Channel Zero - Ik geloof nog steeds in de kracht van een momentum. En een momentum is dikwijls iets dat je onverwachts overvalt, je ziet het niet aankomen

Moeten wij Channel Zero nog voorstellen? De band was heel succesvol in de jaren ’90, stond in het buitenland maar ook bij ons op een Torhout Werchter. Ze spraken een ruim publiek aan , ool buiten de metal scene. In 1997 trok de band de stekker eruit, maar in 2010 was er plots die succesvolle reünie waar ze de Anciennen Belgique zonder moeite enkele keren uitverkochten; het publiek was hen nog niet vergeten.
Uit de stevige albums daarop volgend bewees Channel Zero klaar te zijn voor een nieuw hoofdstuk. Het plotse overlijden van drummer Phil Baheux gooide echter roet in het eten, maar de band bleef ondanks alles toch doorgaan.
Vorig jaar zou de band hun 30^ste verjaardag uitgebreid vieren, er kwam zelfs een vinyl op de markt, maar corona besliste daar anders over.
Deze zomer slaat Channel Zero terug en staat o.a. op Alcatraz Metal Fest en de Lokerse Feesten. Ook de paar optredens ter gelegenheid van hun 30^ste verjaardag zullen doorgaan, in deAncienne Belgique, op 20,21 en 22 januari. 2022 (meer informatie: https://www.abconcerts.be/nl/agenda/new-date-30-years-channel-zero-1/a105J000001wd4eQAA )
Ter gelegenheid van hun 30 jarig bestaan hadden we een fijn gesprek met Franky, ook o.m. het vallen en opstaan van de band en de evolutie binnen de metal scene. Verder nog over het Channel Zero Bier ‘Turbeau Noir’ en de impact van het overlijden van Phil Baheux op de band. Tot slot nog een mening over het Italiaanse fenomeen Maneskin en de verdere toekomstplannen.

Franky, Channel Zero was al een succes in de Jaren ’90, en toch was het geen gemakkelijk parcours dat jullie hebben afgelegd. Ondanks al die tegenslagen slaan jullie je overal doorheen; waar blijf je toch die energie vandaan halen?
Als je een band maakt , heb je in principe geen plan, of toch wel muziek maken. Maar het verschil tussen een band die iets doet of een band die niets doet. Wat ik bedoel is, ik ben altijd iemand geweest die vooruit kijkt. Eens achterop kijken mag, maar dat mag niet te lang duren. Dat zorgt ervoor dat je bij tegenslagen beter aankan. Wat belangrijk is binnen dit proces is leren uit je fouten. En het anders aanpakken. Dat is een stuk de drive waarrond Channel Zero als band is gebouwd.
Als je bij een band samenspeelt , moet er ook een beetje een hoek af zijn (haha), dat ook. Maar laat het me zo stellen als je voor iemand gaat werken dat is doorgaans met een afspraak, je tekent een contract. Je moet dan een  soort verhaal brengen, waar je dat contract voor getekend hebt; Bij muziek maken is dat helemaal anders. Je hebt wel een contract met een platenfirma of een eventuele boeking  agent. Zelf heb ik dat nooit gehad trouwens, een overeenkomst met een boeking agent. Dit terzijde, zijn er weinig groepen of misschien op hoger niveau , die ook met elkaar afspraken maken. Je moet daarbij kunnen omgaan met de ups en de downs. We zitten ook in een genre waar er een moeilijke balans is tussen allerlei factoren, daar moet je ook rekening mee houden.
In de jaren ’90 was er een enorme spanning binnen Channel Zero, maar zonder die spanning zou de band nooit zo explosief geweest zijn. We krijgen soms het verwijt dat we hebben gekozen voor de commercie, maar dat is vanzelf gekomen doordat we plots werden gedraaid op de radio. Moeten we dan zeggen, je mag onze songs niet draaien? Dus Channel Zero heeft in de jaren ’90 gekozen voor een piste, waarbinnen we in een soort opbouw zaten. Eerlijk gezegd. Moesten we in 1997 niet gestopt zijn, want we stonden op punt om Frankrijk te veroveren, hadden we wellicht nog verder gestaan. Maar op dat moment was het binnen de band vrij complex aan het worden, en er waren ook andere o.a. financiële factoren die ervoor hebben gezorgd dat we de stekker hebben uit getrokken.
Kortom, je moet als band die drive blijven vinden om dat verhaal verder te blijven vertellen. Daar komt die energie eigenlijk vandaan om toch te blijven doorzetten. Dus gewoon blijven doorgaan, en een dosis geluk. Laat het ons daar bij houden.

