Voor de opnames van deze plaat werd Berlijn verruild voor Carpentras. Het album gaat, naast enkele tracks over vrouwen, duidelijk over de hedendaagse politieke en maatschappelijke tendensen. Een goed voorbeeld daarvan is de eerder uitgekomen single “A Plea” dat het verhaal vertelt over een Russische soldaat die een brief naar zijn thuisfront schrijft en het nodeloze verlies van jonge mannen aankaart. Op dit vlak teksten, die we van John Watts mogen verwachten.
Er waren al enkele songs bekend die op het eind vorig jaar verschenen ‘Triptych EP1’ stonden. We hadden het catchy “Man Man Man” met Leila Watts die de tegenstem zingt. Het vrij zonnig klinkende “Nefertete” dat wat van de sfeer van het album ‘Destination Paradise’ heeft. “The Hamburger Beat” is er één met een herkenbaar wijsje. Ten slotte was er ook “This Woman and I” dat zoals de meeste songs op deze EP over een vrouw gaat.
Daarnaast staan er nog acht andere tracks op ‘Triptych’. Op “The Anaesthetist” horen we de weemoedige en breekbare stem van John Watts. Een sfeervol nummertje met subtiele details die de song mooi kleuren. “Still On The Train” is een variatie op een treinritme. Ook hier zingt waarschijnlijk Leila Watts de backing vocals, wat mooi blend met zijn stem. “Bertha” is muzikaal een track die er wat uitspringt. We horen enkel zijn stem, een accordeon en een orgel die samen het korte nummer vormen. Wel een geslaagde track! “Amoral Vacuum” is muzikaal sterk: het bevat variatie en onverwachte elementen. Er zit veel in die ene song. En dan hebben we het nog niet over de inhoud van de tekst gehad dat verder gaat dan een hedendaagse doorsnee songtekst. “Blue Sound” sluit het album af, dit melancholisch gezongen nummer is gehuldigd in weidse klanken; naar het einde komt er nog een sax en wat spoken words voorbij.
Uiteindelijk staan er twaalf songs op ‘Triptych’. Het laat een geïnspireerde Fischer-Z horen die hier en daar een pareltje heeft gemaakt. Met tevens ook enkele heel relevante teksten.
Een heel fijn album dat een mooie toevoeging is aan zijn inmiddels omvangrijk oeuvre.
Fischer-Z – John Watts - Ik maak in de eerste plaats muziek om mezelf te plezieren. En ik wil in mijn muziek ook verder evolueren. Ik ben blij als mensen mij daarin willen volgen
We begonnen via zoom met het interview maar vanwege internet issues zijn we overgeschakeld naar de telefoon. Een beetje jammer want de flow was daardoor een tijdje wat weg maar John Watts deed hard zijn best gedaan om het op te lossen waardoor we toch nog een en ander konden aankaarten.
Het album is opgenomen in Carpentras. Hoe moet ik mij het proces voorstellen? Ben je daar geweest met de live band of hoe verliep dat proces?
John Watts: Het was een eigenlijk een soort van familiealbum, dus daarom heb ik het daar opgenomen. Ik heb eerst de nummers geschreven voordat ik ze daar ben gaan opnemen.
De titel van het album is ‘Tryptich’. Vanwaar de naam?
John Watts: Dat komt omdat Tryptich staat voor een drieluik. Het album heeft drie thema’s: Ten eerste liedjes over vrouwen en relaties, iets wat altijd wel terugkomt in mijn teksten. Dan over politiek en over psychologie. Politiek geïnspireerde teksten zijn ook een vast thema dat telkens terugkomt.
Naast liedjes over vrouwen weten we dat je altijd een aantal liedjes schrijft die een politieke of sociale focus hebben. Ik neem aan dat het tegenwoordig niet moeilijk is om een onderwerp te vinden om over te schrijven?
John Watts: Nee, er is behoorlijk wat gaande in de wereld vandaag.
In zekere zin zou je kunnen zeggen dat er niet veel is veranderd sinds het album ‘Red Skies’. De wereld is nog steeds mooi, maar de mensheid/mensheid behandelt de wereld en elkaar op een slechte manier
John Watts: Ik vind toch dat het op politiek vlak enorm veranderd is sinds ‘Red Skies’. We bevinden ons in een tijdperk van rechtse politici. Mensen zonder kwalificaties die de wereld leiden. Dat is gevaarlijk. In de tijd van Red Skies was de wereld veiliger, ook op nucleaire vlak. Iedereen had zulke wapens, maar het waren enkel de grootmachten en het was stabiel. Nu is niets meer veilig en stabiel. Het gevaar komt uit alle hoeken en is onoverzichtelijk. Daardoor is het voor mij op politiek vlak een heel fascinerende tijd om te volgen. Vooral ook omdat politiek en militaire geschiedenis mijn grootste interesses zijn.
