Een nieuwe zet op het illustere schaakbord van de immer aangrijpende Chelsea Wolfe. Op ‘Hiss Spun’ flirtte ze nog met spooky doommetal, op ‘Birth Of Violence’ trok ze een akoestische kerker in, op het verschroeiende ‘Bloodmoon:I’ sneerde ze samen met de geweldenaars van Converge doorheen een met zwart zwavelzuur gevuld metal-bad.
Elk nieuw album zorgt bij deze donkere muze steevast voor nieuwe openbaringen, invalshoeken en ontdekkingen. Haar platen zijn stuk voor stuk adembenemende parels die op het eerste zich ver uit elkaar liggen maar die wel één constante hebben, ze verdragen geen daglicht.
Op ‘She Reaches Out To She Reaches Out To She’ zet de nachtgodin alweer een nieuwe stap in haar zonderlinge evolutie. In haar alom onheilspellende sound zijn er deze keer ijle synths en beklemmende elektronica naar binnen geslopen. Met de nieuwe insteek vertoeft ze nog steeds grotendeels in haar favoriete biotoop, de duisternis. De songs zijn deze keer gespaard gebleven van snerende metalriffs, maar de teneur is nog steeds angstaanjagend en Chelsea’s dromerige vocals bevinden zich in immer geheimzinnige en mistige oorden.
De tracks drijven op hypnotiserende beats, beklijvende drones, sluimerende gitaren en benevelde synths. Zo zoeken ze ongekende horizonten op. “Whispers In The Echo Chamber” zet de lijnen uit en grijpt middels spookachtige elektronica en een ultieme uitbarsting onmiddellijk naar de strot, “House Of Self-Undoing” mokert hardvochtig op een bed van jungle drums, “Tunnel Lights” is de hemel onder de grond, “Salt” dwaalt rond in Portisheadland en afsluiter “Dusk” trekt met een stevige apotheose meedogenloos de nacht in.
‘She Reaches Out To She Reaches Out To She’ is een zwarte parel die zijn geheimen niet meteen prijsgeeft, het vergt wat moeite van de luisteraar. Dit is een boeiende ontdekkingstocht doorheen de donkere spelonken van Chelsea Wolfe’s ziel. Neem dus uw zaklamp mee.
The Wolf Banes zijn al even bezig aan hun comeback. Het was wachten op een single die zich complexloos kan meten met de ‘oude’ hits. Die is er nu met “Neverday”, een vlotte en catchy rocktrack die het midden houdt tussen pakweg “Fire In The Woods” en “Miles Away From Here”. Met bovendien een refrein dat je meteen kan meebrullen.
Met de stem van Wimmeke Punk is deze single meteen herkenbaar als The Wolf Banes. De lyrics gaan ook ergens over en muzikaal zit alles snor. Het is niet grensverleggend nieuw, maar dat verwachten we ook niet van The Wolf Banes. Degelijke en herkenbare rock, meer moet dat soms niet zijn.
De leuke clip werd opgenomen op de Fonnefeesten in Lokeren.
https://www.youtube.com/watch?v=C14LdouTVes
De hardcore-metal van Converge is doorgaans een lawaaierige en schreeuwerige pot herrie waarmee je een heel leger kan op stang jagen. Hun platen zijn stuk voor stuk bikkelharde noten om te kraken, maar wie volhoudt ontdekt dat er toch regelmatig wel enige nuance tussen de striemende heibel sluipt, al is die soms wel ver te zoeken.
Na al die jaren lijkt Converge op ‘Bloodmoon: I’ het perfecte evenwicht te hebben gevonden tussen meedogenloos geraas en een soort donkere en meeslepende schoonheid, en dat is niet in het minst te danken aan de duistere deerne Chelsea Wolfe. Ook Cave In zanger Steve Brodsky zorgt voor extra animo en diversiteit op dit album. Hier hebben we dus te maken met een bijzondere en uiterst geslaagde samenwerking die even heftig en beklijvend als verrassend is. Dat zoiets kan werken werd recent nog aangetoond door die andere godin van de nacht, Emma Ruth Rundle, die met de sinistere black-metal creeps van Thou het bloedstollende album ‘May Our Chambers Be Full’ inblikte.
De mysterieuze Chelsea Wolfe houdt wel van zulke uitdagingen, op haar platen waart er trouwens altijd gestaag een flinke hap doom-metal of een walm van onheilspellende noise rond, en ook met haar zijprojectje Mrs Piss briest en knalt ze dat geen naam heeft.
