Coldplay - BEST.(ECO) -SHOW.EVER!
Gerrit Van De Vijver
Coldplay - De drang om te touren was groot, maar men wou het touren heruitvinden, doch zonder kwaliteitsverlies. Alles werd in het werk gesteld om zo ecologisch mogelijk de fans te entertainen. Dat heeft Coldplay met verve gedaan.
Alle elementen werden herbekeken : reizen, energie ( stroom en brandstof ), voedsel, Co2, recycleren. Ja, zelfs bebossing komt aan bod. Voor elk verkocht ticket plant men een boom. A gigantic forest in the made. Kinetishe energie wordt opgewekt door springende en fietsende fans, en ga zo maar door.
Zoals steeds heeft Coldplay twee kampen, je bent voor of tegen hen. Dit zal de sceptisci misschien nog meer aan het lachen brengen, maar je kan ze niet verwijten , dat ze hun ‘voorbeeldfunctie’ en verantwoordelijkheid niet opnemen... And then be even better than ever!!
London Grammar nam het voorprogramma op zich, en deed dat schitterend. Hannah Reid was , volgens mij, zelfs iets te bedeesd, want haar warme , diepe stem vulde makkelijk het stadion, en ze stond er gewoon! Meermaals vroeg ze of we op Coldplay aan het wachten waren, maar we genoten ook gewoon van haar concert!
Met 3 podia was de aandacht voor de fans mooi verspreid. Het opkomen is altijd al speciaal geweest bij Coldplay, en daar weken ze ook deze keer niet van af. Op de tonen van "Flying theme" ( E.T. ) kwamen ze , zijdelings van het podium, door de menigte gewaad. Ik vond het net iets te vroeg qua lichtinval. De veelgebruikte led-armbanden en sfeerverlichting komen niet tot hun recht, dit in tegenstelling tot de ledschermen.
Ze namen wel een blitzstart met "Music of the Spheres" , "Higher Power", "Adventure of a Lifetime", "Paradise", "Charlie Brown" .
Van zitplaatsen was vanaf seconde 1 geen sprake meer... Na de adempauze "The Scientist" genaamd, verhuisden ze naar de B-stage. De dansparty werd gewoon verder gezet met "Viva la Vida" en "Hymn for the Weekend". Hannah Reid kwam Chris ter hulp op "Let Somebody Go", en deed dat , alweer, perfect.
Mocht ik moeten kiezen tussen haar en Selena, ik zou het weten. De rustiger sessie werd verder gezet met een verkorte versie van "Bani Adam". De zwartwit-beelden en reflecties bezorgden ons net geen epileptische aanval tijdens "Politik". Daarna volgde "In My Place".
Het begon aardig te donker te worden, wat er voor zorgde dat "Yellow" volledig tot z'n recht kwam. We werden verzwolgen in de gele golven...
Het stadion verduisterde volledig, met een zonsopgang achter de band, en werd gevuld door een diepe stem tijdens "Sunrise". Dat de band stappen vooruit heeft gezet, is zeker. De polsbandjes werken met geolocatie , en hartjes werden gevormd. Wat de aanzet gaf tot "Human Heart". De verlichting ging tekeer alsof een onweer losbarstte, zo fel. Waanzinnig! Wat een intro van "People of the Pride"!
Door de duisternis werd nu meer intenser gebruik gemaakt van de led-armbandjes. "Clocks" baadde in een spervuur van groen. Heel origineel was de verkleedpartij tijdens "Infinity Sign". Met reuze maskers deden ze een choreografie, ‘The masked singer’ waardig. Ze hielden ze aan tijdens "Something Just Like This" en "Midnight".
Het dak ging er dan volledig af met "My Universe" en "A Sky Full of Stars". Wat bijzonder was tijdens "A Sky Full ..." dat Chris het lied stil legde, om iedereen te vragen om uit het dak te gaan, maar dan zonder smartphone of wat ever. We're all gonna dance!!
Het c-podium werd gebruikt voor "Sparks", en een speciale versie van "Magic". Dit werd ineens "Magique". Chris doet regelmatig moeite om in de lokale taal te spreken, en deed dit al gedurende de voorbije show. Maar om een volledig nummer aan te passen.. Bien fait!!
Afgesloten werd met "Humankind", "Fix You". "Biutyful" werd begeleid door prachtig vuurwerk. Een slotapotheose om u tegen te zeggen.
Chris had ons tijdens de show bedankt om , ondanks de economische situatie, de situatie in Oekraïne, corona, de depressies , ondanks de caniculle, toch de moed vonden om de verplaatsing te maken naar hun show. Wie dit niet deed, kreeg ongelijk.
Will, Jon, Chris en Guy droegen, mede door de hittegolf, regelmatig andere t-shirts met "alien" Geheel terecht, want deze groep stijgt telkens boven zichzelf uit, bijna ‘extraterrestre’.
