De Californische band Grandaddy had in de jaren 90 reeds kort na hun ontstaan een vrije grote hit met “A.M. 180”. De song werd veel in de Afrekening van StuBru gedraaid en hij verscheen daarnaast ook in series ( o.a. op BBC) etc… Na een hiatus in de jaren 2000 zijn ze al terug een tiental jaren actief. Ze brachten in 2017 zelfs een nieuw album uit, waarna helaas in datzelfde jaar Garcia overleed ten gevolge van een beroerte.
‘Sumday: Excess Baggage’ is niet echt een nieuw album maar een verzameling van b-sides opgenomen in 2003 ten tijde bij het maken van het album ‘Sumday’. Het album ‘Sumday’ is al eerder in een geremasterde versie verschenen dit jaar samen met een EP ‘The Cassette Demos’. Bij het horen van songs die naast het album waren gevallen of b-sides besloot men die te verzamelen. Vooral omdat de band zelf vindt dat dit album nog altijd het beste staat voor wie ze zijn.
Muzikaal zit er niet zoveel verschil tussen deze songs en de songs die op ‘Sumday’ indertijd verschenen. Ze zitten in dezelfde vibe en groove. Het grootste verschil is het feit dat deze songs niet zo afgewerkt en geproducet zijn. Dat is interessant om te horen hoe ze waarschijnlijk in de repetitieruimte klinken vooraleer ze een studio intrekken.
Een goed voorbeeld is de opener “My Little Skateboarding Problem”. Een sfeervolle opener die goed opgebouwd werd maar waar geen zang op voorzien werd. Nu is het een interessante instrumentale track geworden die mitst productie en wat zang zelfs single potentie zou kunnen hebben. Een heerlijk dromerig liedje.
Bij sommige nummers hoor je dat ze op de opnameknop drukken wat maakt dat je je erg betrokken voelt. Sommige nummers klinken organischer dan die op hun studio albums en o.m. “Derek Spears” doet in de verte, qua vibe en inkleuring, wat aan Eels denken. Verder komen we ook enkele mooie en goed uitgewerkte songs tegen die heel afgewerkt klinken zoals “The Town Where i’m Living Now”, “Running Cable at Shiva’s ” en “Gettin’ Jipped”. Een aantal andere tracks klinken dan weer iets meer basic en rudimentair.
Wie fan is van Grandaddy en de band beter kent dan van die ene hit, of wie de plaat ‘Sumday’ liggen heeft, zal dit zeker weten te waarderen. Er zit hier waardevol en aangenaam materiaal tussen. Het is zeker geen verzameling van losse ideeën en halfslachtige songs geworden. Het geeft een goed beeld van wie Grandaddy is.
Even voorstellen – Grandaddy – Sumday, the cassette demos (musiczine.net)
Grandaddy & The Lost Machine Orchestra - Unieke orkestrale indie beleving
Grandaddy is met The Lost Machine Orchestra op tour om quasi integraal de doorbreekplaat ‘The Sophtware Slump’ te brengen in een unieke interpretatie. Door de cultstatus van de band was De Roma dan ook al snel uitverkocht. Door de herinterpretatie van de spacey indie rock-muziek beloofde het concert dus qua beleving uniek te zijn.
De Noord-Ierse singer-songwriter Malojian die al heeft samengewerkt met Grandaddy was mee als support act. Wat samengeperst tussen Grandaddy’s orkestopstelling bracht hij voorzichtig zijn eigen Ierse folk voor een tot dus dan beperkt publiek. Zijn tweede “Walking Away Singing A Love Song” was al veel interessanter dan zijn opener. Helaas waren zijn bindteksten quasi onverstaanbaar en naarmate zijn set vorderde was hij door het pratend publiek al helemaal niet meer te volgen. “Communion Girls” was een interessante referentie naar de Ierse Troubles maar daar ook verloren veel mensen de aandacht. Met een laatste poging probeerde Malojian op z’n Neil Youngs “Crease of Your Smile” en “Julie Ann” met mondharmonica te brengen, maar het mocht niet baten…
Zo eenvoudig het voorprogramma was, zo groots was dan de hoofdact. De twaalfkoppige band kwam op kousenvoeten de setting op en zette zeer rustig “Sarah 5646766” in. Even later nam ook Jason Lytle onder enthousiast gejoel zijn plaats in om het nummer af te sluiten. Het volle geluid van de blazers, strijkers en de percussie zorgde voor een beklijvende versie van het emotioneel beladen “He's Simple, He's Dumb, He's the Pilot”. Tijdens “Hewlett's Daughter”, een hoogtepunt, kreeg het ensemble ook het publiek mee als koor die gewillig de lyrics meezong.
