Glass Museum - een wervelend dansfeestje van jazz, elektronische muziek en post rock soundscapes, die elkaar weten te vinden
Glass Museum (****) drukken sinds 2016 hun stempel in een grensverleggende jazzsound. Ze stonden al vrij vlug op Dour, wonnen verschillende awards en mochten al in de Ancienne Belgique spelen. Ze mochten ook op gerenommeerde festivals in het buitenland optreden.
In 2018 resulteerde dit in een zeer fijn debuut: 'Deux'. En toen was het duo pas echt vertrokken. In 2020 volgde een gloednieuwe schijf: 'Reykjavik'. De recensie hiervan kun je hier nog eens nalezen.
De band heeft niet stil gezeten, want daar is de volgende parel al 'Reflet'. Glass Museum kwam deze in een goed gevulde AB Box live voorstellen. We merkten vooral dat de cinematografische aankleding overeind stond, de nadruk kwam op Elektronische muziek. Een meerwaarde, zeerzeker live.
Antoine Flipo (synthesizer) en Martin Grégoire (drums) laten zich live bijstaan door een extra muzikant, die al een even groot multi-instrumentalist blijkt te zijn dan het duo zelf. Glass Museum, als trio, bieden een uiteenlopend klankentapijt. We zagen een geëvolueerde band , die verder gaat dan louter de jazzsound . Ze gaan creatief , improviserend aan de slag met hun instrumentatie. Het is een fantasieprikkelende versmelting, intiem, gedreven en soms alle registers open, van piano, synthesizer, percussie en een streepje contrabas. Bedwelmend , aanstekelijk, puur, dansbaar klinkt het. Het recente 'Reflet' onderstreept dit uitgangspunt. Een verslavende inwerking. De laaiende enthousiaste fans smeekten na de regulaire set om meer. Glass Museum ging er probleemloos op in.
Als band in groei hoorden we een wervelend dansfeestje van jazz, elektronische muziek en post rock soundscapes, die elkaar weten te vinden. We houden hen verder in het oog!
Organisatie: Ancienne Belgique, Brussel
Glass Museum ofwel Antoine Flipo (synths) en Martin Grégoire (drums) drukken sinds 2016 hun stempel in een grensverleggende jazzsound. Ze stonden al vrij vlug op Dour, wonnen verschillende awards en mochten al in de Ancienne Belgique spelen. En ze mochten op gerenommeerde festivals in het buitenland optreden. In 2018 resulteerde dit in een zeer fijn debuut: 'Deux'. En toen was het duo pas echt vertrokken. Nu verschijnt een gloednieuwe schijf: 'Reykjavik'. We gaven de schijf enkele luisterbeurten.
Het perfecte huwelijk tussen jazz en elektronische muziek, dat is wat we horen en voelen opborrelen bij de eerste songs, “Reykjavik” en “Sirocco”. Er is echter veel meer aan de hand. Die kruisbestuiving tussen de piano/synthesizergeluiden van Flipo en de verdovende percussie van Martin zijn een voordurende streling voor het oor, maar ook voor het oog. Want met een beetje verbeelding haal je je prompt beelden voor het oog die al even gevarieerd zijn als de plaat zelf. Lieflijke klanken die je tot rust brengen , worden verstoord door opflakkerende wervelstormen die uitmondden in tsunami's van geluiden die dicht aanleunen bij een climax, die we doorgaans tegenkomen bij postrockacts. De golvende bewegingen, waarbij het trouwens telkens lijkt alsof de pianist een gevecht aangaat met de drummer, monden uit in magie , die alle kanten uitgaat. Een pluspunt aan deze knappe schijf.
Song na song merk je dat beide heren elkaar blindelings aanvullen, maar dat dit niet resulteert in een routineklusje afwerken. De spontaniteit en zin voor experimenteren en improviseren met piano en percussie, vloeit voortdurend uit de boxen , op songs als “Nimbus Part I” en “Nimbus Part II”. Nog maar eens, vaak rustgevend, soms ook dat je hierop niet kunt stil zitten. Zoveel puzzelstukjes worden er gelegd dat je in het doolhof van uiteenlopende klanken je weg niet meer vindt, tenzij je een avonturier bent die houdt van buiten de lijntjes kleuren, van jazz en elektronische muziek. Dan ben je bij Glass Museum aan het goede adres. Dat wordt in de verf gezet op afsluiter “IOTA”, weer een pareltje dat zoveel golvende bewegingen maakt. Laat het schijfje maar lekker uw fantasie prikkelen.
