Sophia - Knipogen in het tranendal
De aanhouder wint, zeker als die luistert naar de naam Robin Proper-Sheppard. De frontman en gedurende een kwarteeuw enige constante factor van het treurwilg collectief Sophia moest de release van diens jongste opus ‘Holding On/Letting Go’ om de intussen gekende reden herhaaldelijk uitstellen tot ie finaal wereldkundig werd gemaakt in de herfst van 2020. Een prima seizoen voor een extra portie weemoed zou je dan denken, maar ook de bijhorende promotour bleek een schijnbaar eindeloze aaneenschakeling van ‘cancelled’ en ‘rescheduled’ gigs.
Het ongedurige wachten wordt deze maand eindelijk beloond: Sophia tourt voor het eerst sinds 2017 door een aantal Europese landen, met zowaar twee stops in België.
Aan de vooravond van hun passage in Het Depot, Leuven kwam eerst het Kortrijkse Wilde Westen aan de beurt. Wie ooit al present tekende op een optreden van Sophia kwam daar zelden of nooit met een glimlach buiten. Bewuste stijlbreuk met het verleden of niet, maar vanavond was dat wel even anders. Een zichtbaar ontspannen en bijwijlen zelfs ronduit grappige Proper-Sheppard klonk als performer nog steeds even weemoedig als weleer, maar als mens leek ie op het randje van gelukkig met zijn langverwachte terugkeer naar podium en publiek. Hij weet zich daarbij geruggesteund door wat hij zelf graag ‘The Sophia Collective’ noemt, met naast zijn longtime partner in crime op drums Jeff Townsin o.a. ook leden van de Belgische bands Hypochristmutreefuzz, AFF en Teen Creeps.
Ook muzikaal lijkt Sophia op de jongste worp ‘Holding On/Letting Go’ een paar opmerkelijke nieuwe ingrediënten aan hun inmiddels gekende recept te hebben toegevoegd. Zo werd set- en albumopener “Strange Attractor” uitgerold op een langgerekte electro groove waarna een strakke krautrock beat het commando overnam. En wat doet een saxofonist ineens tussen de vertrouwde breed uitwaaierende gitaren? Wel heel veel eigenlijk, getuige het meeslepende “Alive” dat het midden hield tussen Morphine’s crossover indiejazz en een wanhopige Bowie ten tijde van ‘Station to Station’. En warempel, met de furieuze protest uppercut “We See You (Taking Aim)” maakte Proper-Sheppard tijdens de eerste ronde encores zelfs plaats voor zijn brutale punkrock alter ego The May Queens, wiens enige en zwaar onderbelichte titelloze album intussen reeds 22 kaarsjes mag uitblazen.
Van flashbacks gesproken, die waren er zaterdagavond natuurlijk ook. Het gros van het publiek had de muzikale 90ies klaarblijkelijk ook zelf meegemaakt en knikte goedkeurend - al dan niet met een krop in de keel - toen uit dat decennium de Sophia evergreens “If Only” en “So Slow” werden opgediept. Met dit soort intimistische songs die altijd hoog scoren op onze weemoed barometer zou Sophia makkelijk een volledige setlist kunnen vullen, maar dat is buiten de eigenzinnige Proper-Sheppard gerekend. De tijd dat hij potten brak met de pastorale emo-pletwals genaamd The God Machine mag dan reeds lang vervlogen zijn, met het epische “Desert Song No. 2” werden we toch zonder pardon teruggeflitst naar die turbulente periode. In de finale van deze publiekslieveling werden alle registers meedogenloos open gegooid, waardoor het even leek alsof we in het repetitiehok van Godspeed You! Black Emperor waren beland.
“Bij gebrek aan een stage manager” speelde Sophia niet één maar twee bisrondes. Kijk, het zijn dat soort knipogen in het tranendal van Proper-Sheppard die suggereren dat de naar Berlijn uitgeweken Amerikaan zijn imago van eeuwige treurwilg zelf niet al te ernstig lijkt te nemen.
