Als je de cd en live reviews van de inmiddels 24jarige soulpop diva Joss Stone hier op nahoudt, dan weet je onderhand wel dat ze bij me enorm hoog aangeschreven staat. De lieve, mooi ogende Britse dame heeft het eigenlijk wel allemaal … de soulpop, de krachtige, heldere, indringende en zelfverzekerde emotievolle stem, charisma, spontaniteit, de ‘positive way of thinking’, een nimmer verdwijnende glimlach, de dialogen met het publiek, de ontspannende, gevoelige teksten, het grappig uit de hoek komen en haar oprecht- en uitgelatenheid.
En ze heeft al heel wat op haar palmares staan met talrijke awards. Ze is toe aan haar vijfde album; ‘LP 1’ is pas verschenen, in een productie van Dave Stewart (spil van ex Eurythmics), die ze vanavond even in de ‘regen’ spotlights plaatste.
Joss Stone geeft veel … van zichzelf en … krijgt (veel) … hartverwarmend applaus. Ze geniet als haar publiek geniet … Het doet haar en de veelkoppige, mooi uitgedoste band met backing vocalistes enorm veel deugd. Joss Stone is en blijft, ondanks haar grote status op jonge leeftijd, ‘back on earth’. Wat een personaliteit en wat een stem; een klasse apart, buiten categorie. Ik gooi met witte rozen zoals zij doet op haar concert, een concert waarvan we bijna niks voelden van de gietende regen in het Rivierenhof.
Ze palmde mijn soulmate en mezelf moeiteloos in. Twee uur toegankelijke, sfeervolle, broeierige soulpop, met uitstapjes naar funk, gospel en hiphop, fris, freakend en gevoelig … Een Motown sound anno 2011 met in het achterhoofd de pas overleden Amy Winehouse en ons eigen Selah Sue, die we hier tocfh wel misten deze avond!
Kijk het concert was ‘super duper’ great … We hoorden een afwisselende set met enkele tops van haar vroeger werk, die soms in een aanstekelijke, creatieve jam werden ondergedompeld o.m. “Super duper”, “Baby baby baby”, “Put your hands up”, “Fell in love with a boy”, “Tell me about it” en in de bis “Don’t cha wanna ride” met “Turn the lights down”; het recente materiaal klonk directer en liet wat meer pop doorsijpelen als “Somehow”, de eerste nieuwe single, “Last one to know”, “Boat yard”, “Don’ start lying to me” en “Drive all night” … fijne sfeervolle popsongs met een gevoeligheidsfactor, die in het rood kwam op het pakkende “Take good care” … een akoestische gitaar en haar emotievolle stem, om kippenvel van te krijgen! Dit moment was even slikken hoor en net als de regen ophield, kwamen de tranen in de ogen …Brrr … ‘She had me’ (was ook opener van haar set); ze had het publiek naar haar hand gezet en bracht ons in een wereld van romantiek en verleidelijkheid door haar charisma van een ‘love & peace’ attitude.
Een heerlijk, aangenaam geluid, hoe instrumentatie en zang bij elkaar pasten … En de witte rozen? Spijtig genoeg konden we er geen bemachtigen, maar haar concert was opnieuw in het geheugen gegrift …. ‘Every body walks hand in hand’ … “Free us (me)” (ook te horen) terecht!
We werden opgewarmd door Jim Cole, die ook al kon beschikken over een uitgebreide band …”They want to party with us” ... Ze deden hun best met enkele opzwepende soulpopsongs, met een funky groove als de single “So lonely” en “Baby it’s true”. En ze konden rocken met een QOSA pastiche “No one knows”. Prima band, goed op elkaar ingespeeld en een Cole die z’n uiterste best deed om de buitentemperatuur te doen stijgen!
Organisatie: OLT Rivierenhof, Deurne (ism Arenberg, Antwerpen )
”In Brussels I fell like I could fine the love of my life, what a cute place …de woorden van Joss Stone betreffende haar performance in het KC. Terecht treffende woorden van de mooi ogende, immer glimlachende en lieve Britse deerne Joss Stone, nog maar 23 en al vier cd’s uit. Ze charmeert en geniet als haar publiek geniet. Het publiek was dus even ‘impressed’ van de perfecte, feilloze set. We spiekten even op haar forum omtrent de reacties en we haalden o.m. het volgende … “I was impressed of your performance in de l’Aéronef in Lille. So when I heard you would also sing in Brussel, I decided to return to your voice :) ! Once in Cirque Royale, I understood you are really a class apart. Such a voice and personality. Great! It impressed me !” … Inderdaad, Joss Stone heeft een groot charisma, is oprecht, uitgelaten en gooit, geeft en overhandigt bloemetjes.
