Weinig volk vanavond in Petrol voor Under Byen, maar ieder nadeel heb zijn voordeel, je kon net voor het podium gaan zitten, zodat je het gevoel kreeg dat Under Byen in je woonkamer kwam spelen.  In april komt ‘Alt er tabt’ (All is lost), het vierde album van deze band uit Aarhus uit. Weg is de piano, aangezien Thorbjorn Krogshede, die vroeger alle songs schreef, de band verliet. In de plaats krijgen viool, cello en gitaar een prominentere rol, samen met subtiele percussie. Door het vertrek van Thorbjorn, hebben alle andere bandleden noodgedwongen de pen opgenomen. Het resultaat is een sobere, uitgepuurde sound, die na verschillende luisterbeurten zijn veellagigheid blootgeeft.

Zo rond halfeen betrad Under Byen het podium, met de cellist Morten Svenstrup, prominent vooraan, terwijl zangeres Henriette Sennenvaldt, in trenchcoat de personificatie van de Scandinavische femme fatale benaderend (of Isobel Campbell, indien je het wat Angelsaksischer wil), de veilige achtergrond opzocht naast bassiste Sara Saxild. Aanvankelijk kregen we vooral rustige, sfeervolle nummers, die omdat ze in het Deens gezongen zijn, een beetje exotisch maar vooral smachtend en melancholisch klinken. Aangezien ik geen woord Deens versta, ben ik eens gaan googelen of die teksten wel degelijk zo melancholisch zijn, of enkel zo klinken. Blijkt dus dat de teksten heel beeldend zijn, met impressies van de natuur, of taferelen in de stad, die voor de ik-persoon een psychologische betekenis hebben. Wat wel opvalt, is dat Henriette Sennenvaldt veel ingetogener zingt dan vroeger, de uithalen zoals we die van Bjork kennen zijn weg, en er is meer plaats voor samenzang met de bassiste. De kenmerkende zingende zaag werd ook maar in een nummer gebruikt, en we kregen ook maar een nummer uit hun doorbraak album “Det er mig der holder træerne sammen (It is me who keeps the trees together)”
Zo ergens halverwege, trad de percussie (xylofoon of marimba, ik haal die twee altijd door mekaar) meer op de voorgrond, en werd het tempo flink opgedreven, zodat het geluid in de buurt kwam van The Arcade Fire. De violist nam ook een deel van de zang voor zich, met een minder geslaagde grafstem, zodat je onbedoeld aan Fred Schneider (B52’s) of de schreeuwlelijkerd van The Sugarcubes moest denken. Van dan af werd het gaspedaal flink ingeduwd, gitaar en viool zorgden voor een flink stukje feedback, in kubistische rock ala Grinderman, aangespoord door het ophitsende tempo van paukestokken of koebellen, wat uitmondde in een grote apotheose, een orkaan van feedback en distortion, die ons lichtjes verdwaasd achterliet. Under Byen’s intieme explosies mikten recht in de roos vanavond.

Tape Tum is opgebouwd rond de broertjes Dousselaere, die ook in The Violent Husbands actief zijn, die nummers brengen in het Engels en het Westvlaams - “Boeren van vroeger” met veel humor. Tape Tum is subtieler, rijk gearrangeerde pop opgebouwd rond de twee keyboards, en met een prominente rol voor de trompet. Bij momenten, had het wel iets van The Cinematic Orchestra (de blue notes), of van de clevere alternatieve pop van Dead Man Ray, maar dan met een electro-sausje. Interessante kennismaking met een nieuwe Belgische band.

Post war years is een Londonse band, sinds 2008 actief, die een album uit hebben ‘The greats and the happening’,waarin ze elektronica en indiepop versmelten, een beetje zoals Friendly Fires of Passion Pit. De jongens gaven een heel korte set, ze waren langer bezig met het opstellen van de instrumenten, met flink wat speelse punkfunk invloeden.

Organisatie: Petrolclub, Antwerpen

’Eigenzinnigheid en experiment troef op Deense nacht’

Denemarken staat al jarenlang garant voor een van de meest inventieve en verfrissende muziekscènes binnen Europa. Beperkt door een kleine thuismarkt slaagt dit land er bovendien in om haar meest belovende bands succesvol te exporteren naar het buitenland. Zo strijkt op 26 november 2009 al voor het derde jaar op rij een rits veelbelovende Deense groepen neer in de Ancienne Belgique in het kader van ‘Spot On Denmark’. De ‘Danish Night’ in de Botanique bleek méér dan een opwarmertje te zijn.