Ik denk ook dat het belangrijk is dat je als band dezelfde kant blijft uitkijken, die energie naar elkaar toe is belangrijk. Anders stop je er beter mee, misschien was dit in 1997 ondanks alles toch de beste beslissing? Of zie ik het verkeerd?
Ik volg je daar wel in. Dat het niet altijd rozengeur en maneschijn is tot daar toe, je hebt toch altijd een stukje dat organische nodig om je ding te blijven doen. We zaten op een punt dat niemand meer echt goesting had om er voluit voor te gaan. En dan had ik dus iets van, dan trekken we er beter de stekker uit. Als je uw drive kwijt bent, om allerlei reden wat die ook mogen zijn, dan heeft het niet veel zin om door te gaan. Ik weet ook niet of ik binnen twintig jaar dit nog ga doen, niemand eigenlijk. Laat het me zo stellen, in de jaren ’90 had ik ook nooit gedacht dat ik nu op mijn 52^ste nog steeds in een metal band zou spelen. En spreek ik puur stemmatig. Ik heb een tijdje geleden stem therapie gedaan om mijn stem te leren beheersen. Daardoor kan ik nog steeds zingen zonder door de mand te vallen. Of mijn stem te veel te forceren. Ik kan nog steeds ‘Help’ brengen zonder dat ik me daarvoor hoef te schamen.

Er zijn genoeg voorbeelden van oudere bands, waarbij de zanger de klassiekers vocaal niet meer aankan. Maar die nog steeds een heel goede show neerzetten. Ik bedoel maar niemand , ik ook niet, dacht om zijn twintigste nog steeds hetzelfde te doen op zijn 50^ste. Denk ik zo?
Het is vaak een advies dat ik , al dan niet uitgesproken, geef aan jonge bands. Wacht nu toch eens een jaar of vijf a tien. Dat lijkt soms heel ver. Met het ouder worden besef je dat, maar het ik blijf erbij. Jet moet gewoon de drive kunnen opbrengen om door te gaan, en dan kun je nog heel lang doorgaan eigenlijk. Het leven is aan de durvers.

Is het ook niet zo dat in de huidige tijden sommige bands de lat veel te hoog leggen, jullie zijn toch heel klein gestart en hebben met vallen en opstaan jullie naar boven gebokst? Als je de lat vanaf het begin te hoog legt , maak je het jezelf moeilijk om te groeien? Mee eens?
Onze eerste show was in de Roxy in Dendermonde. We speelden in de periode eigenlijk meer in Duitsland dan in België, doordat we op korte tijd door onze demo het verhaal daar is vertrokken; Door een samenloop van omstandigheden zaten we dus meer in Duitsland dan hier. Ook in Duitsland hebben we in een living gespeeld of de zotste dingen meegemaakt. Wat er heel gezond was aan de begin periode is , je hebt geen ervaring, je wil het goed doen, je komt soms in afschuwelijke tot absurde  condities terecht waar je moet optreden. Je moet doorzetten, en hebt niemand anders dan elkaar. Positief voor ons was dat we speelden met groepen die 1000 tot 5000 man trokken, die bands zetten de zaal dag op dag op zijn kop. Bij ons stonden er circa tien te headbangen (haha). Het is dus belangrijk dat je dag op dag, op dag dat podium opgaat en blijft doorzetten. En daar leer je uit. Als je die groepen op graspop in de metaldoom, die via Redbull hun podium plaats hebben verworven, ziet aantreden zie je dat die condities zoveel beter zijn dan wat wij in de begin periode hebben meegemaakt. We hadden ook plezier en leute.
Ik geef nog zo een absurd voorbeeld, we hebben ooit in Spanje gestaan met Exhorder. We kwamen in een dorpje terecht waar we met onze bus bijna niet binnen geraakten. In de zaal toegekomen bleek er een  metal dag voor kinderen te zijn. We hadden iets van ‘wat komen wij hier in godsnaam doen’. Tegen de avond stond er nog circa vijftien man in de zaal. Eigenlijk was dat gewoon de helft van Exhorder plus hun roadie en zo. Exhorder riep als wij speelden, en visa versa (haha) om maar te zeggen, dat zijn belangrijke momenten die je niet alleen bij blijven. Maar daaruit hebben we ook geleerd dat je niet plooit of je moed laat zakken. Dat opklimmen, door in de meest absurde momenten ons ding te doen, was zeker belangrijk.

