Jane Birkin was bang dat er niet veel volk zou komen opdagen voor haar debuut in Gent, omdat niemand haar had herkend toen ze die dag ging wandelen in de stad. Dat bleek goed mee te vallen in een aardig gevulde Handelbeurs, al verdenken we niet iedereen ervan specifiek voor de muziek te zijn gekomen. Jane Birkin is vooral een icoon van de roaring sixties, in haar jonge jaren bloedmooi stijlicoon die de controverse niet schuwde, moeder van o.a. Lars von Trier-lieveling Charlotte, en vooral muze van het muzikale genie Serge Gainsbourg. De actrice en zangeres, 65 ondertussen, is vandaag vooral een graag gezien gast op de Franse tv, verdedigster van humanitaire zaken en goede doelen, en vooral gepassioneerd  ambassadrice van de geest en muziek van Serge Gainsbourg, die overleed in 1991. Sinds zijn dood houdt Jane Birkin de muziek van Gainsbourg levendig door regelmatig met zijn muziek de wereld rond te trekken.

De tournee die haar naar Gent bracht, getiteld Serge Gainsbourg & Jane via Japan, lijkt een reprise van de in 2002 uitgebracht ‘Arabesque’, waarmee ze een selectie van Serge’s songs in een Oosters jasje stak. De aanleiding van de 40^ste verjaardag van de conceptplaat ‘Melody Nelson’ en een bezoek aan het door Fukushima getroffen Japan, bracht haar op het idee om een concertreeks te organiseren met louter Japanse muzikanten.

Vanaf de eerste noten van “Requiem pour un con “ werd het duidelijk dat de Japanse omkadering niet letterlijk te nemen was: vier Japanse muzikanten – die gedurende een intermezzo hun volledige kunnen konden laten zien aan het publiek – waaronder een violiste, drummer, pianist en trompettist zorgden voor een soms jazzy, soms reaggae, of volledig naakte omkadering van Gainsbourgs’ songs. Het moet gezegd, mocht Jane meedingen naar de titel van The Voice van Vlaanderen, de kans is erg klein dat er ook maar één stoel wordt omgedraaid; maar wie naar Jane Birkin gaat kijken weet dat de charme net ligt in de imperfectie van haar stem en moet zich vooral niet ergeren aan valse noten.
Het is dan ook in de volledig gestripte versies van Gainsbourg’s nummers dan Jane zich het beste staande hout, zoals in “En rire de peur d’être obligée d’en pleurer”, “Chanson de Prévert”, waar ze enkel wordt begeleid door piano, of nog “La Ballade de Johnny Jane” uit de film ‘Je t’aime moi non plus’ (waarbij Jane liet weten dat het refrein uit de titelsong “je vais et je viens, entre tes reins” door de Engelsen vertaald was als “I come and go between your kidneys”). 
Op de setlist kan steevast het prachtige “Amour des Feintes” niet ontbreken, haar lievelingsnummer van het gelijknamige album dat Serge Gainsbourg voor haar schreef een jaar voor zijn dood. De teksten van dit nummer lijken dan ook rechtstreeks te verwijzen naar hun ‘destructieve’ relatie: de nos vingt ans, ne restent que les teintes d’antan, qui peut être et avoir été, je pose la question, peut-être étais-je destinée, a rêver d’évasion.
Een grappige verrassing waren de bijna perfect uitgevoerde ‘Shebam! Pow! Blop! Wizz’s’ uit het nummer “Comic Strip”, uitgevoerd door de Japanse violiste en oorspronkelijk vertolkt door Brigitte Bardot. Daaraan voegde Jane toe dat het haar zelf nooit was gelukt om die kreten enigszins overtuigend voort te brengen, laat staan Brigitte Bardot…  Dat Gainsbourg een echte woordkunstenaar was bleek uit Birkin’s vertolking van “Baby Alone in Babylone” en “Haine pour Aime”.

Een echte hoogtepunt was er niet en het was vooral aan de muzikanten en het charisma van Jane Birkin te danken dat het optreden voor de toeschouwer de moeite waard was (Jane klom zelfs even van het podium om doorheen het publiek te dansen). Alleen jammer dat ze steeds dezelfde songs van Gainsbourg bewerkt, wij hadden graag eens iets gehoord uit ‘Love Beat’, zoals “Sorry Angel” (in 2006 nog gecovered door Franz Ferdinand). Maar wellicht zal Jane daar wel haar redenen voor hebben.

Organisatie: Handelsbeurs, Gent