aanbieden van een bonte variatie tussen new wave, post punk, krautrock - ja zelfs EBM vinden we terug op deze plaat - zou een breed publiek aan liefhebbers van het donkere elektronische genre, hierin zijn of haar gading moeten vinden. We besloten, European Ghost vindt geen nieuwe muziekstijl uit, maar verlegt wel grenzen binnen dat aanbod van eerder vernoemde muziekstijlen, die we nog maar zelden zijn tegengekomen." In juni dit jaar bracht European Ghost een nieuwe plaat uit via UnknownPleasures Records. Op 'Collection Of Shadow' blijft de band bewust ingeslagen paden verder bewandelen.
Duistere melancholie, overgoten met een saus van vreemde klanken. Dat is wat we voorgeschoteld krijgen bij die eerste songs “Suspended In The Void”, “Another Vision”, “Dream House”. Dat is de rode draad zou later blijken. European Ghost blijft gewoon op datzelfde elan doorgaan als ongeveer twee jaar geleden, en betovert de aanhoorder door enorm veel variatie aan te bieden, waardoor je geboeid blijft luisteren en genieten.
De doorsnee Postpunk liefhebber, die houdt van bands die hun eigen grenzen aftasten tot het oneindige , zullen zich in deze knappe schijf zeker kunnen vinden. Is dat door je koude rilling over de rug te laten lopen door intens darkwave klanken? Of luide drumsolo's door de boxen te laten loeien, waarbij je de neiging voelt te dansen in de huiskamer? Telkens speelt de band met donkere emoties van de aanhoorder. Echter is het vooral het feit dat deze band aan het improviseren slaat en bewust buiten die darkwave tot postpunk lijntjes kleurt, dat ons nog het meest over de streep trekt. Ook al zitten daar wel degelijk typische postpunk songs in, zoals het wondermooie “Acid Man”.
De spanning is gedurende de volledige plaat dan ook gewoon te snijden. Van een loeiende harde “Moderate” - waarbij alle registers compleet worden opgegooid in een verschroeiende finale die je de ultieme doodsteek bezorgt - gaat European ghost gewoon over naar songs die eerder gevoelige snaren raken, echter steeds binnen diezelfde donkere omkadering. Zoals bij het wondermooie, typische darkwave klanken geschoeide, “Return” het geval is. En zo kunnen we nog even doorgaan.
Besluit: Een sound die vertrouwd klinkt, maar ook weer anders. Dat schotelt European Ghost ons voor. Telkens zet de band je heel bewust op het verkeerde been, waardoor je enerzijds gaat zweven over de dansvloer, zoals we dat in de gouden tijd van postpunk deden. En anderzijds twijfelend in diepe donkere gedachten tot gemoedsrust komt. En net dat variëren in stijlen en brengen van al even gevarieerde emoties, trekt ons nog het meest over de streep. Pure klasse wat de band weer doet, door zijn eigen grenzen verder te verleggen.
Tracklist:
1. Suspended In The Void 04:56
2. Another Vision 04:26
3. Dream House 04:08
4. Skeletons Are Dancing 04:14
5. Collection Of Shadows 04:36
6. My Hibernation 05:16
7. Acid Man 04:23
8. Moderate 03:44
9. Return 04:18
10. Black Ocean 05:52
De Luxemburgse band My Own Ghost heeft haar tweede album uit. Een album dat wat radiovriendelijker en minder metal klinkt dan hun debuut ‘Love Kills’. Rock met elektronische ondersteuning en een vocaliste in de vorm van Julie Rodesch. Ze presteert over het algemeen heel goed en zorgt voor de melodische noot in de songs. Maar dat is al meer detailkritiek. De songs zijn over het algemeen sfeervol en met melodisch gitaarwerk. Opvallend is “The Night I die” die de akkoorden van Chris Isaac zijn “Wicked Games” als uitgangspunt neemt. Het is dus geen cover geworden maar eerder een vertrekpunt. Een mooie ballad. “Hope” is een mooi opgebouwde ballad dat het vooral van de zang en de synths moet hebben. Net als “If I Stay” dat als een donkere elektro track klinkt. Ook enkele meer uptempo nummers zijn erg geslaagd: “Don’t Say You Love Me”, “Everytime I Break” of opener “Life on Standby” (mooie gelaagde vocalen).
My Own Ghost heeft een album gemaakt dat licht verteerbaar is maar toch kwalitatief genoeg is om er genoeg luisterplezier aan te beleven. Het zal niet eenvoudig zijn om op te vallen tussen de resem releases maar de stem en elektronische toets zijn hun pluspunten hiertoe.
