Het is maar liefst 19 jaar geleden dat The Strokes hun debuutalbum ‘Is This It?’ uitbrachten en daarmee wereldwijd hoge ogen gooiden. Ze brachten de volgende vier jaar nog twee albums uit om dan een lange pauze in te lassen. Verschillende bandleden hielden zich bezig met solowerk of andere projecten. Sinds 2011 zijn ze back in business en was er de release van hun vierde album ‘Angels’ en ‘Comedown Machine’. Ondanks alle goede kritieken blijft deze band eerder een populaire cultband. Ergens is dat wel raar, want ze zijn bij momenten echt wel catchy. Ook op dit album trouwens. Het prachtige artwork op de hoes is ‘Bird on Money’ van Basquiat uit 1981.
‘The New Abnormal’ is hun zesde album en we gaan het maar meteen zeggen: het is een heel goede The Strokes-plaat geworden. Het kan zich meten met hun debuut. Het bevat iets minder branie, maar het is ook iets volwassener. We zijn tenslotte ook 20 jaar verder.
Opener “The Adults Are Talking” is een heerlijk verslavend liedje met een intro die speels en licht klinkt. Er wordt gevoelig en introvert gezongen. Een heerlijk gitaartje na het refrein zorgt voor het extraatje. Het liedje kan je ergens tussen Phoenix en The Kooks in situeren. “Bad Decisions” was al een single en klinkt ook als een single: uptempo en gedreven. Zo ook met “Brooklyn Bridge To Chorus” dat melodisch nog ietsjes beter uit de verf komt.  “At The Door” was een ingetogen single waar vette synths de zang van Casablancas uitstekend begeleiden en helpen kleur geven. Ook “Selfless” is een ingetogen nummer met mooie harmonieën. Ook hier merk je aan de manier van zingen dat Casablancas veel variatie en nuancering in zijn stem kan steken.
The Strokes zullen misschien wel altijd een cultband blijven. En misschien is dat wel niet erg? Ze klinken nog steeds als een Britse band, maar je hoort ook dat deze Amerikanen intussen volwassen zijn geworden.
‘The New Abnormal’ bevat een doos vol kwalitatieve songs en mag naast hun beste werk gelegd worden. Een aanrader. The Strokes bestaan nog en hoe!

Het is nu al de vierde keer in 10 jaar dat ze ons dit lappen. Telkens als we een nieuw Strokes album in onze handen krijgen vragen we ons verbijsterd af : Is dat dezelfde band die in 2001  het legendarische ‘Is this it’ op de wereld heeft gezet ?
Nu is het echt wel genoeg geweest, we nemen één song mee (“80s Comedown Machine”), trekken de deur resoluut achter ons dicht en laten The Strokes voorgoed stikken.
Een groep die het orgeldeuntje van “Take on Me” van het belachelijke boysbandje A-Ha jat en dat dan nog als single uitbrengt (“One way trigger”), kunnen we echt niet meer serieus nemen, zeker als de rest van het album al even belabberd is. De songs zijn zo mager dat ze elke vorm van leven ontberen. Geen emotie, geen kracht, geen inspiratie, geen hersenen, geen ziel, geen passie. Niets, gewoon niets.
Als The Strokes dit menen dan is er iets heel ergs met hen aan de hand. Als het om te lachen is dan is dit de flauwste grap voor 1 april, die we in jaren gehoord hebben.