Al meer dan een decennia lang ben ik grote fan van Red Sparowes, de band waar Emma Ruth Rundle vaste gitarist in is en één van de grootste namen binnen het post-rock genre. Via deze weg kreeg ik meer belangstelling voor Emma Ruth Rundle en zo leerde ik dan ook haar andere muzikale projecten kennen. Zo is Emma bezielster van de folk/shoegaze band The Nocturnes en richtte ze samen met Greg Burns (bassist bij Red Sparowes) de experimentele rockband ‘Marriages’ op. Naast actief lid van voorgaande bands, bracht Emma in 2014 ook haar solodebuut ‘Some Heavy Ocean’ (Sargent House ltd.) uit. Je leest het juist, Emma Ruth Rundle heeft al op vele wijzen haar muzikale stempel gedrukt in het underground circuit. Daarom keek ik dan ook heel erg uit naar dit optreden.

Ik geef jullie alvast ook een belangrijke tip mee: dit jaar is Emma Ruth Rundle mede-curator van het prestigieuze Roadburn Festival in Tilburg (NL). Er werd reeds bekend gemaakt dat Red Sparowes (na lange pauze) een reunieconcert zal geven. De kans is sowieso groot, dat Emma er ook een solo set brengt.

Opener van dienst was Fvnerals***, een doomband met roots in de zuidkust van Brighton (UK), maar ondertussen gevestigd in het Brusselse. De band bestaat uit een bassist/zangeres, een gitarist en een drummer. Vanaf ze startten met spelen, werd voor mij duidelijk dat hun sound niet gewoon pure doom was, maar grote invloeden bevat van post-rock en donkere ambient. Wat voor mij een tof geheel is. Hun songs kwamen heel goed over, maar vond ik niet dusdanig vernieuwend. Zo moest ik af en toe denken aan bands zoals Chelsea Wolfe, Esben and The Witch, … Die nog steviger binnen het datzelfde genre staan. De dynamiek tussen de bandleden zat alleszins goed snor, maar het volume mocht voor mij iets luider staan. Dergelijke bands verdienen het niet om enkel gehoord te worden, maar ook gevoeld te worden aan ieders borstkas. Fvnerals speelde in ieder geval een mooie show en was terechte opener voor Emma Ruth Rundle. Bovendien reageerde het publiek heel erg enthousiast!

Na Fvnerals lastte men een korte pauze in. Ondertussen werd het geluid nog eens gecontroleerd, en bleek dat de microfoons veel stoorsignalen gaven. Na een kwartier leek het probleem nog niet opgelost te zijn en werd het hierbij gelaten. Ik werd nu toch wat zenuwachtig, want ik wou dat alles goed zat voor zo’n belangrijk optreden. Emma Ruth Rundle**** kwam het podium op en gaf meteen advies aan de geluidsman om het volume van de microfoons iets lager te zetten. Ze bedankte ons allen voor onze aanwezigheid, en zette in met “Fever Dreams”, het eerste nummer vanop haar laatste album (‘On Dark Horses’, 2018). Meteen een stevige opener dus. Haar stem zat vanaf de eerste seconde perfect, en ieder van de bandleden waren goed in vorm. Op de microfoon van de gitarist zat nog steeds storing, maar dit probeerde hij op te lossen door iets meer afstand te nemen. Al snel kwam de menigte in de juiste mood en werd er volop genoten. Emma’s stem was niet alleen perfect, maar ook ongelooflijk authentiek: zo bitter, zo vol, zo fragiel, zo rauw, zo wendbaar. De muziek kwam live over als een ‘wall of sound’ die mij volledig omarmde en diep deed wegzinken in Emma’s teksten. Er was veel post-metal/shoegaze invloed hoorbaar, maar toch samen gegoten tot de typische, unieke sound van de band. Voorbeelden zijn de drummer, die bvb. met de zijkant van z’n sticks tegen de cymbalen sloeg. Of de bassist en drummer die de band niet leidden, maar wel Emma volgden.
Na enkele nummers werd het geluid al iets beter, maar Emma kon het toch niet laten er een grapje over te maken: “I didn’t knew we had a new bandmember. It’s like a ghost in the room.”.
Eerlijkheidshalve moet ik ook melden dat het onmogelijk is om echte hoogtepunten op te sommen. Iedere song bevestigde het topniveau van dit concert en bevatte altijd zijn eigenheden waardoor alles immens straf klonk. Al voor ik het kon beseffen, waren we na een dik uur aangekomen bij het einde van de set. De band ging na een dankbare zwaai het podium af en ik bleef vol verstomming staan.
Kort hierna, en tegen mijn verwachtingen in, kwam Emma opnieuw het podium op. Maar deze keer was ze alleen, zonder band. Ze nam haar gitaar en begon “Real Big Sky” te spelen. Haar kenmerkende, eigen gitaarsound kwam nu nog zoveel duidelijker naar voren en dwong bij mij veel respect af. Het was ook nu heel duidelijk dat Emma geen ‘gewone’ muzikante is, Emma is uniek. En toen ze begon te zingen, op zo’n eerlijke en emotionele manier, sloeg de bom in. Doorheen de zaal heerste een absolute stilte en ik zag veel mensen met de mond open staren. Een man vooraan in het publiek probeerde het nummer te filmen, maar Emma vroeg hem vriendelijk z’n camera weg te stoppen. Ik begreep meteen waarom: Emma beleefde de emoties van ieder woord die ze zong en gaf mij hierdoor enorme kippenvel. Na dit ongelooflijk sterke, laatste nummer ging Emma dan definitief het podium af. Er werd luid geapplaudisseerd en ik bleef verbouwereerd achter.
Dit was één van de weinige concerten, die mij zodanig raakten, dat ik tijd zal nodig hebben om alles te plaatsen.

