Een viertal jaar moesten we wachten op nieuw werk van My Morning Jacket; de band rond Jim James uit Kentucky , Usa. 16 jaar na het onnavolgbare debuut ‘The tennessee fire’ van 99 verschijnt nu ‘The waterfall’ . De band wordt gerespecteerd voor z’n retrorockend geluid in een herfstig palet door de dromerige , sfeervolle , broeierige tunes . Toegegeven , niet alle platen zijn even overtuigend , maar telkens zijn er wel een paar songs die tekenen voor schoonheid , pracht en intensiteit binnen een indie/alt.americana concept . De warme , indringende , hemelse soms hoog uithalende vocals van James zijn met de jaren meer doorleefd en heser.
Op de nieuwe wordt in ‘real amerrican style’ een heerlijk, genietbare trip gerealiseerd, die onherroepelijk de 70s doet opborrelen en door het doorleefde karakter het materiaal een saloonbar sfeertje geeft . Crosby, Stills , Nash en Young , The Allman Brothers , Neil Young’s Crazy Horse en Tom Petty zijn ankerpunten.
Rauwheid , finesse en ongekunsteldheid en maniërisme kruisen elkaar . “Believe nobody know” en “Compound fracture” , openers hier , zijn meteen twee blijvertjes . De sober gehouden nummers vallen hier wat magertjes uit , maar er valt moois te ontdekken die de Americana sfeer in z’n extravertie en ingenomenheid oproepen.
Een goed album , maar aan het materiaal uit hun vervlogen tijden kunnen ze niet echt meer tippen .
My Morning Jacket is live een fantastische beleving en die ervaring proberen ze steevast op de laatste platen te zetten. Ze is dan ook opgenomen in hun hometown Kentucky . Jim James en de zijnen My Morning Jacket tekenen voor schoonheid, pracht en intensiteit binnen een indie/alt.americana concept , wat betekent dat we een tiental pittige , broeierige, bezwerende en ingetogen, sfeervolle songs met een retro/psychedelisch randje en met een melancholische inslag horen, gedragen door de warme, zalvende, hemelse, indringende vocals van de zanger/componist James.
De retrorock ligt hen hierin als gegoten en maakt de songs op de plaat sterk . Puur vakmanschap dus! Ze hebben een geduldige opbouw; “Victory dance” en de titelsong zijn al meteen twee boeiende tracks.
Op het eind met “Slow slow tunje” en “Movin’ away” neemt het gezelschap wat vaart en ritme terug , maar is het genieten van de sfeervolle aanpak.
Op ‘Circuital’ is een ouderwets klinkende MMJ aan het woord en zonder meer overtuigt!
De indie/alt. americana band My Morning Jacket leverde sinds hun ontstaan een paar pareltjes af: ‘The tennessee fire’, ‘At dawn’, ‘It still moves’ en ‘Z’; stevige, pittige, bezwerende en ingetogen, sfeervolle melancholische songs met een retro- en psychedelisch randje, onder de hemels, zalvende stem van zanger/componist Jim James. Wat hen bijna de stiefzonen maakte van Neil Young & The Crazy Horse.
De opvolger van hun prachtplaten is er eentje met een dubbel gevoel. In het eerste deel van de cd horen we songs die wel een brede waaier van stijlen (country, pop, en soul) hebben, maar onvoldoende spannend en broeierig zijn en bijgevolg niet beklijven. Op “Sec walkin” klinkt de band als een tweederangs The Commodores/Lionel Ritchie. Enkel “Touch me I’m going to scream pt 1” en de titelsong boeien.
Het is pas met de retrorockers (knipoog naar Kings Of Leon!) “Two halves”, “Aluminium park”, de intieme “Librarian” en “Look at you” en de finale reeks “Smokin from shootin”, “Remnant” en “Touch me I’m ….pt 2” dat My Morning Jacket een handvol compositorische sterke songs aflevert.
Besluit: ‘Evil Urges’ is een half geslaagde plaat van een vijfsterrenband …
Nederlands 
Français 