Je schreef in “A Plea” ook over een Russische militair die een brief naar huis schreef om de waanzin te stoppen
John Watts: Ja inderdaad en ik spreek trouwens ook Russisch, ik leerde vijf jaar lang Russisch op school
Ik moet zeggen dat ik een beetje flabbergasted was toen ik “Amoral Vacuum” hoorde. Muzikaal vind ik de track ijzersterk en ze heeft bovendien een goede tekst. Het verhaal gaat over Engeland, maar het zou evengoed ook over andere plaatsen kunnen gaan
John Watts: Nou, de tekst gaat over het idee van politici die veel beloven en het niet waarmaken voor de armste mensen in Groot-Brittannië. ‘Amoral Vacuum’ was een beschrijving van hetgeen waar Boris Johnson voor stond. De mensen van de arbeidersklasse uit de zogenaamde Red Wall chairs (de Labour) in het noorden van Engeland werden zoveel beloofd door Boris Johnson en de conservatieven. De mensen kozen voor die laatsten en hun beloftes maar deze mensen zijn nu niet beter af. Integendeel. De meeste overheden werken met een groeimythe, een belofte. In de economie draait het allemaal om groei en de belofte om mensen rijker maken. Maar met die groei en beloftes maak je alleen de rijke mensen rijker. Daar zit het probleem.
Welk deel van het muzikant zijn vind je leuk en welk deel niet?
John Watts: Ik hou van schrijven en muziek maken. De rest, en dat is 80 procent van de tijd, is zakelijk. En daar heb ik een hekel aan. Maar het zijn nu eenmaal zaken.
Op dat vlak heeft het internet veel veranderd voor muzikanten. Sommige dingen in goede zin, maar soms ook in slechte zin. Hoe ga je ermee om?
John Watts: Het heeft heel veel veranderd, vooral voor jonge en beginnende muzikanten. Voor mij iets minder maar het is tegenwoordig heel moeilijk voor hen, ook al heb je veel talent. Om te slagen heb je internet en sociale media nodig. Je moet van alles promoten en er is een overvloed aan muziek op het internet. En om ervan te kunnen leven is het nog moeilijker. Het gaat nu praktisch alleen voor de grote acts. Enkel daarin steken de grote platenmaatschappijen nog geld en energie. Je hoort ook geen ontwikkeling meer als ze enig succes hebben. De platenmaatschappij neemt het over en ze willen geen risico's nemen. Dat betekent dus op veilig spelen.
Nogmaals over het album. Ik hoorde een geïnspireerde man op “Triptych”. Wat maakt jou trots op “Triptych”? Waarom moeten mensen ernaar luisteren?
John Watts: Mensen hoeven er niet naar te luisteren. Als je kunst/muziek maakt, moet je in de eerste plaats jezelf plezieren. Ik ben niet geïnteresseerd in nostalgie. Ik wil evolueren. Veel acts uit de jaren tachtig evolueren niet. Ze spelen dezelfde act keer op keer. Je moet je muziek een bepaalde standaard geven vind ik. En oké, je fans zullen ernaar luisteren. Er wordt nog heel weinig muziek gekocht maar ik heb mijn vast publiek dat naar mijn concerten komt. Je moet het publiek geven wat ze verdienen. De grootste reden, naast kunst creëren, is om een nieuw album te maken en zo volk naar de concerten te krijgen. Fischer-Z is als band een merk en dat is een ander publiek dan wanneer ik solo in de theaters sta. Met de band zitten er meer (oudere) mannen in het publiek en is het meer rockmuziek. In het theater bestaat het publiek uit iets meer vrouwen en jongeren. Dit jaar speel ik twee keer in Herenthout. De concerten zijn uitverkocht en in de zomer speel ik in Oostende op het W-festival.
Leila Watts zingt de backings op een paar nummers en dat klinkt samen goed met je stem. Verschijnt ze ook op de live-locaties?
John Watts: Het was vooral omdat het een familiealbum was. Ze was erbij in Carpentras en alles was mooi gemengd. Het is niet de bedoeling dat ze ook op tournee meegaat en zingt. Ik heb daar mijn vaste band voor. Uitzonderlijk kan het eens gebeuren. Maar ze was aanwezig bij de opnames en het gaf een meerwaarde. Vandaar…
Ben je zenuwachtig over de reacties als je een nieuw album uitbrengt?
John Watts: Nee, omdat ik het in de eerste plaats voor mezelf maak. Op een eerlijke en fatsoenlijke manier. Elke plaat die ik maak, is een nieuwe steen in een muur. Het geeft mij zichtbaarheid en ik wil evolueren. Ik ben blij als mensen mij willen volgen in die evolutie.
Dus je bent niet op zoek naar nog een hit, neem ik aan?
John Watts: Nou… je blijft dromen om zoveel mogelijk mensen te kunnen bereiken. Wat je maakt, wil je natuurlijk delen. Maar het is niet de hoofdreden. De hoofdreden is om iets te creëren. Wat vind jij trouwens van het album?
Me: Ik vind het een geïnspireerd album met enkele sterke tracks zoals bv “Amoral Vacuum” of “Nefertete” dat zo op ‘Destination Paradise’ had kunnen staan en daarnaast veel zinvolle teksten. Ik hou ook van de sfeer van het album en van het enigszins aparte “Berta”. Daar hoor je enkel je vocals en een accordeon. Dat geeft een aparte sfeer en springt het er een beetje uit.
