The Calicos - Aanstekelijke energie, gedrenkt in een bad van melancholie en weemoedigheid

Op hun vi.be pagina staat het volgende te lezen bij de introductie: "songs die stevig in de traditie van Neil Young, Wilco, The Eagles en Ryan Adams zijn geworteld". The Calicos bewezen vorige zomer op Fonnefeesten , Lokeren dat deze stelling niet ver gezocht is. We schreven daarover: ''De band beschikt over enorm veel potentieel om potten te breken, ook al zijn er links en rechts nog groeimogelijkheden. Maar het is - op basis van dit zeer sterk en energiek optreden - een kwestie van tijd eer dit het geval zal zijn. Wij, en veel aanwezigen op Fonnefeesten waren alvast overtuigd daarvan. Nu de rest van de wereld nog.''
Het volledige verslag kunt u hier nog eens nalezen: http://www.musiczine.net/nl/festivalreviews/item/75305-fonnefeesten-2019-zaterdag-10-augustus-2019-de-goed-geoliede-dieselmotor-van-10cc-draait-nog-steeds-op-volle-toeren.html

The Calicos stonden ‘In 'den gevloerden bos' als trio op het podium. Deze keer was den gevloerden bos aardig vol gelopen. Deels door het mooie weer, de zonovergoten zondag smeekt namelijk om naar buiten te komen. In de gezellige sfeer , gezeten op een stoel met een koele drank bij de hand, voel je dan ook de stress van een werkweek zo van jou wegglijden. Dat is dus niet alleen de verdienste van een knap solerende band op dat podium, maar ook van de organisatie en alles daarom heen verdient een pluim op de hoed.
The Calicos zijn op een goed jaar tijd gegroeid in hun kunnen, zoveel is duidelijk. Deze keer bracht The Calicos, als trio, een semi-akoestische set. Binnen deze eerder sobere en ingetogen setting viel op wat voor een top muzikanten die jongens van The Calicos toch zijn. Naast de zwevende keyboard, percussie klanken en aanstekelijke pedal gitaar viel die stem van frontman Quinten Vermaelen nog het meest op. Een zekere weemoedigheid en melancholie gaat daarvan uit, die je doet zweven naar de hoogste toppen. Bovendien spreekt hij zijn publiek voortdurend aan, al dan niet met een grappige kwinkslag, en straalt tonnen charisma uit.
De interactie naar het publiek toe, of  min of meer het gemis daarvan, was een beetje het minpunt op Fonnefeesten waar de band dus puur de muziek voor zich liet spreken. Niks mis mee uiteraard. Toch bleven we daardoor een beetje op onze honger zitten toen.
Het contrast kon niet groter zijn.  Want op deze zondagnamiddag ‘In den gevloerden bos' was dat toch even anders. Vanaf de eerst song omhelsde de band zijn publiek letterlijk. In tijden waar elkaar echt knuffelen niet meer kan of mag, doet dit enorm veel deugd , neem dat van ons aan. In de set bracht The Calicos ook enkele gloednieuwe nummers, die zullen verschijnen op het debuut. Dat debuut komt in november dit jaar uit. En ook dat laat ons het beste verhopen voor de toekomst.
In Eeklo zagen we vooral een band , die niet alleen zeer veel energie uitstraalt, maar dus ook de gevoelige snaar op een uitgekiende wijze kan raken. Op het einde van de set smeekte het publiek dan ook voor meer. In eerste instantie bracht Quinten op zijn eentje een ingetogen song, begeleid met enkel zijn akoestische gitaar, en bezorgde ons een krop in de keel. Waarna zijn kompanen het podium terug betraden en nog even de teugels vierden in een mooie finale. Nee, geluidsmuren afbreken was er niet bij. Maar de sprankelende songs raakten wel de gevoelige snaar, tranen van geluk en een glimlach op de lippen , die niet kunt onderdrukken. Het bewijst alleen maar dat The Calicos een band is die van vele markten thuis is. Of dat nu binnen een ingetogen setting is zoals nu, of door alle registers in een wervelende show open te trekken.

The Calicos doen iedereen moeiteloos uit hun hand eten. Op een jaar tijd zo een evolutie ondergaan, dat doet ons uitzien naar een toekomst die er steeds meer rooskleurig uitziet.

Wie deze unieke sfeer ook wil beleven kan de komende weken nog steeds genieten van een zondagnamiddag vertoeven in die bijzonder gezellige omgeving. Volgende optredens staan nog op de planning:
KAMEEL - 19/07/2020
Meskerem Mees - 26/07/2020

Voor een volledige overzicht van het aanbod deze zomer en in het najaar, verwijzen ze u graag door naar de website: www.n9.be

Pics homepag @Patrick Blomme (daMusic)

Organisatie: N9, Eeklo

Een beetje onverwacht bevond ondergetekende zich op vrijdag 16 januari plots in de Entrepot, Brugge voor een show van Caliban en kornuiten. Onverwacht omdat ik eigenlijk echt de intentie niet had om te gaan aangezien de meeste bands niet echt mijn ding waren en Caliban mij al zodanig vaak live had teleurgesteld dat ik eigenlijk de moeite niet meer doe om nog te gaan kijken. Nu was echter het moment om ze toch eens een nieuwe kans te geven.