Waar ik het ook zou willen over hebben, 30 jaar Channel Zero. Als je de evolutie bekijkt, je zegt het zelf in de jaren ’90 was het heel anders dan nu om op een podium te staan, is het nu dan zoveel verbeterd of zo? Hoe zie je de evolutie door de  jaren heen?
Er is een stukje een technische verbetering. De invulling is beter, voor een band is dat een dag en nacht verschil. Toen we in die tijd onze in ear - installatie huurden koste dat enorm veel geld. Op rock Ternat is ooit eens de Politie binnen gevallen om die apparaten in beslag te nemen. We zaten op dezelfde frequentie als de Politie (haha). Nu is dat allemaal beter geregeld met die frequenties en zo. En dat is dus wel positief. Maar langs de andere kant. Mis ik soms een klein beetje, organisatorisch dan, de pure Rock-’n-roll.
Als je nu ergens komt moet je een bandje hebben en als band voortdurend dat bandje tonen, alsof je met de kassa gaat lopen (haha). Ik snap dat wel uiteraard, alles is duurder en complexer geworden. Maar toch vind ik het soms spijtig dat het allemaal zo drastisch braaf is geworden eigenlijk. Want een klein beetje rock-’n-roll brengt toch een soort spirit met zich mee, seks-drugs-and rock-’n-roll is het niet meer. En dat is een beetje spijtig.
Vooral voor jonge groepen, ze moeten al op zoveel letten en dan worden ze nog met regeltjes geconfronteerd die soms absurd zijn voor woorden. Ik heb het allemaal beleefd, moet dat? Nee, maar het is gewoon jammer voor jonge bands dat alles zo binnen een keurslijf zit. Een voorbeeldje is de partner, je mag niet vergeten dat die even belangrijk is. Want die heeft het lief en leed meegemaakt van haar vriend de muzikant, en als die dan de kans krijgt om op Graspop te staan moet die partner langs voor binnen komen en mag niet mee.. dat zijn zo dingen waar ik me wel in erger ja. Een beetje rock-’n-roll? . Het mag precies niet meer zijn, en niet alleen in de muziek ook in het dagelijkse leven, en dat mis ik toch wel de dag van vandaag.

Ik heb soms ook het gevoel dat de media daar op in springt. Je hebt het voorbeeld van Maneskin , die Italiaanse band die Eurosong festival heeft gewonnen, er wordt gefocust op het feit dat hij gesnoven heeft (wat niet zeker is) maar ik heb het gevoel dat de maatschappij veel preutser is geworden, deels door de sociale media?
Hij heeft volgens mij niet gesnoven, en als dat wel zo was wat dan? Trouwens , het zotte is doordat de media enkel daar op uitspeelt krijgt Maneskin plots kansen om overal op te treden, als markering truc kan dit wel tellen dus. Het was de beste reclame die ze konden krijgen. Ik hoop alleen, en dat is ook aan het gebeuren. Die  band heeft een platform gekregen en door zoiets er gewoon een laag kunnen bovenop leggen. Ik vind het ook super wat ze doen, dat is waar het bij rock-’n-roll om draait , en dat doet Maneskin dus zeker. Callier mag dan wel zeggen ‘de vak jury heeft het goed gedaan voor ons’. Alsof de mening van het publiek niet meer telt? Het bewijst dat er een publiek is die nog steeds op zoek is naar die rock binnen de muziek, waardoor deze band terecht heeft gewonnen. Als die band gescoord heeft omdat mensen daarvoor kiezen vanuit hun rock hart? Als je enkel afgaat op de mening van de vakjury kom dan eens naar de echte wereld zien. 
Dat is met mijn bier hetzelfde . als mensen het niet goed vinden, moet ik dan zeggen ‘maar in dit boekje zeggen de specialisten dat dit het beste bier van de wereld is?’ Nee, de mening van de mensen is het belangrijkste. Dus ja die Italiaanse band bewijzen dat er dus nog mensen zijn die nog verder kijken dan het pure keurslijf. Moesten ze in 1969 bij Woodstock enkel gefocust hebben op drugs en dergelijke bekijken? Nee want Woodstock heeft gezorgd voor een fantastische drive naar zoveel bands toe in die tijd.
Ik vind een band als Maneskin, en ook Lordi indertijd, iets gedurfd doen waarop sommige bands jaloers zijn dat ze het zelf niet hadden gedaan. Er zijn zo nog voorbeelden genoeg zoals Slipknot, daar werd ook wat lacherig gedaan over die maskers maar veel bands hebben nu iets van ‘hadden we dit concept maar bedacht’. De beste stuurlui staan nog steeds aan wal…

