Ghostwoman - Een donkere hypnotiserende, groovy set
Ghostwoman is het project van de Canadese multi-instrumentalist Evan Uschenko die in maar liefst achttien maand drie albums uitbracht. Voor de meest recente plaat ‘Hindsight is 50/50’, werd een vast lid in de band geïntroduceerd: de Belgische drumster Ille van Dessel. Ze werd meteen tot co-writer gebombardeerd en is ook live een enorme meerwaarde. Eerder deze week stonden ze nog in de Kreun, Kortrijk, nu was een overvolle AB Club aan de beurt, die ze compleet overtuigden. Ghostwoman slaagde met brio in een donkere hypnotiserende, groovy set.
De sobere verlichting samen met de flitsende spots op het podium intrigeerde, die de sfeer van hun muziek naar een hoogtepunt deed opstuwen.
Ook voorprogramma Arthur J. Reptilian (****) uit Frankrijk baadde niet in het licht. De opzwepende beats en samples, samen met zijn vocals wist ons in te nemen. Hij zoekt z’n publiek op door de beweeglijke podiumact in alle uithoeken. We horen een klein beetje Franse Chanson terug in zijn stem. Hij spreekt de dansspieren aan en was een ideale geleider als warming-up …
Ghostwoman (****) dompelt ons onder in een bijzonder donker, griezelig sfeertje, mede door die sobere spotlights. Muzikaal messcherpe riffs en knallende drums, die aanvoelen als donderslagen. De sound sprak ons meteen aan; er zijn de hypnotiserende , groovende, dansbare ritmes; het beeld van grijpgrage demonische wezens wordt opgeroepen door deze ritmiek. Het korte “Bonedead” opent en geeft een intense set aan. Veel woorden maakt Ghostwoman er niet aan vuil, ze laten de energieke, oorverdovende muziek voor zich spreken.
“Juan” en “Otessa” zijn dan die grauwe, duistere nummers die je op dromerige wijze meevoeren. Ghostwoman huivert. De songs hebben een repeterende tune en slorpen onze aandacht volledig op. Een goed uur worden we in hun leefwereld gedropt. Af en toe is er ruimte voor variatie , als op het lichtjes groovende “Alright, alright”.
Ghostwoman zorgt voor een totaalbeleven, door die verbluffende combinatie van klank-licht, die je tot het uiterste drijft, beetje waanzinnig zelfs. Ghostwoman dreunt en zet aan tot dansen.
Op het afsluitende “Yoko” kwam ook Arthur J. Repitilian op, die overal te bespeuren was, alsof hij z’n publiek wou verscheuren. Het gaf elan aan de set.
Wat een ijzingwekkende, donkere, hypnotiserende , groovy set van deze Ghostwoman.
Setlist: Bonehead// Broke //3 Weeks Straight//Highly Unlikely//Alright Alright//Behind Your Eyes//Juan//Hindsight Is 50/50//Ottessa//Buik//End of a Gun//Yoko
Pics homepag: Cristina Vergara (Brothers in raw)
Link pics
https://www.brothersinraw.com/post/fotoverslag-ghostwoman-guest-ancienne-belgique-club
Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel
The Ghost of Luke James is een samenwerking tussen Luke Skyscraper James en Eric S Anderson (hij leidde Pachyderm Studios in de jaren '90 - nam ‘In Utero’ op van Nirvana, Killing Joke, PJ Harvey enz. Ging daarna naar de filmschool en won twee Emmy's voor titelsequenties van Dexter en Six Feet Under).
Luke ‘Skyscraper’ James, voormalig frontman, zanger, gitarist bij de punk/new wave pioniers Fàshiön toerde in de vroege jaren 80 met The Police, Duran Duran, U2, The B52's, The Cramp, Joy Division, The Fall en vele andere baanbrekende acts.
Onlangs hadden we nog het project 'Eight' Eight (musiczine.net)
Onder de naam 'The Ghost of Luke James' bracht het duo de single “Go To sleep Inc/Telescopes” uit.
De single brengt twee werelden, duisternis en licht, samen. Een toegankelijke sound, ondersteund van voldoende duisternis, experimentele weerhaakjes en verrassende wendingen; het gaat niet te zeemzoetig klinken. Dit is synthpop, rauwe EBM als doorsnee elektronica. Met een knipoog naar de electro van Depeche Mode.
We lieten ons gewillig meevoeren in het mystieke landschap van het combo.
Check het vooral zelf uit: https://lukeskyscraperjames.bandcamp.com/album/go-to-sleep-inc-telescopes
THE GHOST OF LUKE JAMES - GO TO SLEEP, INC. 05:24
THE GHOST OF LUKE JAMES - TELESCOPES 04:12
Electronica/Experimenteel
Go to sleep inc/Telescopes
The Ghost of Luke James
John Ghost - Spot On Jazz 2021 - livestream - Fantasieprikkelend binnen een filmisch kader
De Gentse band John Ghost werkt volop aan nieuw materiaal, maar in deze livestream ligt de focus nog even op de recente plaat ‘Airships Are Organisms’. Qua sound laveert die tussen de ‘Magik Malik’-grooves en de beeldtaal van animatiefilms uit de jaren 70. De band bracht niet enkel een tot de verbeelding sprekende plaat uit, maar wist ons ook live verschillende keren te bekoren.
Over hun optreden in het kader van ‘Sound of Ghent’ schreven we: ''John Ghost brengt via deze streaming een puike live set; een visueel vijfsterrenmenu. Het klankentapijt werkt hypnotiserend in en biedt een intens gevoel van welbehagen; gemoedsrust wordt gecreëerd en de dansspieren aangesproken. Wat een oorgasme! ''
''Een intergalactische trip is het, die fantasieprikkelend is, met een spooky ondertoon . In z'n geheel oogstrelend , door de visual effects en het filmisch contrast van oneindig improviseren en elektronische vernuft. Grenzen worden verlegd dus, door een elektronisch deken te spreiden over die jazz, heerlijk wegdrijvend van de realiteit …" , schreven we dan over de laatste streaming van John Ghost in het kader van Spot On Jazz.
Deze band zit diep in ons geworteld , zo blijkt …
John Ghost is ontsproten uit de fantasiewereld van de beeldende kunstenaar en top gitarist Jo De Geest. En wat ze nu doen is eigenlijk niet vreemd … Ze stelden 'Airships Are Organisms’ voor in de vorm van een concertfilm, en met interviews daarbovenop krijg je een mooi beeld van wie John Ghost is en waar ze voor staan. Ze zijn op elkaar afgestemd tijdens deze concertfilmvoorstelling . De manier waarop John Ghost hun muziek in beeld brengt, is fantasieprikkelend binnen een filmisch kader door het gevarieerde klankentapijt..
De ideeënrijkdom van Jo is enorm. Reikhalzend kijken we uit naar nieuw materiaal en wat ze nog voor nieuws in petto hebben. Hier bleek nog maar eens hun virtuositeit en veelkleurigheid in het genre. Sjiek!
Organisatie: Spot On Jazz + Gent Jazz Festival, Gent + Jazz.be + ART-SPOT.be
John Ghost & Binkbeats - Spot On Jazz 2021 - livestream - Een filmisch contrast van oneindig improviseren en elektronische vernuft
John Ghost, het sextet rond gitarist/componist Jo De Geest, put invloeden uit jazz, rock en hedendaags klassiek. Minimalisme, elektronica met een filmisch karakter typeert hun instrumentale muziek. Hierin worden grenzen verlegd. Voor deze stream, in het teken van Spot On Jazz, staat het zestal op het podium met de Nederlandse elektronica grootmeester Binkbeats, ‘een genie dat met tientallen instrumenten op het podium staat en zelfs muziek met zijn nagelknipper zou durven maken’, lezen we in de biografie.
Een samenwerking die zorgt voor een kleurrijk klankentapijt en je diep weet te raken.
De livestream werd een intergalactische trip doorheen ons onderbewustzijn …
John Ghost & Binkbeats (*****) is een versmelting van klankenkunstenaars, die op hypnotiserende wijze een doos van Pandora open doen; het is een overtuigende combinatie van bedwelmende percussie, gitaarriedels, soft groovy blazers en aanstekelijk elektronisch vernuft.
Het collectief: Jo De Geest (elektrische gitaar, loops), Rob Banken (altsax, fluit, basklarinet), Wim Segers (vibrafoon, marimba, glockenspiel en percussie), Karel Cuelenaere (Fender Rhodes, buffetpiano, synths), Lieven Van Pée (basgitaar en 'bowed guitar') en Elias Devoldere (drums, marimba en 'prepared glockenspiel').
Ze vullen elkaar ook nu weer blindelings aan en de inbreng van klankentovenaar Binkbeats is een meerwaarde. De variërende beats tekenen voor een bevreemdend aanvoelend sfeertje, net eigen aan een visueel collectief dat John Ghost wenst te onderstrepen.
John Ghost & Blinkbeats biedt een kleurrijke sound op die manier en gaat diep in je onderbewustzijn, door die specifiërende beats, wat het filmische aspect van John Ghost ondersteunt.
Een intergalactische trip is het, die fantasieprikkelend is, met een spooky ondertoon . In z’n geheel oogstrelend , door de visual effects en het filmisch contrast van oneindig improviseren en elektronische vernuft. Grenzen worden verlegd dus, door een elektronisch deken te spreiden over die jazz, heerlijk wegdrijvend van de realiteit …
Organisatie: Spot On Jazz + Jazz.be + Gent Jazz Festival, Gent
John Ghost - Sound of Ghent - Een visueel vijfgangenmenu dat zorgt voor een oorgasme!
John Ghost is een instrumentale jazzformatie uit Gent, bestaande uit Jo De Geest (elektrische gitaar, loops), Rob Banken (altsax, fluit, basklarinet), Wim Segers (vibrafoon, marimba, glockenspiel en percussie), Karel Cuelenaere (Fender Rhodes, buffetpiano, synths), Lieven Van Pée (basgitaar en 'bowed guitar') en Elias Devoldere (drums, marimba en 'prepared glockenspiel').
Eén voor één muzikanten die hun sporen in en rond jazz ruimschoots hebben verdiend. De debuutplaat 'For A Year They Slept' is ondertussen uitgegroeid tot een blijvertje.
Met 'Airships Are Organisms' verlegt John Ghost ook weer een grens.
Onze recensie van deze release kun je hier nalezen:
http://www.musiczine.net/nl/cd-reviews/item/76178-airships-are-organisms.html
Ook op het podium was dit het geval
Lees onze verslagen er maar even op na
- N9 Eeklo: http://www.musiczine.net/nl/concertreviews/item/77093-john-ghost-improvisatie-tot-kunst-verheven.html
- De Casino Sint-Niklaas: http://www.musiczine.net/nl/concertreviews/item/77585-john-ghost-explosions-in-the-sky.html
- TRIX Antwerpen: http://www.musiczine.net/nl/concertreviews/item/79993-wasdaman-john-ghost-muziek-met-een-hoek-af-gedrenkt-in-een-badje-boordevol-aanstekelijke-melancholie.html
In de Minard, Gent werd 'Airships Are Organisms' integraal voorgesteld via live streaming. Een optreden waarbij John Ghost weerom bevestigt waarom we hen zien als één van dé ontdekkingen 2019/2020.
John Ghost brengt zeer visueel muziek, waarbij alle zintuigen worden geprikkeld. Het gehoor uiteraard, want de klankentapijtjes die op elkaar worden gestapeld hebben zoveel kleuren dat de oorschelpen vanaf de eerste gitaarriedel, tot de laatste baslijn , piano en percussie/drum partij worden gestreeld op uitgekiende wijze. De geur en smaak, lijkt me moeilijker.
Vergelijk de set van John Ghost gerust met een heerlijk vijfgangen menu, vanaf het voorgerecht tot het dessert krijg je gerechten , die de smaakpapillen beïnvloeden.
De beelden die je voor de geest haalt, als je met de ogen gesloten zit te genieten van al die uiteenlopende klanken, doen je in een sprookjesachtige wereld belanden waar het steeds fijn vertoeven is en waaruit je niet meer wil ontsnappen.
John Ghost verstaat de unieke kunst om je tot gemoedsrust te brengen; maar bewandelt ook een pad, waar dreigende , donkere wolken boven het hoofd drijven, die je zelfs angst inboezemen. Zonder pijn weliswaar, maar spannend genoeg om op het puntje van je stoel te genieten.