John Watts: Dank je wel voor de mooie woorden. “Berta” is een waar gebeurd verhaal over een vrouw die vocht tegen de mensen die het klimaat om zeep helpen en ze heeft dat uiteindelijk met haar leven bekocht…
Om af te sluiten kan ik al verklappen dat er eind dit jaar nog een album zal verschijnen: het ‘Red Flag’ album. Het zal nog een stukje experimenteler en gewaagder zijn dan ‘Tryptich’. Het is een samenwerking met een andere gekende muzikant. Waarover later meer.
Hartelijk dank voor het gesprek
In april komt het nieuwe album van Fischer-Z uit: ‘Triptych’. Zoals gebruikelijk worden er eerst wat singles losgelaten op de wereld. “A Plea” is een vrij melancholisch nummer geworden en vertelt het verhaal over een Russische soldaat die naar het thuisfront schrijft. Daarin vraagt hij om geen jongemannen meer te sturen die onnodig gaan sneuvelen voor oorlogszuchtige leiders die enkel op macht uit zijn.
Het nummer is nogal donker en zwaarmoedig dat dan toch wat open breekt in het refrein. Het is een rock/pop nummertje met een heel fijn refrein en een uitdienende outro met een mijmerende John Watts. Heel degelijk gemaakt en met een sterke boodschap.
Deze single is een mooie voorloper van het aankomende album. Een eerste beluistering van ‘Triptych’ zegt mij dat het zelfs niet het sterkste nummer van de plaat is geworden.
Vier nummers kan je reeds beluisteren op de eind vorig jaar verschenen EP. Het wordt dus uitkijken naar het album dat uitkomt …
Fischer-Z - A Plea [Music Video] (youtube.com)
‘Til The Oceans Overflow’ is het nieuwe album van Fischer-Z. Het is van ongeveer hetzelfde kaliber als de vorige twee: ‘Swimming In Thunderstorms’ en ‘Building Bridges’, maar misschien nog net ietsje beter of straffer. Het nieuwe album wil een antwoord zijn op ‘Red Skies Over Paradise’, het album uit 1981 dat de hits “Berlin” en “Marliese” opleverde en dat zie je ook in het artwork, waarop dezelfde hoofdfiguur kijkt naar een Berlijn dat nu plots aan de kust lijkt te liggen (een verwijzing naar de albumtitel).
Berlijn was de stad waar ‘Red Skies’ werd opgenomen en is ook de stad waar het begin van ‘Til The Oceans Overflow’ opgenomen werd. Vanwege de viruspandemie werden die opnames afgebroken en mocht John Watts thuis achter de laptop de draad oppikken met de band. Die band is in grote lijnen dezelfde band als op ‘Swimming In Thunderstorms’, met oudgediende Dave Purdye op bas. Purdye en Watts werkten al samen in 1981, maar niet voor ‘Red Skies’ wel voor zijn John Watts’ solo-track ‘Speaking In A Different Language’. Een jaar later, in 1982, maakte Purdye dan wel deel uit van Fischer-Z voor de later als album uitgebrachte TV-opnames bij het Duitse Rockpalast. Dat maakt dat er toch ongeveer een link meer is naar ‘Red Skies’ dan enkel de bijdrage van frontman Watts.
De in Berlijn gestarte opnames zouden zowel een Fischer-Z-album als een solo-album moeten hebben opgeleverd, maar die twee zijn samengesmolten tot ‘Til The Oceans Overflow’. Met een wel heel grove korrel zout zou je kunnen stellen dat het nieuwe album begint bij Fischer-Z en eindigt als solo-album. De eerste drie, vier tracks zijn dynamischer, makkelijker mee te zingen en met meer melodie en de drie tot voor afsluiter “A.I.Owns.U.” zijn intimistischer en meer op de boodschap in de lyrics gefocust. In grote lijnen dus. Die “A.I.Owns.U.” is een wel heel upbeat, vrolijk-satirisch niemendalletje dat bij mij herinneringen oproept aan Fischer-Z’s “Limbo”. Maar die laatste stond niet op ‘Red Skies’.
‘Til The Oceans Overflow’ start met “Choose”, geleend van de Record Store Day-release van 2020 met de lekkerste, maar niet-eerder-uitgebrachte songs van de ‘Swimming In Thunderstorms’-opnames. Een heel goede zet om deze ijzersterke track hier een herkansing voor een ruimer publiek te geven. “Brian” is meer dan vermoedelijk een vervolg of een duiding op “You’ll Never Find Brian Here” van ‘Red Skies’, zoals “Romance Can Last Forever” een vervolg is op “Berlin” en zoals “Oh Compassion” een vervolg zou kunnen zijn op “Marliese”. Voorts veel zelfbeschouwing van John Watts die zijn leven en liefde(s) overkijkt, zoals op “Narcissus”, “Selfish Mirror”, “Waterside” en “Cuban Rain Falling”, al kan één ervan misschien ook over de tot inkeer gekomen stalker van “Marliese” gaan of een repliek zijn op het 40 jaar oude “The Writer”. De kernbomdreiging van “Cruise Missiles” op ‘Red Skies’ werd ingeruild voor de klimaatdreiging op “Choose” en titeltrack “Til The Oceans Overflow”, zoals “Dystopia’s Here” en “A.I.Owns.U.” de nieuwe 2021-versies zijn van “Multinationals Bite”.