Ik bekijk Maneskin vermoedelijk van een iets te oppervlakkig, gehypet vanuit commercieel oogpunt?
Die band is niet met dat een nummertje plots naar boven gekomen, die zijn al enkele jaren bezig. In mijn ogen als je Maneskin niet goed vind, kun je Rammstein ook afbreken. Wellicht leunt dat iets meer aan bij de rock-’n-roll gedachte van Metal. Maar basicly is dat ook heel simpel en oppervlakkig. Wellicht heeft de zanger van Rammstein een stem die kindjes bang maakt (haha). Kijk, ik ga nog steeds graag naar een concert om mee gevoerd te worden in een trip, om maar een voorbeeld te geven toen ik de laatste keer Tool zag had ik iets van dit is te perfect, alsof een bandje wordt afgedraaid op het podium. Waardoor er geen verrassing meer inzit. Zo gecontroleerd dat de ziel eruit is. Ik snap dus de technische kant belangrijk is, maar muziek moet ook een beetje kunnen leven. Binnen het maken van muziek op het podium mag wel eens iets verkeerd lopen of zo. En dat heb je met een band als Maneskin dus wel nog, dat verrassen en dat speelse. Dat vind ik nu eenmaal belangrijk. Maneskin is de max ! Punt

Dat vind ik dus ook het mooie aan Channel Zero eigenlijk, dat jullie na al die jaren dat speelse niet uit het oog zijn verloren. Of jullie nu voor tien man of tienduizend staan.
We hebben al goede shows gehad, mindere en betere. Om maar te zeggen, toen we Phil verloren zijn hebben we daar lang over gedaan om die drive terug te vinden, ook al speelden we nog steeds verder. Terwijl de ouders van Phil zeiden om niet te stoppen. Ik ga nooit dat moment vergeten, het eerste concert na zijn overlijden was in Club 69, er zijn beelden van. Ik herinner me nog, we beginnen met de show, alles was goed en we beginnen eraan; We spelen Dark Passenger, voor het eerst met een andere drummer, ik draai me  om en zie Seven spelen en ik was volledig de kluts kwijt. Op dat moment zou je kunnen zeggen, ben je niet professioneel genoeg? Maar dat is bijzaak op zo een moment. Wat ik maar wil zeggen, we hebben toch een paar jaar nodig gehad na het overlijden van Phil om terug die vibe te vinden. Tegen mensen die zeggen ‘je bent professioneel’ kan ik enkel zeggen; Beleef het eens, en loop er eens door… Dat speelse waar je het over had, waren we dus toen wel even kwijt, maar dat is ook niet zo verwonderlijk na zoiets te hebben meegemaakt.