Op zich vormden de encores een fraaie staalkaart waar Sophia live voor staat: epische grandeur (“Resisting”), intieme sadcore (“Ship in the Sand”) en pop-noir (“Oh My Love”). Het begrip ‘klaagzang’ in alle mogelijke betekenissen klonk zelden zo mooi als vanavond.
Organisatie: Wilde Westen, Kortrijk
Sophia – Intens bedreven!
Sophia + Heisa
Handelsbeurs
Gent
2017-03-24
Didier Becu
Nog maar twee jaar bezig, vrij obscuur (dat verandert hoor!) en toch al in De Handelsbeurs mogen openen voor het monument dat Sophia heet. Het overkwam Heisa. We hebben al heel wat bands in hun broek zien pissen van angst die aan zo’n missie beginnen, want het moet worden gezegd dat Sophiafans over vrij kritische muziekfans beschikt, maar deze drie jonge gasten uit Hoeselt hadden daar geen probleem mee.
Zanger Jacques tovert allerlei vreemde effecten aan zijn micro, het basgeluid van Jacques is uiterst strak, en terwijl we toch met bloemen gooien: het is lang geleden dat we nog zo’n straffe drummer als Jonathan Frederix bezig zagen. Gevoel voor timing en ritme heet zoiets. De muziek is een potpourri van alles, en dat gaat van Led Zeppelin tot Tool. Of eigenlijk de hele rockgeschiedenis. Eigenzinnig, zoals we het tegenwoordig graag in dat land hebben, maar wel verduiveld goed! De gesprekken die we nadien in de foyer opvingen gingen van ‘straf’ tot ‘zeer speciaal’. Waarschijnlijk besefte Heisa gisteren dat ze op een podium stonden dat ze nog wel eens zullen betreden. Wij zijn in ieder geval zeker van wel!
Met Bert Vliegen, Jesse Maes en Sander Verstraete wordt het Sophia-collectief met de minuut Vlaamser. Vrij verwonderlijk is dat natuurlijk allemaal niet, want Robin heeft altijd een zeer speciale band met ons landje gehad en kon zich in De Handelsbeurs bijvoorbeeld nog perfect herinneren hoe hij ooit tijdens de Gentse Feesten in de goot van de Kinky Star was beland.
Sophia is al een tijdje op toer met het vorig jaar verschenen album , ‘As We Make Our Way-Unknown Harbours’, maar de fans hebben er nog altijd niet genoeg van (kan ook niet!). De goed gemutste frontzanger had er veel zin in, en jammer dat het optreden om elf uur moest stoppen, anders zou de set nog langer dan twee uur hebben geduurd!
Het is ondertussen een traditie geworden dat Sophia zijn set start met het overweldigende “Resisting”, een mooiere kans voor Jesse bestaat er niet om te tonen dat hij zich helemaal wil laten gaan. Verdrinken (en er nog blij om zijn!) in een zee van oorverdovende shoegazegitaren, een geluid dat je herinnert aan het feit dat Robin ooit deel uitmaakte van The God Machine. Destijds nauwelijks opgemerkt, maar daarna uitgegroeid tot de cultband ‘par excellence’! Toen Robin in de ogen keek van één van zijn trouwste fans, herinnerde hij zich dat hij aan de kerel een God Machine-tape had beloofd, maar die was vergeten. Jammer voor de man, wel een prachtbewijs dat Robin voor zijn fans leeft.
Aan iedere song kleeft er wel een brok melancholie. De dood, geen thuis hebben, de verloren liefde, de hoop, de innerlijke demonen…het zit allemaal netjes in Sophia verwerkt. Niet alleen de emoties wisselen af, ook de songs doen dat. Robin mag je gerust als één van de belangrijkste shoegazepioniers noemen, maar hij is ook de troubadour die je hart breekt. Muzikale dromen vol liefde, maar evengoed angst om vergeten te worden.
De songs van Sophia zijn op zijn zachtst uitgedrukt zwaarmoedig, om niet te zeggen zwartgallig, maar net op het moment dat de deur zonder genade dichtklapt, haalt de band je uit de droeve duisternis en toont ze je het licht, hoewel de treurwilgen nooit helemaal uit het Sophia-beeld raken.