John Ghost - Heerlijke variaties op minimalisme
John Ghost is de Gentse band rond gitarist/componist Jo De Geest. Ze doken opnieuw de
repetitieruimte in, ontwikkelden een eigen geluid en blikten hun eerste EP in. Ze doen denken aan het legendarische Noorse Jaga Jazzist en staan dus ook garant voor dezelfde kwaliteit, experimenten en gelaagdheid. Prachtig gitaarwerk word afgewisseld met magnifieke percussies , elektronisch en gewoon toetsenwerk. Jo De Geest tovert van die heerlijke intro's uit zijn zessnaar, waar bij het ensemble heerlijk begint met heel gelaagd de mooiste klanktapijten te voorschijn halen. Wat hou ik van die minimalistische insteken. De muzikanten bespelen veel instrumenten in heel veel verschillende stijlen waardoor hun sound uniek, melodisch, delicaat, hypnotiserend en subtiel is. Het klinkt paradoxaal, maar John Ghost steekt enorm veel variatie in hun minimalisme.
Al bij opener "Hypnagogia", wat verwijst naar de toestand tussen slapen en ontwaken, wordt snel duidelijk hoe subtiel en vernuftig verschillende instrumenten en genres de revue passeren, als was het ingestudeerde spontaniteit. Andere titels verwijzen ook naar de slaap. Heel de schijf borduurt verder op dezelfde thema's, ook muzikaal en gaat op geen enkel ogenblik vervelen. Neem nu"Concrete Trees / Wooden Ants": Wiegend wordt gedemonstreerd hoe goed dit sextet op elkaar is ingespeeld. Pure Gestalt: Het geheel is duidelijk meer dan de som van de zes muzikanten. Zowat elk nummer raakt de luisteraar op een of ander vlak. Je voelt gewoon de begeestering van die gasten die hun ziel uit hun lijf spelen.
Hun werken met repetitieve structuren is eigenlijk ook jazz. Tenzij de hardnekkigen Jazz heel nauw en afgebakend willen omschrijven en zich houden aan klassieke Jazz. Soundscapes in het kwadraat. En Zaventem wordt even vergeten. Alles is relatief. En ze weten wat ze doen. Belgium got talent.
Jo De Geest – compositions
Rob Banken – Winds
Karel Cuelenaere (- Keys
Wim Segers – Vibes
Lieven Van Pée – Bass
Elias Devoldere – Drums
Wat is dat toch met het Zweedse Ghost ? Er hangt iets mythisch rond deze band, ze hebben om onbegrijpelijke redenen een zekere cultstatus verworven en ze zien er uit als een extreem black-metal combo. Hun sound daarentegen is braaf en clean, haast een soort gladde pop-metal. De songs neigen naar prog-rock, hair-metal, gothic-metal of symfonische rock met een grunge randje en de clichés vliegen genereus in het rond.
Kortom, een geluid die bij veel bands zou toedragen tot een stoffig en lachwekkend voorkomen, maar niet bij Ghost. De leden houden angstvallig hun identiteit geheim en verschijnen steevast overal gemaskerd ten tonele, dat werkt natuurlijk de mysterieuze waas rond deze band in de hand en het levert hen gratis een duister en geheimzinnig imago op. Frontman Papa Emeritus ziet er uit als een soort horror Sinterklaas, maar eigenlijk staat die heel netjes te zingen, alsof hij solliciteert naar een stekje bij Journey, Styx of Kansas.
Is Ghost dan een grap, een beetje zoals The Darkness ? Het kan best zijn, ieder maakt dat best voor zichzelf uit, wij zien er alvast de humor van in, maar soms is het er zwaar over. Het schaamteloos sentimentele “He Is” bijvoorbeeld lijkt wel een inzending voor het songfestival. Nu goed, Lordi kwam ook uit het koude Noorden, ze luster er daar wel pap van in Scandinavië.
Toch getuigt ‘Meliora’ soms van knap songschijverschap, ook al zijn die songs veelal in een dikke laag bombast gewikkeld. “Spirit” had van Big Elf kunnen zijn en “From The Pinnacle To The Pit” knipoogt sterk naar Alice In Chains. Gebeurlijk komt er zelfs wat Dream Theater naar boven (“Cirice”), maar dan met heel wat minder vakmanschap. Ghost grossiert eerder in popmelodieën met een theatraal kantje die ongegeneerd in een metalkleedje worden gehesen. Het is geen spek voor de bek van zware metalfanaten, maar wel aangenaam vertier door zij die hun metal graag met een korreltje zout nemen en openstaan voor een al dan niet gezonde dosis humor.
