Hij is tegenwoordig de enige niet-problematische Jackson, (sorry Tito) en is op zijn vierenzestigste al even bleek als Wacko Jacko. Joe Jackson woont tegenwoordig in Berlijn, en bracht dit voorjaar zijn twintigste, uitstekende album ‘Fool’ uit, waarop hij in topvorm is. We horen klassieke Joe Jackson nummers, maar we horen ook parallellen met REM ‘Dave’, The Blue Nile ‘Strange Land’ en Prefab Sprout. De man is al veertig jaar bezig, we hadden hem nog nooit gezien, dus het was wel tijd om hem eens aan het werk te zien in de AB. De setting was klassiek, met gedrapeerde gordijnen en een smaakvolle belichting.
Joe Jackson legde vanavond de nadruk op een viertal platen uit zijn oeuvre, met de nadruk natuurlijk op de nieuwe plaat. Hij begon en eindigde dan ook met het afsluitende nummer uit ‘Fool’, namelijk Alchemy. Daartussen zat een royaal overzicht uit man’s carrière, met een grote afwisseling in stijlen, zo kregen we een aantal punky, new-wave-achtige nummers zoals de oudjes “One more time”, “Sunday papers” maar ook het nieuwe “Fabulously absolute”, met “Got the time” als headbangende uitschieter, popparels zoals “Is she really going out with him” dat door iedereen meegezongen werd, ballades in de geest van The Blue Nile zoals “Strange Land” en “Drowning” en meer latin geïnspireerde nummers zoals “Another world” en “Ode to joy”.
Bij momenten was de begeleidingsband, redelijk fout, het slechtste van de eighties, vooral als ze de latin-invloeden mengden met splijtende gitaarsolo’s, je haalde zo paardenstaarten, zweetbandjes en zonnebrillen voor de geest. Maar dit nemen we de man niet kwalijk, als je latin in je muziek steekt is dit bijna onvermijdelijk. We kregen ook twee covers, “Rain” van The Beatles werd van al zijn psychedelica ontdaan en werd zo een vrij ordinair nummer, en ook “Kind of the World” van Steely Dan werd op meer geslaagde wijze gecovered. De stem van Jackson moest vanavond even opwarmen, maar was snel op niveau.
De bis had nog een grote verrassing in petto: “Steppin’ out” werd met de originele drumcomputer ingezet, en benaderde zo de plaatversie, iets wat Joe Jackson in zijn veertigjarige podiumcarrière nog nooit gedaan had. Het bewees nog maar eens hoe ver deze proto-elektronica zijn tijd vooruit was. Daarna mochten we Ramones-gewijs headbangen op “Got the time” en voor ons was dit de perfecte afsluiter, “Alchemy” dat er op volgde had gerust op stal mogen blijven.
Wel spijtig dat de beste nummers van de nieuwe plaat “ Big Black cloud” en “Dave” vanavond niet aan bod kwamen.
Je kan Jackson deze zomer nog op het Cactusfestival zien, ik zou gaan kijken.
Setlist: Alchemy -One more time-Is she really going out with him-Another world-Fabulously absolute-Strange land-Real men-Stranger than fiction-Drowning-Rain(The Beatles cover)-Invisible man-Fool-Sunday papers-King of the world(Steely Dan cover)-You can't get what you want (Till you know what you want)-Ode to joy-I'm the man
Bis: Steppin' out-Got the time-Alchemy
Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel
Sinds hij eind jaren ’70 door de Britse pers samen met generatiegenoten Elvis Costello en Graham Parker als angry young man werd gebrandmerkt heeft Joe Jackson al flink wat muzikale watertjes doorzwommen. Na de snedige pubrock uit z’n begindagen ging de ranke Brit zich gaandeweg ook bedienen van ingrediënten uit new wave, reggae, big band, swing, latin, soundtracks, klassiek en jazz om een trits popklassiekers in te blikken.