Voor de fans was het concert bijna pure routine, maar wel routine die je nooit beu raakt. De vrees dat na zeven jaar pauze Robin er de brui aan zou geven werd gisteren nog maar eens weggeveegd.
Sophia is misschien een groep met fans in wiens haren je al wat grijze lokken kan zien, het blijft nog steeds één van de beste bands op deze aardbol. En in diezelfde foyer was er geen mens die dat tegensprak…
Met dank aan Luminousdash.com http://www.luminousdash.com
Organisatie: Democrazy, Gent (ism Handelsbeurs, Gent)
Sophia – Intimiteit en extravertie samen!
Sophia + Barely Autumn
Ancienne Belgique
Brussel
2016-10-21
Didier Becu
Het muzikale genie Robin Proper-Sheppard uit San Diego heeft altijd een speciale band met België gehad. Niet alleen op professioneel vlak, sinds hij met The God Machine begon, werd de man ook hier een waar cultfenomeen. Een man ook die steeds oor heeft gehad naar het muzikale kunnen van anderen (het minste wat je verwacht van iemand die zelf ook een platenlabel heeft). Een half jaar geleden trakteerde hij de Belgische fans op de knappe indiepop van Few Bits, en ook in de AB had Robin een Belgisch talent voor ons klaar: Barely Autumn.
Het sprookje begon toen Nico Kennes (Illuminine) op zijn kamertje wat songs bijeen schreef en het vakkundige advies kreeg van Pascal Deweze wat ermee te doen (een naam die net als die van Koen Gisen altijd opduikt als je het over kwalitatieve Belgische muziek hebt). Het soloproject werd een hele band, en met de simpele woorden van Robin Proper-Sheppard (‘this sounds pretty fucking cool!’) belandde de band in de glorieuze AB. De foto’s op de sociale media spraken boekdelen: Barely Autumn kon het zelf nauwelijks geloven. En tja, geloven of niet, ze stonden er wel op hun plaats. Nico’s stem lijkt wel wat op die van Robin, en je hoort natuurlijk dat deze jongens naar platen als ‘The Infinite Circle’ of ‘Fixed Water’ hebben geluisterd, maar hun melancholische indiepop staat als een eigen huis. De songs en de uitvoering ervan zijn ijzersterk, en het zou ons ten zeerste verbazen mocht “All My Heroes Are Dead” geen klassieker worden. Niets is zeker in het leven, maar Barely Autumn mag er gerust in zijn: ooit staan ze terug op dat podium en in hun geval zal ‘ooit’ niet eens zo lang duren.
‘As We Make Our Way (Unknown Harbours)’ is ongetwijfeld één van de mooiste platen van het jaar, voor Sophia zonder meer de moeilijkste uit de carrière. De meest intieme (de meeste teksten gaan over het feit dat Robin geen land meer had en door het gebrek aan de nodige documenten ook hiermee zijn eigen dochter niet kon zien), maar ook omdat de vorige studioplaat zeven jaar geleden was uitgebracht. Belgen vergeten Sophia nooit, en de AB was dan ook zeer goed gevuld met een publiek dat smachtte om zijn held opnieuw te kunnen begroeten.
Robin Proper-Sheppard is wel een troubadour, maar met The God Machine was hij ook één van de uitvinders van het shoegazegeluid, twee stijlen die in een perfect afgemeten balans de setlist van het optreden vormde. Al vanaf de opener “Resisting” werden alle gitaareffecten maximaal benut en werd de Brusselse rocktempel in een melodieus gitaarlawaai ondergedompeld.
Geen mens die wat anders dacht, maar Sophia is een band die steeds alles onder controle heeft, en van het ene hoogtepunt naar het andere gaat. Soms ontzettend ontroerend (3Baby Hold On” of “The Drifter”), dan weer een smak in je gezicht (“It’s Easy To Be Lonely”) of gewoon verrassend toen tijdens “You say It’s Alright” een koor op het podium verscheen.
