logo_musiczine_nl

Democrazy Gent - events

Democrazy Gent - events Concerten 2025 Uncle acid & The deadbeats (performs Nell’Ora…

Zoek artikels

Volg ons !

Facebook Instagram Myspace Myspace

best navigatie

concours_200_nl

Inloggen

Onze partners

Search results (8 Items)

Gary Clark Jr.

Gary Clark Jr. - Gary Clark Jr. smeert het breed uit

Geschreven door

Gary Clark Jr. - Gary Clark Jr. smeert het breed uit

Gary Clark Jr. is één van de zeldzame performers die gezegend zijn met meerdere talenten, zo is hij een geboren entertainer, een briljant gitarist en een fluwelen soulzanger.
Het mag dan ook geen verassing zijn dat hij al die bekwaamheden maar al te graag etaleerde op het podium, wat ons betreft iets te uitvoerig.

Op zijn albums, en al zeker op zijn recentste en zeer wisselvallige ‘JPEG RAW’, tapt hij uit te veel verschillende vaatjes en dat uitte zich ook vanavond ook in zijn live gig. We ontwarden Jimi Hendrix, Marvin Gaye, Prince, Stevie Wonder, Curtis Mayfield en George Clinton. We hoorden blues, soul, jazz, r&b en stevige rock. We zagen tegelijk een gitaarheld, een soulman, een r&b zanger en een blueswonder. Nogal veelzijdig dus, maar de wonderboy nam te gretig de tijd om al zijn vaardigheden tentoon te spreiden. Hij gaf dan ook nog eens de ruimte aan zijn muzikanten om hun virtuositeit in de picture te zetten, vooral dan de keyboardspeler. Allemaal best wel knap en heel vakkundig, maar toch ook een beetje te veel van het goede.
Zo klokte de ganse set af na twee uur en een kwart, en dat had heus wel een half uur minder mogen zijn. Een iets strakkere en compacte set had hem een beter eindrapport opgeleverd.

Maar soit, gedaan met muggenziften, want hier was wel degelijk veel te beleven. Soulvolle ballads als “The Healing”, “Our Love” en “Habits” mochten dan misschien wel een zeemzoeterige aanvang hebben, ze groeiden dankzij een stel prachtige gitaarsolo’s uit tot werkelijke huzarenstukjes. Een fenomenaal “When My Train Pulls In”, een klassieker van het eerste uur, was een absoluut hoogtepunt met alweer een gitaarsolo die ons naar hogere oorden bracht. Verder in de set ontpopte een stevig uit zijn voegen barstend “Bright Lights” zich als subliem orgelpunt van de avond, een absolute kraker met Hendrixiaanse allures. Wij verlangden naar meer van dat, maar meneer besliste daar anders over en pakte net iets te veel uit met zijn naar Prince neigend falsetto-soulstemmetje. Op zich best wel aangenaam, maar de songs waarin hij dat deed waren net niet sterk genoeg en hadden stuk voor stuk een sublieme gitaarsolo nodig om van de banaliteit gered te worden. “To the End of The Earth/ Alone Together” bijvoorbeeld lonkte iets te nadrukkelijk naar Prince maar raakte eigenlijk nog niet aan de enkels van die kleine ukkepuk.
In de bisronde kwam Gary Clark Jr. in zijn eentje de blues vertolken met een wondermooi “In The Evening (When the Sun Goes Down)” om daarna nog eens volledig crescendo te gaan. Het complete gezelschap, versterkt met de Noorse support act Magnus Berg, drukte nog eens volop het gaspedaal in met een knetterend “Don’t Owe You a Thang” waarin de volumemeter een flinke ruk naar rechts ging en de gitaarsolo’s volop gierden (deze keer niet van de meester zelve, maar wel van zijn kompanen inclusief nog een keer die schitterende Magnus Berg, onthoud die naam). Een straffe eindspurt van een concert dat lang niet altijd de vaart had die het moest hebben, maar wel een flink stel verbluffende en adembenemende momenten vertoonde.

Een goede twee jaar geleden zagen wij deze rasartiest nog schitteren in de AB, toen haalde Jimi Hendrix het van Prince en haalde de bluesrock het van de soul. Nu was het eerder omgekeerd, maar toch alweer zeer de moeite, ondanks een paar mindere passages.

