Kurt Cobain… dat was de eerste naam die door ons hoofd flitste wanneer de in blond sluikhaar gehulde jongeman Christopher Owens met zijn zeskoppige begeleidingsband het podium beklom. Diezelfde schuchtere, depressieve blik in de ogen ook, die leek te verraden dat zijn jeugd bij de Children of God sekte nog lang niet verteerd is, hoe zou je zelf zijn?      

Muzikale vergelijkingspunten daarentegen waren zo goed als onbestaand. Waar de Nirvana frontman vroeger zijn duivels uitdreef in punkrocksongs over verderf en verkrachting, verpakte Christopher Owens zijn nummers met zachte, bijna fluisterende stem in fluwelen The Byrds melodieën.
Niet dat we veel tijd kregen om ons aan dergelijke wiskundige vergelijkingen te bezondigen. Gebaseerd op waargebeurde ervaringen tijdens het rondtoeren met Girls, het vorig jaar onverwacht ter ziele gegane en in kennerskringen fel bejubbelde indierock bandje uit San Francisco, voerde haar voormalige frontman ons mee op een road trip langs uiteenlopende plekken. En vooral dan langs de grillige emoties die daaraan blijven plakken zijn. Een reis die weinigen in de zaal onberoerd liet, meer zelfs, aanzette tot een extatische ovatie aan het eind.
“New York City” en “Here We Go Again” klonken Belle&Sebastian gewijs als een dolle lentedag met onbegrensde mogelijkheden. Tot de ontnuchtering volgde op “A Broken Heart” en “Everything You Knew”. Een contrast waarmee hij zich ook dermate graag bediend op de begin dit jaar verschenen debuutplaat ‘Lysandre’ dat je gerust van een concept album mag spreken. Een titel die opgedragen is aan een ontmoeting met een jonge Française die,  te horen aan de zwoele instrumental “Riviera Rock”, in een behoorlijk exotische sfeer moet verlopen zijn.
Relationele ontluistering zat als een donkerrode draad doorheen de set gedrapeerd. Maar echt melancholisch, laat staan deprimerend, werd het nooit. Daar zat niet alleen de zonnige thuisbasis aan de Amerikaanse West coast voor iets tussen. Ook het bij wijlen lichtvoetige instrumentarium gaf felle kleuren aan het geheel. Wie heeft vandaag nog het lef om een prominente rol te geven aan een melige dwarsfluit, enkele Bolivianen in grote winkelstraten buiten beschouwing genomen? Trouwens, met het knappe meisjeskoortje dat hem vocaal bijstond had deze troubadour wat ons betreft niet zo veel reden tot klagen.

Naar het eind toe haalde Christopher Owens nog enkele fel gesmaakte covers van Cat Stevens (“Wild World”) en Simon & Garfunkel (“The Boxer”) van stal, waarbij hij een boeket witte rozen rondstrooide terwijl een tamboerijn zijn rechterdij geselde.  
Tijdens de akoestische solonummers in de tweede bisronde trad de dooi volledig in. Zijn bandleden stonden aan de zijkant even enthousiast mee te applaudisseren met het publiek.

Organisatie: Botanique, Brussel

De kans dat je Christopher Cross te pakken krijgt voor een concert in ons land is heel erg klein. Het was immers al van in 1992 geleden dat de man nog in ons land was. Toen stond Cross in Antwerpen samen met o.a. Joe Cocker op het podium tijdens de ‘Night Of The Proms’ shows. De toch wel unieke gelegenheid om deze singer-songwriter aan het werk te zien in de Handelsbeurs grepen we dan ook met open armen.
Christopher Cross, geboren in Texas en ondertussen ook al 58 jaar, schreef geschiedenis in 1981. Zijn titelloos debuutalbum ‘Christopher Cross’ (uit 1980) was toen één van de meest invloedrijkste albums van die tijd en het werd ook bekroond met een Grammy Award voor het beste album van het jaar. Een prijs die hij wegkaapte voor de neus van Pink Floyd’s ‘The Wall’. “Sailing” werd in 1981 ook verkozen tot de beste song van het jaar. Christopher Cross bleef maar prijzen verzamelen doorheen zijn carrière en heeft na 5 Grammy Awards, ook nog een Golden Globe en een Oscar beeldje op zijn schouw staan. Die laatste trofee kreeg hij voor de song “Arthur’s Theme”, die hij schreef voor de film ‘Arthur’, een tragikomedie met Dudley Moore en Liza Minnelli.