'Reykjavik' is niet alleen het perfecte huwelijk tussen elektronische muziek en jazz. Het is ook een zeer kleurrijke plaat die in golvende bewegingen je hart diep raakt. Feitelijk is deze schijf dus gewoon een zeer avontuurlijke trip geworden over hobbelige wegen. Gebracht door een duo topmuzikanten dat elkaar bovendien perfect vinden in die mengelmoes. Elkaar trouwens daarbij aanvullen en - bij wijze van spreken - bestrijden. Daardoor word je dan ook voortdurend op het verkeerde been gezet, of de band dit bewust doet, is vooralsnog een groot vraagteken.
Als klap op de vuurpijl dompelt Glass Museum je over de hele lijn onder in een intieme sfeer, en vaak wordt dat in de kiem gesmoord door een verschroeiende mokerslag die aanvoelt als een tsunami; het is een soort climax die je vaak tegenkomt in post rock en aansluitende stijlen, die komen bovendrijven.
Vooral, deze schijf is een gevarieerd allegaartje, waarbij een uitgebreid publiek aan instrumentale muziekliefhebbers, die zeer graag buiten alle lijntjes kleurt, aan zijn trekken komt.
De avonturier onder de jazz en elektronische muziek mag al beginnen naar de platenboer lopen om deze knappe schijf prompt aan te schaffen.
Het Britse triumviraat Muse heeft in Paleis 12 haar ijzersterke live-reputatie alle eer aangedaan. De band zette een visueel en muzikaal uitmuntende show neer zoals we van hen gewend zijn. Ook al was het pompeuze theater van de hele show weinig verrassend, toch verveelde Muse op geen enkel moment. De rockband gebruikt al meerdere jaren hetzelfde recept om zalen over de hele wereld vol te laten lopen en voor ons hoeft daar geen verandering in te komen. Vier maal te gast in een uiitverkocht Paleis 12, wie doet het hen nu na?!
De stevige rocksneren van de gitaren van Nothing But Thieves waren een waardig voorprogramma en een goede opwarmer voor Muse. Ze zijn u misschien bekend van de bescheiden radiohit "Trip Switch".
Muse - Het was echter pas toen Matthew Bellamy en co het podium beklommen dat het publiek zich een eerste keer luidkeels liet horen. Na het eerste nummer "Drones" konden de Gregoriaanse gezangen plaatsmaken voor een eerste publieksopzweper "Psycho".
15.000 tickets waren er voorhanden en die waren in geen tijd uitverkocht. Het hoeft geen betoog dat Muse kan rekenen op een hevige fanbase in België. De menigte was verdeeld over zitplaatsen op de buitenring en staanplaatsen rond het podium. Het publiek was de hele show wel enthousiast maar echt uitzinnig waren ze niet, wilde taferelen van hysterische fans kregen we niet te zien. Het podium was een cirkelvormig constructie die bij sommige nummers 360° ronddraaide waardoor de toeschouwers de kans kregen alle hoeken van de bandleden te zien. In het midden van het podium stond het drumstel opgesteld waar drummer Dominic Howard twee uur lang zijn energie op kon botvieren. Naast het ronde deel liep het podium ook door in twee lange stroken waarop Matt Bellamy en bonkige bassist Chris Wolstenholme konden rondlopen. Ze stelden zich voor elk nummer zo op dat elk deel van de zaal een goed zicht had op ten minste een van de bandleden.
Bellamy dartelde flux over het uitgestrekte podium alsof hij zich op elk moment wilde richten tot alle kanten van de zaal. Door het grote podium leek het soms alsof er drie soloartiesten optraden. Opvallend was ook de vierde man op het podium, Morgan Nicholls, die half onder de planken verscholen zat. Vreemd dat hij geen volwaardig lid van de band is, aangezien hij bij bepaalde nummers meezong, gitaar speelde en andere begeleiding voorzag.
