Wellens & Arnoeld, dat is drie keer Wellens en één keer Arnoeld. Het is het project waarin Jan Wellens en Roland Arnould van de Nederlandstalige 70’s band Magenta elkaar terugvinden. Jan Wellens is voorts bekend als begeleider van Wannes Van de Velde, Arnould als lid van De Bende. In deze nieuwe band wordt dit duo aangevuld met Stefan Wellens (Aranis, Forbidden Ensemble, Mairan) en Karen Wellens. Gastmuzikanten zijn drummer Filip Van Laer (Skadillacs, BlissCraft, Human Jukebox) en de Amerikaanse trompetspeler Jon Birdsong (Beck, Calexico, dEUS, …), op “En We Blijven Proberen”.
Het resultaat is moderne, eclectische jazzpop met in de vocalen een hoog retrogehalte. Roland Arnould kan zijn leeftijd niet verstoppen, niet in zijn zangtechniek en intonatie, niet in zijn woordkeuze en onderwerpen en niet in de emotie die hij in zijn teksten legt. Er zijn op het album ‘Kom Terug’ een paar songs die met twee voeten in vandaag staan, maar net iets te vaak is dit een update van de jaren ’70 en ’80. Alles komt terug?
Dat klinkt misschien negatiever dan nodig. Arnould haalt bij ons – alleen al met zijn stemtechniek - herinneringen boven aan de jonge Herman Van Veen en aan Ramses Shaffy. Zijn teksten zijn inhoudelijk waardevol (vluchtelingen, vergankelijkheid, racisme, …) en overstijgen de murmelende navelstaarderij van de jongere generaties. Maar hij trekt het laken net iets te veel naar zich toe en dan blijft er niet altijd genoeg plaats en tijd over voor de vele talenten van de familie Wellens. De strenge hand van een externe producer had dat evenwicht misschien beter kunnen bewaken.
Wellens & Arnoeld zit als project vol beloftes, maar kan die niet allemaal waarmaken. De mooiste songs zijn voor mij “Ga Dan”, “Altijd Welkom” en “Mooier Dan Ooit”. We hopen dat het niet bij dit ene album blijft. Wellens & Arnoeld mag zeker terugkomen.
https://wellensarnoeld.bandcamp.com/album/kom-terug-2
Arno, hommage with special guests - Hommage en honneur, een emotionele hommage met bevriende artiesten
Arno, hommage with special guests - Een eresaluut om U tegen te zeggen, een emotionele hommage met bevriende artiesten, die zijn laatste levenswens hebben vervuld. De man, zijn muziek en zijn solidariteitsgevoel werden omarmd. Elkaar verbinden daar ging ‘t em om. Die ‘lonesome zorro’ is nooit alleen, Godverdoeme!
Tweemaal een uitverkocht AB , tweemaal een uitverkocht Kursaal. Het waren zijn thuishavens, het multiculturele Brussel voor de samenhorigheid, de inspiratie, het nachtleven, Oostende z’n heimat, voor de mussels en om uit te waaien. De muziek was het bindmiddel in het leven van ‘le plus beau’ en was de heling in zijn de strijd tegen pancreaskanker , die hij in april 2022 verloor op 73 jarige leeftijd.
De nalatenschap van Arno is groot. Een pak artiesten eerden zijn werk tijdens z’n carrière en in deze vier concerten. Muziek die iedereen samenbrengt en diverse emoties loslaat. Een hommage en honneur, elk met zijn eigen kijk.
De hommage kreeg vaste vorm met Arno’s rechterhand Mirka Banovic en manager Cyril Prieur.
Een onvoorwaardelijk respect en liefde voor de man. In Oostende hadden we o.m. Wim Opbrouck, Stef Kamil , Stijn Meuris , PJ De Smet, BJ Scott, Zwangere Guy, Marie-Laure Béraud, Melanie de Biasio, z’n TC Matic Serge Feys - JM Aerts en de Charles et les Lulus kompanen Roland (Van Campenhout) en Ad Cominotto.
Ze brachten Arno in al z’n menselijke en muzikale gedaantes, van Tjens Couter, TC Matic , de projecten Charles et les Lulus, Charles Ernest, Subrovniks en Arno solo, in ‘t dialect , in ‘t Frans in ‘t Engels , in ‘t … . In al die nummers voelde je de aanwezigheid, de adem van onze nachtburgemeester, die innemend, somber, alleen, maatschappijkritisch, positief, extravert; swingend kon zijn en een ‘je m’en fou’ uitstraalde .
Twee en een half uur lang werden we meegevoerd in de wereld van Arno. De set startte met een video, Arno aan zee in Oostende, met het opschrift ‘Vive les moules , leve de mussels’ . Begin er maar aan …
Een sterke begeleidingsband , mag gezegd worden , die het oeuvre van Arno in al z’n aspecten meesterlijk overtuigend speelde.
“Le java” was meteen een sterke opener van Pieter-Jan, dwingende , broeierige, groovende, smachtende funkende rock van TC Matic, met enkele meesterlijke PJ-kreten op z’n Arno’s . De kronkelpasjes van de danseressen op het podium gaven het nog meer elan. Black Box Revelation frontman Jan Paternoster behoudt die spannende intensiteit met oudjes “I can dance” en “With you”. Wat een songs van Tjens Couter en TC Matic, die al die jaren overeind blijven. Verdomd, wat was dat toen origineel! Paternoster hitst het publiek op met deze opbouwende springerige rockers in de openingsfase. Belpop ten top! We mogen intussen het breekbare “Mourir à plusieurs” niet vergeten van één van de ex-partners, ML Béraud .
Hier werd reeds diep gegaan, het klonk hectisch, chaotisch, hyperkinetisch als ontroerend, pakkend, geordend.
“Marie tu m’as (Marie Thumas)” uit het ‘Ratata’ album van 90 (we vinden het ook terug op het ‘A la française’ album) klonk sfeervol, intrigeerde met de keys en deed ons even afkoelen. Het was de voorzet naar Wim Opbroucks bijdrage, die een positive vibe verwezenlijkte op “Je veux nager”, “Tango de la peau” en “Vive ma liberté” ; een heupwieg , een swing door accordeon, de grappige interventies en enkele gevatte tunes als o.m. de skareggae van Selector’s “On my radio”, zorgden voor de nodige ambiance en een feestgevoel.
Gas wordt teruggenomen op “Dans mon lit”, gezongen door Patricia Kaas , de song is nachtelijk getint , donker, sfeervol , sensueel.
We worden steeds heen en weer geslingerd in stemming op deze hommage , wat de set nu net spannend en creatief houdt. Je kan je voorstellen hoe Arno zich voelde en zich uitleefde op verschillende momenten . Op doorleefde wijze krijgen we de klassieker “Lonesome zorro”, ook al van ‘Ratata’ door Stef Kamil, hier worden danspasjes gewaagd op het semi-akoestisch gitaargetokkel. Mooi overtuigend terug.
De blues is geworteld in het hart van onze Arno. Letterlijk schuimt mans Oostendse Bonsoir op het Charles et les Lulus project uit 91 met Roland en Ad Cominotto. Roland, bijna tachtig, heeft nog niet teveel in vocals ingeboet en is een gitaarvirtuoos zoals onze Toots op mondharmonica. Deskundig wordt hij op het podium gebracht en samen met Ad op accordeon/piano stappen we de nachtkroeg in Na het kroeglied “Drink till I sink” is BJ Scott van de partij, die op voortreffelijke wijze “Ants in my tea” mee zingt. Het geeft dit intens bezwerende, groovy, swampy nummer nog meer zeggingskracht. BJ Scott ontpopt zich als een diva op diverse nummers tijdens deze set , “Dancing inside my head” (uit ‘Idiots savants’ (93)), kon eigenlijk niet ruwer zijn; iets verderop kregen we het gedreven “The jean genie”, een duet met Pieter-Jan, dat buigzaam inspiratiebron David Bowie eert. En ja, vergeet nog het chanson-getinte “Ils ont changé la chanson” niet , met een smaakvolle kermistune, samen met Stephan Eicher; wat ze ook deden met deze song , het Engels en het Frans kruisen elkaar perfect.
In deze hommage gaan de begeleidingsband en de artiesten breed en geven een eigen, unieke kijk aan het materiaal o.a. Stef Kamil is er terug met eentje van TC Matic, “Living in my instinct” uit het fel gerespecteerde ‘Choco’ album (83), het gromt, knarst, tintelt, sprankelt door de diepe en snedige instrumenten; het donkere “Elle adore le noir” wordt rijkelijk gekleed door de zegzang van Melanie de Biasio, de kronkelende gitaarlicks, de diepe bas, de droge drums en de aanzwellende keys.