Chelsea Wolfe weet het lawaai van Converge in de juiste banen te lijden. Ze slaagt erin om Converge intenser dan ooit te doen klinken, ook al is de razernij soms een flink stuk ingetoomd. Converge komt op terreinen waar ze nog nooit geweest zijn maar waar er wel chemie in de lucht hangt.
Opener “Blood Moon” is een loodzware sluipmoordenaar die baadt in een giftig wijnvat, de duistere stem van Chelsea Wolfe duelleert met de oerschreeuw van Converge zanger Jacob Bennan, een vocale tweestrijd die vonken veroorzaakt. “Viscera Of Men” is epische metal die naar de sterren reikt en “Coil” is gothic-rock, maar dan aan de goede kant van de balans (aan de andere kant zitten hemeltergende gedrochten als Within Temtation of Nightwish). “Flower Moon” is zowaar een grunge-song die op de betere platen van Alice In Chains had kunnen staan. “Scorpion’s Sting” is een welkom melancholisch rustpunt die gedragen wordt door de zweverige stem van Chelsea Wolfe. Ook het fraaie “Crimson Stone” bevindt zich in die schemerzone tussen pracht en geweld en afsluiter “Blood Dawn” laat zich beluisteren als de ultieme offerdienst die de demonen terug tot rust moet brengen.
Fenomenale plaat!
The Wolf Banes zijn terug. “Planet Of Peace” is een leuke, degelijke gitaarrocksong. Degelijk, maar misschien niet het niveau van een “As The Bottle Runs Dry”, “Fire In The Woods” of “Miles Away From Here”. We trekken ons op aan het feit dat Wimmeke Punk nog steeds met weinig moeite een stevige song kan maken. Ook het pompende ritme en de scheurende gitaren stemmen ons vrolijk. Dit is de voorbode van een nieuw album en bij The Wolf Banes is dat altijd goed nieuws.
https://www.youtube.com/watch?v=dwQgzkkoueA&t=8s
De jonge ambitieuze singer-songwriter Ben Wolf zat iets meer dan een jaar geleden nog op de schoolbanken, klaar om arts te worden, hij gaf die carrière bewust op om zich op zijn passie muziek te storten. Zeker in deze corona tijden, een hachelijke onderneming. Maar soms moet je de sprong durven wagen, wat Ben heeft gedaan.
Ondertussen kregen enkele singles feedback op Radio 1, Radio Willy en Duyster! Onlangs verscheen zijn debuut 'Now you know '.
Ook hadden we met sing-songwriter een interview hier .
We vonden onszelf terug in deze mooie parel … Zijn persoonlijk verhaal is herkenbaar , raakt en hij toont hiermee aan niet de zoveelste songwriter te zijn; pijn, verlies, teleurstelling zijn de themata. Ben heeft een gemoedelijke, warme stem.
We ervaren een ‘kampvuur’ gevoel , met de ondergaande zon voor ogen . “Try Again Tomorrow” is er eentje om bij weg te glijden in die bijzonder tot de verbeelding sprekende wereld. “Ultraviolet” en het afsluitende “Now You Know” klinken iets anders en zijn erg emotievol.
De songs zitten een beetje in hetzelfde kabbelwater, en hij speelt op veiligheid qua melodie.
Schitteren in eenvoud dus , maar er is groeimarge . De laatste nummers hebben een meer avontuurlijke aanpak , dat we maar kunnen onderstrepen . Gevoelsmatig zit Ben Wolf op één lijn met een Ed Sheeran.
Talentvol is Ben zeerzeker . Vocaal is hij innemend. Hij heeft een pakkend debuut uit, schittert in eenvoud en kan verder groeien in zijn songwriting.
Tracklist: 1. Try Again Tomorrow - 2. Out Of Order - 3. Until Tuesday - 4. Ultraviolet - 5. Now You Know
Sing-songwriting
Now you know EP
Ben Wolf
I-Wolf and Eduardo Raon - Deze single is afkomstig van een eerder ongewoon album dat Wolfgang Schlögl aka I-Wolf heeft gemaakt met de Portugese harpist Eduardo Raon. Het bestaat enkel uit piano, harp en de akoustiek van de ballroom van het Vienna Casino Baumgarten. Het album ‘Baumgarten’ volgt in het najaar. I-Wolf is sinds 1986 actief in de muziekwereld; eerst als bassist en zanger. Later als oprichter van de band Sofa Surfers en zijn solo werk.
Deze single is apart, instrumentaal en lijkt een beetje tussen free jazz en avant garde te zitten qua stijl en vibes. Liefhebbers van deze genres gaan hiervan zeker genieten. Voor mensen die er niet mee vertrouwd zijn , lijkt het mij wat te moeilijk om hen aan te spreken. Ze zullen de welbekende songstructuren van verse-refrein- verse etc hier missen, denk ik.