De set start met Jo die op zijn gitaar, onder de piano van Karel, je letterlijk doet zweven in de huiskamer. Elias en Wim pikken er op hun gekende virtuoze wijze op in met glockenspiel. Rob’s sax kleurt verder de sound en zorgt voor een groovy ondertoon. De bas van Lieven vormt de kers op de taart, om de sound van John Ghost naar een climax te leiden en te doen ontploffen.
John Ghost brengt via deze streaming een puike live set; een visueel vijfsterrenmenu. Het klankentapijt werkt hypnotiserendin en biedt een intens gevoel van welbehagen; gemoedsrust wordt gecreëerd en de dansspieren aangesproken. Wat een oorgasme!
Organisatie: Democrazy, Gent
Videodroom: Ghost - Waanzin in klank en beeld
Videodroom: Ghost
Vooruit
Gent
Ter introductie van de performance GHOST laten we bezieler en medeorganisator Francois De Meyer aan het woord: We citeren uit het interview dat we hadden in zijn studio: ''Het is een festival dat ik organiseer samen met Louise Marie en Stefan Bracke Eigenlijk is het een uit de hand gelopen project. We wilden met Raveyards bewust op tot de verbeelding sprekende locaties optreden. We stonden in het verleden teveel waar we niet echt thuis hoorden. We wilden onze locaties zelf kiezen. In kerken, kelders of zo. We hebben ook Deep in the Woods gedaan.
Sommige andere bevriende artiesten wilden graag komen spelen. Het festival wordt georganiseerd eind januari. Het gaat door op vele locaties in Gent. We doen in oktober ook iets in het kader van het filmfestival. Tussen 16 en 24 oktober in de Vooruit, Gent. Het is Ghost in samen werking met de Vooruit voor Videodroom , een evenement rond de film ‘The shining’ van Stanley Kubrick , de film die dit jaar zijn 40 jaar viert. We kapen de hele Vooruit! En we gaan er deze keer een social distancing event van maken! Er mag om de 3 minuten ofzo 1 persoon naar binnen , en we maken van de Vooruit een lekker spookhuis met allemaal pré opgenomen performances die we overal in de zaal en in de wandelgangen zullen projecteren. Dat belooft iets heel unieks te zijn ! "
Het volledige interview kun je hier nog eens nalezen: http://www.musiczine.net/nl/interviews/item/79407-francois-de-meyer-mensen-bij-wie-bij-wijze-van-spreken-een-hoek-af-is-intrigeren-me-het-meest-en-zijn-voor-de-uitwerking-van-mijn-projecten-dan-ook-een-ware-inspiratiebron.html
Wij waren aanwezig op 19 oktober; we werden door de intense combinatie van klank en beeld tot waanzin gedreven.
Ik weet niet hoe het bij jullie is, maar een filmvoorstelling is bij mij pas geslaagd als ik op het puntje van mijn stoel vol spanning zit te genieten, geluiden waarneem die er niet zijn en beelden zie die ik niet hoor te zien in mijn onderbewustzijn. En dat is het gevoel dat me overviel.
We namen plaats in een lift die ons naar de diepste kerkers van de Hel bracht. Eens de deuren gesloten bewandel je een pad waar griezelige beelden samenvloeien met akelige klanken uit de duisternis, alsof elk moment iemand met een groot mes om de hoek je keel gaat doorsnijden. Vergelijk het met een wandeling in het bos op een donkere nacht, je hoort geluiden uit de bomen komen, voetstappen die naderen. En je fantasie wordt geprikkeld, want je ziet plots spookachtige wezens voor je ogen verschijnen.
Tijdens die wandeling in de gangen waar geluid en beeld letterlijk op jou afkomt, kom je op een bepaald moment in een zaal terecht … Op de grond liggen partituren , er staat een bureau met een typmachine … De akelige, maar ook intens mooie , muziek is de voorbode van beelden , die een schrijver laten zien, die langzaam tot een punt van waanzin wordt gedreven. Op een ander punt sta je oog in oog met een vreemd geklede persoon die je aanmaant op een tegel te gaan staan, waarna je jezelf ziet verschijnen in een lichtgevend en angstaanjagend beeld. Tijdens diezelfde wandeling blijven er voortdurend beelden verschijnen die je hart doen kloppen in de keel, terwijl ijzingwekkende klanken uit het niets de angst in je ogen enkel maar aansterkt. Ofwel kom je een vrouw tegen die stervend aan haar piano ligt, of je ziet opnames van Horror taferelen …
Vooral is het een wandeling die aanvoelt alsof je in een doolhof bent terecht gekomen zonder enige uitweg. Je ziet je einde naderen, stemmen uit het duister boezemen je de nodige angst in.
Angst is o.m. een duistere draad in deze performance van klank en beeld, en het is een mysterieuze walm die aanvoelt alsof duistere wezens, op spookachtige wijze, je achtervolgen.
Op een bepaald moment was dat zelfs letterlijk te nemen toen een vrouw die ons binnenliet ons eventjes achtervolgde; de voetstappen in de wandelgangen blijf je trouwens over de hele trip horen, angstaanjagend maar ook intens mooi en uniek. De geluiden worden dus voortdurend aangesterkt door beelden die plots voor de ogen verschijnen. Hartpatiënten zijn dus best op hun hoede, want vaak schrik je je een bult.
De totaalbeleving werd afgesloten bij het binnentreden van een soort bar in een grote lege hal, met twee barkrukken. De bevallige barvrouw straalt iets mysterieus en spookachtig uit, ze spreekt je vriendelijk aan en vraagt je om plaats te nemen. Waarna ze je een drankje aanbiedt en op een zalvende wijze de angst in je hart even wegneemt. Je komt tijdens een gezellig gesprek, zelfs tot een punt van absolute rust. En toch … blijft die mysterieuze sfeer , erg intens, hangen in de zaal.
Om de wandeling door het spookhuis af te sluiten mag je nog even in totale duisternis een deur binnen stappen, waar enkele angstaanjagende figuren op een scherm op bijzonder griezelige wijze je tegemoet komen en hun waanzin uitschreeuwen in je gezicht. Angstzweet op de lippen krijg je.
Deze ijzingwekkende trip eindigt bij een bevallige dame die je een kaartje aanbiedt. Een moment dachten we aan een kaartlegster, die de kaart van de dood zou boven halen. Maar je wordt naar de lift geleid die je terugbrengt naar de realiteit. Bij het buiten gaan en op onze rit huiswaarts, voelden we nog altijd die kriebels in de onderbuik door de beelden en klanken die in ons netvlies staan gebrand.
We geven de artiesten op een rijtje die er te zien zijn: Laima (vrouw van Igor Cavalera), Christeene (Amerikaanse artiest) , Siegfried Burroughs , TTBWRS , SHHT , Jong Gewei , Winne Clement, Stef van Looveren en herrenschelde en Audiotheque sound installaties.
Deze voorstelling loopt nog tot 24 oktober. Voor meer informatie verwijzen we graag naar de website: https://www.vooruit.be/nl/agenda/3165/Shht_Winne_Clement_TTBWRS_Geoffrey_Burton_Laima_Christeene_Maximiliaan_Dierickx_Siegfried_Burroughs_Herrenscheide_Stef_Van_Looveren_Jong_Gewei_Audiotheque_Opera_Ballet_Vlaanderen_Studio_Stories_Thelooca/VIDEODROOM_GHOST_The_Shining_edition/
Organisatie: Vooruit, Gent ism Film Fest Gent + GHOST INC.
Wasdaman + John Ghost - Muziek met een hoek af, gedrenkt in een badje boordevol aanstekelijke melancholie
Eén van de ontdekkingen van het jaar 2020 is de band John Ghost. We zagen ze aan het werk begin dit jaar in de N9, Eeklo en schreven daarover: ''We kregen een indrukwekkende avond van twee jonge bands die als een pletwals ons hart veroverden en onze ziel deden branden door een gelukzalig gevoel. Toen we Jo naderhand vroegen naar een setlist, moest hij even glimlachen. Want het blijkt dat deze jongens improviseren tot kunst verheffen, en dat dus vooral ter plaatse doen. Daarvoor moet je zeer sterk in je schoenen staan, wat onze waardering meer dan ooit verdient.." Ze deden het nog eens over in De Casino, Sint-Niklaas een kleine maand later.
In de TRIX hadden we echter niet één, maar twee kleppers van dit kaliber. Wasdaman is een hyper kinetisch project rond getalenteerd virtuoos Bas Bulteel met wie we tijdens de eerste lockdown een interview hadden. Hij zegt over de muziek van Wasdaman '' Het is eigenlijk wat muziek met een hoek af, om het zo te zeggen." En dat bleek wel juist te zijn. Muziek met een hoek af, op gevarieerde, filmische wijze. Met 'Storm in a Cup D' bracht de band onlangs een plaat uit die ook ons niet is ontgaan. Onze recensent schreef daarover ''Een uitmuntend jazz-album is deze 'Storm In A Cup Of D' al zeker. Er wordt gemusiceerd op topniveau, met een hoofdrol voor Bas Bulteel op Fender Rhodes en synths. Het album mixt heel toegankelijke jazzrock en catchy lounge met stukken waar enkel jazz-kenners iets mee aan kunnen.”
Wasdaman (*****) - Tijdens het optreden van Wasdaman staat de sax vrij centraal , het was niet alleen Frank Debruyne die ons letterlijk omver blies door zijn klank, -veel songs worden wellicht in grote mate opgebouwd rond die intense sax partijen -, maar we waren toch onder de indruk van Jonathan Callens’ virtuositeit op de drums. Hij streelt die drumvellen en cymbalen en haalt er geluiden uit waarvan we het bestaan niet kennen. Of hij slaat gewoon aan het improviseren om ter plaatse nieuwe klanken uit te vinden. Bas Bulteel van zijn kant is dan weer een piano virtuoos; de spreekbuis van de band hoeft niet persé in de schijnwerpers te staan. Zijn inbreng zorgt voor de nodige pit en kleur in de muziek waar inderdaad een hoek af mag.
Het zorgde voor drie kwartiet tot het oneindige experimenteren met geluiden en klanken ,wat ons deed denken aan een artiest als Frank Zappa. Wasdaman levert daarenboven een mooi gitaar- en baswerk af , met dank aan bassist Joshua Dellaert en Jan Ghesquière (die al paar keer Wasdaman gitarist Bart Vervaeck verving en ok deze avond de honneurs waar nam), een perfecte meerwaarde.
In zijn totaliteit verlegt Wasdaman grenzen binnen de jazz. We kregen een bloemlezing van een band die jazz verbindt met experimentele virtuositeit , waardoor een knetterend vuurwerk ontstond dat alle kanten van de zaal uitging, tot je murw geslagen achterblijft.
John Ghost (*****) bestaat uit rits getalenteerde muzikanten die 'muziek brengen met een hoek af'. Er gaat iets melancholisch uit van John Ghost waardoor je met een krop in de keel een traan moet wegpinken. Je krijgt klankentapijtjes die je doen zweven over de dansvloer. In elk geval weet John Ghost je te hypnotiseren en weg te voeren naar hun bijzonder kleurrijke, filmische wereld en weten je fantasie te prikkelen. Van het prille begin tot het bittere einde van de set zitten we dan ook ademloos te genieten, of gewoon fijn mee de deinen op onze stoel.
Het is een indrukwekkende samensmelting van de drums van Tom Peeters (drummer Elias Devoldere heeft het nogal druk met Nordmann) en Wim Segers magistrale vibrafoon en percussie magie. Of Jo De Geest die uit zijn gitaar klanken tovert en je wegblaast naar verre oorden waar het altijd fijn vertoeven is.
Telkens valt op hoe elke schakel binnen John Ghost belangrijk is om de perfectie te benaderen. Dat wordt in de verf gezet door Rob Banken want op zijn altsax of basklarinet tovert hij klanken die zodanig ontroeren dat het een verdovende invloed heeft op je gemoed dat je er stil van wordt. De synths van Karel Cuelenare en de baslijntjes van Lieven van Pée vormen binnen de band de kers op de taart.
Besluit: Dit resulteert in één vijfsterren avond van twee erg interessante bands . De raakpunten van beide bands, Wasdaman en John Ghost , dompelen je onder in een badje van intense melancholie en spreken op aanstekelijke wijze de dansspieren aan, binnen een zeer experimenteel, filmisch, veelzijdig kader, waar duidelijk een hoek af is.
