Arcade Fire - Arcade Fire slaat publiek Sportpaleis tegen het canvas
Arcade Fire
Sportpaleis
Antwerpen
2018-04-19
Gerrit Van De Vijver

Als band behoor je tot de wereldtop van de ‘festivalbands’. Alles gezien en meegemaakt. En nooit ontgoocheld. Met de ‘Infinite Content Tour’ gaat men nu vaak indoor, en moet ook daar de lat hoog gelegd worden. Dat wordt een gevecht, een gevecht in ….een boksring.

Hoe lang kan je als band aan de top staan, en daar ook blijven? Heel lang zo blijkt. Door constant te innoveren, paden te bewandelen die anderen links laten, verder te gaan als de anderen en vooral … massa’s talent. Elk bandlid speelt een legio aan instrumenten, en dat creëert ongeziene mogelijkheden. En daar maken ze in deze tour ook handig gebruik van. Veel bands hebben het al gedaan, een beetje ‘centercourt’ spelen. Maar niet zoals Arcade Fire het doet. Het podium wordt gemetamorfoseerd in … een boksring. Bijna centraal, een evenwichtiger plaats, want als je pech hebt sta je soms meer dan 100 m ver van het podium. En ook de gecreëerde meerwaarde wordt handig benut in de machtige lichtshow.
Je behoort tenslotte tot de ‘heavy weight’ van de indierock-scene, en dan moet je als dusdanig ook aangekondigd worden. En het touren wordt ook letterlijk genomen. Bij elk nummer wisselt men van plaats, zo versterk je de interactie met het publiek. Als je dan nog elk nummer naadloos aan elkaar laat vloeien, zie je pas hoe volleerd deze band is.
De ‘5e van Beethoven’, geeft iedereen de tijd om de smartphone klaar te houden, want de goden banen zich direct een weg door de fans. Van direct contact gesproken. ‘Ready to rumble’!
“Everything Now”, de ‘core’ van deze tour, zet meteen de toon als openingsnummer. Met 9 zijn ze, maar de Obelix van de bende is ongetwijfeld William Butler. Die moet toch bij de geboorte in een vat met energydrank gevallen zijn, kan niet anders, en dat bewijst hij ook bij “Rebellion”. Gelukkig staan de elastieken nog recht van de boksring en kan hij wat op adem komen tijdens “Here comes the night time” en “Peter Pan”. De registers worden een eerste keer open getrokken bij “No cars go”, het Sportpaleis kleurt rood. Wie nu geen oordopjes heeft, is er aan voor de moeite.
Régine Chassagne mag een eerste keer schitteren met “Electric blue”, met een mooi uitgekiende , blauwe sfeer, versterkt door de 2 gigantische discoballen. En interacteert daarna met manlief Win Butler tijdens “Put your money on me”.
Heerlijk wegdromen is het bij “Neon bible”, “Roccoco” en “Suburban war”. Ook in het creëren van sfeer zijn ze heavy weights. Dat LED-verlichting zo warm kan zijn, kan alleen maar aan deze mooie nummers liggen.
We cruisen door de setlist met “Neighborhood #1” ( tunnels ), “The suburbs” en “The suburbs ( continued )” .
“Ready to start” maakt van het Sportpaleis ineens een dancing, en iedereen blijft rechtop met “Sprawl II”, waar Régine soms de grenzen van haar stembereik opzoekt, “Reflektor” en “Afterlife”.
“Creature comfort“ en “Neighborhood #3” brengen ons in een soort ‘Matrix’. Je waant je in een soort vacuüm, als een bokser die een uppercut krijgt, en zwevend naar het canvas gaat, maar nog niet

neergaat. Je kijkt , maar ziet niks meer, je hoort, maar het wordt schimmig en gevoileerd. Irreël universum qua sfeer.
De encore werd ingezet met het integere “We don’t deserve love”. Versterkt met de Preservation Hall Jazz band ( het zeer originele voorprogramma ), werd nog een verlengstuk gebreid aan “Everything Now” en “Wake Up”.
Geheel in New Orleans style werd afscheid genomen van het Sportpaleis , door het publiek heen.

Wat deze band zo uniek, groots, geweldig, een must-see band maakt is moeilijk in één zin te vatten. Ze cumuleren zo veel stijlen, dat je Arcade Fire niet echt kan labelen. Laat hun volledige playlist spelen , en je denkt op 4 uur tijd 5 verschillende bands te horen passeren.
Maar ook hun passie voor publiek, elkaar en muziek is aanstekelijk.
Ze maken geen muziek, ze ‘beleven’ muziek. Telkens zijn ze de collega’s een stapje voor. Wat een ander doet, werken ze nog dieper uit. Wat een ander krankzinnig vindt, is voor hen de norm. En ze leven NU. Everything now, ALLES NU!

