Christine Plays Viola is een Italiaanse coldwave-dark wave band die sinds 2010 donkere walmen over Europa doet waaien, op een bijzonder intensieve wijze. Dit resulteerde in een eerste knappe EP in 2011. Na een concept album 'Vacua' (2014) verscheen in 2016 een derde schijf 'Spooky Obsessions' , een spookachtige schijf, waarbij de band je meeneemt in een duister landschap.
Ondertussen doet de band dat dus al tien jaar en is de tijd gekomenv oor een nieuwe bladzijde. Nieuw werk kwam op de markt, 'Fading', waarbij Christine Plays Viola begane wegen verder inslaat, en ons verwonderd doet achterblijven in de donkerste hoek van de kamer. Maar ook zichzelf , subtiel, lijkt te heruit te vinden.
Pure duisternis door middel van ijzingwekkende klanken en vocalen die de haren op je armen doen recht komen, is de rode draad op 'Fading'. Meer nog, het is een beetje het handelsmerk geworden van Christine Plays Viola. Dat wordt dus al duidelijk bij die eerste song “The Earth is Definitely doomed”.
En toch, ondanks die heel donkere omkadering, zien we soms een lichtpuntje verschijnen aan het einde van de donkere tunnel. Neem nu het eerder lichtvoetige en dansbare “Run”, waarbij de dreigende ondertoon wordt toegedekt met een aanstekelijke sound die eerder een glimlach op je lippen tovert dan je in angst achterlaat. Bij “In The Dark” komt die spookachtige weemoedigheid, die je over de hele lijn koude rillingen bezorgt. Dat is de reden waarom ook wij ruimschoots 5 jaar geleden, toen we de band leerden kennen net voor de release van hun derde plaat, pas echt leerden kennen. En dat is nu 2020 nog steeds het geval. Twinkelende klanken bij “I Belong” zijn het mooiste bewijs. Deze song blijft zo lekker aan je ribben kleven, je voelt echter ook nu weer een gelukzalig gevoel over jou neerdalen …Echter, nog steeds binnen een mysterieuze en eerder duistere en weemoedige omkadering. Dat wordt verder in de verf gezet bij afsluiter “You're no one”, waarbij duisternis en licht elkaar vinden, binnen een weemoedige omkadering die je letterlijk bij de keel grijpt.
Besluit: Christine Plays Viola is een band die niet blijft aanmodderen, maar dus ook vooruit kijkt na tien jaar. Daardoor blijven ze één van onze favoriete dark en cold wave bands; ook na tien jaar nog zitten ze stevig op de troon wat het genre betreft. Christine Plays Viola blijft dus zeer subtiel zichzelf heruitvinden, en kijkt naar een lichtvoetige en steeds spookachtig, duistere kant. En dat doet deugd aan ons donker hart.
Tracklist: The Earth Is Definitely Doomed - Suicidal Cabaret - Showdown At The Mirror - Still - Through The Night - Run - In The Dark - I Belong - You're no
cold wave/dark wave/post punk
Fading
Christine Plays Viola
Die Héloïse Letissier heeft het op korte tijd wel gemaakt met haar Christine & The Queens. Op een goede drie jaar tijd gaan haar nummers erin als zoetebroodjes . Twee platen noteren we nu met een handvol singles , die een breed publiek omarmen.
Ook vanavond was het een charmant weerzien en wordt de zangeres/performster/animatrice onthaald als een ‘Queen’ , die het ‘anders zijn’ zo muzikaal ‘normaal’ mogelijk maakt … Op haar vorige passage in Vorst had ze af te rekenen met een fysiek belabberde toestand van hoge koorts en ontoereikend stembereik. Hier zagen we een kwieke verschijning met haar band die de temperatuur deed stijgen …
Sfeervolle , dromerige popliedjes met elektronica/elektrowave/funk/hiphop -motiefjes en beats klinken eenvoudig , aangenaam en lekker in het gehoor. Het Franse chanson krijgt meer finesse en de sound is onschuldig , leuk en goed . Ze omschrijft het graag als freakpop , die wordt omfloerst met wonderlijke synths , roffelende, hitsende drums en een magistrale , doorleefde zang, met heerlijke refreinen, ook al zijn er zanglijnen voorgeprogrammeerd. Het doet er niet toe, iedereen geniet , beweegt en zet danspasjes .