De setlist van de show was zorgvuldig uitgekozen en bood een goede afwisseling tussen nummers van de nieuwe plaat en oudere klassiekers. We hoorden stevige nieuwe nummers die live goed uit de verf komen, zoals "Dead Inside", "Defector" en "The Handler". Die laatste was op een schitterende manier voorzien projecties van handen met touwtjes aan gebonden die boven muzikanten werden afgebeeld. De illusie werd gewekt dat de band slechts marionetten zijn van een hogere macht. Het concept van de hele show laat zich makkelijk raden. Muse stelt ons een wereld voor waarin burgers worden onderdrukt en opgeofferd door fascistische, oorlogszuchtige regimes.
Muse staat bekend voor de visueel sterke shows en ook in Paleis 12 kwamen we vaak ogen tekort om alle visuele elementen te volgen. Voor het podium waren oprolbare schermen opgehangen die voor een aantal nummers uitgeschoven werden om beelden op te projecteren. Het waren meestal kunstzinnige en fijne staaltjes artwork die een mooi geheel vormden met de nummers. De vaak intrigerende beelden lieten de toeschouwers een totaalervaring beleven.
Een show van Muse is eerder een compleet evenement dan een optreden. Buiten grafische kunststukjes kregen de toeschouwers ook echte beelden te zien. Zo zagen we onder meer Nelson Mandela, Edward Snowden en een lid van het hackerscollectief Anonymous de revue passeren.
De schermen waren niet de enige vorm van niet-muzikaal entertainment. Al tijdens het eerste nummer zagen de fans zes imposante bolvormige drones boven hun hoofden zweven. Later in de show kregen we een soort ruimtetuig te zien dat vervaarlijk traag de zaal doorzweefde, alsof het iedereen in gaten aan het houden was.
We zagen ook het confettikanon duchtig haar werk doen tijdens "Mercy", waardoor het refrein, dat op zich al door merg en been gaat, nog imposanter overkwam. We zagen ook gigantische ballonnen in slow motion stuiteren over de uitgelaten massa, tot ze kapot klakten en de omstaanders op een confettiregen werden getrakteerd.
Wat de muziek betreft werden vooral de oudere nummers zoals "Starlight", "Supermassive Black Hole" en "Time Is Running Out" vol enthousiasme onthaald door de fans die vol nostalgie meezongen. Ook tijdens "Uprising" had Bellamy gerust het publiek de refreinen kunnen laten zingen zonder veel aan volume in te boeten.
De setlist was voor een groot deel voorspelbaar, net als de megalomanie van de hele show. Af en toe kregen we echter ook nummers te horen die minder evident zijn, zoals "Bliss". Naast de pompeuze nummers hoorden we ook enkele intiemere songs en Bellamy nam nu en dan ook plaats achter de piano, bijvoorbeeld voor het naar ons aanvoelen iets te pathetische "United States of Eurasia".
Muse liet de menigte nog een laatste keer meebrullen met het epische "Knights of Cydonia", een ideale afsluiter van een avond vol gesmaakte bombast.
Organisatie: Live Nation
Het Britse Muse liet pathos en bombast met de jaren sterk doorklinken en ontgroeide het clubcircuit . Muse werd een stadion/festivalband , die zich zelfs een plaatsje in het universum toe eigende .
Op de nieuwe cd, de zevende nu , kiest men terug de weg als driemansformatie, wat wil zeggen een directer geluid, dat een rockjasje krijgt aangemeten, met virtuoze en vlijmscherpe gitaarpartijen, stuiterende bassen , dreunende drums en ijzingwekkende en soms scherpe vocals.
Een splijtende rockband ‘pur sang’ , groots, hard en veelzijdig, die af en toe wat stroop aan de nummers doet kleven . ‘Back to basics’ dus , songs die een intense, broeierige spanning hebben en durven exploderen , met af en toe schepje er bovenop door orkestraties , filmische tunes en gezangen . “Dead inside”, “Psycho”, “Mercy” en “Revolt” zijn hier mooie voorbeelden.