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/fotos/arcade-fire-19-04-2018/
Organisatie: Live Nation

Het Canadese collectief Arcade Fire van Win Butler & Régine Chassagne, is op tien jaar tijd een grootse band geworden ! Het spelenthousiasme van de neofolky/indie band zagen we nog met hun debuut in het Koninklijk Circus tijdens Les Nuits Bota ; intussen is de band gegroeid en hebben allerhande stijlen en stemmingen zich in de sound vermengd en komt de band met grootse projecten.
‘Reflektor’ verscheen een goede drie jaar na ‘The suburbs’ en heeft een  reeks subtiel uitgewerkte, toegankelijke singles uit. De sound klinkt uitermate spannend , broeierig en brengt gevoelsaspecten als euforisch , opgewekt, loos gaan en  introvert, ingetogen,  onheilspellend tesamen.

Arcade Fire heeft gestadig aan z’n carrière gewerkt . Het spontane , speelse en losse  van de beginperiode maakte plaats voor professionaliteit. Nog steeds overtuigen ze met consistent , evenwichtig en standvastig materiaal , die de kunst van het songschrijven hebben.
Ook live hebben ze dezelfde lijn. Waar het succes op een groot podium wel eens kon rommelen en onverschilligheid, gelatenheid en vermoeidheid binnen slopen, is de band deze valkuilen nu voorbij , zijn ze zeer goed uitgerust en is elk optreden er één om tegenaan te gaan. Maar goed ook , als je de status hebt gekregen als één van de meest belangvolle en hipste bands van de laatste tien jaar . Muzikaal hebben ze dan ook een broeierig, dynamisch, dromerig geluid dat indierock, folk aan psychedelica, disco, kitsch en bombast linkt.
Een totaal concept is het geworden , een visueel spektakel van videowalls , schermen , mime, confetti en een extra podium , die de nummers naar een hoger niveau moeten tillen . 
En dié nummers hadden wat om zich , met een pak mensen en hun instrumenten: blazers, violen, troms, accordeon en ga zo maar . De songs werden mooi uitgediept en twee uur lang konden we genieten van Arcade’s Fire muzikale wereld, die hun veelzijdigheid onderstreepte.
Steeds opnieuw weten zij  speelsheid en uitbundigheid te combineren met ingetogenheid en dramatiek, die net een gepast laagje bombast en kitsch kunnen verdragen .

In het begin moest de geluidsafstemming nog wat gebeuren, maar daar zal het Sportpaleis als zaal wel voor iets hebben tussen gezeten . “Normal person” en “Rebellion lies” misten op die manier finesse en gevoeligheid , maar met “Joan of arc” en “Rococo” kwam het allemaal goed. We hoorden wat voor een ruimte de instrumentatie kreeg, de aanzwellende opbouw, de tempowisselingen en de afwisselende en aanvullende zangpartijen. Oog voor elk detail , dat op z’n plaats viel!
De herkenbaarheid van hun materiaal was goed verdeeld en  hield duidelijk het enthousiasmerende  publiek bij de leest , met singles als “The suburbs”, “Ready to start”, “We exist” , “No cars go” en “Afterlife” . Régine Chassagne kwam in de spotlights met het zwierige, groovy “Haiti”, die ergens Talking Heads deed opborrelen; ze kreeg zelfs een second stage toebedeeld op “It’s never over (oh Orpheus)”.
Arcade Fire kon het uitermate boeiend houden. “Sprawl II” refereerde wel ergens aan Blondie  en een stomend furieus “Reflektor” - waarop het uitgebreide ensemble zich nog eens lekker kon laten gaan - sloot het sterke optreden af .
Een pastiche op “ça plane pour moi” volgde . Tja , elke internationale band heeft wel ooit van dit nummer gehoord , zo te zien . Na een stevige “Power out  (the neighborhood)” volgde aanstekelijker werk door de groovy tunes .

De spontane bende is duidelijk een wereldband geworden , die met “Wake up” iedereen nog eens deed recht veren en de “ooh en de aahs” door de zaal lieten galmen.
Arcade Fire gaf een zinderend optreden, blonk uit in kwaliteit  en deed zijn naam alle eer aan!  

Organisatie: Live Nation