Stilzitten was dan ook onmogelijk op deze meer dan geslaagde avond. We kregen een krop in de keel , en pinkten een traan van geluk en innerlijk genot weg.
Organisatie: Trix, Antwerpen ism Rataplan + Art-Spot
John Ghost - Iedereen kan naar muziek luisteren, maar niet iedereen kan daarin uitwaaien. Wegdromen is dan ook belangrijk, als je kunt wegdromen kun je die beelden ook voorstellen
Eén van de ontdekkingen van 2019. Het album 'Airships are Organism' eindigde in mijn eindejaarslijst in de top tien. In 2020 tekende John Ghost voor een topnotering bij het optreden in de N9.
Het verslag kunt u hier nog eens nalezen http://www.musiczine.net/nl/concertreviews/item/77093-john-ghost-improvisatie-tot-kunst-verheven.html ) .
Om maar te zeggen, heeft hij ons hart compleet veroverd. Zoveel is zeker. Toen de band dat trucje nog eens overdeed in De Casino, Sint-Niklaas op een frisse donderdag avond in februari - ook dit verslag kunt u hier nalezen - http://www.musiczine.net/nl/concertreviews/item/77585-john-ghost-explosions-in-the-sky.html - vonden we het hoog tijd worden om de band ook eens te interviewen. We namen dan ook contact op met Jo De Geest, bezieler van John Ghost en spraken af in Koffiehuis Het Moment, Gent, op een paar dagen voor de lockdown die we nu meemaken door het corona virus. Het werd een fijn gesprek over verleden, heden maar ook de vele toekomstplannen.
Om met de deur in huis te vallen, hoe is het project ontstaan? Heeft de naam 'John Ghost' een bepaalde betekenis?
Rond 2009 hebben we elkaar leren kennen via onze studie aan het conservatorium in Gent. Ik kende bassist Lieven al van vroeger. Al toen ik vijftien was, we hebben het een en ander muzikaal geknutseld. We hebben later ook nog samen gestudeerd aan de Jazz Studio in Antwerpen. Ik ben trouwens altijd een maker geweest, ik was iets minder als mijn studiegenoten bezig met jammen in jazzclubs en ging vaak aan de slag met muziek componeren. Dat is altijd al mijn grootste interesse geweest. In het begin speelden we trouwens deels in een andere bezetting. Het is dus eigenlijk langzaam gegroeid. De naam 'John Ghost' is ontstaan als een grapje van de toenmalige pianist. Het is gewoon de vertaling van mijn naam. Jo De Geest. Ik had dat voorgelegd aan de barman van de Minor Swing in Gent en die vond dat direct een zeer welluidende groepsnaam
Jullie worden vaak gelabeld als jazz, maar is het eigenlijk wel jazz dat jullie brengen? Hoe zou je zelf uw muziekstijl omschrijven?
Ik ben wel altijd geïnteresseerd in jazz, ook mede dankzij mijn studie. Ik ben er dus wel door beïnvloed. Maar ik heb ook zoveel andere invloeden. Jazz blijft dus wel een element binnen de muziek maar ik ben steeds op zoek naar andere dingen. Ik ben daar zeer bewust mee bezig.
Kortom, ik volg gewoon mijn eigen pad in het maken, maar ik luister wel steeds zeer aandachtig en grondig naar een groter variatie aan muziek. Dat triggert constant nieuwe ideeën, geeft constant nieuwe input. En zo ontstaat dan, hoe zou ik het omschrijven, een muzikale collage die uitmondt in een grote gelaagdheid. Het is muziek die wat filmisch aandoet, maar die tegelijkertijd ook kan openbreken of een songgevoel kan hebben. Melodie staat voorop in John Ghost.
Dat is wellicht een moeilijke vraag maar wie zijn je grootste invloeden?
Arvo Pärt, Biosphere, Paul Van Nevel, Frank Zappa, Mogwai, Pavel Cheznokov, The Mercury Programm, Mice Parade, Arne Nordheim, Godspeed You Black Emperor, Bill Evans, Deathprod, Magma, Lightning Bolt, Soft Machine, Dead Can Dance, Cluster, Tangerine Dreams, Popul Vuh, Charles Mingus, Big Thief, Boards of Canada, Aphex Twin, Pascal Deweze, Andy Shauf, Magic Malik, John Coltrane, Carla Bley, Jean Richafort, Jaga Jazzist, Radiohead, Bill Frisell, Do Make Say Think, György Ligeti, Henryk Gorecki, James Holden, Rachels, Ryuchi Sakamoto, Square Pusher, Pink Floyd, Steely Dan, The Doors, Talkin Heads, Jean Luc Ponty, and many more…. Voor de nieuwe plaat heb ik veel ideeën geput uit de muziek van Arvo Pärt, Deathprod, Magic Malik, Pavel Chesnokov, Steve Reich, Do Make Say Think en Popul Vuh. Ik put dan ook heel veel inspiratie uit het beluisteren van diverse muziek. Er ontstaan veel ideeën die uiteindelijk als een collage aan mekaar geregen worden. Ik tracht er in een latere instantie dan een verhaallijn in te trekken. Dat groeit mee met het maakproces.
Uw debuut 'For A Year they slept' was eigenlijk om twee reden een heugelijke gebeurtenis, volgens ik lees in een interview was het ook de geboorte van uw dochter? Een zeer emotionele periode. Hoe waren de reacties op het debuut? En heeft het toen deuren geopend?
Het debuut album draaide vooral rond experimenteren: wat kunnen we doen met deze zeskoppige bezetting om deze gelaagde muziek te doen werken? Hoe kunnen we daar het best mee omgaan in het klankspectrum dat we hebben, en hoe kunnen we lange doorgecomponeerde composities spelen en er toch zeker lichtheid in onderbrengen? De plaat is op een zeer andere wijze opgenomen. In 1 ruimte, alles akoestisch, zonder veel trucjes uit de studio. Eigenlijk was het dus eerder een zoekplaat. De plaat heeft er wel voor gezorgd dat we de juiste mensen op de kar gekregen hebben. Het heeft er bovendien voor gezorgd dat dat we toen onze stem voor de eerste keer hebben laten horen in de Belgische jazzscene. Ook was het een plaat rond het concept van de slaap, de rekbaarheid van tijd en dergelijke. Het was bovendien ook een visuele plaat, maar toch heel anders als deze nieuwe.
Het album 'Airships are Organism' eindigde in mijn eindejaarslijst in de top tien. Ik ben er nog steeds van onder de indruk. Hoe waren de algemene reacties?
Schitterend, ik sta er versteld van. We hadden wel het gevoel dat het goed zat toen we de studio verlieten. De verwachtingen die wij hadden zijn ingelost.
Live is het alsof jullie een puzzelstuk aan het maken zijn op dat podium, eens die puzzel in elkaar zit blazen jullie die gewoon op. Althans zo voelt het voor mij aan. Wat is uw mening hierover?
Het is een beetje de aard van het beestje. De manier van spelen van de muzikanten in John Ghost in combinatie met hoe stukken zijn opgebouwd , dat is gewoon hoe het is gegroeid denk ik. De samplebanken die we meenamen uit de studio hebben misschien minder met de puzzel te maken, maar meer met de zoektocht naar een nieuwe sound die we naast in de studio ook in een live-context willen implementeren. We hebben daarnaast altijd al improviserend trachten te repeteren. Het is eigenlijk gewoon de manier waarop we muziek willen maken, het momentum te allen tijde toelaten.. Dat improviseren onder elkaar hebben we dus wel bewust mee genomen op het podium. Het is mooi om te zien hoe die muzikanten elkaar aanvullen, en er bovendien een eigen invulling aan toevoegen. Dat zorgt voor een kruisbestuiving die wellicht zorgt voor dat puzzelen.
Bovendien, ik schrijf de songs uit en gooi zelfs veel weg van het totale materiaal voor een werk. De stukken die je hoort zijn dan ook maar het topje van de ijsberg van wat betreft de ideeën die gepasseerd zijn. En ja, daardoor heb ik inderdaad al wat materiaal liggen voor een eventuele volgende plaat . Daarom is het dus ook zo belangrijk je met de juiste muzikanten te laten omringen die aanvoelen waar ik naartoe wil, en dat is dus zeer goed gelukt zowel op als naast de plaat moet ik zeggen.
Het zijn dan ook één voor één topmuzikanten in hun vak. Over iets anders. Op de cover van de plaat zweeft iets dat lijkt op een vreemd zeppelin? Prachtige hoes eigenlijk, wie heeft dit gecreëerd?
Ik wil mijn muziek dus zeer visueel maken, daarom was ik op zoek naar een bijzondere hoes die daarbij aansluit. Het maakt het dan ook niet gemakkelijk om daarvoor om het even wie aan te spreken. Ik kwam terecht bij schilderijen van Mohammad Zaza , een Syrische schilder. De man was in Brussel, hij werkt en woont in Brussel, ook in Zwitserland, maar hij was in die periode in Brussel, en mijn oog was daarop gevallen. Ik heb hem opgebeld en we zijn tot een gesprek gekomen, en heb wat dat betreft een compromis kunnen sluiten. Het schilderij bestaat trouwens echt. Het schilderij werd in de tijd tentoongesteld in Zaza’s galerij in Jeddah, een Arabische Prinses kocht het daar op, en het originele werk hangt nu in een paleis in Saoudi Arabië . Een heel sterk verhaal waar ik verder het fijne niet van weet. En het sluit dus perfect aan bij het concept van deze plaat. Een concept dat alle kanten uitgaat. Eentje vol patronen en thema's , en dat wilde ik dus ook uitbeelden via de hoes. Wat toch goed gelukt is, lijkt me.
Zeker en vast. Zit er eigenlijk ook hier een soort verhaal achter de plaat, of bepaalde songs? Ik heb vaak het gevoel van wel. Maar kan het mis hebben
Aangezien ik rond collage werk om de muzikale constructies te maken bestaat het gevaar er soms in dat alles wat te steriel wordt, hoewel er steeds wordt gezocht naar een optimale samenhang in de ideeën. Ik heb andere elementen nodig die het verhaal leven in blazen of die mee kunnen zorgen voor een rode draad. Vandaar dat ik meestal tracht te denken in beelden. Deze kunnen een verhaal oproepen en dat wordt vaak gereflecteerd in de titels van de stukken. Zoals ik al aangaf, het is dus eigenlijk een collage van veel concepten.
Wat het verhaal van deze plaat betreft? Dat komt uit een interview met Michael Borremans dat ik gezien heb: hij vertelt dat hij daglicht (levend licht) nodig heeft om te kunnen werken. Het licht werpt een andere kijk op een schilderij, voegt iets toe. Ik ging muzikaal aan de slag met dit thema. Het beeld dat ontstond was dat ik alle lichtpartikels ging zien als vrachtschepen die licht vervoerden. Dat soort van cartoonesk beeld hielp me om de titelsong een soort verhaallijn te geven. Daarnaast heb je dan inderdaad die tegenstelling van mechanisch/organisch dat slaat muzikaal vooral op constructie/ en compositie tegenover improvisatie tot klankverkenning Ik was in die periode trouwens veel bezig met animatiefilms , en films als 'watership down', the snowman', etc Voor ' Disfunctional Rabbits' en 'time traveler' heb ik me bijvoorbeeld wat gericht naar de beeldtaal van ‘watership down’… de sferen, kleuren en licht van die film gingen erg goed samen met het klankontwerp van die stukken , vond ik. Het diende als een visuele inspiratiebron. Nog zo iets. Er zit in 'waterschapsheuvel' ook een psychologisch kantje verborgen. Het ziet er allemaal liefelijk uit totdat het verhaal transformeert tot en weerspiegeling van een totalitaire staat waar de wezens onder gebukt gaan.
Ik vind het dan ook zeer visuele muziek, filmisch zoals u wilt.
Dat is ook zo. Ik heb een beeld in mijn hoofd, waar ik een verhaal rond kan breien. Ik ben daar voortdurend mee bezig en ook iemand die inspiratie vind in het schrijven van nummers uit de kleine of grote dingen van het leven. Ik kan bijvoorbeeld op de trein zitten turen naar buiten, en dan komt er plots iets naar boven. Ik heb dat echt nodig. Trouwens, iedereen kan naar muziek luisteren, maar niet iedereen kan daarin uitwaaien. Wegdromen is daarom zeer belangrijk, als je kunt wegdromen kun je die beelden ook voorstellen.