Avant garde
I-Wolf and Eduardo Raon
The Last Humppa -single-
Duisternis kan verstikkend zijn, maar duisternis kan eveneens zodanig wondermooi zijn dat je je, eens er mee wordt geconfronteerd, gewillig laat meeslepen en een veilig tot gelukzalig gevoel over jezelf voelt neerdalen. Dat is wat een band als The Girl Who Cried Wolf al sinds enkele jaren met ons doet: ons onderdompelen in een melancholisch donker bad waaruit we niet willen ontsnappen. Recent bracht de band nog de knappe EP 'Three Beggars And A Thief' uit, een conceptalbum waarover we schreven: ''Als deze EP een visitekaartje is van wat we voorgeschoteld zullen krijgen einde van het jaar? Dan ziet de toekomst er heel rooskleurig uit. Deze EP bewijst nog het maar eens. The Girl Who Cried Wolf heeft altijd grenzen verlegd binnen dat 'aanbieden van emotionele paden'. Ook via deze EP geeft de band aan dat in de toekomst te zullen blijven doen. Maar vooral: vergis u niet bij het beluisteren van deze schijf, ook al lijken elk van de songs afzonderlijk heel anders, ze zijn als via een magische schakel logisch met elkaar verbonden. En dat is meteen wat deze EP zo interessant en de moeite waard maakt de nodige kansen te geven."
Eind november kwam eindelijk die lang verwachte langspeler op de markt via Eigen Beheer/Starman Records. We namen 'A(r)mor' onder de loep en voelden ons andermaal wegzweven naar heel andere oorden. De grote sterkte van een band als The Girl Who Cried Wolf is dat elk onderdeel even belangrijk is. Of het nu die verstikkende mooie pianoklank is op “Willow Tree”, die je tot tranen toe beroert. Gevolgd door een verschroeiende aanpak, waarbij griezelige demonen uit het niets je verscheuren. Of is het die wonderbaarlijke en veelzijdige vocale aankleding die je enerzijds tot rust brengt en anderzijds de haren op je armen doet rechtkomen door demonische screams?
Telkens haalt The Girl Who Cried Wolf alles uit de kast om de aanhoorder tot diepe donkere gedachten te brengen. Dat voortdurende schipperen tussen intieme weemoedigheid zoals bij het wondermooie “Left”, waarbij Heleen haar stem in eerste instantie breekbaar klinkt als porselein. Gerugsteund door intens mooie strijkers en gitaar- en pianoklanken. En het verpulverend uithalen waardoor de geluidsmuren gaan barsten. Het zorgt ervoor dat verschillende al even donkere, emoties worden aangesproken. Steeds binnen die donkere en melancholische omkadering die eveneens wat vreemd tot onaards klinkt.
The Girl Who Cried Wolf brengt met A(r)mor een veelzijdige plaat uit, waarin de band zich van zijn meest fragiele, maar ook meest verschroeiende kant laat zien. Alsof de artiesten binnen deze band je enerzijds zachtjes strelen, waardoor je van pure intensief genot een traan wegpinkt, om later oorverdovend de trommelvliezen te doen barsten, en je hart in gruzelementen op vloer te doen terecht komen.
Tracklist: Hidden 03:53; Healer 03:42; Running 04:17; Willow Tree 01:02; Pestilence 01:34; Iron & Stone 03:54; Left 05:31; Hold On 01:44; Senseless 03:46; Skin 04:15; Ashes 02:
A(r)mor
The Girl Who Cried Wolf
Starman Records
De omhooggevallen ijdeltuit Max Colombie heeft een nieuwe plaat gemaakt, ‘Infinity’ heet het vehikel en ‘t is een lauwe mossel met een strik er rond. Net als de vorige plaat ‘Entity’ staat het ding vol met pathetisch geneuzel, hoogdravend theatraal gezwam en kitscherige nichtenpop met beperkte houdbaarheidsdatum. Het gezanik wordt af en toe ondersteund door enkele hippe beats die de fans naar de dansvloer moeten drijven. Goede songs daarentegen zijn ver te zoeken, net als de bandleden blijkbaar. Oscar And The Wolf zou eigenlijk een groep moeten zijn, maar in alle voorbeschouwingen, artikels, interviews en recensies gaat alle aandacht naar de poseur Colombie en wordt er met geen woord gerept over eventuele andere groepsleden. Kun je nagaan wie er achteraf met de centen zal gaan lopen. Ook de hoes laat duidelijk blijken dat het hier maar om één figuur draait, doch het album zelf laat eens te meer uitschijnen dat er achter die egotripper weinig of geen talent schuilgaat.