Emma Ruth Rundle is voor mij één van de strafste madammen in de muziek en kan geen waardering genoeg krijgen.

Twee dagen eerder stond ze ook in de Botanique, Brussel

Setlist: Fever Dreams - Apathy on the Indiana Border - So, Come - Protection - Darkhorse - Control - Marked for Death - Dead Set Eyes - Medusa - Real Big Sky

Organisatie: Cactus Club, Brugge

Emma Ruth Rundle - Donkere, atmosferische schoonheid
Emma Ruth Rundle + Jaye Jayle 
Café De Zwerver
Leffinge
2017-11-23
Ollie Nollet

Alweer een afgeladen café De Zwerver, dit keer voor Emma Ruth Rundle die duidelijk over een trouwe cultaanhang beschikt. Deze chanteuse uit Los Angeles, die ook actief is bij Red Sparowes en Marriages, laat zich begeleiden door haar favoriete band, Jaye Jayle, met wie ze ook een split EP opnam en die hier tevens als openingsact mocht fungeren. Vreemde naam en ook hun muziek was niet meteen alledaags te noemen. Donkere indiefolk met zowel roots als krautrock invloeden die me soms deed denken aan Nick Cave, Wovenhand of Madrugada. Ondanks een, met instrumenten en effect pedalen volgestouwd, podium klonken de composities telkens uitgekleed tot de essentie. De songs, waarin de gitaren en de toetsen beurtelings het voortouw namen, werden met een lage, ruwe stem krachtig gezongen door Evan Patterson. Niet alles was even geslaagd maar het bleef intrigeren tot de laatste seconde.

Jaye Jayle mocht dan al de begeleidingsgroep van Emma Ruth Rundle zijn, toch moest Corey Smith (keys, gitaar en percussie) het veld ruimen. Zijn plaats werd ingenomen door drummer Neal Argabright, die hier de synths voor zijn rekening nam, terwijl er een mij onbekende drummer ten tonele verscheen. Rundle won meteen de sympathie van het publiek door zich uitgebreid te verontschuldigen voor een eerder dit jaar gecancelled optreden in De Zwerver. Dit was het eerste optreden van de tour maar meteen werd duidelijk dat de groep en de zangeres al eerder samenwerkten en elkaar perfect aanvoelden. Donkere, gothic folk waarin de niet altijd even makkelijke zanglijnen ingebed werden door atmosferische gitaren en synths waarbij Mazzy Star en Chelsea Wolfe mogelijke aanknopingspunten waren. Knappe songs, waartussen het weidse “Heaven” me het meest beviel, en knappe uitvoeringen die toch soms iets te veel afgevijld waren of te weinig variatie kenden. Wie zich evenwel liet verzwelgen door die best impressionante sound heeft aan dat laatste uiteraard geen boodschap.
Voor de bis greep Rundle eerst naar een akoestische gitaar om dan toch (veilig) met een elektrisch exemplaar een nummer solo te brengen. Uiteindelijk kwam die akoestische song er toch en bewees ze dat haar songs ook naakt overeind konden blijven.

Organisatie: VZW De Zwerver – Leffingeleuren, Leffinge