Our Broken Garden
Bij onze aankomst in de Orangerie stierven juist de laatste woorden van singer songwriter Mads Langer weg. Het publiek in de zaal applaudisseerde beleefd en langdurig, waardoor we ons voor de zoveelste keer voornamen om de volgende keer toch wat vroeger te vertrekken thuis.
Crisis of niet, ieder jaar staat Denemarken bovenaan het lijstje van meest ontwikkelde landen in de wereld. Maar zoals Our Broken Garden klonk moet het leven er geen lachertje zijn. Reden daarvoor waren de prominente, melancholische cello en orgel die door ieder nummer spookten.  Bovendien wist ook gitarist Sören Bigum weinig vrolijke noten uit zijn treurig galmende instrument te toveren.
Nu, een gezonde dosis melancholie en zwaarmoedigheid is op zich geen enkel probleem. Sommigen durven er zich zelfs graag in wentelen, zeker wanneer de bladeren van de bomen beginnen te vallen. Een plaat als ( ) van Sigur Rós tovert ook niet direct een glimlach op je gezicht. Maar terwijl de nummers van deze IJslanders er stuk voor stuk in slagen om te overdonderen en te overrompelen, bleven die van hun voormalige kolonisatoren hopeloos in het luchtledige zweven. Enkel “When Your Blackening Shows” van het gelijknamige debuutalbum (verschenen op het uitstekende “Bella Union” label) wist echt te beklijven.
’Traag’ lijkt nog het beste woord om dit optreden te omschreven. Niet voor niets proberen platenverkopers deze groep aan de man te brengen onder het hokje ‘slowcore’. Drums of enige vorm van percussie waren nauwelijks aanwezig in de set, zodat het optreden futloos voortkabbelde naar het einde. Dat leek ook zangeres Anna Brönsted te beseffen. Tot twee keer toe verliet de frontvrouw met haar etherisch stemgeluid de piano om een draagbare drumcomputer te omgorden teneinde wat extra ritme en schwung in de set te pompen. Maar in combinatie met haar ABBA-achtig blauw mantelpakje, mikte dit eerder op de lachspieren dan op de heupen. Nog een geluk dat ze er ook zelf konden om lachen.

Under Byen
Een pak snediger en gevarieerder ging het er aan toe tijdens Under Byen (spreek uit: ‘Oh’nah Boon’, betekenis: ‘Below The City’). Geniet deze 8-koppige, multi-instrumentele band in thuisland Denemarken een ware cultstatus, dan blijft Under Byen in België tot op vandaag nog steeds een goed bewaard geheim.
Met ieder nummer dat verstreek werd steeds duidelijker hoe jammer dit wel is. Bijna anderhalf uur lang musiceerde Under Byen op het scherpst van de snee, waarbij geen enkel nummer klonk als het voorgaande. Een genrenaam, laat staan muzikale invloeden, op deze muziek plakken lijkt onbegonnen werk, al komt een kruisbestuiving van Tortoise, Motorpsycho, Mercury Rev en Björk misschien nog het dichtst in de buurt.
Under Byen stond op het podium met de attitude van een experimenteel jazzcombo, maar was er niet vies van om haar nummers op sleeptouw te laten nemen door een stuiterende hiphop beat of donkere oorden op te zoeken aan de hand van een huilende elektrische zaag of dreigende violen. Maar, die ingebakken hunker naar experiment zat een goede melodie nooit in de weg, wel in tegendeel!
Percussioniste Stine Sörensen mepte tijdens “Den her sang handler om at få det bedste ud af det” en  “Af samme stof som stof” op een smeedwerk van metalen buizen en ketels als betrof het een toegangsexamen voor plaatslager in de hoogovens van Arcelor Mittal. Voeg daar nog de bedwelmende, poëtische lyrics van zangeres Henriette Sennenvalt aan toe en je begrijpt dat het moeilijk was om niet overstag te gaan voor deze eigenzinnige band. Vraag ons trouwens niet wat de songtitels betekenen, bijdragen tot de ongrijpbaarheid van de muziek deden ze alleszins.
Het concert is de Botanique was het laatste van een Belgisch vijfluik in verschillende cultuurcentra. De kans dat Under Byen volgende keer met haar binnenkort te verschijnen nieuw album voor uitverkochte stadia speelt in ons land lijkt eerder klein. Daar was het concert te grillig en te eigenzinnig voor. Maar ons hoor je niet klagen. Dit is een band die je liefst wil koesteren en niet met teveel mensen wilt delen. En die je vooral zo vlug mogelijk opnieuw aan het werk wilt zien.

Organisatie: Botanique, Brussel