Colombie zweeft nu nog weelderig op zijn wolkje van succes waar hij blijft smullen van de grenzeloze aandacht van een kritiekloos Vlaams publiek. Dat hij er nog maar een beetje van geniet, want echt lang zal het niet meer duren eer zijn luchtbal doorprikt wordt, en dan is het voorgoed voorbij. Oscar & The Wolf is de Lernaut & Hauspie van de popmuziek.
Dat Het Sportpaleis op 27 en 28 oktober alweer volledig overstag zal gaan, daar twijfelen we niet aan. Maar dat is ook zo bij K3.
In 2015 was Wolf Alice in de UK heel even de zoveelste nieuwe hype. Zoals steeds bleek dat weer eens sterk overdreven. Wij stelden toen een beloftevol bandje vast dat een eerder onsamenhangend album (‘My Love Is Cool’) had afgeleverd, maar waar live aardig wat stoom achter zat.
De nieuwe plaat ‘Visions Of A Life’ is in hetzelfde bedje ziek als het debuutalbum. Wolf Alice lijkt nog steeds op zoek te zijn naar zichzelf en gaat daarbij te veel verschillende richtingen uit. Positivo’s zullen de woorden eclectisch en veelzijdig uit de kast halen, maar wij zien het eerder als inconsistent en een beetje spoorloos. We krijgen de indruk dat we hier niet met een nieuw groepsalbum maar wel met een playlist zitten van diverse Britse bandjes.
Op hun wildst zetten ze bij Wolf Alice straffe girl punk à la Bikini Kill neer (“Yuk Foo”) of pakken ze uit met overtuigende bubblegum punk (“Space & Time”). Op het vrij knappe “Heavenward” en het aanzwellende “St. Purple & Green” treden ze voorzichtig de shoegaze wereld van Slowdive binnen, en dat is een biotoop die hen wel ligt.
Elders loopt het compleet verkeerd, “Beautifully Unconventionel” neigt naar de zoetgevooisde Britpop van Lily Allen, “Planet Hunter” kopieert het pathetische gezwam van London Grammar , “Sky Missings” wil iets aanvangen met elektropop maar weet niet goed wat en “Don’t Delete The Kisses” gaat gewoon helemaal nergens naar toe.
Een meer dan behoorlijk “Formidable Cool” redt enkele meubelen en de epische titelsong is een verdomd sterke afsluiter die een stel welgekomen uitbarstingen in petto heeft.
Het glas is dus weer halfvol en net als de vorige keer krijgt Wolf Alice van ons het voordeel van de twijfel. Maar de volgende keer zullen we zo mild niet meer zijn.
In de Botanique zal Wolf Alice trouwens op 28/10 bewijzen dat er wel degelijk voor een heet en strak concertje kan worden gezorgd.
Samen met Geike Arnaert tekende zij voor vijf (lange) jaren samenwerking bij Hooverphonic. De bevallige vocaliste Noémie Wolfs neemt die ervaring mee in haar solocarrière . Ze balanceert tussen gevoelige droompop en popelektronisch gekleurd materiaal, waarrond haar innemende , indringende stem zweeft . De single “Burning” kon zo geplukt zijn uit het werk van Hooverphonic .
De plaat kwam tot stand met haar partner Simon Casier (bassist bij Balthazar ) en producer Luke Smith, gekend van werk met Crystal Fighters, Foals en Depeche Mode.
Het is een hartverwarmende plaat die verder sterkhouders heeft als “Lost in love” en de titelsong “Hunt you”. De andere songs zitten een beetje in hetzelfde vaarwater en raken minder . Melodieus zitten de songs goed in elkaar en bereiken ze een popminnend publiek.
In de tienjarige carrière heeft de Australische Wolfmother rond Andrew Stockdale een nogal hobbelig parcours afgelegd . Een pracht van een debuut die de 70s retrorock van Led Zeppelin en Black Sabbath nieuw leven inblies , een moeilijke tweede ‘Cosmic egg’ , al ruim zes jaar terug, was ook niet zonder slag of stoot. Na hun tweede cd ging de band weeral uit elkaar. Ze brachten een obscure ‘New Crown’ uit, die intens in de seventies groef.
