The Libertines - Standvastige set van speels, ongedwongen Britse garagerock’n’roll

Een leuk, ontspannend, evenwichtig concert zagen we van de Britse Libertines , rond Peter Doherty en Carl Barât, toe aan hun tweede reünie in hun 25 jarige carrière. We kregen van deze vier veertigers speels, ongedwongen garagerock’n’roll te horen, die elkaar terug vonden en nu (uit)eindelijk op hun best en sterkst speelden!

Apart bandje toch, die Libertines, uit de Britscene; in een soort ‘je m’en fou’ reizen ze muzikaal doorheen de Engelse rijke muziekhistorie; ze gingen op de koffie bij The Jam, Ian Dury, Buzzcocks, The Clash en keken op naar een Supergrass, net vóór hen.
Kenmerkend voor Libertines zijn songs die soms nooit echt helemaal afgewerkt klinken, maar altijd bijzonder catchy, fris en spontaan klinken; rudimentaire, rauwe, venijnige rockers of prachtig sfeervol, rommelig, licht weemoedige nummers.
Ook vanavond kregen we anderhalf uur lang een backcatalogue die de bredere aanpak onderstreepte van een band die nu live goed voor de dag kwam, en gretig, gedreven, gemotiveerd speelde, genoot van elkaar en van de respons. Het was ooit anders, waarbij ze nogal wisselend, gedesinteresseerd bezig waren, zeker met de vroegere historiek van Pete, de spanningen met Barât enz. ; zelfs vorig jaar nog, toen ze één van de avonden op Cactusfestival beetje erbarmelijk afsloten.
Vier platen hebben we van deze ‘Young ones’, zo waren ze eigenlijk wel te zien op het podium vanavond, Pete als een gentlemen, Carl als de doorleefde rocker James Dean vs Sid Vicious, bassist Hassall met open bedrukt hemd de punkscene uitstralend, en tot slot Powell, die als het ware net terug was van een loopwedstrijd met z’n felle gele sportieve kledij.
Muzikaal nu … Er werd afwisselend geput uit die twee opzienbarende platen uit de nillies ‘Up the bracket’ en ‘Libertines’ en het binnenkort te verwachten ‘All quiet on the eastern esplanade’, die hun tweede reünie inluidt, en ons al wist te intrigeren met drie singles “Run run run”, “Shiver” en “Night of the hunter”. Sporadisch werd de set aangevuld met eentje uit 2015, hun eerste comeback met de plaat ‘Anthems for doomed youth’. Voldoende interessant muzikaal voer dus …

Barât en Doherty, hun sympathieke rommeligheid siert een beetje een rebelse punkspirit; het rockte, rolde, het kraakte, rammelde, het raakte, een aanpak van een ruwe bolster met een blanke pit, twinkelend, sprankelend, spaarzaam, sober, elegant en bovenal heerlijk genietbaar door het elektrische, akoestische tokkelende gitaarspel, de diepe, ronkende bas en de opzwepende, zwierige en zalvende drums.
Met doorbraaknummer “Up the bracket”, als opener, knalde het meteen, het Libertines credo bij uitstek, ruim twintig jaar backintime; overtuigend ging het verder met de  garagerock’n’rollende “Vertigo”, “Run run run” en “What became of the likely lads”. De zang van Doherty moest eerst nog wat z’n weg vinden, deze van Barât was direct ok. De zangpartijen vulden elkaar aan of wisselden elkaar af.
Het zat allemaal wel goed in elkaar en tekende een homogeen, evenwichtig optreden. De huidige single “Night of the hunter”, ondersteund van een tweede gitarist en weliswaar zonder die Morricone inslag, klonk zalvend, sfeervol.
Libertines hadden dus een fijne keuze gemaakt in hun materiaal en bleven bij de leest. Het recentere “Shiver”, “Mustangs”, “Heart of the matter” meten zich met oudjes “The boy looked at Johnny”, “The delaney”  en “What a waster”. De akoestische gitaar en mondharmonica konden af en toe eens worden bovengehaald op een “Music when the lights go out”, “Can’t stand me now” als op “Night of the hunter; onafgewerkt ruw, rammelend vs afgewerkt, subtiel melodieus; broeierig, extravert, ingenomen, zacht.
Al snel was op die manier het eerste uur voorbij. Het publiek was enthousiasmerend en dit straalde op het kwartet af, die hun publiek steeds hoffelijk dankte .
Er mag al veel gezegd en geschreven zijn over Doherty-Barât na al die chaos en spanning, het zijn twee muzikale genieën die elkaar hebben teruggevonden en met z’n vier vormen zij nu een hechte band.
De band is hier populair, de Fransen dragen ze op handen, misschien wel omdat Doherty, die sinds zijn Franse Puta Madres (met Frédéric Lo) avontuur (na Babyshambles en solo) zich momenteel in Normandië heeft gevestigd.
Het integer rockende “France” van Barât werd sterk onthaald in de bis, het spannende “Gunga din” volgde en met “The good old days”, opgewarmd door een ferme drumsolo en “Don’t look back into the sun”, kregen we twee kopstoten in doel.