Neem gerust een kijkje naar de pics @Kristof Acke
https://www.musiczine.net/nl/component/phocagallery/category/7047-gary-clark-jr-22-10-2024.html?Itemid=0

Organisatie: Democrazy, Gent

Gary Clark Jr.

JPEG Raw

Geschreven door

Durven we het een verspild talent noemen, een fenomenale bluesgitarist die bij elke nieuwe plaat verder weg stapt van de blues, richting mainstream, hip-hop en R&B? In zijn begindagen kreeg Gary Clark Jr. immers nog de stempel van de nieuwe Jimi Hendrix aangemeten, maar dit lijkt nu echt wel eeuwen geleden.
Nu goed, Gary Clark Jr. weet zelf ook wel dat de blues al te vaak bewandeld is en dat ook het zogenaamde bluesrock genre is plat gespeeld door smoelentrekkers à la Joe Bonamassa (ook een virtuoze gitarist, daar niet van, maar eentje van het slag die geen kaas gegeten heeft van goeie songs schrijven). Platte bluesrock of melige ballads die worden opgefleurd met tonnen koketterende gitaarsolo’s, dit hebben we met zijn allen inderdaad al 1000 keer (te veel) gehoord. ‘Ik mag niet in die val trappen’, denkt Gary Clark Jr. bij zichzelf. Dan maar uit verschillende vaatjes tappen. Funk, hip hop, rock, soul, touareg, jazz, pop, flamengo, het wordt allemaal in de trommel gegooid, kwestie van niets te vergeten. Naar goeie Amerikaanse gewoonte dropt hij er nog wat bekende namen tussen, dat staat altijd mooi op de cover. Waarom geen Stevie Wonder, Valerie June of George Clinton, relaties genoeg? Die verscheidenheid en genrewisselingen komen de samenhang van het album echter niet ten goede, dit lijkt eerder een verzameling van losse songs die niets met elkaar willen te maken hebben.
Dit album heeft zo ook wel nog zijn betere momenten, maar die zijn schaars, heel schaars. Gary Clark Jr. blijft een veelzijdig talent, maar de sporen daarvan zijn dun gezaaid. Het valt niet te ontkennen dat Gary Clark Jr. naast zijn gitaarvernuft ook gezegend is met een soulvolle stem, het is alleen jammer dat een (te) gladde producer er vakkundig heeft op toe gezien dat hier niet buiten de lijntjes wordt gekleurd.
De gitaarexplosies die zijn vroegere werk en vooral zijn optredens zo fantastisch maken zijn weggemoffeld ten gunste van de vele guests-appearances en de afgestofte beats. De gloeiende rock van de beginjaren is nergens meer te bespeuren. Hendrix heeft de zaak definitief verlaten, Usher of weet ik veel welke R&B hufter heeft zijn intrede gedaan.
Verspild talent ? Yep, verspild talent.

Gary Clark Jr.

Gary Clark Jr. - When soul meets blues

Geschreven door

Gary Clark Jr. is momenteel met Guns’n’Roses op tour, een paar vrije dagen in het schema lieten hem toe om er even tussenuit te glippen en een openstaande covid rekening in de AB te vereffenen.
Een grote naam in de states, maar in onze contreien heeft het voor dit rastalent nog zo geen vaart gelopen. Waarschijnlijk omdat hij op zijn albums net ietsje te glad, te clean en te ‘Amerikaans’ klinkt. En dat is ook zo, de producers hebben zijn platen te uitvoerig gewassen en gestreken.

Maar Gary Clark Jr. live, dat is iets anders ! Net als bij zijn eerdere passages in de AB werd het ook nu weer duidelijk dat zijn muziek pas echt tot zijn volle recht komt op een podium. Vooral Gary’s gitaar kreeg carte blanche, de solo’s waren veel uitvoeriger, feller en intenser dan de vaak ingekorte versies op de albums. Het is helemaal niet uit de lucht gegrepen dat deze stergitarist regelmatig vergeleken wordt met de ongenaakbare Jimi Hendrix.
Als Gary oversloeg in een stevige bluesrockmodus op de fenomenale klassiekers “Numb”, “Bright Lights” en “When My Train Pulls In” kwam de Hendrix in hem volledig naar boven. Ook zijn tweede gitarist mocht even loos gaan, en die bleek er ook wat van te kunnen. Op “Gotta Get Into Something” werd het gaspedaal nog iets meer ingetrapt, een korte snedige stoot pure rock’n’roll.
Garys’ fantastische stem was de tweede hoofdrolspeler in de set. Er huisde soul in, veel soul. Prince was meermaals in de buurt (“You Saved Me”, “Pearl Cadillac”), Curtis Mayfield loerde om de hoek in “Feed The Babies”. Vooral “Our Love” was zo een wondermooie retro soulsong die dan nog eens mocht uitmonden in de meest heerlijke gitaarsolo.

