Artiesten met een gouden hart. Ze bestaan nog deze dagen en zo kon de Gentse kunstvereniging De Verenigde Muze de legendarische Fischer-Z strikken voor de wereldpremière van hun nieuwe tournee die hun ongetwijfeld deze zomer op verschillende festivalpodia zal doen belanden. De opbrengst van deze avond ging dan ook volledig naar een project in Paraguay om kinderen te steunen die kunstonderwijs willen volgen. Een nobel doel waar we alleen maar kunnen achter staan.

De vereniging had voor het publiek echter nog een andere verassing in petto: Sarah Ferri.
Dit piepjonge talent won in 2008 het concours van de ‘Jonge Wolven’, dit is een initiatief om tijdens de Gentse Feesten lokaal talent van elke slag een kans te geven. En gisteren mocht, zoals aangekondigd door de altijd goedlachse Zaki, Sarah Ferri gedurende een uurtje bewijzen wat ze in haar mars had.
Sarah is een Gentse (dat kon je meer dan overduidelijk horen aan haar bindteksten) met Italiaanse roots en ze bewees gisteren dat ze een echte muzikale duizendpoot is, ook al zou het nog beter zijn moest de set wat meer opgebouwd worden rond haar zwoele bluesy jazzstem want dit is zonder twijfel haar sterkste wapen.
Ondanks de zenuwen die ze niet steeds ten volste kon beheersen bracht ze toch een geslaagde potpourri van klassieke pop (ja, af en toe dacht je aan Tori Amos), ingetogen jazz (The hungry vilain), ragtime, flamenco en vooral veel easy jazzpop.
Na afloop werd ik ontroerd door de eenvoud en de spontaniteit van deze jonge wolf want ooit in een of ander verleden stonden mensen als Norah Jones of zelfs Diana Krall op hetzelfde punt, barstend van het talent te wachten op die grote kans. Geef dit meisje de nodige kansen en ze komt er wel.

En in tijden dat Diana Krall voor de spiegel aan het repeteren was, verscheen in England één van de meest markante figuren uit de popgeschiedenis van de jaren ’80: John Watts.
Het is ondertussen al meer dan bekend dat je niks achter de betekenis van de groepsnaam moet zoeken, het is gewoon een term uit de statistiek. John Watts was en is altijd de spilfiguur geweest van Fischer Z.
Waarschijnlijk ook niet één van de gemakkelijkste soort want zo verliet keyboardspeler Steve Skolnik Fischer-Z in volle glorieperiode omdat hij de dominantie van Watts beu was en de leider zelf ontbond de groep op het hoogtepunt van het succes van ‘Red skies over paradise’. De grote toegewijde fans horen het niet graag maar na de split, en dus na de eerste drie lp’s, heeft John Watts nooit het vroegere niveau geëvenaard ook al moet er hier aan toegevoegd worden dat Watts nooit de makkelijkste weg gekozen heeft. Men zal hem gedurende zijn carrière wel verschillende keren op de term ‘commercial suicide’ gewezen hebben.
Maar blijkbaar komt ooit alles terug en zo besloot John Watts om een liveset voor te bereiden afkomstig uit de drie eerste platen: ‘Word Salad’, ‘Going deaf for a living’ en het meesterwerk bij uitstek ‘Red skies over paradise’. Een doordachte keuze of noodzaak, wie zal het zeggen?
In ieder geval kon Watts  het zelf niet laten om midden in het concert te vertellen : “Ik heb een hele carrière achter de rug waarbij ik dingen deed wat het publiek niet wou en nu sta ik hier te doen wat jullie willen”.
En dat deze John Watts nog zeer kwiek is, zagen we meteen bij opener “Remember Russia”.
Door het strakke geluid en prima stem werd het publiek al meteen verzekerd dat dit geen afgang zou worden. Op het gelaat zijn de ouderdomsverschijnselen meer dan aanwezig, maar die speciale stem van Watts is er nog steeds evenals de geslaagde mix van postpunk, new wave en reggae.
De enige hit volgde de andere op terwijl je op een scherm allerlei cartoons zag die verwezen naar de politieke situatie uit de jaren ’80.
Toegegeven, de politiek geïnspireerde teksten van Watts zijn een beetje achterhaald want er is vandaag geen sprake meer van een Berlijnse muur en de Russen zijn al lang niet meer de gevreesde vijand die ons met kernbommen zullen bestoken, maar toch besef je als luisteraar dat dit een artiest was die net als tijdsgenoot Billy Bragg iets te zeggen had. En dat is misschien iets wat we in deze oppervlakkige tijden teveel missen.
Het sierde Fischer-Z dat ze hun geluid niet in een nieuw jasje wouden steken want hoe jammer het ook was dat “So long” een beetje de mist inging door Watts die niet goed bij keel was, waren nummers als “Wax Dolls”, “The worker”, “Room Service” meer dan perfect gebracht.
Persoonlijke favorieten  waren hun grootste hit “Marliese” (en blijkbaar ook voor het publiek) of hun chef d’oeuvre “Batallions of strangers” dat gespeeld werd op een onnavolgbare, authentieke wijze.
Op het einde bracht Fischer-Z nog een nieuw nummer genaamd “Paraguay”, een overbodig reggae niemendalletje maar het bracht ons wel een stap dichter bij de waarheid : dit nostalgisch feestje was eigenlijk bedoeld voor kinderen die het minder goed hebben.

