25 jaar draaien deze Amerikanen reeds mee in het muziekcircus. En zeggen dat ze in hun beginjaren nog als ééndagsvliegen werden aanzien. Om dat jubileum te vieren doen ze een toernee en er is nu ook hun tiende album “Why You So Crazy”. Genoeg om naar uit te kijken dus.
Eerst kregen we Juniore als support. Dit trio uit Parijs bracht indiepop op synth, drum en gitaar. Waarom de gitarist een masker droeg was mij een raadsel en trouwens irrelevant in het totaalplaatje. Gelukkig was het muzikaal wel best genietbaar.
Daarna was het aan de hoofdact The Dandy Warhols. Aan beide zijden van het podium hing een tros met zilveren ballonnen in de vorm van 25. Een glitter zeil hing op de achtergrond. Er werd voorzichtig en smaakvol gestart met “Forever” (afkomstig van hun nieuw album) om dan over te gaan naar “If You Were The Last High”. Naar het einde toe kregen we ook nog hun laatste nieuwe single “Be Allright” te horen die goed stond tussen de gekende knallers.
Het concert werd langzaam opgebouwd en was een beetje zoals een diesel. Hier en daar werd een psychedelisch uitstapje ingelast. Alles klonk goed en professioneel.
De set bestond vooral uit nummers die terug te vinden zijn op hun verzamelplaat. Daarmee viel nog maar eens op hoeveel gekende tunes ze hebben. De zanger kunnen we niet meteen een entertainer noemen. Nee, dat kwam eerder van toetseniste/bassiste Zia die geregeld contact met het publiek maakte. Haar borsten ontblooten doet ze al lang niet meer en we zaten daar nu ook niet meteen op te wachten.
Het slot van het concert met de reeks songs van “All The Money or…”, “Be Allright”, “Bohemian Like You”, Everyday Should be a Holiday” en “Pete International Airport/Boys Better” zorgden voor een klein feestje vooraan in de zaal. De zilverkleurige ballonnen die in de zaal daarbij werden gedropt droegen daar ook aan bij.
Het was een heel fijne avond daar in de Roma , met fijne muziek. We werden niet van onze sokken geblazen maar het was zeker goed genoeg om onze batterijen weer op te laden. Ergens is hun muziek wel uniek te noemen.
Organisatie: De Roma, Antwerpen
De Brits klinkende Amerikanen van de Dandy Warhols hebben iets te vieren . Zij zijn al zo’n vijfentwintig jaar bezig. Ze hebben zelfs een nieuwe plaat uit ‘Distortland’ , die drie jaar na ‘This machine’ verschijnt; wat hen in de spotlight brengt en waaraan een tournee gekoppeld wordt . De band is het clubcircuit niet ontgroeid en in Nederland en in ons landje worden ze nog steeds goed ontvangen .
De band van Zia Mccabe en Courtney Taylor-Taylor is er eentje die een hobbelig parcours achter de rug heeft ; een muzikale carrière van ups & downs door het intensieve druggebruik en dito levensstijl . Hun sound ligt er natuurlijk ook wel voor iets tussen . Ze brengen 70s retro psychedelica, die zweeft , popt en rockt . Een ‘dopestory’ ..
Vanavond een goedgevuld Casino , een tevreden publiek dat kon genieten van wel twintig songs die een trouwe fanbase als (jonge) nieuwsgierigen bereikte.
Hun beste werk ligt al in die nineties en beginjaren 2000 met classics “Every day should be a holiday”, “Not if you were the last junkie on earth”, “Boys better”, “Bohemian like you” en “We used to be friends” . De laatste drie werden vanavond gespeeld en zaten dan ook in het tweede deel van de ruim anderhalf uur durende set. Ze klonken nog even aanstekelijk en zetten het publiek in beweging .
Door de jaren is het materiaal afwisselend als inwisselbaar geworden . Op hun platen zijn er altijd wel een paar leuke nummers. Er is de indruk dat het kwartet er twee gezichten op nahoudt, de aangename , alternatieve psychedelische kant en de commerciële, die enkele sfeervolle , ontspannende popsongs bevat. Daartussenin wat donker romantische ballads. Kortom , die elementen samen zijn het handelsmerk van de Dandy Warhols nu .
De openers “Mohammed”, “Crack cocaine ranger” klonken best lekker in het genre van de geestesverruimende middelen en hadden dat 70s rauw randje door de pedaaleffects , beheerst ingedrukt en nergens uit de bocht, overstuurd of gestoord. Lichtelijk aangenaam spacey vertier die de groepsnaam alle eer aandoet en ons meteen in de juiste stemming bracht .
”Get off” schudde ons wakker en toonde een gretig spelende rockband .De eerste nieuwkomers, het snedige “Pope Reverend Jim” en het indiepsychedelische “Styggo” konden concurreren . Die “Styggo” was een ideale met dit verlengd zonnige weekend …net het gevoel dat we het strand verlaten hadden met een onderkoelde cocktail , nagenietend van deze dag . Onderhuids waren er die kenmerkende repetitieve Feelies/Chills gitaarmotiefjes . Jawel dat eerste half uur hadden we een kwartet op z’n best .
Daarna hadden we een rits gewone nummers , niet slecht , niet goed , maar die ondanks het goede spel , onvoldoende raakten. “I love you” en “The last high” waren in deze reeks de beste nummers door de repetitief slepende opbouw en de fijne synthklanken . Die muziek riep op tot de verbeelding , zeker als je de toetseniste als een Bez van Happy Mondays ziet huppelen, dartelen met haar tamboerijn of rond haar keys ... Horny as hell …
De stem van Taylor-Taylor mag dan met de jaren wat zijn aangetast , die doorleefdheid geeft charme aan de nummers .