En enfin, nu opnieuw op de front , sterker dan ooit. De nieuwe vierde, ‘Victorious’, is een nieuwe band. Maar Wolfmother is Andrew Stockdale. Punt . De plaat leunt nauw bij hun meesterlijke debuut aan . Vuige retrorock , tien songs in een goed halfuur , die raken en refereren aan vooropgenoemde bands , verder wat psyche ademt van Pink Floyd, glam op z’n Guns’n’Roses en hardrcok van AC/DC integreert .
We voelen het, het zijn allemaal sterke songs ; de openers “The love that you give” en de titelsong tonen al meteen hoe goed deze band bij de leest is en hoe scherp ze klinken. Af en toe sijpelen de keys door of wordt wat gas teruggenomen , maar wat is het heerlijk als Stockdale en C° onder stoom staan, verder op de plaat met “The simple life”, “Gypsy caravan”, “Happy face” en “Eye of the beholder” , die als afsluiter nazindert … Energiek , strak , gedreven , opwindend . Wolfmother is back!
‘The Abyss’ is aardedonker en laat de ijle doch heldere zanglijnen van de zwarte engel Chelsea Wolfe soms glijden op een palet van benevelde doom-metal ondertonen. Dat sterkt het duistere en zwaarmoedige karakter van songs als “Carrion Flowers”, “Iron Moon” en “Dragged Out” nog wat aan.
Stel u iets voor als Beth Gibbons die haar kompanen van Portishead even op non actief zet en Earth inhuurt als begeleidingsgroep. Elders komen er bevreemdende elektronica (“After The Fall”), zalvende akoestische gitaren (“Crazy Love”), schimmige strijkers (“Grey Days”) of een onderkoelde piano (“The Abyss”) aan de oppervlakte. Het album is gehuld in een duistere, bedwelmende en atmosferische sound waarover de muze haar bovenaardse stemklanken sierlijk drapeert, met steeds een wondermooi resultaat.
The Abyss is Chelsea Wolfe’s meest intrigerende, innemende en bijgevolg ook beste plaat tot op heden. Een zwarte parel.
De debuutplaat van de nieuwe Britse hype Wolf Alice is een album die de luisteraar van bij de start op het verkeerde been zet. Aanvankelijk neigt de band in “Turn To Dust” en “Bros” naar de gezwollen pathos van Florence & The Machine en het nog flauwere aftreksel daarvan London Grammar. Maar in de meer subtiele momenten komen algauw Cocteau Twins en Daughter om de hoek lonken en als de gitaren stevig mogen uitrukken hangt er zelfs een kwade PJ Harvey in de gordijnen (de vroegere PJ Harvey wel te verstaan, niet dat hoogdravend wicht van vandaag), zo neigt onze baskuul terug naar de goede kant.
Helaas komen ook platte stoorzenders als The Cardigans en -oh gruwel- The Cranberries door de wolken piepen (“You’re A Germ”). En zo gaat dat op en af, straffe songs worden afgewisseld met kleffe kandijsuiker.
Wolf Alice weet nog niet echt welke richting ze uit willen, de band eet van verschillende walletjes en balanceert op de lijn tussen bedenkelijke hitgevoelige deuntjes (“Freazy”) en scherpe indierock of postpunk (“Giant Peach”, “Fluffy”).
De superlatieven van de Britse pers zijn dus alweer fel overdreven, maar we kunnen niet ontkennen dat er talent schuilt in dit bandje, het moet alleen nog wat rijpen en in de juiste richting gekanaliseerd worden, wat op ‘My Love Is Cool’ maar sporadisch is gelukt.
Na enkele EP’s, die vooral zeer indiepop klinken, heeft Oscar & The Wolf met hun debuutplaat ‘Entity’ de juiste weg gevonden. Elektronische pop beats met een dromerige stem die je 45 minuten het gevoel geven alsof je op een andere planeet leeft.
Openingsnummer “Joaquim” brengt je, door zijn zweverige intro, onmiddellijk in de juiste sfeer die er tevens over heel de plaat heerst. Emoties is een aspect dat op ‘Entity’ ook zeker niet ontbreekt, “Bloom (oh my baby)” is hier een perfect voorbeeld van. Om nog maar te zwijgen over het wondermooie “Undress”, een nummer met voorzichtige R&B die perfect aansluit bij de rest van het album. Ook aanwezig zijn het zeer dansbare “Strange Entity” en het razend populaire “Princes” dat heel België wakker schudde.
Opvallend op ‘Entity’ is vreemde eend “Under The Skin”, bijna even experimenteel als de rest, maar toch net niet wat het moet zijn. Afsluiter “Killer You” zit dan wel weer goed.