Inderdaad als alles goed begint te draaien, is er een volgende mokerslag, het onverwachte overlijden van Phil Baheux? Hoe overleef je zoiets als band? Want je hebt toen getwijfeld om de stekker volledig uit te trekken?
Er zijn twee aspecten die een grote rol hebben gespeeld in die beslissing om door te gaan. Het eerste aspect zijn de ouders van Phil, ik kende die mensen wel maar had ze nog niet echt veel gezien. Dat is ook logisch je bent voortdurend met je band maten op de baan. Die mensen hadden direct al iets van ‘je gaat er nu toch niet mee stoppen’ Dat was op de dag dat hij overleden was, en dat moesten we toch even verwerken. De week daarop hebben we heel die begrafenis gedaan, we hebben ook gespeeld in de kerk wat best heftig was. Maar zijn ouders zijn dus continue blijven erop hameren om door te zetten. Het feit dat zijn ouders daar zo achter stonden, is een reden geweest om toch door te gaan. Alles lag trouwens op de plank om een nieuwe plaat ‘Kill All Kings ‘‘uit te brengen. En toen is Roy Mayorga van Stone Sour ons te hulp geschoten. , die goed bevriend is met Mikey.  Hij zei ons dat hij er even wilde naar luistern en opnemen voor ons, en dat hij ons niet zou ontgoochelen. We hadden toen iets van ‘’man je staat in de top tien van beste drummers ter wereld ‘’ (haha). Je moet het zo zien eigenlijk was het na onze reünie in eerste instantie niet de bedoeling om platen uit te brengen, die platen zijn ontstaan uit een samensmelting van absurde momenten in ons leven. Het lijkt bijna een rode draad doorheen Channel Zero zelfs. Dingen die ontstaan door absurde momenten (haha). Het hangt zelfs aan de band geplakt als het ware, het verhaal blijft gewoon knotsgek, maar dat moet gewoon zo zijn. Maar het typeert Channel Zero. Meer nog ,moest het ooit niet meer zo zijn dan zal het vermoedelijk gedaan zijn met Channel Zero (haha) Het doet me denken aan een tekst van U2 – heiligschennis tijdens dit interview haha – uit een tekst van Achtung Baby, "you're an accident waiting to happen" ”ik kan het gewoon iet verklaren. Maar het is net die samenloop van zulke omstandigheden dat er dus voor heeft gezorgd dat we ook toen zijn doorgegaan.

Blijf nog maar rustig doorgaan met georganiseerd chaotisch zijn. Vorig jaar bestond Channel Zero 30 jaar, helaas was er niet veel vieren bij. Halen jullie dit nu in? Er is een vinyl uit gebracht dacht ik?
Er is inderdaad een vinyl uitgebracht, die we eigenlijk vorig jaar in oktober zouden hebben voorgesteld. We hebben zelfs nog getwijfeld om het te doen. Dat was ook weer zo een absurd verhaal. Maar uiteindelijk hebben we het toch gedaan en in principe in januari 2022 stellen we het voor in Ancienne Belgique (Info: https://www.abconcerts.be/nl/agenda/new-date-30-years-channel-zero-1/a105J000001wd4eQAA ) Hopelijk toch, want met die delta variant van het virus weten we nooit. Er staan dus enkele shows gepland in AB en ik ga er vanuit dat het dan gebeurd. Het is de bedoeling dat we daar een variant brengen van oude nummers, zoals we op Alcatraz doen, gecombineerd met nieuwe nummers zodat er een soort evolutie te merken is over die dertig jaar gespreid. Maar ja het COVID verhaal heeft al stokken in de wielen gestoken, dus ja.. Ik ben voorzichtig positief dat het doorgaat.

Jullie treden deze zomer op o.a. Alcatraz en de Lokerse Feesten, eindelijk live. Hebben jullie opgetreden ondertussen?
Nee, Seven woont in Texas en Mikey in LA. Dus ja, we hebben al achttien maand of zo niet meer samen gespeeld. Nu zijn we volop aan het repeteren en volgende week beginnen we eraan. We staan op 25 juli op Werchter in principe. En inderdaad dus ook Alcatraz en Lokerse Feesten. Het is allemaal zeer spannend want je moet eigenlijk zeer kort op de bal spelen nu, met dat virus en die versoepelingen  en maatregelen allemaal.