Jullie werkten samen met een Noorse producer. Hoe is dat in zijn werk gegaan, tevreden over? De afwerking is naar mijn mening magisch
Karel heeft even gestudeerd in Kopenhagen, heeft daar een workshop gedaan bij de gebroeders Horntveth van Jaga Jazzist, daardoor zijn we op het idee gekomen om Jorgen te contacteren. Hij produceerde de eerste platen van Jaga Jazzist. We hebben Jørgen Træen een demo opgestuurd, hij had er wel interesse in en was compleet mee met het verhaal. Zo vonden we snel een balans tussen aandacht voor basistakes en focus op gedetailleerde afwerking. We namen het allemaal samen live op. Hij hielp ons in een trip geraken, we speelden en experimenteren veel. We kozen voor de ‘GAM studio’s' in Malmédy, weg van alle afleiding. Dat is goed voor de focus. We lieten de plaat mixen in Bergen in Noorwegen. Met zicht op een prachtige fjord. Ook weer inspiratie voor songs.
Naast John Ghost zitten velen nog in andere projecten. Wim moest bijvoorbeeld op We Are Open (dacht ik) drie keer optreden. Hoe combineren jullie dit? Goede afspraken maken waarschijnlijk. Maar lukt dat, en hoe?
Ja, de juiste afspraken maken. We zijn eigenlijk allemaal met projecten bezig, ik ook. Hard werken, jezelf prioriteiten opleggen en met elkaar zeer goed communiceren is daarom zeer belangrijk. Daar komt heel wat bij kijken. Het is ook niet allemaal evident. Soms is het nodig om met vervangers te werken, maar dat kan ook positief zijn. Af en toe eens een frisse kijk op de zaken is altijd welkom! Maar uiteraard probeer je zoveel als mogelijk in dezelfde bezetting te spelen. Maar als het niet anders kan, dan kan het niet anders.
Wat zijn de verdere toekomstplannen voor dit jaar eigenlijk? En de verdere toekomst?
Op het moment thuis zitten in lockdown (lacht). We kunnen niet anders. Wel een streep door onze rekening feitelijk want we zijn volop bezig met die nieuwe plaat te promoten, maar het kan nu dus echt niet anders. We hebben wel al optredens op de planning staan zoals op Gent Jazz op (https://gentjazz.com/programma/gj20200718/johnghost/ ) In het najaar zijn er wel nog wat toffe locaties op komst, maar we kunnen nog niet heel veel lossen hieromtrent. Het is mede door deze situatie allemaal een beetje afwachten en koffiedik kijken
En wat eventueel nieuw materiaal betreft? Al concepten in je gedachten?
Ja en nee, is nog een beetje te vroeg. Maar ideeën zijn er wel. Misschien wellicht voor 2022 of zo. Misschien terug iets donkerder dan deze dit album. Ik ben ook steeds aan het werk voor andere projecten. Als er iets is dat niet past bij John Ghost , bewaar ik dat voor een ander project, er borrelt dus echt van alles door mijn hoofd. De focus ligt echter dus nu wel op John Ghost.
En is er ook een soort einddoel dat je stelt? Iets dat je absoluut wil bereiken? De eigenlijke ambities van jou en de band?
Een aantal platen maken met de verschillende projecten. Ik ben eigenlijk ook al enkele jaren bezig met solo werk. Er komt voorlopig altijd wel iets tussen, maar wie weet eens een solo plaat. Een andere ambitie die ik heb is om eens muziek te maken voor een film. Ik maak muziek dat eigenlijk voor beeld gemaakt is , dus als er iemand interesse heeft en iemand zoekt om muziek rond een film te maken mogen ze me altijd contacteren.
We zullen onze bronnen aanspreken daarover. Bedankt voor dit fijne gesprek en hopelijk tot snel op een of ander podium. Misschien kan deze lock-down wel zorgen voor nieuwe inspiratie
We volgen de activiteiten van Obaro Ejimiwe aka Ghostpoet sinds zijn sprankelende debuut ' ‘Peanut Butter Blues & Melancholy Jam' in 2011. De man verbindt melancholie perfectiet, met elementen van soul, die aanvoelen als een warm deken in koude winter- of zomeravonden. Een beetje in het verlengde van Massive Attack, maar ook een beetje anders. Nu kwam zijn nieuwste parel van een schijf op de markt 'I Grow Tired But Dare Not Fall Asleep'. In slaap wiegen deed hij , ondanks de sobere en intieme omkadering zeker en vast niet.
Deze plaat ligt eigenlijk een beetje in verlengde van het in 2017 verschenen: 'Dark Days + Canapés'. Ghostpoet laat zich weerom van zijn meest poëtische kant zien en bedekt elk van zijn songs met zoveel donkere weemoedigheid dat je er als luisteraar stil van wordt. De man mag dan een mening hebben, hij duwt die niet door je strot, maar laat je op een zachtaardige wijze wegzakken naar zijn melancholische leefwereld. Dat is altijd al de grote sterkte van Obaro geweest, en dat zet hij ook nu weer in de verf. Luister maar naar songs als “Breaking Cover”, “Concrete Pony” of “Humana second hand”. Je hoort zeker enige frustratie, woede zelfs in zijn stem. Soms rapt hij zijn teksten alsof hij je een spiegel voorhoudt. Ghostpoet blijft je hart op een warme wijze bewerken. En dat maakt deze artiest zo uniek. Bovendien werkt Ghostpoet samen met enkele vocalisten, die een meerwaarde vormen.
De stemmen van Art School Girlfriend, Delilah Holiday (Skinny Girl), SaraSara en Katie Dove Dixon zorgen voor een broeierige, warme aankleding die de temperatuur naar een kookpunt doet stijgen. In samensmelting met de stem van Ejimiwe zorgt dit voor een krop in de keel. Luister maar naar songs als “This train wreck of a life” en voel je wegglijden naar die andere donkere oorden in je ziel, waarbij je een traan wegpinkt. Met de vuist in de lucht dus. Want dat is dus eigen aan Ghostpoet. Hij brengt eigenlijk protestsongs aangekleed in een gewaad boordevol melancholie. Die lijn wordt verder door getrokken op de daarop volgende songs “Nowhere to hide” met een lekker rockende instrumentale aankleding daarbovenop. Tot afsluiters “I grow tired but dare not fall asleep” en “Social lacerations”.
Besluit: We zouden kunnen stellen dat sinds dat debuut er niet zoveel is veranderd. Hij weet op een dichterlijke wijze je net daar te raken, waardoor je diep ontroerd, je neervlijt in donkere gedachtenkronkels. Hij doet je nadenken en doet een intense gemoedsrust neerdalen over je bange hart.
Tracklist: Breaking Cover 06:31 - Concrete pony 04:06 - Humana second hand 03:55 - Black dog got silver eyes 04:22 - Rats in a Sack 03:39 - This Train Wreck of a life 04:06 - Nowhere to hide now 04:34 - When mouths collide 04:26 - I grow tired but dare not fall asleep 04:35 - Social Lacerations 05:43
John Ghost - Explosions in the sky
De Casino
Sint-Niklaas
Eén van de ontdekkingen van 2019 … Het album 'Airships are Organism' eindigde in ondertekende zijn eindejaarslijst in de top tien.
In 2020 tekende John Ghost voor een 10/10 notering bij het optreden in N9.
Het verslag kunt u hier nog eens nalezen http://www.musiczine.net/nl/concertreviews/item/77093-john-ghost-improvisatie-tot-kunst-verheven.html ) . Om maar te zeggen, John Ghost (*****) heeft ons hart compleet veroverd. Zoveel is zeker. Op een vrij frisse donderdagavond zorgde John Ghost in een goed gevulde Concertzaal De Casino, Sint-Niklaas weer voor een hartverwarmende set van een klein uur en half, waardoor de temperatuur naar een kookpunt steeg. Binnen een intieme setting en voor een zittend publiek werd er niet echt gedanst deze keer, maar het intense gevoel dat ons toen in N9 overviel bleef stevig overeind.
De meesterlijke kruisbestuiving tussen drummer Elias Devoldere en vibrafoon, marimba en percussie grootmeester Wim Segers zijn een streling voor het oog en oor. De heren stralen even veel spelplezier uit als Lieven van Pee die zo spontaan en doorleeft op zijn basgitaar staat te tokkelen dat de haren op je armen recht komen. Aangevuld door de gitaarlijnen van frontman Jo De Geest, en verdovende piano en synthesizer klanken van Karel Ceulenaere ontstaat iets dat we enkel kunnen omschrijven als 'explosions in the sky'. Explosies die trouwens op een uitgekiende wijze aan de aanhoorder worden aangereikt, binnen een gevarieerde omkadering. Echter. John Ghost mag dan bestaan uit één voor één virtuozen in hun vak. Het is het totaalplaatje dat er uiteindelijk voor zorgt dat we compleet worden weggeblazen.
Variatie is binnen deze context de rode draad. Geen enkele song lijkt op de vorige, enkel als de instrumenten op het einde uitbarsten in een tsunami van percussie en gitaar/bas/piano klanken ontstaat een climax waardoor muren van de Casino op zijn grondvesten staat te daveren. Tijdens de set zelf worden puzzelstukken op een zeer verfijnde wijze in elkaar gepast, telkens met een grote zin voor improviseren. De heren amuseren zich kostelijk. Het lijkt vaak alsof ze ter plaatse iets nieuw toevoegen aan het geheel. De aanhoorder wordt daardoor heel bewust op het verkeerde been gezet, en bij sommige zal dat zorgen voor gefronste wenkbrauwen omdat John Ghost buiten elk lijntje kleurt. Zijn comfortzone verlaat, en op avontuur trekt doorheen het bos dat improviserende muziek tot het oneindige heet. Want inderdaad kun je op de muziekstijl van deze band totaal geen label kleven.
We krijgen streepjes jazz, overgoten met een fikse dosis rock muziek. Gekruid met de nodige elementen post-rock - zeker bij die climax op het einde van elke song. En een deftige knipoog naar zoveel muziekstijlen, die de band - zoals we aangaven - dus ter plaatse uitvinden.
John Ghost bespeeld zijn publiek over de hele lijn op een zodanig ingenieuze wijze dat je als aanhoorder niet alleen ogen en oren tekort komt maar bovendien ademloos zit te genieten bij intieme momenten, en door die enorme explosies aan klanken wordt omver geblazen tot je murw geslagen in de hoek van de kamer achterblijft, niet goed wetende wat je net hebt meegemaakt. Dat is de grote sterkte van een band als John Ghost. Eén voor één topmuzikanten in hun vak samenbrengen, en die gewoon lekker hun ding laten doen op en naast het podium. Als een kind in een speelgoedwinkel, zo staan de heren te soleren, zich amuserend met een klankentapijt uitspreiden en daarbij elkaar perfect aanvullen zonder die kinderlijke spontaniteit uit het oog te verliezen. Waardoor een magie ontstaat, die we zelden tegen komen in de jazz en improvisaties.
Conclusie: John Ghost bevestigt gewoon wat we over hen al wisten, dat ze wat de nieuwe generatie jazz en aanverwante stijlen tot de absolute top behoren. Dat stelden we eerder vast in Eeklo, N9, dat wordt in Concertzaal De Casino weer eens in de verf gezet.
De warme gloed die over ons heen viel, deed ons de koude nacht bij het terugkeren naar huis dan ook prompt vergeten.
Pics homepag @Sven Dullaert
Organisatie: De Casino, Sint-Niklaas
John Ghost is een instrumentale jazzformatie uit Gent, bestaande uit Jo De Geest (elektrische gitaar, loops), Rob Banken (altsax, fluit, basklarinet), Wim Segers (vibrafoon, marimba, glockenspiel en percussie), Karel Cuelenaere (Fender Rhodes, buffetpiano, synths), Lieven Van Pée (basgitaar en ‘bowed guitar’) en Elias Devoldere (drums, marimba en ‘prepared glockenspiel’). Eén voor één muzikanten die binnen en buiten de grenzen van jazz hun sporen ruimschoots hebben verdiend. Debuutplaat ‘For A Year They Slept’ is ondertussen uitgegroeid tot een blijvertje. Met 'Airships Are Organisms' verlegt John Ghost ook weer meerdere grenzen waar geen grenzen zijn en doet die op de koop toe vervagen.
