Ook hier is het een album vol sfeervolle nummers , de keys , elektronica en beats dringen zich wat meer op , dan op de vroegere platen, wat we horen op “Waiting around for love”, “Love like that is easy” en “No no no” . De strijkers , die voor een rijkelijke aanvulling al zorgden , zijn nu op het achterplan . “Howling at the moon” is de sterke single. Het ingetogen “Way up high” neemt je in door de gevoelige pianotunes. Vermakelijk en smaakbol materiaal , dat balanceert tussen melancholie en geluk(zaligheid).
De carrière van Milow, Jonathan Vandenbroeck, begon simpelweg met een man , z’n stem en akoestische gitaar . De extra tracks , vroegere nummers, ondersteunen dit ; de eenvoud en melodie raken.
Kortom Milow is er steeds voor een streepje gezapige, aangename muziek .
De carrière van Jonathan Vandenbroeck aka Milow begon simpelweg met een man, z’n stem en z’n gitaar . Intussen heeft de charismatische sing/songwriter al een pak platen uit en al heel wat fans .
Hij brengt aangenaam luistervoer van dromerige, sfeervolle gitaarpop, semi-akoestisch of elektrisch, onder z’n zalvende , warme stem . De trip naar de V.S. was inspiratievol . “We must be crazy” en “Against the tide” zijn opnieuw mooie singles die de rest van de cd wel bepalen . Hij balanceert tussen geluk – melancholie en duisternis in zijn reeks nummers. De strijkers vullen aan en zorgen voor een rijkelijke aanvulling .
Opnieuw een heel gemoedelijk plaatje dus!
Wat een primeur voor de Kreun, Milow (Jonathan Vandenbroeck) één van de bekendste singer-songwriters uit Belgïe komt in try-out zijn nieuwste album in Kortrijk spelen. Vooral als je weet dat hij deze pas zondag (1 juni) deze komt voorstellen in Hotel M bij Marcel Vanthilt in Roeselare. Daarna zal hij pas op 11 juni optreden in de AB, Brussel en eerder nog op 5 juni in de club 69 van Studio Brussel.
Milow was natuurlijk zeer trots om zijn nieuwste album ‘Silver Linings’ voor te stellen, hiervoor spendeerde hij zijn tijd bijna 2 jaar in California (US) waar hij veel inspiratie vond.
Het valt enorm op dat deze Leuvense artiest hier bij ons enorm populair is, de mensen stonden namelijk al een uur voor de opening aan te schuiven en dit op een enorm zonnige dag waar de terrasjes op andere plaatsen vol zaten. Ook trekt Milow een zeer gevarieerd publiek aan, jong en oud was aanwezig.
Bij het optreden zelf viel het op dat het decor en lichtspel enorm sober waren, op de achtergrond stonden enkel wat boomschorsen, dit deed natuurlijk het optreden meer tot zijn recht komen. Ook de zanger zelf stelde zich eenvoudig op tot het publiek. Hij maakte alles zeer persoonlijk en bracht wat humor in zijn vertellingen. Hij vertelde ook hoe hij op de nummers kwam en waar hij zijn inspiratie vond; ook zijn bij familie en zijn jeugd blijven belangrijk.
De nieuwe nummers waren redelijk gevarieerd, soms raakten ze de gevoelige snaar, zo waren er stille momenten en ontroerde blikken in het publiek, vooral bij “Learning how to dissapear” en “Echoes in the dark”. Ook had ik soms een klein country gevoel zoals bij “Blue skies” en “You’re still alive in my head”. En dan kwam hij speels uit de hoek met “Against the tide”, maar het grootste deel waren eigenlijk vooral gevoelige snaarmomenten. Tussenin speelde hij nog eens wat oude gekende waarmee hij iedereen meekreeg , vooral met “You don’t know” en “Ayo Technology”.
Als afsluiter kregen we er nog 3 cadeau, “Born in the eighties”, “My mothers house” en “Waste the dawn”. Deze waren erg gevoelige én persoonlijk.
Dit is zeker een aanrader voor wie er een gezellig, rustig en vooral romantische avond wil van maken.
Setlist: “Learning how to dissapear”, “Echoes in the dark”, “You’re still alive in my head”, “You don’t know”, “Sons of our fathers”, “Blue skies”, “Against the tide”, “Cowboys pirates musketeers”, “Building bridges”, “She might she might”, “Mistaken”, “We must be crazy”, “Wind me up”, “Ayo Technology”, “You and me”
Bis; Born in the eighties, My mothers House, Waste the dawn.
