The Notwist - Een perpetuum mobile van veelzijdigheid en improvisatie talent
Met wonderbaarlijke albums als ‘Shrink’ (’98) en ‘Neon Golden’ (’02) op hun kerfstok kan de invloed van het in Munchen geboren The Notwist moeilijk worden overschat. Want zeg nu zelf, zonder hun ongrijpbare spielerei in de schemerzone tussen indie, krautrock en elektronische avant-garde pop haalden de post-‘OK Computer’ releases van Thom Yorke & co beslist niet de roemrijke status die ze nu genieten.
Na een radiostilte van ruim zeven jaar en bijna twee decennia na hun voorlopig opus magnum gaven de introverte Duitsers (ja, ze bestaan echt!) met ‘Vertigo Days’ opnieuw een teken van leven dat zowaar zonder schroom naast bovengenoemde classics kan prijken.
Zoals zovele albums raakte ook ‘Vertigo Days’ in het vervloekte coronajaar 2021 een beetje ondergesneeuwd, maar toch wist het immer creatieve gezelschap het momentum enigszins vast te houden met de vorig jaar verschenen live herwerking ‘Vertigo Days - Live From The Alien Research Center’. Altijd leuk voor thuis, dat wel, maar wie afgelopen vrijdag de weg vond naar De Kreun zal volmondig beamen dat The Notwist toch vooral een band is die je moet zien, horen én voelen. Broederpaar én oerleden Markus en Micha Acher laten zich tegenwoordig vergezellen van vijf erg veelzijdige muzikanten. Het zevental is gewapend met een uitgebreid instrumentarium, gaande van een draaitafel tot een trombone; een naamswijziging in ‘The Notwist Orchestra’ zou niet eens misstaan. Aandachtige toeschouwers, en dat waren er opvallend veel in Kortrijk, kwamen dan ook ogen en oren tekort om elke muzikale nuance te kunnen volgen.
Tijdens het eerste halfuur kijken de Duitsers voornamelijk in de achteruitkijkspiegel. Indierock parels uit de 90ies (“Another Planet”), 00ies (“One For The Freaks”) en 10ies (“Kong”) worden met een stevige trap op het gaspedaal de zaal in geslingerd. Acher & co laten ze allesbehalve klinken als een nostalgische herhalingsoefening, want aan elke oude song lijken nieuwe details te zijn toegevoegd. Nooit eerder hoorden we “Kong” binnenkomen als een cross-over tussen de kille strakheid van Joy Division, de noisy rafelrandjes van Dinosaur Jr. en de zoetgevooisde pop feel van Death Cab For Cutie. Rustpuntje “Pick Up The Phone” toonde voor het eerst de breekbare kant van de band. Tegen een achtergrond van stuiterende indietronica eisten de wanhopige vocals van Markus Acher tot helemaal achterin de bar de aandacht op, il faut le faire in tijden van cognitieve overprikkeling.
Pas wanneer een paar nummers van ‘Vertigo Days’ de revue passeren valt op welke muzikale metamorfose The Notwist de laatste jaren heeft ondergaan. Door het vertrek van programmer en indietronica architect Martin Gretschmann en de komst van multi-instrumentaliste Theresa Loibl klinkt de band ineens een pak menselijker en organischer. Gewapend met basklarinet, harmonium en ouderwetse synths sloopt Loibl met sprekend gemak het glazen plafond in het voormalige mannenbastion.
De nieuwe muzikale aanpak waar ook krautpop, freejazz improvisaties en trip hop invloeden zijn binnen geslopen betekent geenszins dat er wordt ingeleverd op experimenteerdrift. “Into Love / Stars” start als een intiem en krakkemikkig electro pop liedje, maar gaat halverwege over in een repetitieve Suicide trance modus. Tijdens de vooruitgeschoven single “Ship” wordt de afwezigheid van Saya, de helft van het Japanse avant-pop duo Tenniscoats, even efficiënt als creatief opgevangen door de sample machine.
The Notwist sloten hun zoveelste triomftocht op Belgische bodem af zonder crowdpleasing concessies. Prijsbeesten “Chemicals” en “Pilot” bleven in de kast, in plaats daarvan werden met “Gloomy Planets” en “Gravity” twee vergeten parels opgevist uit het voor de rest weinig memorabele album ‘The Devil, You + Me’ (’08).
Als klap op de vuurpijl volgde ook nog een nagenoeg onherkenbare performance art interpretatie van Cypress Hill’s “Illusions” waar de leden van voorprogramma (én streekgenoten) What Are People For? de show mochten komen stelen.