De altijd zo vriendelijke Robin was in Brussel eerder ingetogen . Af en toe grapte hij wat (natuurlijk was die Donald Trump weer de verdiende pineut), ook vroeg hij zich af waarom iedereen hem steeds maar vraagt wanneer die reunië van The God Machine er eindelijk komt. Beter geen mooie herinneringen stukmaken, aldus Robin, wel via “So Slow” een prachtig eerbetoon aan Jimmy Fernandez brengen: de God Machine-bassist die op prille leeftijd aan een hersenbloeding bezweek.
Iedereen zal wel zijn eigen favoriet hebben gehad (voor deze enthousiaste jongen was dat “Bastards”) en jammer genoeg zijn negentig minuten absoluut niet genoeg om het beste uit Sophia te brengen. Dat ondervond Robin Proper-Sheppard zelf ook die na het spelen van “The River Song” ruim over tijd zat en daardoor niet meer kon terugkeren. Geen nood, de fans keerden tevreden naar huis, helden stellen dan ook zelden of niet teleur.
Dank ook aan Luminousdash.com
Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel
Twintig jaar na het debuut werden we vanavond overweldigd door Sophia , het alter-ego van Robin Proper-Sheppard . Samen met de nieuwe begeleidingsband bundelde de man de bitterzoete romantiek van Sophia met de late80s –mid90s van Swans (remember de platen ‘Children of God’, ‘The burning world’, ‘White light from the mouth of infinity’ en ‘Love of life’) en z’n eerste voorliefde God Machine (twee platen maar uitgebracht, opgeheven uit respect na de plotse dood van bassist Jimmy Fernandez).
Die muzikale werelden samen, is meteen ook alles gezegd van de set van de avond: van ingenomen, breekbare , desolate songs wordt de sound getriggerd naar een twinkelende , stuwende , hitsende , onrustige ritmiek van drums en crescendo opbouwende , gierende , sch(e) urende gitaren; een knetterende feedback, een herdefiniëring van postrock, waaroverheen z’n weemoedige vocals zweven .
Een intiem, gezellig , fris aangekleed als grillig, grauw decor, dat zalvend, weerbarstig is. Een muzikaal concept dat confronterend, dwingend als indringend, bezwerend, lieflijk klinkt. Een deprimerende blik als een glimlach met fonkelende oogjes. Gevoeligheid en uitbundigheid hebben een flinterdunne lijn . Emotionaliteit die van zich afbijt. Hart-verwarmend als hart-verscheurend . Beheerst, doordachte, toegankelijke set, met ruimte voor creativiteit en avontuur ; hij en zijn begeleidingsband zijn op elkaar ingespeeld. Top!
Hij omschreef het zelf als psychedelische noise , die kan exploderen en als lava een juiste richting uitgaat binnen een voorgeleid pad. Op een dag als deze kwam de ‘Sophia’ muziek ideaal tot zijn recht, koud – warm weer , felle regen- hagelbuien en zonnestraaltjes die ons gezicht aangenaam streelden .
Na ruim zeven jaar heeft hij nieuw werk uit, ‘As we make our way (unknown harbours)’, zesde in de rij , die het ontroerende ‘There are no goodbyes’ opvolgt . Een gepolijste plaat die live een ander gelaat krijgt. De plaat werd integraal gespeeld , de intro van donkere, ambiente soundscapes, met een zeker stoorzendergehalte , was de barometer voor dit optreden .
De opener “Resisting “was er meteen knal op , bouwde op en zette dan alle registers open. Daarna werd het rustiger en konden we ons laten meedrijven door de kenmerkende traag slepende , dromerige gitaarmelancholie . “The drifter” , “Don’t ask” , “Baby hold on” en “It’s easy to be lonely” pasten perfect in dit kader. “Blame” was er dan eentje die volgende songs “St Tropez/The hustle” en “You say it’s allright” positioneerde naar een fel, snedig , gedreven , schurend geluid. Wat een eenvoudig gitaarriedeltje als aanzet allemaal niet verwezenlijkte! En tussenin konden we even laidback genieten van “California” , die een westcoast gevoel ademde . Tot daar het nieuwe werk.
