De zusjes Söderberg van het Zweedse First Aid Kit zijn nog altijd op zoek naar een waardige opvolger voor hun wereldhit “Silver Lining”. Misschien wordt het wel deze “Angel”. Het is alvast een catchy tune met een orkestrale finale die epische proporties aangemeten krijgt. In de intro zit de knappe samenzang van de zusjes, het onontkoombare handelsmerk van First Aid Kit.
Niet iedereen was te vinden voor ‘Who By Fire’ hun gedurfde ode aan Leonard Cohen uit 2021. Geen idee of ze daar de mosterd gehaald hebben voor deze “Angel”, maar ik laat mij alvast met plezier op sleeptouw nemen.
https://www.youtube.com/watch?v=QYs6dqrAsn8
De Zweedse zusjes van First Aid Kit waren in 2014 heel even bijzonder populair in ons land. Hun single “Silver Lining” scoorde bij ons hoger dan in om het even welk ander land. Dat succes konden ze niet meer herhalen, maar “Silver Lining” haalt nog geregeld de radio. En terecht.
De band is niet vies van een cover. Dat ze bij First Aid Kit iets met Leonard Cohen hebben, doet dus niet meteen wenkbrauwen fronsen. Dat ze een volledig live album aan hem wijden, doet dat wel. Bovendien is Cohen voor heel wat fans untouchable. Eén cover wordt vaak nog oogluikend goedgekeurd, tributes zijn voor de echte fans een no-go. Het getuigt dan ook van flink wat lef van de Zweedse zusjes om aan de slag te gaan met de erfenis van zo’n monument.
Een paar valkuilen hebben ze alvast vermeden. Ze hebben van ‘Who By Fire’ geen greatest hits gemaakt, wat hen nochtans waarschijnlijk hogere verkoopcijfers had opgeleverd. Ze coveren dan wel “Suzanne” (hun persoonlijke favoriet uit Cohen’s repertoire), “Hallelujah” en “So Long, Marianne”, ze laten nog heel wat hits onaangeroerd. Ze putten ook uit zijn laatste album, uit zijn gedichten en brieven.
Een andere valkuil die ze vermijden is die van het plat naspelen van het origineel. Dat doen ze niet en ook van die nieuwe arrangementen en interpretaties zullen vast een aantal Cohen-fans steigeren. Alsof er aan Leonard Cohen nog iets te verbeteren valt. Kudo’s voor First Aid Kit om het alvast te proberen en om hun eigen stempel te drukken op die lange reeks meesterwerkjes. En dan brengen ze het ook nog eens uit als een live-album met orkest en koor en niet als een mooi opgesmukte studio-opname. Dat zijn wel heel veel risico’s in één release.
Gelukkig is er niet veel fout gegaan. De interpretaties zijn fris en niet radicaal anders dan de originelen. Door te spelen met de ritmes en arrangementen zetten ze spotlight op Leonard Cohen als tekstschrijver en minder als componist, zonder dat laatste helemaal overboord te gooien.
Dat Loney Dear en Jesper Lindell meedoen op enkele tracks zorgt voor een welgekomen afwisseling, maar ook zonder hen zou ‘Who By Fire’ nog zeker geen calvarie zijn om uit te zitten.
Zo warm en innemend als ten tijde van “Silver Lining” klinkt First Aid Kit niet op ‘Who By Fire’, toch gaat er een zekere magie uit van de interpretaties van de Zweden.
Als je de oogkleppen aflegt, vind je hier een fijne verzameling van interpretaties van Leonard Cohen-songs. Soms gedurfd, soms met veel respect, meestal met veel liefde voor de meester.
Na twee full albums en een split single vorig jaar heeft Charles in the kitchen nu een vijf songs tellende EP uit. Ook nu weer krijgen we powerpop en rockgetinte songs voorgeschoteld. Met melodieuze en vinnige refreintjes. Denk daarbij aan sound dat ergens tussen Fisher-Z en The Kids in ligt. “Slip Through Your Fingers” neigt eerder naar de kant van Fisher-Z of The Stranglers, terwijl “I Wanna Know” eerder naar de kant van The Kids of de Evil Superstars overhelt. De gitaarriff is een duidelijke knipoog naar AC/DC. Het is misschien allemaal al eens eerder gedaan, maar het is met het nodige enthousiasme en geheel pretentieloos gebracht, waardoor het toch aanstekelijk werkt. “Johnny My Kind” is een wat mindere track die hiertussen niet had gehoeven. Maar “The Boy & The Girl” doet hem met al zijn energie gelukkig snel vergeten. Afsluiter “You Never Talk” is een zes minuten durende bluesrocktrack die beelden van zware en bezopen nachten oproept. Precies zoals zo’n track moet klinken.