We halen nog terecht het muzikaal krachtvoer aan met Stijn Meuris, “The parrot brigade” en “Ha ha”, die de sleutel Feys - JM Aerts van TC Matic compleet maakte.
Wat een boeiende wisselingen steeds. Het hoofdstuk ‘Vivre’ omhelsde de laatste jaren van onze man, “Take me back” was intiem, emotioneel, pakkend door Patricia Kaas gezongen. Arno waakte over “Les yeux de ma mère”, sober, broos, elegant, enkele begeleid met Serge Feys op piano. We moesten hier even op adem komen.
De video ‘solo gigolo’ van een moegestreden Arno leidde ons naar de laatste weken. “Il est tombé le ciel” klonk nog gevoeliger door ex-partner ML Béraud. Meer dan tijd nu om opnieuw uit die gevoeligheid te stappen en in vuur en vlam te geraken met enkele classics als eindsprint: “Viva boema (Stijn Meuris) die ontaardde in noisepop, “Putain putain” (Zwangere Guy), “Oh lal la la” (Stef Kamil) en “Les filles du bord de la mer” (Opbrouck-Caminotto), songs met een meezinggehalte, die de samenhorigheid sterken en het multi-culturele binden. Hier kon het publiek zich eens volledig laten gaan. Al de guests kwamen het podium op en maakten een terechte buiging naar hun grootmeester op het grote scherm achter hen.
Arno zal erg tevreden zijn van wat hier vanavond twee en half uur werd gebracht, wat een diversiteit en creativiteit, een aanhoudend balanceren tussen innemendheid en extravertie, tussen Brussel en Oostende, een ‘lonesome zorro’ die nooit alleen is , godverdoeme; leve de mussels, vive les moules. We hebben het geweten. Schitterende hommage!
Organisatie: Kursaal, Oostende
Heel wat fans keken reikhalzend uit naar ‘Opex’, het postume album van Arno. Opgenomen terwijl de man met de zeis al mee in de studio stond. Het is een mooi afscheid geworden, maar dan ‘schoon’ op zijn Arno’s, met af en toe een middelvinger, een paar vloeken en een knipoog naar alle vrouwelijk schoon dat langskomt.
“La Vérité” en “Take Me Back” zetten de toon op ‘Opex’. Arno’s zang is dun en fluisterachtig, prevelend, maar gezien de omstandigheden is dat uiteraard geen probleem. Op “Take Me Back” is de hunkering naar de liefde bijna tastbaar.
“I Can’t Dance” is als Tjens Couter-nummer een eresaluut naar Paul Decoutere, zijn eerste muzikale compagnon de route, die Arno al zat op te wachten in het hiernamaals. Mooi, maar ergens hadden we voor dit album een beetje gerekend op een reünie met Jean-Marie Aerts of Serge Feys. Zelfs met de eindhalte in zicht blijft Le Plus Beau stronteigenwijs zijn zin doen.
“Honnête” lijkt op het eerste zicht een banale, vulgaire ode aan een dame die vakkundig op Arno’s ‘trompet’ kon spelen, maar dan merk je in de lyrics zinnetjes als ‘j’ai vu mon destin, dans tes yeux’ en dan interpreteer je die hele song toch weer anders.
“La Paloma” had Arno al eens onder handen genomen als Charles et les Lulus, een album waar heel wat Arno-fans hun neus voor ophaalden. Voor die ondankbaarheid worden ze hier gestraft met een “Paloma Adieu” met ook nog eens Mireille Mathieu zelf erbij. Ondanks het grote respect voor beiden, zullen velen het met mij eens zijn dat objectief gezien dit de minste track is van het album. Het is een beetje alsof Arno moet gedacht ‘ik zal ze daar nog eens goed liggen hebben’. Een opgestoken middelvinger vanuit het graf.
‘Opex’ is een familie-album geworden, met een ode aan Arno’s grootvader (op “Mon Gran-Père”) en voorts nog de saxofoon van zijn broer en de programming van zijn zoon. Op “Boulettes” blijkt dat we met z’n allen Arno’s kl*ten kunnen kussen zolang we niet iedereen als onze gelijke behandelen. “One Night” (With You) kennen de meesten in de versie van Elvis. Arno zet deze klassieker volledig naar zijn hand, samen met gitarist Bruno Fevery die er een bombastische, ruige, rammelende retro-feel aan geeft.
Op “Court-Circuit Dans Mon Esprit” komt pianist Sofiane Pamart nog eens langs. Hij tilde Arno’s album ‘Vivre’ al naar een hoog niveau en hier doet hij dat nog eens over. De pianobegeleiding is sober en in de lyrics is Arno ontwapenend eerlijk: ‘maintenant je paie mes conneries du passé’.
Op “I’m Not Gonna Whistle” toont Arno Magritte-gewijs als afsluiter nog eens zijn talent op mondharmonica.
‘Opex’ is een mooi afscheid geworden. Adieu, godverdomme!
Arno - Vivre, een 3 gangen-menu op sterrenniveau
Arno, notoir Brussels Oostendenaar, begroette een bomvol Kursaal met de universeel verstaanbare Oostendse quote "Zet ulder". Zet jullie neer voor een 3 gangen-menu op sterrenniveau.
Een rustig, intiem, gevoelig voorgerecht. Een broze stem in een gebroken lichaam, sober begeleid door piano en bas. Arno zat breekbaar, voorovergebogen neer op een stoel. “Solo Gigolo”, “Je Veux Vivre” en “Lonesome Zorro” raakten gevoelige snaren en dan hadden we “Les Yeux De Ma Mère” nog niet gehad... Ode aan zijn moeder....'Ik ga je binnenkort bezoeken, maar nu nog niet, ik ga eerst optreden'...
Dit emotioneel moment werd op zijn Arno's onmiddellijk gerelativeerd en gecounterd met een grappige anekdote over een reis met een vriendin naar St-Tropez, begin jaren '70, lastig gevallen door seksueel geobsedeerde muggen (“Quelqu'un a touché ma femme").
Het hoofdmenu was ondertussen ingezet met een surrealistisch, Belgisch liedje met oneliners uit andere meesterwerken van de meester himself : "Do the Kangaroo" was de perfecte overgang van het intiem voorspel naar de stomende apotheose. Mirko sloeg bezeten op zijn bas, een dreigende bas die deed denken aan Ferre Baelen tijdens de betere TC Matic periode.
Na "Do the Kangaroo" vlogen de gordijnen omhoog, werd met "Meet the freaks" een stevige beat en scherpe gitaren aangesneden. Een recept dat tijdens het hoofdmenu werd aangehouden, efkes afgewisseld met een rustiger "Lady Alcohol" en "Oostende bonsoir".
Arno wilde weten of er Oostendenaars in de zaal zaten. Trots vertelde hij dat hij in Oostende geboren is, in een taxi, want hij wilde heel rap de wereld zien.... "Vives les moules", Arno gaf toe verslaafd te zijn aan "mussels", maar ze moe'n nat zijn... "Oostende bonsoir", een tweede rustbaken in een stomende tweede deel.
"Ratata" zette de climax in, een song die uitblonk qua opbouw en arrangement. "The Parrot Brigade", misschien wel het beste nummer van TC Matic, zette de tent in vlam. In "Funky You're not" konden we genieten van de fantastische gitaarsound van Bruno Fevery. Arno weet zich zoals altijd te omringen met bijzonder sterke muzikanten : Mirko Banovic is sinds jaar en dag zijn vaste 'orkestleider', Sam Gysel mocht plaatsnemen achter de drums.
De obligatoire eindsprint werd ingezet met "Oh la la la" en "Putain". Iedereen recht, inclusief de meester himself. Hij genoot duidelijk van het oorverdovend enthousiaste publiek.
Als dessert kregen we een funky en metal uitsmijter : "Whoop that thing" en "Hahaha" illustreren de veelzijdigheid van één van de belangrijkste figuren in de Belgische music-scene.
Moe, maar tevreden verliet Arno het podium, nadat hij nog een keer of 5 'Merci Oostende' had gemompeld …
Neem gerust een kijkje naar de pics @Wim Heirbaut (set 25.02, Kursaal, Oostende)
http://www.musiczine.net/nl/foto-s/concert/kursaal-oostende/arno-25-02-2022.html
Organisatie: Kursaal, Oostende
‘Vivre’ is het eerste album van Arno sinds zijn kankerdiagnose. Waar hij anders als een halve headhunter fungeert om voor elk album de beste begeleidingsband van het land bij elkaar te brengen, had hij deze keer genoeg aan de Franse pianist Sofiane Pamart voor een reeks uitgeklede versies van zijn favoriete eigen songs. De kankerdiagnose geeft een song als “Je Veux Vivre” een nieuwe dimensie, ook al gaat het lied meer over welke wereld waarin we willen leven dan over levenslust.
