Het Belgische Dead High Wire wist ons in 2018 te verrassen met het fijne postpunk-album ‘Pray For Us’. Dat konden ze gaan promoten in eigen land, Nederland en Duitsland. Toch mooi dat een Belgische band over de landsgrenzen kan kijken. En inzake postpunk hebben we toch een zekere reputatie hoog te houden.
Het trio van Dead High Wire nam tijdens de viruscrisis nieuwe nummers op en deze “Hide” is de eerste single die wordt losgelaten op de mensheid. Het is lekker uptempo en heeft een paar zinnen die je lekker kan meezingen, iets dat we al eens missen bij een Whispering Sons. De sound is op deze single overigens een heel knappe blend van rock en postpunk die zeker internationaal zal gesmaakt worden.
Dead High Wire speelt in het najaar op Sinner’s Day. Hopelijk hebben we tegen dan nog een paar van die straffe singles of misschien al een nieuw album.
https://www.youtube.com/watch?v=uZbgCHjP0oU
Dat het Mechelse/Antwerpse gezelschap Dead High Wire zijn muziek niet in een hokje te plaatsen is, wisten we al langer. Ook al staat bij mening omschrijving postpunk, no wave tot coldwave vermeld. Deze band tapt vooral uit opvallend veel uiteenlopende vaatjes, maar absurditeit vormt de rode draad doorheen het geheel. Na het eerder uitbrengen van enkele EP’s is nu eindelijk de debuutplaat van de band op de markt: 'Pray For Us'.
Over de in 2016 uitgebrachte EP 'Satellite State Brain Drain' schreven we: ''Ook medio 2016 blijken Dead High Wire nog steeds garant te staan voor bevreemdende geluiden en eigenzinnige noise-effecten. Vocalen die aan de ribben blijven kleven, worden verweven met intrigrerende, soms dreigende instrumentale huzarenstukken." Die lijn wordt ook doorgetrokken op 'Pray For Us'. Dat begint al met een vreemd aanvoelend “Pray For Us”. Zowel instrumentaal als vocaal gaat het daar alle hoeken van de kamer uit. Die tendens wordt verder aangehouden bij daarop volgende parels als “Laurel Canyon”, “Mileage” en “Parallel World”.
Songs boordevol hemelse schoonheid. Binnen haast intieme sferen, brengen zwoele klanken je daarbij tot innerlijke rust en complete zen. En knallende mokerslagen volgen elkaar in razendsnel tempo op. Zo start “BBGAP” eerder in een rustige maar dreigende sfeer, maar worden later de registers - gedreven door een snel drumsalvo - volledig opengetrokken. Wat de instrumentale inbreng betreft valt ons trouwens de gedrevenheid van die percussie enorm op. Echter is het eerder het totaalpakket dat ons over de streep trekt. Op “The Parallel World” gaat Dead High Wire dan weer de typische postpunk-toer op. Deze band blijft ondanks avontuurlijke uitstapjes links en rechts dus ook zijn eigenlijke roots trouw. Dat deze band graag buiten zijn eigen lijntjes kleurt wordt dan weer bewezen bij het in sauzen van absurditeit gedrenkte “Talk To Strangers'. Nee, deze band is niet voor één gat te vangen zoveel is zeker.
Dead High Wire brengt geen gemakkelijk in het gehoor liggende kunstwerk uit. Je moet er toch een beetje in een inspanning voor doen om het te begrijpen. Dat was enkele jaren geleden als zo en dat wordt op dit debuut nog meer in de verf gezet. De postpunk-, coldwave- en andere wave-invloeden zijn zeker aanwezig, maar Dead High Wire durft vooral buiten zijn eigen lijnen kleuren en brengt een heel avontuurlijk en veelzijdig meesterwerk uit. Waarbij invloeden uit die wave - zoals we al enkele keren hebben aangegeven - voortdurend worden gedrenkt in veel sausjes absurditeit en veelkleurigheid.
Tracklist: Pray For US; Laurel Canyon; Mileage; BBGAP; Parallel World; Talk To Strangers; Worship; Part Of It; Sedated Dreams.
Het Britse Wire zijn postpunkpioniers van het eerste uur . De heren zijn , tussenstops inbegrepen , al zo n veertig jaar bezig en brengen nog steeds platen uit . Toegegeven , de platen klinken zeker niet zo beklijvend meer als vroeger , maar we ervaren in de songs regelmatig het kenmerkende strakke kader van straffe , bezwerende melodieën , knipogend naar het verleden .
