The Decemberists uit Portland , Oregon zijn al zo’n tien jaar bezig en staan garant voor knap gearrangeerde, sfeervolle , broeierige indiefolkpop . Ze passen in het rijtje van Belle & Sebastian, Arcade Fire en Sons & Daughters. Het combo heeft al verschillende wegen bewandeld in het genre en durft te experimenteren tot zelfs een folkopera . Het toont maar aan dat de band tot veel in staat is .
De nieuwe plaat is zeerzeker de moeite met veertien ‘gewone’ songs die afwisselend van aard zijn . We krijgen een reeks melanchole , dromerige nummers en een reeks aanstekelijke , frisse , speelse , onbevangen , zelfs zwierige nummers. Blazers , viool , piano , keys en accordeon vullen aan en geven kleur.
Op die manier laveren we van het intense “The singer addresses his audience”, “Make you better” naar de zwierige “Cavalry captain”, “The wrong year” of maken we de ommezwaai naar een indringende “Till the water is all long gone” , “Carolina low” met tot slot een rits sfeervolle nummers . Het onderstreept nog maar eens de titel van de plaat en maakt deze compleet.
The Decemberists uit Portland, Oregon stonden al garant voor knap gearrangeerde, sfeervolle en broeierige pop met een folky ondertoon. Het bracht hen ergens tussen Pink Floyd, Fairport Convention, Jethro Tull, Belle & Sebastian, Arcade Fire, My Morning Jacket en Sons & Daughters.
Het nieuwe album grijpt terug naar de periode dat we de band rond Colin Meloy leerden kennen, met name ‘Picaresque’ (2006), hun doorbraakalbum. Ze gaan dus ‘back to basics’, met een toegankelijke, directe, gevoelige plaat van vertrouwde, maar ijzersterke songs. Messcherp materiaal met beeldende teksten over oorlog, vrede, liefde en haat. Het collectief neemt afscheid van het werk van het geslaagde ‘The crane wife’ , dat in een drieluik werd ondergedompeld en de rockopera van ‘The hazard of love’, die eigenlijk geen songs op zich meer bevatte. Ze gingen een beetje ‘over the top’, maar ze zijn net op tijd terug neergedaald op Moeder Aarde met hun traditionele folkpop, die een sterke country inslag heeft.
Een breed instrumentarium siert en kleurt de songs en we noemen hen in een adem met Noah & The Whale. Ze verloochenen traditionele bands en artiesten als The Smiths, R.E.M., Dylan en Young niet in hun lieflijke, sfeervolle, broeierige en meeslepende songs. “Don’t carry it all”, “Rox in the box”, “Down by the water” en “This is why we fight” zijn alvast meesterlijke songs. Sterke plaat!
The Decemberists uit Portland, Oregon wisten door te breken met ‘Picaresque’ uit 2006, wat garant stond voor knap gearrangeerde, sfeervolle en broeierige pop met een folky ondertoon. Het bracht hen ergens tussen Pink Floyd, Belle & Sebastian, Arcade Fire en Sons & Daughters. ‘The Crane Wife’ uit 2007 werd muzikaal vertolkt in een drieluik van freefolkende pop, een volgende stap in hun oeuvre, waarin een oude Japanse volksvertelling over een gewonde kraanvogel schuilt. De tragiek die zanger/songschrijver Colin Meloy verhaalt, komt momenteel in een hoogtepunt door een regelrechte folkrockopera ‘The hazards of love’. E is geen sprake meer van songs op zichzelf (met uitzondering nog van “The rake’s song” die ze als single kozen!), maar ze vormen één concept in een combinatie freefolkrock, progrock en ‘70’s retro. Naast eerder genoemde invloedrijke bands kijken Fairport Convention en Jethro Tull om de hoek.
Het is een ambitieus werkstuk van een uur lang, dat vernuftig goed in elkaar zit. Een boeiende luistertrip die muziek verheft als een hogere kunst in 18 songs van melodramatiek en bombast; in een intens broeierige, dromerige opbouw horen we een groots meeslepende, breed uitwaaierende sound, die soms krachtiger klinkt.
Trouwens het verhaal van ‘The hazards of love’ draait ‘em rond een Shakespeariaans liefdesverhaal gebaseerd op een EP uit 1966 van de obscure Britse folkzangeres Anne Briggs. Shara Worden van My Brightest Diamond speelt een voorname rol als het karakter ‘The forest queen’ en ook Becky Stark (Lavender Diamond) en Jim Jones van My Morning Jacket doen mee . Het draagt tot wat Meloy allemaal in staat is om songs tot iets bovennatuurlijks en hemels lieflijk te maken!
The Decemberists uit Portland, Oregon, onder zanger/songschrijver Colin Meloy, hangt muzikaal ergens tussen Belle & Sebastian, Arcade Fire en Sons & Daughters. Dwz broeierige, fijne pop!
De vorige cd ‘Picaresque’ betekende de doorbraak in Europa. Al snel was de opvolger klaar. ‘The Crane Wife’ is de vertolking van een oude Japanse volksvertelling over een gewonde kraanvogel, die verandert in een bloedmooie vrouw. Meloys verhaal van ‘The Crane Wife’ wordt verteld in een muzikaal popfolk drieluik (ongeveer 15 minuten). Tweede drieluik is “The island - come and see - the landlord’s daughter” (twaalf minuten lang), een combinatie van pop, freefolk en progrock. De twee avontuurlijke nummers lijken het fundament voor een kortfilmpje.
Meloy heeft een zwak om songs te schrijven over tragische figuren, ondersteund door een breed instrumentarium.
The Decemberists hebben een overtuigende, uiterst genietbare nieuwe cd uit van knap gearrangeerd songmateriaal met een intense opbouw.
Nederlands 
Français 