Een donkere sfeer wordt steevast gecreëerd als we de muziek van Chelsea Wolfe horen . Haar begeesterende neogothiek is donker en mistig, soms dreigend , maar intens beklijvend . Ze brengt op die manier een reeks overtuigende sfeervolle , slepende , broeierige, spannende huiverende (klaag)songs . Muzikaal hangt ze ergens tussen Cave – Siouxsie , Anna Calvi en Dead can dance in en overstijgt ze bands als Nightwish, Evanescence, The Gathering en Within Temptation , die zo graag die gothic integreren .
Haar mysterieuze en innemende songs worden door de sluimerende elektronica , orkestratie, donkere gitaarpartijen en haar bitterzoete vocals ingekleed en zorgen dus voor een aangrijpende ,etherische wave sound die prachtig kan aanzwellen zonder daarbij in bombast te verliezen. Het levert een uitermate afwisselende plaat op in het genre.
We worden al meteen in die aparte sfeer ondergedompeld met “Feral love” , “House of cello” en iets verderop met “Sick” en “Reins” . “The warden” heeft meer industriële beats en de extravertie klinkt door op het rockende “We hit a wall” .
Het gevoelige “Ancestors, the ancients” , het indringende ” Lone” en het pakkende “They’ll clap when you’re gone” , door de pianoloops en cello, tonen de prachtige donkerte en grillige schoonheid aan en kijken om naar een Dead can dance en het beloftevolle Zola Jesus en London Grammar.
Aangehaalde thema’s : eenzaamheid , boosheid , pijn en ellende.
Chelsea Wolfe spreekt een breed publiek en verenigt indie – folk – (black)metal – rock en gothic .
Wolf People is ook weer zo een groepje die de retro politie op bezoek heeft gehad en op geen enkele overtreding betrapt werd. Ze draaien, net als op voorganger ‘Steeple’, de klok maar liefst een veertigtal jaren terug en laten zich hier geregeld op een Jethro Tulleke betrappen. Toch klinkt het alweer fris en dat omwille van de diverse muzikale vernuftige ingrepen, fijne hoogstandjes en welgekomen afwisselingen.
De songs zijn fris en complex tegelijkertijd. U moet al wat hippie voer kunnen verdragen (beetje prog rock, snuifje psychedelica, streepje blues, geutje folk) om dit te appreciëren, maar u zal merken dat er hier hele mooie dingen worden geserveerd. Er wordt nooit over de rooie gegaan en ellenlange songs en solo’s van een kwartier worden wijselijk geweerd. Gebeurlijk worden de gitaren eens wat harder gezet en dan komt Black Sabbath aan de oppervlakte piepen.
Back to the seventies, dat is duidelijk!
Chelsea Wolfe! Geef toe, een mooiere artiestennaam heb je in lange tijd niet meer gehoord. Deze dame komt uit het Amerikaanse Los Angeles en bracht in 2010 en 2011 haar eerste albums uit. Naar verluidt betroffen het donkere, allesbehalve radiovriendelijke platen vol postpunkgitaren met de nodige gothic-invloeden.
Haar derde album kan niet anders dan een ommeslag betekenen want op ‘Unknown Rooms’ horen we negen akoestische tracks. Chelsea Wolfe brengt absoluut geen muziek waar je vrolijk van wordt, maar dat wil geenszins zeggen dat dit een slechte plaat is, integendeel. De negen songs zijn stuk voor stuk zeer sober opgebouwd, meestal bestaan ze slechts uit een paar gitaarakkoorden die worden bijgestaan door zachte violen en een lichte bassdrum.
De sfeer die Wolfe met haar donkere folkmuziek weet te bereiken is donker, onheilspellend en zelfs wat creepy... Op ingetogen tracks als “Spinning Centers”, “Apalache” en “I Died With You” komen je haren gegarandeerd recht te staan.... Voeg daarbij nog de lijzige vocalen van deze singer songwriter (denk aan PJ Harvey in haar meest duistere dagen) en je hebt een opmerkelijk album dat perfect kan dienst doen als de soundtrack van een donkere horrorprent. Een veelbelovende dame!
Een wervelend debuut is dit toch wel van het vurige Britse kwartet Turbowolf uit Bristol die hevige rock’n’roll, aangevuld en opgezweept door keys, speelt en ons nét dat ietsje meer biedt. We tuimelen hier in 70s stonerrock/psychedelica; een ruig goedje, uitermate beheerst, dat niet vies is van Zodiac Mindwarp (& the love reaction), White Zombie en het linkt aan Hawkwind , Monster Magnet en Kyuss.
