Op het eind van 2018 werd de nieuwe plaat van La Muerte, die dezelfde titel als de bandnaam meekreeg, op de wereld losgelaten. En dit werd op zaterdag 12 januari kracht bijgezet met een optreden in de Brusselse AB. Tevens ook een soort viering van hun 35-jarig bestaan, en dus ook een poging om hun levendige cultstatus alle eer aan te doen. Maar ze waren niet allen op hun ‘LOVE-SEX-FEAR-DEATH’ optreden, want ze hadden gevist in de poel van de Noorderburen. Vanuit Frankrijk werd  Hangman’s Chair (sludge doom rock band) aan de line-up, en vanuit Nederland Dool toegevoegd.

Ik moest helaas Hangman’s Chair aan mij voorbij laten gaan, maar was toch tijdig om het grotendeel van Dool hun show mee te pikken. Een mix van donkere rock, gotische uitspattingen, aangevuld met psychedelische geluiden is de drijfveer van deze band, en met frontvrouw Ryanne Van Dorst hebben ze een vrouw met ballen in de gelederen. Mijn inziens hoorde ik toch veel elementen van Steak Number Eight terug in hun muziek, maar deze krachtige en explosieve band maakte toch een sterke indruk deze avond, terwijl bij ondergetekende in het begin nog niet alles op zijn plaats viel tijdens het luisteren. Gelukkig  voor mij bewezen ze over sterke songs te beschikken, met als primus de cover van Killing Joke getiteld “Love Like Blood”.

Maar de mensen waren toch vooral afgezakt om de hoofdaffiche te aanschouwen, en mee te vieren op hun jubilee en promotie van hun nieuwste album. La Muerte startte met een videoclip die iedereen verwelkomde in hun wereld, waarna zanger Marc Du Marais (getooid in een muts gemaakt van een soort jutezak) het nummer “Crash Baby Crash” inzette. De vocalen van deze man klinken ietwat gestoord, maar aangezien ikzelf een metalfanaat ben, heb ik al dreigendere stemmen mogen aanhoren die voor mij persoonlijk minder schreeuwerig overkwamen. En meestal werd dit ook doorgetrokken in de lijn van hun nummers deze avond, want ik hoorde toch redelijk wat rommelige stukken in mijn oren suizen en niet elk nummer klonk even strak.
Uiteraard kan het evenwel de bedoeling zijn van La Muerte om zo over te komen, maar als je zoals ikzelf niet zo bekend bent met de band, dan voelt het toch ietwat raar aan. Niettemin klonk deze band toch lekker stevig en waren ook enkele nummers die hoge punten scoorden. In het bijzonder dan twee nummers van hun nieuwe schijf: “Darkened Dreams” en “LSD for the Holy Man”. De sfeer was alvast aanwezig (mede ook door duistere zaal), ondanks dat de zaal niet volgelopen was.

Om te besluiten vond ik beide optredens (sorry Hangman’s Chair) toch wel geslaagd, want ik heb mij alvast geamuseerd, ook al klonk niet alles altijd even zuiver, bedoeld of onbedoeld. Ja, dit bewijst toch maar eens dat het soms de moeite loont om spontaan bands te aanschouwen die niet geheel gekend zijn bij het grote publiek of door jezelf, en dat verrassingen nooit veraf zijn, zelfs niet in Brussel!
Misschien nog een tip voor de lezers: ik heb veel positieve reacties verkregen op hun nieuwste plaat, dus zeker eens de moeite om te checken als je houdt van stevige alternatieve rock!

Neem gerust een kijkje naar de pics
La Muerte http://www.musiczine.net/nl/foto-s/view-album/214
Dool http://www.musiczine.net/nl/foto-s/view-album/215
Hangmans chair http://www.musiczine.net/nl/foto-s/view-album/216

Organisatie Ancienne Belgique, Brussel

Wat begon in 2015 als een optreden vanwege hun 30 jarig bestaan gaat nu verder met het verschijnen van een gloednieuw album. Ok, er was al de ‘Murder Machine’ EP en de “L.S.D. For The Holy Man”- single. Maar nu dus een volledig album met tien songs.
Om maar meteen met de deur in huis te vallen: ze wijken geen centimeter van hun gekende pad en dat is maar goed ook. Dat betekent zeker niet dat ze voorspelbaar of saai zijn geworden. Nee, La Muerte kan als geen ander tegendraadse en onheilspellende muziek maken. We zijn dan ook blij dat ze daar verder in grossieren.
Opener “Crash Baby Crash” begint met synthsounds om vervolgens overstemd te worden door bas- en gitaargeweld. Het nummer lijkt één langgerekte gitaarsolo te zijn met zang op de achtergrond. Een geluidsbrij dat zijn doel weliswaar niet misloopt. Het schudt je meer dan wakker. Een van de minder toegankelijke songs van het album.
Daarna krijgen we een uptempo rocker met “I Was A Wreck”. Schitterende song en terug heerlijk huilende gitaren op een bedje van harde rock and roll. Dit geldt ook voor “Gun In My Hand”. “Suis-Je un Animal” begint met een gitzwarte tirade van Du Marais om vervolgens steun van de rest te krijgen. De song breekt dan open en ik zie meteen de track live tot leven komen. “L.S.D. For The Holy Man” zal door de fans wellicht al gekend zijn. Tijdens “Welcome Tomorrow” klinken de gitaren zowaar als post-rock/post-metal. Je verwacht dat de boel ontploft maar tegen de verwachtingen in komt er op het einde een soort van implosie. “Darkened Dreams” is één van mijn favoriete songs. De gitaarriff is eenvoudig maar heel effectief. De songopbouw is perfect. We krijgen prachtig klinkend drumwerk tijdens “King Kong-Godzilla” maar de uitwerking van de song is wat voorspelbaar. Regendruppels openen “Lost”. Een heerlijk baslijntje en wat gitaarversiering voegen zich toe om daarna bezwerend los te gaan. Magnifiek. “She Did It For Lust” klinkt als Iggy Pop op steroïden.
30 jaar terug was België niet klaar voor een band als La Muerte. Nu krijgen we een herkansing met dit album dat moeiteloos tussen hun ander werk mag staan. La Muerte klinkt urgent, verontrustend en viriel.