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://musiczine.lavenir.net/nl/fotos/milow-29-05-2014/
Organisatie: Kreun , Kortrijk
De Milow pop staat garant voor gitaarspel en een stempracht , toetsen en drums vullen mooi aan en geven kleur aan de songs, die live intenser en krachtiger durven te klinken. ‘North & South ‘ is een consistent album van innemende, romantische, luchtige en rockende songs , eenvoudig en doeltreffend . In één adem heb je op de recente cd een resem hits, “You & me in the pocket”, “Little in the middle”, “She might she might”, “Never gonna stop” en “Rambo” . Ook staan er enkele uiterst genietbare ‘campfire’ songs op, want hij verloochent de akoestische gitaar niet om melodieus aangrijpende popsongs te spelen, op z’n Low Anthem, Fanfarlo en Elliott Smiths , zoals “Son” , “Move to town” en “The kingdom” . Allemaal heel gemoedelijk materiaal met een maatschappijkritische ondertoon waar nodig!
De charismatische sing/songwriter Jonathan Vandenbroeck aka Milow is de belofte van vorig jaar nagekomen. Tijdens het éénmalig optreden in het KC vorig jaar, vertelde hij dat de nieuwe plaat nu zou af zijn en kijk, ‘North & South’ zorgt opnieuw voor aangenaam luistervoer, dromerige, sfeervolle gitaarpop, die live intenser en krachtiger durft te klinken. En hij is niet vies om onze politici terecht een veeg uit de pan te geven … ook in ons landje moeten we er ‘North & South’ iets van maken.
Hij wordt bijgestaan door een goed op elkaar afgestemde band en backing vocaliste Nina Babet, die al een paar jaar vast deel uitmaakt van de band.
Milow is een groots artiest geworden. Hij slaagde in twee uitverkochte AB concerten, en hij is nog steeds niet vergeten hoe het gegroeid is … Hij spreekt vanuit het hart en z’n bescheidenheid siert hem. Een goede zeven jaar terug stond hij hier nog moederziel alleen op het podium, met een akoestische gitaar in de hand om enkele melodieus aangrijpende popsongs te spelen. In de bis werd de film even terug gespoeld met “One of it”. Hij begon trouwens ook solo met een broeierige “I ain’t scared”. Op “Screamers & renegades” en een lang uitgesponnen “The kingdom” waren meteen de vrouwen gewonnen.
Het gitaarspel en de stempracht vormden de rode draad, toetsen en drums vulden mooi aan en gaven kleur aan de songs. Een vlekkeloze set trouwens van innemende, romantische, luchtige en rockende ‘Milow’ pop, onder z’n zalvende stem en de warme zang van Babet; Vandenbroeck bood ruimte voor snedige soli; er was sprake van emotionaliteit, intimiteit, vaart en ritme. Ook het Schotse duo Martin & James hielpen een handje; 45 optredens hadden ze er samen opzitten en samen namen ze gretig de tijd enkele neofolky ’on the road’ americana songs te spelen, “Move to town” en “California rain” … akoestische gitaar, mandoline en een close samenzang! Zo eenvoudig kan het en raakt het! “Canada” was op z’n beurt speels en vinnig en “The priest” breekbaar en pakkend. Op die manier toucheerde Milow de gevoelige snaar. We kregen uitstekende versies te horen van o.m. “Never gonna stop”, met een glansrol voor Nina en ”Ayo technology” die broeierig en opzwepend klonk; de gsm lichtjes maakten er een kleurrijk geheel van.
Dan kon de hitreeks beginnen, “You don’t know”, waarbij het refrein luidkeels werd meegezongen, “You & me”, met een flard “You can call me All” van Paul Simon, en een overtuigende, krachtige “KGB”. Om van te snoepen …
In de bis hoorden we ‘campfire’ songs, die richting Low Anthem en Fanfarlo gingen … gezellig rond een oude microfoon, een sobere instrumentatie en een sterke samenzang. Allemaal heel gemoedelijk. Een ingehouden “Out of my hands”, “Building bridges” en “Little in the middle”, opnieuw samen met Martin & James volgden. Een groep muzikale vrienden vonden elkaar hier en deden een knieval voor hun publiek, die hun artiest telkens warm onthaalde. Jawel, iedereen was onder de indruk van de fijne, gevarieerde gig …
Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel
De charismatische teddybeer Jonathan Vandenbroeck aka Milow werkt aan een nieuwe plaat, die de succesvolle ‘Coming of age’ moet opvolgen. We hoorden er alvast enkele van; de plaat zelf zal pas uit zijn begin 2011.