Het tweede luik ging dan alle kanten op, van de ingenomen pracht tot die ‘postrock’ stroomstoten die ons lichaam prikken toediende. ’Duyster’ slowcore, die onrustig, gejaagd, dreigend , explosief wordt. Een bevredigend masochisme. Tja , wat wil je als je volgende reeks te horen kreeg in dit concept: “So slow” , “Bad man”, “If only”, “Desert song n°2”, “Darkness (another shade in your black)” en het afsluitende “The river song”. Proper- Sheppard ontpopte zich als een Michael Gira dirigent , de rug naar t publiek , de blik naar z’n medespelers en de gitaar strak gespannen aan de borst . Dit zinderde na … We werden uitgewuifd met “I left you” die even kon losbarsten en een sfeervol opbouwend “Birds”; letterlijk werden we op de vleugels meegenomen, de Rotonde van de Bota uit (De Rotonde was een bewuste keuze trouwens van de man himself in samenspraak met z’n fans).
Lang geleden dat we het Licht van … Sophia zagen, een uniek geluid dat een zwaarmoedig rockend jasje kreeg aangemeten - Vijf sterren optreden!
Organisatie: Botanique, Brussel
Sophia , het alter- ego van Robin Proper-Sheppard was voor drie optredens in ons landje . Het afsluitend concert van onze droefgeestige sing/songwriter was in de Kreun, Kortrijk. Onze man overtuigt in giftig en pittig donker songmateriaal over de dramatiek in z’n ‘lief en leed’- relaties. De autobiografische pijn weet ons te pakken. Hij was reeds in allerhande bezettingen en gedaantes te zien . Geen nieuw materiaal voorlopig, maar een handvol ‘Zomaar’ optredens. Tja, hij houdt van ons landje die Proper-Sheppard …
De opkomst voor de support New Found Land uit Zweden was mager, maar de afwezigen hadden ongelijk. De voor mij onbekende band , kon me zeerzeker de veertig minuten boeien. Drie jonge muzikanten en een bevallige, rondborstige blondine, die goed met de trommelstokken overweg kon, speelden een ingetogen set; muzikaal zitten de songs goed in elkaar; het zijn vlotte , aangename, soms breekbare luisterliedjes. Uitermate positief zijn we dus voor dit kwartet .
En dan over naar de hoofdact van de avond Sophia, rondom onze multi-culturele Robin-Proper-Sheppard die ergens huisvest tussen Usa – UK en ons eigen landje . Na de weergaloze sound van The God Machine , zijn we al jaren te vinden voor die melanchopop van Sophia . Persoonlijk was het al van 2004 op RW geleden dat we hem aan het werk zagen . Toen werden ze tijden hun concert in de Pyramid marque , tot ergernis van Sheppard, weggeblazen door Muse op het hoofdpodium.
In de Kreun liep het goed vol en waren er geen storende nevengeluiden dus . Zes muzikanten stonden hem bij. Bijna twee uur lang brachten ze de die broze , weemoedige sound ; dat depri-kantje blijft als vanouds over verdriet , afscheid nemen en vervlogen, vergane en onbeantwoorde liefdes gaan . Sheppard was zeer spraakzaam en focuste zich ook op het oudere werk.
Muzikaal een zwaarmoedigheid die doorweegt, en gedragen wordt het prima gitaarspel van Proper-Sheppard himself en z’n bijzonder heldere, breekbare stem. De sound krijgt ook een extraverte tint , waarbij er gelinkt wordt aan The God Machine , zoals de crescendo’s op “The river song”. De hoogtepunten waren dan ook "Bastards”, “Razor blades”, “Desert song n°2”, “I can't believe the things i can't believe" en het nummer waar ze hier een breder publiek mee bereikten, "Oh my love".
Twee nieuwe nummers exclusief kregen we op het laatst te horen, "The drifter" als de huidige single "It's easy to be lonely" zijn veelbelovend!, en als we Proper-Sheppard mogen geloven, het allerbeste voor de nieuwe plaat die vorig jaar, het jaar daarvoor, dit jaar of volgend jaar moest , kan of zal verschijnen. De Belgische festivals vissen al naar hem, maar voorlopig houdt hij de boot af. Spijtig genoeg ziet hij o.m. het Cactusfestival niet zitten, gezien Massive Attack er geprogrammeerd staat . Tja, een kronkel die niet begrijpen valt , maar ok we hadden hier een zeer stijlvol, fragiel, boeiend en uiterst aangenaam concert in een daarvoor prima zaal.