Zo liep de hele set wonderlijk over van soul naar blues naar pure rock, Gary Clark Jr blonk uit in veelzijdigheid. Een meesterlijke soulzanger, een authentieke bluesmuzikant en een briljant gitarist.

Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel

Gary Clark Jr.

The Story Of Sonny Boy Slim

Geschreven door

Met het bijzonder sterke en bijwijlen zwaar rockende album ‘Blak and Blu’ kreeg de talentvolle gitarist Gary Clark Jr al meteen het predicaat ‘De Nieuwe Hendrix’ opgeplakt. De plaat werd echter een beetje besmeurd door enkele zoetsappige r&b misstapjes die bij de Amerikanen lekker in het gehoor bleken te liggen. Wij vreesden dus al lichtjes voor de richting die deze wonderboy hierna wel eens zou durven uitgaan en we hebben spijtig genoeg gelijk gekregen.
Door al de lofbetuigingen van het jetset wereldje (tot President Obama toe!) is dit supertalent recht in de val gelopen. Zijn bootje zet niet langer koers naar de Mississippi Delta maar vaart richting mondaine haven waar de jachten van de rijkelui liggen aangemeerd.
De titel doet nochtans een authentieke bluesplaat vermoeden, maar niks is minder waar. Het nieuwe album is slachtoffer geworden van een overproductie, een afgelikte sound en te veel songs die richting aalgladde r&b neigen. De blues is zonder pardon naar de achterste rij verwezen en Jimi Hendrix is terug wandelen gestuurd. Bijzonder jammer is dat, want wij hoopten op zijn minst op een stel rauwe bluesrockers van het kaliber “Numb”, “When My Train Pulls In” en “Bright Lights”, maar met uitzondering van het stevige “Stay” zijn we er aan voor de moeite. In de plaats krijgen we netjes opgepoetste soul, funk, r&b, veel Prince en zelfs een melige streep gospel. Niet echt wat we verwacht hadden, maar mocht daar nog de nodige ziel zijn ingepompt dan konden we er tenminste van genieten. Helaas zijn quasi alle songs zo grondig gedesinfecteerd dat er maar weinig authenticiteit meer te beleven valt. Het gros van die songs mag u al onmiddellijk in de honingpot opbergen om die daar nooit meer uit te halen, maar gelukkig sijpelen er elders nog wel enkele flarden van dat ongebreidelde talent door. In “Shake”, zowat het enige nummer waar Mr Proper niet is bij geraakt, huist er nog wat primaire rock’n’roll en “Grinder” klinkt dan misschien wel wat te netjes, het wordt ten minste nog aangewakkerd met een stel van die heerlijke gitaaruithalen die op de rest van de plaat alleen maar schitteren door afwezigheid. Een magere buit, want verder valt er eigenlijk niks positiefs te melden.
‘The Story Of Sonny Boy Slim’ zal het qua verkoopcijfers ongetwijfeld goed doen, maar wij vinden het een jammerlijke verspilling van talent.

Als u deze wonderlijke gitarist in volle glorie wil bewonderen dan sturen wij u onmiddellijk door naar dat schitterende live album dat vorig jaar verscheen. U mag ook altijd een live gig van die gast gaan bijwonen, de liters stroop van de nieuwe plaat zullen op het podium vermoedelijk wel ingeruild worden voor een portie abrupt gitaargeweld.

Gary Clark Jr.