Met amper of gewoonweg geen pauze tussen de nummers had dit optreden veel weg van een perpetuum mobile waar het Duitse zevental hun heden en verleden on the spot lijken te remixen. Ineens moesten we terugdenken aan de spitsvondige flard Indeep die DJ Markus Acher eerder op de avond gebruikte om twee nummers aan elkaar te lijmen: “Last night, The Notwist saved live music from becoming a boring experience”.
Organisatie: Wilde Westen, Kortrijk
The Notwist - Sprookjes voor nooit opgegroeide volwassenen
Begin dit jaar bracht The Notwist het album ‘Vertigo Days’ uit, maar het is nog wachten tot februari 2022 vooraleer ze dat album live komen voorstellen in ons land. Ongeduldig als we zijn, wipten we zondag een paar kilometer over de Franse grens om onze Duitse indiehelden aan werk te zien in Le Grand Mix. Soms moet je echt niet ver reizen om in een compleet ander universum aan te belanden.
Een show van The Notwist heeft vaak veel weg van zo’n speeltapijt voor baby’s. Op elk moment en in elke hoek kan er plots wel ergens een verrassend geluidje opduiken. Nu eens een streepje sax of een bombardon, dan weer een sfeervolle marimba. Of een drummer die met een krauterige accuraatheid mepte alsof zijn en ons leven ervan af hingen. We voelden ons op een trip vol "oohs en aahs" voor de 99,99 procent die zich geen uitje met Elon Musk’s ruimtetuig kunnen permitteren. De rode draad doorheen die omzwervingen was ’Vertigo Days’, maar de broertjes Archer en co. plukten ook uit de vorige vijf albums (met doorbraakalbum ‘Neon Golden’ als zwaartepunt).
We hadden het gevoel dat de setlist niet was opgetrokken uit liedjes, maar uit hoofdstukken. Zo duurde de eerste brok van het concert twintig minuten, opgebouwd rond “Into Love”, “Exit Strategy To Myself” en “Kong”. Via het bescheiden hitje “Pick Up The Phone” - ook alweer twintig jaar oud - kwamen we weer terecht bij de nieuwe plaat. Oud en nieuw werk vloeiden vlotjes in elkaar over als waren het tijdloze sprookjes voor nooit opgegroeide volwassenen. Meer nog, tijdens de dubversie van “Oh Sweet Fire” waanden we ons in een kinderkamer met glow-in-the-dark sterrenhemel.
Markus Archer had als speelgoed ook wat plaatjes meegenomen. Zo floepten flarden “Last Night A DJ Saved My Life” of “Harder Better Faster Stronger” op de draaitafel. Niet dat The Notwist zo’n zijstapjes nodig had om de set bij de pinken te houden, maar zeiden we al niet dat er altijd wel ergens een onverwachte plotwending om de hoek loerde?
Aan de hand van een erg ruime selectie uit ‘Vertigo Days’ bewees de zevenkoppige band anno 2021 nog niets aan spanning te hebben ingeboet. Met drie songs uit 'Neon Golden' (2002) en 'Shrink' (1998) landde de tijdscapsule ergens rond de eeuwwisseling. Zestig kilometer verderop en drie kwartier later wreven we in Gent onze ogen uit en vroegen ons af of we alleen maar waanzinnig gedroomd hadden...
Op 17 februari 2022 staat The Notwist in De Roma te Antwerpen.
Pics homepag @Christophe Demunter
Met dank aan de bevriende website daMusic - Christophe Demunter)
Organisatie: Grand Mix, Tourcoing
The Notwist - Die Verdammte Spielerei
The Notwist
Vooruit
Gent
2017-02-16
Geert Huys
Ten tijde van het doorbraakalbum ‘Neon Golden’ (‘02) werd The Notwist net niet doodgeknuffeld door pers en publiek, maar de jongste tien jaar opereert de Duitse band toch vooral vanuit de luwte. Zowel de creatieve spil als het klankenpalet van het gezelschap is in al die jaren zo goed als onveranderd gebleven. Het introverte broederpaar Markus en Micha Acher bedient zich in de studio zowel van popmelodieuze indie als van kale elektronica, dus was het enkel een kwestie van tijd vooraleer The Notwist tot één van de belangrijkste exponenten van de zogenaamde ‘indietronica’ scene werd gerekend.
Minder bekend is dat de Achers & co, ondanks hun low-profile imago, ook op het podium lichtjes sensationeel mogen worden genoemd. Onze Duitse vrienden blijken dat eindelijk ook zelf te beseffen, want eind vorig jaar verscheen hun eerste reguliere live plaat ‘Superheroes, Ghostvillains + Stuff’ waarmee ze momenteel de Europese podia afdweilen.
