Vive La Fête - Vive la Fête mag nooit met pensioen gaan
Vive la Fête + Baby’s Berserk

Vive la Fête is al meer dan 25 jaar één van de sterkste bandformules van Vlaanderen. De mix van electroclash met de ietwat naïeve en tegelijk licht erotische lyrics in het Frans, veroverde al zowat de hele wereld. De periode dat ze met hun singles vlot de nationale radio’s haalden is dan misschien voorbij, het publiek is hen nog lang niet vergeten. En niet enkel in Vlaanderen worden ze nog aan de borst gedrukt. Hun recente tournee bracht hen onder meer naar Nederland, Duitsland en Frankrijk. Wij gingen in de Franse stad Lille om een flinke dosis energie op te doen.

De l’Aéronef in Lille is natuurlijk ook een klein beetje Vlaams grondgebied. Voor heel wat Vlamingen is dit dankzij de E17-snelweg niet eens zo ver rijden. Er werd dus wel wat Nederlands gesproken in de zaal, hoewel het grootste deel toch uit Frankrijk leek te komen.

De programmatoren van de l’Aéronef hadden zelf het voorprogramma voor Vive la Fête gekozen en dat was het nog niet zo bekende Baby’s Berserk. Deze electroclashband komt uit Amsterdam en draait voor een deel rond frontvrouw Lieselot. Zij zingt en speelt af en toe bas en synths. Live wordt de band vervolledigd met Mano (synth/gitaar) en Eva (synth/backings). De bands kenden elkaar nog niet voor deze show, maar er zijn wel meer overeenkomsten dan de energieke electroclash die beide bands brengen. Beide bands putten bijvoorbeeld deels uit de postpunk en hebben iets met mode. Vive la Fête werd bejubeld door mode-icoon Karl Lagerfeld en heeft altijd bijzonder veel aandacht besteed aan hun looks op het podium en in het artwork van de releases. Ook de dames van Baby’s Berserk maken een statement met hun podium-outfit en hebben onder meer een coole handtas als merch.
De muziek van Baby’s Berserk wordt al eens omschreven als de discoversie van postpunk. Dan toch de 90’s Eurodisco-versie, denk ik dan. De beats pompen hard en enthousiast en de vibe is die van vrolijk en uitermate dansbaar. Lieselot is op het podium niet de uitgesproken wulpse tijger die Els van Vive la Fête is, maar haar signature dancemove wordt steevast op applaus onthaald. Het Franse publiek vindt het allemaal bijzonder leuk en op de voorste rijen wordt al na een paar nummers meegedanst. Een paar zaken heeft Lieselot misschien niet goed ingeschat. In Frankrijk spelen en je in het Engels verontschuldigen dat je kennis van het Frans niet verder gaat dan ‘bonsoir’, dat is wat flauw. En als ze tegen het einde van de set aan van het podium het publiek in wil, blijkt het hekken van de fotopit een onneembare hindernis, met haar hoge hakken en korte jurkje. Maar de Fransen waarderen het gebaar.
Muzikaal putte Baby’s Berserk in Lille vooral uit hun vorig jaar verschenen debuutalbum, met prima versies van “Eat Your Dollar”, “Rum ’n’ Kola”, “Accessoires” en setafsluiter “Dancing With The Fish”. Dat laatste klonk in de l’Aéronef echt als een anthem en zette de voorste helft van de zaal in lichterlaaie. Wie zich ook maar half overgeeft aan Baby’s Berserk, is voor goed verloren.

Een leuke, verrassende support die de zaal op temperatuur bracht, dat hadden de programmatoren van de l’Aéronef dus al goed ingeschat. Maar het enthousiasme van het Franse publiek kon nog enkele niveaus hoger. Als Vive la Fête op het podium stapt en “Nuit Blanche” inzet, gaat er een golf van enthousiasme, liefde en herkenning door het publiek. De fans zetten het spontaan op een dansen en de handen gaan meteen in de lucht. Vive la Fête heeft gekozen om te starten met een spervuur van hun hitsingles, met ook nog “Tokyo”, “Schwarzkopf”, “Hot Shot” (met een scheut “Shoot Your Shot” van Divine erin) en “Liberté”. Daarna volgen een reeks nummers die geen single geweest zijn, maar tegen dan zit het publiek al lang in de greep van deze Vlaamse band. De hele zaal danst en zingt elk woord mee.
Live is Vive la Fête een goed geoliede machine, met een fragiel evenwicht tussen elektro en rock. Iedereen is nodig voor het geheel en iedereen krijgt zijn moment de gloire, maar het is toch vooral zangeres Els die de aandacht naar zich trekt. Haar bindteksten zijn al net zo naïef en spontaan als sommige van de lyrics en de Fransen houden van dat licht exotische Vlaamse accentje in haar Frans. Ze danst sensueel alsof ze als tienermeisje alleen op haar slaapkamer staat, haar heel brede glimlach werkt aanstekelijk en je ziet aan alles dat ze gewoon heel graag op een podium staat. De liefde tussen haar en gitarist (en partner) Danny spat er ook nog steeds van af. Best opmerkelijk. Hoeveel showbizz-koppels houden het meer dan 25 jaar met elkaar vol. Bij Danny en Els zie je op het podium dat hun wederzijdse liefde niet gespeeld is (of anders kunnen ze beiden als acteurs aantreden).
Vive la Fête werkt in de l’Aéronef netjes naar een stomende en kolkende finale, met een lange versie van “Touche Pas”, “AC”, “Everybody Hates Me” en “Jaloux”. Live krijgen die allemaal een iets ruwere en uitgesponnen versie.
Na het afsluiten van de reguliere set schreeuwt de hele zaal om een bisronde en die krijgen ze, te beginnen met een doorleefde en extended versie van “Maquillage” en een hartstochtelijk “Noir Désir”. De keuze voor “Popcorn” als enige echte cover in de set/bisronde is opmerkelijk. Ze hebben die song uit 1969 helemaal naar hun hand gezet, maar Vive la Fête heeft zoveel goede covers gemaakt, die misschien nog meer verdienden om in deze ‘Greatest Hits-setlist’ te staan. We denken zo uit het hoofd aan hun versie van “Horror Movies” van de Bollock Brothers, “Devenir Gris” (hun vertaling van “Fade To Grey” van Visage), “Alexandrie, Alexandra” van Claude François, “Stroom” van Arbeid Adelt!, “Porque Te Vas” van Jeanette, “Voyage Voyage” van Desireless, “Vivre Sur Video” van Trans-X, … de lijst is lang. Maar kijk, onze gebeden werden verhoord. Als tweede bisronde kreeg Lille een lange versie van “2005” die uitmondde in een halve cover van “Psycho Killer” van de Talking Heads.