Charles In The Kitchen is geen band die vernieuwend is, maar wel degelijke songs maakt met de nodige inzet en fun. Een aardig EP-tje.
Pop/Rock
Stones in the Kitchen – A double-sided split single
Charles in the Kitchen & Them Stones
Division Records
2018-08-02
Wim Guillemyn
Twee Zwiterse bands uit Neuchatel sloegen de handen in elkaar voor deze split-single. Dat levert een single met twee tracks op.
Met “Arrogant Teenage Rag” krijgen we van Charles in the Kitchen een energieke rocksong. Neem de vibes van The Hives en de Queens of the Stone Age en je krijgt deze sympathieke rock and roller te horen. Dit vijftal heeft al enkele albums op hun conto staan sedert ze begonnen in 2011.
Them Stones levert met “Alone” een iets donkerder nummer op dat in de verte wat aan Alice in Chains en Soundgarden doet denken. Hier krijgen we rock met grunge invloeden. Them Stones bestaat sedert 2012 en heeft in 2015 een album uitgebracht. Oorspronkelijk zaten ze muzikaal eerder richting stoner rock terwijl ze nu meer jaren 90 grunge invloeden verwerken in hun muziek.
Beiden leveren, elk in hun eigen stijl, een prima song af waarmee ze aantonen over de nodige kwaliteiten te beschikken. Nog een ietsje pietsje meer eigenheid en ze komen zo boven de middelmaat uit.
De lieftallige Zweedse zusjes Johanna en Klara Söderberg werden al onder de schouders genomen door Jack White en Conor Oberst . Ze zijn toe aan hun derde cd en nog steeds intrigeert hun dromerige , melancholische rootsfolkpop.
We worden maar al te graag meegesleept door fraaie, warme, romantische kleuren en de vocale harmonieën, die helder indringend zijn . Een emotioneel ontwapende sound door een klankpalet van akoestische gitaar, piano, steelpedal en drums.
De multi-instrumentalist van Bright Eyes (van Conor Oberst), Mike Mogis, vervult opnieuw een toonaangevende rol . De nummers klinken eenvoudig en zijn subtiel uitgekiend . Enthousiasmerend materiaal dat weet te beklijven en bitterzoet smaakt. Al meteen worden we overspoeld door twee heerlijke songs “My silver lining” en “Master pretender” . Verder zijn de songs sfeervol en heerlijk genietbaar. “Heavens knows” wordt gekenmerkt door een huppelende ritmiek en “The bell”, “Waitress song” en “A long time ago” zorgen voor een breder spectrum. Op die manier gaan de zusjes overtuigend in het genre te werk .
Mooie plaat opnieuw dus!
Wie houdt van eenvoudige, melancholische songs in combinatie met een zachte, dromerige stem zit met Kitty Solaris perfect! Deze getalenteerde kunstenares uit Berlijn is met ‘Golden Future Paris’ toe aan haar tweede full album.
In navolging van grootheden als Velvet Underground en vooral Patti Smith ontwikkelde ze een eigen geluid dat je zou kunnen typeren als eenvoudige schoonheid. Op de meeste liedjes horen we enkel haar elektrische gitaar in combinatie met haar fraaie stem. Je kunt het bestempelen als een soort lo fi of dromerige indiepop met de opmerkinge dat in sommige nummers wel wat muziekale zijpaden bewandeld worden zoals in “Lost And Found” en in “Get Used To It” waar een paar fraaie soundscapes passeren.
Verder is er een vleugje hiphop te herkennen in “Five Minutes” en passeert er trompetgeluid in “Gitano” en “Golden Future Paris”.
Toch klinkt alles zeer consistent, klinkt alles zeer ‘Kitty Solaris’!. We zijn benieuwd wat deze Duitse dame nog allemaal in haar mars heeft.
De Zweedse zusjes Johanna en Klara Söderberg werden tijdens hun Amerikaanse tournee een paar jaar terug opgevist door Jack White en namen de Buffy Sainte-Marie klassieker “Universal soldier” op . Ook trokken ze de aandacht met de betoverende Fleet Foxes cover “Tiger Mountain Peasant Song” . Reden genoeg om na het uit ons handen geglipt debuut “The big black & the blue” stil te staan bij hun tweede cd .