De kaart van het clubcircuit wordt getrokken . Soberder dan voorheen, waar de eeuwige experimenteerdrang nooit veraf is . 4 uitverkochte concerten noteren we in maart 2016, die als slotsom een festivalweide hebben …
De Britse groep Muse , Matthew Bellamy, Chris Wolstenholme en Dominic Howard zijn groots, grootser, grootst geworden . Samen met Coldplay zijn ze één van de muzikale heersers van het nieuwe millennium.
Ook al is het einde onontkoombaar, pint hij zich vast op die tweede wet van de thermodynamica , energie die in een gesloten circuit afneemt en ophoudt te bestaan.
Even onontkoombaar zijn de toevoeging van keys van een vierde man. ‘The 2nd law’ is het zesde studioalbum en kan dus niet omheen die gracieuze bombastische , pompeuze ritmes en sounds. Maar Muse verliest zichzelf niet , durft te rocken en kan intiem pakkend zijn . En dat maakt hen zo geliefd , zorgt ervoor dat ze iets unieks zijn en steeds verbazen met een handvol sterke singles.
De nieuwe plaat spreekt ons meer aan dan ‘The resistance’, die zich ietwat verloor, sluit nauwer aan bij het vorige werk en levert een combinatie van heerlijk rockend materiaal, ballads en orkestraties; ze wisselen elkaar af of gaan in elkaar over ; je komt uit bij een reeks overtuigende songs: “Supremacy”, “Madness”, “Survival , “Follow me”, “Explores” en “Animals” … Episch, aanzwellend, opbouwend, zalvend , hemels, gevoelig, direct en stevig; allemaal mooi uitgekiend en virtuositeit ten top !
Ook bassist Wolstenholme trekt opnieuw een tweetal songs naar zich toe , “Save me” en “Liquid state”.
Hadden we live al te maken met een totaalspektakel , het is er nu niet minder om … Op het eind voegen ze er nog wat dubstepgekte aan toe met “The 2nd law” ; het tweede deel van het nummer krijgt zelfs een hypnotiserend pianostuk .
Groots, indrukwekkend en toch … het is muziek die ons aanspreekt van een band in topvorm! Het trio heeft nog ambitie. Zo liet Matthew Bellamy nog ontvallen in de ruimte te willen optreden. A Space Muse Odyssey. We zijn benieuwd …
Nu U2 voor onbepaalde tijd zichzelf op non actief heeft gezet, is de baan vrij voor Muse om de grootste stadionact van het moment te worden. De band heeft het na 6 platen voor mekaar gekregen om geliefd te zijn bij een heel ruim publiek en dat met een sound die tegelijkertijd bombastisch, episch, alternatief en toch weer helemaal rock is. Hoewel bombastische muziek nooit echt ons ding geweest is gaan wij nog altijd graag plat voor Muse. De band wordt tot vervelens toe vergeleken met Queen, maar de braakneigingen die we spontaan krijgen bij de meeste Queen platen, zijn nog bij geen enkele Muse plaat naar boven gekomen.
Muse had al één en ander bewezen de afgelopen jaren, dus waren de verwachtingen wel heel hoog gespannen. Geen probleem zo bleek, de heren losten die verwachtingen volledig in. Ze hadden er wel een vierde man voor nodig, die hier een beetje in de schaduw stond keyboards te spelen, maar die ons toch vooral onmisbaar klonk. Waarom moest hij eigenlijk zo nodig naar de achtergrond ?
De nieuwste plaat ‘The 2nd Law’ stond vanavond centraal (niet hun beste, maar toch wederom een indrukwekkend werkje) en de heren startten met “The 2 nd law : Unsustainable” waarin hun geslaagde live interpretatie van dubstep meteen voor vuurwerk zorgde. “Supremacy”, een andere vette kraker uit die nieuwe plaat, volgde en sloeg om in de heftige klassieker “Bliss” uit ‘Origin of Symmetry’, wat tot op heden nog steeds ons favoriete Muse album is. Wij wisten na drie songs al dat het goed zat, dit was een grote band in topvorm, hier was niets aan het toeval overgelaten en ook de sound zat bijzonder goed, wat in het Sportpaleis al wel eens anders kan uitdraaien.
