Bloc Party zette gisteren nog eens een stapje op Belgische bodem in Vorst Nationaal. Ze speelden er hun debuutplaat 'Silent Alarm' in haar volledigheid, en gelukkig maar ook. Waarom? De groep bestond in 2005 nog uit frontman Kele Okereke, gitarist Russell Lissack, bassist Gordon Moakes en drummer Matt Tong. Het viertal bracht met 'Silent Alarm' volgens velen één van de beste indie albums van de 21ste eeuw. Hits als “Banquet”, “Helicopter” en “This Modern Love” behoorden tot de soundtrack van zowat elke Britse tiener. Opvolger ‘A Weekend in the City’ was eens iets anders, maar de nieuwe sound werd nog op veel gejuich onthaald bij fans en critici. De albums die later kwamen, bereikten echter nooit het niveau van het eerste album. Daarnaast verlieten Gordon en Matt de groep, en hun afwezigheid was duidelijk voelbaar op ‘Hymns’, dat in 2016 uitkwam met vervangers Justin Harris op de bas en Louise Bartle op de drum. De elektronische sound werd niet door iedereen gesmaakt en steeds meer werd er met weemoed teruggedacht aan de gloriedagen van hun debuutalbum.
Tijdens deze tour staat ‘Silent Alarm’ echter centraal en kunnen fans rekenen op indierock met stevige gitaren. Het viertal was zo beleefd om stipt op tijd te komen en begon met “Compliments”. Niet erg vanzelfsprekend om je show daarmee te openen. Voor de echte fans wordt het snel duidelijk dat de setlist eigenlijk de omgekeerde volgorde van ‘Silent Alarm’ is. De minder catchy nummers die op het einde van het album verschijnen, kwamen dus eerst aan bod. Bloc Party kwam zo wel traag op gang, maar het was net daarom uitkijken naar al het explosievere materiaal. Met “So Here We Are” kregen we al meer stemwerk te horen vanuit het publiek. Bij “The Price of Gasoline” ontwaakten al heel wat headbangers, al waren er onder hen wel veel toegewijde (en dronken) Britten die naar Brussel kwamen, en “The Pioneers” hield Vorst in zijn greep met de profetische woorden ‘We will not be the last’.
Het concert ging in stijgende lijn naar boven, want daar kwam “This Modern Love”, dat na al die jaren nog steeds een pracht van een liefdesnummer blijkt te zijn. Dat het publiek nog altijd zo in zwijm valt wanneer Kele ‘This modern love breaks me’ zingt, is daar het ultieme bewijs van. Kele en co namen het publiek mee op een nostalgische trip naar 2005. ‘Do you want to come over and kill some time? Throw your arms around me.’ En zo geschiedde, Vorst omarmde ons viertal.
Kele straalde zelfzekerheid uit en kwam ook eens af met geestige quotes als ‘Shit’s about to get cray cray’. De nogal verlegen Russell Lissack bewoog ook af en toe, na twaalf jaar podiumervaring mag dat eigenlijk ook wel. Nieuwkomer Justin Harris doet het aardig goed op de bas en andere nieuwkomer Louise Bartle bleek een fenomenale drumster te zijn. Het gemis van Gordon Moakes en Matt Tong blijft groot en zal nog altijd voelbaar zijn. Op grote hits als “Helicopter” en “Banquet” bewees Louise echter dat ze een steengoede drumster is en wel haar mannetje kan staan tussen al dat mannelijk geweld. Ook Russell steelt hier de show met zijn solo’s. Zelf beweert hij dat ‘Silent Alarm’ volledig spelen voor hem eigenlijk één grote gitaarsolo is van een uur, een terechte opmerking zo blijkt. Dat is wel altijd de sterkte geweest van deze groep: Kele is overduidelijk de frontman, maar iedereen krijgt de kans om de aandacht op te eisen.
Wanneer Kele en kompanen na “Like Eating Glass” het podium verlieten, vroegen we ons af wat er nog in de bisronde gespeeld zou worden. Geen ‘Silent Alarm’-materiaal alvast. Dit blijkt toch een jammere zaak te zijn, want nummers als “Two More Years” en “The Prayer” konden het publiek niet volledig bekoren. Spijtig, want eindigen met ‘Silent Alarm’ zou zoveel effectiever geweest zijn. Ergens is het ook wel begrijpelijk dat ze een langere show met ander materiaal willen spelen. Met “Flux” kregen we wel nog een hit voorgeschoteld en een dijk van een afsluiter. Een confettibom maakte het helemaal af en deed het publiek voor een laatste keer losgaan. Bij het verlaten van het podium probeerde Kele nog wat confetti te vangen met zijn petje en Vorst ging al dansend de nacht in.