Ook op z’n 61ste maakt Jackson er een erezaak van om platgetreden paden te mijden. Voor zijn jongste project nam hij telkens vier songs op in New York, Amsterdam, Berlijn en New Orleans met lokale muzikanten die hij meestal van geen haar of pluimen kende. Het oorspronkelijke idee om daar vier EPs uit te distilleren mondde uiteindelijk uit in een nieuw full album ‘Fast Forward’, zijn eerste plaat met eigen schrijfsels sinds 8 jaar.
Afgelopen maandag deed een goedgemutste Jackson intussen reeds voor de zesde keer de AB aan. In de herfst van zijn carrière leek de man schijnbaar verwonderd dat hij de zaal nog kan doen vollopen met veertigers en vijftigers bij wie een goede popsong er altijd in gaat. Maar hoe gaat een veteraan te werk als hij in pakweg anderhalf uur vier decennia muziekgeschiedenis moet proppen? Jackson bedacht tijdens deze tour hiervoor een eenvoudige oplossing door moederziel alleen zijn eigen voorprogramma te verzorgen vanachter zijn vertrouwde vleugel. Introspectie troef dus bij aanvang van de set, maar met crowd pleasers als “It’s Different For Girls”, “Hometown” en “Be My Number Two” werd duidelijk op veilig gespeeld. Dat Jackson een virtuoze pianist is weten we al langer, alleen met zijn stem wou het niet altijd vlotten; één of andere infectie was de voorbije dagen wat roet in de stembanden van de prille zestiger komen gooien, maar in het gezelschap van een thermos thee werd dat euvel tot een minimum herleid.
Tijdens “Is She Really Going Out With Him?” kreeg Jackson het gezelschap van Graham Maby, boezemvriend en reeds vanaf debuutplaat ‘Look Sharp’ (’79) diens trouwe luitenant op bas. De überclassic werd door beide veteranen tot de essentie herleid, wat trouwens nog altijd de meest betrouwbare lakmoesproef is om de houdbaarheidsdatum van een nummer te testen. Met de New Yorkse muzikanten Teddy Kumpel (gitaar) en Doug Yowell (drums/percussie) haalt Jackson tijdens deze tour bovendien een extra dosis creativiteit aan boord waardoor een remake van een aantal van zijn klassiekers kinderspel lijkt. Zo werd een broeierige triphop beat onder “Real Men” geschoven, of werd een bijna onherkenbaar “Steppin’ Out” getransformeerd tot pure dreampop gedrapeerd met prog elementen. Ook “Another World” en “You Can’t Get What You Want (Till You Know What You Want)” werden uit de 80ies catalogus van de veelzijdige songwriter geplukt, ten nadele van platen uit alle daaropvolgende decennia die jammer genoeg onaangeroerd bleven.
Joe Jackson heeft intussen een kaap overschreden die hem schaamteloos toelaat om luidop te filosoferen over de dingen des levens. Op zijn nieuwe schijf ‘Fast Forward’ heeft hij zo een belangrijke kluif aan het begrip ‘tijd’; tijdens het solo gebrachte titelnummer waant hij zich in een teletijdsmachine richting de toekomst, volgens Jackson is het een manier om de huidige waanzin op deze aardkloot achteraf te kunnen begrijpen. “The Blue Time”, een ander hoogtepunt vanop de nieuwe worp, situeert zich dan weer tussen droom en werkelijkheid, en klonk in de AB als een lost track die de officiële versie van Jackson’s succesvolste plaat ‘Night And Day’ (’82) nooit haalde.
Wellicht om het ook voor zichzelf voldoende interessant en spannend te houden loodst Jackson elke avond ook een paar covers in zijn set. De die-hard fans zagen het wellicht liever anders, want niet elke original keuze is geslaagd. ABBA’s “Knowing Me, Knowing You” is sowieso al geen persoonlijke favoriet, en in de AB tekende het gedrocht dan ook voor de dip van de avond. Veel beter kwam Jackson weg met de fraaie New Orleans-style transformatie van Joni Mitchell’s “Big Yellow Taxi” die Dr. John wellicht ook zou kunnen pruimen. Tijdens de encores werd ook “See No Evil” vanonder het stof gehaald, een moedige tribute aan Tom Verlaine en diens Television. Eén van Jackson’s eerste singles “One More Time” (’79) sloot daar naadloos bij aan, zowat de enige keer vanavond dat de groep alles uit de kast haalde om een venijnige rocker op de mat te leggen.
