Cellista , ofwel Freya Seeburger, is een Amerikaanse celliste die bekend staat om haar werk met artiesten uit verschillende media. Live-optredens van Freya zijn onconventionele performances waar klassieke muziek, theater, improvisatie en visuele kunst worden verbonden met muziekstijlen als pop, hiphop, klassieke muziek en zoveel meer. Daarvoor wordt veel gebruik gemaakt van de cello en vocale inbreng die dicht aanleunt bij opera. Cellista's debuutalbum 'Finding San Jose' werd uitgebracht in de herfst van 2016 en bleek een meesterwerk waarop grenzen werden verlegd, waar geen grenzen zijn. Ook met haar nieuwste plaat 'Transfiguration' verlegt Cellista wederom meerdere grenzen wat 'muziek tot kunst verheffen' betreft.
Politiek beladen teksten worden op een poëtische wijze naar voor gebracht door enkele streepjes 'spoken art' in de vorm van “Rupture”, gevolgd door muzikale en vocale parels waarbij de aanhoorder telkens een spiegel wordt voorgehouden. Cellista heeft het in haar geval vooral over de Amerikaanse politiek. We gaan daar niet verder over uitwijden. Om te weten wat haar standpunt is, raden we aan deze schijf intensief te beluisteren. We willen het in deze recensie vooral hebben over het gevoel achter al die politieke en andere boodschappen. En Cellista slaagt er als één van de weinige in sprankelende celloklanken en operastemmen te verbinden met poëzie die me doet denken aan één artieste: Patti Smith. Hoewel Cellista niet direct een punkschijf uitbrengt, de 'punk'-ingesteldheid waardoor een poëte als Patti Smith ons ook diezelfde spiegel voorhoudt, vinden we dus ook terug op 'Transfiguration'.
Het vermengen van uiteenlopende muziekstijlen is de rode draad op deze schijf. Zo wordt bij "Look Homeward, Angel" rap en cello vermengd met de sprankelende stem van Melissa Wimbish die u in opperste ontroering totaal verweesd achterlaat. "When The War Began'' is een meesterlijke manier om de aanhoorder te confronteren met oorlog, dood en verderf. Een song die je tot tranen toe zal bedwingen. Ook nu weer valt daarbij de cello het meest op gecombineerd met een vocale aankleding die je een krop in de keel bezorgt. Maar eigenlijk gaat het op deze schijf dus vooral over hoe je door voortdurend te improviseren elke muziekstijl tot kunst kan verheffen. Een gemakkelijk brokje vlees levert Cellista bewust niet af, de aanhoorder wordt meegezogen in haar zeer visuele wereld waar donkere gedachten overheersen, maar waar ook de mens opstaat om de strijd daartegen aan te gaan.  Daarom is het ook belangrijk om deze schijf in zijn geheel te bekijken en te beluisteren. Elke song sluit perfect aan op de volgende, zoals je een bladzijde omdraait in een spannend boek om uiteindelijk bij de ontknoping totaal van de kaart achter te blijven bij een verdovende song als “Tzeva Adom”, waarna de rust in je hart wederkeert.
Rap, klassieke muziek, opera tot avant-garde, het zijn muziekstijlen die ogenschijnlijk niet of nauwelijks bij elkaar passen. Cellista slaagt er echter wel in om al deze stijlen te verbinden tot een logisch geheel. De poëtische aanpak, gecombineerd met een zeer theatrale en visuele inbreng - gekruid met de nodige zin voor improviseren - zorgen er dan ook voor dat 'Transfiguration' een kunstwerk geworden is, dat nog het best tot zijn recht komt op een podium waar de artieste haar performance ook visueel kan uitbeelden door middel van dans en beelden op het scherm.
Maar als u een beetje uw fantasie laat werken en die beelden voor de ogen houdt bij het beluisteren van deze indrukwekkende parel, zult u zich prompt verenigd voelen met een kleurrijke wereld die Cellista aanbiedt. Onderga deze schijf vooral met een open geest. En laat de fantasie in je hoofd het werk doen.