Live

Geschreven door

Gary Clark Jr. is een supertalent die zichzelf op de wereldkaart heeft gezet met het beloftevolle ‘Blak and Blu’, een plaat waar hij zijn op de blues geënte gitaarvernuft afwisselt met wat r&b geflirt. Dat laatste mocht hij van ons gerust achterwege laten, maar de formule heeft hem geen windeieren gelegd. De plaat ging in de States vlotjes over de toonbank en de fortuinlijke Gary Clark Jr. deelde ondertussen al het podium met o.a. Alicia Keys, The Rolling Stones en Eric Clapton. Leuk voor het CV, maar hij heeft al die big shots niet nodig, Gary Clark Jr. is een fenomeen op zich en wanneer hij op een podium stapt springen er sowieso vonken en elektriciteit uit. Live klinkt hij immers veel ruiger en authentieker en verklaart hij volledig de liefde aan de blues. Reeds twee maal zijn wij daar al bevoorrechte getuige van geweest in de AB (check onze reviews), telkenmale stond het schuim op onze lippen.

Dit nieuwe live album bevestigt wat wij al langer wisten, het is een prachtige illustratie van Gary Clark Jr. zijn onbegrensde gitaartalent, zijn begeesterd songschrijverschap en zijn diepe adoratie voor de blues. Zoals in de goeie ouwe seventies traditie is dit zelfs een heuse dubbelaar geworden, met tussen de ruige eigen songs ook superbe en vaak lange bewerkingen van blues classics van grootheden Muddy Waters (“Catfish Blues”), BB King (“Three O’ Clock Blues”), Albert Collins (“If Trouble Was Money”) en Leroy Carr (“When The Sun Goes Down”).
Gary Clark Jr. solliciteert hier meermaals naar de titel van de nieuwe Jimi Hendrix, een etiket die hem sowieso al meerdere keren werd toegeschreven en die hij nog wat krachtiger in de verf zet met een uitmuntende versie van “Third Stone From The Sun”. Je voelt gewoon dat Hendrix vanuit de eeuwige jachtvelden goeddunkend zit mee te knikken.
Ook Clark’s eigen composities ontluiken hier als wilde ongeslepen parels die barsten van power, gevoel en adrenaline. Het is smullen van hevige pronkstukken “When My Train Pulls In”, “Ain’t Messin’ Round”, “Numb” en “Bright Lights”, machtige bluesrockers die stuk voor stuk gezegend zijn met bruisende gitaarhoogstandjes. In “Travis County” en “Don’t Owe You A Thing” komt hij aanzetten met onversneden en hitsige rock’n’roll en tijdens “Please Come Home” komt de tedere soulman in hem naar boven met als extraatje nog maar eens een wondermooie sensitieve gitaarsolo.

Een meesterlijke live plaat van een artiest die op een podium al zijn kwaliteiten ten volle tot ontplooiing laat komen. Als doorwinterde Jimi Hendrix fan hebben wij nog maar weinig artiesten geweten die zo dicht in de buurt komen van de meester.

Gary Clark Jr.

Gary Clark Jr - De Blues heeft toekomst

Geschreven door

Vorig jaar stond dit Amerikaanse wonderkind nog in de AB Club, vandaag kwam hij in de grote zaal zijn opwachting maken. Geen probleem, na zijn succes in de States en gastoptredens met o.a. Eric Clapton en The Rolling Stones, is Gary Clark Jr. al heel wat grotere zalen gewend.

Wij durven er onze volledige Jimi Hendrix platencollectie op verwedden dat al wie hier vorig jaar bij dat memorabele AB Club optreden van de partij was, ook nu weer als de bliksem naar de AB was gerend. Wederom kwamen wij tot dezelfde conclusie : supertalent, wonderlijk gitarist, verloren zoon van Hendrix, geboren met goud in de vingers, liters soul in het bloed en tonnen blues in de genen.
Doch, er sluipt één klein maar gevaarlijk probleempje om de hoek, er huist ergens ook een kwaadaardig r&b virus in Gary Clark Jr. en dat mag er gerust uit wat ons betreft, maar wij vrezen dat  Amerikaanse platenbonzen en managers er anders over denken. Daarom houden we een beetje angstvallig de adem in voor zijn volgende plaat. Dat virus heeft er immers eigenhandig voor gezorgd dat de debuutplaat ‘Blak and Blue’ net niet de status ‘legendarisch’ heeft gehaald, er staan wat ongepaste gladgestreken r&b songs tussen het fantastische bluesrock-geweld, en dat is des te jammer. Op de cd kan men handig gebruik maken van de skip toets, live gaat dat natuurlijk niet.