De nieuwe plaat is een EPtje van 8 nummers , die onder de 30 minuten klokt . Het bevat restmateriaal van het in 2015 verschenen album ‘Wire’. Hun snedige arty laat al jaren meer ruimte voor pop , stemmige sfeerstukjes en broeierige songs. Het zijn meer dromerige popsongs geworden , waar af en toe het tempo omhoog gaat.
Verrassen doet Wire niet echt meer , maar na al die jaren zijn ze nog steeds in staat om goede, pakkende, subtiele nummers te brengen.
Respect voor een band , die naast Pere Ubu , The Fall nog steeds actief is en naast hen bands als Gang Of Four en The Pop Group of FFS (Frans Ferdinand/The Sparks ) terug deed ophoesten .
De postpunk van het eerste uur zit (opnieuw) in de lift . Terug van weggeweest zijn er Gang Of Four, The Pop Group , de samenwerking tussen FF en The Sparks (onder FFS) en verder zijn bands als Pere Ubu en The Fall in die 35 jaar nog steeds actief . Ook Wire , ¾ intact in dezelfde bezetting, levert met regelmaat van de klok een plaat af . Na ‘Change becomes us’ (2013), ongebruikt oud materiaal als basis voor nieuwe songs , zijn ze er nu met deze hier, eenvoudigweg ‘Wire’ genaamd.
De snedige arty laat al jaren meer ruimte voor pop , stemmige sfeerstukjes en broeierige songs. Ook al is de cd niet helemaal spannend , we vinden van Colin Newman enkele pareltjes als “Blogging” , die de plaat opent en de mooi uitgesponnen , broeierige “Sleepwalking” en “Harpooned” die we met plezier inlijsten.
We horen een band die een rits goede dromerige popsongs aflevert . Halfweg gaat het tempo wat omhoog en krijgen we een strakkere sound .
Verrassen doet Wire niet echt meer , maar na al die jaren zijn ze nog steeds in staat om goede, pakkende, subtiele nummers te brengen.
Als u vindt dat The Thermals een pak van hun pluimen verloren zijn en veel te braaf zijn geworden, dan moet u beslist eens dit plaatje proberen.
De simpele maar zeer doeltreffende rechttoe rechtaan rock van White Wires is volledig bereid volgens het ongeschreven recept van de eerste twee Thermals platen. Garage rock met een flinke scheut punk, een rauw geluid zonder veel franjes, een lo-fi productie, gure riffs en korte sprankelende catchy songs voorzien van de nodige dosis vuur en woede. Het plaatje duurt amper 27 minuutjes en bevat 12 killers van songs die met zijn allen richting onderbuik razen. Hoe heerlijk simpel rockmuziek kan zijn.
Het inmiddels legendarische Wire mag gerust als een zeer invloedrijke groep beschouwd worden. Een hele resem indie- en postpunkbandjes staan qua geluid bij hen in het krijt, velen zonder het zelf te beseffen. Wire is er zelf nooit rijk van geworden, albums als ‘Pink Flag’, ‘Chairs Missing’ en ‘154’ staan geboekstaafd als klassiekers maar dit heeft zich nooit vertaald in verkoopcijfers. De band is altijd in de underground gebleven en voelt zich daar nog steeds perfect op zijn gemak, net als zanger/gitarist Colin Newman’s nevenproject Githead trouwens, die in 2009 een prachtplaat maakten die door zowat de hele wereld over het hoofd werd gezien, maar niet door ons.
Op de nieuwe ‘Red Barked Tree’ gaan die van Wire alweer volledig hun eigen weg, en dat is er een met een hoop interessante zijweggetjes. De fijne opener “Please take” zit bijvoorbeeld gegoten in een warme en radiovriendelijke poppy sound, maar een station verder horen we grillige nerveuze punk op “Two minutes” en “Moreover”, twee songs die het weerbarstige geluid van Wire, zoals we dat kennen van vroeger, typeren.
Van punk naar wave is maar een kleine stap, songs als “Adapt”, “Down to this” en “Now was” ( B52’s zijn in de buurt) dragen gedoseerde eighties echo’s in zich. Toch teert Wire geenszins op een retro geluid, de springerige rock van “A flat tent”en de gruizige shoegaze van “Smash” geven hedendaagse groepjes als Arctic Monkeys en A Place to Bury Strangers het nakijken. De titelsong die de plaat afsluit is ook weer van een heel ander kaliber, de heren verkennen de grenzen van de psychedelica en komen op hun pad ergens Syd Barrett tegen.
Een plaat gekenmerkt door diversiteit en veelzijdigheid, op en top Wire dus, verpakt in amper dertig minuutjes eigenzinnigheid.
Nederlands 
Français 
