Wat begon in 2015 als een optreden vanwege hun 30 jarig bestaan gaat nu verder met het verschijnen van een gloednieuw album. Ok, er was al de ‘Murder Machine’ EP en de “L.S.D. For The Holy Man”- single. Maar nu dus een volledig album met tien songs.
Om maar meteen met de deur in huis te vallen: ze wijken geen centimeter van hun gekende pad en dat is maar goed ook. Dat betekent zeker niet dat ze voorspelbaar of saai zijn geworden. Nee, La Muerte kan als geen ander tegendraadse en onheilspellende muziek maken. We zijn dan ook blij dat ze daar verder in grossieren.
Opener “Crash Baby Crash” begint met synthsounds om vervolgens overstemd te worden door bas- en gitaargeweld. Het nummer lijkt één langgerekte gitaarsolo te zijn met zang op de achtergrond. Een geluidsbrij dat zijn doel weliswaar niet misloopt. Het schudt je meer dan wakker. Een van de minder toegankelijke songs van het album.
Daarna krijgen we een uptempo rocker met “I Was A Wreck”. Schitterende song en terug heerlijk huilende gitaren op een bedje van harde rock and roll. Dit geldt ook voor “Gun In My Hand”. “Suis-Je un Animal” begint met een gitzwarte tirade van Du Marais om vervolgens steun van de rest te krijgen. De song breekt dan open en ik zie meteen de track live tot leven komen. “L.S.D. For The Holy Man” zal door de fans wellicht al gekend zijn. Tijdens “Welcome Tomorrow” klinken de gitaren zowaar als post-rock/post-metal. Je verwacht dat de boel ontploft maar tegen de verwachtingen in komt er op het einde een soort van implosie. “Darkened Dreams” is één van mijn favoriete songs. De gitaarriff is eenvoudig maar heel effectief. De songopbouw is perfect. We krijgen prachtig klinkend drumwerk tijdens “King Kong-Godzilla” maar de uitwerking van de song is wat voorspelbaar. Regendruppels openen “Lost”. Een heerlijk baslijntje en wat gitaarversiering voegen zich toe om daarna bezwerend los te gaan. Magnifiek. “She Did It For Lust” klinkt als Iggy Pop op steroïden.
30 jaar terug was België niet klaar voor een band als La Muerte. Nu krijgen we een herkansing met dit album dat moeiteloos tussen hun ander werk mag staan. La Muerte klinkt urgent, verontrustend en viriel.

Eind jaren tachtig maakten de Brusselaars van La Muerte overal brokken met hun zware cocktail van industrial, overstuurde hard-rock en smerige blues. Na jaren van volledige stilte kwam La Muerte in maart 2015 terug boven water en volgde er een verpletterende reünie tour waarbij de band nog even frontaal en bloeddorstig klonk als weleer. Het herboren zootje ongeregeld overtuigde met onder meer doortastende passages op het prestigieuze Roadburn festival (elke band die al eens een loodzware gitaar aanslaat wil daar zijn) en op Graspop. Hun verwoestende aanval van vorig jaar op de Brusselse AB werd zelfs voor de eeuwigheid vastgelegd op ‘EViL’.

Op Record Store Day is La Muerte nu met de release van deze nieuwe EP ‘Murder Machine’ op de proppen gekomen, het eerste nieuwe werk in zowat 20 jaren en het is verdomme straffe kost. Drie moordzuchtige songs die vuil, agressief en loeiend hard tegen de straatstenen worden gekwakt. Dit is vintage La Muerte, de band haalt even vernietigend uit als in hun hoogdagen. “Whack This Guy” is een brok gloeiende garage-metal, “Je Suis Le Destructeur” is een verschroeiende pletwals die zijn titel alle eer aandoet en ”Get Whipped” is een slepend monster die acht minuten aan een stuk dodelijk gif spuwt.
Gewelddadig EP’tje, laat het volgende maar komen.