De volledige recensie van deze schijf kunt u hier nog eens nalezen: http://www.musiczine.net/nl/cd-reviews/item/76178-airships-are-organisms.html
Eén van de top ontdekkingen van het jaar 2019, een tweede plaats in onze top tien 'albums van het jaar 2019'. Het zijn maar enkele van de vele reden waarom wij op 25 januari afzakten naar het zeer gezellige en pittoreske muziekclub N9 in Eeklo.
De verwachtingen voor deze avond waren dus heel hoog gespannen, doorgaans valt dit dan naderhand lichtjes tegen. Deze keer werden al die hoge verwachtingen echter ruimschoots overschreden. VENTILATEUR (*****) mocht de zaal alvast opwarmen. Ter introductie citeren we even de informatie uit hun vi.be pagina: 'VENTILATEUR is een Brugs trio dat invloeden uit jazz, rock en fusion combineert om instrumentaal een krachtig geluid neer te poten dat elk moment kan wisselen tussen zweverige soundscapes, potige ritmes en wervelende licks. Liveshows worden steevast opgesmukt door improvisatie, waarmee de band hun nummers aan elkaar breit.' Dit gezegd zijnde, verlegt dit trio inderdaad meerdere grenzen wat improviseren betreft. Door middel van de gedoodverfde opstelling gitaar/bas/drum zou je verwachten een gezellig instrumentaal allegaartje voorgeschoteld te krijgen, niets was minder waar. De lekker groovy riffs die Daan Soenens (gitaar) en Jasper Holevoet (bas) uit hun mouw schudden blijven hangen aan je ledematen, waardoor je prompt ongecontroleerd begint te headbangen. Alsof je eens onder hypnose gebracht, in een trance bent terecht gekomen. Iben Stalpaert, zijn drumwerk is bovendien zeer opmerkelijk. Niet alleen is hij de man die het publiek aanspreekt. Vaak krijg je de indruk dat hij, zeer bewust vermoeden we, uit de maat slaat. Daan volgt hem daarin, met een brede glimlach op de lippen, en vult hem uiteindelijk samen met Jasper gewoon aan. Het lijkt er dus op alsof dit trio ter plaatse aan het jammen slaat, en in golvende bewegingen daarbij alle richtingen van de zonnewijzer uitgaat.
Besluit: Als improviseren een kunst is, dan heeft VENTILATEUR in muziekclub N9 meerdere grenzen verlegd, na dit bijzonder smakelijk concert. Zelden zo een sterk voorprogramma gezien, aan de hoofdact om even goed of beter te doen.
En ja hoor, John Ghost (*****) heeft de boodschap zeer goed begrepen. Deze jonge band legt de lat zowaar nog hoger dan hun voorganger, alsof dat nog kon. Elke radar binnen de band klopt, en elke schakel is daarbij even belangrijk. Rob die met o.a. altsax een warme gloed over de hoofden doet waaien, daarbij aangevuld door de wilde vibrafoon en percussie tot drums van Elias en Wim. In golvende bewegingen boordevol intensieve uitspattingen rijgt Jo de indrukwekkende gitaar riff na de andere aan elkaar, hierbij bijgestaan door Lieven wiens bas en 'bowed gitaar' inbreng meer dan hemels klinkt. Karel zijn twinkelende piano/keyboard inbreng zorgt voor een rustpunt, dat eigenlijk geen rustpunt is. Eerder zorgt hij voor een meerwaarde. Want ook hij slaat letterlijk aan het improviseren daarmee.
Om maar te zeggen. Met zes op het podium wordt een klankentapijt uitgerold dat in golvende bewegingen gaat van minimalistisch, over flirten met geluidsnormen overschrijdend gedrag. Maar vooral hoor en zie je dat de heren zich amuseren op dat podium, en hun songs met zoveel overgave brengen dat niet alleen zij boven zichzelf uitstijgen. Ook wij belanden in een intensieve trance, waaruit we nooit meer willen ontsnappen. Er wordt daarbij vooral gegrasduind doorheen die laatste prachtplaat, waarvan we dachten dat de grens was bereikt. Live blijkt John Ghost echter voortdurend te flirten daarmee, en uiteindelijk wordt die grens over de hele lijn zelfs verlegd en overschreden. Binnen de lijntjes kleuren is er trouwens totaal niet bij. Deze avontuurlijke trip over uiteenlopende muziekstijlen, zorgde ervoor dat we compleet omver geblazen even op adem moesten komen.
Ook de aanwezigen bleven verweesd achter, en beloonden John Ghost, maar ook VENTILATEUR met een dik verdiend daverend applaus.
Het is nog vroeg in het jaar, maar we maakten in muziekclub N9 nu al één van dé optredens van het jaar 2020 mee, en dat jaar is maar pas goed begonnen.
Besluit: We kregen een indrukwekkende avond voorgeschoteld van twee jonge bands die als een pletwals ons hart veroveren en onze ziel doen branden door een gelukzalig gevoel over ons te laten neerdalen, Toen we Jo naderhand vroegen naar een setlist moest hij even glimlachen, en ook dat stemt ons gelukkig. Want het blijkt dat deze jongens gewoon lekker improviseren tot kunst verheffen, en dat dus vooral ter plaatse doen. Daarvoor moet je zeer sterk in je schoenen staan. En daarvoor krijgt de band nog meer onze waardering dan voorheen.
John Ghost staat op 8 februari op het evenement 'We Are Open' in TRIX en is om bovenstaande reden dan ook een stevige aanrader. Meer informatie via onze website: http://www.musiczine.net/nl/item/76993-we-are-open-2020-showcasefestival-trix-antwerpen-op-07-en-08-februari-2020-preview.html of de website van We Are Open (TRIX) http://www.trixonline.be
Organisatie: N9, Eeklo
John Ghost is een instrumentale jazzformatie uit Gent, bestaande uit Jo De Geest (elektrische gitaar, loops), Rob Banken (altsax, fluit, basklarinet), Wim Segers (vibrafoon, marimba, glockenspiel en percussie), Karel Cuelenaere (Fender Rhodes, buffetpiano, synths), Lieven Van Pée (basgitaar en “bowed guitar”) en Elias Devoldere (drums, marimba en ‘prepared glockenspiel’). Eén voor één muzikanten die binnen en buiten de grenzen van jazz hun sporen ruimschoots hebben verdiend. Debuutplaat ‘For A Year They Slept’ is ondertussen uitgegroeid tot een blijvertje. Met 'Airships Are Organisms' verlegt John Ghost ook weer meerdere grenzen waar geen grenzen zijn en doet die op de koop toe vervagen.
Eigenlijk is daarom de band het stempel 'jazz' opdrukken hen tekort doen. Want al vanaf het fijne “Deconstructing Hymns”, een pareltje van circa dertien minuten, voel je dat deze band uiteenlopende muziekstijlen perfect met elkaar verbindt door tot in het oneindige daarmee te improviseren. De band brengt op zijn tweede album ook zeer filmische muziek, je zou zo een retrofilmpje willen bekijken met deze bijzonder aanstekelijke muziek als 'Airships and Organisms' op de achtergrond. Het voortdurend experimenteren met geluiden zorgt er trouwens voor dat John Ghost jazz en aanverwanten letterlijk tot kunst verheft en daar mee wegkomt. De warme klanken bij “Disfunctional Rabbits: The Disfunction” en “Disfunctional Rabbits: The Rabbits” doen je wegdromen naar zeer verre oorden. Weer valt ons op hoe visueel de songs klinken, met de ogen gesloten wanen we ons al in een cinema. Ook uit “The Fallen Colony” en “Time//Traveler” blijkt nogmaals uit wat voor enkele uitzonderlijk getalenteerde muzikanten John Ghost bestaat. Virtuozen die eigenlijk, dankzij hun andere projecten, niets meer hoeven te bewijzen maar zich in dit project ten volle uitleven. Het zorgt voor een indrukwekkend kleuren palet, dat zowel de jazz- als rockfan zou moeten bekoren. Muzikanten die voortdurend buiten hun comfortzone treden, dat is hoe we de band eveneens zouden kunnen omschrijven. Dat wordt nog maar eens in de verf gezet bij het acht minuten lange “Drones For A Sunken Mothership”. Waar wederom die zeer filmische aankleding in het oog springt.
John Ghost haalt alles uit de kast om definitief zijn stempel te drukken op het jazzgebeuren, door net buiten die lijnen van jazz op avontuur te trekken en je een schijf aan te bieden die je vol bewondering doet kijken als een kind dat voor het eerst een regenboog ziet verschijnen. Zo eenvoudig, zo magisch maar vooral zo wondermooi.
Blues/Jazz
Airships Are Organisms
John Ghost
Zelden weten nieuwe bands binnen het metalgenre zich op te werken tot zaalvullende acts. Festivals als Graspop of Alcatraz moeten hierdoor sinds jaar-en-dag steeds dezelfde konijnen uit de headliner-hoed trekken. Al lijkt er, bij name van Ghost, Zweedse verandering aan te komen. Het heeft er alles weg van dat ze het zullen klaarspelen om zich te nestelen tussen de Iron Maidens en Metallica’s van de wereld. Een nagenoeg volgepakte Lotto Arena vol zwarte shirts, denimjasjes volgenaaid met bandpatches en sporadische groepjes als nonnen verklede dames achtte zich bereid om hun ziel en oorkanalen ten dienste te stellen van Cardinal Copia en zijn Nameless Ghouls.
Alvorens Ghosts ceremonie ingeluid werd, kreeg een ander Zweedse exportproduct Candlemass drie kwartier de tijd om ons te overtuigen. De band gaat al mee sinds de jaren ’80, wat deels verraden werd door de beerbods van het gezelschap. Al kan er wel niet gesproken worden van een gebrek aan uitstraling. De frontman van dienst leek wat op een bastaardzoon die genen erfde van zowel Alex Agnew (Diablo Blvd) als James Hetfield (Metallica) en paradeerde vol flair over het podium. Desondanks de vele personeelswissels die ze de afgelopen decennia hebben doorgemaakt, klonk Candlemass ook sterk als collectief, waarin vooral de dreunende dubbele bass drum een heerlijke hoofdrol speelde. Hoogvlieger in hun set was het nieuwe “Astorolus – The Great Octopus” waarbij de dreun heerlijk tegen onze ribben ging plakken.
Ghost begint hoe langer, hoe meer ook door te sijpelen bij het Studio Brussel publiek. Dat hebben ze deels te danken aan de Hotshot-status van “Dance Macabre” en het catchy “Rats”, beide afkomstig uit hun meest recente plaat ‘Prequelle’. Maar, laten we eerlijk zijn, mensen die gebaseerd op deze twee nummers afzakten naar Antwerpen, zullen hoogstwaarschijnlijk niet voldaan huiswaarts gekeerd zijn, alsook niet de mensen die houden van pittige, intense sets.
De hitzoekers werden wel snel op hun wenken bediend, want na opener “Ashes”, waar zanger Tobias Forge vooral nog op zoek was naar zijn stemgeluid, gooide de band meteen al “Rats” op het altaar. Hitje of niet, echt veel leven zat er niet in het publiek. In een poging de boel op te stoken, werd “Absolution” nagenoeg volgestouwd door Forge die zijn geografische kennis deelde. ‘Antwerpen! Belgium!’ Na enkele keren was de meerwaarde hiervan echt wel gaan vliegen. Om te kunnen ontkennen dat de kardinaal een meesterlijke entertainer is, zouden we daarentegen gekke argumenten moeten bovenhalen. Ontkennen dat Ghost één van de sterkste conceptuele bands van het moment is, dat is nagenoeg onmogelijk.
Het impressionante podium werd intens gebruikt door zowel Cardinal Copia als zijn gitaarspelende Ghouls. De kitsch droop er weliswaar van af, zelfs Forge wees op subtiele wijze op de plastieken uitstraling van zijn speelveld. Geen mens die zich eraan stoorde, want ook aan special effects geen gebrek bij Ghost. Een erg sterke lichtshow, duivels podiumrook, enkele steekvlammen en vooral de machtige kostuums ontbraken niet in de Lotto Arena.
In het eerste deel van de dienst ging het niveau na het matige “Absolution” weliswaar vlotjes de hoogte in. “Ritual” werd gekenmerkt door een intensere, lagere zanglijnen waarin Forge zijn stem dermate pakkender overkwam, en “Per Aspera ad Inferi” werd door een significant deel van het publiek meegebruld. Het was toch het epische “Cirice” – dat na een best wel lange en overbodige intro werd ingezet – dat ons kippevel bezorgde. Het werd ons persoonlijk hoogtepunt van de set. Weliswaar hadden we dan nog maar één derde van de show achter de rug. Ging Ghost ons nog tot het einde kunnen blijven boeien, verrassen en entertainen?