De meeste tracks gaan door merg en been. “Lonesome Zorro” wordt vermoeid gezongen in tegenstelling tot het veel krachtigere en levenslustigere origineel en is eerlijk in al zijn naaktheid. Arno’s stem klinkt als een stoffige en grijsgedraaide vinyl. Het schip kraakt en barst, maar wil niet zinken. Die vaststelling geldt voor zowat het hele album. In “Quelqu’un A Touché Ma Femme” zit nog wat strijdlust en ook “Elle Adore Le Noir” heeft nog de schwung van het origineel. Dat in die laatste track wordt afgeweken van het originele ritme zal bij sommige fans hartzeer veroorzaken, maar die moeten dan maar de versie van TC Matic opzetten.
Doorgaans blijft Le Plus Beau dicht bij het origineel, zoals op “Les Yeux De Ma Mère”. Het was niet de bedoeling om van ‘Vivre’ een greatest hits te maken en dat is het ook niet geworden. De gekozen songs lenen zich allemaal vlot voor de verstilde stem/piano-aanpak. Enkel op “Help Me Mary” klinkt het ritme soms wat krampachtig. Het album sluit af met “Putain Putain”, een track die ook als (ietwat geforceerde) pianoballad overeind blijft. Met de songs van Arno kan je vele kanten uit, dat heeft hij live al vaak bewezen en dat is één van zijn talenten.
‘Vivre’ bezorgt je gegarandeerd kippenvel. Dit album bewijst dat zelfs een zware ziekte Arno niet zomaar klein krijgt. Hij heeft de dood in de ogen gekeken en lacht hem uit.
Vivre
Arno & Sofiane Pamart
PIAS
Voor de 138 ste keer (ik zal er niet ver naast zitten) naar een concert van Arno geweest... Heeft hij mij verrast ? Niet direct. Heeft hij bevestigd ? Meer dan dat... Arno + co speelden een ijzersterke set, met een bloemlezing uit oud en zeer oud werk... afgewisseld met nieuwe songs uit zijn recent meesterwerk ‘Santaboutique’.
Eerst kregen we zijn Oostendse copain Paul Couter voorgeschoteld. Zijn -gelukkig- korte set was bluesy en chaotisch. Er zat weinig variatie en structuur in zijn nummers. Bovendien slaagde hij er in om de klassieker “I can dance” van Tjens Couter te verkrachten. Kan iemand hem duidelijk maken dat hij niet kan zingen en dat een halfvolle AB geen geschikte biotoop voor hem is ? Laten we het als een vriendendienst van zijne hoogheid beschouwen..
Over naar de hoofdschotel zelf... Arno slaagt er nog altijd in om met zijn charisma, zijn songs en zijn oneliners een volle zaal -weliswaar vol beweegloze 50-plussers- te begeesteren. Hij bracht een bijzonder sterke set, goed qua samenstelling en opbouw, met een sobere, maar passende belichting en prima geluid !
Een gedurfde set met heel wat nieuw werk. De nieuwe nummers staan echter als een huis naast en tussen het goed gekozen ouder werk.
De snedige gitaren en energieke bas uit de beste TC Matic waren opmerkelijk aanwezig. Hij koos niet alleen voor massaal meegezongen klassiekers, maar ook voor minder voor de hand liggende topschijven : een bijzonder strak en funky “Whoop that thing”, een naar een climax stijgend “Funky or not” en een meeslepend “Middle class en blues eyes”. Een hoogtepunt middenin de set : mijn alltime favorite “The parrot brigade”.
De set kende geen zwak nummer, geen zwak moment. Af en toe een break met -zittend op een vintagestoel- een rustig, gevoelig, beklijvend moment.
Tussen de nummers door nam Arno de tijd voor uitgebreide overgangen, met humor waar Geubels & co poepje kunnen van ruiken. Een welgemeende ‘fuck you’ naar de verrechtsing, een veeg uit de pan voor Jambon/hesp, Johnson en andere Trumps, het Vlaamse cultuurbeleid, ...
De overgangen haalden er misschien het tempo wat uit, maar dit nemen we een 70-er verre van kwalijk, integendeel... Arno op zijn best dus...
Neem gerust een kijkje naar de pics van de set op 23 januari 2020
Arno
http://www.musiczine.net/nl/foto-s/concert/ancienne-belgique-brussel/arno-23-01-2020.html
Paul Couter
http://www.musiczine.net/nl/foto-s/concert/ancienne-belgique-brussel/paul-couter-23-01-2020.html
Organisatie: Live Nation ism Ancienne Belgique, Brussel
Opnieuw John Parish als producer was een berekende zet voor Arno. De Brit had al degelijk werk geleverd op ‘Human Incognito’ uit 2015. Net als bij Thou, PJ Harvey en Giant Sand eerder in zijn carrière kan Parish het beste uit een artiest of band halen zonder ze in de richting van hits te duwen. Op ‘Human Incognito’ stonden geen hits, zelfs nauwelijks singles die naam waardig. Dat schept vertrouwen bij een artiest. Ook voor ‘Santeboutique’ had Parish met misschien maar weinig moeite Arno makkelijk naar hits kunnen duwen. “Oostende Bonsoir” had met een iets luchtiger toon en iets meer drive een tweede “Les Filles Du Bord De Mer” kunnen zijn, maar Parish houdt het bij bedeesde blues met een ondertoon van grijs chagrijn. Hintjens houdt van de stad en de zee, maar ergens wringt het toch ook, misschien omdat de erkenning van Oostende voor ‘le plus beau’ zo laat kwam. Als “Oostende Bonsoir” alsnog een hit wordt, is het meer te danken aan het respect van de fans dan aan de greep van de producer op Arno.
Zo ook zou de vrolijke gekte van “Les Saucisses De Maurice” zeker nog iets meer grinta kunnen verdragen en was het makkelijk geweest om de TC Matic-track “They Are Coming” helemaal in dat hoekige retro-vakje te stoppen, maar Parish blijft netjes op de achtergrond. Arno krijgt de vrije hand in zijn lyrics en andere capriolen, maar het is de band die terecht in de spotlights gezet wordt door de producer door heel knap te spelen met de mix. Daarin toont de ploeg achter het fenomeen Arno dat evenwicht heel belangrijk is in de speeltuin van Arno. Hij klonk nog nooit zo modern als op titeltrack “Santeboutique” en toch is het Arno met een hoofdletter en zelfs in het vet.
De eerste helft van ‘Santeboutique’ is de spannendste, met uitblinkers als “They Are Coming”, “Santeboutique”, “Les Saucisses De Maurice” en “Oostende Bonsoir”. Op de tweede helft liggen de parels veel minder voor het oprapen. “Ca Chante” hint ook nog wel naar TC Matic, maar kan niet overtuigen. “Lady Alcohol” is een gemiste kans. We hadden veel meer verwacht dan een reeks triviale algemeenheden als Arno zijn relatie met de fles uit de doeken doet. De band probeert muzikaal nog de meubels te redden, maar slaagt maar half. Het bij momenten valse gebrom van Arno op “Court-Circuit Dans Mon Esprit” had een trage, breekbare en openbarende song moeten worden, maar vele fans zullen alleen plaatsvervangende schaamte voelen. ‘Save Me’ zingt Arno op die track, maar producer noch band gooien de reddingsboei. De donkere rock van “Tjip Tjip C’est Fini” maakt al iets goed, zeker met die episch-rockende finale, terwijl afsluiter “Flashback Blues” dat handvol mindere tracks meteen doet vergeten. Met Arno op mondharmonica zit het meestal goed en bovendien maakt hij zich hier nog eens ouderwets boos op een bedje van zijn typische Eurorockblues.
‘Santeboutique’ leert dat Arno nog niet met pensioen moet. Niet alles wat hij aanraakt is goud, maar dit album bevat meer songs die we ons binnen 10 jaar nog zullen herinneren dan ‘Human Incognito’.
Gepaard gaande met een ronduit fantastische tentoonstelling naar aanleiding van het veertig jarig bestaan van de Brielpoort, moest en zou onze lokale prettig gestoorde lokale legende Arno passeren. Je zou verdomme al vergeten zijn welke artiesten hier al de revue hebben gepasseerd: Lenny, Black Crowes, Iggy, Jesus and Marychain, en noem maar op.