Maar goed, Gary Clark Jr. had het werk zelf al voor de helft gedaan bij het uitkiezen van de setlist. Hij trok, net als vorig jaar in de AB Club, resoluut de kaart van de doorleefde blues, opwindende rock’n’roll en stevige Hendrixiaanse loeiende rock.
Voor ons was het likkebaarden wanneer Clark zijn gitaar overvloedig liet spetteren in de vlammende bluesrockers “When My Train Pulls In”, “Numb” en “Bright Lights Big city”.
De liefde voor de blues weerklonk in het spelplezier van deze jongeman (met zijn 30 lentes is hij nog een regelrechte snotneus in blueskringen), het was genieten met de ogen dicht van een koppel lange en bloedmooie delta-bluesballads  waarvoor Clark leentje buur is gaan spelen bij grootheden BB King (“3 O’clock Blues”) en Albert Collins (“If Trouble Was Money”), twee pure kippenvelmomenten die nog naar hogere sferen werden getild door een stel sublieme fijnbesnaarde gitaarsolo’s. Eén ding was wel zeker vanavond, wie het niet zo begrepen heeft op gitaarsolo’s was maar best thuis gebleven. Wie daarentegen verlekkerd is op Stevie Ray Vaughan, Buddy Guy en Jimi Hendrix kon zijn geluk niet op.
Met “Travis County” tapte Clark zijn rock’n’roll uit een oud Chuck Berry vat en met een flink rollend “Don’t owe you a thing” zat ie gretig aan de Bo Diddley fles. Tussendoor kwam hij er ons nog eens fijntjes op wijzen dat hij ook nog gezegend is met een soulvolle stem. Een paar blokken verder in Brussel stond ene Prince een verrassingsoptreden te geven, en wij meenden die kleine grootheid als het ware te horen, te ruiken en te voelen in het sensitieve “Please Come Home” dat met een extreem hoog stemmetje en nog maar eens een briljante gitaarsolo de hoogste Prince normen probleemloos haalde.  Eén keertje maar sloeg Gary Clark Jr. de bal een beetje mis, dit met een vrij overbodig ‘You Saved Me’, zo eentje van die r&b vehikels die nergens naar toe ging. Met ‘Blak and Blu’, dat op plaat overigens ook maar wat slapjes klinkt, pakte hij het dan weer een stuk beter aan, de track was hier omgebouwd tot een soulvolle intieme song die als prachtige intro fungeerde voor de geweldige afsluiter ‘Bright Lights, Big City’.

Een enthousiaste menigte moest het helaas stellen met amper één bisnummer, maar wat voor één. Gary Clark Jr. liet zijn band achter in de coulissen en deed het in zijn wonderlijke eentje, met gitaar en mondharmonica.  De integere, vertederende blues ‘In the Evening (when the sun goes down)’ deed ons de krop in de keel krijgen.

Vanavond kregen we helaas geen nieuw werk voorgeschoteld. Het bleef bij een flinke greep uit ‘Blak and Blue’, een album dat toch al dateert van 2012, aangevuld met een stel covers. Geen idee dus hoe de nieuwe plaat zou kunnen klinken en wanneer die er zit aan te komen, maar als ze in het verlengde ligt van zijn spetterende live set, dan hebben we er het volste vertrouwen in.

Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel

Gary Clark Jr.

Gary Clark Jr - Hendrix was in the house

Geschreven door

Doorgaans kunnen beginnende artiesten die nog maar één album uit hebben amper een concertje van een uurtje volspelen. Bij deze Gary Clark Jr - een natuurtalent, zoveel is nu wel duidelijk - was dit wel even anders. Hij overrompelde ons met twee uren van de beste soul- en bluesrock om duimen en vingers bij af te likken. Wij smulden ervan, en nog geen klein beetje.