Die muzikale eenvoud wordt omgezet tot in de puntjes uitgewerkte choreografie . Een dansproductie met haar rits dansers (-essen) en een videowall achter de groep . Een fantastisch live spektakel. Een dansmusical die het plaatje compleet maakt; muziek en dans gaan hand in band, de energie wordt gebald in bruisende dynamiek, levendigheid én in emotionaliteit en dramatiek . Een soort West Side story , of wat het Kursaal in de zomermaanden de laatste jaren weet te bieden …
Opener “Comme si on s’aimait” refereerde aan “Beat it” van Michael Jackson. Al gauw horen we die schitterende single “Damn, dis-moi” van de nieuwe plaat ‘Chris’. Synchrone danspassen sieren het nummer. Afgetraind danst, hotst en zwiert onze zangeres. Het combo wordt warm onthaald . “Le G” blikt terug naar die synthpop van Giorgi Moroder .
Haar recyclage stemt iedereen gelukkig. Science-fiction wordt er tegen aan gegooid , met pompende electrobeats . Jawel , het mag harder , feller , energieker . “Radio gaga” leidt “Les paradis perdus” van landgenoot Christophe in , waarin zelfs een flard Kanye West te horen is; ze zingt en voert het solo uit, ondersteund van zachte pastelkleurige keys.
Bijna halverwege de set komen twee interessante singles voorbij , “Christine”, “5 dollars , voorafgegaan door het slepende “Feel so good” . Daarna valt de spanning wat weg , niet alle nummers zijn even-single-waardig , komt de klemtoon op show en de act ; sneeuwvlokken dwarrelen in ‘t rond en geven elan aan de sound.
Een zwoel, dampend sfeertje groeit op “Follarse” , een Janet Jackson/Vanity 6’s “Nasty” wordt er mooi aan gebreid . Intiem moment hebben we op “Nuit 17 à 52” , feeëriek door de smartphonelichtjes ; solo staat ze daar op het grote podium , zingt a capella en wordt door het publiek op handen gedragen. Wat een meezinggehalte . “It doesnt matter” en “La marcheuse” als slotstuk brengen muziek en dans te samen.
Een volleerd gezelschap is aan het werk, die met twee oudere nummers uitwuiven ; het zijn de gekende tunes van “Saint claude” en “Intranquilleté” die een extraverte , dansbare tint krijgen . Ze is hier te zien aan de andere kant van de zaal .
Christine & The Queens brengen ‘la chaleur humaine’, gelijkwaardigheid van de kleurrijke wereld van de gays en de transgenders. Een boeiende artieste die dans , theater en muziek samen brengt in een sfeerrijk geheel.
Organisatie: Live Nation
Hoeven we deze twee leden van Fleetwood Mac nog voor te stellen? Ietwat verrassend hoorden we dat ze nu ook een muzikaal duo vormden (naast Fleetwood Mac) en een plaat hadden gemaakt. We konden intussen al kennismaken met de vooruitgelopen single “In My World” dat ons wel kon bekoren. Een klein pareltje. De verwachtingen zullen bij velen wel hoog zijn aangezien zij beiden op ‘Rumours’ verantwoordelijk waren voor enkele van hun grootste hits (“Go Your Own Way”, “Don’ t Stop”, “You Make Love”, …) Ook drummer Mick Fleetwood en bassist John McVie (tevens ex van Christine) komen op dit album een deuntje meespelen.
Dus alles lijkt erop dat we ons mogen verheugen op een degelijk en goed album. Maar klopt dit ook? Ja en Fleetwood Mac-fans zullen zeker de echo van hun favoriete band doorheen verscheidene songs horen. Zoals de backings of het refrein op “In My World”, het ritme en de drums op “Too Far Gone” of de sfeervolle poprocker “Lay Down For Free”. Ze schotelen ons zo tien van deze songs voor. Verkennen ze hierop nieuwe horizonten? Nee, maar hetgeen ze doen , doen ze goed. Elke track heeft wel iets wat de song de moeite maakt: een refrein, een backing, een ritme of een gitaartje… Het album is geen meesterwerk geworden maar het bevat wel fijne pop rock en de samensmelting van twee mooie stemmen. Het is een zoveelste toevoeging aan het oeuvre van en rond Fleetwood Mac. Die fans kunnen dit album dan ook met hun ogen dicht kopen en zullen er, net zoals wij, ongetwijfeld nog een hoop luisterplezier aan beleven.
Zoals de titel al doet vermoeden, was het geen fitte Heloïse Létisser – alias genderbender Christine – die we vrijdagavond op de planken van Vorst Nationaal te zien kregen. Na het openingsnummer “Starshipper” verontschuldigde ze zich voor ontoereikend stembereik wegens ziekte, en later liet ze op haar Facebookpagina verstaan dat de show pas kon doorgaan na een verkwikkende dosis cortisone.