Veel linken met ‘Red Skies Over Paradise’ dus, maar onthou misschien vooral dat het nieuwe album perfect op zichzelf staat, met een John Watts op de toppen van zijn kunnen. Als Watts straks opnieuw de Vlaamse podia aandoet, wacht dan niet enkel op de greatest hits van Fischer-Z, maar geniet vooral van deze nieuwe oogst aan potentiële hits op ‘Til The Oceans Overflow”.
De viruscrisis heeft ervoor gezorgd dat we allemaal ‘in hetzelfde bootje’ zitten. Met die woorden is songschrijver John Watts aan de slag gegaan voor zijn nieuwe single “Same Boat”. Als ervaren songschrijver en vanuit zijn maatschappelijke betrokkenheid trekt hij dat onderwerp van corona naar de (boot)vluchtelingen en de milieucrisis. Ook daar zitten we met z’n allen in hetzelfde gammele bootje. Watts wordt oud, maar een deftige songtekst schrijven, dat lukt nog steeds moeiteloos.
“Same Boat” is een afzonderlijke single die niet op het nieuwe Fischer-Z-album komt dat in oktober. Dat zal ‘Till The Oceans Overflow’ gaan heten.
https://www.youtube.com/watch?v=q_cEqlcoS4o
Artiesten met een gouden hart. Ze bestaan nog deze dagen en zo kon de Gentse kunstvereniging De Verenigde Muze de legendarische Fischer-Z strikken voor de wereldpremière van hun nieuwe tournee die hun ongetwijfeld deze zomer op verschillende festivalpodia zal doen belanden. De opbrengst van deze avond ging dan ook volledig naar een project in Paraguay om kinderen te steunen die kunstonderwijs willen volgen. Een nobel doel waar we alleen maar kunnen achter staan.
De vereniging had voor het publiek echter nog een andere verassing in petto: Sarah Ferri.
Dit piepjonge talent won in 2008 het concours van de ‘Jonge Wolven’, dit is een initiatief om tijdens de Gentse Feesten lokaal talent van elke slag een kans te geven. En gisteren mocht, zoals aangekondigd door de altijd goedlachse Zaki, Sarah Ferri gedurende een uurtje bewijzen wat ze in haar mars had.
Sarah is een Gentse (dat kon je meer dan overduidelijk horen aan haar bindteksten) met Italiaanse roots en ze bewees gisteren dat ze een echte muzikale duizendpoot is, ook al zou het nog beter zijn moest de set wat meer opgebouwd worden rond haar zwoele bluesy jazzstem want dit is zonder twijfel haar sterkste wapen.
Ondanks de zenuwen die ze niet steeds ten volste kon beheersen bracht ze toch een geslaagde potpourri van klassieke pop (ja, af en toe dacht je aan Tori Amos), ingetogen jazz (The hungry vilain), ragtime, flamenco en vooral veel easy jazzpop.
Na afloop werd ik ontroerd door de eenvoud en de spontaniteit van deze jonge wolf want ooit in een of ander verleden stonden mensen als Norah Jones of zelfs Diana Krall op hetzelfde punt, barstend van het talent te wachten op die grote kans. Geef dit meisje de nodige kansen en ze komt er wel.
En in tijden dat Diana Krall voor de spiegel aan het repeteren was, verscheen in England één van de meest markante figuren uit de popgeschiedenis van de jaren ’80: John Watts.
Het is ondertussen al meer dan bekend dat je niks achter de betekenis van de groepsnaam moet zoeken, het is gewoon een term uit de statistiek. John Watts was en is altijd de spilfiguur geweest van Fischer Z.
Waarschijnlijk ook niet één van de gemakkelijkste soort want zo verliet keyboardspeler Steve Skolnik Fischer-Z in volle glorieperiode omdat hij de dominantie van Watts beu was en de leider zelf ontbond de groep op het hoogtepunt van het succes van ‘Red skies over paradise’. De grote toegewijde fans horen het niet graag maar na de split, en dus na de eerste drie lp’s, heeft John Watts nooit het vroegere niveau geëvenaard ook al moet er hier aan toegevoegd worden dat Watts nooit de makkelijkste weg gekozen heeft. Men zal hem gedurende zijn carrière wel verschillende keren op de term ‘commercial suicide’ gewezen hebben.
Maar blijkbaar komt ooit alles terug en zo besloot John Watts om een liveset voor te bereiden afkomstig uit de drie eerste platen: ‘Word Salad’, ‘Going deaf for a living’ en het meesterwerk bij uitstek ‘Red skies over paradise’. Een doordachte keuze of noodzaak, wie zal het zeggen?
In ieder geval kon Watts het zelf niet laten om midden in het concert te vertellen : “Ik heb een hele carrière achter de rug waarbij ik dingen deed wat het publiek niet wou en nu sta ik hier te doen wat jullie willen”.
En dat deze John Watts nog zeer kwiek is, zagen we meteen bij opener “Remember Russia”.
Door het strakke geluid en prima stem werd het publiek al meteen verzekerd dat dit geen afgang zou worden. Op het gelaat zijn de ouderdomsverschijnselen meer dan aanwezig, maar die speciale stem van Watts is er nog steeds evenals de geslaagde mix van postpunk, new wave en reggae.
De enige hit volgde de andere op terwijl je op een scherm allerlei cartoons zag die verwezen naar de politieke situatie uit de jaren ’80.
