Girls in Hawaii stelde vorige donderdag hun nieuwste plaat ‘Nocturne’ voor in Gent. Hun vierde heeft opnieuw al de magie van hun vorige platen, maar dan met synths en elektronica. Zachtjes en met gevoel aangebracht, zoals we het van de ‘girls’ gewend zijn.
Een goed voorbeeld daarvan was het openingsnummer van de set. “This Light” liet ons wakker worden in de melancholische wereld van Girls in Hawaii. Het nummer is heerlijk opgebouwd, en het inkomen van de drums zorgen voor een zalig extra cachet in de herhaling. Bij “Indifference” zorgde Christophe Léonard op de keyboard voor een riedeltje dat ook in tetris had kunnen zitten. Het zestal let trouwens op de details, want zelden zagen we zo’n subtiel en toch versterkend lichtspel als bij deze band.
Daarna hoorden we nog wat van op vorig album ‘Everest’, zoals “Changes” en “Switzerland”. Mooie nummers, daar niet van, maar toch dreigde de set in een zak te vallen. Tot dan zeiden de Waalse jongens geen woord tegen het publiek. De connectie was nog niet gemaakt, iets wat een goed optreden fantastisch maakt. Maar met “Misses” slaagde de band daar wel in. Gevoelig en ingetogen, met mooie klankjes die overal heen spatten. Melodieus en toch eigenwijs, wars van clichés, zonder te posen. En natuurlijk met Denis Wielemans in de gedachten, broer van frontman Antoine.
We hoorden daarna de zee op ons afkomen met rollende golven en gedreun tijdens “Blue Shape”. Met “Son of the Suns” speelde de band één van hun meest poppy songs, volledig met Star Wars-like intro.
Tijdens “Time to forgive the winter” schakelde de band nog even een versnelling hoger en ging de toetsenist mee aan het rocken met de gitaar. Vijf gitaristen en een drummer gaven het beste van zichzelf, er gebeurde vanalles op het podium en wat moeilijk te spelen is, ging makkelijk de oren in. Hoeveel variatie de band aankan, bewees het ook met “Walk”, dat live zelfs een beetje richting het oude Soulwax ging. Heel cool, één van de topnummers van de avond.
De jongens gingen er vlotjes mee door met onder andere “Up on the Hill”, speciaal voor de jarige zus en haar vrienden. Het werd een moderne slow/ballad, en gaf een moment van rust in de set. Een heel mooie set dus, dat nog werd afgesloten met respectievelijk “The Fog”, “Road to Luna”, een erg vinnige versie van “Birthday Call” en “Rorschach”. Met die laatste gingen ze uiteindelijk rockend de coulissen in.
Wij waren dus blij met de drie bisnummers dat we nog kregen. Met “Flavor” speelde de band nog eens een gouwe ouwe van ‘From Here to There’. In “Guinea Pig” werden dan weer de voice changes gebruikt à la Kanye West. En als ultieme afsluiter hoorden we “AM 180”, een cover van Grandaddy. De band waar Antoine Wielemans en de zijnen veel van hun mosterd hebben gehaald én waar ze mooie herinneringen aan hadden op Pukkelpop. Volgens hen het beste live optreden dat zij ooit hadden gezien. Wel, Girls in Hawaii kan er zeker niet zo ver vanaf zitten.
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/fotos/girls-in-hawaii-15-02-2018/
Organisatie: Democrazy, Gent
De mannen van Girls in Hawaii kwamen voor de zesde keer langs bij de Ancienne Belgique in Brussel. De toekomst van de Waalse band was heel onduidelijk na het heengaan van Denis Wielemans, drummer en broer van frontman Antoine in 2010. De band wist echter drie jaar later te verrassen met het goed onthaalde ‘Everest’. Nu touren ze terug voor hun nieuwste album ‘Nocturne, dat iets meer elektronica naar de voorgrond brengt en meer melancholie opwekt dan vorige projecten. In de AB brachten ze een mix van vroegere hits en nieuwe nummers van ‘Nocturne’ en bewezen ook waarom ze zo gegeerd blijven na een donkere periode
De jonge singer-songwriter Halehan mag openen. Deze muzikale duizendpoot kan het publiek bekoren met enkele tedere ballades. Zijn zachte stem zorgt voor een aangename stilte in de zaal en doet denken aan Passenger en Gabriel Rios, geen misse vergelijking vinden wij.
