Vorig jaar maakten we kennis met het sympathieke Zweedse Loney, dear onder de charismatische, vriendelijke zanger/gitarist Emil Svanängen. Invloedrijk zijn de ‘60’s pop van The Beach Boys, Belle & Sebastian, Arcade Fire, Sufjan Stevens en de americana stijl van Bonnie’ Prince’ Billy. De man beschikt over een hemelse en gevoelige stem, die de beelden van de tv serie ‘Mash’ oproept. Scandinavische weemoed van dromerige, sfeervolle romantische indiepop, die lieflijk, ingetogen, hartverwarmend, uptempo en vrolijk klinkt.
Die muzikale variatie hoorden we terug in de bijna anderhalf uur durende set, waarbij de groep putte uit hun drie cd’s ‘Sologne’, ‘Loney, noir’ en de pas verschenen ‘Dear John’; net als bij Deerhunter komt de frisse rock en de zalvende elektronica meer op het voorplan, zonder in te boeten aan hun fijn opgebouwde, subtiele, sprankelende melodielijn. De kwalitatieve schoonheid van de aanzwellende partijen en de prachtige samenzang konden nog goed doorklinken, zoals op hun vorig optreden tijdens Les Nuits Bota, ondanks het krachtiger geluid. “Titans” en “Everything turns to you” gaven die aanzet. Maar al snel droomden we weg op de uiterst genietbare “Under a silence sea”, ”Hard days 1, 2, 3, 4”, “Airport surrondings” en “Violent”. Op het intieme en sober gehouden “Meter marks ok” porde Svanängen het publiek aan met enkele obligate ‘Nanaahs’ … alsof we op de golvende zee vaarden… “Carrying a stone” werd zonder versterking ingezet, en bouwde langzaam op naar een schitterende apotheose. En met “I love you” was er de ultieme liefdesverklaring naar z’n dankbare publiek. De subtiliteit van hun melodieuze pop kwam naar voor in puike versies van “Summers” en “I am John”, die door toetsen en xylo een kleurrijk geheel gaven.

Vakkundig liet Loney, dear hun afwisselend materiaal in elkaar overgaan, wat ons doet besluiten dat ze het ideale recept klaar liggen hadden van sprankelende, frisse en tedere pop.

Organisatie: Grand Mix, Tourcoing

Een te koesteren muzikaal geheim is het Zweedse Loney, dear, onder Emil Svanängen en Jens Lekman. Stijl: melancholische, dromerige, sfeervolle romantische indiepop met een gevoelig breekbare ondertoon. Loney, dear herbergt de ‘60’s pop van The Beach Boys, Belle & Sebastian, Arcade Fire en Sufjan Stevens. Ontroerend, teder, aangenaam en ontstressend!
Twee platen hebben ze tot nu toe uit; ze braken door vorig jaar met ‘Loney: noir’, maar in 2004 verscheen al ‘Sologne’.

Loney, dear komt maar al te graag afgezakt naar de Bota. Vorig jaar tijdens Les Nuits Bota hadden ze er een mooie herinnering aan. Hun toffe indruk was de drijfveer. Live verschenen ze als kwintet
Het vriendelijke, enthousiaste gezelschap hield het publiek een kleine twee uur lang in hun greep. Ze speelden een overtuigend, subtiel verfijnd concert, waarbij we langzaam konden wegdromen, aangenaam genieten en heupwiegen; de frisse, sprankelende toetsen, de lichte elektronicabombast, de zalvende, opzwepende percussie en de prachtige samenzang boden kwalitatieve schoonheid van de opbouwende, aanzwellende songs.
Ze putten rijkelijk uit de recentste plaat en lieten nummers vakkundig in elkaar overgaan als “No one can win” en “I will call you lover again”; we hoorden gejaagde, krachtiger versies van I am John” en “Hard days”, hun favoriet. “Sinister in a state of hope”, “Take it back”, “Saturday waits” en “The meters marks ok” klonken intiem, teder en waren de  kippenvelmomenten van de set.
Ze trakteerden op een uitgebreide bis en klonken steviger, zonder dat de fijne, subtiele melodielijn en de gevoelige snaar verloren gingen. “Carrying a stone” was een in te lijsten song en een schitterende apotheose.
De band werd op handen gedragen. Een terechte waardering trouwens.

Lionel Vanhaute, als Elvy, uit Namen, opende de sfeervolle avond. Hij brengt in september z’n eerste cd uit en zal met hulp van leden van Flexo Lyndo op tournee trekken.
Songs ontdaan van enige franjes en enkel bepaald door een akoestische gitaar, lappen tekst en een warme zang, zorgden voor een ingetogen tof concertje. Hij voegde er nog een nummer van Lauryn Hill aan toe en deed denken aan Jose Gonzales.

Kris Dane & The Bannes putten uit heel wat grootse artiesten van de vaudeville als Waits, Gallon Drunk en Wovenhand. Ze linken het moeiteloos aan Admiral Freebee, Cave, Lloyd Cole en een jonge Cash en Dylan. De band brengt broeierige, doorleefde en zompige rootsrock en americana, onder Dane’s doorleefde stem. De songs hadden een intense spanning en avontuur.
Een band die heel wat in petto had en uitstraling had door sfeerscheppingen. In de laatste songs, “To the belfry”, “Private Lee” en “The damage done” hoorden we een uniek geheel van een grauwe Cold War Kids meets The Waterboys.
Ze gaan een mooie toekomst tegemoet. Na de cd ‘Songs of crime & passion’ verschijnt binnenkort ‘Rise down of the black stallion’. We zijn gewaarschuwd!

Organisatie: Botanique, Brussel ikv Les Nuits Bota 2008