Toegegeven, de politiek geïnspireerde teksten van Watts zijn een beetje achterhaald want er is vandaag geen sprake meer van een Berlijnse muur en de Russen zijn al lang niet meer de gevreesde vijand die ons met kernbommen zullen bestoken, maar toch besef je als luisteraar dat dit een artiest was die net als tijdsgenoot Billy Bragg iets te zeggen had. En dat is misschien iets wat we in deze oppervlakkige tijden teveel missen.
Het sierde Fischer-Z dat ze hun geluid niet in een nieuw jasje wouden steken want hoe jammer het ook was dat “So long” een beetje de mist inging door Watts die niet goed bij keel was, waren nummers als “Wax Dolls”, “The worker”, “Room Service” meer dan perfect gebracht.
Persoonlijke favorieten waren hun grootste hit “Marliese” (en blijkbaar ook voor het publiek) of hun chef d’oeuvre “Batallions of strangers” dat gespeeld werd op een onnavolgbare, authentieke wijze.
Op het einde bracht Fischer-Z nog een nieuw nummer genaamd “Paraguay”, een overbodig reggae niemendalletje maar het bracht ons wel een stap dichter bij de waarheid : dit nostalgisch feestje was eigenlijk bedoeld voor kinderen die het minder goed hebben.
Gedurende anderhalf uur wist Fischer-Z een ruimgevulde Bijloke perfect te entertainen en ze moesten daar niet veel voor doen, gewoon de klok even terug draaien. Het is nu al uitkijken waar we Fischer-Z deze zomer nog eens kunnen terug zien maar de mensen van de Muze hebben er in ieder geval een memorabel feestje van gemaakt.
Organisatie: VZW De Muze (http://www.demuze.be)
Fischer-Z bracht nog maar vorig jaar het goed ontvangen album ‘Swimming In Thunerstorms’ uit en is nu al terug met een EP voor de Record Store Day met drie tracks. Na een eerste beluistering vroeg ik me af waarom frontman John Watts deze drie steengoede nummers niet voor ‘Swimming In Thunderstorms’ heeft opgenomen. Wat dat album - waarop Watts zijn métier als songsmid nog eens volop toont - nog ontbeerde was een zekere sense of urgency. Watts pakt op dat album wel een pak grote onderwerpen aan, maar je mist er zijn gevoel van betrokkenheid. Vooral die lauwe kerstsong was een brug te ver. Net die betrokkenheid die we daar niet hoorden, heeft deze EP dan weer wel.
De drie nieuwe nummers zijn “Choose”, “Shine On” en “Pumping Up The Drama”. “Choose” is echt een kopstoot van een song die aansluit op de sterke Fischer-Z-singles van de jaren ’80. “Shine On” is een akoestische track met een strijkersarrangement en vooral met een reeks heel rake opmerkingen en bedenkingen. “Pumping Up The Drama” is misschien het minst sterke nummer van deze EP, maar toch één die nog zou uitblinken op ‘Swimming In Thunderstorms’.
John Watts heeft een nieuw album aangekondigd tegen het einde van dit jaar. Laten we hopen dat dat met dezelfde grinta geschreven werd als deze EP.
Al een slordige 40 jaar maakt Fischer-Z, en dan meer bepaald John Watts, Engelse new wave rock. Geen verrassing dus dat de gemiddelde leeftijd tussen 50 en 70 jaar lag. Maar het weerhield de band er niet van om lekker lang door te spelen: maar liefst 1 uur en 45 minuten.
Professioneel en met een klassieke opbouw hoorden we eerst een soort warming up. Daarna kregen we “Tighrope”, dat redelijk ingehouden klonk. John Watts zijn typische stem kwam er volledig in naar voor. We kregen natuurlijk ook enkele obligate maar desalniettemin goede songs zoals “Wary” en “Prime”, van nieuwste plaat ‘Swimming In Thunderstorms’. In die eerste hoorden we wat meer affectie (en gejengel) van de frontman, in “Prime” werden de Afrikaanse klanken en ritme bovengehaald. “After all this time, in my prime”, verklaarde John zichzelf over the top. Tja, wat dit nummer betreft misschien wel.
Gelukkig zat de opwarming er nu wel op. Met “Room Service” sprongen de harten van de vele aanwezige fans toch wat meer op dan daarvoor. Want daar vonden we wel een beetje ska en quirkyness in dat de band zo sterk maakt. En ook de songs met een boodschap bleven gelukkig overeind. Zo hoorden we het dreigende en dissonante “Battallions of Strangers”, waar we John Watts zijn stem eens goed konden horen doorklinken. De vlotte babbel zat er trouwens ook nog steeds in, al mocht het bij “Stolen” wel wat minder, want het nummer leek bijna met opzet mislukt. Hier had Fischer-Z weer wat reggae-achtig geprobeerd. Het had echt waar niet gehoeven. Maar hoe verkopen we dan onze nieuwe plaat meneer?
Gelukkig redt het verleden alles. “So Long” kondigde de finale van de set aan. De hit weerstaat de tand des tijds vlekkeloos. De simpele keyboard riff, de stem die zo leuk de hoogte in gaat, de koddige samenzang. De pure simpliciteit van een krachtig pop rock nummer. Het deed veel deugd.