Ongeveer een halfuur later komen dan eindelijk de mannen van Girls In Hawaii. Een lange gitaarintro weerklinkt en de echte fans weten dat de Girls beginnen met “Flavor”, materiaal van hun debuutalbum uit 2004 ‘From here to there’. Na een stevig begin van de show vertraagt het tempo meteen met het melancholische “This Light”, de semi-instrumentale opener van Nocturne. “Changes Will Be Lost” doet dan weer gemakkelijk meezingen met repetitieve zinnen als ‘I am just dying, just dying, just dying, just dying again’. Dit rustig tempo houdt aan tot “Switzerland”, een lied dat sterk opbouwt en een feeërieke climax bereikt. Het publiek geniet hier bij dit laatste met volle teugen van en er moeten nog zovele hits komen. Lionel Vandencauwenberghe en Antoine Wielemans zijn allebei goede zangers, maar hier horen we vooral hoe goed hun stemmen elkaar aanvullen en hoe strak de samenzang is.
Terwijl Lionel niet erg spraakzaam is, spreekt Antoine het publiek toe en doet hij het publiek lachen met grappige anekdotes en achtergrondverhalen over bepaalde tracks. De sfeer zit er dus goed in en het is tijd om het publiek losser te krijgen. Dat gebeurt wanneer er meer materiaal van oudere albums als ‘Everest’ gespeeld wordt. Hits en meezingers als “Not Dead” en “Misses”, een prachtige ode aan de overleden ex-drummer, worden zeer gesmaakt en doen het publiek wat losser komen. De persoonlijke aard van deze nummers is erg voelbaar bij iedereen, maar de muziek zet toch aan om niet stil te staan. Die beweeglijkheid escaleert wanneer er ruigere rock gespeeld wordt met “Road To Luna” en de Girls de AB gezamenlijk de hoofden doen schudden.
De Girls sluiten af met maar liefst twee bisrondes. Bij de eerste bisronde trekt vooral “Colors” de aandacht. Niet alleen door de dromerige sfeer en het gebruik van een xylofoon, maar ook door het prachtig lichtwerk dat met veel kleuren zeer goed de essentie van het liedje vat en ook prachtig fotomateriaal is.
Na de tweede bisronde komen enkel nog frontmannen Antoine en Lionel. We vragen ons af waar de rest blijft, maar de show zal afgesloten worden door dit duo. Vergezeld van enkel een gitaar en nogmaals een xylofoon weten ze heel mooi een simplistisch “Plan Your Escape” te brengen. Antoine grijpt het publiek bij de keel met dit lied waarin hij zijn depressie beschrijft. De depressie is afgezongen, Lionel bespeelt de xylofoon en het licht gaat uit.
Girls in Hawaii kon heel de AB bekoren. De mix van zowel dansbare als kalmere liedjes zorgden er voor onvoorspelbaarheid en deden uitkijken naar wat de band nog moest brengen. Er was niet echt een hoogtepunt en dat maakte Girls in Hawaii net zo sterk. Het volledige optreden blonk uit in zijn sterkte en dat moet je als band kunnen, consequent zijn. Dit optreden was een viering van het bestaan van de groep en de gelukte terugkeer na een donkere periode waar anderen niet uit geraken.