Het antwoord hierop is niet zo eenduidig. Qua entertainende factoren kwamen we zeker aan onze trekken, flashy kostuumwissels en een sporadische saxsolo door Papa Nihil, Cardinal Copia’s mentor als het ware, boden ons het nodige visuele vermaak. Muzikaal verdween de spanning weliswaar mondjesmaat. Daar kon het akoestisch sterk uitgevoerde “Jigolo Har Megiddo” helaas niet zo veel aan veranderen.
Van begin af aan hadden we de indruk dat Ghost ergens tussen twee werelden zweeft. Aan de ene kant de wereld van stevige gitaren en een ‘metal performance’ neerzetten, aan de andere kant lijkt het gezelschap een doodse variant op de Phantom Of The Opera musical op te voeren. De momenten dat we muzikaal omver werden geblazen werden, waren vooral erg schaars voor een 25-tracks durende ceremonie.
Na een korte break hoopten we dat er terug wat vuur in de set zou gepompt worden en het geen vervolg van de afhaspeling aan nummers zou gaan worden. Vuur kregen we letterlijk, maar ook figuurlijk. “Spirit” werd meesterlijk theatraal ingezet, maar net zoals bij het merendeel van de songs, kwamen de vocale lijnen geluidstechnisch niet zoals het hoorde tot bij het tribunepubliek. Iets wat vooral bij “From The Pinnacle To The Pit” en “Majesty” erg storend werd. De show begon zich eindelijk als een duiveltje in een wijwatervat te gedragen toen er wat ‘woef’ in de set werd gestoken. Met “Faith” en fan-favorites “He Is” en “Mummy Dust”, zat het venijn andermaal in de staart. Vurig, speels en headlinerwaardig materiaal. Al klonk Forges stem in “Mummy Dust” misschien eerder als een slechte, Italiaanse ober, dan als een dreigende frontman.
In plaats van op dit vermakelijke stevige elan verder te gaan en in een rotvaart de set te besluiten, werd er aan de noodrem getrokken. Elke nameless Ghoul, werd tijdens een best-wel-overbodige “If You Have Ghosts”-cover (Roky Erickson) door Cardinal Copia voorgesteld. Iets wat in een mum van tijd geklaard kan zijn, al deed onze kardinaal er op zijn gezegende leeftijd een dikke tien minuten over. Veel te lang, en ronduit overbodig. Na ruim twee uur recht te staan, of oncomfortabel neer te zitten, wil je nog een laatste keer overdonderd worden door een spetterend slotsalvo. Niet een tergend lange lezing uit de bindtekstbijbel ondergaan. Gelukkig werd ons geduld beloond met een indrukwekkend sterke uitvoering van hit “Dance Macabre”, waar het geluid voor het eerst in de volledige zaal nagenoeg perfect klonk. Klap op de vuurpijl werd “Square Hammer”. Intens, gepassioneerd en hard. De ideale afsluiter voor een metalshow, zo vonden wij.
Zo dacht Ghost er helaas niet over. Er volgde vervolgens nog een hoop gelul over vrouwelijke orgasmes en valse showeindes, alvorens de groep “Monstrance Clock” inluidde. Deze track kon bijlange niet de intensiteit van “Square Hammer” evenaren, waardoor we met een erg wrang gevoel de zaal verlieten. Het was toen ruim half twaalf en het leven was zichtbaar uit het grootste deel van het publiek gezogen. We ervaarden weinig adrenaline-rushes bij onszelf als bij de rest van de aanwezige mensen en geesten, ergens moet het dus fout gegaan zijn, lijkt het ons. Na het optreden werd er vooral veel gepraat en geanalyseerd, aan extase was er een gebrek.
Had deze show een compactere uitvoering gekregen, met een grotere focus op muzikale kracht dan op entertainment, we zouden de Zweden hoogstwaarschijnlijk overladen hebben met complimenten. Tracks als “Faith” en “Cirice” hielden de set met verve overeind en nummers als “Rats” en “Dance Macabre” pleaseden de sporadische luisteraar. Wat de meerwaarde van ruim de helft van de rest van de set was, daar stellen we ons vragen bij.
Ghost bewees in de Lotto Arena over de kwaliteiten te beschikken om een volwaardige (metal)headliner te worden. Ze leverden een show met hoog entertainmentwaarde af, maar wisten onze aandacht geen 150 minuten te behouden. Het tempo en het wow-gevoel schoten enkele malen de hoogte in, maar doken ook meermaals de diepte in. Wanneer de show eenmaal echt op gang was getrokken, haalde frontman Tobias Forge het tempo er vervolgens zelf met ellenlange, overbodige bindteksten uit, wat vooral het slot van de show vergalde.
Setlist: Ashes – Rats – Absolution – Ritual - Con Clavi Con Dio - Per Aspera ad Inferi - Devil Church – Cirice – Miasma - Jigolo Har Megidda (acoustic) - Pro Memoria - Witch Image - Life Eternal – Spirit - From The Pinnacle To The Pit – Majesty - Satan Prayer – Faith - Year Zero - He Is - Mummy Dust - If You Have Ghosts - Dance Macabre - Square Hammer - Monstrance Clock
Met dank aan Dansende Beren http://www.dansendeberen.be
Organisatie: Live Nation
Deze Griekse band brengt hun debuut uit via Manic Depression Rec. Het trio (on stage is het een kwartet) brengt vanuit het warme Griekenland donkere postpunk die soms neigt naar wave en gothic rock. Zo zijn er velen zal je zeggen? Ja, je hebt een punt. Maar toch zijn er een aantal zaken in hun muziek die maken dat ze boven de middelmaat uitstijgen.
Ten eerste: de vocaliste Makrina. Naast haar goddelijke verschijning heeft ze een heerlijke en vol van melancholie gevulde zangstem. Een stem waar ze vele kanten mee uit kan. Die gebruikt ze soms op een introverte manier en daarnaast laat ze die ook meermaals breeduit galmen. De songs zijn telkens goed in balans. De productie zit dus wel snor. De synths zijn hier zeker een meerwaarde naast de ander gekende instrumenten. Ze dragen soms wel de song en voegen er de nodige sfeer mee aan toe.
Ze openen het album met een instrumentale track om dan met “Leave Behind” majestueus van wal te steken. Ook de wat tragere “Wind Of Knives” is intens. “Don’t Wait” lijkt op een electrowavesong maar Makrina heft hier de vrij eenvoudige track met haar subtiele stem naar een hoger niveau. “Sway” en “Lifeblood” zijn aanraders. Afgesloten wordt er met de wat epische en duistere track “Against The Light”, die heerlijke synths en subtiel gitaarwerk bevat.
Het is moeilijk om in dit genre nog origineel uit de hoek te komen. Maar hetgeen ze met de overbekende bouwstenen van het genre weten te doen is zeker de moeite waard. Neem daarbij de fantastisch stem van Makrina en de goedgekozen synthsounds en we kunnen hier van een prima debuut spreken.
Het Italiaanse trio European Ghost is geen onbekende voor ons. Reeds in 2016 deed deze band ons met verstomming staan. We schreven over het toen op de markt gebrachte album 'Pale and Sick' het volgende: " Door het aanbieden van een bonte variatie tussen new wave, post punk, krautrock - ja zelfs EBM vinden we terug op deze plaat - zou een breed publiek aan liefhebbers van het donkere elektronische genre, hierin zijn of haar gading moeten vinden. We besloten, European Ghost vindt geen nieuwe muziekstijl uit, maar verlegt wel grenzen binnen dat aanbod van eerder vernoemde muziekstijlen, die we nog maar zelden zijn tegengekomen." In juni dit jaar bracht European Ghost een nieuwe plaat uit via UnknownPleasures Records. Op 'Collection Of Shadow' blijft de band bewust ingeslagen paden verder bewandelen.
Duistere melancholie, overgoten met een saus van vreemde klanken. Dat is wat we voorgeschoteld krijgen bij die eerste songs “Suspended In The Void”, “Another Vision”, “Dream House”. Dat is de rode draad zou later blijken. European Ghost blijft gewoon op datzelfde elan doorgaan als ongeveer twee jaar geleden, en betovert de aanhoorder door enorm veel variatie aan te bieden, waardoor je geboeid blijft luisteren en genieten.
De doorsnee Postpunk liefhebber, die houdt van bands die hun eigen grenzen aftasten tot het oneindige , zullen zich in deze knappe schijf zeker kunnen vinden. Is dat door je koude rilling over de rug te laten lopen door intens darkwave klanken? Of luide drumsolo's door de boxen te laten loeien, waarbij je de neiging voelt te dansen in de huiskamer? Telkens speelt de band met donkere emoties van de aanhoorder. Echter is het vooral het feit dat deze band aan het improviseren slaat en bewust buiten die darkwave tot postpunk lijntjes kleurt, dat ons nog het meest over de streep trekt. Ook al zitten daar wel degelijk typische postpunk songs in, zoals het wondermooie “Acid Man”.
De spanning is gedurende de volledige plaat dan ook gewoon te snijden. Van een loeiende harde “Moderate” - waarbij alle registers compleet worden opgegooid in een verschroeiende finale die je de ultieme doodsteek bezorgt - gaat European ghost gewoon over naar songs die eerder gevoelige snaren raken, echter steeds binnen diezelfde donkere omkadering. Zoals bij het wondermooie, typische darkwave klanken geschoeide, “Return” het geval is. En zo kunnen we nog even doorgaan.
Besluit: Een sound die vertrouwd klinkt, maar ook weer anders. Dat schotelt European Ghost ons voor. Telkens zet de band je heel bewust op het verkeerde been, waardoor je enerzijds gaat zweven over de dansvloer, zoals we dat in de gouden tijd van postpunk deden. En anderzijds twijfelend in diepe donkere gedachten tot gemoedsrust komt. En net dat variëren in stijlen en brengen van al even gevarieerde emoties, trekt ons nog het meest over de streep. Pure klasse wat de band weer doet, door zijn eigen grenzen verder te verleggen.
Tracklist:
1. Suspended In The Void 04:56
2. Another Vision 04:26
3. Dream House 04:08
4. Skeletons Are Dancing 04:14
5. Collection Of Shadows 04:36
6. My Hibernation 05:16
7. Acid Man 04:23
8. Moderate 03:44
9. Return 04:18
10. Black Ocean 05:52
De invloed van BBC Radio 6 DJ Gilles Peterson in het spotten en promoten van opkomend talent begint zo stilletjes aan John Peel-achtige proporties aan te nemen. Neem nu de Leftfield MC Obaro Ejimiwe - aka Ghostpoet - wiens eigen beheer debuut EP in 2010 een zodanige indruk maakte op Peterson dat die prompt aan de catalogus van diens eigen Brownswood label werd toegevoegd. De tussentijdse balans na vier full albums oogt zo mogelijk nog indrukwekkender voor een a-commerciële outsider als Ghostpoet: twee van zijn schijven sleepten intussen een prestigieuze Mercury Prize nominatie in de wacht, en uit alle muzikale windstreken duiken collega’s op aan de deur van de opname studio om een gastbijdrage met Ejimiwe te kunnen inblikken.
Met de afgelopen herfst verschenen ‘Dark Days + Canapés’ worp onder de arm leek het dan ook een koud kunstje voor Ghostpoet om de AB Club volledig te doen vollopen. Opener “Many Moods At Midnight” maakte meteen duidelijk aan de fans van het eerste uur dat de tijden van Ghostpoet als eenzame MC on stage definitief voorbij zijn. Tegenwoordig staat Ghostpoet voor een hechte groep die de ongemakkelijke rhymes en stuiterende beats van weleer aanvullen met een organische ritmesectie en ijle gitaren.