Het onmisbare opzwepende “The Crystal Lake” kwam al vroeg aan bod en kreeg door de blazers net dat tikkeltje extra mee. Grandaddy slaagt er live moeiteloos in om een thematische symbiose te vormen tussen technologie en landschappen. Zo was het naturalisme in “Underneath the Weeping Willow” en het modernisme in “Broken Household Appliance National Forest” in een quasi perfecte balans. Als een zeer bescheiden dirigent hield Jason Lytle de touwtjes strak in handen waardoor de bedeesde orkestleden hem vaak aankeken.
Halfweg het concert was ‘Jed the humanoid’ in verschillende aaneensluitende poëtische en spacey nummers de ietwat noodlottige hoofdrolspeler. Met onder andere nog het onheilspellende “Miner at the Dial-a-View”, waar Lytle zichtbaar aan het genieten was, en de wrange ballad in “So You'll Aim Toward the Sky” kregen we zowat het meeste te horen van ‘The Sophtware Slump’.
Gelukkig werden we verder verwend met een opborrelende versie van “Lost on Yer Merry Way” en een pakkende “Saddest Vacant Lot in All the World”. “This Is the Part” leidde Lytle in met een persoonlijke anekdote over een echtscheiding en het zichzelf heruitvinden. Helaas miste hij daar net wat vlotheid om het publiek mee te krijgen.
In de uitgebreide encore slot hij en zijn kompanen rustig af met het nieuwe “Happy Little Kid”.
Eerlijk geven we toe dat de beleving van deze Grandaddy & The Lost Machine helemaal niet te vergelijken valt met het opgenomen materiaal. De subtiele elektronische DIY-toetsen werden vervangen door omvangrijke orkestgeluiden. Ook ontbraken enkele favorietjes die we heel graag live hadden gehoord. Toch genoot het publiek intens dat bij momenten ook gretig meezong en enthousiast het ensemble bedankte.
Setlist
Sarah 5646766 - He's Simple, He's Dumb, He's the Pilot - Hewlett's Daughter - The Crystal Lake - Chartsengrafs - Underneath the Weeping Willow - Broken Household Appliance National Forest - Jed the Humanoid / Jed's Other Poem (Beautiful Ground) / Jeddy 3's Poem / Jed the 4th - Miner at the Dial-a-View - So You'll Aim Toward the Sky - E. Knievel Interlude (The Perils of Keeping It Real) - Lost on Yer Merry Way - Saddest Vacant Lot in All the World - This Is the Part -
Encore
The Go in the Go-For-It - The Warming Sun - A Lost Machine - Happy Little Kid
Organisatie: De Roma, Antwerpen
Het zag er aan te komen dat Grandaddy een nieuwe plaat zou uitbrengen , tien jaar nadat in 2006 de stekker er uit werd getrokken . Jason Lytle kwam even op adem , bracht twee soloplaten uit en iets met een ander bandje. In 2012 volgde een reünietoer . Deze werd door band als publiek zo warm onthaald dat Lytle en de zijnen een staartje aan breiden . De return is er nu met ‘Last place’ die de typische sympathieke Grandaddy sound nieuw leven inblaast. De catchy psychedelische ‘wegdroom’ pop is bezwerend, meeslepend , opzwepend en blijft na al die jaren overeind . Sierlijke popmelodieën , die indie , lofi , psychedelica, roots- en synthpop kruisen , gedragen door die ontroerende melancholieke zang en het kenmerkend gestoei van allerhande geluidjes .