Onze Man Die Stotterend Pist En Praat kwam voor de negende keer naar de bunker, ook Brielpoort genaamd. Het was boenk er op ! Een eivolle zaal (vooral grijsharigen) was getuige van deze ‘wall of sound’. Arno liet zich omringen door zijn vaste bassist van de laatste jaren, Mirko Banovic en door twee jonge muzikanten : drummer Laurens Smagghe, die ik vroeger ook al zag drummen bij Arno en gitarist Bruno Fevery, die voor de eerste keer samen met de godfather op het podium stond.
Mirko was de orkestleider, de dirigent, die alles in zeer goede banen leidde. Samen met deze jonge snaken bracht hij de TC Matic sound weer tot leven : old school rock, bluesrock met een industriële sfeer erin. Vreemd genoeg geen Sege Feys te bespeuren. Ze gaven de hoekige pop van TC Matic nieuw leven.
Arno zei bij het begin van het concert dat hij “godverdomme goeste had” . Arno liet 18 nummers op ons los, 12 uit het TC Matic repertoire, 4 vettige, gedreven bluesrock nummers van Tjens Couter en 2 nummers uit 2 zij projecten (Charles and the White Trash European Blues Connection en Arno & The Subrovnicks).
Anderhalfuur stevige stuwende rock, luid maar niet te…, sobere belichting,… “Arno in zijnen puren” zou ik durven zeggen. Hij vierde tevens ook het veertig jarig bestaan van zijn ‘Gimme What I Want’ in een fantastische versie. Zoals vermeld een fantastische band achter hem. Maar toch kregen we even het gevoel dat Arno zichzelf aan het parodiëren was, vooral met zijn uitsmijter waarbij hij voorspelbaar zogenaamd halfdronken zijn twee cymbalen aanslaat. Blijf verder borduren op de try out met Tjens Matic in de AB Box.
Organisatie: Live Nation (ism Stad Deinze)
Human Incognito, het nieuwe album van Arno, borduurt verder op de weg die le plus beau ingeslagen was met 4French Bazaar’ in 2004. Net als op het vorige album, ‘Future Vintage’ uit 2012, zat John Parish (PJ Harvey, Thou) deze keer als producer mee achter de knoppen. Hij zet deze keer de rauwe en doorleefde stem van Arno centraal in de mix en laat de muzikanten daarrond schilderen in voorzichtige pasteltinten.
‘Human Incognito’ laat een Arno horen die zich bij het begin al lijkt te verontschuldigen dat deze plaat geen hoogvlieger zal worden, al is dat nergens voor nodig. Opener en eerste single “I’m Just An Old Motherfucker” zet meteen de toon: teksten die Frans en Engels door elkaar haspelen, een heel gezapig tempo dat schippert tussen blues en chanson en mijmeringen over vroeger, over drinken en over de (verloren) liefde. Enkele raak gezette melancholische blazers kleuren sommige songs in als Tom Waits of Elbow.
Met de meer uptempo nummers en hoekige ritmes als in “Please Exist” en “Never Trouble Trouble” komt Arno wel heel dicht in de buurt van zijn vroegere werk met TC Matic. Ook “Now She Likes Boys” (over impotentie) en “Une Chanson Absurde” (over zijn hond) houden het tempo relatief hoog en zorgen voor voldoende afwisseling op het album.
“Je veux vivre dans un monde sans cholestérol avec un overdose de rock’n’roll”, zingt Arno in “Je Veux Vivre”.
Een overdosis rock’n’roll is ‘Human Incognito’ niet, maar er zit wel voldoende kwaliteit in om Arno nog een paar jaar langer als godfather van de Belgische rock op de kaart te houden.
Alternative Tentacles, het label van Jello Biafra zorgt opnieuw voor een opmerkelijke reissue! ‘The Greatest Band Of All Time’ is een plaat uit 2005 van de Amerikanen van ArnoCorps.
Dit zestal uit San Francisco bestaat sinds 2000 en bracht naast dit full album al diverse EP’s uit. De heren zijn duidelijk superfan van de Oostenrijker Arnold Schwarzenegger: niet alleen is er de bandnaam, de titels van alle songs op deze plaat verwijzen naar een van de actieprenten waarmee de acteur vooral in de vorige eeuw zo populair werd.
Zelf noemen ze het genre dat ze spelen Action Adventure Hardcore Rock And Roll. Wij houden het op een eenvoudige, militarische mix van skate punkrock en heavy metal met poppy invloeden.
Rammstein lijkt ons zeker een belangrijke invloed van de heren die zich trouwens allemaal bedienen van een Duitstalige artiestennaam.
Zeer karakteristiek voor de sound van ArnoCorps zijn verder de vocalen van frontman Holzfeur die het midden houden tussen James Hetfield en Muppet. Het past wonderwel bij songs als “Running Man”, “Commando”, “End Of Days” en “Total Recall” die vrij eenvoudig maar toch catchy en vlot in de oren klinken. Leuke plaat!
‘Future Vintage’ is de nieuwste creatie van Arno. De pensioenleeftijd nadert, en wat doet een mens dan, zo vlug mogelijk weer het podium op. De drang was niet te stoppen. En we zullen het geweten hebben. De eminence grise van de Belpop is terug van nooit weg geweest, ondanks “Brussld”. De oude rakker/rocker legt opnieuw z’n emotionele ziel bloot. Zowel in z’n songs als in z’n soms hilarische bindteksten. Een nostalgische ziel, want de spirit van TC Matic is nooit ver weg. De hoekige gitaren, de funky/jazzy arrangementen, ritmische drums. Vintage dus. Maar ook verrassend met elektrische/machinale ritmes. Future dus. De grauwe doorleefde stem is de constante. Wat hij bewijst met deze nieuwe tour is dat Arno LEEFT op het podium en voor z’n fans. Declameren in het ‘Arnolais’. Een stoel, een micro, wat vuilbekkerij van “kus m’n kl…”. Maar niemand die daar beter mee weg komt dan Arno. Want iemand die geridderd is, mag net dat ietsje meer. Van de prins geen kwaad.
De kennismaking in de MaZ is top. Vriendelijk onthaal, goede akoestiek. Doet denken aan de AB Box. Direct een brok rockgeschiedenis op het podium is een meevaller. Het publiek, merendeels met prachtige grijswitte haren, maar ook een pak tieners, kon direct worden ondergedompeld in Arno’s “je m'en fou”-attitude. Na het openen van de deuren mocht het publiek anderhalf uur ‘verlangen’ naar hun held. Denk eraan Arno, net als jij wordt je publiek er ook niet jonger op.
Na z’n ondertussen gekende openingsklassieker : “ ksien content da iedrien betoald et” kon het publiek de benen strekken en de schouderspieren losmaken op nummers als “ We want more” , met een 1-2-3-4 hoedje van papier in weggemoffeld !?, typisch Arno, “ Je suis fantastique” en “Que pasa”. Qua stevige rockintro kan dat tellen. Zeker omdat het publiek direct mee was en er duidelijk zin in had. Bij “Elle pense quand elle danse” kwam de cd-hoes van ‘Brusseld’ me zo voor de ogen, z’n ding doend op de stoel. Of hoe je met je indringende, roestige stem een zaal stil krijgt. Met “I don’t believe” en “Ratata” hangt de spirit van TC Matic aardig in de lucht. Niemand anders durft z’n mémé zo omschrijven als Arno, “une saloppe met grote …”, maar ook hier komt er niemand anders beter mee weg dan hij. Zijn stijl, weet je. Mooie intro voor “Lola”. Oude vriend Serge Feys zingt aardig mee in “Die lie”. Dat plezier en glinsteringen in die ogen, ontroerend mooi. Herinneringen werden bovengehaald met “Je veux nager”, “The parrot brigade” en “Dit pas ça à ma femme”. Met daartussen verweven het onwerkelijke verhaal van de dildo voor z’n tante en de chocomousse. “En da werkt hé vent”!! “ Quand les bonbons parlent” is een mooi rustpunt, al is dat bij Arno relatief natuurlijk.
De grijze haren in het publiek gaan zowaar wapperen bij een voorzichtige poging tot headbangen, de leeftijd weet je, bij “Meet the freaks”, “Comme à Ostende” en “Hot head”. De songs “Watch out boy” en “Les yeux de ma mère” zijn op Arno’s lijf geschreven waar de rauw geschraapte stem helemaal tot z’n recht komt. Na “Show of live” gaat de beuk er nog eens stevig in met “With you”, en de herbewerkte “O la la la” en “Putain putain”. De buitensmijters van dienst waren “Vive la liberté” en het nummer-met-de-cimbalen “Bathroom Singer”.