Vorig jaar was hij enkel te zien op Folkdranouter en vanavond bracht hij de Nederlandstalige en de Franse vrienden samen in een tot de nok gevulde KC … of hoe mooi het is om ons landje zo verenigd te zien in de dromerige, radiovriendelijke pop van Jonathan; hij beschikt over een rits sterke muzikanten en wordt vocaal bijgestaan door Nina Babet. En als je dacht dat hij ondertussen lekker zat te niksen, ben je eraan voor de moeite. Hij heeft er met de band een tournee opzitten in Frankrijk, Duitsland en Spanje en ondernam ook een korte tournee in Canada.
In de zes jaar is hij een groots artiest geworden. Na het in 2006 verschenen debuut ‘The bigger picture’ volgde de doorbraak. We zien nog de solo optredens en de jaren plaatselijke clubs voor ogen. In 2004 haalde hij de finale van Humo’s Rock Rally en was in één adem te noemen met artiesten als Tom Helsen, Sioen en Venus In Flames. In het sing/songwritermilieu komt er met The bear that wasn’t en Jasper Erkens een sterke opvolging.
Hij spreekt vanuit het hart en z’n bescheidenheid siert hem. Hij deed menig vrouwenhartje sneller slaan en bracht een horde jonge (verliefde) koppels op de been; ruim anderhalf uur lang konden we genieten van de sfeervolle, innemende, intimistische en luchtige ‘Milow’ pop, onder z’n zalvende stem en de warme zang van Babet.
Iedereen was op z’n paasbest om er een warme, gezellige en fijne avond van te maken. In de gevarieerde set was Milow als artiest én band uiterst gemotiveerd. De eerste twee songs “The kingdom” en “Stephanie” klonken krachtig, hadden een vollere instrumentatie en onderstreepten hoe sterk de band op elkaar was ingespeeld. In de nummers was er ruimte voor kleurrijke toetsen en intens begeesterende gitaarpartijen. Een zorgvuldig uitgekiende, vaardige, frisse en gevoelige aanzet, wat voor de ganse set kon worden gezegd. En ze hielden van de amicale, familiale sfeer in Brussel … het semi-akoestische “Until the morning comes” en het prachtige opbouwende, sprankelende en ontroerende “Canada” volgden, songs die terugblikten hoe hij z’n carrière begon en ervoor zorgden dat hij beide voeten op de grond hield. Terecht kwam hier de gitarist in de spotlights. Hij kreeg zelfs ruimte om iets verderop drie schlagers, afhankelijk van het land waarin ze vertoefden tijdens de tour, in elkaar te laten overgaan. Leuk en origineel btw! En Nina trok een glansrol naar zich toe op de emotievolle “Darkness ahead & behind”.
De melodieuze, hapklare droompop was om van te snoepen, refreinen werden moeiteloos meegezongen en er werden enkele obligate “oohoohs” geneuried. “The ride”, “You don’t know” en “Born in the eighties” waren de ideale opwarmers naar de apotheose van het mooi gearrangeerde “Ayo technology” (van 50 Cent), de definitieve doorbraak naar het grote publiek. Handclaps gaven elan en gsm’s kleurden het decor … Milow met een Joost Zweegers gehalte. De factor emotionaliteit ging de hoogte in en de instrumentatie sprak voor zich! Intussen kregen we met “Building bridges” één van de nieuwe songs, haalden ze met een akoestisch duet “Out of my hands” sterk uit en was er een eerste ‘campfire’ met “The priest”; ze speelden hier handig in op het publiek en de samenzang en de afwisselende zangpartijen overtuigden.
Op het solo ingezette “Little in the middle” wijzigde hij de tekst en maakte Brussel plots de ‘favorite town to be’. En ook de uiterst sober gehouden “One of it” en “Dreamers & renegades” kregen een handige draai.
Tot slot stonden de leden dicht bij elkaar opgesteld, bouwden het KC om tot een groots kampvuur en jamden erop los met gemoedelijk gehouden, bezwerende aangepakte songs.
Een knieval voor een dolenthousiast publiek deed de temperatuur nog stijgen … Wat was iedereen onder de indruk van de fijne, gevarieerde set. Milow was de smeltablet om de stresserende werkweek achter ons te laten. Hij staat al neergepend voor de volgende gig met de nieuwe plaat.