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/sophia-21-03-2014/
Organisatie: Kreun , Kortrijk
Welkom in de droefgeestige leefwereld van Robin Proper-Sheppard. De man overtuigt in giftig en pittig donker songmateriaal over de dramatiek in z’n ‘lief en leed’- relaties. De autobiografische pijn weet ons te pakken …”It hurt writing these fucking songs” .. en ‘de fucks’ vlogen ons tussen de nummers om de oren … de ’terneure’ stemming is z’n inspiratiebron, hij put er energie uit en het is z’n broodwinning. Gelukkig beschikt hij nog nét over die zelfrelativering in z’n zwaarmoedige teksten door een dosis luchtigheid aan de dag te leggen (waaronder vanavond met de Belgisch melocakes). Robin Proper-Sheppard houdt van z’n Belgisch publiek door een bijna twee uur durende set, waarbij hij putte uit de vijf herfstplaten; op het eind bracht hij ons in ontroering door een handvol intieme songs naakt, puur en oprecht te spelen op akoestische gitaar en een vervlogen strijker.
Heerlijk somber materiaal konden we dus horen, bepaald door (slide) gitaartokkels, steelpedal, piano, een spaarzame percussie, het strijkerensemble The Sophia Quartet en gedragen door mans emotievolle diep stem. Proper-Sheppard dompelde de anders zo rockende Minnemeers zaal om tot een knusse huiskamer om die broeierig sfeervolle songs optimaal tot hun recht te laten komen. De laatste jaren zijn de strijkers een constante factor geworden en zorgen in de set voor extra draagkracht door de mooie, aanzwellende partijen. Met negenen waren ze on stage.
In een intiem donker decor openden de dromerige “The sea” en “Swept back”. “Signs” werd gekenmerkt door een intense opbouw en een iets forsere aanpak. Je hoorde op het uiterst breekbare en sober gehouden “Ship in the sand” haast een speld vallen. Hier ontbrak een kamerlamp en een kaars nog … “Storm clouds” bood haast letterlijk het beeld golven en het klotsende water.
Het aandachtige publiek in een haast uitverkochte Minnemeers onthaalde onze gelouterde songwriter en z’n band erg warm. Sophia ging iets breder in een uitgesponnen “Desert song”, “Pace”, “Dreamin’” en “I left you”. De laatste twee ging naadloos in elkaar over. Toch durfde hij en z’n band krachtiger klinken, zoals op “Oh my love” en “obvious”. Traditiegetrouw besloot het broeierig opbouwende “The river song”, z’n eerbetoon aan z’n overleden soulmate Fernandez van The God Machine, na meer dan een uur de set.
Wat we in de ruime bis te horen kregen, was om te likkebaarden, ondanks de verlieservaringen en zelfbeklag, die hij probeerde te relativeren. Solo bracht hij beklemmende versies van “Lost en “Something”, met z’n band o.a. “If only” en tot slot haalde hij van onder het stof met een strijker op de achtergrond “Holidays are nice” en “Directionless” (voor z’n puber-ende dochter!).
We hadden te maken met intens doorleefde, hartbrekende songs. Proper-Sheppard schrijft z’n pijngevoelen van zich af; ze zijn nét de juiste impulsen om richting te geven aan z’n leven. We mogen dus blij zijn dat hij het op die manier kan doen, of we waren de man al (lang) kwijt gespeeld … Kortom, een kalm en sfeervol optreden om te koesteren …
Organisatie: Democrazy, Gent
Het was alweer vier jaar geleden dat hij nog eens on stage stond in de AB en ook Robin Proper-Sheppard zelf had zaterdag door dat het voor een pak minder volk was dan eertijds. ,But I don’t care. Bedankt om even uit jullie vakantie te komen om ons te zien’, opende hij. Beangstigender echter was zijn slot. ,Ik weet niet waar het naartoe gaat met Sophia, maar iedereen van de band leidt steeds meer zijn eigen leven en doet zijn eigen ding. We zien wel’. Drama en sad news feelings, het zou Sophia niet zijn zonder.