Dat Arno nog lang niet uitgeteld is, bewijst hij nog maar eens, ondanks het feit dat hij steeds weer controverse oproept en steeds weer moet bevestigen. Met een perfecte mix van oud en nieuw werk weet hij steeds meer mensen te boeien, dat zie je aan z’n publiek. Waar bij de meeste artiesten de fans mee oud en grijs worden, weet hij toch opnieuw de jonge garde aan te spreken. Al zal het feit dat hij iets milder is geworden daar zeker een rol in spelen. Vanavond bijgestaan door gitaristen Filip Wauters en Mirco Banovic, de jonge drummer , hij kon z’n zoon zijn, Matthijs Vanderleen, en jarenlange steun en toeverlaat Serge Feys, rockten ze als nooit tevoren. Arno zingt niet, hij declameert. Hij werkt niet, hij entertaint. Arno kopieert geen genre, hij IS een genre. De grootste schenenschopper van België roept natuurlijk controverse op, maar what you see, is what you get! Arno puur. De leeftijd en herinneringen: vintage. But the future is ahead. De tand des tijds knaagt, maar Arno bijt terug!
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/fotos/arno-23-02-2013/
Organisatie: Cactus Club, Brugge
Noem om het even welk rock’n’roll cliché, en chanteur de charme Arno heeft het meegemaakt. Wel, op ééntje na dan. Er schuilt immers teveel joie de vivre in de Oostendse Brusselaar om zoals verschillende van zijn Angelsaksische collega’s vroegtijdig onder de zoden te gaan liggen. "We're the best, we're better than the rest, we're ready for the show" klinkt het dan ook strijdvaardig op zijn recentste single “Show Of Life”. Ook op het bijhorende album ‘Future Vintage’ blijft het bijna 64-jarige enfant terrible van het betere chanson opvallend ambitieus. Niet alleen kampeerden hij en zijn compagnon de route Serge Feys in het hippe Bristol voor de laatste opnames van die plaat, tevens werd niemand minder dan de gevierde John Parish (producer van o.a. PJ Harvey, Eels, Sparklehorse en Giant Sand) aangetrokken om achter de mengtafel plaats te nemen.
Arno is en blijft echter een performer die je in levende lijve moet horen en zien. In Gent had men die boodschap alvast goed begrepen, want daar konden Arno en zijn metgezellen afgelopen donderdag rekenen op een uitverkochte Vooruit om een paar van hun nieuwe songs uit te proberen. Opener “We Want More” is zo één van die songs vanop ‘Future Vintage’ die onmiskenbaar de melancholische ondertoon van producer Parish draagt. Voeg daarbij een schuimbekkende Arno die nonchalant in zijn wilde grijze haren knijpt en danst als een gecastreerde stier, en je beseft al gauw dat dit optreden een grand cru wordt.
Een opvallend strak eerste concertkwartier werd volmaakt met een aantal oudjes. Op “Fantastique” kon de bluesman in Arno zich een eerste keer uitleven op harmonica, en ook de T.C. Matic evergreen “Que Pasa” blijft ruim drie decennia na datum even onheilspellend als bezwerend nazinderen. Wanneer Arno zich gaandeweg ontpopt tot een would-be stand-up comedian enkel gewapend met wat aangebrande onderbroekenhumor, een politieke sneer links en rechts en een mondje Gents steekt hij het publiek pas echt in zijn broekzak.
Muzikaal zoekt en vindt hij daarbij de juiste contrasten tussen zacht en hard, en tussen uitbundigheid en introvertie. Zo wordt het nieuwe nummer “I Don’t Believe” laconiek opgedragen aan Bart De Wever, wat in een socialistisch bolwerk als Gent maar wat graag op massaal hoongelach werd onthaald. En passant laten Arno en zijn uitstekende band met gitarist Filip Wauters voorop de kans niet liggen om met een smerige grotestadsblues kraker als “Meet The Freaks” spreekwoordelijk de vloer aan te vegen met stadiumacts als The Black Keys en The White Stripes.
Dat de wilde jaren van muzikale en andere omzwervingen tussen pakweg Montreal via Parijs naar Brussel en omgekeerd hun tol beginnen eisen behoeft geen betoog. Om van de nood dan maar een deugd te maken grijpt Arno regelmatig naar een stoel om de De Grote Emoties te vertolken, maar nooit zonder een lach en een traan. “Lola, etc...” wordt opgedragen aan zijn ‘mémé met de dikke tetten’, zijn onvoorwaardelijke liefde voor de heimat ‘aan het zeitje’ zit helemaal vervat in Léo Ferré’s “Comme à Ostende”, en uiteraard is er die ultieme tearjerker “Les Yeux de ma Mère” die zelfs gerenommeerde ijskonijnen als Jan Becaus en Ivan De Vadder een traantje doen wegpinken.
Het enige minpunt aan een optreden van Arno is dat iedereen intussen weet welke oudjes de sjofele troubadour in het losse zwarte pak zal opdisselen tijdens la grande finale. Daar tegenover staat dat T.C. Matic één van de strafste groepen ooit was die dit landje heeft gebaard, waardoor “With You”, “Oh La La La” en “Putain Putain” wel voor eeuwig en altijd als een soort heilige drievuldigheid van Arno’s muzikale erfenis, en bij uitbreiding ons cultureel erfgoed, zullen aanzien worden.
De enige bisronde had alvast één grote verrassing in petto. “Les Filles du Bord de Mer” werd (althans voorlopig) afgevoerd ten voordele van een leuke ska versie van “Vive ma Liberté” en de clowneske act met de cymbalen tijdens de aangebrande reggae deun “Bathroom Singer”. Het waren de luchtige afsluiters van bijna twee uur cultureel verantwoord topentertainment door een rasperformer die tot ver over de landsgrenzen heen zijn gelijke niet kent.
Ook op zijn stilaan gezegende leeftijd schiet Arno’s kleintje nog redelijk verre. Precisie is hierbij niet aan de orde, wel de impact op de lachspieren en het gemoed.
Neem gerust een kijkje naar de pics van de Arno clubtour totnutoe (eind 2012 – 2013)
http://www.musiczine.net/nl/fotos/arno-23-02-2013/
http://www.musiczine.net/nl/fotos/arno-30-01-2013/
http://www.musiczine.net/nl/fotos/arno-20-12-2012/
http://www.musiczine.net/nl/fotos/arno-3-12-2012/
Deze recensie is opgedragen aan Peter ‘Jim’ Impe (1970-2008). We’ll keep the flame alive!
Organisatie: Live Nation
Hij maakt platen om op te treden, liet hij zich onlangs ontvallen. Twee jaar voor zijn pensioengerechtigde leeftijd en nog minder dan twee na zijn laatste ‘Arno Brusseld’ is het weer van dat. Zijn cd ‘Future Vintage’ ligt er, Arno zelf staat er weer. Of het is wennen of het is nostalgie of het is dat zijn laatste schijfje wat doordeweekser is, maar het waren vooral zijn oudjes die het concert droegen.
Oudjes op en veel ‘bijna-oudjes’ voor het podium. Het gevolg was dat de vlam in de Kortrijkse Kreun niet in Bengaals vuurwerk ontstak. Het was nochtans een West-Vlaams thuispubliek (het eerste in zijn tour) voor de uitgeweken Oostendenaar, maar de volledige betovering beet maar toe bij zijn TC Matic-werk en enkele andere oude krakers.
Met de deur in huis viel hij binnen: ‘Content dat iedereen betaald heeft’ waarna hij opende met “We want more” en “Je suis fantastique”. Qua titel inhoudelijk allebei toepasselijk- zo zo achteraf blijken - , maar het was wat lauwtjes opwarmen waarna hij met een strak “Que Pasa” voor het eerst wat goud van oud opdiepte.
Arno is echter nog altijd een podiumaddict en de bühne blijft zijn terrarium. Vocaal belichaamt hij de schrapende passie en de absurdistische vertelsels die hij ertussen duwde kregen heel de zaal stil, wat niet van alle (soms ook intiemere) nummers kon gezegd worden. De tooghangers achteraan hadden soms - jammer genoeg - meer oor naar elkaars verhalen dan naar sterke en bij momenten melancholische ogenblikken à la “Lola” en “Dis pas ça à ma femme”.