Op zijn, overigens veelbelovende, debuutplaat ‘Blak and Blu’ laveert Gary Clark Jr nog een beetje te veel tussen ronkende bluesrock en een meer opgekuiste r&b sound. Live had hij echter resoluut de kaart van de elektrische gitaar getrokken, en dat konden wij allen maar toejuichen. Hier werd zonder schroom en met veel gitaargeweld omgesprongen met de betere invloeden als Lenny Kravitz, Led Zeppelin, Buddy Guy en de onvermijdelijke Jimi Hendrix, wiens geest zowat de ganse avond inde AB Club rond dwarrelde. Huidskleur, het briljante gitaarspel en een paar treffende gelijkenissen zorgden er voor dat de vergelijkingen met de grootmeester nog wat meer in de verf werden gezet.
Op het podium waren er hoegenaamd geen blazers, geen keyboards en geen uitstapjes richting r& b of soulpop te bekennen, wel een all time rock’n’roll opstelling met zelfs nog een extra gitarist in de rangen, alsof het gitaarbranie van Clark nog niet genoeg was. Als we Gary Clark Jr voorzichtig een reïncarnatie van Jimi Hendrix durfden noemen, dan konden we bij de tweede gitarist gewagen van een Stevie Ray Vaughan volgeling. Misschien een beetje te overdreven referenties, maar het kon tellen om aan te tonen uit welk vaatje hier werd getapt.
Gary Clark Jr profileerde zich als een werkelijk fenomenale gitarist die zowel gevoel als finesse in zijn instrument legde en daarbovenop nog eens gezegend was met een krachtige soulstem, some guys have all the luck.
De klasse en de power gutsten er uit via stevige bluesmonsters met krachtige riffs en schitterend soleerwerk als “When my train pulls in”, “Bright Lights”, “Numb” en een werkelijk fenomenaal “Third stone from the sun/If you love me like you say” waarin Hendrix meer dan ooit aanwezig was.
Clark zijn soulbloed kwam prachtig naar boven in het pareltje “Please come home” waarin hij ware Prince allures naar boven haalde (dat hoge stemmetje haalde hij probleemloos) en als het even sneller moest gaan dan kwamen stevige rock’n’roll songs als “Travis County” en  “Don’t owe you a thang” de boel Chuck Berry-gewijs wat ophitsen.
In de bisronde schitterde Gary Clark Junior helemaal in zijn eentje met de bloedmooie naakte bluessongs “In the evening” en “Next door Neigbour Blues”, twee momentjes waarbij ons ganse lijf door kippenvel overmand werd.

We hebben vanavond in de AB een zeg maar legendarisch concert meegemaakt en een wonderlijk natuurtalent ontdekt.

Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel

Gary Clark Jr.

Blak and Blu

Geschreven door

De nieuwe Hendrix wordt hier en daar beweerd, maar blijft u voorlopig rustig zitten, want met dergelijke overdrijvingen springt een mens best een beetje voorzichtig om. Voor alle duidelijkheid, Hendrix is meer dan veertig jaar na zijn dood nog steeds niet geëvenaard, en dit zal volgens ons ook de komende veertig jaar niet gebeuren.
Gary Clark Jr bewijst wel meteen op zijn eerste full album een begenadigd gitarist te zijn, een veelzijdig songschrijver en een verduiveld soulvolle zanger. De man weet echter nog niet goed welke richting hij uit moet en eet dan maar van verschillende walletjes, met wisselend succes. Zijn uitstapjes richting r & b (“Blak and Blu”, “The life”, “You saved me”) zijn slap en melig (is ook nooit ons favoriete genre geweest), maar als hij zijn voeten stevig in de bluesrock neerpoot (“When my train pulls in”) spat het talent er van af.
Elders refereert hij naar wat vettere blues met Black Keys allures (“Bright Lights”, “Numb”), naar opgejaagde rock’n’roll a la Stevie Ray Vaughan (“Travis County”) en naar de meer stevige rocknummers van Lenny Kravitz (“Glitter ain’t gold”). Hij graaft zelfs even diep in de authentieke blues van Robert Johnson en Son House op “Next Door Neighbor blues”.
Songs als ”Please come home” en “Things are changin’” zijn dan weer onvervalste soulplakkers die teruggrijpen naar de hoogdagen van Otis Redding en Sam Cooke maar anderzijds ook een beetje Prince in zich dragen, al staat Prince nog een voetstukje hoger dan Gary Clark JR.

Als gitarist is Gary Clark JR een natuurtalent, al zorgt de te gladde productie er soms voor dat hij eerder naar Bonamassa neigt dan naar Hendrix, maar dat is gelukkig niet altijd het geval. Die Hendrix verwijzingen zullen ook veel te maken hebben met de manier waarop hij hier de meester zijn “Third stone from the sun” aanpakt, hij verweeft de song met “If you love me like you say” en maakt er zo een vezelrijk brouwsel van.
Onze conclusie : knappe plaat met enkele jammerlijke uitschuivers van een talentvol muzikant die nog een beetje de juiste weg moet vinden.
Te bewonderen in de AB Club op 16/02. Het concert is helaas uitverkocht.