Openers van de avond waren Controlstate, dat was een aangename verrassing want ik dacht dat deze band al jaren gestopt was. Deze Ieperse jongens spelen Metalcore met een progressieve inslag en deze werd best wel goed gebracht, er was nog niet zoveel volk aanwezig maar er stond toch al een redelijk groepje goedkeurend te knikken voor het podium. Frontman Bram Vervisch liet zich helemaal gaan en bevond zich dan ook via wat klauterwerk zich plots een verdieping hoger aan de andere kant van de zaal. Iets minder denderend was hun Macklemore cover, alhoewel het zeker een hoog haha-gehalte had , stelde het muzikaal niet echt denderend veel voor maar ah. Al bij al een goeie show.

Volgende aan de beurt was Stab uit Kortrijk. Ik heb deze band al een 4-tal jaar geleden gezien en toen konden ze mij absoluut niet bekoren, een kennis verzekerde mij echter dat ze enorm veel verbeterd waren. Zelf hoorde ik die verbetering niet echt, nu is Beatdown niet onmiddellijk mijn favoriet genre maar er is toch wel een resem bands zoals Nasty, No Zodiac, Desolated… die mij zeker kunnen bekoren. Stab zal zich echter niet bij dit rijtje voegen. Voor mij kwamen ze eigenlijk over als een doordeweekse Beatdown band en was er echt niet veel aan.
De nummers leken nogal vrij hard op elkaar en alhoewel er zeker wel een paar goeie momenten te bespeuren waren vond ik het eigenlijk saai. Wat wel opviel is dat deze band al een aardig hoopje fans heeft die zich duchtig lieten gaan tijdens de show, hun muziek is dan ook overduidelijk geschreven om live te spelen.

Saaiheid troef was er trouwens ook bij Any Given Day. Op de eventpagina kreeg de band noemers zoals New Age Metal, Metalcore en Deathcore maar zelf zou ik het eerder houden op enorm saaie moderne Metalcore met wat Djent er in gesmeten. Zowat ieder nummer was inwisselbaar en alhoewel het zeker niet slecht gespeeld was zat er gewoon letterlijk niets unieks in. Na een tweetal nummers had je werkelijk al alles gehoord wat deze band te bieden had en daar bracht hun Rihanna-cover niet veel verandering in.

Volgende op het lijstje was Dream On, Dreamer (zie pics homepag). Over deze Post-Hardcore/Metalcore band had ik al heel wat goeds gehoord en was dan ook benieuwd om ze live aan het werk te zien. Op zich was er niets mis mee, muzikaal was het wel in orde ook al brachten ze niets nieuws aan. Het grote minpunt was echter de hemeltergende cleane zang, nu heb ik absoluut geen probleem met clean zingen maar ik heb wel een probleem met het feit dat hun zwakste schakel voor het grootste deel van de set aan bod komt. Het nam heel wat vaart weg uit hun set en verpestte de goeie stukken voor mij persoonlijk. Jammer.

Bury Tomorrow had ik vorig jaar nog live gezien op Groezrock en daar konden ze zeker met mijn goedkeuring gaan lopen. Ze gingen zeker niet met originaliteitsprijzen lopen en dat gaan ze nu ook niet doen. Ze spelen eerder doorsnee melodische Metalcore maar wat ze doen brengen ze wel zeer goed. Op de set zelf valt er eigenlijk niet echt veel aan te merken maar echt toppunten waren er ook niet te bespeuren. Als ik dan toch één iets negatiefs moet noemen is het dat het net allemaal iets te proper klonk, het mag dan allemaal vrij melodisch zijn een ruw kantje mag zeker en dat was hier niet echt aanwezig. Verder was het zeker geen slechte show.

Nu was het tijd voor de hoofdvogel Caliban. Derde keer goeie keer zegt men maar in het geval van Caliban is het zesde keer goeie keer. Het was immers de zesde keer dat ik ze live zag en vanwege de ronduit teleurstellende vorige passages had ik absoluut geen hoge verwachtingen.
Caliban besloot echter om zo goed te spelen dat ik niet enkel mijn verwachtingen serieus mag bijschaven maar ook dat ze de 5 vorige slechte passages meer dan goed maakten. De heren zaten overduidelijk goed in hun vel en bracht een evenwichtige set met zowel oud als nieuw materiaal. Beiden brachten ze foutloos en met enorm veel passie neer.
Degene die met de hoofdprijs mag lopen is toch wel frontman Andy Dörner die het beste van zichzelf gaf en het publiek volledig naar zijn hand wist te zetten. Van mij mochten ze gerust wat langer gespeeld hebben en er nog wat oudere nummertjes doorjagen want het zat er al veel te snel op.
De grootste misser was toch wel de Rammstein-cover “Sönne” die ze besloten niet te brengen. Daarnaast kan ik echt niets inbrengen tegen deze show, nooit gedacht dat ik dit ooit in mijn leven ging moeten zeggen maar damn, Caliban was ronduit fantastisch.

Pics op o.m. http://www.noizpictures.be/Band%20shoots/index.html (Dream On, Dreamer)

Organisatie: Eyespyrecords