Zijn tussenschuivers waren echter hilarisch surrealistisch. Over de tetten van zijn mémé waarmee ze een boer van zijn ‘pèrd’ kon slaan (“Lola”), zijn bijna-schoondochter, de coiffeuses van Abba, de soldenvibrator die fantastisch werkt als mixer voor ‘mousse de chocolat’, knipogende ‘mussels’ (“Comme à Ostende”), Johnny ‘Vacances’ Holiday en de lippen met twee merguezen, …
‘Future Vintage’ – een zalige titel trouwens – kon moeilijk op tegen de woordelijke zever en de muzikale traditie in het lijf van ons (inter)nationale rockembleem. En dat moet ook Hij geweten hebben, want hij mixte zijn set niet met een mousse-de-chocolat-vibrator zomaar ineen. Zijn kapstok hing vol haken uit de tijd, eindigend met “O La la La” en “Putain Putain” en bissend met “Vive ma liberté” en het cimbalencircusnummer “Bathroom Singer”.
Hij had zich helemaal ‘gesmeten’, zijn publiek niet echt, al was het achter alles meer dan genietbaar. ‘Ik ben oud geboren en zal jong sterven’, zei Arno ooit. Wij hopen dat hij muzikaal niet te jong meer wordt. Geef ons maar goud van oud, al is die oude op een podium nog altijd wel puur goud. Samen met de onvermijdelijke Serge Feys natuurlijk.
Setlist: 1. We Want More 2. Fantastique 3. Que Pasa? 4. Elle pense quand elle danse 5. I Don’t Believe 6. Ratata 7. Ca plane pour nous 8. Lola 9. Die Lie 10. Je veux nager 11. The Parrot Brigade 12. Dis pas ça à ma femme 13. Quand les bonbons parlent 14. Black Dog Day 15. Comme à Ostende 16. Hot Head 17. Les yeux de ma mère 18. Show Of Live 19. With You 20. O La la La 21. Putain Putain 22. Vive ma liberté 23. Bathroom Singer
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/fotos/arno-30-01-2013/
Organisatie: Kreun , Kortrijk
Arno , nog net niet pensioengerechtigd, intrigeert al ruim dertig jaar als nachtburgemeester en (ongekroonde) peetvader van de Belpop. Samen met z’n vaste rechterhand Serge Feys is hij aan zijn zoveelste jeugd toe .
Als je de laatste tien jaar eens op een rijtje plaatst, hebben we hier nog steeds een hoop consistente platen , die hij op zijn eigen unieke manier volks en professioneel brengt; een uit de duizend herkenbare , meeslepende, maar evenzeer verrassende sound, met een aanstekelijk pleidooi voor een multiculturele samenleving.
‘Future Vintage’ volgt het twee jaar oude ‘Brusseld’ op . Een goed afwisselend plaatje in het Engels , Frans en een ‘Oostends Brussels’ dialect van aanstekelijke, frisse, dynamische, rauwe en intieme, ingetogen songs, gedragen door z’n grauwe, indringende, doorleefde stem.
Arno rockt op z’n TC Matics op “Show of life” , “Die lie” en “I don’t believe” , met die kenmerkende broeierige , hitsende ritmes; hij gooit er de zoveelste remix van “Olalala” tegenaan. Het toont nog eens de onmiskenbare invloed van die band door die smachtende explosieve bluesy , funkende ritmes en grooves aan.
Maar ook de ingenomen vaudeville overtuigt als vanouds , “Quand les bonbons parlent”, “Chanson d’amour” en “Dis pas ça à ma femme” .
Arno is en blijft op dreef. Arno speelt tijdloze rock, boeit en heeft een recept in alle talen.
Arno , nog net geen 65, intrigeert al ruim dertig jaar als nachtburgemeester en (ongekroonde) peetvader van de Belpop. Hij is nog niet versleten hoor; samen met z’n vast rechterhand Serge Feys is hij aan zijn zoveelste jeugd toe . Als je de laatste tien jaar eens op een rijtje plaatst, hebben we hier nog steeds een hoop consistente platen , die hij op zijn eigen unieke manier volks en professioneel brengt; een uit de duizend herkenbare , meeslepende, maar evenzeer verrassende sound, met een aanstekelijk pleidooi voor een multiculturele samenleving. ‘Future Vintage’ volgt het twee jaar oude ‘Brusseld’ op .
In de drie landstalen en in een kluwen van een ‘Oostends Brussels’ dialect performt en animeert hij z’n publiek . Hij brengt op een gemoedelijke , humoristische en emotionele manier een verhaal , smijt er een godverdomme tegen aan , stottert , sleept zich voort en rockt gevoelsgeladen met z’n grauwe indringende stem. Hij en z’n publiek worden één.
Met een rijkelijk gevuld oeuvre en met obligate verwijzingen naar TC Matic, zorgt hij voor een afwisselend aanstekelijke, frisse, dynamische, rauwe en intieme, ingetogen set. Hij is klaar om na twee uitverkochte AB concerten , het komende voorjaar van 2013 het clubcircuit en de festivals elan te geven .
In de twee uur durende set kwam natuurlijk het nieuwe materiaal naar boven als een rockende “I don’t believe” , een broeierige “ça plane pour nous” , verweven van de hitsende ritmes van TC Matic en een ingenomen “Dit pas ça à ma femme” . En TC Matic is de bron en zit in de wortels bij de gigs ; het oude “The parrot brigade” werd van onder het stof gehaald, naast “Que pasa” en de obligate “Olalala” en “Putain putain” , die herwerkt werden , het tweede zelfs volledig uitgediept . Het toont nog eens de onmiskenbare invloed van die band door die smachtende explosieve bluesy en funkende ritmes en grooves aan.
Elke song is emotievol, rauw en doorleefd . De openers “We want more” en “Fantastic” knalden . Hits als “Ratata” en “Je veux nager” zaten mooi verdeeld in de variërende set . Hij pakte verder uit met een ingehouden sober pakkende “Elle pense quand elle danse” , de vaudevile van “Lola” , een stevige “With you” en een extravert bezwerende “Black dog day”.
Z’n familie in de eerste , tweede graad kwam wel ergens eens aan bod , om maar te zeggen hoe persoonlijk Arno kan zijn , met “Les yeux de ma mere” als absolute verlatingsballad .Ook z’n gekende carrousel hoempapa ontbrak niet , “Comme à Ostende” en “Bathroom singer” in de bis maakten het ‘Arno’ plaatje compleet .
Arno is en blijft op dreef. Hij beschikt ‘opnieuw ‘ over een goed op elkaar ingespeelde band, de gitarist Filip Wauters in een glansrol.
Arno speelt tijdloze rock, boeit en heeft een recept in alle talen. Pet af voor deze ‘Fun Lovin’ Criminal’ , nachtraaf en Ostendse Brusselaar , die op scherp staat voor de komende clubtour .
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/fotos/arno-20-12-2012/
Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel
Ik denk niet dat wij u Arno nog moeten voorstellen. De man is een begrip, een fenomeen, een icoon. De laatste keer dat we hem aan het werk zagen op het Leffingeleurenfestival in 2011 schreven we nog dat hij aan herbronning toe was. Onze welgemeende ekskuses daarvoor, want nu blijkt dat wij toen gewoon pech hadden en getuige waren van een uitzonderlijk zwak Arno concertje. Als u net als ons het legendarische Arno portret in ‘God en Klein Pierke’ gezien heeft, dan zal u weten dat een niet nader bepaalde dosis whisky daar voor iets tussen zat. Vergeven en vergeten dus, want op vandaag staat hij er, en hoe !
Wij hebben zo een vermoeden dat Arno in Frankrijk nog meer op handen wordt gedragen dan bij ons. In België valt men vooral voor de sympathieke rocker annex drinkebroer, in Frankrijk prijst men Arno ook en vooral omwille van zijn kwaliteiten als chansonnier.
De liefde is wederzijds, Arno houdt van het Franse publiek, hij voelt zich thuis op het podium in Lille en ontpopt zich tussen de songs door als een ware comédièn. Hij haalt de ene na de andere sappige anekdote op, en dat in zijn typisch gebroken Arno Frans inclusief het onvermijdelijke gestotter, wat in zijn geval eerder een sympathieke meerwaarde lijkt te zijn. De man is in zijn nopjes, hij is entertainend en geestig, trekt allerhande rare smoelen en straalt bakken vertrouwen uit. Kortom, Arno is volop Arno.
Vooral Arno le chanteur is hier in bloedvorm, hij croont prachtiger dan ooit tevoren in hemels mooie ingetogen songs als “Elle pense quand elle danse”, “Lola, etc” en “Les yeux de ma mere”, drie pareltjes waar de zaal muisstil van wordt.
Ook de rocker in Arno mag volop zijn gang gaan en daarin wordt hij bijgestaan door een werkelijk ultrascherp spelende band met naast ouwe getrouwe Serge Feys een drietal gedreven en schitterende jonge muzikanten (Arno heeft in lang niet zo een goede gitarist gehad). Zo krijgen de songs uit het nieuwste album ‘Future Vintage’ een boost van jewelste. Die plaat is alweer een bont allegaartje van rock en chanson, en dat vertaalt zich knap op het podium. Songs als ondermeer “Ca plane pour nous”, “Quand les bonbons parlent” en een stevig “Show of live” moeten niet onderdoen voor de klassiekers.