De groep heeft het nog altijd in zich. Indie rock à la Bloc Party trekt misschien niet meer hetzelfde publiek aan als tien jaar geleden, dat was te zien aan de lege plaatsen op het balkon. Een andere zaal had ongetwijfeld ook wel beter geweest. De geluidskwaliteit in Vorst was op sommige momenten ondermaats en de zaal mist echt de gezellige sfeer van een AB, een zaal die ze misschien wel hadden kunnen uitverkopen. Hoe dan ook werd het een memorabele nacht, en werd Bloc Party bedankt voor een nostalgische reis terug naar 2005.
Setlist: Compliments – Plans – Luno - So Here We Are - The Price of Gasoline - The Pioneers - This Modern Love - She’s Hearing Voices - Blue Light – Banquet - Positive Tension – Helicopter - Like Eating Glass - Two More Years - The Marshalls Are Dead - Little Thoughts - The Prayer - The Love Within – Octopus – Flux
met dank aan Dansende Beren www.dansendeberen.be
Organisatie: Live Nation
Met The Joy Fomidable als support act hadden wij voor één keer een goede reden om op tijd te komen, ook al wisten we dat ze in een grote zaal als de Lotto Arena, onder het rumoer van ongeïnteresseerde Bloc Party fans, nooit die glansprestatie van een tweetal weken geleden in de Botanique zouden evenaren (check even de review http://www.musiczine.net/nl/review-concerts/the-joy-formidable/the-joy-formidable-meteen-raak/ ). De band liet het publiek met een zevental rake songs kennismaken met hun driftige gitaarrock en eindigde als gewoonlijk met de spetterende gitaareruptie in “Whirring”, tot op vandaag nog steeds hun beste song en steevast de afsluitende climax op hun concerten. Laat ons hopen dat ze vanavond een hoop nieuwe fans hebben gewonnen, wij waren al eerder overtuigd.
Even zag het er naar uit dat het met Bloc Party gedaan zou zijn, maar de band drukte alle geruchten omtrent een nakende split de kop in door na een stilte van vier jaar op de proppen te komen met een sterke vierde plaat, simpelweg ‘Four’ genoemd. Een nieuwe tournee moest alle twijfels weg nemen en meteen konden we dan ook Kele Okereke zijn half mislukte solo uitstapje vergeven.
En kijk, hier stond terug een hechte groep op het podium. De Bloc Party trein bleek terug op de rails gezet, al durfde de motor af en toe nog wel eens tegenpruttelen. Bloc Party was bij momenten bijzonder sterk op dreef maar wisselde de gedreven momenten af met een paar minder geïnspireerde passages, wat ervoor zorgde dat de ze de spanning en intensiteit niet het ganse optreden konden aanhouden.
Het kwam een beetje moeilijk op gang met “So he begins to lie” en “Hunting for Witches”, op zich wel aardige songs, maar nu bleken ze niet echt het beoogde effect te creëren. “Like Eating Glass” leek het vuur aan de lont te steken maar dan kwam het zwakke broertje “Real Talk” terug roet in het eten gooien. Pas daarna kwam de band, en ook de zaal, echt op temperatuur met “Waiting for the 7.18” en een uiterst energiek “Song for Clay”, één van onze favorieten van de avond. Dan ging het crescendo met het splijtende “Banquet” waarbij de Lotto Arena voor een eerste keer ontplofte. Bloc Party wist hierna de hitte aan te houden met het potige en bijtende “Coliseum”, één van de strafste tracks uit de nieuwe plaat. “One More Chance”, een Bloc Party klassieker met ware dance allures, miste zijn effect niet en mocht vanavond gelden als een absolute voltreffer, de band plakte er een wervelend “Octopus” achteraan en met een puntig en sprankelend “Team A” verdween het viertal een eerste keer van het podium.
Bloc Party bedankte het publiek met twee bisrondes, maar daar sloegen ze de bal een beetje mis. “Ares” en “This Modern Love” waren nog wel knap en vooral het opzwepende “Flux” was een splinterbom die de Lotto Arena nog eens binnenste buiten keerde, maar in afwachting van de onvermijdelijke klepper “Helicopter” haalden de flauwe songs “Montreal” en “Truth” het vuur weg die toen in de lucht hing, en in het heetst van de finale was dit toch een domper, alsof Cavendish in volle spurt naast zijn pedalen schiet.
Maar laat ons de goede momenten onthouden, want die waren uiteindelijk veel talrijker dan de (halve) missers. Bloc Party staat er terug, en dat is het voornaamste.
Organisatie: Live Nation
Na een sabbatical van een goede twee jaar zijn de heren uit Londen onder Kele Okereke er terug bij . De electro soloplaalt van Kele laten we hier achterwege .