Coldplay bundelt de goede zaak aan een top-performance. Ze zijn een weg ingeslagen welke , hopelijk, vele bands zullen volgen. Zij bewijzen dat het kan, je aanpassen, energie sparen, recycleren en "buitenaards "presteren.
Vier shows van hetzelfde kaliber volgen in K . Boudewijnstadium, Brussel begin augustus (5aug, 6 aug, 8 aug + 9 aug 22)
Organisatie: Live Nation
Een wereldtournee zonder de hoofdstad van Europa aan te doen, er zijn dingen die gewoon niet kunnen. Dus stond het optreden netjes gepland op 21/06/2017 , met als toemaatje een extra concert, want als je 50000 zitjes verkoopt in een uur tijd, moet je als band wel ingrijpen en een 2e concert plannen.
Normaal leent het Koning Boudewijnstadion zich niet echt voor live-concerten, maar dit moet toch eén van de betere avonden van het stadion zijn geweest. Als de Rode Duivels hier niet meer willen spelen, laat andere sterren dan maar komen …
Het aanvangsuur vond ik iets te vroeg. Zeker als je de shows van Coldplay kent, en weet dat de lichtshow een grote impact heeft op het spektakel. Ze waren tenslotte de bakermat voor lichtgevende polsbandjes en zo meer. Het voordeel is dan wel dat je de kleurrijke podia ( er waren er 3 ) ziet, met de zo typische ‘flower-power’-achtige uitstraling. Zelfs Chris’ schoenen (Jordan Spizike) zijn volledig in de kleuren van het decor. En het was , alsof afgesproken met het KMI, een minuutje nadat de zon zich wegstak achter de grote luifel, rechts van het podium, dat het concert begon.
Tegenwoordig wil iedereen ‘spectaculair’ openen. Als je dan “O mio babbino caro” door de speakers laat knallen, maar er komt niemand… Ok, je hebt ieders aandacht, maar toch.
Er werden op geen kosten gekeken, dat is duidelijk. Bijna alles wat voorhanden is qua spektakelwaarde , werd uit de kast gehaald. Vuurwerk, confettikanonnen ( spectaculaire opener “A head full of dreams “ ), laserlicht ( perfect afgesteld op de bovenste ring ), de armbandjes,zelfs een spycam... you name it, they have it.
Ook tijdens ”Yellow” en “Every teardrop is a waterfall” ging een stuk van het ‘bandjes’ effect verloren. Ook de lasers verloren het gevecht tegen het daglicht. “The scientist” werd luidkeels overgenomen door het publiek op vraag van Chris. “ Birds” bracht toch iets van rust, maar met “Paradise”, afgesloten met de Tiesto – outro, sloeg de vlam onmiddellijk weer in de pan.
Een rustiger moment werd ingebouwd op het B-podium met “Always in my head”. Heel attent van Chris om ons te bedanken voor …alles in feite. Om tot daar te komen, de hoge ticketprijs, het drukke verkeer,… “Magic” , “ Princess of China” , met Rihanna op de videowall als begeleiding, en “ Everglow” maakten de rustmoment af.
Terug op het hoofdpodium, kwam nu toch de lichtshow meer tot z’n recht. We waren ondertussen toch al meer dan een uur bezig. “Clocks” , “Midnight”, “Charlie Brown” kleurden het stadion vol, “ Hymn for the weekend” werd vooraf gegaan door een heuse lasershow ,bij “ Fix you” werd er op het gepaste moment gepast vuurwerk afgestoken, perfect getimed. “Viva la vida” was de perfecte opzweeper om dan tijdens , “ Adventure of a lifetime” het stadion te vullen met ballen met het publiek als trampoline.
Het Koning Boudewijnstadion kon niet serener zijn dan tijdens “Kaleidoscope”, prachtig zicht. Ideaal om ‘te ontsnappen’ naar het C-podium. De VIPS mogen ook wat hebben hé. “ In my place” was akoestisch, en was de inleiding voor drummer Will Champion om Chris te assisteren bij “ Don’t panic”. Voor mij het hoogtepunt : instagram-volgers weten dat Chris een grote fan is van Stromae, vanavond aanwezig trouwens. Nooit gedacht dat Chris een ode zou brengen aan ons Belgisch toptalent en “ Formidable” zou brengen. Niet slecht, by het way. Stromae glunderde.
Een karaoke? De tekst van “Something just like this” verscheen op het grote scherm, dus werd er maar lustig meegezongen Ik denk dat er 50000 smartphones waren, dat was duidelijk te zien tijdens “ A sky full of stars”. Machtig zicht. Maar je voelde het einde naderen… iedereen zong en sprong mee, om het toch maar te laten rekken. Het slot kwam er met “Up&Up”. Afgesloten met prachtig vuurwerk .
Het voorprogramma was met Lyves en AlunaGeorge goed gevuld. Beiden kweten zich van hun taak, meer zat er echt niet in qua roem. Maar je voelde wel, en dat zeiden beide ook, dat hun werk geapprecieerd werd door Coldplay. Positivisme alom, net zoals de hoofd-act.