Zoals de titel van zijn jongste opus al enigszins suggereert heeft Ejimiwe inmiddels ook de zwartgallige postpunk van Bauhaus, The Cure en Siouxie ontdekt. Het heeft zijn muziek er een pak donkerder, maar daarom niet minder toegankelijk op gemaakt. De klankkleur van Massive Attack’s claustrofobische meesterwerk ‘Mezzanine’ dat dit jaar 20 kaarsjes mag uitblazen is wat dat betreft een belangrijk referentiepunt. Het mag dan ook geen toeval heten dat de opwarmende DJ Madame Moustache net voor de aftrap nog eens “Angel” uit die plaat door de boxen joeg! Van Massive Attack is het maar een kleine stap naar ene Tricky, die net als Gil Scott-Heron en Roots Manuva in het rijtje invloedrijke muzikale rolmodellen van Ghostpoet past. OK, we hebben Tricky zelden of nooit in een strak maatpak weten steken, maar de zwartgallige voordracht, de schaduwgevechtjes on stage en de serene iewat afstandelijke houding tegenover het publiek refereren onmiskenbaar naar het enfant terrible van de triphop.
Tijdens de anderhalf uur durende set stonden vooral het laatste album en diens al even briljante voorganger ‘Shedding Skin’ (’15) centraal. Beide platen worden bevolkt door tal van gastbijdragen die intussen zodanig stevig met de nummers vergroeid zijn dat elke andere versie inferieur is aan het origineel. Zo klonk het post-triphop juweeltje “Woe Is Meee” in de AB een pak minder urgent door de afwezigheid van de dreigende bariton van Massive Attack’s Daddy G, en kerfde “Shedding Skin” net iets minder diep in de ziel zonder de onderkoelde fluisterstem van Melanie De Biasio. Ter compensatie fungeerde de bijna onzichtbare toetseniste regelmatig als tweede stem, en één keer haalde ze zelfs een viool boven en voorzag hierbij “Blind As A Bat...” van een psychedelisch folkrandje.
Het wereldbeeld van Ghostpoet lijkt wel geïnspireerd door zijn huidskleur: zijn songs zijn doorgaans gitzwarte observaties die in de ik-vorm vertellen over menselijke miserie in al haar vormen. Als tegen het einde van de set het relaas van een bootvluchteling in het ijzingwekkende “Immigrant Boogie” passeert moeten we toch even slikken: “I was dreaming of a better life/With my two kids and my lovely wife/But I can’t swim and water’s in my lungs/So, here it ends, well, life has just begun”. Dat uitgerekend dit nummer vorig jaar werd uitgebracht als vooruitgeschoven single typeert Ghostpoet volledig.
Afsluiten deden Ejimiwe & co met “Freakshow”, een van postpunk doordrongen triphop epos dat in andere tijden en een betere wereld wekenlang de toppositie van De Afrekening zou moeten innemen. Echter, zo lang nietszeggende ondingen als Imagine Dragons de plak zwaaien moet Ghostpoet zich tevreden stellen met een reputatie als cult hero. Onze platenkast staat er vol van, dus ondergetekende hoor je niet klagen.
Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel
De Luxemburgse band My Own Ghost heeft haar tweede album uit. Een album dat wat radiovriendelijker en minder metal klinkt dan hun debuut ‘Love Kills’. Rock met elektronische ondersteuning en een vocaliste in de vorm van Julie Rodesch. Ze presteert over het algemeen heel goed en zorgt voor de melodische noot in de songs. Maar dat is al meer detailkritiek. De songs zijn over het algemeen sfeervol en met melodisch gitaarwerk. Opvallend is “The Night I die” die de akkoorden van Chris Isaac zijn “Wicked Games” als uitgangspunt neemt. Het is dus geen cover geworden maar eerder een vertrekpunt. Een mooie ballad. “Hope” is een mooi opgebouwde ballad dat het vooral van de zang en de synths moet hebben. Net als “If I Stay” dat als een donkere elektro track klinkt. Ook enkele meer uptempo nummers zijn erg geslaagd: “Don’t Say You Love Me”, “Everytime I Break” of opener “Life on Standby” (mooie gelaagde vocalen).
My Own Ghost heeft een album gemaakt dat licht verteerbaar is maar toch kwalitatief genoeg is om er genoeg luisterplezier aan te beleven. Het zal niet eenvoudig zijn om op te vallen tussen de resem releases maar de stem en elektronische toets zijn hun pluspunten hiertoe.
Paasmaandag viel dit jaar, uitzonderlijk, een week voor Pasen! Althans voor heel wat (hard)rockliefhebbers die op maandag 10 april afzakten naar de AB te Brussel om de Zweedse band Ghost live aan het werk te zien. De Popestar Tour 2017 bracht Zijne Pauselijke Hoogheid Papa Emeritus III en diens 5 bijhorende (nieuwe) Nameless Ghouls immers, na 6 jaar, nog eens naar onze hoofdstad. Het concert liet een verpletterende indruk na en stond in schril contrast met de anonieme doortocht van een beginnend Ghost in 2011 als support van oa. In Flames en Trivium.
Sinds het ontstaan in 2008 en het verschijnen van debuutplaat ‘Opus Eponymous’ in 2010 heeft de band een hele weg afgelegd en wist men heel doordacht en vastberaden een grote en verdiende naambekendheid op te bouwen. De opvallende verschijning en stage act van frontman Papa Emeritus en bijhorende outfits van de ‘onherkenbare’ muzikanten of Nameless Ghouls bleken een strategisch schot in de roos. De meest recente full CD ‘Meliora’ uit 2015 onderstreepte nogmaals het enorme muzikaal talent en potentieel van dit heerschap en deed hen terecht aankloppen bij de top van het hedendaagse (hard)rock en metalgenre.
Na hun geslaagde optreden vorig jaar op Graspop waren de verwachtingen in een volgelopen AB logischerwijs hoog gespannen. Opvallend was de zeer diverse samenstelling van het publiek : van ‘oude’ (of beter gezegd ‘traditionele’) hardrockers van 45+ tot jonge metalfreaks en zelfs koppels met kleine kids (geschilderd als Papa Emeritus). Het bewijs dat Ghost muziek maakt die een heel breed spectrum van rockliefhebbers aanspreekt.
Voor de eigenlijke aanvang van het concert werd alvast de juiste sfeer opgeroepen met een portie liturgische muziek en klerikale koorzangen. Rond 20u45 was het tijd voor het echte werk en zette Ghost hun luidruchtige hoogmis in met het fantastische “Square Hammer” van de recente EP ‘Popestar’ onmiddellijk gevolgd door een 2de kopstoot van formaat met “From the Pinnacle to the Pit”.
Het geluid zat van bij het begin snor, de belichting was top, podium knap aangekleed (sfeervol maar zonder al te veel bombast), publiek uitgelaten en frontman Papa Emeritus, in soutane en met pauselijke mijter, en plein forme. Kortom een indrukwekkend ‘geestenbal’ was meesterlijk ingezet! Herkenbare orgeltonen zetten het machtige “Secular Haze” in. De ‘nieuwe’ Nameless Ghouls (de oude werden onlangs aan de deur gezet door het pauselijke opperhoofd himself, met een rechtzaak en heel wat moddergooien als gevolg) bleken eens temeer topmuzikanten te zijn, reeds perfect op elkaar ingespeeld en schijnbaar moeiteloos passend in het unieke muzikale ‘concept’ dat Ghost toch wel is.
De set was een heerlijke mix van oudere nummers en van parels van het album ‘Meliora’ dat bij verschijning unaniem positief werd onthaald en voor de grote doorbraak van de band zorgde. Intussen is het trouwens ongeduldig uitkijken naar een opvolger die in het najaar van 2017 wordt verwacht, al kon de EP ‘Popestar’ met een paar opmerkelijke covers voorlopig voor enig soelaas zorgen.
Een fenomenale versie van “Con Clavi Con Dio” passeerde ondertussen de revue, gekruid met extra wierook. Papa Emeritus was zeer spraakzaam en gaf blijk van enige geografische kennis van ons land alsook van de meest gekende inlandse biersoorten. Terwijl “Body and Blood” op het publiek werd losgelaten trakteerden 2 Sisters of Sin het frontrow publiek op hosties zolang het ‘ass grabbing’ maar achterwege werd gelaten.
Iets over halfweg was het tijd voor een eerste hoogtepunt en zorgde “Cirice” voor een onvervalst kippenvel moment, net als het epische “Year Zero” dat vocaal ondersteund werd door een enthousiaste menigte. Het bleek slechts het begin van een overweldigende en lang uitgesponnen climax die bestond uit de heilige drievuldigheid “He is”, “Absolution” en “Mummy Dust” van ‘Meliora’. Stuk voor stuk typische en beklijvende Ghostnummers, zeer herkenbare, veelzijdige klassiekers in wording met bravoure gebracht en gesmaakt door een publiek dat ruimer gaat dan enkel maar rock en metalfans. De band maakte zijn status van hedendaagse topper probleemloos waar en bevestigde zonder twijfel de geknipte opvolgers te kunnen zijn voor menige bands en grootmeesters uit het genre die stilaan aan hun pensioen beginnen denken.
Ook tijdens het slotoffensief werd er geen moment gas teruggenomen en bleef de muzikale satanskerk gewoon op volle toeren draaien. Gelukkig bleven de fans al even onvermoeid en ongeremd reageren zodat de band met veel plezier en energie een laatste keer loos ging met “Ghuleh/Zombie Queen”, dat aanvankelijk rustig start maar naderhand uitbarst in alweer een krachtig staaltje moderne rock’n’metal.
Tot slot sloot het strak gespeelde “Ritual” de knappe set af en richtte Papa Emeritus een laatste keer het woord tot zijn volgelingen. Na een resem dankbetuigingen nodigde hij alle fans uit tot het nastreven van een ‘vrouwelijk’ orgasme en beweerde hij dat het allerlaatste nummer “Monstrance Clock” een ideale manier was om dit te begeleiden en thuis verder te zetten. Het nummer werd uit volle borst meegebruld door alle aanwezigen en maakte een memorabel einde aan een schitterend concert! AB came together as one for Lucifer’s son!
Wat mij betreft 1 van de beste zaalconcerten sinds lang in het hardere segment. Op alle vlakken verbazend knap georkestreerd en zowel technisch als muzikaal foutloos gebracht. Enige toelaatbare vorm van kritiek is misschien dat Papa Emeritus geen wereldstem heeft maar daar maalt absoluut niemand om gezien zijn verbluffende (en verhullende) act en podiumprésence.
Wie zich anno 2017 nog afvraagt wat ‘the next big thing’ is in het landschap van hardrock en metal kan maar beter deze band checken, voor zover dit nog niet gebeurd is! Zeker weten dat dit gezelschap helemaal gaat doorstoten naar de hoogste top! Net als Gojira trouwens! Maar wie ben ik om daarover te oordelen?
Yours truly, ghostwriter van dienst…
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/ghost-10-04-2017/
Org: Live Nation
John Ghost - Heerlijke variaties op minimalisme
John Ghost is de Gentse band rond gitarist/componist Jo De Geest. Ze doken opnieuw de
repetitieruimte in, ontwikkelden een eigen geluid en blikten hun eerste EP in. Ze doen denken aan het legendarische Noorse Jaga Jazzist en staan dus ook garant voor dezelfde kwaliteit, experimenten en gelaagdheid. Prachtig gitaarwerk word afgewisseld met magnifieke percussies , elektronisch en gewoon toetsenwerk. Jo De Geest tovert van die heerlijke intro's uit zijn zessnaar, waar bij het ensemble heerlijk begint met heel gelaagd de mooiste klanktapijten te voorschijn halen. Wat hou ik van die minimalistische insteken. De muzikanten bespelen veel instrumenten in heel veel verschillende stijlen waardoor hun sound uniek, melodisch, delicaat, hypnotiserend en subtiel is. Het klinkt paradoxaal, maar John Ghost steekt enorm veel variatie in hun minimalisme.
Al bij opener "Hypnagogia", wat verwijst naar de toestand tussen slapen en ontwaken, wordt snel duidelijk hoe subtiel en vernuftig verschillende instrumenten en genres de revue passeren, als was het ingestudeerde spontaniteit. Andere titels verwijzen ook naar de slaap. Heel de schijf borduurt verder op dezelfde thema's, ook muzikaal en gaat op geen enkel ogenblik vervelen. Neem nu"Concrete Trees / Wooden Ants": Wiegend wordt gedemonstreerd hoe goed dit sextet op elkaar is ingespeeld. Pure Gestalt: Het geheel is duidelijk meer dan de som van de zes muzikanten. Zowat elk nummer raakt de luisteraar op een of ander vlak. Je voelt gewoon de begeestering van die gasten die hun ziel uit hun lijf spelen.