De zesde passage van Joe Jackson in de AB toonde een maestro die niets meer te bewijzen heeft maar dat toch voortdurend wil doen. Voor hetzelfde geld maakt de man na deze tour een opera of een plaat met Franse chansons, dus waren we maar wat blij dat we deze angry young man van 61 in zijn wellicht beste gedaante hebben kunnen meepikken.
Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel
Wie zit er nog te wachten op een nieuwe plaat van Joe Jackson ? We weten immers dat de sympathieke halve kaalkop in jaren geen deftig album meer uit zijn kennelijk leeggelopen creatieve brein heeft weten te persen. Op de koop toe werd Joe Jackson dit jaar gevraagd voor Night Of The Proms, het opvangtehuis voor artiesten die hopeloos op retour zijn en hun eigen hits met behulp van de plaatselijke harmonie in een georkestreerde recyclageverpakking terug aan de man proberen te brengen.
Het moet dan ook nog eens lukken dat wij, net nu dat nieuwe schijfje hier voor onze neus ligt, zopas op een tweedehandsmarkt Joe Jackson zijn schitterende debuutplaat ‘Look Sharp’ (1979) op heerlijk zwart vinyl hebben aangeschaft. Briljante plaat, nog steeds, met onsterfelijke klassiekers als “One More Time”, “Is She Really Going Out With Him”, “Got The Time”, “Fools In Love”, “Sunday Papers”,…. Na al die jaren terug enorm van genoten. Wat moeten we dan met deze ‘Fast Forward’ ? Hier kunnen we echt weinig mee aanvangen. Natuurlijk, Jackson’s heldere en mooie stem klinkt onaangetast en zijn fijne pianosound is uit de duizenden herkenbaar, maar songs van het kaliber van hierboven zijn in geen mijlen te bekennen. Zowat alle tracks zijn lauwe doorslagjes van dingen die hij eerder al veel beter heeft gedaan. De ballads, en dat zijn er nogal wat, probeert hij even aangrijpend als destijds te brengen, maar die komen er wat onbeholpen en vooral slijmerig uit.
De uptempo songs ontberen het venijn van de jonge Jackson en ook de coverkeuze is op zijn minst gezegd nogal misplaatst. Geen idee wat Jackson zijn bedoeling was met Television’s “I See No Evil”, maar het resultaat is een draak waar Tom Verlaine zeker niet zal kunnen mee lachen. En het kan nog erger, op een afschrikwekkend onding als “Good Bye Jonny” zouden we Jackson vroeger nooit betrapt hebben, dit vehikel lijkt te zijn weggelopen uit een geflopte Broadway musical. Pijnlijk.
In volle bewustzijn hebben wij beide platen nog eens naast mekaar gelegd : ‘Look Sharp’ is een pittig en fris debuut dat schittert van begin tot einde, ‘Fast Forward’ is behang met een saai motiefje.
Het is helaas waar, Joe Jackson is klaar voor Night Of The Proms. Om het met Will Tura’s woorden te zeggen : Arme Joe.
Joe Jackson heerst nog steeds op het podium …
Joe Jackson And The Bigger Band ft Regina Carter
Kreun
Kortrijk
Joe Jackson heeft een goeie plaat uitgebracht. Het is ondertussen zijn dertigste. Alstublieft. The Duke bevat 15 instantklassiekers van Duke Ellington, weliswaar bewerkt door Jackson himself, én met de hulp van enkele vrienden muzikanten, waaronder Iggy Pop, Sharon Jones (Dap King records!) en Zuco 103.
Om maar te zeggen, Joe Jackson (58) is niet slecht bezig, is verre van in slaap gesukkeld en… er is altijd wel een reden om te toeren. Maar deze keer was het toch uitkijken naar een specialleke. Jazzmuzikant in hart en nieren , knipoogjes naar salsa, en rock nooit ver weg. Joe Jackson is van vele markten thuis. De samenstelling van zijn band deed vermoeden dat het concert méér zou worden dan een voorstelling van ‘The Duke’.