Met het naar INXS neigende “Panic Station” kwam een indrukwekkende visual wall van uit het plafond neergedaald. Met verbluffende beelden van dansende Shrek-achtige marsmannetjes werd de funky sound van die lekkere song nog wat extra in de verf gezet. De uiterst knappe en vernuftige visuals zorgden van dan af het hele optreden door voor een verbluffend spektakel die de epische en stevige sound van Muse alleen maar kracht bijzette.
Het Sportpaleis ging volledig uit zijn dak met het geweldige “Knights of Cydonia”, misschien wel de allerbeste Muse song ooit, die hier ook weer voorzien was van die hemelse Ennio Morricone intro uit “The Man with the Harmonica”. Niet minder dan overweldigend.
We merkten tussendoor wie Matthew Bellamy’s grote voorbeelden waren. In de pianoballad “Explorers” kwam de Freddie Mercury in hem naar boven en in “Madness” waagde hij zich aan een heuse Bono persiflage, inclusief donkere zonnebril. Wetende dat “Madness” eigenlijk maar een bedenkelijke song is, was dit toch voortreffelijk entertainment (nog zo iets wat Muse bijzonder maakt, zwakkere songs worden live altijd naar een hoger niveau getild, zie ook weer U2). Bellamy schitterde vervolgens in het oudje “Sunburn” (uit hun debuutplaat ‘Showbiz’, u weet wel, die plaat met dat eeuwige Radiohead juk) en haalde fel uit in nog zo een onvermurwbare klassieker “Time is running out”, ondertussen deed hij zijn gitaar in alle richtingen open splijten.
Bassist Chris Wolstenholme mocht in het snedige “Liquid State” de vocals voor zich nemen en hoewel hij bijlange niet het stembereik van Bellamy had was het een aangename afwisseling die de song iets punky meegaf.
Misschien toch wat detailkritiek, het luchtige en melige hitje “Undisclosed desires” zal nooit onze favoriete song worden , het nummertje klonk ondanks alweer knappe beeldprojecties nog altijd als een Lenny Kravitz afleggertje.
Na dit te verwaarlozen minpuntje kwam de machine terug helemaal onder stoom met een spetterend “Plug in Baby” en een compleet uit zijn voegen barstend en keihard “The Stockholm Syndrome”.
Alsof we nog niet helemaal overdonderd waren deden in de finale nog drie onsterfelijke klassiekers (“Uprising”, “Starlight” en “Survival”) het boeltje helemaal ontploffen.
Muse was groots en indrukwekkend op alle gebied. In juni komen ze alles nog eens overdoen in Werchter Boutique. Gaan, zou ik zeggen.
En ook met een knipoog, support en bedankt aan StuBru’s Music for Life, jouw herinnering aan ‘de week van dementie’ via het ‘de Betties’ project , aangekondigd door de heren van Muse , een koor geleid door Stephanie Foquet, die vanavond een ongelofelijke ervaring opdeed.
Neem alvast een kijkje naar de pics , een samenwerking van Indiestyle.be (http://www.indiestyle.be) en Musiczine.net (http://www.musiczine.net)
http://www.musiczine.net/nl/fotos/muse-18-12-2012/
http://www.musiczine.net/nl/fotos/muse-pt-2-18-12-2012/
Organisatie: Live Nation
We hebben altijd al gehouden van de venijnige, grillige gitaarpop van de Throwing Muses, de band van zangeres/gitariste Kristin Hersh. Midden de jaren ’90 bereikte ze met Bernard Georges (bas) en drummer David Narcizo haar hoogtepunt met de cd’s ‘Red heaven’ (’92), ‘University’ (’95) en ‘Limbo’ (’96), met een handvol interessante singles, “Counting backwards”, “Not too soon”, “Firepile” , “Bright yellow gun”, “Limbo” en “Shark” .