Ik heb veel live streams gezien de laatste tijd, het zal nooit hetzelfde zijn, maar vooral viel me op dat er bitter weinig metal bands die weg zijn opgegaan. Is daar een reden voor? En wat is je mening over dit fenomeen?
We zijn er niet aan begonnen doordat we te ver uit elkaar wonen, als je zoiets moet fixen rekening houdende met het tijdverschil bijvoorbeeld tussen hier en bijvoorbeeld Texas, dat is haast een onbegonnen zaak. Bij bands als Metallica hebben budget en zo genoeg om dat te doen, maar ik vind het niet erg. Iedereen die op zijn honger zit moet maar wachten tot we live optreden.

Hoe heb je als band, muzikant en mens deze tijden overleefd? Ik heb van artiesten vernomen dat het zelfs een zekere rust bracht waardoor ze meer konden componeren
Nee, niet echt. We hebben geen nieuwe opnames gemaakt eigenlijk. Ik heb hier wel mijn zwembad gelegd (haha) grapje . Ik was vooral druk bezig met mijn bier te promoten. Je mag ook niet vergeten, iedereen binnen Channel Zero heeft quasi een job naast de band. We hadden daar onze handen aan vol eigenlijk, waardoor van componeren niets in huis is gekomen. En wat platen maken betreft? Ik vind het fantastisch om in de studio te zitten, en doe het graag. Maar je mag niet vergeten dat kost enorm veel energie en tijd en geld. Het zou wellicht anders zijn moest ik niets anders te doen hebben uiteraard, maar dat is niet zo. Platen maken heeft bij veel te maken met een momentum . Als ik er niet in zit in die vibe, lukt het gewoon niet. De laatste paar weken merk ik wel dat ik weer wat teksten aan het verzamelen ben en zo. Kijk ik schrijf puur op het gevoel, als ik het voel schrijf ik het op, kan ik er iets mee aanvangen schrijf ik het op. En als dat komt kan ik daar wel heel hard in gaan.. maar dat is met die COVID zeker niet het geval geweest.

Geen nieuw platenwerk dus voorlopig. Wat zijn dan wel  de verdere toekomstplannen voor 2021? In zoverre dat er plannen kunnen worden gemaakt want de cijfers stijgen weer
Nieuw platen werk zal eerder voor volgend jaar of zo zijn, je moet weten nieuwe muziek promoten is niet zo simpel. Het is ook niet gemakkelijk om nog gedraaid te worden op de radio en zo. We zijn nu dus bezig met dat 30 jarig bestaan te vieren en daar dus iets rond te doen.

Ik pik even in, het is moeilijk om nog gedraaid te worden op de radio en zo, heeft het met die vergaande streaming (spotify en zo) nog zin om nieuw platenwerk uit te brengen eigenlijk?
Ja en nee. Omdat je als band toch iets wil brengen. Het is natuurlijk niet simpel om te blijven evolueren, we willen niet klinken als de eerste plaat van Channel Zero maar dat wordt helaas soms verwacht  Ik doe echter aan muziek omdat ik iets de max vind, en ik kijk dus vooruit zoals ik al heb gezegd. Dus ja, omdat je graag toch wil blijven iets nieuw doen. Maar ook nee, omdat heel die business zo is veranderd. Onlangs heb ik er nog een discussie over gehad. Waar de persoon Spotify ophemelt. Dat kan, maar wij hebben daar als band niets aan. Vergelijk het met een job die je elke maand doet, en dat ze na zes maand zeggen dat ze je ervoor gaan belonen. En dat je daar amper 15 euro of maximum 45 euro voor krijgt. Veel mensen hebben het niet door dat het zo gaat en je er zo weinig voor krijgt. Iedereen wil naar de maan, de vraag is met welke raket. Als je de kans krijgt om Eurosong te winnen, en overal te worden gedraaid om nog eens op Maneskin terug te komen, dat is fantastisch voor die gasten.  Dat zijn gouden kansen die je met beide handen moet grijpen in deze tijden als muzikant. 95 %  van de gemiddelde muzikant moet er de dag van vandaag echter iets extra bij doen, of komt er niet.