“It don’t mean a thing (If I ain’t got that swing” (Duke Ellington) lijkt wel Jackson’s lijflied geworden. De set start en eindigt met dit zelfde nummer, in diverse arrangementen. Een akoestische openingsversie, gevolgd door een al even ingetogen “It’s different for girls” (‘I’m the man’ 1979). De toon was gezet, de kop was eraf…
Dan maar even een blik muzikanten opentrekken: Regina Carter op viool, de werkelijk (letterlijk dan) imposante Sue Hadjopoulos op percussie – een Grieks-Puertoricaanse ‘la mama’ - en ouwe getrouwe Allison Cornell als instrumentaliste (organ, viool, backing vocals). Nieuwe bandleden zijn Jesse Murphy (bas, vocals, tuba), Adam Rogers (guitare) en Nate Smith op drums. Dat Joe Jackson niet met de eerste de beste het podium opgaat, wisten we al. Maar deze bigger band zoekt de harmonieën op, houdt halt als het moet, stoomt en toetert met harde stoten. U hoort het al, deze mens was onder de indruk van al dat moois.
“Caravan” (Duke Ellington) was dan ook het ideaal moment om de bandleden erbij te halen. Rogers mocht voor het eerst tonen wat hij in zijn vingers heeft…. Een magistrale bewerking van de alom gekende Caravan-melodie, met een sfeertje recht uit The Cotton Club. De melodie uit “Caravan” kreeg een gitaarbewerking mee om U tegen te zeggen. Dat zeiden we dan ook. Adam Rogers moet u trouwens eens checken op het net. Hij haalde ondermeer zijn mosterd bij John Scofield en speelde ondertussen met alle groten der aarde… Het is niet meteen el sympatico, maar dat hoeft ook niet als je het publiek op een andere manier in vervoering kunt brengen.
De setlist wisselt nummers uit ‘The Duke’ af met ouder werk. Enkel “Invisible man” komt uit zijn meest recente plaat ‘Rain’(2008). “Real men” en wat later in de set “Target” (‘Night and day’ 1982) vallen op door hun arrangement. Vooral “Target” groeit uit tot een hoogtepunt, waarbij onze Griekse percussioniste plots de hoofdrol opeist, om dan vervolgens te eindigen met een sublieme fade-out.
Het is door artiesten als Joe Jackson dat oude glorieën als Duke Ellington – de man is al een tijdje komen te gaan – weer tot leven gewekt worden. Verbluffend hoe eigentijds deze bijna 100-jarige muziek is. “I’m beginning to see the light” bijvoorbeeld is een typisch Jackson-arrangement geworden. Hij breit er ineens “Taking the ‘A’” train ‘ en “Cotton tail” aan in een –wat hij op zijn beste Frans ‘een potourri’ noemt. Het instrumentale “Rocking in Rhythm” krijgt dan weer iets clownesk als Jesse Murphy zijn bastuba tevoorschijn haalt. Allison Cornell haalt zwaar uit op Perdido, een nummer dat op plaat is ingezongen door Lilian Vieira van het Hollandse ZUCO 103. Elektrische gitaar maakt plaats voor akoestisch, bas voor tuba, piano voor zang.
Joe Jackson is ondertussen witgrijs, het haar strak achteruit gekamd, breed smoelend en bekken trekkend, achteroverleunend aan zijn – voor een rijzig man als hij – veel te kleine Nord stagepiano. Voor iemand die eerder op de dag nog de dokter moest opzoeken en slecht bij stem was, kon behoorlijk uithalen. Duidelijk genietend van het enthousiaste publiek (die al wat ouder is dan wat De Kreun doorgaans te slikken krijgt), had ie een verhaal in petto bij “Home Town”. Of we graag in Kortrijk woonden, en dat dit de stad is waar we steeds weer naar terugkomen…. Whenever? Dat denk ik nu niet, maar zijn versie – af en toe met een wat hese stem- mocht er wel wezen.
