De electrowizzards Ed Simons en Tom Rowlands laten terug van zich horen . Afgelopen zomer waren ze op diverse zomerfestivals te horen en dit najaar verschijnt er nieuw werk na 5 jaar . Ze zijn twintig jaar in de running en die sabbatperiode heeft wel deugd gedaan. Hun kenmerkende chemical break/bigbeats bereikt een jong publiek met de doorsnee veertiger. Ze werkten samen met een pak artiesten , die sing/songwriting , popdance , funk , hiphop en allerhande stijlen samenbrengen o.m. St. Vincent (“Under neon light”), Q-Tip ( de prachtsingle “Go”), Beck ( met het wondermooie “Wide open”) Cate le Bon en All Love. Juist, het zijn originele samenwerkingen, die ons weten te overtuigen.
Er is ook voldoende ruimte om hun eigen (instrumentale) ding te doen , die aanstekelijk werkt op de dansspieren , en hun typerende neurotische sounds en zalvende soundscapes .
The Chemical Brothers doen gewoon waar ze goed in zijn met hun muziek. Fijne return dus!
Tom Rowlands en Ed Simmons hebben op compromisloze, speelse en ontspannende wijze gewerkt aan de zevende plaat; na ‘We are the night’ en het samenstellen van boordevol restmateriaal en experimentjes op ‘Brotherhood/Electronic battle weapons’.
We horen de gekende combinatie van pop, elektro, chemical dance, krautrock, psychedelica en Britpop , netjes gelaagd door trancegerichte zalvende beats en dromerige soundscapes; nergens echt overdreven, vettig, bonkend of pompend. Geen massieve danstracks met forse breakbeats zijn te horen en ook de huidige ontwikkeling van o.m. dubstep binnen het moderne dance/elektronica landschap raken ze maar matig. Intro’s houden wel lang aan en climaxen blijven wat uit, maar vervelen doet het niet!
Geen grootse hits, maar goede nummers als “Espace velocity”, “Horse power” en “Swoon”. “Dissolve” refereert op z’n beurt aan het oude Spacemen 3 met de Britpoppsychedelica. En inderdaad er is ook geen overdaad aan gastvocalisten.
The Chemical Brothers braken met de jaren al wat minder potten, en winnen net als Underworld niet meer de jonge zieltjes; ze worden een dagje ouder en laten het ‘real to real’ dancegehalte wat links, maar brengen wel een intrigerend boeiend concept uit op de leest van Underworld en Royksöpp.
Ed Simons en Tom Rowlands vonden met ‘Push the button’ terug aansluiting met de huidige ontwikkelingen in de dance. Hun chemical (break)beats klinken misschien minder vettig en bonkend, toch onderscheidt het duo zich als geluidstovenaars om pop te mengen met elektro, disco, hiphop, psychedelica en dance. Met als gevolg een bezwerende, groovy dansbare sound met enkele trance/chillout rustpunten; een sound die zich meester maakt van je dansspieren en van je brein.
”Do it again”, “Das spiegel”, “The salmon dance (met Fatlib) en “Burst generator” zijn de sterkste danssongs; de trancegerichte soundscapes en psychedelica als op “Saturate”, “The pills won’t help you now” en de titelsong verbazen. “Battle scars” (met Willy Mason en wat een puike xylo!partij) graaft diep in het roemrijke dansverleden. En beide heren hebben zo hun gedacht omtrent een rustig avondje, luister maar eens “A modern midnight conversation”: een hemels sfeervol nachtnummer met een vleugje disco.
Op ’We are the night’ is de chemische formule van de twee heren nog steeds niet uitgewerkt; integendeel hun positie blijft meer dan behouden binnen de huidige moderne dance/elektronica.
Nederlands 
Français 