Ook is er steeds de positieve boodschap die ze proberen uitstralen en meegeven. En dit is oprecht! Dat voel je en kan je niet faken. Net als in 2011 , tijdens de ‘Mylo Xyloto’-tour toen hij opende met “Hurts like Heaven”, opende hij nu opnieuw met een positieve boodschap. Menigmaal refereerde Chris naar de moeilijke tijden, hier en elders. Je ziet wel dat ze enorm gegroeid zijn qua band en uitstraling. Dat er een enorme machine achter dit 4-tal zit, toont zich aan alles.
Maar de band heeft een succesformule gevonden, en de schare fans breidt alleen maar uit. Kan moeilijk anders. Zelfs Koningin Paola , deze avond ook aanwezig, is ondertussen fan geworden, kan je nagaan…
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/coldplay-21-06-2017/
Organisatie: Live Nation
Coldplay: de status van een wereldband kregen ze sinds de vorige cd ‘X&Y’(2005) en hun ‘Twisted Logic Tour’. Het Britse kwartet ,onder de tandem Martin (zang/gitaar/piano) en Champion (zang/drums) bevestigde in het voorjaar met de cd ‘Viva la Vida or Death and all his friends’ hun talentrijk songschrijverschap en live reputatie. Ze boeiden bijna twee uur lang met een warme, puur oprechte aanstekelijke set, waarbij er van sterallures geen sprake was. Een zelfverzekerde band die halsreikend mag uitkijken naar een stadionoptreden. Praktisch al de songs van het recente album kwamen aan bod, die ze combineerden met de hitgevoeligheid van de drie vorige cd’s.
Van deze enthousiaste, dynamische band droop het spelplezier af: Chris Martin wisselde van piano en gitaar, holde als een bezetene over het podium en palmde moeiteloos het publiek in. Kijk, in de jaren ’80 hadden we Simple Minds en U2, in de jaren ’90 Live en nu is er …Coldplay, een wereldband met een keiharde livereputatie.
Coldplay opende met een klassieke Tsaikovski intro op hun “Life In technicolor”, waarop ze verschenen achter een wazig gordijn. Ze speelden meteen vier ijzersterke, afwisselende songs op rij: “Violet hill”, “Clocks”, “In my place”en “Speed of sound”. Het sfeerlicht op de reuzengrote ballonnen aan de nok gaven de nummers een extra dimensie. “Cemeteries of London”, “Chinese sleep chant” en “ 42 “ hadden een meer gewaagd, avontuurlijk rockend karakter, wat de gevarieerde aanpak onderstreepte van deze rasmuzikanten. Het sfeervolle “Fixx You” klonk strakker naar het eind; het refrein werd door ruim 15000 kelen luidkees meegezongen. Een ‘Saturday night fever’ podium, dicht bij het publiek, kwam uit de grond op “God put a smile upon your face”, die ze omdoopten tot een grootse discostamper, en er een medley aan breiden met “Talk”. Het ingetogen “The hardest part” vatte Martin solo aan op piano, ondersteund door de zachte backing vocals van drummer Champion. Eens te meer werd duidelijk wat een belangvolle rol hij neemt in de band.
De huidige single “Viva la Vida” was samen met het broeierige “Lost” het ‘cachet’ van de avond. Buiten categorie! Minutenlang hoorden we de ‘Oohoohs’ galmen door het Sportpaleis. Even leek het erop dat dit de set beëindigde, maar plots floepte een wit licht aan toen de band hoog in het stadion enkele akoestische nummers bracht: een op gitaren en mondharmonica gedragen “The scientist” en het door Champion gezongen “Death will never conquer”, die refereerde aan een folky Billy Bragg. Eenvoud aan Coldplay!
Tijdens de korte pauze bonkten de dancebeats van “Viva la Vida” door de boxen, wat de aanzet was naar een snedige finalereeks: een uptempo klinkende “Politik” op piano, een U2/The Edge neigende “Lovers In Japan”, met prachtprojecties op het scherm en papieren vlindertjes dwarrelend op het publiek. En tenslotte besloot, na ruim anderhalf uur, het opbouwende “Death and all his friends” de avond. Coldplay trakteerde voor dit laatste optreden van hun tour op een flinke toegift: het sferische rockende “Glass of water”, een nieuwe sterke song samen met Albert Hammond Jr op gitaar. Opnieuw een bewijs dat Coldplay de kunst van mooie melodieuze popsongs schrijven onder de knie heeft. Een krachtiger “Yellow” en een rustig “The escapist” sloten definitief het prachtig uitgekiende concert af.
De fundamentele kracht van acht jaar Coldplay resulteerde in een subliem, overtuigend concert dito show, zonder weg te zakken in een moeras van voorspelbaarheid.
Minder was Albert Hammond Jr als support . Niet dat de band slecht speelde, maar het ontbreekt hen net aan goede songs schrijven, waarbij het duidelijk was dat Hammond Jr het beter houdt bij het retrorockende The Strokes.
Organisatie: Live Nation
Nederlands 
Français 