Niet dat ze er zelf geen zin in had: ze wilde coûte que coûte in Brussel het beste van zichzelf geven, om – dixit Héloïse – “terug te geven wat jullie me gedurende anderhalf jaar hebben gegeven”.
Christine and the Queens hebben dan ook op een erg korte tijd het hart van het Belgische publiek veroverd: eerst verzorgden ze het voorprogramma van Stromae, om in oktober 2014 zelf te touren met het debuutalbum ‘Chaleur Humaine’ (Because Music, 2014). De eerste stappen als hoofdact zette Christine hier in de Botanique, ze werd vervolgens volwassen in de Cirque Royal en tijdens de hete zomermaanden bevestigde ze – met wisselend succes – haar status als electropop-koningin op de weides van Werchter en Pukkelpop. De zegetocht werd tenslotte bekroond met een uitverkocht Vorst Nationaal. Het is natuurlijk maar de vraag hoe vaak men met één album en één show kan blijven verrassen.
Maar Christine heeft duidelijk geen last van concertmoeheid en het ontbreekt haar allerminst aan enthousiasme. Melodieuze nummers geïnspireerd op de synthpop uit de jaren ’80 zoals “Half-Ladies” en “iT”, en de zware technobeats van “Pretty-Ugly”, worden afgewisseld met flarden uit monsterhits zoals “I Feel For you” van Chakha Khan en Technotronic’s “Pump up the Jam”.
De aanstekelijke choreografie van de Franse Marion Motin (zie ook Stromae) die Christine en haar vier dansers opvoeren, fungeert als een verlengstuk van de muziek en is erg boeiend om naar te kijken. Haar meest bekende “Christine”, die in het midden van de set valt, doet de zittende menigte op de flanken recht veren. De theatrale kant van Christine komt dan weer tot uiting in “Here” en de - met dichterlijke vrijheid aangepakte - cover van Michael Jackson “Who is it”, waarbij Christine, even alleen op het podium en onder het witgele licht van één spot haar hartenpijn uitschreeuwt. Via de videowall brengt ze ook andere muzikanten op het podium, zoals in het bedwelmende “No Harm is Done”, een duet met de jonge Amerikaanse rapper Tunji Ige. Het nummer werd uitgebracht ter promotie van de Amerikaanse versie van haar debuutalbum en beschrijft het moment “voordat er iets gebeurt, vooraleer we kiezen welk gevecht we zullen aangaan”.
Het nummer “Jonathan” bracht dan weer een semi-naakte Perfume Genius naar Brussel. Een rustpauze wordt ingelast tijdens “Chaleur humaine”, waarbij Christine met een boeket bloemen een ereronde maakt doorheen het publiek – als een soort (hopelijk tijdelijk) afscheid aan het Belgische publiek.
De bonustracks brengen de zaal nog één keer tot aan het kookpunt, met “Paradis perdus/Heartless” en “Saint Claude”, de single die ze schreef voor een ietwat onhandige jongen waarvan ze erg veel van had gehouden (terwijl “Who is It” over een vrouw gaat).
De tweede bisronde werd afgesloten met de ballad “Nuit 17 à 52”, die vooral bezuiden de taalgrens veel airplay heeft gekregen.
Hoewel ze door ziekte misschien niet voluit kon gaan in Vorst, entertainde Christine and the Queens anderhalf uur een erg uitgelaten publiek, en van stemproblemen hebben wij niets gemerkt. Het moet gezegd, de mix van dans, theater en muziek – handelsmerk van Christine & the Queens – houdt de aandacht wel vast, en ook de sobere scenografie met Dan Flavin-gewijze TL-verlichting, brengen veel sfeer op het podium.
Als de muziek niet altijd even hard kan boeien – niet alle nummers zijn singlewaardig en ook de Engelse lyrics zijn vaak moeilijk verstaanbaar, wat soms vervelend kan zijn – is er nog altijd de erg expressieve présence van Héloïse Létissier om op terug te vallen. Het spel tussen het mannelijke en vrouwelijke, weerspiegelt in de androgyne look van Christine, haar oproep om samen de eigen voornaam te roepen zodat we uiteindelijk allemaal “Christine” worden, haar interesse voor de kleurrijke wereld van de gays en de transgenders – ze vermeldde zelfs de film ‘Paris is Burning’ als inspiratiebron – maken Héloïse Létissier ook buiten de concertzalen een boeiende artieste. En ze is nog maar 27! We zijn alvast erg benieuwd hoe ze, zowel muzikaal als persoonlijk, zal evolueren.
Neem gerust een kijkje naar de pics van haar set vorige week Zénith, Lille
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/christine-and-the-queen-26-09-2015/
Organisatie: Live Nation
Nederlands 
Français 