Op plaat horen we gave, puntige soulsongs van toegankelijke melodieën bepaald door jazzy blazers, emotievolle orkestraties, funky grooves en logge drums. Het geheel klinkt intens pakkend, warm, sfeervol en broeierig; de uitstapjes naar gospel en hiphop geven een fris, freakende indruk; met de jaren geeft het misschien de indruk zo van ‘gewoontjes’, maar de handvol livesets die ik van haar zag, doet me overtuigend besluiten dat zij een klasse apart is! Ze deed ons hart smelten door haar goddelijke, doorleefde, gevoelige soulstem in de voetsporen van de Motown sound, Aretha Franklin en Dusty Springfield. En ze kon op een paar songs als “Baby baby baby” en “Fell in love with a boy” en het intiem gehouden (enkel akoestische gitaren en haar vocals) “Come rest your head” vocaal krachtig uithalen.
In het KC liep het vanavond allemaal gesmeerd; het lukte allemaal, zoals een voetballer de match van z’n leven speelt, was dit wel het optreden van haar leven … “Music is the best relationship you can have”, een ondoorgrondelijke verbintenis voor alle gelegenheden en emoties.
Ze beschikte over een mooi uitgedoste begeleidingsband, die naast de traditionele opstelling aangevuld werd met bezwerende Hammond en sax, vocaal gedragen door fijne, zalvende backing vocals. Joss dompelde ons onder in een wereld van romantiek en verleidelijkheid door haar charisma van een ‘love & peace’ attitude. Een heerlijk geluid, hoe instrumentatie en zang bij elkaar pasten. We moeten zeggen dat de black music door de jonge blanke dame met de gouden fluwelen stem geestesgenoten Amy Winehouse, Duffy en Adele achter zich liet en het moet mooi zijn om onze eigen Selah Sue te zien groeien naar dit talent. En ohja, …heu … waar is Junior Jazz deze dagen …
Op het podium lag een tapijt en stond een microfoonstandaard met een witte sjaal. Ze kwam de stage op, blootsvoets en lachend, in een sobere zwarte tenue voorzien van een glitterriem. Speels optimistisch en enthousiast reeg ze de songs aaneen, die verrassende, spannende en jammende wendingen ondergingen en ze integreerde moeiteloos covermelodielijntje. Op die manier hoorden we schitterende uitgesponnen versies van o.a. volgende songs: het sensuele “Less is more”, voorzien van puike reggae, dubs en beats, die refereerde aan het werk van The Clashs ‘Sandinista’- plaat, “don’t cha wanna ride” linkte ze aan Candi Stations “You got to love” en “Fell in love with a boy” was om kippenvel van te krijgen door haar stem, het gospel, de ‘say yeahs’ en de handclaps. Ze creëerde een broeierig sfeertje en een happy feeling.
Openen deed ze met een ingehouden, sfeervolle “Choking kind” van het debuut. Ze zette dan meteen de zwierige, funkende groove van het schitterende “Free me” in van de huidige cd ‘Colour me free’. Het blijft me een (eeuwig )raadsel waarom dit nummer op StuBru geweerd wordt … Foei!
Ze hield dezelfde intensiteit en sterkte aan en gaf haar stem meer draagkracht door de armbewegingen, die ook een teken waren over te stappen van een vollere naar een beperktere instrumentatie. “Could have been you”, schreef ze al toen ze maar vijftien was en kreeg net als de huidige single “Parallell lines” een leuke, indringende en allesbepalende pianoloop mee. Ze koppelde het nummer aan Stevie Wonders “Higher ground”. “Music” was uiterst sfeervol, “Girl they won’t believe it” klonk het meest straight forward en in het afsluitende groovy “Tell me about it” konden de groepsleden eventjes soleren en kwamen de twee backing vocalisten op het voorplan.
