15 jaar en 7 studio albums. Zolang heeft het geduurd vooraleer het uit Portland, Oregon afkomstige alt.countryfolk gezelschap The Decemberists eindelijk de podiumplanken van de AB heeft mogen kussen. Op zich al een kleine schande als je ziet hoe het jonge grut tegenwoordig aan amper een halve hapklare radiohit genoeg heeft om die zaal in een oogwenk te doen vollopen, maar nog groter was onze verwondering toen bleek dat frontman Colin Meloy en zijn gezellen in Brussel voor een halfvolle arena moesten aantreden.
Misschien heeft één en ander wel te maken met het wat ingewikkelde muzikale recept dat The Decemberists door de jaren heen hebben ontwikkeld en verfijnd, en waarin zowel ingrediënten uit pastorale folk, rootsy americana, lichtvoetige country en melodieuze indiepop verwerkt zitten. Hun jongste worp ‘What A Terrible World, What A Beautiful World’ is wat dat betreft niet enkel hun meest veelzijdige werkstuk, het is ook de eerste plaat van de groep waar cynisme zo duidelijk de boventoon voert.
In de epische opener “The Singer Addresses His Audience” kroop Meloy in de huid van de denkbeeldige popster die artistieke credibiliteit heeft ingeruild voor publieke adoratie, een scenario dat heel even niet eens ondenkbeeldig leek voor The Decemberists toen ze op de Grammy Awards in 2012 met “Down By The Water” nipt de duimen moesten leggen voor Foo Fighters als ‘best rock performance’. Deze potige countryrocker waar een groep als The Jayhawks een moord zou voor begaan en die op momenten zelfs naar early R.E.M. rook tekende ook in Brussel voor één van de vele hoogtepunten van de avond.
Aan de oppervlakte lijken The Decemberists een wat duf imago van foute country groep in foute donkere maatpakken te cultiveren, maar in werkelijkheid heeft de band met Colin Meloy een praatgrage entertainer in de rangen die lustig dolde met het Belgische publiek, en met de kleine schare Amerikaanse fans in het bijzonder. De man heeft klaarblijkelijk nooit kunnen kiezen tussen zijn drie grote liefdes: muziek, geschiedenis en literatuur.
Niet toevallig zijn verschillende van zijn songs dan ook geïnspireerd door historische gebeurtenissen of fictieve personages, en dat leverde in Brussel een paar tot de verbeelding sprekende songtitels op als “Grace Cathedral Hill”, “The Legionnaire’s Lament” of “16 Military Wives”.
Meloy is dan wel het gezicht én de spreekbuis van de band, toch etaleerden The Decemberists zich in de AB vooral als een hecht en vlekkeloos musicerend collectief. Toegegeven, de twee voor de gelegenheid meegetroonde achtergrondzangeressen lieten sommige nummers soms gevaarlijk dicht richting kleverige doo-wop afglijden en boden amper meerwaarde. Wel essentieel voor het theatrale geluid van de groep bleek de verbluffende virtuositeit van Meloy’s sidekick Jenny Conlee, die met sprekend gemak zowel keyboards, accordeon, melodica als xylofoon hanteerde. Aan zijn linkerzijde werd Meloy dan weer geflankeerd door gitarist Chris Funk die opgejaagd door de strakke ritmesectie voor de nodige rock’n’roll punch zorgde, maar even goed overweg kon met steel pedal of banjo.
Nogmaals, hoogtepunten legio in de AB, maar de strafste stoot die de zeven Amerikanen als collectief uit hun hoed toverden moet toch ‘The Island: Come and See/The Landlord's Daughter/You'll Not Feel The Drowning” zijn. Met dit ruim 10 minuten durende epos uit het concept album ‘The Crane Wife’ (‘06) voerde de groep een ware tour de force op waarin pastorale folk en prog een al even onwaarschijnlijke als avontuurlijke flirt aangingen.
Tot twee keer toe stuurde Meloy zijn makkers richting backstage, wat telkens een beklijvend solo moment opleverde. Midden in de set stak het verstilde “Carolina Low”, een van onze persoonlijke favorieten uit de nieuwe plaat waar de uitdrukkelijke knipoog naar alt.country godfather Townes Van Zandt meer dan waarschijnlijk voor iets tussen zit. In de encores stond de frontman opnieuw alleen op de planken, dit keer om met “Wonder” het schuldgevoel wat te temperen omdat hij de verjaardag van zijn negenjarig zoontje vandaag moest missen. “A Beginning Song” sloot de avond af zoals ie begonnen was: episch en groots.
En de moraal van het verhaal hoor ik U vragen? Wel, op basis van hun zonder meer meeslepende prestatie in een schromelijk onderbemande AB zat die reeds fijntjes verborgen in de titel van het jongste Decemberists album: ‘What A Terrible World, What A Beautiful World’.
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/serafina-steer-24-02-2015/
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/the-decemberists-24-02-2015/
Organisatie: Live Nation ism Ancienne Belgique, Brussel
Nederlands 
Français 