Setlist: Flavor - This Light – Indifference - Changes Will Be Lost – Switzerland – Misses - Blue Shape - Not Dead - Found In The ground - Time To Forgive The Winter – Walk – Monkey - Road to Luna - This Farm Will End Up In Fire - Birthday Call – Rorschach
Bis 1: Guinea Pig – Colors - AM 180
Bis 2: Plan Your Escape
Ism Dansende Beren http://www.dansendeberen.be
Neem gerust een kijkje naar de pics van hun set in Splendid, Lille op 2 december 2017 (Org: Agauchedelalune, Lille)
http://www.musiczine.net/nl/fotos/girls-in-hawai-02-12-2017-2/
Organisatie: Ancienne Belgique , Brussel
Tom en co van De Kreun hebben het programmeren héél goed onder de knie. Nu lieten ze Girls in Hawaii hun ‘Hello Strange’ in de Schouwburg voorstellen. Onze Brussels Waalse indierockband is terug en hoe! De dood van drummer Wielemans is goed verwerkt. Na drie jaar stilte kwamen ze in vernieuwde bezetting met ‘Everest’ onder de arm Pukkelpopgewijs door de grote poort terug binnen. ‘Een verzameling van 11 liedjes, 11 variaties op eenzelfde thema: afwezigheid, het gemis, het onherstelbare, het onbestemd, de levenskracht en het verlangen om tot rust te komen.’ (DM). En dan nu het even beklijvende ‘Hello Strange’
Wat mij betreft was het arty farty voorprogramma TBC totaal overbodig. Eén man op het podium tracht nogmaals het warm water uit te vinden met elektronisch gestuurde klanktapijtjes: Ideaal als soundtrack bij de wondere wereld van de wetenschap door Chriet Titulaer. Ook zijn voice over was er over en men had enige moeite om dit drie kwartier te moeten aanhoren. De onverlaat dierf zelfs van songs te spreken!
En dan de real stuff. Girls in Hawaii. Zes echte muzikanten op het podium brengen semi-akoestisch minimalistische harmonieën met geen noot te veel en geen noot te weinig. Opener “From Where” was meteen raak en het publiek wist al direct wat hen te wachten stond. Een loepzuiver concert. “This Farm” is mooi gevarieerd. Samen met de voortreffelijke sound en belichting deed dit ondergetekende met verstomming slaan. Met Léonard – neen niet dat bishoofd- hebben ze een heuse multi-instrumentalist onder hun gelederen. “Catwalk” doet even aan de betere Absynthe Minded denken en het nieuwe “Creek” krijgt met de Fender Rhodes een heuse Manzarekaanse outro.
Thom Yorke komt tijdens “Mallory” even piepen, zodat we met plezier kunnen stellen dat onze Waalse vrienden hun eigen ‘paranoid android’ hebben, en het mocht er best wel wezen. Invloeden legio. Can you escape? Nee dus. Vervolgens wordt een kinderlied een circusnummer, “Head on” ruikt een beetje naar ome Lou’s Perfect Day en met Rorscharch en vloeistofdia’s wordt even Syd Barret herdacht. Ze doen ook de moeite om contact te houden met hun publiek.
Verschillende invloeden uit verschillende genres worden vakkundig gelegeerd tot een unieke en eigen sound. Talent komt altijd bovendrijven. Een kippenvel versie van “Heart of Gold” dient een heuse mokerslag toe. Drie nummers later sluiten Girls af met het ludieke “Organeum”. Zoals The Lady zei: ‘Het is af.’ En ze had het over de muziek.
Playlist: From where/this farm/bees&butterflies/catwalk/creek/Mallory/misses/couples on tv/head on/rorscharch/leviathan/the fog/heart of gold/the spring/Switzerland/build a devil//organeum.
Organisatie. Kreun ism De Schouwburg Kortrijk
De Brusselse band rond Lionel Vancauwenberghe en Antoine Wielemans heeft een nieuwe cd uit ‘Everest’, mooi eerbetoon aan hun in 2010 overleden drummer Denis Wielemans, een muzikale verwerking , gezien hij hield van berglandschappen .
De sabbatical was nodig . Girls In Hawaii staat nu opnieuw op scherp ; hun harmonieuze en grillige indiemelancholica is meer dan de moeite en levert met “Misses” en “Not dead” twee pareltjes van singles af .
Hun sound is indringend , sfeervol , fris, aanstekelijk en blijft door de verrassende wendingen en wisselwerking boeiend en spannend . Ingenieus materiaal, doordacht en subtiel uitgewerkt, dat weet te raken . Muzikale schoonheid en finesse, wat we zeker horen op een “We are the living” , “Mallory’s heights” en het opbouwende “Rorschach”, die waar nodig kunnen exploderen. Meer dan zomaar wat dEUS of Grandaddy invloeden maar duidelijk ook geworteld in die 60s van Beach Boys , The Beatles en de indie van The Feelies.