Met de klanken van het bekende “We used to be friends” , komen we toe aan een even schitterend slotstuk van sterkhouders “Solid , “Godless” en “Boys better” , die omgeven zijn van genietbare zweverige intro’s en outtro’s . Hier konden ze rekenen op een warme respons en zagen we heupwiegede bodies.
The Dandy Warhols waren goed , zondermeer , beetje schizoïde door de lekker wegdromende onthaastingstunes , niet van deze wereld, om dan te worden wakker geschud in deze dagdagelijkse realiteit door een directer poprockend geluid . De cirkel is rond - The Dandy Warhols hebben na al die jaren hun naam niet gestolen …
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/the-dandy-warhols-08-05-2016/
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/happyness-08-05-2016/
Organisatie: De Casino , Sint-Niklaas
Het was maar liefst de derde keer dit jaar, dat The Dandy Warhols present in België tekenden. Was de AB nog afgeladen vol en de tent op Feest In Het Park redelijk tot goed gevuld, dan liep de voorverkoop voor het optreden in de Vooruit wel erg moeizaam. Het werd bovendien verplaatst naar de Balzaal (cap. 400) en dan zag de organisatie zich genoodzaakt nog een laatste konijn uit de hoed to toveren: via de flash deals konden studenten voor slechts 5 euro binnen. Slim gezien. De zaal was plots tjokvol en schommelde de gemiddelde leeftijd rond 20.
Die jonkies konden hun min of meer leeftijdsgenoten van The Blue Angel Lounge aanschouwen. Hun naam hebben ze ontleend aan een New Yorkse club waar Nico veel optrad en het zou ons eerlijk gezegd niet verbazen moesten ze ook enkel omwille van dat feit gevraagd zijn door The Dandy Warhols.
De Duitse band maakte een zichtbaar nerveuze indruk en gaven aan, oh ironie, verrast te zijn dat er zoveel volk kwam opdagen op deze maandagavond. The Blue Angel Lounge zijn een bende hippe kippen die doen wat de meeste hippe kippen tegenwoordig doen: zweverige muziek maken. Al doen zij dit wel met wat shoegaze (die drummer stond recht! We moesten direct aan The Jesus And Mary Chain denken) en een vleugje postpunk (de zanger’s stem leek toch echt wel goed op die van Harry Mcveigh van White Lies). Ons écht beklijven deden ze niet, maar er zaten wel een paar sterke nummers tussen.
The Dandy Warhols dan. Zanger Courtney Taylor-Taylor (of was het nu Courtney Courtney Taylor?) kwam naar goede gewoonte het podium op met Star Wars T-shirt en sjakos. Ze waren nog maar begonnen of hét pijnpunt van de band werd blootgelegd: het vele touren heeft Courtney’s stem hard aangetast. Een sterke livereputatie hebben ze dus bijgevolg niet.
Op hun platen klinken ze nog scherp en snedig maar live laten ze het veelal afweten, jammer. Maar ondanks de stem- en technische problemen begonnen ze toch sterk met “Godless”, “We Used To Be Friends”, “Good Morning” en “Not If You Were The Last Junkie On Earth”, 4 van hun sterkste songs. Vervolgens nam het concert wel erg zweverige proporties aan (“You Come In Burned”, “Well, They’re Gone”) met songs waarin Courtney zijn stem niet al te veel moest forceren.
In principe was het een beetje als een snipperdag in de tour de France. Snel beginnen en vervolgens in slaap gewiegd worden. “The Last High”? Daar zijn ze nog lang niet aan toe, vorige week werd het concert in Berlijn afgelast en gaven ze extra concert in Amsterdam. Iets zegt ons dat ze dat niet echt een ramp vonden. Courtney vertelt terloops ook dat ze van een paar vrije dagen in Gent gebruik gemaakt hadden om het Gravenkasteel te bezoeken, vooral de vergeetput sprak tot z’n verbeelding. “That’s even crueler than what we did to the indians!”
En net op het moment dat je denkt dat het concentratiepeil in de zaal ver onder nul gezakt is, is daar dan plots de spurt. De wereldhit: “Bohemian Like You” schudde het publiek (weer) wakker. Van vele bands kan je zeggen dat hun bekendste nummers niet tot hun sterkste nummers behoren (een greep: The Clash-Should I Stay Or Should I Go, Blur-Song 2, Oasis-Wonderwall,…) maar voor “Bohemian Like You” en The Dandy’s gaat dat helemaal niet op, het is en blijft gewoon een bom van een song. Alzo klommen ze uit de (vergeet?) put waar ze in verzeild geraakt waren en dankzij “Get Off”, vuile rocker “Horse Pills”, “Boys Better” en toegift “Country Leaver” eindigden ze toch nog met een positieve noot.
Misschien moeten The Dandy Warhols eens beginnen denken aan een jaartje herbronnen. Indefinite hitatus-en, da’s nu toch in de mode? Het zou de stem van Courtney Taylor-Taylor alvast deugd doen.
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/fotos/the-dandy-warhols-26-11-2012/
http://www.musiczine.net/nl/fotos/the-blue-angel-lounge-26-11-2012/
Organisatie: Democrazy, Gent
Nederlands 
Français 