Arno bezingt ook uiterst mooi zijn geboortestad in een subliem “Comme a Oostende”, nog zo eentje die kippenvel veroorzaakt.
Uit de TC Matic periode komt de immer gejaagde klassieker “Que Passa ?” en natuurlijk “Oh la la la” en “Putain Putain” die hier beiden in een geslaagd nieuw kleedje zijn gestoken. Opmerkelijk trouwens hoe de Fransen weten mee te zingen hoe hun kleintje ook verre schiet.
Verder is er spetterende rock met een vurig en heet “Ratata” en de snijdende Beefheart song “Hot Head” waarin Arno zijn harmonica uithaalt en ter plaatse de blues heruitvindt. En natuurlijk is er volop ambiance met “Je veux nager” en “Bathroom Singer”.
De Fransen eten uit Arno zijn hand, maar dat heeft hij ook verdiend, want vanavond is hij niet minder dan schitterend.
Ga dat zien, beste mensen, wanneer hij met zijn gevolg begin 2013 door België toert, want het is meer dan de moeite. De AB is al twee avonden volgeboekt, waag dus snel uw kans voor één van de andere concertjes (Gent, Leuven, Brugge, Antwerpen, Kortrijk,…)
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/fotos/arno-3-12-2012/
Organisatie: Vérone Productions, Lille
Er zijn van die zekerheden. Neem nu Arno bijvoorbeeld: Oostendenaar, Brusselaar, Europeaan. In taal, in gevoel, in muziek en in boodschap. De zestiger blijft verbazen. Niet meer op een podium, want dat beest laat hij al veertig jaar los. Met zijn jongsteling en themawerk ‘Arnobrusseld’ op een klein label stapte hij alweer een eind verder.
In zijn Brusselse vijfzalentoernee eind oktober die erop volgde transformeerde hij in de Van Rompuy van de muziek. Herman had het moeten zien. En Bart (De Wever) ook.
Ja, Arno is een socialist, in hart en lever. Nee, dat steekt hij niet onder vaten en tafels, maar wat hij in zijn Brusselse tournee (onder de noemer ‘Allez Allez Circulez’) tussen zijn songs in viertalige (?) intermezzo’s over het publiek uit spoog was duidelijk: ,We zittn in die Scheisse in Belgium’. De hele avond geen jota taalkundig correct, maar o zo communicatief juist.
Maar Arno is vooral muziek. Live muziek. Rauw en hard ooit, steeds meer be- en doorleefd. Muziek en zwans en zever. Een poging tot reconstructie van een innige, doordringende en hilarische balladische rockavond in de Vk* in Molenbeek.
Stipt negen uur. De band, op kop ‘good old friend and chap’ Serge Feys – een man van dezelfde oorlogen als Arno Hintjens himself – zet in. “Zing eens een liedje”, klinkt het in de zaal. Geen gezang. De muzikanten warmen op om ‘de vedette van vanavond’ (sic) zijn Brussel te laten bezingen en bestoefen. Fanfaren, circus, orgel: “Mademoiselle” laat Arno met cimbalen zwaaien en gooien. “’k Ben content dat iedereen betaald èt”. The man in black zwanst en zevert. The man in black is Arno. Zoals Arno is.
Na “God Save” gaat hij zitten. De momenten waarop hij die avond altijd gaat vertellen, soms wauwelen. Op een houten caféstoel. Bij en tussen zijn Brusselaars. Over zijn Brusselaars. En zijn geliefden. Of is dat tweemaal hetzelfde? Nee, over zijn zoon dit keer. Die ooit verliefd was. “Il y a plus de femmes que des Chinois”, waarschuwde hij zijn nageslacht toen. “Mais, il est guéri”.
Het geluidgeweld maakt bij Arno steeds meer plaats voor de schurende intimiteit van de ballades. En zelfs zonder de verkrachtingsklappinge vooraf over de “dikke tettn” van zijn grootmoeder. “Tout les mecs cherchent une femme comme leurs grand-mère. Ik heb veel van haar geleerd”, voegde hij zelfs bijna subtiel eraan toe. “Lola” moet een machtige vrouw geweest zijn als je er zo’n ode over kunt componeren en neerzetten.
Blues bleef erin, net als verhalen van Brusselaars: kleurrijk, soms gevaarlijk, soms liederlijk. “Ca monte” (over de Rus met de frieten, de Berberjohnny in zijn cabrio en de manège die draaide: “Tiens, c’est Bruxelles”)en “Ratata” liepen vrolijk verder tot hij de rockknok opendraaide met “Black Dog Day”, een plaat die vooruit wil en wou en ook gaat en ging.
Zijn tantes betraden - woordelijk dan toch – het podium in “Quelqu’un a touché ma femme”. Een tristesse die Arno als weinig ander op een podium kan uitsmeren. Direct erna naar de zaalverantwoordelijke roepende: “Da trekt hier. Subiet zijn mijn kloten erwtjes”.
“You can fool some people some time, but you cannot fool all the people all the time”. Hoe toepasselijk voor zijn scheisseboodschap over de Belgische politiek, als intro op de knappe cover van Bob Marley. De slapende Belgische politiek moest het ontgelden. Op zijn Arno’s.
”Without you” ging opzwepend verder, voorbereidend op de decibels van “Françoise”, “Je veux nager”, “Olalala” en “Putain”. “Merci Bruxelles, merci les Wallons et les Flamands”, spuwde hij ertussen. De Balkanversie van “Olala” was verrassend, al was hij teasend begonnen. Het trekorgel en de synthesiser doopten het nog universeler. Tijdens “Putain” stelde hij zijn ‘universele’ band voor: Mirko Banovic, Sabrina (met Marokkaanse roots) als Arabische tint, Duitser Philip Weies en de Feys natuurlijk. En daarna ging het nog kort crescendo, eindigend met de Europese hymne.
“Ach, ik spreek geen Latijn. Ik heb Moderne gevolgd. Après nous les mouches, vive les moules! Trekt op met die visbak”. En Feys deed het. Voor de apotheose van de hoofdpla: Brusselse crevette à la Européenne.
“Les yeux de ma mère” was een vlug volgend bis. Niet zo intens als we ooit meemaakten, maar het blijft een pakkend nummer. “Les Filles du Bord du mer” sloot af. En grandeur. Et profondeur. Herman en Bart hadden het moeten zien !
Playlist 1. Brussels 2. Mademoiselle 3. God Save 4. Elle pense quand elle danse 5. Meet the freaks 6. See-Line 7. Lola 8. Ca monte 9. Ratata 10. Black Dog Day 11. Quelqu’un a touché à ma femme 12. Rock Damnout 13. Watch out boy 14. Get up, stand up 15. With You 16. Françoise 17. Je Veux Nager 18. Olalala 19. Putain Putain 20. Dans les yeux de ma Mère 21. Les filles du bord du mer
Neem gerust een kijkje naar de pics
Organisatie: Vk*, Sint-Jans Molenbeek
Arno mag dan al de zestig voorbij zijn, al dertig jaar intrigeert de nachtburgemeester en ongekroonde peetvader van de Belpop. Een nog niet versleten Arno verbaast de laatste tien jaar met enkele opmerkelijke platen als ‘Charles Ernest’, ‘French Bazaar’ en ‘Jus de Box’. Hij gooit de handdoek nog niet in de ring en verbaast opnieuw met de huidige cd ‘Brusseld’, die de samenhorigheid van ons landje bevordert en de Brusseleirs, Vlamingen en Walen een hart onder de riem geeft. Kunnen de heren en dames politici ‘Non’ en ‘Oui’ even aankloppen bij Arno aub, want geen enkele préformateur, ontmijner of bemiddelmaar slaagt erin mensen op zo’n spontane wijze bij elkaar te brengen … en btw de Oostendse Brusselaar woont in de buurt.
De eerste clubtour houdt hem netjes in Brussel, verdeeld over het KVS, de Botanique, het Koninklijk Circus, de AB en de Vk* … de verschillende talen en culturen dicht bijeen. Na deze tour trekt hij de verschillende clubzalen over het ganse land rond en maakt een wip naar Frankrijk. Inderdaad, op het nieuwe ‘Brusseld’ solliciteert hij als de ambassadeur van Brussel (eigenlijk niet meer nodig zelfs!) en pleit hij gemoedelijk en humoristisch ‘in alle talen’ voor verdraagzaamheid, éénheid en een multi-culturele samenleving in een afwisselend aanstekelijk, fris, dynamisch, rauw en intiem, ingetogen geluid …!