Met de nieuwe cd ‘Four’ hebben ze aansluiting op de eerste twee cd’s ‘Silent alarm’ en ‘A weekend in the city’ en wordt de drukke , industrieel vormgegeven electrorock van ‘Intimacy’ op het achterplan geduwd . Een ‘back to basics’ op de ‘Four’ plaat , waarbij we strakke rocksongs horen die onrustig, nerveus, hitsig klinken of sfeervol , broeierig van aard zijn. Toegegeven , niet de ganse plaat overtuigt , maar hun ouderwets ‘back to the bone’, heerlijk straf organisch, kaal rockend spul, indien nodig ondersteund van synths , doet uitermate deugd, luister maar eens naar “So he begins to lie”, “3x3”, “Octopus” , “Kettling” en “The healing”.
Het Britse Bloc Party beheerst samen met samen met The Killers, Kaiser Chiefs, Editors en Franz Ferdinand het huidig rockpatrimonium. Bloc Party bracht in een kleine vier jaar tijd drie cd’s uit: de energieke, frisse, sfeervolle postpunk op het debuut ‘Silent alarm’, een bedachtzame aanpak op ‘A weekend in the city’, wat verfijning en subtiliteit bood en het vorig jaar verschenen ‘Intimacy’, waarop de band al met de single “Flux” een muzikaal bredere richting insloeg, want naast de hoekige ritmes hoorden we een harder industrieel en meer gebald elektronisch geluid.
Net als Kaiser Chiefs hadden ze besloten er een tweedaagse stop van te maken in telkens een uitverkochte AB! De groep lijkt wel onophoudelijk te toeren. In 2007 kwamen ze drie keer langs: een optreden in de AB, Werchter en in de Lotto Arena; en vorig jaar op Pukkelpop klonk het kwartet gesmeerd, messcherp en genadeloos.
De ‘motor’ draait nog steeds, want de band blijkt nog even fris, aanstekelijk en opwindend te klinken. Ze zijn hun fans uiterst dankbaar en speelden een broeierige, snedige en krachtige set. De paar mindere momenten, het meeslepende “Biko” en “Letter for my son”, ving Bloc Party op door hun ongekende spontaniteit, speelsheid en enthousiasme.
De vernieuwende aanpak op de laatste plaat van gelaagde elektronica binnen hun postpunk stond live duidelijk overeind: “One Month Off”, “Mercury”, in de uitgebreide bis “Talons” en “Flux” (wat een bonkende beats), en tenslotte “Ares” (bepaald door scherp gitaarspel, stevige drumloops en beats).
Bloc Party palmde moeiteloos z’n publiek in. Uitzinnige reacties op praktisch elke song deed Kele Okereke en de zijnen besluiten dat dit wel hun avondje was tav het optreden de dag voordien in de AB. Iedereen zat dus in de juiste stemming wat zorgde voor het tandje bij om het beste van zichzelf te geven en zich te amuseren, ondanks dat in het begin van de set de zang nog wat moest worden bijgesteld.
Maar OK, naast het nieuwe materiaal speelden ze snedige versies van “Hunting for witches”, “Positive tension”, “Waiting for the 7.18” en “Song for Clay”, die een broeierige opbouw hadden, diverse tempowisselingen ondergingen en waarvan de pedaaleffects regelmatig eens fors werden ingedrukt. “Banquet” werd luidkeels meegebruld en velen konden niet meer inhouden om eens te skydiven.
Die intense spanning en frisheid behielden ze tot op het eind; “This modern love” en “The prayer” (waarbij drummer Matt Tong van achter z’n drums Okereke een duw gaf en als eerste de zang inzette) besloten dan ook overtuigend het eerste deel van de set, want de band breidde er nog een uitgebreide, feestelijke bis aan. Bonkend met de eerder vernoemde nummers uit de laatste plaat, werd “Sunday” bepaald door dubbele drums, en konden de gekende krachtige oudjes “Helicopter” en “Like eating glass” onze belaagde oren eindelijk rust gunnen. Graag hadden we nog een “I still remember” of “So here we are” erbij gehad, maar wat we totnutoe kregen, klonk al afwisselend en sterk genoeg! Zonder er vooraf bij stil te staan, heeft Bloc Party al aardig wat potentiële hits uit, die mooi in de set verweven zaten.
Bloc Party zorgde - opnieuw - voor een groots concert en zal dit proberen te herhalen op Rock Werchter om zich dan een tijdje terug te trekken en te genieten van een welverdiende rustpauze. Franz Ferdinand deed het hen voor en zie wat voor resultaat ze achterna er mee geboekt hebben voor hun nieuwe werk …
Van de support act Delphic zagen we nog een glimp en op het eerste zicht hadden ze alvast die springerige sound mee van het debuut van Bloc Party.