Is dat ook niet een beetje een Belgisch fenomeen dat het voor een Belgisch muzikant moeilijker is dan voor een Engelse of Amerikaanse band? Om maar te zeggen. Jullie hebben in het buitenland gestaan en mogen toch gezien worden als een van de meest succesvolle Belgische metal bands, en toch steenrijk worden en Wembley uitverkopen zit er niet in. En toch moet een band als Channel Zero totaal niet onderdoen voor de groten op aarde; Heb je een verklaring waarom het voor een Belgische band zo moeilijk is om echt door te breken? Of zie ik het verkeerd?
Wat wel zo is, Geografisch gezien is het in ons nadeel. Als je in uw thuisland enkele nummers maakt die redelijk succesvol zijn en je kunt zes maand op tournee gaan, in zalen waar je voor gemiddeld 1000 tot 6000 man kan optreden. Dan kun je met dat optreden in eigen land een soort inkomen vergaren. Maar hier in België ‘Big in Belgium’. Trouwens dat is niet alleen binnen metal, bands als Arsenal of Goose zijn ‘Big in Belgium’. Die hebben het zeer moeilijk om in UK hun teen tussen de deur te krijgen. We hebben dat ook allemaal gedaan, maar daar van leven is een ander paar mouwen. Geografisch gezien is België dus te klein om echt iets te kunnen betekenen. Als je als Belgische band geen land als UK, Duitsland of Frankrijk kunt inpalmen? Wordt het moeilijk. Er zijn bijvoorbeeld veel Duitse bands uit de jaren ’80 die hun verhaal nog enkel puur op Duitsland doen, omdat het gewoon een groter oppervlakte is. Op zulke verhalen kun je ook uw verhaal doen draaien. Wijzelf stonden , zoals ik daarnet heb gezegd, wel op het randje om door te breken in Frankrijk in 1997. Arno heeft dat bijvoorbeeld wel gedaan, en heeft dus zijn verhaal kunnen doen in Frankrijk. En daardoor krijg je wel een financieel verhaal. Maar gemakkelijk is dat dus niet om internationaal door te breken.

Is het ook niet een beetje een typische Belgische mentaliteit dat we te weinig chauvinistisch zijn? Ik geef maar een voorbeeld van een interview met Erwin van FireForce die me vertelde , als ze in eigen land spelen voor een middelmatige Amerikaanse band spelen ze in het voorprogramma van die band, als ze in Duitsland spelen ook; Wacken bijvoorbeeld. Daar sluiten Duitse bands het festival af. Om maar te zeggen, zijn we niet wat sceptisch voor eigen kweek denk je?
Dat gaat dikwijls over contracten, over prijzen en afspraken die worden gemaakt. Over hits of populariteit, daar kun je niet veel tegenover brengen. Het is ook zo als je Ozzy op uw festival zet ga je die niet om 16u laten spelen. Ik denk trouwens doordat er nooit een echte doorstroom is binnen metal dat sommige organisaties met een probleem gaan zitten als die Iron Maidens, Judas Priest en Earosmiths gaan wegvallen eigenlijk, want de opvolging zorgt niet voor uitverkochte festivals van 50 000 man. Wacken heeft het voordeel dat ze hun concept gewoon hebben kunne baseren op ‘eigen kweek’. Festivals als Graspop en dergelijke hangen veel af van Live Nation toestanden. Er is een headliner, die wordt geboekt en je moet er twintig andere bijnemen. Daardoor zit je met steeds dezelfde bands die terugkomen. Daardoor is het ook moeilijk om als Belgisch band daar nog tussen te komen. Dat is gewoon de macht van het verhaal en de sterkste eigenlijk.

Ik vind het eigenlijk wel een boeiend onderwerp. Ik moet toch toegeven als je het hebt over ‘een concept’ dat een festival als Alcatraz dat wel doet, een eigenzinnig concept op poten zetten met enorm veel Belgische bands en headliners die subtoppers zijn maar wel mogen afsluiten. Dus het kan wel?
Dat klopt, zei doen dat ook in eigen beheer en zijn minder afhankelijk van live nation. Waardoor ze dat zo kunnen invullen, dus ja dat klopt Alcatraz heeft dat concept zeker goed begrepen. Met COVID kun je het ook niet vergelijken, want je kunt niet alles boeken natuurlijk. Het is nog steeds heel simpel, klant is koning en als je veel volk op uw terrein hebt kun je u meer permitteren. Er zijn echter festivals die niet anders kunnen dan naar Live Nation bellen om toch wat volk te krijgen. Het is ook zo dat Alctraz Metal Fest vermoedelijk met sommige bands rechtstreeks contact heeft, dat scheelt ook veel. In veel gevallen is dat gewoon niet zo. Dus ja het is niet altijd even gemakkelijk voor een organisator.