Live klinkt de band snedig , gedreven , weerbarstig en pakkend, emotievol.
Girls In Hawaii kan een groot, breed publiek bereiken, na de Franstalige harten kan Vlaanderen definitief bij de fans horen . Terecht!
We voelden het al een beetje aankomen na hun optredens op Pukkelpop en op Leffingeleuren: de indiepop van Girls In Hawaii kan een groot, breed publiek bereiken , en is na al die jaren terecht . Twee uitverkochte concerten noteren we , in de Ancienne Belgique en in het Koninklijk Circus .
De Brusselse band rond Lionel Vancauwenberghe en Antoine Wielemans heeft een nieuwe cd uit ‘Everest’, mooi eerbetoon aan hun in 2010 overleden drummer Denis Wielemans, een muzikale verwerking , gezien hij hield van berglandschappen . Wat resulteerde in een bijna twee uur durend snedig , gedreven , weerbarstig en pakkend, emotievol , eerlijk concert , gedragen door hun warme samenzang . De dromerige indiemelancholica klonk live minder verfijnd en kreeg een levendige injectie.
Eerder hadden ze de Franstalige harten al veroverd. Na vanavond zijn ze overduidelijk klaar om bij de clubtour het komende voorjaar Vlaanderen bij hun fans te rekenen . Hun ingenieus materiaal, doordacht en subtiel uitgewerkt , raakt en intrigeert . Muzikale schoonheid en finesse! Dat gevoel en die ervaring hadden we door de songopbouw, die ze , waar nodig, lieten exploderen. Dit zestal was hier goed op voorbereid om zijn publiek en zijn fans een onvergetelijke avond te bezorgen . Meer dan zomaar wat dEUS of Grandaddy invloeden maar duidelijk ook geworteld in die 60s van Beach Boys , The Beatles en de indie van The Feelies. Je kwam dan uit op een gevarieerde set van een rits sterke songs als o.m. het gekende “Not dead” , al vroeg in de set , verderop met die andere single “Misses”, het dromerige “The fog” met z’n psychedelische keytunes , een rockende “Time” en “Changes”, “Summer storm” , die het geluid van Grandaddy nieuw leven kon inblazen. We konden niet afdwalen en ze hielden ons bij de leest!
Ook het decor was meer dan moeite . Goed nagedacht met die Mount Everst op het achterplan, die door allerlei fonkelende sterretjes, glinsterende lichtjes en kleurschakeringen wat meer diepgang had , en emotie , herinnering losweekte , zeker bij een song als “Switzerland” , het geliefkoosde land van wijlen Denis , en “Mallory’s height” (het verhaal van 2 bergbeklimmers die in de jaren 20 daar mysterieus verdwenen …) , omgeven van allerhande donder- en bliksemsamples.
Een song als “Rorscharch” riep ergens ‘dark side of the moon’ op van Pink Floyd met die verlichte driehoek . Hartverwarmende , -verscheurende (hoe je ook wenst te noemen!) sterkhouders waren de sfeervolle duetten met An Pierlé op “Here I belong” , middenin de set, en “Organeum” , die op het eind werd bewaard .
Naar een climax ging het met de strakke ritmiek en de energie uitbarstingen van “Birthday call” , “This farm will end up in fire” en een lang uitgesponnen “Flavor” , waarbij Wielemans vanop de boxen het publiek danig ophitste . Een vitale ‘closing final’ die ons verdwaasd achterliet …
Girls In Hawaii staan op scherp nu . Kwestie zal zijn dat ze deze energie, dynamiek en gretigheid kunnen behouden want hun harmonieuze en grillige indie is een wisselwerking van fris aanstekelijk , melancholisch en spannend broeierige materiaal, dat sterk intrigeerde en overtuigde vanavond . ‘Don’t miss ‘em’ tijdens hun clubtour de komende maanden!