Daarna kregen we een zeer groovy versie van “Man In Someone Else’s Skin”, een song van John Watts’ solocarrière. We hoorden ook nog een erg zacht schoon “Protection”, waarna “In England” ons weer wakker schudde. En met het herhalende “Wild Wild Wild Wild” ging het publiek volop mee in een klapmomentje, vooraleer “Limbo” er lekker doorheen knalde. Zalige brabbeltaal kwam met snelle stroomstoten op ons af. Jammer dat het altijd weer zo snel voorbij dondert. Met “Head On” speelde de band nog een John Watts liedje. Deze keer met een paar griezeltonen en veel echo’s.
Als afsluiter van een al bij al sterk optreden werd de nostalgische snaar bespeeld. “Marliese” werd luidkeels meegezongen door het publiek. Fischer-Z eindigde zo met een luidkeelse ‘bang’. Alweer bewees John Watts dat er bij die klassiekers geen sleet op zit.
Als bisnummers verwende de band ons nog met “The Worker”, wat zeker geen ‘waste of time’ was. Met “Berlin” vulde Watts nog een laatste keer de zaal met zijn stem, en het noisy “One Voice” zorgde nog voor een klassieke Fischer-Z sound op het einde.
Slot van een geslaagd concert, waarin de jongens op het podium met succes ons collectief Fischer-geheugen kwamen opfrissen.
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/foto-s/concert/cactus-club-brugge/fischer-z-19-10-2019.html
Organisatie: Cactus Club, Brugge
Fischer-Z - John Watts (Fischer-Z): ''Ik wil me graag nog blijven uitdrukken in woorden en songs. Ik hoop dat toch zeker nog een jaar of tien te doen. Zolang de inspiratie blijft komen, ga ik ervoor
2019-09-09
Erik Vandamme
Fischer-Z speelde een co-headliner spot op Frietrock in Ieper, en liet een zeer frisse en energieke indruk achter op het podium. John Watts is nog steeds goed bij stem, maar straalt vooral enorm veel spelplezier uit. Bovendien geeft hij zijn mede muzikanten de nodige ruimte ook hun ding te doen, waardoor het concert veel meer wordt dan een doorsnee nostalgie trip. Voor het optreden van Fischer-Z hadden we een gesprek met John Watts over de nieuwe plaat. De politieke boodschap, en advies voor de nieuwe lichting muzikanten.
Ondanks het feit dat Fischer-Z niets meer hoeft te bewijzen klinkt de nieuwste plaat nog steeds zeer energiek en zeker geen routine klus. Waar blijft John na al die jaren de inspiratie vandaan halen?
''Ik luister nog steeds naar relevante muziek, niet meer zo naar de oudere muziek. Ik wil mee zijn met mijn tijd, en dat verstop ik ook in de muziek. Bovendien laat ik me ook omringen door jongere muzikanten, die me ook aansteken om niet achterom maar vooruit te kijken.'' Zegt John ''wat ook belangrijk is. Als ik aanvoel dat ik me niet meer op mijn gemak voel op het podium houd ik er beter mee op en zal ik dat ook doen. Of als ik merk dat ik op dat podium sta zonder een connectie met mijn publiek, omdat ik het niet meer aankan. Ook dan stop ik er beter mee. Daarom let ik ook enorm op mijn gezondheid. Ik ben wat afwezig geweest door gezondheidsproblemen en was daarover zeer bezorgd. Gelukkig is het goed gekomen. Ik heb al veel vrienden en artiesten van mijn leeftijd zien komen te overlijden of aftakelen. Ik heb nooit aan drugs gedaan of zo, ik drink ook geen bier. Dat is allemaal zeer belangrijk om dit vol te houden. Enkel het lange reizen worden wel wat zwaarder.''
Een band wordt steeds vergeleken met zijn meest succesvolle periode. Hoe staat u daartegenover wilden we weten.
John zegt daarover: ''Het stoort me niet. Ik maakte circa twintig platen. De fans die ons al jaren volgen houden ook van het feit dat we evolueren. Doordat onze muziek ook nooit echt in een plaatje heeft gepast, en we net iets anders deden en nog steeds doen. Het is uiteraard ook nog steeds geweldig die oudere songs te spelen. Wat wel belangrijk is dat ik de muziek wel nog moet brengen onder de naam Fischer-Z. Mijn zoon en manager hadden me overtuigd dat te doen. En ik moet hem gelijk geef, het werkt''
Nadat Ficher-Z was gesplit bracht je een solo plaat uit
''Ik had dat eigenlijk nodig, omdat het een soort break up plaat was. Iets dat ik moest doen om die periode achter mij te laten, een bladzijde om te slaan''
Als ik naar een Fischer-Z optreden ga zie ik veel meer jonge mensen dan bij een concert van bands uit diezelfde jaren? Hebt u daar een verklaring voor?
''Veel van die bands teren vaak op ouder succes en brengen amper nog nieuw werk uit. Ik blijf dat wel doen zolang het kan. Ik denk dat de jongere generatie dat opvangt, en ook onze oudere songs daardoor wil ontdekken''
Fischer-Z speelt regelmatig in België. We wilden toch even weten wat hij zo bijzonder aan België.