Laten we het ook eens over Channel Zero hebben ?. Heb je na al die jaren het gevoel dat je alles hebt bereikt, of zijn er nog ambities ?
Je hebt daar een punt, doordat we dat lang traject gedaan hebben . bekijken we veel dingen ook van een andere kant. Door er zo lang in te zitten, zie je genres veranderen en zo. Hoe festivals en percepties veranderen. Dus ben je geneigd , als je u omdraait, ziet wat je hebt gedaan.  We kunnen ons dan afvragen, kunnen we dat verbeteren? Ik zie eerlijk gezegd Judas Priest ook geen ‘breaking the Law’ meer uitbrengen, of Metallica ‘Ride the Lighting’,ze hebben het geprobeerd maar het lukt niet en het hoeft niet ook. Ik geloof, en dat heb ik daarnet tal aangehaald, nog steeds in een momentum. En een momentum is dikwijls iets dat je onverwacht overvalt, jet ziet het niet aankomen. Waarbij je ook niet snapt wat dat vijf of tien jaar geleden voor u heeft betekend. We hebben zoveel momenten meegemaakt, zoals in 1995 Torhout. Dat was gewoon een absurde situatie We waren op tour met Pro-Pain, die tour wordt op de eerste dag afgebroken omdat we de bus die ons beloofd was niet gekregen hadden. We moesten er wel voor betalen, maar waren op dat moment assertief genoeg om dit te weigeren. Om maar te zeggen. Een momentum is belangrijk, dus zolang die er komen blijven we gewoon doorgaan op deze weg. Dus hebben we na al die jaren alles al bereikt? Misschien, maar als dat voornoemde momentum zich aandient ben ik de eerste om te zeggen ‘let’s go’ maar ik doe het niet meer op commando. Als het klopt, als het goed aanvoelt en de vibe juist zit dan ga ik er gewoon voor.

Voor mij mag je nog vijftig jaar doorgaan, maar wanneer is het voor jou genoeg geweest of zeg je ‘hier stopt het’ of ben je daar niet mee bezig?
Ik ben daar eigenlijk niet mee bezig. In die zin dat als ik, zolang ik het performance wise kan brengen, ik gewoon blijf doorgaan. Zoals ik zei zolang die vibe goed zit, houdt ik er niet mee op. Ik maak me daar ook geen zorgen in, het is gewoon in ups en downs. Het komt gewoon niet in mijn gedachten op eigenlijk.. Het heeft gewoon te maken met passie, je bent in dat verhaal beland op die manier. En ik hoop dat dus op mijn 80^ste nog steeds te doen. dus die ambitie is er op dat vlak zeker nog steeds

Heb je nog een advies aan jonge beginnende bands die in de voetsporen van Channel Zero willen treden?
Kort en bonding, volg uw gevoel, volg u passie . Denk na, maar denk ook niet te diep over alles na. Want de dag van vandaag moet je gewoon met zoveel dingen rekening houden. Dus ik denk nog steeds dat het te maken heeft met een gevoel, drive en passie die je aan boord moet leggen, voortdurend eigenlijk zonder op te kijken .Ik zeg dat ook tegen mijn dochter. Als je bij voorbaat zegt dat je die berg niet kunt beklimmen, ga je inderdaad nooit boven geraken. Durf dus risico’s nemen, binnen je mogelijkheden. Daarom ondersteun ik ook die Red Bull concerten reeks waar jonge bands vol passie in een soort repetitie kot zoals wij dertig jaar hun ding staan te doen. Gewoon blijven doen dus! Aan jonge bands kan ik dus alleen maar zeggen, blijf dromen. Als je niet meer mag dromen, wat mag je dan wel nog? Straks moeten we nog betalen voor de lucht die we inademen.

Laten we dit interview met deze gevleugelde woorden afsluiten Franky. Ik hoop je spoedig nog eens live te zien, veel succes met het vieren van jullie dertig jarig jubileum.