Niemand die beter begrijpt dan Chan Marshall hoe minder meer kan zijn. Ze is op haar best wanneer haar stem onbevangen en zuiver je oren bereikt. Met het 10de Cat Power album ‘Wanderer’ - meteen ook het eerste sinds ze haar label Matador verliet - is ze opnieuw op tour. Na Parijs was het de beurt aan Brussel, waar ze in een uitverkochte Ancienne Belgique haar nieuwe album ‘Wanderer’ kwam voorstellen (label: Domino - release date: 05/10/2018).
Na het relatief klankvolle Sun keert Cat Power 6 jaar later terug naar haar vertrouwd minimalisme. Vorige succesplaten zoals ‘Moon Pix’ en ‘The Greatest’ werden gekenmerkt door een perfecte balans tussen een uitstekende band enerzijds en een ongestoorde, karaktervolle zang anderzijds. Ditmaal tilt Cat Power dat minimalisme echter tot een nieuw niveau, want de kracht van ‘Wanderer’ zit in zijn schaarsheid. De muziek wordt in dit album uitgekleed tot slechts enkele metronomische en repetitieve piano of gitaarakkoorden, met af en toe misschien nog wat occasioneel gedrum. In de plaats krijg je sterke lyrics, vol emotie en kwetsbaarheid, die de bijzondere kwaliteit van Cat Power majestueus belichten: het hese timbre van Marshall’s betoverende stem.
Die avond in de AB gaf Chan Marshall zelf ook een ‘zwervende’ indruk. Hoewel ze erom gekend is onvoorspelbaar te zijn, had ze er dit keer wel duidelijk zin in, ook al was er nauwelijks interactie met het publiek. Introvert en zweverig ging ze helemaal op in haar eigen performance volgens een toewijding die charmeerde. Dat resulteerde wel in een enigszins onverdienstelijke rol voor haar drieledige band - met drumster Alianna Kalaba, gitariste en bassiste Adeline Jason en Erik Paparazzi op de toetsen - die gerust wat meer op de voorgrond had mogen treden. Om de een of andere reden was Marshall ook continu in conflict met de geluidstechnicus en naar mijn indruk onterecht. Doorheen de hele set had ze een sterke stem, krachtig maar tegelijk fragiel en rustgevend, waarmee ze moeiteloos de hoge noten nam.
We kregen ongeveer de helft van de nummers uit ‘Wanderer’ te horen, met onder meer “Horizon”, “Robin Hood”, “Woman” en “Me Voy” (het had gerust wat meer mogen zijn). Daarnaast zong ze enkele covers zoals “Into My Arms” van Nick Cave en ook een knappe versie van “These Days”, een Jackson Brown-nummer op Nico’s debuut solo-album ‘Chelsea Girl’.
Met “Cross Bones Styles” and “Good Woman” greep Marshall terug naar haar oudere werk. Haar sets zijn dan ook steeds een verrassing. Als afsluiter kregen we een gestripte versie van “The Moon” die recht door het hart ging. Ook al was de uitvoering zo basic als het maar kon, het klonk heerlijk warm en paste zo perfect in de intimiteit als rode draad doorheen het hele optreden. Marshall is een gevoelsmens. Het zal daarom uit eigen ervaring en nog niet volledig verwerkte issues zijn dat ze Brussel ten slotte moed insprak met de woorden “For everyone trying to love those that don’t love you back, I wish you strenght in letting go”.
Cat Power heeft er nooit voor teruggedeinsd om te ontleden wat rommelig, emotioneel of kwetsbaar is. ‘Wanderer’ mist de gepolijste fijnheid van een popalbum, maar weerspiegelt Marshall’s vermogen om te confronteren en kritisch te kijken op een manier die haar muziek vereeuwigt als een weerspiegeling van het leven en de realiteit. Daarom kregen we dit keer niet die extraverte soulzangeres te zien. Wel een fragiele singer-songwriter die je raakte met haar intieme simpliciteit. Maar wat ze ook brengt, vanaf het moment Marshall haar robuuste stem op je loslaat, begint de epifanie en is dat het enige wat je nog wil horen.
Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel ism Greenhouse Talent
Het getuigt van lef om optredens te openen met je bekendste nummer. Charlyn Marie Marshall a.k.a. Cat Power is blijkbaar al terug uit de put aan het kruipen waarin ze een half jaar geleden belandde t.g.v. faillissementsperikelen.
Ze durfde haar set in een uitverkochte Ancienne Belgique immers te openen met “The Greatest”. Deze instant-klassieker kreeg een heel traag opgebouwde versie mee: eerst beheerst gitaargetokkel, nadien subtiele aanvullingen door de bassiste en keyboardspeler en uiteindelijk almaar heviger slagwerk van de dame die aan het drumstel had plaatsgenomen. De van kort (geblondeerd) haar voorziene ster van de avond bleek redelijk bij stem en gaf een naar haar normen redelijk nuchtere indruk, iets wat bij de wisselvallige zangeres niet altijd evident is. Het sfeervolle openingslied klokte af op 10 minuten waarna ze het tijd vond om zich te excuseren voor de annulering van het concert dat eind vorig jaar had moeten doorgaan.