Tracklist: Rupture I 00:56, Confession 02:27, Rupture II 00:56, Look Homeward, Angel 06:28, Rapture III 02:52, You Can't Go Home Again 06:44, Rupture IV 01:50, Repetitions 03:03, Rupture V 01:44, When The War Began 07:21, Tzeva Adom 05:22, Look Homeward Angel (Radio Edit) 04:13

Is het jazz? Is het noise? Is het rock 'n roll? Nee, het is waanzin. Laat ons daar maar mee beginnen bij het voorstellen van twee artiesten die absurditeit hoog in het vaandel dragen en daar bovendien graag mee improviseren tot in het oneindige.
Hersencellen bestaat uit het duo Butsenzeller en Gert Vanlerberghe. Het zijn muzikanten die ondertussen al de klappen van de zweep kennen. Gert Vanlerberghe is naast zanger/performer bovendien ook een poëet en dichter die met zijn project Ballonnenvrees hoge ogen heeft gegooid. Ook Butsenzeller is dankzij zijn deelname aan uiteenlopende projecten geen onbekende meer in de muziekwereld.
Met 'Spaarplan/Half A Century' komt nu een splitalbum op de markt die beide topartiesten samenbrengt. Deze EP dien je bij voorbaat te beluisteren met het verstand op nul, maar de ogen wijd open. Want er is van alles te zien en te horen. Ten minste als u uw fantasie de vrije loop laat en de subtiele boodschappen wil begrijpen.
Wat we bovendien zo leuk vinden aan deze schijf is dat we hier geen muziekstijl kunnen op kleven. Zowel Hersencellen als Butsenzeller vuren chaos op de aanhoorder af, maar houden je ook een spiegel voor. Maar vooral laten beide artiesten dus de deur op een kiertje om ook uw fantasie te prikkelen, met de bedoeling dat je als aanhoorder zelf kunt in te vullen waar ze het echt over hebben. Dat merken we al bij de songs van Hersencellen: “Broos”, “Spaarplan” en “De Computer”.  Een vreemde mix van allerlei geluiden en percussie komen op u af als een brij modder die je hersenpan letterlijk binnendringt. Gevolgd door een vocale inbreng die dus vooral een subtiel onderliggende boodschap bevat.
De solosongs van Butsenzeller liggen eigenlijk wat in het verlengde van Hersencellen, al ligt de focus daar toch iets meer bij jazzinvloeden, of toch eerder free jazz. Maar ook hier ligt de nadruk dus vooral op het prikkelen van de fantasie, een subtiele spiegel voorhouden en chaos zodanig te laten klinken dat je daardoor murw geslagen in de hoek van de kamer verweesd achterblijft. Ook na vier luisterbeurten doen we bovendien nog nieuwe ontdekkingen. Wat erop wijst dat deze schijf moet groeien. Een luisterbeurt is dus voldoende, maar geef de plaat toch enkele kansen om hem echt te begrijpen.
De fijne remixen zoals 'Butsenzeller - Voteshutupworkconsume (Butsenzeller act of love RFX)', 'Butsenzeller - Voteshutupworkconsume (Staatseinde Remix)  laten bovendien horen dat deze klasse artiesten nog veel meer in hun mars hebben, en hun eigen grenzen dus blijven aftasten tot in het oneindige. Wat ons dan weer doet uitzien naar meer absurditeit in de toekomst.
Prikkelingen naar je hersens sturen waardoor je eveneens de wenkbrauwen fronst is de rode draad doorheen deze split EP - ook uitgebracht op cassette met downloadlink. Nee, een gemakkelijk brokje vlees schotelen de heren je dus heel bewust niet voor. Op de koop doe zorgt dit duo ervoor dat je letterlijk even tot je positieven moet komen in de hoek van de kamer, niet goed wetende wat je net hebt meegemaakt. Wijzelf vonden dit pareltje van een schijf dan ook een heel interessant kunstwerk, in het verlengde van wat een grootmeester van absurditeit en improvisatie Mauro Pawlowski ook doet. Wie ooit een show van voornoemde Mauro Pawlowski heeft gezien, weet waar ik het over heb.