"België was het eerste land in Europa waar we succes hadden. Het is een land dat dus heel belangrijk is geweest is voor ons. Het is ook een zeer interessant en prachtig land, met twee verschillende taalgrenzen. Het is bijzonder jammer dat de Belgen dat zelf vaak niet zien. Want jullie hebben zoveel mogelijkheden en belangrijke tot prachtige steden zoals Brussel, Gent, Antwerpen en dergelijke. België is bovendien een beetje het middelpunt van Europa op zoveel vlakken. Ik vind het gezellig hier vertoeven''
POLITIEKE BOODSCHAP
Is er in deze tijden nog nood aan een Politieke boodschap?
''Er komen rare tijden aan, populistische partijen die doorbreken en dergelijk. Ze vertellen dan ook vooral wat de mensen willen horen. Wat we nodig hebben is een echte staatsman of vrouw zoals Merkel. Iemand die het verschil maakt. Of Macron. Populisme wint doordat mensen door media een beeld wordt voorgehouden. Ze geloven niet meer in politiek. Wat dan weer zeer begrijpelijk is. Mensen als Boris Johnson spelen daarop in, door de mensen voor te houden het is niet onze fout maar de fout van anderen. Mensen trappen daarin, mede dankzij de kracht van media en sociale media"
Wat is uw opinie over Brexit trouwens?
''Voor mij is het domste dat aan het gebeuren is. Cameron dacht te winnen, maar stond niet dicht genoeg meer bij de mensen. Hij heeft ook de volledige Engelse politiek ontwricht. Velen hebben dus een protest stem uitgebracht, zoals dat veel gebeurd tegenwoordig.'' zegt John.
Is het ook niet zo dat de mensen 'ja' hebben gestemd omdat veel mensen niet van het eiland komen'?
''Dat is ook zo, velen komen het eiland niet af, tenzij op reis gaan naar Spanje. Maar het gaat dus vooral over het feit dat het volk de huidige manier van werken beu was. Sommige politiekers spelen daar op in en slagen erin de mensen te laten horen wat ze willen horen. Brexit zal helaas zorgen dat de bijvoorbeeld armere mensen het moeilijker zullen krijgen. Maar men beseft het nog niet. Begrijp me niet verkeerd, het is niet zo dat de mensen dom zijn of zo, ze zijn het gewoon beu en brengen een 'fuck you' stem uit. Zo simpel is het''
De vorige plaat 'Building Bridges' ging over de verkiezing van Trump. Is: 'Swimming True thunderstorm' ook een politiek boodschap.
'' Het gaat over hoe het in de wereld aan toe gaat. Tijden van fake nieuws, vooral door het internet. Vaak is er zelfs geen overeenkomst met de echter wereld en het internet wereld. Dat is beangstigend. De titel is dus Deels politiek maar ook persoonlijk getint. "
SPOTIFY AND SOCIALE MEDIA
Wat is uw mening over Spotify of sociale media
'' Het is vooral hoe je die media gebruikt'' zegt John Watts: ''We kunnen niet zonder, het kan echter dus een zegen of een vloek zijn. Spotify kan er bijvoorbeeld voor zorgen dat mensen uw muziek ontdekken. Dat de mensen dat in deze tijden dit kunnen doen is eigenlijk briljant, je kunt tientallen tot twintigtallen keren naar dezelfde song luisteren. Dat is toch gewoon prachtig! En toch. Ondanks dat verkopen we nog steeds platen, we moeten alleen actiever zijn in het promoten daarvan, o.a. op die sociale media. Vooral dus ie media gebruiken om onszelf te verkopen als band of muzikant is zeer belangrijk. Dat is ook zo met de sociale media zoals Facebook. De facebook pagina van Fischer-Z beheer ik niet, ik bezoek het wel en het is zeer actief. Maar ik merk wel dat de mensen je op die wijze beter leren kennen.''
ADVIES AAN BEGINNENDE BANDS
Is er eigenlijk nog een soort einddoel na al die jaren ?
''Ik wil me graag nog blijven uitdrukken in woorden en songs. Ik hoop dat toch zeker nog een jaar of tien te doen. Zolang de inspiratie blijft komen, ga ik ervoor''
Wat is uw eindadvies naar beginnende bands toe, na zoveel jaren ervaring? Wilden we graag weten van John.
Hij zegt daarover:' Blijf hard werken. Maar vooral, ten alle tijde, blijf doen wat je graag doet en niet roekeloos wat de marketing , labels en gelijk wie wil dat je doet. Niet dat die niet belangrijk zijn. Zonder goede marketing kom je er ook niet. Maar het blijft vooral belangrijk dat je binnen dat concept jezelf kunt zijn en blijven doen wat je graag doet. Pas als je met volle goesting op dat podium blijft staan, en platen blijft maken waar je echt achter staat als band of artiest zul je het ook 40 jaar uithouden zoals wij'
Dat is een mooie afsluiter van een heel gezellige babbel. Bezoek zeker de facebook pagina van Ficher-Z voor meer informatie over de band rond John Watts: https://www.facebook.com/fischerZmusic/
Fischer-Z bracht in de jaren '80 platen en singles uit die zijn uitgegroeid tot eeuwige klassiekers. Welke muziekliefhebber kent nu niet “Marliese”, “The Worker”, “Berlin” en “So Long”. De iconische band rond John Watts heeft de tand des tijd goed doorstaan. Want hij levert nog steeds gedenkwaardige concerten af. Ook al is Fischer-Z eerder omgevormd tot John Watts die zich laat omringen door allerlei muzikanten, want van de originele bezetting schiet niets meer over. De band blijft anno 2019 nog stevig op de troon zitten. Met 'Swimming in Thunderstorms' brengt Fischer-Z een opvallend en onverwacht meesterwerk uit dat ons met verstomming slaat. En waarbij hij die stelling nog meer in de verf zet.