Hier stond een Libertines op scherp en op hun best; de jaren op de teller zorgden voor spontaniteit, speelsheid, homogeniteit en standvastigheid. Dit was er eentje om te onthouden en in te kaderen van deze Libertines!

Organisatie: Aéronef, Lille

Margate, 2018. The Libertines kondigen aan dat hun passage op het Wheels & Finns Festival hun laatste optreden zal zijn van de reünietour die in 2014 in het Londense Hyde Park begonnen was. Hun degelijk derde album, “Anthems for Doomed Youth” (2015), het product van de comeback, was genoeg gepromoot en dus werd het tijd het rondtouren on hold te zetten en te werken aan een vierde plaat.
Baserend op hun voorgeschiedenis verbaast het niet dat The Libertines geen personen zijn die je te allen tijde op hun woord moet geloven, maar toch was het vreemd dat ze amper een jaar later een goedgevulde concertreeks aankondigden zonder enig nieuws omtrent die vierde plaat.
Geld nodig? Vermoedelijk wel. De band is volop bezig met een hotel te openen in het kuststadje Margate, hun nieuwe thuishaven. Met hun prioriteiten zit het alvast goed: de pub is al open, aan de slaapfaciliteiten is wel nog heel wat werk.
Naast de hotelbusiness is er ook nog The Puta Madres, Peter Doherty’s solo/hobbyproject. Doherty gaf al meermaals te kennen dat hij The Libertines nodig heeft voor het financieren van de band waarin hij - in tegenstelling tot bij The Libertines - de volledige vrijheid krijgt z’n chaotische zelve te zijn. Could be worse¸ om geld in te zamelen voor een comebacktournee met Public Image Ltd maakte zelfverklaard anarchist John Lydon ooit reclame voor een botermerk.

The Libertines debuteerden in 2002, wat hen ondertussen al old school maakt. Vorige week zag ik op Sonic City de new school aan het werk, met Shame en een resem andere bands die onder de brede noemer van de South London Scene geplaatst worden. Datzelfde Londen dat de uitvalsbasis van The Libertines was rond de eeuwwisseling. Er vallen naast de Britse hoofdstad ook nog andere paralellen te trekken, zeker. Zo waren The Libertines katalysator van een revival van de Britse indierock, in hun kielzog volgden later Arctic Monkeys en Franz Ferdinand.
Hun “anyone can be a Libertine”-credo kenmerkte hun optredens in de begindagen, geen barrière tussen band en publiek, alles mag. Ook Shame is de voortrekker van een recente nieuwe golf Britse gitaarbands, en hun optredens barsten tevens van de jeugdige branie. Maar waar de kracht van Shame onder meer ligt in hun down-to-earth-mentaliteit, hebben The Libertines altijd iets ongrijpbaars en anachronistisch gehad. Toen Pete en Carl de leeftijd hadden van de jongens van Shame waren ze vooral rare kwieten die dweepten met de romantic poets à la Keats, Wordsworth en Byron, en geobsedeerd waren door Albion, het oude Engeland dat zij een mythische invulling gaven.

De centrale vraag waarmee ik op 18 november richting het Koninklijk Circus trok was of er zich echt een wissel van de macht heeft voorgedaan. Heeft de new school de old school volledig verdrongen, en zijn The Libertines en hun charmante rammelrock verleden tijd?