Neem gerust een kijkje naar de pics.
Organisatie: Live Nation
Het Britse Bloc Party onder de charismatische zanger/songschrijver Kele Okereke, is toe aan de derde cd, Na twee afwisselende overtuigende cd’s van energiek, springerig, groovy en sfeervol materiaal binnen een postpunkgeluid, doorspekt van funk en ‘80’s wave, begon het kwartet in het najaar van 2007 nieuwe paden te bewandelen door een harder industrieel en gebalder elektronisch geluid. De single “Flux” leidde het al in. Die gelaagde elektronica is te horen op ‘Intimacy’ en biedt een bevredigend resultaat op “Halo” en “One month off”, maar schiet ook in enkele songs z’n doel voorbij … opvullertjes heet zoiets als “Better than heaven” en “Zephyrus” (ondanks de hemelse backing vocals van een koor).
Als vanouds en herkenbaar klinken ze op “Ares”, “Mercury” en “Talons” en op de leest van ‘A weekend in the city’ horen we “Trojan horse” en “Ion square” door de broeierige, spannende opbouw. De rustpunten “Signs” en “Biko” weten eveneens te overtuigen. Eindresultaat: goede plaat, of het nu stevig of rustig(er) klinkt, maar iets te onevenwichtig door de zoekende elektronica loops.
We zagen de Britse beloftevolle band Bloc Party voor de derde maal aan het werk op een kleine acht maand tijd: in het voorjaar te Lille, toen ze hun Europese tournee startten, op het Werchterfestival en woensdag ll in de Lotto Arena. Het toont de groei en de erkenning aan van het kwartet onder zanger/gitarist en componist Kele Okereke.
De tweede cd ’A weekend in the city’ was een verfijnde, bedachtzame plaat binnen een gekruide mix van energieke, frisse en sfeervolle postpunkpop. Live bleek het viertal perfect op elkaar afgestemd: een gesmeerd, messcherp, overtuigend en genadeloos optreden, waarbij de groep een mooi evenwicht speelde uit hun twee cd’s en met de huidige “Flux” een vernieuwende aanpak aandurfde, wat hun muzikale creativiteit en diversiteit onderstreepte. Hun muzikale beperkingen van het voorjaar waren als stof in de wind…
De band kon rekenen op een uitzinnig publiek, wat hen duidelijk motiveerde het beste van zichzelf te geven. Wat een wisselwerking en wederzijds enthousiasme! Een ongekende spontaniteit. Iedereen zat in de juiste stemming. Een stevige “Song for Clay (disappear here)” vatte bezield en vol overgave de anderhalf durende set aan, gevolgd door oudjes “Positive tension” en “Blue light”, die een broeierige opbouw hadden en diverse tempowisselingen ondergingen. Een vleugje elektronica, beats en xylofoon hoorden we op de recente “Hunting for witches” en “Waiting for the 7.18”. “Banquet” werd luidkeels meegezongen.
De verbondenheid met het publiek en intense spanning behielden ze met “This modern love”, het dreigende “The prayer” en het groovend dansbare “Flux”. Op “Uniform” volgde een liefdesverklaring van twee meisjes aan de zanger (weten ze wel z’n seksuele geaardheid?!). Het meeslepende “So here we are” lieten ze naar het eind ontaarden. “Like eating glass” beeïndigde handjeswuivend en –zwaaiend de set.
Een feestelijke bis werd het, waarbij Okereke eerst verkleed was in een rood pluchen apenpak. Op de koop toe liep hij van de ene naar de andere kant en dook het publiek in. Ze speelden een krachtige finale: “Luno”, “Sunday (twee drums)”, “She’s hearing voices” en “Helicopter”. Onder luid applaus kwamen ze een tweede keer terug; een snedig, noisy klinkend “Pioneers” besloot definitief de set.
We hadden nog maar en goed wel het optreden van Editors verteerd of het volgend groots optreden van 2007, Bloc Party, werd in ons geheugen gegrift. Ze palmden de Lotto Arena in!
I Love Techno heeft nog maar net z’n laatste beat vorige zaterdag erdoor gejaagd of daar was Metronomy met een batterij elektro, ‘80’s wave, trancegerichte soundscapes en repeterende ritmes van traag, meeslepende, monotone beats. High in the sky music en een vleugje Kraftwerk die door het publiek voldoende respect afdwong. Ze leken me de ideale elektronicasoundtrack voor “La soupe aux choux” met Louis de Funès, twintig jaar terug met marsmannetjes die ajuinsoep maakten voor de aardbewoners …en een betere leefwereld…
Organisatie: Live Nation
Nederlands 
Français 