Deze band hoeft namelijk niets meer te bewijzen maar levert anno 2019 totaal geen routineklus af en dat siert hen. De zeer frisse songs werken aanstekelijk op de dansspieren en doen je wegzweven naar zomerse oorden. Fischer-Z is eveneens een band die bekend staat om zijn poëtische teksten en scherpzinnige maatschappelijke commentaar.
We vernamen dat de band één van zijn meest politieke platen heeft uitgebracht. Dat laatste komt meermaals, eerder subtiel, tot uiting op deze plaat. Zoals we dat sinds eind jaren '70 van de band gewoon zijn. Vaak met een knipoog houdt de band de wereld een spiegel voor. Luister maar naar een uptemposong als “The Islamic American” of “Love Train Drama” en trek zelf de conclusie. De muziek van Fischer-Z draaide altijd rond die uitzonderlijke vocale inbreng van Watts die ontroert en die je hart beroert.
Dat is anno 2019, na al die jaren, nog steeds meer dan ooit het geval. Echter is het, ondanks al die positieve punten, niet dit gegeven dat ons over de streep trekt. 'Swimming in Thunderstorms' is vooral een veelzijdige plaat die een band laat horen die blijft evolueren en zichzelf heruitvinden.
Daar waar bands van zijn generatie al te vaak dreigen een karikatuur van zichzelf te worden is Fischer-Z nog steeds een uitzondering op deze regel. De band blijft begane wegen bewandelen, blijft zijn roots trouw. Maar doet een frisse wind waaien in dat bekende landschap, waardoor niet alleen de doorsneefan op beide oren kan slapen, maar de band gerust nieuwe zieltjes zal kunnen winnen binnen het pop/rockgebeuren. De poëet in Watts is nog steeds klaarwakker, de man is opvallend goed bij stem en bezorgt je koude rillingen zoals in het verleden. Echter duidelijk met beide voeten in het heden en het oog gericht op de toekomst. En daarvoor kunnen we enkel en alleen bewondering en waardering opbrengen. Fischer-Z doet zijn potentiële opvolgers daardoor nog even wachten en blijft stevig op de troon zitten waarop ze altijd hebben plaats genomen.
Tracklist: Big Wide World (4:40), Stamp It Out (3:46), The Islamic American (3:07), Love Train Drama (3:26), The Heaven Injection (3:34), Half Naked Girl in the Windowsill (3:49), No Bohemia (3:06), Films with Happy Endings (3:35), Wary (4:49), Stolen (3:28), Prime (2:25), Right Now (3:23), Swimming in Thunderstorms (3:47), Cardboard Street (3:41)
“So Long”: haast iedereen zal deze song wel kennen. Zelfs de mensen die naar Radio Nostalgie luisteren. Maar Fischer-Z had meerdere singles die het goed deden: “Marliese”, “Berlin”, … Het typische stemgeluid en de teksten die je deden nadenken. In de jaren 80 en 90 waren John Watts en zijn kornuiten bovendien graag en veel geziene gasten op menig Vlaams Festival. Het succes verdween in het nieuwe millennium maar John Watts deed dapper en eigenzinnig voort. Hij bracht albums onder eigen naam uit, stak Fischer-Z songs in een nieuw jasje, bleef optreden… Vorig jaar bracht hij nog ‘This is My Universe’ uit onder de naam Fischer-Z maar eigenlijk klonk dit vooral als een John Watts album.
‘Building Bridges’ gaat eigenlijk verder waar Fischer-Z eind vorige eeuw stopte. Namelijk met het maken van pop/rock songs met de typische Fischer-Z elementen: catchy refrein, falset stem die weliswaar niet zo hoog meer gaat als twintig jaar geleden (de leeftijd weet je wel), fijne gitaarlijntjes… Opener “Damascus Disco” is meteen raak. Een geweldige song die ons meeneemt naar de tijd van ‘Red Skies Over Paradise’ en ‘Going Deaf For a Living’. “WildWildWild” is ook zo’n leuke rocker en op “Umbrella” neemt hij een paraplu als thema. Typisch Watts. “Invite Me To Your Party” is een niet mis te verstane uitnodiging.
‘Building Bridges’ bevat 11 songs die tussen twee en drie minuten lang zijn. Ze zijn catchy en bevatten de nodige rock ’n’roll opwinding.
Dit is allerminst een tamme terugkeer van een jaren 80 en 90 icoon die wat wil teren op zijn naam. Met dit album staat Fischer-Z terug waar ze ons verlieten. Welkom terug!
Live te zien op W-festival , Amougies tijdens het weekend 18- 20 aug (20-08) en op 14-11 De Roma, A’pen …
Nederlands 
Français 