Organisatie: Live Nation
Milow is back. Back in Belgium. Want de voorbije maanden tourde hij in Nederland en Duitsland. Met succes. Of net door het succes. Van zijn 50 Cent cover “Ayo Technology” vooral dat hij van een pornosong omturnde tot een melancholische meezinger. Het legde hem geen windeieren, want alles wat hij hier in de Benelux aanraakt verandert in goud. De AB-concerten van Jonathan Vandenbroeck (27) zijn al weken uitverkocht. En terecht ! Dat merkten we in een in alle opzichten warme Vooruit.
,Het is vijf maand en elf dagen geleden dat we nog eens in België stonden en het voelt goed’, opende hij glimlachend zijn gig in de Gentse Vooruit. Indrukwekkend hoe hij en zijn band het podium en de zaal beheersten en begeesterden. Een gevarieerde set, met af en toe wat rock ‘n’ roll, maar vooral serene en knap gedragen luistersongs die je een goed gevoel bezorgden.
‘I don`t know if Neil Young would love these songs’, liet hij zich ontvallen. Weten we ook niet, maar het zou wel kunnen aangeslagen hebben bij één van zijn idolen. De Young-invloeden zijn er, net als die van Springsteen bij momenten. En van Van Morrison, Leonard Cohen, Bob Dylan, the Beatles en Jackson Browne, de klassiekers zeg maar. “Brown Eyed girl” werd een leuke toevoeger aan zijn “Canada”-song, zijn vierde van de avond toen. Klassiekers schreven we, maar Milow klinkt o zo 21e eeuws en heeft duidelijk meer in zijn mars dan het poppygehalte dat we – ja we zijn eerlijk – hadden verwacht.
Het publiek zat de hele tijd niét te wachten op zijn grote hits “Technology” en “You don’t know”. Hij boeide, met een genot van een podiumbeest, en brieste naar het einde van de reguliere set zelfs tot tweemaal toe voor zijn microstandaard, de zaal tot in de botten ophitsend.
Zwaar wereldverbeterend zijn Milows teksten niet, al refereerde hij met “Stephanie” wel naar de moord op het meisje in Mechelen in 2005. Hij nam zijn tijd voor bindteksten en al geraakte hij er soms zelf wat in verstrikt, het bleef uitnodigend. Maar vooral muzikaal zat het prima in elkaar. Tot in de details van een kerkorgeltje bij “The Priest”.
En met Nina Babet wist Vandenbroeck ook een evenwaardige zingpartner te strikken. Het concert had en Milow heeft haar nodig. Ze draagt op de fijne momenten het geheel mee en af en toe neemt ze zelfs de bovenhand, leidt de man uit Leuven zachtjes en sensueel (en sterk wilder op “One of it”) mee in de paring der muzieknoten.
Voor het onvermijdelijke “Technology” liet hij de zaal sfeerrijk lichtjes opsteken en het werd (bijna uiteraard) lekker lang uitgesponnen zonder dat het verveelde of langgerekt leek. Met You don’t know als afsluiter – zachtjes afzwakkend om dan uptempo te eindigen - liet hij zijn fans vanzelfsprekend hunkeren naar meer.
En die bissessie wordt een voltreffer op Folk Dranouter deze zomer. Een akoestische set ‘pur sang’ met één microfoon en de hele band – zelfs op afstand - erom heen geposteerd. Mooi, innig en grappig want Jasper Hautekiet – de lokale Gentse held aan de contrabas toen – kreeg zonder het te beseffen het hele publiek achter zich. Straatmuzikanten, zo leek het wel met een schitterende versie van “Dreams and Renegades” als slotakkoord met voor ieder bandlid een vooraanstaande en afzonderlijke rol. Voorwaar een gevarieerd en bevlogen concertje om in te lijsten. Klaar voor de grote Europese doorbraak, want deze zomer trekt hij verder Nederland, Luxemburg, Frankrijk, Duitsland, Oostenrijk en Zwitserland in.
Support Douglas Firs: Schattig onbeholpen talent
Douglas Firs (Gertjan Van Hellemont ) – na Selah Sue een nieuwe ontdekking van Milow – mocht de Vooruit opwarmen. Een heel stemvaste jonge singer-songwriter die dat met verve deed, al waren enkel de eerste tien rijen van de zaal beleefd genoeg om te luisteren. En het loonde de moeite. Hij zwierf van akoestische gitaar over piano (“Childhood fevers”) naar elektrische gitaar (“Dirty Dog”). Zalig onbeholpen wel, maar onschuldig goed in wat hij deed. Schattig zelfs. Al zal hij dat zelf wellicht niet zo’n leuk compliment vinden.