In de behoorlijk gevulde concertzaal van de Gentse Vooruit was The Notwist voor de gelegenheid uitgebreid tot een zestal. Samen vormden ze een soort soundlab naar het model van LCD Soundsystem v2.0 dat vorig jaar een niets minder dan verbluffende rentree maakte op de Pukkelpop weide. Zowat de helft van de songs zoals iedereen ze kent vanop plaat onderging een duchtige makeover, waarmee de groep lijkt te willen aangeven dat hun oeuvre als een work in progress dient te worden gezien. Aanvankelijk leek de experimenteerdrift van het zestal nog niet bijzonder veel ruimte te krijgen. Het door een motorik beat voortgestuwde “Kong” had moeten tekenen voor een eerste hoogtepunt van de avond, maar werd jammerlijk gesaboteerd door een belabberde geluidsmix. Dit kleinood was verholpen tegen dat een knisperend “Pick Up The Phone” en het intieme kampvuurmomentje “The Devil, You + Me” aan de beurt waren, maar ook hier betrof het een eerder waarheidsgetrouwe reproducties.
Tijdens “This Room”, “Neon Golden” en “Run Run Run” leek het zestal zich eerder binnen de muren van haar sound atelier dan op een podium te bevinden. De Duitsers bedienden er zich van allerhande spielerei gaande van een DJ scratch unit tot een glockenspiel om elk van die songs volledig te reconstrueren tot een frisse remake van het origineel kwam bovendrijven. Diezelfde aanpak leidde tot hét hoogtepunt van de avond toen “Pilot” vakkundig werd vertimmerd tot een 10 minuten durende indiepoptechnodub trip. Je grootste ‘hit’ bijna onherkenbaar remixen: zoiets kan tellen als artistiek statement.
De back catalogue van The Notwist beslaat intussen drie decennia, dus is het onvermijdelijk dat de Duitsers tijdens een set van één uur en drie kwartier keuzes moesten maken. Zo ontbrak elk spoor van het bijna 20 jaar oude jazzy indie-electro meesterwerk ‘Shrink’, maar daar tegenover stond wel een brutale kennismaking met het venijnige oudje “Puzzle” (’95) uit de tijd dat de Achers Dinosaur Jr. on constant rotation hadden staan in hun repetitiehok.
Met maar liefst zeven songs op de setlist was ‘Neon Golden’ (’02) vanavond overigens het best vertegenwoordigd. “Trashing Days” en “Consequence” uit die plaat vormden samen een mistroostig coda van een avond waarop The Notwist zich in heel wat verschillende gedaantes liet bewonderen. Ideaal voer om festivalgangers met een eclectische smaak deze zomer naar één of andere intieme tent te lokken denken we dan.
Organisatie: Democrazy, Gent
De befaamde muziekmetropool Tourcoing heeft weer een toppertje weten te strikken om deze avond in de Grand Mix te spelen. Niemand minder dan The Notwist komt langs. Deze Duitse grootmeesters in indie-rock-tronica staan er nog altijd en met een nieuwe cd onder de arm hopen ze de Franse en Belgische harten te stelen. The Notwist is altijd blijven in de marge opereren. Geen grote radiohits, geen noemenswaardige airplay,... Toch zit de Grand Mix afgeladen vol voor deze charmante muzikanten.
Met een nieuwe cd onder de arm had ik verwacht dat er heel wat nieuwe nummers gingen gebracht worden. Op die nieuwe cd neemt de elektronica iets meer de bovenhand op de indie-rock. Daar waar het vroeger andersom was. Ik heb liever het oude werk (maar dat is persoonlijke smaak). Daarin worden de verhoudingen perfect behouden. Notwist is echter niet van plan om enkel maar het nieuw materiaal te spelen. We krijgen een hele lading oude nummers. Tussen al dat oude geweld houden de nieuwe nummers opvallend goed stand. Vooral “Run run run” en “Gravity” doen het zeer goed. Notwist typeert zich door hun perfecte verwevenheid tussen de elektronica en de indie. Op plaat slagen ze daar wonderwel in, maar live wordt het alleen naar beter. De set wordt perfect opgebouwd, net de langere (iets bombastische) songs achteraan. Als laatste nummer krijgen we dus “Gravity” te horen. Dan weet je al dat het goed eindigt.