In de lente van 2008 nam Christopher Cross een nieuw album op met als titel: ‘The Café Carlyle Sessions’, opgenomen in het legendarische Café van het Carlyle Hotel in New York. Deze kleine setting bleek de ideale plaats om de songcomposities om te toveren in lichte jazzpareltjes, vaak erg verschillend van de originele, traditionele poparrangementen.
Dit concept bracht Cross tot in een mager gevulde Handelsbeurs, waar het publiek zichtbaar genoot van de unieke stem van Christopher Cross, de vele bekende popklassiekers en een erg sterke, gepassioneerde begeleidingsband.
Vanwege de beperkte opkomst (“A Small But Lovin’ Bunch”, aldus Cross ) kreeg dit concert toch wel een uniek, intiem karakter. Het was alsof je op de eerste rij zat in het Carlyle Café. Echt uitbundig werd het nooit maar het publiek vol Cross kenners genoot vooral van een evenwichtige, grandioze set. Christopher Cross liet zich op het podium omringen door een vierkoppige sterke live band vol virtuoze muzikanten. De meeste muzikanten hoefden zich niet meer te bewijzen en verdienden hun sporen al eerder in de jazz scène. In de band o.a. L.A. Jazz pianist Nick Manson, die zich meermaals positief in de kijker speelde. Vooral zijn subtiel, jazzy intro voorafgaand aan de wereldhit “Sailing” maakte enorm veel indruk. Naast Manson was het vooral de Fin Andy Suzuki op saxofoon, dwarsfluit,…die de show stal. Bijna alle nieuwe songarrangementen droegen zijn stempel. Popliefhebbers kwamen gelukkig ook aan hun trekken want nooit werden de vernieuwde jazzarrangementen te confronterend. Klassiek, pop & jazzelementen werden harmonieus versmolten. De songbasis bleef behouden en ook voor niet jazz liefhebbers werd het geheel toegankelijk gehouden. De songs kregen dan wel een nieuw jasje, het was toch vooral de typerende, hoge en kristalheldere stem van Cross die imponeerde. Hoogtepunten volgden elkaar snel op en tussendoor hield Cross contact met zijn publiek. “Think Of Laura”, het eerbetoon aan het vermoorde meisje Laura Carter, was één van de vele hoogtepunten naast de gekende pophits: “Sailing”, “Arthur’s Theme”, “Ride Like The Wind” en “All Right”. Tijdens “In A Red Room” mocht de band eens voluit gaan of zoals Cross het zo treffend zei: “Now It’s Time For The Band To Spread Their Wings And Do Their Thing”.Op de setlist echter ook minder bekende songs zoals “Open Up My Window en “Hunger”. Deze laatste song kwam uit Christopher Cross laatste studioalbum ‘Walking In Avalon’, dat al dateert van 1998. Echt productief is hij als songschrijver de laatste 10 jaar niet geweest. In 2007 bracht Cross wel nog een kerstalbum uit. Ook daaruit kregen we een song, de zelfgeschreven compositie “Does It Feel Like Christmas”. Met het prachtige “Talking in My Sleep” kwam er een einde aan het erg mooie, intieme concert.

Ondanks de matige belangstelling, bedankte Cross zijn promotors. Hij was duidelijk tevreden en relativeerde de zaak door een stuk van de verantwoordelijkheid op zich te nemen. Het was immers veel te lang geleden dat hij nog in België was geweest. Plannen voor een uitgebreide tour in 2010 staan op stapel want dan zou er eindelijk ook een nieuw studioalbum verschijnen. In een kort gesprekje met Christopher Cross na het concert vertelde hij mij dat het nieuwe album totaal anders zal klinken en meer een Crowded House georiënteerde popplaat zal worden. Hopelijk zien we deze zeer getalenteerde en uiterst charmante muzikant dan ook terug in een van onze concertzalen. Warm aanbevolen!!

Neem gerust een kijkje naar de pics

Setlist: *Never Be The Same *Deputy Dan *Open Up My Window *Walking In Avalon *Sailing *Kind Of I Love You *I Really Don’t Know Anymore *Does It Feel Like Christmas *No Time For Talk *Hunger *In The Blink Of An Eye *Think Of Laura *In A Red Room *Swept Away *Arthur’s Theme (Best That You Can Do) *Ride Like The Wind
*All Right *Talkin In My Sleep

Organisatie: Handelsbeurs, Gent