Vive la Fête verwent de fans reeds sinds 1997 met dansbare, hitsige en vrolijke elektrorock. Laat deze band nooit met pensioen gaan, want we hebben dit shot van adrenaline en positiviteit minstens één keer per jaar nodig.
Een wereld zonder Vive la Fête (en Baby’s Berserk) zou maar grijs en saai zijn.

Neem gerust een kijkje naar de pics
Vive La Fête
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5940-vive-la-fete-11-04-2024.html?Itemid=0

Baby’s Berserk
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5939-baby-s-berserk-11-04-2024.html?Itemid=0

Organisatie: Aéronef, Lille

Vive La Fête - Al 25 jaar explosief in feestjes

‘Het zilveren jubileum van Vive la Fête, dat vraagt om een stroomstoot als gift’, moeten Danny Mommens en Els Pynoo gedacht hebben. In Brugge gaf de iconische electro band al hun energie aan hun publiek.

De band schoot uit de startblokken met een banger van jewelste: “Nuit Blanche” is een soort Lio on steroids. De band bewees zo meteen niet alleen op de nostalgie te teren, ook vandaag klinkt Vive La Fête nog relevant. “Tokyo” heeft dan weer wat meer vibes van Soulwax en de echte technokant van de band. Sowieso zijn Danny en Els nooit vies geweest van wat herhaling in hun sound. De hits van album ‘Grand Prix’ moesten dan nog komen. Met “Hot Shot” toonde Els – op blote voeten – zich een eerste keer van haar meest kirrende kant, geflankeerd door de springende riedels van de keyboards. Die waren trouwens doorheen heel de set on point, en leken bij elk nummer weer een versnelling hoger te schakelen. Danny pakte voor het eerst de leiding in het Duits bij “Quatsch”, Els timede haar tralala’s en jaja’s perfect. Ook “Liberté” en “Exactement” hadden een ongelooflijke elegantie en stijl in zich. Alsof het de receptie was vooraleer de echte zwijnerij kon beginnen. Zwevende deuntjes in een saus van keys, op een bedje van strakke baslijn.
“’t Is hier warm wi!”, leidde “Touche Pas” in. Met de energie dat Pynoo in de show steekt, konden we dat zeker geloven. Ook in het publiek zagen we ettelijke pareltjes zweet lopen, gepaard met enthousiaste danspasjes. Daarna was het nog eens tijd om Danny de lead te geven bij “Everybody Hates Me”. Een nummer dat we op de plaat altijd wat platjes leken te vinden, kreeg live echt wat rock ’n roll in de set te brengen. Els Pynoo voelde zich wat belachelijk bij het roepen van de aah’s en ooh’s, maar ‘als David Byrne van Talking Heads dat doet, dan durf ik dat ook’, verdedigde ze zich. Het was de intro voor de explosie van het feestje. Met “La Verité” en “AC” werd het publiek opgezweept. Zeker die laatste kreeg iedere keer een extra couche of versnelling, waardoor het extreem dansbaar werd.
En nog had Vive la Fête er nog niet genoeg van. Het tandboor-introotje leidde bisnummer “Maquillage” in. Tussendoor wat tetris tonen en dreunende beats, gepaard met Els die haar zangtalent nog eens extra in de verf zette door op het einde de toon ellenlang aan te houden. Meteen volgde “Noir Désir”, waardoor ze zichzelf geen rust gunden. De screams van Pynoo zinderden en ze haalde er zelfs de ukulele bij.
Als afsluiters kregen we een heerlijke cover van “Popcorn” en “2005”. Met een kleine elektroshock werden we weer buiten gestuurd.

Vive La Fête verloor duidelijk nog geen pluimen, zelfs na 25 jaar kregen we nog kriebels in onze buik.

Neem gerust een kijkje naar de pics
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/5772-vive-la-fete-01-03-2024.html?Itemid=0

Organisatie: Sound & Vision (ism Cactus Club, Brugge)