Het was pas met zijn vijfde plaat, het begin dit jaar verschenen ‘Vacilando Territory Blues’, dat Josh (kortweg J.) Tillman in menig muziekwinkel opdook. Zijn voorgaande platen kenden enkel aftrek bij een heel beperkte incrowd. Sedert de doorbraak van Fleet Foxes, de band waarin hij achter het drumstel zit en van daaruit ook een groot deel van de vocals verzorgt, is de interesse in ’s mans solowerk echter aanzienlijk toegenomen. Misschien is het vanuit de gedachte dat men het ijzer moet smeden als het heet is dat Tillman dezer dagen ondertussen al een zesde langspeler, getiteld ‘Year in the Kingdom’, op de markt brengt.
Ook de concertgangers worden door hem verwend. Solo was Tillman immers ook al begin maart 2009 in de Botanique te bewonderen en die passage maakte een voldoende goede indruk om ook nu weer alle zitplaatsen in de Rotonde volzet te krijgen. Gezien de superlatieven die velen voorbije zaterdag rondstrooiden na Tillmans optreden op Leffingeleuren (superlatieven die trouwens wederkerig waren want Tillman liet niet na om dat festival te bejubelen) hadden we verwacht in een uitverkochte zaal te belanden, maar daarvoor bleek de mond-aan-mond-reclame nog niet snel genoeg gebeurd te zijn. Niet getreurd echter want zodoende kon iedereen zich in de meest comfortabele omstandigheden schrap zetten voor een veelbelovende avond.

Bassist Zack (of Zach ofzo) kreeg een half uurtje de tijd om te bewijzen wat hij solo in zijn mars heeft. Na het eerste nummer vreesden we even het ergste, het flutliedje en ’s mans dertien-uit-een-dozijn gitaarspel maakten immers allesbehalve indruk. Enkele nummers later waren we echter al milder gestemd want de heel eigen draai die Zack aan nummers van Pavement en The Kinks (“Lola”) kon geven, was op zijn minst verdienstelijk te noemen. Ook enkele hilarische tekstpassages (“If I was your lapdog”) zorgden ervoor dat dit voorprogramma uiteindelijk geen groot tijdverlies bleek te zijn.

J. Tillman en zijn vier bandleden begonnen zelf ook rustig aan de set. De eerste vijfentwintig minuten van het concert werden ontsierd door (eerst nog beperkte maar nadien vrij ernstige) storingen met één van de versterkers, een euvel waaronder Tillman initieel weinig leed maar dat na een tijdje alsnog tot moeilijk te maskeren ergernis leidde. Gelukkig ligt het niet in zijn vredelievende aard om dergelijke momenten humorloos te laten passeren. Hij startte een dialoog met het begripvolle publiek in de expliciet geformuleerde hoop dat zulk een afleidend gesprek er toe zou leiden dat het eerste gedeelte van het concert volledig vergeten werd. Bijna slaagde hij daar nog in ook, alhoewel we moeten erkennen dat veel schwung verloren ging ten gevolge van die technische problemen. Naar het einde van het concert toe verschoof de focus almaar meer van songs naar sounds. Het instrumentarium werd uitgebreid met blokfluiten en cimbalen en enkele eerst karig kabbelende liederen mondden minuten later uit in hevige distortions. Het vijftal deed bij dit alles wel degelijk zijn best maar we konden ons niet van de indruk ontdoen dat men zich na de moeilijke start wat gelaten naar het einde van het optreden sleepte. Het feit dat de bandleden niet terugkeerden voor een bis-ronde verbaasde ons dus weinig. Gelukkig vond Tillman zelf nog de moed om twee bisnummers te brengen want alleen al het bloedmooie “James Blues” uit ‘Vacilando Territory Blues’ maakte de verplaatsing naar de gezellige Rotonde de moeite waard. Hofleverancier van de avond was trouwens datzelfde album, van de nieuwe plaat werd slechts een tipje van de sluier opgelicht.
Als afsluiter zong Tillman letterlijk “I took you in my arms when the devil shook his head” en daarvan was geen woord gelogen want Josh Tillman bekommerde zich de ganse de tijd wel degelijk om zijn dankbare publiek op een avond die bij een minder groot artiest mislukt zou zijn door die duivelse technische storingen.

Neem gerust een kijkje naar de pics onder live foto’s

Organisatie: Botanique, Brussel