Als u zichzelf tot deze categorie fans rekent dan mag u gerust afzakken naar de Gentse Vooruit op 31/01/2016. In het andere geval blijft u beter thuis.
Nu het tot voor kort verloren gewaande genre helemaal terug is, springen een hoop beloftevolle groepen op de krautrock kar, denk aan Wooden Shjips, The Soft Moon, Suuns, Disappears, Traams,…. Zo begint de invloedssfeer van cultgroepen als Can en Neu alsmaar groter te worden. Ook TV Ghost mag zich voor een stuk schatplichtig achten aan deze pioniers. De groep heeft hun krautrock wel in een eighties- en postpunk bad ondergedompeld, met een knipoog naar Echo & The Bunnymen. Er zit nogal wat echo op de gitaren en die komen ook al eens binnen langs de garagerockpoort. In combinatie met vuile en zwevende keyboards neigt dit soms naar The Horrors (“Placid Deep”) en ook wel een naar een ruwere versie van Interpol (“Cloud Blue Moments”).
TV Ghost heeft zich op dit bijzonder boeiend album alvast een eigen geluid toegeëigend die drie kwartier lang een bedwelmend effect uitstraalt.
Een intrigerend beklijvend imponerend album komt van Ghostpoet , het alterego van de Londense Obaro Ejinive . Hij is toe aan z’n tweede plaat en balanceert behendig tussen hiphop, triphop , elektronica en sing/songwriting. Z’n mompelende lyrische rap/zegzag zit in de buurt van de onvolprezen Bobby Sichran .
We hebben te maken met sfeervolle creatieve en experimentele nummers en de samenwerkingen zijn uitermate geslaagd . Het materiaal heeft een bedwelmende hypnotiserende indruk , laat zich ontdekken door de toegevoegde instrumentatie en weet per luisterbeurt te raken . Check “Cold win” , “Them waters”, “Plastic bag brain” en “Comatose” maar eens . Kortom, Intellectuele hippop die overtuigt!
Onder de vele releases waren we behoorlijk te vinden voor het Engelse Cherry Ghost van zanger Simon Aldred. Hij zorgt op het tweede album voor een reeks broeierige, sfeervolle songs. Ze klinken meeslepend, hebben ze een folky ondertoon en roepen een episch karakter op door de belangvolle inbreng van akoestische gitaar, viool en strijkerspartijen, waaronder “We sleep on stones”, “Kissing strangers” en “My God betrays”. Onderhuids ademen de songs een licht psychedelisch deuntje en hoor je spooky country filmsounds; de paar korte instrumentals zijn nergens storend in het concept. De laatste songs “Black fang” en “Luddite” hebben een intense opbouw en zorgen ervoor dat de plaat op z’n geheel mooi is afgewerkt.
Talrijke invloeden haal je voor de geest van o.m. Ian McCulloch, Elbow, Doves, Tindersticks, Cave, Sparklehorse, Smog en The Coral. Alvast mooie referenties van een goed debuterend bandje, die toch al drie jaar bezig is …
Sommige zullen misschien zeggen dat het de verstand van jaren zijn die komen, wat dat ook mogen betekenen. In ieder geval zullen de fans van Tobias Heiland raar opkijken indien ze zijn nieuw werk te horen krijgen.
Ook al weet geen mens hier wie of wat die Tobias is, toch is hij in het hardcoremilieu wat men noemt iemand van aanzien. Deze mens die vroeger bij A Sailor’s Grave en Proud Youth speelde, heeft zich echter met zijn alter ego Ghost OF A Chance ‘bekeert’ tot de wereld van de alternatieve folk.
Heiland heeft misschien wel geleerd hoe de hardcoregitaartjes aan de muur te hangen maar ze hebben hem er blijkbaar niet bij verteld dat je in het folkwereldje enkel iets kan betekenen als je daadwerkelijk iets origineels te schrijven hebt.
Het is net daar waar het schoentje wringt want Ghost of A Chance bezit alle ingrediënten om een kwaliteitsvolle plaat af te leveren want jammer genoeg blijft het bij wat aanmodderen terwijl je hoort dat er heel wat meer potentieels in deze plaat zat.
Nederlands 
Français 