Het met elektronica gepimpte “Cherokee” liet de nieuwe wind horen die Cat Power op haar recentste plaat binnenliet, iets wat visueel ondersteund werd door de op de achtergrond geprojecteerde wolken. Een geslaagd eerste kwartier dus, maar het gitaarspel van de frontvrouw tijdens het daaropvolgende “Silent Machine” was niet echt om over naar huis te schrijven. Gelukkig had ook de keyboardspeler een gitaar omgord zodat haar gepruts bedolven raakte onder zijn meer bedreven spel. Daar waar “Manhattan” nog een beetje onderhoudend was, al was het maar o.v. de beelden van maquettes van Manhattan op de achtergrond, werd tijdens “Human Being” en “King rides by” duidelijk dat het vijftal op het podium niet echt overliep van enthousiasme. Zou het daaraan gelegen dat een toeschouwster flauwviel? Had ze gehoopt om in de buurt van het podium kracht te kunnen putten uit de energie die je verwacht van iemand die haar laatste plaat ‘Sun’ doopte?
Net toen we begonnen te vrezen dat dit opnieuw één van die mindere concerten van Cat Power ging worden, werden echter ook wij van de sokken geblazen middels een breekbare versie van “Bully”. Een magnifiek hoogtepunt dat op zich al sterk genoeg was om dit voor het overige vrij middelmatige concert toch nog als oké te bestempelen. Het gebonk in de intro van “Angelitos Negros” duurde net iets te lang om niet op de zenuwen te beginnen werken en tijdens “Always on my own” dwaalde onze aandacht meer af naar de brullende gorilla die op de achtergrond te zien was dan op de muziek zelf gefocust te blijven. Ook het feit dat we tijdens “3 6 9” meer in de ban waren van de hiërogliefen die geprojecteerd werden dan van Miss Marshall zelve is een teken aan de wand…. Alhoewel we moeten toegeven dat niet enkel de Egyptische figuurtjes op het grote scherm aan het ‘shaken’ waren.
Het ook zonder de achtergrondvocalen van Iggy Pop zeer bezwerende “Nothing but Time” herinnerde ons eraan dat ‘Sun’ een mooie aanvulling is van het oeuvre van Cat Power. Op het einde meenden we zelfs iets van een overslaande vonk te mogen ontwaren. Meer nog, een deel van het voor het overige vrij tamme publiek bleef na afloop van dat lied nog een tijdje ritmisch meeplakken.
Met “Metal Heart” werd daarna teruggrepen naar ‘Moon Pix’, de eerste van de twee coverplaten die Cat Power reeds op haar naam heeft staan. Het van The Boys Next Door (later tot The Birthday Party omgedoopte) geleende “Shivers” werd gelardeerd met flarden van “Never Tear Us Apart” van INXS. Erg geslaagd klonk die mix niet, dit in tegenstelling tot de machtige gitaarsolo die een geknielde Gregg Foreman tijdens dat lied ten berde bracht. Dankzij “Peace & Love” en “Ruin” werd er nog een mooi slot gebreid aan een anderhalf uur durend concert dat degelijk maar - met uitzondering van “Bully” - zeker niet subliem was.
Iedereen was het er na afloop over eens dat Cat Power er deze keer geen zootje van gemaakt had. Voor sommigen volstaat dat al om meteen van een echt goed optreden te spreken. Zo ver willen en kunnen wij het echter niet drijven. Het was oké, niks meer en niks minder.
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/fotos/cat-power-26-06-2013/
http://www.musiczine.net/nl/fotos/mayas-moving-castle-26-06-2013/
Organisatie : Ancienne Belgique, Brussel
Tja , de tijd gaat snel . Vier jaar terug verscheen haar cover plaat ‘Juke box’ en dan moeten we al teruggrijpen naar 2006 ivm eigen werk ‘The greatest’ . Eerder zat Chan Marshall aka Cat Power binnen de stijl van doorleefde americana/soul/retrobluesrock. Op deze return horen we fris , dromerige, warme , zwoele ingenomen pop , van een sing/songwritster , die elektronica toevoegt; zalvende, prikkelende en stekelige ritmes en beats, gedragen door haar melancholisch, lichthese stem . Chan Marshall mag dan nog een in een titanengevecht met zichzelf verwikkeld zijn, ze compenseert ‘Sun’ in een afwisselende sfeervolle, broeierige plaat met elf goed in elkaar gestoken overtuigende nummers, die de single “Ruin” voorop plaatst, en verder intrigeert met “3, 6, 9”, “Manhattan”, “Peace & Love” en “Nothing but time”, een lang uitgesponnen , uitgediept nummer met Iggy . Een verrassende comeback.