Ook de bis was om van te snoepen: “4 & 20” was traag, slepend en linkte ze aan “That ole devil called love” (remember Ella Fizgerald/Billy Holiday) en in het swingende “Big ol’game” verwerkte ze elementjes van andere covers. Het onderstreepte de uiterst heerlijke, aangename, sfeervolle, broeierige set van een grootse, lieve dame die vooral zichzelf bleef.
Lize Accoe, vroeger Delavega, gaf er meteen een lap op en verbaasde met haar zwerm muzikantzen; de groovy soulpop kreeg een flinke, stevige scheut funkende swing en ze bood ruimte voor enkele stemmige, intieme songs, die evenzeer overtuigend klonken. Ze nam rustig de tijd te werken aan haar solodebuut ‘Me, versatile me’ in een productie van Peter Revalk, gekend van The Wizards Of Ooze. Ze bracht ons even op het verkeerde spoor met Estelle ’s “American boy”, maar zij toonde solo aan een soulfenomeen in spé te zijn, die onderhuids Mary J. Blige, Erykah Badu, Lauren Hill en Leela James naar de kroon steekt, met haar aanstekelijke, frisse , aantrekkelijke gevarieerde soulpop, onder haar indringende, bezwerende en emotievol heldere stem! Dit leek wel Accoe’s “Dancing in the moonlight” (Toploader).
Organisatie: Live Nation
Ongelofelijk tot wat de mooi ogende lieftallige en de immer glimlachende Britse jonge Joss Stone, nog maar 23, in staat is. Ze is al toe aan haar vierde cd, debuteerde op 16 jarige leeftijd met een aparte cover CD, ‘The soul sessions’, en viel op met haar goddelijke, doorleefde, gevoelige, soulstem in de voetsporen van de Motown sound, Aretha Franklin en Dusty Springfield. We horen gave, puntige soulsongs van toegankelijke melodieën bepaald door jazzy blazers, emotievolle orkestraties, funky grooves en logge drums. Het geheel klinkt intens pakkend, warm, sfeervol en broeierig; de uitstapjes naar gospel en hiphop geven een fris, freakende indruk.
Wat een muzikaal talent zagen we on stage! Ze speelde een evenwichtige, gevarieerde en afwisselende set met haar puike, mooi uitgedoste begeleidingsband, die naast de traditionele opstelling aangevuld werd met bezwerende Hammond en sax, vocaal gedragen door fijne, zalvende backing vocals. Joss dompelde ons onder in een wereld van romantiek, verleidelijkheid en bonkende Valentijntjesharten door haar love & peace attitude en haar onvoorwaardelijke liefde voor muziek. Een heerlijk geluid, hoe instrumentatie en zang bij elkaar pasten. We moeten zeggen dat de black music door de jonge blanke dame met de gouden fluwelen stem geestesgenoten Amy Winehouse, Duffy en Adele achter zich liet en het moet mooi zijn om onze eigen Selah Sue te zien groeien naar dit talent.
Ze putte uit haar vier cd’s, zonder écht het recentste ‘Colour me free’ voorop te stellen. Wat wel opviel was dat het tweede album ‘Mind, body & soul’ bijna zo goed als niet aan bod kwam.
Joss trad op in een spannend bloemetjesshirt, was op blote voeten en ging gretig in op de reacties van het publiek. Middenin de set, tijdens “Victims of a foolish heart” kon ze probleemloos de microfoonproblemen omzeilen. Ze bleef even speels, optimistisch en enthousiast.
Het sfeervolle, innemende “Choking Kind” van haar debuut, opende de ruim anderhalf uur durende set. Ze zette dan meteen de zwierige, funkende groove van het schitterende “Free me” in van de huidige cd. Een happy gevoel creëerde ze bij de afwisselende, uitgesponnen versie van “Super duper love”, die niet omheen gospel kon; de ‘Say yeahs’ en de handclaps sloegen om de oren. Om kippenvel van te krijgen.