Het einde laat zich al raden. Een magnifieke versie ( de tweede dus) van “It don’t mean a thing”, met een dansende en dirigerende Jackson. Drummer Smith legt er deze keer strak de pees op met ne vetten beat, en violiste Regina Carter laat horen waarom ze erbij mocht/moet zijn (haar inbreng op ‘The Duke’ is redelijk indrukwekkend…) .
Niettemin, een viool als solo-instrument zal wellicht wel nooit mijn grote voorliefde wegdragen, maar het soloduel met Rogers mocht er wel wezen. Grandioze afsluiter en tijd en ruimte voor drie bisnummers: “Is she really going out with him” en “Sunday papers” (‘Look sharp!’ 1979) en “Slow song” als uitsmijter! (‘Night and day’ 1982).
Joe Jackson heerst nog steeds op het podium. Hij is werkelijk niets van zijn uitstraling en professionaliteit kwijt. In een interview stelt Jackson dat zijn hits toevalligheden waren. Niets is minder waar. Je schrijft niet zomaar incidenteel 30 platen vol. Daarvoor moet je vooral goed zijn, én bescheiden. Hij heeft ze alle twee.
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/fotos/joe-jackson-14-11-2012/
Pics gig in Trix, Antwerpen op 16 november 2012
http://www.musiczine.net/nl/news/divers/joe-jackson-trix-antwerpen-op-vrijdag-16-november-2012-pics/
Organisatie: Kreun, Kortrijk
Voor u begint te lezen: wij waren fan, wij zijn fan en we blijven fan. Van de JJ-band, van Joe zelve. Het zijn die vinyls die we af en toe nog steeds graag horen kraken. Op de laatste stoomstoot van de zomer stonden we met veel dertig- en veertigers met dezelfde ingetogen verwachtingen. Hij loste ze bijna allemaal in.
Twee jaar tevoren had hij de Ancienne Belgique al warm gemaakt voor ‘Rain’, zijn toenmalige nieuwsteling. Intussen heeft hij met zijn dubbele ‘At the BBc-cd’, een nieuwe jongste release. In tegenstelling met de voorstelling van ‘Rain’ spreidde Sir Joe Jackson zijn hele muzieklaken uit over het zachte publiek. Een laken van dertig jaar oud. Hij schoot het er zelf tussendoor even in: ,Where have all those times gone?’
Was hij een week eerder nog wat kort van stof (en setlist) in Nederland, dan had de Britse ‘revolutionair’ van de seventies en eighties er in Brussel heel veel zin in. Geflankeerd door bassist Graham Maby en drummer Dave Houghton – twee lakeien van het eerste uur – vormde hij zijn nieuwe mini-band. Van de oude garde ontbreekt alleen gitarist Gary Sanford. En de drums zijn nu elektronisch geworden. Op dat gebied misten we echter het ‘echte’ (slag)werk. Een Gary of een andere leadguitar er weer bij en nog een backing vocal en het zou nog echter/voller/authentieker geklonken hebben.
Hoe meer hij verwees naar de legendarische albums waaruit hij diepte (‘Look Sharp’, ‘I’m the man’, ‘Beat Crazy1’, ‘Night & Day’ en consoorten) hoe meer hij retrotrieste doch relativerende opmerkingen liet ontvallen. ,Some more old shit’, glimlachte hij. Maar old shit met een nieuwe smell, als je ’t ons vraagt. En het rook fris.
Hij opende op zijn eentje met “Different for girls” en bewoog heel energiek en vlot over naar “Tomorrow’s World” met de ‘full band’ erbij. “Maby” ging zelfs even mee de hoge tonen aandikken, want af en toe bleek het hoogste werk bij Jackson zelf wat haperingen te vertonen. Ergens had dat zelfs een charmant kantje (we waarschuwden u al dat we fan waren, zijn en blijven).
Met een melodica zette hij “Fools in Love” in en het kreeg meteen een zware beat in een downtempo versie. Het nieuwe kleedje zat niet eens ongemakkelijk. Zalige versie.