Cat Power & Dirty Delta Blues
Chan Marshall, synoniem voor Cat Power, kwam tien jaar terug in de belangstelling door op een unieke manier op piano songs van Dylan, Nina Simone, Smog en Rolling Stones te bewerken. De songs werden ontdaan van enige franjes, kregen een warme, tedere aanpak en werden gedragen door haar hese, melancholische soms onvaste stem. Haar americanablues biedt een eerlijk, puur, oprecht en doorleefd geluid, een ‘straight from lived in bars’ geluid, kortom, ideale songs die de nacht besluiten in een donkere kroeg.
Sinds de vorige ‘The greatest’ cd beschikt ze over een meer vaste begeleidingsband, The Dirty Delta Blues.
‘Jukebox’ bevat tijdloze klassiekers van o.a. Hank Williams, James Brown, Bob Dylan, Jessie Mae Hamphill en Billi Holliday, aangevuld met twee eigen remakes, die een eigen unieke wending krijgen. Doorleefde americana/soul/retrobluesrock, ergens tussen V.U., Black Crowes, G Love, Wilco, Joni Mitchell en Janis Joplin.
Sober en kwetsbaar klinken ”Silver stallion”, “Lord, help the poor & needy”, “Song to Bobby”, “Don’t explain”, “Woman left lonely”, “blue” en “Breathless”. Een voller geluid en een krachtiger aanpak hebben “New York”, “Rambling (wo)man”, “Metal heart” en “Aretha, sing one for me” .
’Jukebox’ is een rustige, intieme, kwetsbare als sfeervol broeierige plaat geworden en het is mooi hoe ze met haar band steeds opnieuw paden verkent om verrassende bewerkingen uit haar mouw te schudden.
Cat Power & Dirty Delta Blues
Chan Marshall, synoniem voor Cat Power, kwam met een interessante bezetting naar `Les Nuits Bota'. Ze werd geruggensteund door Judah Bauer (Jon Spencer Blues Explosions), Jim White (Dirty Three), Gregg Foreman en Erik Paparozzi, onder de Dirty Delta Blues. Het Koninklijk Circus werd omgedoopt in een grootse donkere kroeg.
Cat Power kwam naar voor als zangeres en liet toetsen en piano volledig over aan Gregg Foreman. Vorig jaar bewees Chan Marshall al op scherp te staan in de AB, opnieuw had ze er zin in en vermaakte ze het publiek met haar eerlijke, puur oprechte songs, waarin haar kwetsbare ziel werd blootgelegd, onder haar hese, melancholische, wat onvaste stem; een doorleefde `americana retrorock delta bluessound', ergens tussen Velvet Underground, Black Crowes, G Love en Wilco, een `straight from lived in bars' geluid.
Ze putte rijkelijk uit het succesvolle `The greatest' cd en er waren een pak nieuwe songs, bewerkingen van andermans nummers, die in het najaar op plaat komen. Cat Power tippelde als een katje (met handschoenen!) op het podium en hield samen met haar band het publiek in haar klauwen; een sfeervolle, broeierige set die vooral in het tweede deel forser en krachtiger klonk.
NYC en Cat Power zijn onafscheidelijk, wat meteen duidelijk was in één van de eerste songs van de set. Na het intieme ?Sing to Bobby? kwam de klemtoon op Foremans bedreven pianospel op ?The greatest? en ?Living proof?. De americanablues van ?Moon?, ?Making believe? en ?don't explain? waren de ideale songs bij een nachtelijk bezoek aan een klein café na het concert waar het ruikt naar whiskey en sigaretten. Op ?Hey Arethea?, ?I `ve been lovin'? en ?Satisfaction? herleefde de southern rock'n'roll van The Black Crowes, bepaald door `70's keyboards en de gitaarsoli van Bauer.
Cat Power bood een afwisselende set. Ze huppelde als een ballerina op het sfeervol donkere ?Where is my love?. ?Angelitos negros? was het meest avontuurlijk bezwerende nummer en ?Lived in bars? was het sleutelnummer van de avond, de groep werd uitgebreid voorgesteld en kon rekenen op minutenlang applaus.
In de bis trakteerde ze ons op drie songs, wat een twee uur durende set opleverde van een fijne barband, die Marshall tot volle ontplooiing liet komen.
We hoorden wisselende meningen over het optreden. Eén raad: sta stil bij de stabiele dame, die steeds opnieuw de paden verkent op het terrein van de americana bluesrock, wat zorgt voor verrassende bewerkingen van eigen en andermans nummers!
Org: Botanique, Brussel - Les Nuits Botanique
Nederlands 
Français 