Neem gerust een kijkje naar de pics
Robbing Millions - http://www.musiczine.net/nl/index.php?option=com_datsogallery&Itemid=49&func=viewcategory&catid=4331
Girls In Hawaii - http://www.musiczine.net/nl/index.php?option=com_datsogallery&Itemid=49&func=viewcategory&catid=4314
Organisatie: Botanique, Brussel (ism Live Nation)
Girls in Hawaii behoort tot het selecte clubje van 'de beste (live)groepen van België'. Het is onbegrijpelijk dat de radiomakers deze band, die met 'Plan Your Escape' voor een fantastische opvolger van het bejubelde 'From Here To There' zorgden, compleet en schaamteloos blijven negeren (enkel de vooruitgeschoven single "This Farm Will End Up In Fire" haalde bijvoorbeeld een beperkte rotatie op Stubru). Ook het Vlaamse publiek blijkt de weg naar hoogstaande kwaliteit van over de taalgrens maar niet te vinden. Getuige: de magere opkomst in Nijdrop te Opwijk afgelopen vrijdag. Alle pluimen op de hoed van de organisator echter die de programmatie van kwaliteit - gelukkig - hoog in het vaandel blijft dragen. Live bewijzen 'les Girls' telkens weer dat ze het brengen van gelaagde, intelligente rock als geen ander beheersen.
Starten deed Girls in Hawaii met "The Fog" en het uitdijende en dromerige "Bored". "Time To Forgive The Winter", met melodieuze zanglijnen en het grote contrast tussen strofen en refrein, zorgde samen met Girlsklassieker "Found In The Ground" en "Short Song For A Short Mind" voor een drieluikje vanop hun debuutplaat. Het psychedelische "Road To Luna" dreef het tempo en volume de hoogte in en "Bees & Butterflies" werd ook nu aan een hoger tempo door de molen gedraaid dan op de debuutplaat te horen is. Het ietwat vreemde en volks aandoende "Couples On TV", bezongen door bassist Offermann, richtte de invulling van de verdere set volledig op nummers vanop 'Plan Your Escape'. "Colors", een nummer die zowel dromerig zacht is en tegelijkertijd beklijft, werd gevolgd door het sterk gelaagde "This Farm Will End Up In Fire" waarbij de drums de melodie ingenieus aandrijft. Na het energieke en catchy "Grasshopper" was het tijd voor het absolute hoogtepunt van de set: het uptempo en kloppende "Birthday Call" en het heerlijk en hallucinerend slepende "Fields Of Gold".
Girls In Hawaii werkte op deze manier heel erg sterk toe naar het einde van de reguliere set. Bij wijze van toegift trakteerde zanger Antoine Wielemans met "Plan Your Escape" nog op een ijzersterke en prachtige ballad. Met het waanzinnige “Flavor” zond de band ons de natte herfstnacht in.
Austin Lace, ook al van over de taalgrens, stelde in Nijdrop zijn nieuwe album 'The Motherman' voor. We hoorden hier en daar een beetje funk maar ook goedgemutste melodieuze deuntjes voor aangename herfstdagen.
Organisatie: Nijdrop, Opwijk
Het zestal Girls In Hawaii, uit Eigenbrakel, zijn één van de Brusselse vaandeldragers om de Waalse pop in Vlaanderen te laten doorbreken. Ze brengen een paar groepjes mee, om voet aan wal te hebben o.a. The Tellers, Showstar, Hollywood Porn Stars en Ghinzu.
De tweede plaat ‘Plan your escape’ volgt ‘From here to there’ (’03) op. De ingenieuze band heeft uiterst gevarieerde en bedachtzame nummers geschreven.
De groep integreert invloeden van Sparklehorse, Bonnie ‘Prince’ Billy, dEUS en Grandaddy. De verrassende wendingen door viool, mandoline, gitaar en toetsen en de op elkaar afgestemde samenzang van Lionel en Antoine bieden harmonieuze, grillige en gewaagde indiepop. De eerste drie songs “This farm will end up in fire”, “Sun of the sons” en “Bored” getuigen van muzikale schoonheid en vormen het uitgangsbord van deze kwalitatief sterke band. “Fields of gold”, Couples on TV”, “Summer storm” en de titelsong zijn sfeervoller en bevatten meer treurnis. “Birthday call” brengt je uit je droomwereld door meer te rocken en “Colors” onderstreept net een veelheid aan geluidjes.