Naast stevige openers “Introduction” en “Ancient snake” , de krachtige intensiteit van “Seven severed heads”, “Bag o’bones” en “Read & white” en de punkrocker “Things could be good again” komen ze voor de dag met boeiende broeierige rockers als “The big cut”, “Son” en “All the trees” die durven te exploderen.
Turbowolf plukt van alles wat in die hardere scene en maakt er een stevige en fijn rockende brij van! Turbowolf heeft z’n naam niet gestolen en brengt straf spul!
Licht verteerbare, aangename, leuke rock horen we op het debuut van deze jonge Engelsen van Max McElligott. Ze hebben met “The king & all of his men” al meteen een aardige hit op zak en samen met opener “Lions in cages” zijn dit de meest krachtige songs op de cd. De sound bengelt ergens tussen Razorlight, The Darkness, Queen en een rits poppsychedelische groepen door de toetsen … Poprock met een sterk retro/psychedelisch gehalte dus , kleurrijk & gevarieerd, ondersteund van de dromerige, emotievolle soms galmende zang. Binnen die broeierige aanpak klinken “Stay & defend” , Back to back”, “Dancing with the devil”, “Where are you now” en de titelsong verfijnder en sfeervoller; “Something unusual” , “Midnight dancers” en afsluiter “Planets zijn ingehouden en hebben een aanstekergehalte. Wel goed, maar geen opzienbarende plaat hoor; er valt voldoende afwisseling te noteren …
Schaamteloos retro is ‘Steeple’ van Wolf People, jonge gasten die hebben zitten grasduinen in de hippie platen en wietplantages van hun ouders. Er zijn er wel meer die dezelfde bezigheden hebben, dezer dagen, zie ook Tame Impala en Dungen.
Die van Wolf People zijn er zonder veel kleerscheuren in geslaagd om doorheen de lagen psychedelica en de Hendrixiaanse gitaren voor een handvol sterke songs te zorgen. Je moet het maar doen, een song als “Tiny circle” verdacht veel naar Jethro Tull laten ruiken en die toch als een potente rocker laten klinken.
De heren flirten zowel met Cream (“Painted cross”) als met Hendrix (‘Cromtech’), ze bedrijven met evenveel verve de blues (“Castle keep”) als folkrock (“Banks of Sweet Dundee”, parts 1 & 2).
Retro als‘t maar zijn kan, en toch klinkt dit niet als belegen schimmelkaas maar wel als een nieuwe frisse portie hippievoer.
Een mens zou na het horen van zoveel fraais zowaar een ticket naar Woodstock gaan boeken, maar hou het misschien gewoon op de Antwerpse Trix op 13 januari. En vergeet uw gerief niet.
Een erg goed op elkaar ingespeelde band en een sing/songschrijverduo ‘pur sang’ zijn Spencer Kruger en Dan Boeckner. Na de platen ‘Apologies to the Queen Mary (‘05) en ‘At Mount Zoomer (‘08) staat Wolf Parade opnieuw garant voor compacte, potige, directe, maar ook emotievol gevoelige, sfeervolle, dromerige ‘alternative’ indierock; de puike afwisseling van krachtig snedig en intens broeierig materiaal, de intrigerende opbouw, de heerlijke tempowisselingen, en de afwisselende vocals en vloeiende samenzang, zorgen voor een boeiende, overtuigende plaat. Aangelegd met een psychedelische synthtoets is het allemaal wel toegankelijk en past alles wel perfect in elkaar. Ze worden in één adem genoemd met bands als Broken Social Scene, Postal Service, Fiery Furnaces, Built To Spill, Arcade Fire en halen ‘70s Television invloeden aan.
De eerste songs “Cloud shadow on the mountain”, “Palm road” en “What did my lover say” zijn ongelofelijk sterk door het gejaagde ritme. Dan zakt het tempo wat en zoekt de band in de nummers wat hun eigen weg; Er best mee weg is het uitgesponnen, avontuurlijke, meeslepende “In the direction of the moon”. Songs als “Little golden age”, “Ghost pressure” en “Yulia”, door Boeckner geschreven, zijn grootser en breder van opzet. Ze zijn minder emotievol en hangen minder aan de ribben dan het fors krachtige, energieke materiaal. Maar al de ingrediënten samen horen we nog eens op het schitterend uitgewerkte “Pobody’s perfect”.
Wolf Parade laat ruimte voor de instrumentatie en houdt de subtiliteit onder controle. Sterke plaat!
Drie jaar terug waren we sterk onder de indruk van het titelloze debuut van Wolfmother, de band uit Sydney, onder Andrew Stockdale. De groep blies toen de retro/hardrock nieuw leven in en onmiskenbaar waren de invloeden van Led Zeppelin en Black Sabbath; ook klinkt de subtiliteit door van het toetsenwerk van Deep Purple en The Doors. Moordende snedige gitaarriffs, beukende drums en bezwerende toetsen gaven elan aan hun sound.