Playlist Milow
1. The Ride. 2. Stepping Stone. 3. Until the morning comes. 4. Canada. 5. Darkness Ahead and Behind. 6. Stephanie. 7. One of it. 8. Out of my hands. 9. The Priest. 10. Ayo Technology. 11. Born in the eighties. 12. You don’t know. Bis 1. This city is on my side. Bis 2. House by the creek. Bis 3. Dreams and Renegades.
Playlist Douglas Firs
1. I will let you down. 2. Apple. 3. Cocainemurder. 4. Love you now. 5. Childhood Fevers. 6. Dirty dog. 7. Baby Jack
Neem gerust een kijkje naar de pics onder live foto’s
In 2004 was Jonathan Vandenbroeck uit Leuven finalist in Humo’s Rock Rally. Hij startte toen als een éénmansproject. Hij heeft intussentijd twee cd’s uit: ‘The bigger picture’ (’06) en de huidige cd ‘Coming Of Age’.
Hij behoudt z’n singer/songwriterschap in enkele sobere songs (“Out of my hands”, “Herald of free enterprise” en de titelsong). Hij wordt ook bijgestaan door een fantastische groep muzikanten die een voller geluid laten horen: gitarist Ruben Block van Triggerfinger, toetsenist Joris Caluwaerts van Zita Swoon en bassist Jasper Hautekiet (Rhythm Junks). Radiovriendelijk materiaal met een sfeervol, dromerige sound, verwant aan Tom Helsen, Venus In Flames en Sioen. Z’n wondermooi zalvende stem, ondersteund door deze van Nina Babet, die we kennen van bij Admiral Freebee, geven warmte en zeggingskracht.
Ze zitten goed in elkaar ,zijn innemend, intimistisch of luchtig en hebben een sterke opbouw. “The ride”, “The priest” en “Dreams & renegades” kunnen de man en z’n band een fijne toekomst bezorgen. En nog steeds scoort “You don’t know” van de vorige plaat hoge ogen.
Milow's debuutalbum 'The Bigger Picture' uit 2006 werd onlangs overladen met prijzen. De Leuvense singer-songwriter ging begin februari lopen met drie MIA's (Music Industry Awards). Vooral de single: "You Don't Know" bleek zowel voor het Afrekening publiek van Studio Brussel alsook voor luisteraars van Radio 1 en Radio Donna een erg genietbaar plaatje. Zowat op alle radiostations kreeg Milow dus heel wat airplay (ook bij onze Noorderburen), wat resulteerde in een gouden debuutplaat. Buiten de single vond ik 'The Bigger Picture' nochtans niet zo'n baanbrekende plaat. Het album klonk niet bijster origineel en de man begaf zich toch wel erg dicht in het vaarwater van die andere Belgische singer-songwriter Tom Helsen.
Na het forse succes van het debuut is er nu de tweede plaat van Jonathan Vandenbroeck: 'Coming Of Age'. Het up-tempo nummer "Dreamers And Renegades" werd als eerste single gelanceerd maar werd in Vlaanderen niet echt een hit. 'Coming Of Age' klinkt toch iets anders dan zijn voorganger. Hoewel het album nog steeds steevast kiest voor pure melancholie is er af en toe toch ook een vrolijke noot te horen. Opener "Canada" is bijzonder grappig, al doet Milow hier toch een beetje aan zelfoverschatting. Leuk, maar bovenal een sterke song. Nog meer dan de moeite waard zijn de songs die echt een verhaal vertellen, "Stephanie" (waarin Milow zingt over de moord op Stephanie De Mulder) en vooral "Herald Of Free Enterprise (ja…over de ramp!!) zijn ware pareltjes!
Een meerwaarde op de plaat is zeker de samenwerking met de Britse zangeres Nina Babet. Hun samenzang is bij momenten erg ontroerend. De eenvoudige songs krijgen ditmaal een iets breder arrangement waardoor de plaat aan maturiteit wint. Dit tweede album kan als bevestiging tellen maar toch had ik het net iets avontuurlijk gewild. Voor liefhebbers van grootheden zoals Neil Young, Bruce Springsteen, Damien Rice…maar ook Tom Helsen en Racoon is dit album een hebbedingetje.
Nederlands 
Français 