Als een volleerd fotomodel wandelde ze en als een dartelend veulen swingde ze op het podium. “Put your hands on me” ademde de sfeer van een donkere, rokerige nachtkroeg in gedempt licht en door de broeierige sax klonk de ‘50’s swingjazz door. Ze gaf haar stem meer draagkracht door de armbewegingen, die ook een teken waren over te stappen van een vollere naar een beperktere instrumentatie. Joss Stone ging gepassioneerd te werk, wat overtuigende versies gaf van subtiel uitgewerkte “Fell in love with a boy” en “Could have been you” (bezwerende pianotoets!), een heupwiegende cover van “Some kind of wonderfull” en een opwindende “You had me”. In het afsluitende “Tell me about it” stipte ze een medley aan van verschillende covers waaronder … jawel “You got to love” van Candi Station (het meest gecoverde nummer nu - is ook op de plaat te horen!), konden de groepsleden eventjes soleren en kwamen de twee backing vocalisten op het voorplan.
Joss Stone had een groot charisma en overstelpte haar fans met bloemetjes in de bis. We hoorden een swingende” Big ol’game”, waarin ze elementjes van andere covers verwerkte en “Uncredible”, die ze haar best geschreven song vindt. De twee nummers besloten de uiterst heerlijke, aangename, sfeervolle, broeierige set van een grootse, lieve dame die vooral zichzelf bleef.
Ook de support Jenny Lane mocht er best zijn. De 31 jarige Nederlandse zangeres kreeg de kans een dik half uur de debuut cd ‘Monsters’ voor te stellen. Ze won trouwens de talentenjacht in het Apollo Theatre in Harlem, NY. De vrolijke spring in ‘t veld is van vele markten thuis en brengt een warme, aanstekelijke en groovy sound van soul, pop en jazz. Ondanks de middelmatigheid van de songs, kon ze in sommige songs pit en dynamiek steken, wat ervoor zorgde dat we een prikkelende en bruisende “Say say say”, “Fear” en “Something beautiful” hoorden. De act, de podiumprésence en de sensuele danspassen waren een leuke toevoeging. Ze slaagde als een Lily Allen erin haar publiek op te hitsen en te verleiden tot meezingbare “Oohoohs” en handclaps. Kortom, iemand die je met de glimlach naar buiten deed gaan!
Organisatie: Agauchedelalune, Lille
Een avondje soulpop werd ingeleid door Something Sally, een kwartet van fijngevoelige poprock en soul. De groep heeft momenteel een EP uit en liet een duidelijk signaal na, dat we nog van hen zullen horen…
Het Britse soulwonder en mooi ogende jongedame Joss Stone speelde, een klein anderhalf uur lang, warme, sfeervolle, broeierige en freakende soulpop, onder haar helder overtuigende en hemels, zalvende pakkende stem; het is op zich een wonder, om op zo’n jonge leeftijd zo’n doorleefde stem te hebben.
Joss Stone, in witte avondjurk én op blote voeten, werd vergezeld door een mooi uitgedoste band, waaronder een blazersectie, toetsen, piano, en backing vocalisten, die haar aangename en frisse sound elan gaven, met een vleugje gospel, jazz en hiphop. Joss was een vriendelijke, goedlachse jonge dame, die gretig inging op de reacties van het publiek en onder de indruk was van de respons van haar heupwiegende fans. Haar decor van ‘Love & Music’ was soms één sterrenhemel of hartendiefjes. Leuk, ontspannend en romantisch. Black music door een jonge blanke dame met een gouden stem, die niet als een Amy Winehouse bezig was: koele en afstandelijk haar set afgaspelen, om dan nog maar niet te spreken over haar drank- en drugprobleem…
De klemtoon kwam op de recente derde cd ‘Introducing Joss Stone ‘. Bepaalde nummers van de cd werden uitgesponnen of kregen wat meer groove: opener “Girls”, they won’t believe it”, “Baby, baby, baby” en afsluiter “Tell me ‘bout it”. In de sfeervolle songs als “Music” en “Tell me what we’re gonna do now” bewees ze andermaal over welke gouden stem ze beschikte! Ouder werk was er met de subtiel uitgewerkte “Super duper love”, “Fell in love with a boy”, en een dansbare “You had me”, die swingend de set besloot ; De ‘OohOoh’ werden zachtjes door het publiek meegezongen.
In de bis speelde ze eerst een nieuwe song, dan gooide ze bloemetjes in het publiek en ze sloot definitief af met “Right to be wrong” en een reprise van “Tell me what…do now”, gekoppeld aan Bob Marleys “No Woman No Cry”. Schitterend!
Joss Stone: ‘she made our night beautiful’ en …dit was recht evenredig
Lieftallige groeten,
Organisatie: Live Nation
Nederlands 
Français 