De zusjes houden het midden tussen rootsmusic, country, bluegrass , folk en psychedelica en brengen de sound van Emmylou Harris, Bright Eyes en Angus & Julia Stone dichter bij elkaar op hun sfeervolle, emotievolle songs die een brede(re) omlijsting durven hebben, en gedragen worden door heldere, indringende vocals. Trouwens Conor Oberst van Bright Eyes was van de partij. “In the hearts of men”, “I found a way” , “King of the world” en de titelsong klinken heel sterk , eenvoudig en subtiel uitgekiend , met een melancholische ondertoon. Niet voor niks vinden we onder het americana nummer “Emmylou” een eerbetoon aan … Enthousiast materiaal dat weet te beklijven en bitterzoet smaakt … graag meer van dit !
De familie Durham, twee zussen Kitty, Daisy en broer Lewis uit Londen, tussen de 18 en 22 jaar, plaatsen zich in de spotlights met de tweede cd ‘Smoking in heaven’ die een sfeervolle, broeierige, hitsende en swingende mix bevat van jaren ’50 rock’n’roll , rhythm & blues, country & western, ska en blues .
Noteerden we op hun debuut een ganse reeks covers, dan heeft de muzikale familie het deze keer gezellig op eigen composities gehouden die overwegend nog dichtst bij G Love durven aanleunen . Doorleefde bluesrootsrock, stoffig beheerst met lekkere, voortkabbelende deuntjes; af en toen eens met weerhaken en zonder echt de bocht te missen.
Openers “Tomorrow” en “Will I ever” geven de toon aan; “Baby don’t you know” is er dan eentje met een repetitief Hammond orgeltje en het klinkt zonniger met “I’m so sorry”. En met moeder op contrabas en vader op toetsen worden ze geruggensteund op hun arsenaal van piano, lapsteel, banjo, ukelele, accordeon en trombone . De rokerige stem van Daisy kleurt het geheel , soms aangevuld met zus Kitty en broer Lewis, die ook een paar songs voor z’n rekening neemt .
Een paar instrumentals (“Paan Man Boogie”, “What Quid” en “I’m coming home”) zitten mooi verdeeld in de dertien songs . Een heupwieg, een swing’n’boogie danspasje, een vingerknip en een meezingrefrein … Leuk allemaal … De Durhams zorgen ervoor!
Een subgenre binnen de punkrockmuziek die hier nog niet vaak aan bod kwam, is de zogeheten Pscyho-Billy of Horror-Billy. Het genre is muzikaal een mix van horror punk en rockabilly terwijl op tekstueel vlak seks en horror nooit ver weg zijn. Net zoals veel andere subgenres klinken de meeste bands enorm op elkaar en is het bijgevolg heel moeilijk om echt op te vallen, laat staan om een eigen smoel te hebben. De zangers of zangeressen zijn onderling perfect inwisselbaar, het zijn steevast dezelfde thema’s die bezongen worden en de muziek is eigenlijk niks dat je nog niet gehoord hebt. Ziehier het grote probleem waar een band als het Duitse Kitty In A Casket voor staat.
Na het horen van ‘Back To Thrill’, hun tweede album al trouwens, is het duidelijk dat ze het warm water niet uitvinden maar dat KIAC toch een meer dan verdienstelijk product heeft afgeleverd. De meeste nummers klinken opmerkelijk fris en melodieus zonder al te poppy te zijn en bij verschillende songs worden zijstapjes gezet naar andere genres . “Never Wanted” en “Run Run” zijn lekker rock-‘n-roll terwijl “Back To Thrill” een stevige en snelle punkrocksong is. Andere tracks zoals “Prom Song” en “Jessie Girl” ademen dan weer ouderwetse rock uit van de midden jaren tachtig. Het mixen van deze verschillende genres zal er voor zorgen dat Kitty In A Casket zeker opvalt tussen de vele andere horrorbilly-bands. Topnummer op dit album is ongetwijfeld “Blutsauger” (volledig in het Duits ingezongen) wat op zijn beurt wel typisch binnen het genoemde genre te situeren is maar gewoon een heel sterke song is. We vermelden nog de prima stem van zangeres Kitty die prima bij de muziek hoort. ‘Back To Thrill’ is kortom een aanrader voor de liefhebbers van Pycho-Billy!
Nederlands 
Français 