Hun werken met repetitieve structuren is eigenlijk ook jazz. Tenzij de hardnekkigen Jazz heel nauw en afgebakend willen omschrijven en zich houden aan klassieke Jazz. Soundscapes in het kwadraat. En Zaventem wordt even vergeten. Alles is relatief. En ze weten wat ze doen. Belgium got talent.
Jo De Geest – compositions
Rob Banken – Winds
Karel Cuelenaere (- Keys
Wim Segers – Vibes
Lieven Van Pée – Bass
Elias Devoldere – Drums
Wat is dat toch met het Zweedse Ghost ? Er hangt iets mythisch rond deze band, ze hebben om onbegrijpelijke redenen een zekere cultstatus verworven en ze zien er uit als een extreem black-metal combo. Hun sound daarentegen is braaf en clean, haast een soort gladde pop-metal. De songs neigen naar prog-rock, hair-metal, gothic-metal of symfonische rock met een grunge randje en de clichés vliegen genereus in het rond.
Kortom, een geluid die bij veel bands zou toedragen tot een stoffig en lachwekkend voorkomen, maar niet bij Ghost. De leden houden angstvallig hun identiteit geheim en verschijnen steevast overal gemaskerd ten tonele, dat werkt natuurlijk de mysterieuze waas rond deze band in de hand en het levert hen gratis een duister en geheimzinnig imago op. Frontman Papa Emeritus ziet er uit als een soort horror Sinterklaas, maar eigenlijk staat die heel netjes te zingen, alsof hij solliciteert naar een stekje bij Journey, Styx of Kansas.
Is Ghost dan een grap, een beetje zoals The Darkness ? Het kan best zijn, ieder maakt dat best voor zichzelf uit, wij zien er alvast de humor van in, maar soms is het er zwaar over. Het schaamteloos sentimentele “He Is” bijvoorbeeld lijkt wel een inzending voor het songfestival. Nu goed, Lordi kwam ook uit het koude Noorden, ze luster er daar wel pap van in Scandinavië.
Toch getuigt ‘Meliora’ soms van knap songschijverschap, ook al zijn die songs veelal in een dikke laag bombast gewikkeld. “Spirit” had van Big Elf kunnen zijn en “From The Pinnacle To The Pit” knipoogt sterk naar Alice In Chains. Gebeurlijk komt er zelfs wat Dream Theater naar boven (“Cirice”), maar dan met heel wat minder vakmanschap. Ghost grossiert eerder in popmelodieën met een theatraal kantje die ongegeneerd in een metalkleedje worden gehesen. Het is geen spek voor de bek van zware metalfanaten, maar wel aangenaam vertier door zij die hun metal graag met een korreltje zout nemen en openstaan voor een al dan niet gezonde dosis humor.
Als u zichzelf tot deze categorie fans rekent dan mag u gerust afzakken naar de Gentse Vooruit op 31/01/2016. In het andere geval blijft u beter thuis.
Double Veterans, dat ontstond uit de restanten van The Crackups en Tubelight, twee groepen met een rockrally verleden, kwam verrassend sterk voor de dag in Leffinge. Het begon met een oerschreeuw van Lee Swinnen, zoon van Scabsvoorman Guy, terwijl hij zijn gitaar verschrikkelijk overstuurd liet gieren. Na die chaotische start volgden wel bijzonder knappe songs met wortels in de sixties maar ook eigentijdse garagerockers als Ty Segall of Mikal Cronin waren nooit ver weg. Niets nieuws onder de zon maar dat hoeft ook helemaal niet als de pot zo lekker smaakt. De twee voortreffelijke gitaristen Lee Swinnen en Thomas Valckeniers en de piepjonge drummer Niels Meukens (steeds met een verbeten trekje om de lippen) stonden garant voor stevige psych garagerock met een perfecte balans tussen hard en zacht. Even leken ze zelfs de wind uit de zeilen van Dead Ghosts te zullen halen toen ze “You’re gonna miss me” van The 13th Floor Elevators op ons afvuurden, een song die de Canadezen bij hun vorige passage ook al speelden op datzelfde podium. Niet meteen een onvergetelijke versie maar Double Veterans, dat is wel een naam om te onthouden!
Dead Ghosts uit Vancouver waren al aan hun derde Europese tour toe in amper een dik jaar tijd. Misschien wat van het goede teveel want veel was er niet veranderd sinds de vorige keer, buiten die nieuwe gitarist dan.
Na hun verpletterende set vorig jaar tijdens Leffingeleuren waren de verwachtingen misschien wat te hooggespannen. Ik bleef in ieder geval enigszins op mijn honger zitten. Natuurlijk werkte hun rammelende lo-fi garagerock nog steeds aanstekelijk en klonk een song als het wat aan The Animals schatplichtige “Cold stare” nog even adembenemend maar het heilige vuur leek dit keer toch op een lager pitje te staan. Bryan Nicol blijft een mooie warme stem hebben en zijn catchy songs baadden in een “Back to the grave”-sfeertje terwijl hij sluiks ook nog een cover van The Gun Club’s “She’s like heroin to me” in de set smokkelde.
Maar de motor bleef een beetje sputteren en ook de bandleden oogden niet echt fris. Ze hadden er net een zwaar en gekruid nachtje in Nederland opzitten. Het aloude excuus dus.
Bovendien leek de setlist uit exact dezelfde nummers te bestaan als de vorige keer. Een echt nieuwe plaat is er niet. Het onlangs verschenen ‘Rarities’ is, zoals de titel al laat vermoeden, een verzameling bij elkaar geschraapte oude opnamen.
Een mindere dag, het kan iedereen overkomen maar met wat nieuw materiaal spelen ze de volgende keer gegarandeerd opnieuw de voegen uit de muur.
Organisatie: de Zwerver, Leffinge (Leffingeleuren)
Anderhalf uur hield Ghostpoet, het alterego van de Londense Obaro Ejinive, ons in zijn greep. Onze jonge zwarte poëet met levensgrote bril balanceert behendig tussen mellow hiphop, elektronica, dubstep, trippop en sing/songwriting . In een nogal donker decor dat werd gecreëerd , zorgde het kwartet voor een beklijvend setje en avondje; niet zomaar wat ‘hipeletronica’ maar een boeiende reeks aantrekkelijke, aanstekelijke als duistere, melancholische nummers , die hier door een goed op elkaar afgestemd kwartet gespeeld werden !
Als leadfiguur loodste hij ons doorheen een broeierige, spannende, adembenemende set . Tja, zelfs eerder een bedwelmende , hypnotiserende trip van sfeervolle , creatieve en experimentele nummers , bepaald door z’n getormenteerde , gepassioneerde , mompelende lyrische rap en zegzang , die door een apparaat bij zich nog wat effects meekregen.
Er werd gretig geput uit de twee cd’s die totnutoe zijn verschenen , ‘Peanut butter blues & melancholy jam’ en ‘Some say I so I say light’. Een goed opgebouwde set hoorden we met sterke songs als “Gaaasp” , “Cold win”, “Plastic bag brain”, “Survive it” en “Run run run”, die elan hadden door de subtiel toegevoegde geluidjes van keys en die ‘neverending’ zegzang. Ook de slepende , gruizige tunes van “Meltdown” en “Sloth troth” intrigeerden. De invloed van Gangstarr, Roots Manuva , Bobby Sichran en MC 900 ft Jesus is onmiskenbaar.
Ook de dame aan de keys die soms dienst deed als zangeres met de vocale dialogen overtuigde . Hier kwam Tricky met Martina Topley-Bird om de hoek kijken .
Kijk, het toont de speelsheid en de veelzijdigheid aan waarmee Ghostpoet switch in stijl . “Comateuse” ,“Dim sun” en “Us against whatever” , met opnieuw die samenzang , waren dansbare outfreaks en besloten een zalige avond.
Ghostpoet is muzikaal toch iets apart en unieks binnen het genre, die het moet hebben van het Woord; onnavolgbare rhymes zijn in een boeiend muzikaal web geweven en alles viel mooi op z’n plaats!
Ook de support Hiatus Kaiyote verraste aangenaam. Het is een Australisch gezelschap rond de bevallige Nai Palm. Een warme, slepende, bezwerende sound van jazzy trippop hoorden we van deze band . De dame benadert ergens de Joodse traditie in haar kledij en muzikaal kreeg de sound diepgang en sterkte door de diepe basstunes , de kleurrijke synths , de percussieve ritmes en haar heldere, indringende, zwoele vocals. Een fijne ontdekking!
Organisatie: Vk* , Sint-Jans Molenbeek
Nu het tot voor kort verloren gewaande genre helemaal terug is, springen een hoop beloftevolle groepen op de krautrock kar, denk aan Wooden Shjips, The Soft Moon, Suuns, Disappears, Traams,…. Zo begint de invloedssfeer van cultgroepen als Can en Neu alsmaar groter te worden. Ook TV Ghost mag zich voor een stuk schatplichtig achten aan deze pioniers. De groep heeft hun krautrock wel in een eighties- en postpunk bad ondergedompeld, met een knipoog naar Echo & The Bunnymen. Er zit nogal wat echo op de gitaren en die komen ook al eens binnen langs de garagerockpoort. In combinatie met vuile en zwevende keyboards neigt dit soms naar The Horrors (“Placid Deep”) en ook wel een naar een ruwere versie van Interpol (“Cloud Blue Moments”).
TV Ghost heeft zich op dit bijzonder boeiend album alvast een eigen geluid toegeëigend die drie kwartier lang een bedwelmend effect uitstraalt.
Een intrigerend beklijvend imponerend album komt van Ghostpoet , het alterego van de Londense Obaro Ejinive . Hij is toe aan z’n tweede plaat en balanceert behendig tussen hiphop, triphop , elektronica en sing/songwriting. Z’n mompelende lyrische rap/zegzag zit in de buurt van de onvolprezen Bobby Sichran .
We hebben te maken met sfeervolle creatieve en experimentele nummers en de samenwerkingen zijn uitermate geslaagd . Het materiaal heeft een bedwelmende hypnotiserende indruk , laat zich ontdekken door de toegevoegde instrumentatie en weet per luisterbeurt te raken . Check “Cold win” , “Them waters”, “Plastic bag brain” en “Comatose” maar eens . Kortom, Intellectuele hippop die overtuigt!
Onder de vele releases waren we behoorlijk te vinden voor het Engelse Cherry Ghost van zanger Simon Aldred. Hij zorgt op het tweede album voor een reeks broeierige, sfeervolle songs. Ze klinken meeslepend, hebben ze een folky ondertoon en roepen een episch karakter op door de belangvolle inbreng van akoestische gitaar, viool en strijkerspartijen, waaronder “We sleep on stones”, “Kissing strangers” en “My God betrays”. Onderhuids ademen de songs een licht psychedelisch deuntje en hoor je spooky country filmsounds; de paar korte instrumentals zijn nergens storend in het concept. De laatste songs “Black fang” en “Luddite” hebben een intense opbouw en zorgen ervoor dat de plaat op z’n geheel mooi is afgewerkt.
Talrijke invloeden haal je voor de geest van o.m. Ian McCulloch, Elbow, Doves, Tindersticks, Cave, Sparklehorse, Smog en The Coral. Alvast mooie referenties van een goed debuterend bandje, die toch al drie jaar bezig is …
Sommige zullen misschien zeggen dat het de verstand van jaren zijn die komen, wat dat ook mogen betekenen. In ieder geval zullen de fans van Tobias Heiland raar opkijken indien ze zijn nieuw werk te horen krijgen.
Ook al weet geen mens hier wie of wat die Tobias is, toch is hij in het hardcoremilieu wat men noemt iemand van aanzien. Deze mens die vroeger bij A Sailor’s Grave en Proud Youth speelde, heeft zich echter met zijn alter ego Ghost OF A Chance ‘bekeert’ tot de wereld van de alternatieve folk.
Heiland heeft misschien wel geleerd hoe de hardcoregitaartjes aan de muur te hangen maar ze hebben hem er blijkbaar niet bij verteld dat je in het folkwereldje enkel iets kan betekenen als je daadwerkelijk iets origineels te schrijven hebt.
Het is net daar waar het schoentje wringt want Ghost of A Chance bezit alle ingrediënten om een kwaliteitsvolle plaat af te leveren want jammer genoeg blijft het bij wat aanmodderen terwijl je hoort dat er heel wat meer potentieels in deze plaat zat.
Nederlands 
Français 