”Uptown train” kondigde hij aan als een happy optimistic song, maar relativeerde dat meteen door aan te geven dat hij wel doorhad dat niemand hem geloofde. Het klonk jazzy en het beleefde ritmisch geklap steeg zowaar even uit de zaal. Jackson heeft altijd geflirt met latino & jazzy ritmes. Het bekomt hem nog steeds. Ook “Sunday Papers” kreeg zo’n nieuw arrangement.
,Tijd om de jongens wat rust te gunnen’, teasede hij zijn kompanen en hij zat weer alleen op het podium, weer alleen achter zijn piano. Voor ons nog de sterkere momenten van het concert. “You can’t be too strong” leende hij even van Graham Parker voor een innig moment en het tweede solonummer was een adembenemende versie van “Real Man” waar het volgzame publiek zachtjes overnam. Bang als ze zijn ook maar één tel van zijn muziek of één schel van zijn stem te missen. Respect voor muziek – tot de laatste noot – het is een in- of aangeboren levenskenmerk van elke JJ-fan.
Het ‘tweede deel’ startte hij op met alweer een leentjebuur. “Can we still be friends” van Todd Rundgren, met wie we hem samen enkele jaren geleden een super dubbele gig zagen doen in de Bozar.
Na het jazzy “Going Downtown” en behoorlijk groovy-funky “Another World” vloeide het lekker stevig over in “Good bad boy” en dan het onvermijdelijke “Is she really going out with him”. Pas daarna kwam hij recht en op het upspeedy “Got the time” stelde hij zijn podiummakkers voor die elk even hun ding mochten doen.
Tachtig minuten JJ, het was mooi. Maar hij had nog zin. Hij pikte een hit uit de sixties (“Music to watch girls go by” van Andy Williams) en liet zijn band eindigen met “Stepping out” om zelf opnieuw solo af te sluiten met “Home Town”.
Al bij al drie covers voor een man met zo’n uitgebreide kist vol intelligente hits en swingende nummers. Het mag, want zo krijgen we elke keer opnieuw een ander beeld van wat er in het hoofd van de veelzijdige artiest JJ spookt. En zoals gezegd: we waren, zijn en blijven fan van de man.
Setlist 1. Different for girls 2. Tomorrow’s World 3. Citizen Sane 4. Fools in Love 5. Uptown Train 6. Obvious song 7. China Town 8. Sunday Papers 9. You can’t be too strong 10. Real men 11. Can we still be friends 12. Going Downtown 13. Another World 14. Good Bad Boy 15. Is she really going out 16. Got the time
Bis 17. Music to watch girls go by 18. Stepping out 19. Home town
Neem gerust een kijkje naar de pics
Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel
Een nieuwd cd van een bende Sloveense punkrockers voorzien van een schreeuwlelijke hoes? We moesten toch even de wenkbrauwen fronsen toen we dit plaatje voor de eerste keer in onze handen hadden. Nadat we de plaat een aantal keren beluisterd hebben, moeten we alle vooroordelen echter aan de kant zetten.
Elvis Jackson maakt een energieke mix van punk, pop, metal en ska en giet daar een lekker reggae-sausje over. Het resultaat is ongelooflijk catchy en ‘Against the Gravity’ is over de hele lijn een zeer leuke plaat. De verschillende nummers op de plaat zijn zeer gevarieerd: sommige luisteraars zullen ongetwijfeld “Dry your Tears” en “This Time”, nummers met een sterke reggae-inslag preferen. Anderen zullen misschien liever “Wake me up” of “Not here to pray” verkiezen waar de metal en punkrockkant van de band duidelijk naar voren komt.
Nog aanstippen dat Elvis Jackson al een flinke CV opbouwden: ze traden ongeveer 600 keer op en speelden het voorprograma voor grootheden zoals NOFX, The Offspring, The Vandals en Faith No More.
Ook interessant om weten: producer van de plaat was Billy Gould, bassist van Faith No More. Het mixen gebeurde door Rich Veltrop, ook niet de eerste bekende gezien z’n vorig werk met Rage Against The Machine, Slayer en The Red Hot Chili Peppers. Eén ding is duidelijk: met ‘Against the Gravity’ heeft Elvis Jackson een zeer sterk exportproduct in handen!
Nederlands 
Français 