Twaalf songs krijgen een sfeervolle , dromerige inhoud , intrigeren door de repetitieve tunes en weten op te bouwen . Fijne juweeltjes als “Way We Won’t”, “The Boat Is In The Barn”, “I Don’t Wanna Live Here Anymore” en “Evermore” meten zich moeiteloos met het vroegere werk van toppers ‘Under the western freeway’ en ‘The sophtware slump’. Op “Chek injin” wordt het gaspedaal ingedrukt . Het is dan ook het meest uptempo nummer . “Songbird son” wuift ons pianogewijs definitief uit .
De jarenlange stilte heeft Grandaddy blijkbaar goed gedaan, want de herboren band komt fris en dromerig uit de hoek. Ze hebben hier terug iets fraais uit en tekenen voor een geslaagde comeback!
Het is ondertussen al 20 jaar geleden dat Grandaddy de neus aan het venster kwam steken met het lo-fi indie-pareltje ‘Under The Western Freeway’, een plaat die hen meteen geliefd maakte in het indie wereldje. Drie jaar later kwamen ze met een tweede meesterwerkje opzetten ‘The Sophtware Slump’, een huzarenstukje die ze later niet meer zouden kunnen evenaren, ook al waren ‘Sumday’ (2003) en ‘Just Like The Fambly Cat’ (2006) zeer verdienstelijke plaatjes. Daarna hield Grandaddy het jammerlijk voor bekeken. Tot nu dus.
Frontman Jason Lytle maakte ondertussen wel twee fijne soloplaatjes, maar wij zijn maar al te blij dat hij op vandaag zijn ouwe makkers terug heeft bijeen geroepen en daar het voortreffelijke ‘Last Place’ mee heeft ingeblikt, een plaat waarin de draad terug wordt opgenomen en die typische sympathieke Grandaddy sound nieuw leven wordt ingeblazen.
Uit die nieuwe plaat werd vanavond gegrepen naar fijne juweeltjes als “Way We Won’t”, “The Boat Is In The Barn”, “I Don’t Wanna Live Here Anymore” en “Evermore”, allemaal bijzonder fijne songs die hier schitterden tussen een resem onvervalste klassiekers. En die klassiekers, die stuk voor stuk nog niks van hun pluimen verloren waren, kwamen tot onze grote vreugde grotendeels uit die twee fameuze albums uit 1997 en 2000.
De jarenlange stilte heeft Grandaddy blijkbaar goed gedaan, want de herboren band kwam bijzonder fris en levendig uit de hoek. De songs klonken strak en soms best wel stevig, met de gitaar van Jim Fairchild in een glansrol. Natuurlijk was het fantastische “AM 180”, met dat heerlijke speelse orgeldeuntje, een absoluut hoogtepunt, samen met “Laughing Stock”, “Hewlett’s Daughter”…. en eigenlijk alle anderen, want zowat alles was prachtig vanavond. Maar laat ons toch niet vergeten om het kippenvelmoment “He’s Simple, He’s Dumb, He’s The Pilot” de hemel in te prijzen, want dit was van een onaardse pracht en schoonheid. Dit heuse Grandaddy-monument was, afgaande op de applausmeter, de uitgesproken winnaar van de avond. Doch het enthousiasme van het publiek loog er heel de avond niet om, Grandaddy werd hier na elke song op luid gejuich onthaald, en dat hadden ze volledig aan hun sterke performance en onsterfelijke songs te danken.
Als ultieme punch liet Grandaddy als bis een fel en onstuimig “Summer Here Kids” op het publiek los, een levendige afsluiter van een prachtconcertje waar we maar één bemerking op hadden : Te kort ! Amper een uur en een kwart. Grandaddy had ons hier vermaakt met een dozijn prachtsongs, maar evenveel waren er in de kast blijven liggen. Maar goed , overdaad schaadt, laten we dus positief blijven en tevreden zijn met al dat fraais die Grandaddy ons wel presenteerde.
Grandaddy was uitermate fantastisch ! Ze zijn wel degelijk terug.
Organisatie: Aéronef, Lille
Nederlands 
Français 