In de twee uur durende set hoorden we TC Matic, Arno & The Subrovniks, Charles & The White Trash European Blues Connection …en Arno himself: de recente cd plaatst hij natuurlijk in de spotlights en hij grossiert in z’n rijkelijk gevulde oeuvre en haalt traditiegetrouw enkele onontbeerlijke classics aan, waarvan de ‘90s uitstapjes het meest opvielen.
Tja, muzikaal noteerden we hier een monsterscore, net als PSV tegen Feyenoord (10 – 0 ) … Allez, de toegevoegde titel ‘Allez Allez Circulez’ was hier meer dan ooit op z’n plaats: een pak mooie melodieuze songs, venijnige stampende rockers, enkele nachtkrakers, aanstekelijke kroegliederen en weemoedige, gevoelige ingetogen ballads, broeierig, intens, funky, doorleefd en bij het nekvel grijpend.
Arno en z’n rechterhand Serge Feys beschikken opnieuw over enkele klassemuzikanten, ondersteund door een kleurrijke, Zuiderse backing vocal van de bevallige Sabrina, met Marokkaanse roots, die de songs naar een hoger niveau kon tillen.
In welke landstaal ook, in ’t Ostends dialect, op z’n Bru-ssels, in ’t Frans of in ’t Duits, kon hij elke song, hoe emotievol, rauw en doorleefd, op luchtige wijze inleiden als een volleerd stand-up comedian en de nodige show aan verkopen, onmiskenbaar verbonden aan het huidig leefklimaat, verhalen aan de ‘Marolliense’ toog en gemoedelijke, rakende familiale kwesties over z’n moeder, grootmoeder en z’n tantes. Hij gooide er aardig wat anekdotes aan toe, deelde speldenprikjes uit en zong in het Engels, Frans en voegde er een Vlaams dialectsausje aan toe. Kortom, een Arno op z’n best, met een totaal geluid in z’n oud vertrouwde pose aan de micro of het zich neerploffen op z’n stoel zoals we al zagen op enkele plaathoezen.
De ‘GeBrusselde’ Belg kon niet beter openen als met het snedige “Brussels”, een ‘l’union fait la force’ in de drie landstalen. De kermiscarrousel van “Mademoiselle” volgde, bepaald door synths, toetsen en cymbalen. “God save the kiss” kreeg een warm Zuid-Europese pastel door de backing vocaliste. Ook het ingehouden “Elle pense quand elle danse”, gericht aan z’n verliefde zoon, klonk breder … van een sobere pianotune ging het naar een opbouwende rockversie. De spotlights vervaagden nu van het recente album en Arno grasduinde met een rauw ‘freakende’ “Meet the freaks”, een broeierige “See line woman” en een intiem sfeervolle “Lola”, die teruggreep naar een jaren ’20 - ’30 geluid en een specialleke was voor z’n grootmoeder.
En die muzikale afwisseling behield Arno met z’n band tot aan de classics: van de forse armslagen van “Ca monte/Monday” en “Black dog day”, de innemende zwier van “Danse danse Françoise” naar het spannende, opzwepende “Ratata” tot de smerige zaligheid van “Rock’em out” en “With you”. Een groots gespeelde, bezwerende “Watch at boy” vormde een hoogtepunt en integreerde verschillende stijlen; hij verwezenlijkte hier een trance-effect. Verder kreeg je de krop in de keel met de tristesse van “Quelqu’un a touché ma femme”, de Bob Marley cover “Get up, stand up” en het door merg en beende gaande, in de bis, “Les yeux de ma mère”. Allerheiligen glipte door …
En dan was er ruimte voor de Arno ‘classic trein’ met “Je veux nager” en een hoempapa accordeon meezingbare versie van “Oh lala”. Het lang uitgesponnen “Putain putain” werd nog krachtiger mee gezongen en besloot met het Belgische volkslied. Op een kermistune werden de groepsleden voorgesteld en bedankte hij Serge Feys nogmaals voor de 35 jaar dienst. Als zij elkaar niet goed zouden kennen … Leuk was hoe Adamo’s “Les files du bord de la mer” werd aangepakt door de lichte swing, de clowneske uitdrukkingen en de gevatte, pittige woordspelingen.
Arno is duidelijk op dreef, speelt tijdloze rock en is eigenlijk een soort ‘Fun Lovin’ Criminal’, die we hoorden toen we verdwaasd achtergelaten werden door Arno …
Neem gerust een kijkje naar de pics
Organisatie: Botanique, Brussel
Al meer dan 30 jaar intrigeert deze nachtburgemeester en (ongekroonde) peetvader van de Belgische rock. Al over de zestig verbaast hij nog met een resem boeiende platen. Alleen de platen al van de laatste tien jaar waaronder ‘Charles Ernest’, ‘French Bazaar’ en ‘Jus de Box’ tonen een niet versleten Arno in topvorm. Hij zorgt voor een afwisselend geluid: aanstekelijk, fris, dynamisch, rauw en biedt ruimte voor intimiteit … in alle talen!
Op het nieuwe ‘Brusseld’ solliciteert hij als de ambassadeur van Brussel (niet nodig zelfs!) en pleit hij voor verdraagzaamheid, éénheid en een multi-culturele samenleving. Hij brengt opnieuw een pak mooie melodieuze liedjes die doorleefd, intens broeierig, rauw, gevoelig en ingetogen zijn. We horen nachtrockers, aanstekelijke kroegliederen en weemoedige chansons. Het recept van Arno en z’n rechterhand Serge Feys. ‘Brusseld’ klinkt niks anders dan Arno zelf en onderstreept hoe TC Matic z’n tijd ver vooruit was. Geniet van dit ‘Arno’ totaalgeluid, van “Black dog day”, “Quelqu’un a touché ma femme”, “God save the kiss”, “Mademoiselle” tot “Le lundi on reste au lit” en “ça monte /monday” … Ook de cover van Bob Marley, “Getup, standup” overleeft … Arno, de ‘gebrusselde’ Belg …
Arno is in ons landje een enorm gerespecteerd man, hij is al tot Ridder geslagen en slaagde erin, na reeds twee uitverkochte concerten in de AB, enkele try outs en een intense festivalzomer, Vorst Nationaal uit te verkopen. Samen met z’n band beschikte hij over de juiste hoeveelheid ‘jus (de box)’ om aanstekelijke, frisse en ingetogen funkende rock te spelen en om de kaart van ambiance en meezinggehalte te trekken. Hij is nog maar weinig wilde grijze haren kwijt en speelt met de Franse en Engelse taal.
Als een volwassen of pensioengerechtigd T.C. Matic trok het vijftal fel van leer met pittige, strakke en venijnige songs: “Enleve ta langue” en “From zero to hero” (van de nieuwe cd), “Tomber du ciel”, “Lonesome zorro” en “Mourir à plusieurs”. “Comme à Ostend” liet een kermiscarroussel horen, en na de nachtkamermuziek “Lola”, bepaald door piano en gitaargetokkel, klonk het gezelschap dynamisch en doorleefd op “No Job”, “Meet the freaks” en “I’m not into hop” en “Ratata”. Het was zelfs zo dat Arno na de ingetogen, pakkende songs “Reviens Marie” en “Les yeux de ma mère” - die kippenvelmomenten opleverden -, enkele oudjes van T.C. Matic speelde als “l’Union fait la force”, “Que passa”, en “With you”, ruim twintig jaar na datum nog steeds overeind.
Dat was de aanzet naar een grootse finale met een ‘best of’ als “Mon sissoyen”, “Bathroom singer”, “Ooh lala” en uitgesponnen versies van “Putain Putain” en “Les filles du bord de la mer” in de bis…als we nu niet ons volkslied kennen!
”Je veux nager” en een verplichte kus, op z’n Johannes Paulus de II, van Arno besloot definitief de overtuigende set.
Het Gentse duo Madensuyu opende de avond: een muzikaal spanningsveld, diverse tempowisselingen en onverwachtse wendingen van twee instrumenten, oerkreten, schreeuwzang en een melodieuze zang: van rustig, sfeervol, tot stevig, scherp en repetitief opbouwend. Ergens tussen Mogwai, The Pixies, Sonic Youth en Vandal X. “Suck on more to come”, ”Papa bear”, “Sugar on”, “No why no wow”, “Share a lot” en “Fxx fxx”! Hun avontuurlijk spannende en energieke sound verkreeg voldoende respons.
Organisatie : Live Nation
Nederlands 
Français 