Maar na dit overweldigende debuut ging de band door een diep dal, ontsloeg Stockdale de andere twee leden en moest een nieuwe band formeren. Vandaar het lange wachten op ‘Cosmic Egg ‘. Maar het was het wachten waard en ze hebben hun “ei” gelegd in twaalf puike gevarieerde retrorockers. De band trekt alle registers open op de stevig, gedreven “California queen”, “New moon rising” en “Sundial”; ze hebben boeiende, broeierig opbouwende songs klaar als “In the morning”, “10.000 feet” en de titelsong. Ze nemen wat gas terug op het sfeervolle “Far away”. Op “Pilgrim” en “Phoenix” klinkt de ‘70’s psychedelica door en tot slot intrigeren ze met “Violence of the sun”.
Net als op hun debuut spelen ze bruisende, energieke en slepende ‘70’s retrorock, laten ze de instrumenten spreken en klinken ze breder, maar minder stampend en ronkend …
Napalm Records kondigt het Oostenrijkse Wolfpack Unleashed aan als een combinatie van Testament (riffs), Megadeth (harmonieën), met daarbij Hetfield-achtige vocals. Dit klinkt veelbelovend en schept hoge verwachtingen.
Als ik heel eerlijk ben, moet ik echter toegeven, dat ik in het begin ontgoocheld was bij het horen van ‘Anthems Of Resistance’. Muzikaal klonk alles wel voortreffelijk en waren bovengenoemde invloeden wel degelijk in het gitaarspel van ‘Koch’ en ‘Preinbringer’ te horen. Ook wanneer ‘Günther Wirth’ er vocaal zwaar tegenaan ging, moest ik af en toe aan Testament denken.
Toch wist ‘Anthems Of Resistance’ de hoge verwachtingen niet in te lossen en kon het album mij niet onmiddellijk overtuigen. De nummers kwamen bij momenten eerder saai en zagend over. De reden hiervoor, zijn de zogenaamde “Hetfield-achtige” vocals van Wirth. Wanneer hij het brullen laat varen, tijdens de melodieuzere stukken, klinkt zijn zang namelijk tamelijk ééntonig. Door het contrast met de diepere vocalen die wel behoorlijk strak klinken, valt dit minpunt nog meer op, waardoor ik in het begin vaak afgeleid werd van het muzikale gedeelte van de CD.
Na de CD ondertussen al een 10-tal keer te hebben afgespeeld, valt het mij op dat wanneer ik de “cleanere” vocals wegdenk uit het geheel, dit een meer dan aardige CD is. Toch kan ik niet garanderen dat iedereen hiertoe in staat zal zijn. Wolfpack Unleashed knalt op dit album dan wel niet als de goede oude Bay-Area Thrash bands, bij wie ze hun invloeden haalden, toch denk ik dat hen een mooie toekomst te wachten kan staan. Moesten ze de “cleanere” vocalen wat minder eentonig kunnen brengen of deze stukken laten voor wat ze zijn en enkel de diepere vocals hanteren, zou deze met moderne invloeden doorspekte Thrash-band nog heel wat metalheads kunnen verbazen.
“Killing Fields” kan hierbij als voorbeeld dienen. Dit nummer steekt er naar mijn mening met kop en schouders boven uit. Er komen heel wat schitterende riffs aan bod in dit nummer en er wordt aardig afgewisseld tussen melodieuze en krachtige riffs. De rauwere en scherpere zang die Wirth hier brengt, verveelt ook minder snel. Ook het hardere en snellere “Warzone” behoort tot mijn favorieten. Beide nummers kunnen met gemak tot de subtop binnen de moderne Thrash-scene behoren.
Uit de informatie de Koch meegaf aan het label blijkt echter dat hij heel tevreden is met wat hij hier presteert en zeker niet van plan is om een brullende zanger op zijn band te zetten. Hij is namelijk van mening dat deze vaak de melodieën naar beneden trekken. Helemaal ongelijk kan ik hem dan ook niet geven. Het feit dat hij eraan toevoegt dat hij geen metal speelt om geld te verdienen, maar om muziek te maken zoals hij het wil en er plezier aan te beleven, speelt dan ook in zijn voordeel.
Schrijf deze heren nog niet af en probeer gerust dit ‘Anthems Of Resistance’ eens uit. Je zal er zeker interessante muziek in terug vinden!
Nederlands 
Français 