Bij de bisnummers worden nog eens alle registers open getrokken. Een ware medley om de eerste bisronde mee af te sluiten met o.a. “One with the freaks”, “Pick up the Phone” en “Consequences”. En zo worden we al dansen de nacht ingestuurd. Om toch nog even te bedaren krijgen we nog het toepasselijke “Gone gone gone” voorgeschoteld. En nu terug naar huis.
The Notwist is Duits vakmanschap van de bovenste plank. En alhoewel ze er niet als typische rockers uitzien, laten ze het ons wel horen en voelen. En dat is uiteindelijk waar het om gaat.
Organisatie: Grand Mix, Tourcoing
Opener Nomad mocht vroeg op de avond al op aardig wat belangstelling rekenen. Het vierkoppige West-Vlaamse ensemble kreeg de gelegenheid om maar liefst 10 songs ten berde te brengen. Wanneer de frontman - wiens vocalen zich situeren op het kruispunt tussen de stembanden van Neil Young, Admiral Freebee en Jonathan Donahue (Mercury Rev) - er ooit in slaagt om zijn Frans bij te spijkeren, maakt Nomad misschien zelfs nog een kans op een heuse carrière bezuiden Tourcoing. Het publiek in Le Grand Mix reageerde in ieder geval dankbaar op de gevarieerde en toegankelijke muziek. Net als het vlot geserveerde West-Vlaamse bier smaakte deze groep dus naar meer.
Aan de volgende act, Lukid, wensen we weinig woorden vuil te maken. Gelukkig vertoefde ik in het gezelschap van enkele kenners die linken legden naar mij onbekende termen en namen als ‘boom bip’, het LEX-label en PREFUSE 73. Ik mag hopen dat Lukid een flauw afkooksel vormt van die referenties want zijn ongeïnspireerde show riep bij mij persoonlijk allesbehalve de neiging op om me tot kenner om te vormen. Wat sommigen er in zien om langer dan een half uur te staan gapen naar een in zichzelf gekeerde laptop-tovenaar is me een raadsel, maar bon, misschien lag dat aan het feit dat de reeds vernoemde West-Vlaamse brouwsels iets te veel naar meer smaakten…
Niet dat we huiverachtig staan tegenover een portie elektronica, integendeel zelfs! De hoofdact van de avond, The Notwist, slaagde er vanaf de eerste noten in om ons meteen een goed gevoel te geven door de elektronica zodanig te gebruiken dat er niet enkel letterlijk maar vooral figuurlijk “elektriciteit” opgewekt wordt. Tijdens de eerste vier nummers (waaronder beklijvende versies van “Pick up the phone” en “Where in this world”) kregen de gitaren een prominente rol toebedeeld. In de daaropvolgende vier nummers kreeg de elektronica de overhand maar o.a. “Sleep” en een middels een langgerekte outro beëindigd “Neon golden” bewezen dat het creatief aanwenden daarvan wel degelijk tot kippenvel kan leiden. Ook het met dub-invloeden gelardeerde “Pilot” maakte indruk. De reguliere set werd na het stevig gebrachte “Gravity” afgesloten met een adembenemende versie van “The devil, you + me”.
Uiteraard wilde het publiek meer en na enig aandringen kwam de groep terug voor een bisronde die van start ging met “One night with the freaks” (in een effectief freaky versie). Gul als ze waren, gooiden Markus Acher en de zijnen er nog een heerlijk “Consequence” bovenop. Als passende afsluiter koos men voor “Gone gone gone”.
We zagen na afloop heel veel tevreden (en mooie…maar dat kan alweder aan dat brouwsel gelegen hebben…) gezichten huiswaarts keren, The Notwist had immers volop geput uit de rijke voorraad die vooral hun laatste twee platen (“Neon golden” uit 2002 en “The devil, you + me” uit 2008) opgeleverd hebben. Wie vroeg de zaal verliet, had echter ongelijk want we hebben hier tenslotte met Duitsers te doen. Net als met “die Deutsche FußballnationalMannschaft” ben je nooit klaar met die mannen. Terwijl iedereen dacht dat het afgelopen was, sloegen ze in de extra time nog eens onverwacht hard toe. Ze deden dit gisteren met een broeierige versie van “Good lies”. In tegenstelling tot hun voetballende landgenoten presteerden ze echter sterk over de ganse lijn, er valt dus niet over te twisten dat ze van de eerste tot de laatste minuut constant een hoog niveau haalden. Iets wat van die FußballnationalMannschaft niet altijd gezegd kan worden, me dunkt…
Organisatie: Grand Mix, Tourcoing
Nederlands 
Français 