Gedurende anderhalf uur wist Fischer-Z een ruimgevulde Bijloke perfect te entertainen en ze moesten daar niet veel voor doen, gewoon de klok even terug draaien. Het is nu al uitkijken waar we Fischer-Z deze zomer nog eens kunnen terug zien maar de mensen van de Muze hebben er in ieder geval een memorabel feestje van gemaakt.

Organisatie: VZW De Muze (http://www.demuze.be)

Al een slordige 40 jaar maakt Fischer-Z, en dan meer bepaald John Watts, Engelse new wave rock. Geen verrassing dus dat de gemiddelde leeftijd tussen 50 en 70 jaar lag. Maar het weerhield de band er niet van om lekker lang door te spelen: maar liefst 1 uur en 45 minuten.

Professioneel en met een klassieke opbouw hoorden we eerst een soort warming up. Daarna kregen we “Tighrope”, dat redelijk ingehouden klonk. John Watts zijn typische stem kwam er volledig in naar voor. We kregen natuurlijk ook enkele obligate maar desalniettemin goede songs zoals “Wary” en “Prime”, van nieuwste plaat ‘Swimming In Thunderstorms’. In die eerste hoorden we wat meer affectie (en gejengel) van de frontman, in “Prime” werden de Afrikaanse klanken en ritme bovengehaald. “After all this time, in my prime”, verklaarde John zichzelf over the top. Tja, wat dit nummer betreft misschien wel.

Gelukkig zat de opwarming er nu wel op. Met “Room Service” sprongen de harten van de vele aanwezige fans toch wat meer op dan daarvoor. Want daar vonden we wel een beetje ska en quirkyness in dat de band zo sterk maakt. En ook de songs met een boodschap bleven gelukkig overeind. Zo hoorden we het dreigende en dissonante “Battallions of Strangers”, waar we John Watts zijn stem eens goed konden horen doorklinken. De vlotte babbel zat er trouwens ook nog steeds in, al mocht het bij “Stolen” wel wat minder, want het nummer leek bijna met opzet mislukt. Hier had Fischer-Z weer wat reggae-achtig geprobeerd. Het had echt waar niet gehoeven. Maar hoe verkopen we dan onze nieuwe plaat meneer?
Gelukkig redt het verleden alles. “So Long” kondigde de finale van de set aan. De hit weerstaat de tand des tijds vlekkeloos. De simpele keyboard riff, de stem die zo leuk de hoogte in gaat, de koddige samenzang. De pure simpliciteit van een krachtig pop rock nummer. Het deed veel deugd.
Daarna kregen we een zeer groovy versie van “Man In Someone Else’s Skin”, een song van John Watts’ solocarrière. We hoorden ook nog een erg zacht schoon “Protection”, waarna “In England” ons weer wakker schudde. En met het herhalende “Wild Wild Wild Wild” ging het publiek volop mee in een klapmomentje, vooraleer “Limbo” er lekker doorheen knalde. Zalige brabbeltaal kwam met snelle stroomstoten op ons af. Jammer dat het altijd weer zo snel voorbij dondert. Met “Head On” speelde de band nog een John Watts liedje. Deze keer met een paar griezeltonen en veel echo’s.
Als afsluiter van een al bij al sterk optreden werd de nostalgische snaar bespeeld. “Marliese” werd luidkeels meegezongen door het publiek. Fischer-Z eindigde zo met een luidkeelse ‘bang’. Alweer bewees John Watts dat er bij die klassiekers geen sleet op zit.

Als bisnummers verwende de band ons nog met “The Worker”, wat zeker geen ‘waste of time’ was. Met “Berlin” vulde Watts nog een laatste keer de zaal met zijn stem, en het noisy “One Voice” zorgde nog voor een klassieke Fischer-Z sound op het einde.
Slot van een geslaagd concert, waarin de jongens op het podium met succes ons collectief Fischer-geheugen kwamen opfrissen.

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/foto-s/concert/cactus-club-brugge/fischer-z-19-10-2019.html

Organisatie: Cactus Club, Brugge