Het antwoord op die drieledige vraag kan ik alvast verklappen. Dat is namelijk nee. The Libertines weten anno 2019 nog steeds hoe ze een publiek moeten inpakken. De aanloop naar het concert voorspelde nochtans niet veel goeds. Die was namelijk - vintage Peter Doherty - bijzonder chaotisch verlopen. Komt ie, komt ie niet? Amper een week voor hun optreden in Brussel werd Pete opgepakt voor het aankopen van cocaïne in Parijs. Achter de rug van z’n spitsbroeder Carl Barât die had benadrukt een drug free tour te willen. Pete was vrij snel weer op vrije voeten, om vlak daarna opnieuw gearresteerd te worden omdat ie iemand op z’n gezicht getimmerd had. Enfant terrible, ook nu hij veertig geworden is.
De chaotische aanloop bleek dus geen voorbode te zijn van een turbulent optreden. Hun doortocht in het Circus was opwindend, gedreven en bovenal opvallend strak. Dat had alles te maken met Carl Barât die er nauwlettend op toekeek dat de concentratie niet verloren ging. Liep ie gepikeerd door Pete z’n gevangenisperikelen? Moeilijk te zeggen, maar vanaf Pete aan het dollen sloeg (toen hij bijvoorbeeld vroeg of de ober van Chez Max voor wie hij kaartjes geregeld had ook binnengeraakt was), gaf Carl niet toe, en nam hij de teugels strak in de handen. Of zoals het weerklonk in hun opener: “let’s get straight to the heart of the matter.” No-nonsense, spelen godverdomme.
“Heart of the Matter” was het eerste van vijf songs uit de comebackplaat, waarvan “Fame and Fortune” en “Barbarians” ook netjes in het begin zaten. Vooral de andere twee die later passeerden, het door Clash-reggae beïnvloedde “Gunga Din” en het breekbare “Dead For Love” (in de bisronde), golden als hoogtepunten en konden moeiteloos hun voet naast het ouder werk plaatsen.
Het leeuwendeel van de set teerde op dat ouder werk, en al vrij snel bleek dat niemand daar echt om maalde: er werd meegebruld bij “What Became of The Likely Lads” en “Can’t Stand Me Now”, gecrowdsurft op de tonen van “Boys in the Band” en “Time For Heroes”, stevig gemosht tijdens “Horrorshow” en “Vertigo”, en vooral veel gejuicht telkens Pete en Carl een microfoon deelden. En akkoord, her en der werden een paar noten vals gezongen, en zat een gitaarlijntje ietwat scheef, maar dat bleef naar Libertines-normen mooi binnen de perken. Het maakte ook allemaal deel uit van de verdomd strakke onversneden punkset die, op rustpunt “You’re My Waterloo” met Carl aan de piano na, afgewerkt werd in een rotvaart.
Na een verschroeiend “Up The Bracket” verdwenen the likely lads, na een dik uur spelen, zonder enige bedanking in de coulissen, waar ze vervolgens minutenlang gezellig vertoefden. De lichten in de zaal gingen aan en uit, waardoor onduidelijkheid heerste of ze nog zouden terugkomen.
De bisronde kwam er wel degelijk, en opende met het wonderschone “Dead For Love”. Opnieuw nam Carl plaats aan de toetsen, en toen het einde van het nummer naderde kwamen de drie overige Libertines hem vervoegen rond die piano om in samenzang de laatste regels te brengen. Alsof ze wouden aantonen dat ze wel degelijk een collectief zijn, ondanks hun woelig verleden én heden.
Voor het tweede bisnummer, “What Katie Did”, vroeg Doherty wat “what on earth have you done, Katie?” was in de lokale taal. Even mengde hij zich zo in de communautaire kwestie door te vragen of in Brussel Frans of Duits gesproken wordt. “Flemish!” antwoordde iemand, waarna Pete zich wijselijk terugtrok. Het toont in ieder geval aan in wat voor losse sfeer de toegift werd afgewerkt, zo werd ook een flard uit het vergeten b-kantje “Dilly Boys” gespeeld, en moesten “What a Waster”, “Music When The Lights Go Out” en “The Good Old Days” (die wel degelijk op de setlist stonden) verrassend plaats ruimen voor een bijzonder stevige versie van “The Ha Ha Wall”. Het uitbundige “Don’t Look Back Into The Sun” was de gedroomde afsluiter, maar in deze bisronde was geen plaats voor conventioneel gedrag. The Libertines gooiden er nog “Bangkok” tegen aan, een b-kantje van de “Time For Heroes”-single. Een rommelig punknummer, maar het enthousiasme spatte er wel van af.

“Bangkok” was het einde van een vinnig optreden dat twee zaken demonstreerde: (1) dat de schending van hun belofte enkel nog te touren met een vierde album op zak hen gemakkelijk vergeven kan worden, en (2) dat hun charmante rammelrock geen verleden tijd is. Ook aan de vooravond van een nieuw decennium hebben Doherty, Barât & co nog steeds hun bestaansrecht, en dus zullen de new school bands de troon van de Britse indierock nog eventjes met die oude knarren van The Libertines moeten delen.

Organisatie: Live Nation