‘This band really kicks ass’. We hadden het zelf kunnen opmerken, maar de man achter Sophia was ons voor. Het tienkoppig ensemble – inclusief vier strijkers - is top, instrumentaal af, zowel in de innige, donkere en eigengereide weeping songs als in het bombastische indien nodig. Proper-Sheppard dirigeert het ook allemaal, maakt Sophia tot wat Sophia is. Het is zijn ding, al mocht hij voor ons part een paar bandleden wat meer hun ding laten doen. Vooral Astrid zou een grotere sidekick mogen worden/zijn. Het duet “Something” was van een weergaloze schoonheid.
De set wisselde mooi af. Beginnend met het epische “The Sea” schakelde het donkere sfeertje over naar wat ‘midtempo’ “Birds” om dan het poppy (nu ja, meer poppy) “A last dance” de avond in te jagen. Even gas terug nemen met weer meer melodie in “Storm Clouds” en dan “Obious” en hun hitje “Pace”. En hij gaf bij dat laatste nummer toe: ‘I fucked up some words in that song, but I was just emoting the moment. So what?’.
Halfweg geeuwde wel eens iemand even bij het zeurderige “Swept back” dat hij na vijf seconden onderbrak voor een lolletje met drummer Jeff, gevolgd door “Ship in the sand”, maar de manier waarop hij sterk en zwaar “The desert song No2” deed aflopen was indrukwekkend. “Signs” was dan meer wat opgedreven, maar met zijn ‘alltime favourite’ “Something” bereikte Sophia een eerste echt hoogtepunt.
Zijn tweede zou volgen als laatste bisnummer – na “Lost” (een ode aan zijn mama op het sterfbed) en twee oldies - met “The River song”, een ‘full band rock moment’ dat iedereen overspoelde in een golf van zwart geluid, fijntjes georkestreerd door een schimmenspel dat de lichtman magistraal tekende. Officieel het einde van een avondje Sophia in de AB, maar Robin had zich al laten ontvallen dat hij zich goed voelde (tot spijt van wij hem liever ‘sad’ bezig zag) en hij kwam terug. Met nog twee extra nummers. En de melding dat hij aan ‘zijn happiest tour’ ever bezig was, meteen echter ook insinuerend dat Sophia misschien wel zelf aan zijn ‘last breaths’ toe is. ,What’s gonna happen? I don’t know.’
Emo dus. Tristesse avant la lettre, met de ingesneden verhalen erbij. Dat Astrid die morgen bij een koffie en croissant flauw viel en hij in volle paniek niet besefte hoe hij het wegvallen van zijn vriendin zou moeten doorkomen. Stof genoeg voor een nieuwe, in zwartheid blinkende Sophia-song, als je het ons vraagt. Al kon die niet meer op het pas verschenen album ‘There are no goodbyes’, zowat het donkerste wat de getormenteerde muzikant tot nu al op muziek en papier zette. Komt er dus toch nog een vervolg ? Al was het misschien wel onheilspellend dat Robin het concert afsloot met de woorden ‘laat ons eindigen met de song waarmee voor Sophia alles begon’…
William Fitzsimmons: De zwaar bebaarde singersongwriter William Fitzsimmons mocht de AB inspelen en kreeg van Sophia zelf nog een bakje lof over zijn kaboutermuts gegoten. Niet verwonderlijk, want de zoon van blinde ouders schrijft en zingt even trieste liedjes vol weltschmerz van het puurste Goethegehalte. Maar…met vele knipoogjes tussen de songs door die heel grappig en nuancerend aandoen. En een sterke stem. Te volgen !
Play list Sophia: 1. The sea. 2. Birds. 3. A last dance. 4. Storm clouds. 5. Obvious. 6. Pace. 7. Swept back. 8. Ship in the sand. 9. The desert song No 2. 10. Sings. 11. Something. 12. I l leftyou. Bis1. Lost. Bis2: If only. Bis3. Oh my love. 4. The River song. Bis5: Heartache. Bis 6. So slow
Neem gerust een kijkje naar de pics onder live foto’s
Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel
Nederlands 
Français 