Kortom, om U maar te zeggen dat ‘Plan your escape’ een afwisselende, fris aanstekelijke, melancholische en spannende broeierige droomplaat is geworden, en uitnodigt om in Vlaanderen of internationaal door te breken; dus een verrassende, overtuigende tweede cd van dit sympathieke zestal!
Girls in Hawaii is één van de weinige groepen uit Franstalig België die zich enigszins doorheen het ijzeren taalgordijn heeft weten te wringen. Ruim vier jaar na hun terecht (ook in het buitenland: de buurlanden, Japan, Verenigde Staten, …) bejubelde debuut ‘From Here To There’ is er met ‘Plan Your Escape’ eindelijk een - veelbelovende - opvolger. Girls in Hawaii is in het verleden nog het meest vergeleken met ‘Grandaddy’. Op ‘Plan Your Escape’ valt echter op dat de band nu vooral een eigen, rijper geluid heeft ontwikkeld die zorgt voor een impressionante totaalindruk. Af en toe willen we echter nog geloven dat Jason Lytle van wijlen ‘Grandaddy’ tijdens de opnames in het café om de hoek - goedkeurend knikkend - aan de toog hing te snoepen van een Ardeens biertje. De ‘Girls’ stelden hun nieuwe plaat voor in een uitverkocht Koninklijk Circus en met een Europese tournee van meer dan 30 optredens in het vooruitzicht.
De band startte hun set met hun huidige single “This Farm Will End Up In Fire” bijzonder zelfzeker, alsof ze in hun eigen woonkamer speelden: wat ook zo leek met de TV’s en lampenkapjes op het podium (de telefoons die ze in het verleden wel eens gebruikten waren echter verdwenen). “This farm” is een heerlijk ingenieus nummer met een door de drums aangedreven melodie die bruusk onderbroken wordt door het refrein. Na een (te) kort “Bees & Butterflies” vuurde de band het bedrieglijk eenvoudige “Sun of the Sons” op ons af met een quasi perfecte (en aan The Beach Boys refererende) samenzang van leadzangers Vancauwenberghe en Wieleman. “Fields Of Gold” nam een akoestische start en ging over in een slepend marsritme. In combinatie met de visuals en de fantastische stem van Vancauwenberghe zorgde dit voor een filmische trip door een achtergelaten buurt. Titelsong “Plan Your Escape” liet ons het door weemoed doordrenkte donkerste kantje zien van Girls In Hawaii. Na een herwerkte - en harder gespeelde - versie van “The Fog” volgde met “Road to Luna” wellicht ook één van de ’oudste’ nummers van hun nieuwe plaat: een door tempo en volume gekenmerkt nummer die ze af en toe (en waarop de bassist telkens loos ging) al eens als bis speelden tijdens hun vorige tournee. “Time to forgive the winter” zorgde voor een rustig verzetje en was de perfecte aanleiding voor het ietwat vreemde “Couples on TV”, een intiem indie-liedje gezongen door bassist Daniël Offerman dat deed denken aan het oeuvre van zijn eigen band ‘Hallo Kosmo’.
Na het aan Grandaddy verwante “Colors” en de klassieker “Found in the Ground” vanop hun debuut werd toegewerkt naar het eerbiedige “Birthday Call” (een hommage aan een vriend van leadzanger Vancauwenberghe die dacht aan zelfmoord) en het waanzinnig sterke “Flavor” dat nergens beter in de set past dan op het einde als absolute finale. Het talrijk opgekomen jonge publiek riep de band tot tweemaal toe terug en kreeg als toegift o.a. nog “Short Song For A Short Mind” en “Taxman” tussen de oren gegooid.
Girls in Hawaii speelde een set die ons telkens weer deed twijfelen tussen kippenvel en pretlichtjes in de ogen. Ongetwijfeld van het beste wat België te bieden heeft op dit moment! Girls in Hawaii gaat ongetwijfeld een grote toekomst tegemoet, tijd dus dat Vlaanderen definitief overstag gaat! Plan alvast - en voor het te laat (lees: uitverkocht) is - uw eigen ontsnapping richting MoD (11/04), Het Depot (12/04), Les Nuits Botanique (15/05) of AB (30/05)! Onze kaarten zijn alvast besteld.
Calc, een kwartet uit Bordeaux dat met ‘Dance of the Nerve’ al aan zijn zesde plaat toe is, verzorgde een bijzonder melancholische set. Hoewel het stemgeluid van de zanger soms deed denken aan Elliot Smith viel de stroperige pop van deze band bij ons niet erg in de smaak. Feit is zeker dat ze in het publiek wel enkel(e) gevoelige zieltjes hebben gewonnen.
Organisatie: Botanique, Brussel
Het Waalse zestal uit Eigenbrakel, Girls In Hawaii, de ideale groepsnaam bij een zomerse cocktail aan het strand van …, hebben pas hun tweede cd uit ‘Plan your escape’, die ‘From here to there’ opvolgt. Bijna drie jaar lieten ze op zich wachten. Ze hebben het etiket van beloftevolle band meer dan waargemaakt én het brengt Vlaanderen een beetje dichter bij Wallonië, want de Trix te Antwerpen was volledig uitverkocht! Een samenhorigheidsgevoel wat we ten zeerste ondersteunen!
Girls In Hawaii is de kruising van Sparklehorse, Bonnie ‘Prince’ Billy en dEUS. Na de gespannen indruk die ze op Dour vorig jaar maakten en na de opwarmende secret gig in de Bota , was het tijd voor het grote werk. We merkten een vastberaden en standvastige band op, die klaar stond om definitief door te breken met hun dromerige, broeierige, aanstekelijke en frisse indiegitaarpop, die zeggingskracht had door de zalvende zang van Antoine en Lionel.
In een decor van een knusse huiskamer van tv’s en ‘lampedeires’ begonnen ze met de single van de nieuwe cd “This farm will end up in fire”, een fijn opgebouwd avontuurlijk nummer. Na een kort krachtig “Bees & butterflies” kwamen de dromerige indiesongs “Sun of the sons” en “Field of gold”. De songs kregen kleur door tv beelden van binnenhuisarchitectuur en bouwwerven. Wat een beheerste sound en zang.
Op de titelsong “Plan your escape” werd een sfeervol intiem karakter beklemtoond, mede door de xylofoon. “The fog” zette de lijn verder, die door enkele stevige, pittige songs als “Time to forgive” kon worden ontkracht.
Een gevarieerde, bedachtzame set was het resultaat, die de kwalitatieve sterkte van het songwriterschap van de twee leadzangers benadrukte. Na “Couples on tv”, “Colors” en “Found in the ground” ging Girls In Hawaii naar een schitterende finale met de intens broeierige “Birthday call” en “Flavor”.
De groep werd door een opvallend jong publiek op handen gedragen. Girls In Hawaii was onder de indruk van de respons en breiden er nog een puike bis aan met het Beatlesque “Taxman”, “Bored”, “Casper” en “Grashopper”.
Antoine en Lionel besloten tenslotte met een aan Sparklehorse gelinkt nummer op akoestische gitaar en softe percussie.
Girls In Hawaii moet in het oog gehouden worden. Het is een Belgische band met internationale allures. Ondanks het feit dat hun songs donkere inhouden verraadden, hadden we te maken met een zelfzekere band, die nu een plaatsje buiten Wallonië meer dan ooit verdient. Hun uitverkochte optredens te Vlaanderen zijn alvast een stap in de goede richting. Ingenieuze band!
Support act was Tiny Vipers, waarachter dame Jesy Fortino schuil gaat. We zagen haar al aan het werk met Buffalo Tom. Trouwens, zij is de dochter van Colbourn (bassist bij Buffalo Tom). Begeleid door haar akoestische gitaar en haar fragiele stem, speelde ze enkele intieme, sobere songs refererend aan het ‘Duyster’ concept van Great Lake Swimmers , José Gonzalez en Joan As Police Woman. Haar klagerige, onvaste stem en de repetitieve gitaarklanken konden onvoldoende de aandacht behouden; het geroezemoes had de bovenhand. Geen beklijvend songmateriaal dus!
Organisatie: Trix, Antwerpen
Nederlands 
Français 