Van ’83 tot ’97 was de band actief, tot Hersh zich toelegde op haar solocarrière, en enkele projecten als 50 Foot Wave; het semi- akoestische “Your ghost” (met Michael Stipe, R.E.M.) groeide uit tot een muziekparel en is in ons geheugen gegrift. Hersh trommelt regelmatig de andere twee op, én ze zijn af en toe aanwezig bij haar soloacts. De drie zijn erg goed op elkaar ingespeeld, wat ook na vanavond zichtbaar was.
The Throwing Muses waren een inspiratie en verademing binnen de ‘90s vrouwenrock voor o.m. The Breeders, Babes In Toyland, Juliana Hatfield, Elastica, Indigo Girls, L7, Luscious Jackson, Sleater- Kinney en Divinyls; recentere bands en dames als Feist, Cat Power , Vivian Girls en Warpaint gaven hen als ‘muse’ aan; ze vormden binnen het bastion van Pixies, Nirvana, Pearl Jam, Dinosaur Jr en Buffalo Tom een goed tegenwicht. Hersh gaf kleur, elan en power aan female bands; eerder maakte Tanya Donelly , later Belly, nog deel uit van de groep; sinds 2002 is ze af toe nog eens te gast op enkele reüniegigs.
Throwing Muses stonden garant voor een levendige sound, ‘postpunk alternatieve gitaarrock’, om het mooi te omschrijven. De sound werd gekenmerkt door verrassende, boeiende en wisselende tempowisselingen; in de ritmes en dynamiek schuilden emotionaliteit en gevoeligheid. De songs, poëtische teksten en gevoelige inhouden, verhalen haar aanvoelen en beleven; haar scherpe, schreeuwende, krijsende en zalvende zang zijn ook iets aparts en uniek . Maw Throwing Muses is wel een voornaam bandje geweest!
De ‘Anthology’ cd , de beste tracks door de band gekozen, aangevuld met (obscure) b-tracks, bracht het trio opnieuw samen; een klein anderhalf uur lang hoorden we een spannende belevenis van het oeuvre … Bijna twintig songs … “Shark” opende de set met haar snedig gitaarspel en huppelende, kinetische ritmes. Qua vocals had Hersh alvast nog niks ingeboet. Al meteen bracht zij haar handelsmerk van stemvariaties aan, die nog steeds verbazen. “Shimmer” en Sstart” hadden dezelfde sterkte.
We leerden eigenlijk de band kennen met ‘The real ramona’ (’91), die opvallend links wordt gelaten in de ‘Anthology’ gigs. Songs als “Soul soldier”, “Mexican woman”, “Vicky’s box” en “Bea”, uit de periode ’86 – ’90, werden terug opgerakeld en kregen bij hun succesvolste periode maar weinig kans om gespeeld te worden . Hier merkten we al dat energie, inventiviteit en emotionaliteit elkaar kruisten.
Het toegankelijke “Bright yellow gun” zat netje in het midden van de set . “You’re so quiet” zei ze zelf stilletjes, maar de belangstelling, het warme onthaal en de enthousiaste reacties deden haar deugd.
Throwing Muses is een intense luisterervaring . Een eenvoudige opstelling, maar een perfecte afstemming van gitaar, bas (5snarige bas btw!) en drums voor de ingenieus in elkaar gestoken gitaarsongs. De latere songs als “Hazing”, “Tar kisses”, “Limbo“ en “Furious” hadden een intense, meeslepende opbouw.
Niet steeds een evidente songkeuze, gezien enkele gekende klassesongs ( “Counting backwards”, “Not to soon”, “Firepile” en ook wel “Your ghost”) opgeborgen bleven. Een nostalgisch concept lieten ze horen, die het stof van onder enkele oude songs wegbliezen.
Het publiek slaagde erin hen twee keer terug te krijgen. “Pearl” huiverde, werd eerst akoestisch toon gezet en werd dan bedolven onder een krachtige aanpak. . Het oude “Mania” maakte een link naar Patti Smith, en met dromerige, broeierige, sfeervolle obscuurtjes “Devil’s roof” en “White bikini sand” kon een definitieve streep getrokken worden van de overtuigende ‘Anthology’ tour in de Handelsbeurs.
Met plezier blikten we met de charismatische band terug naar de nineties. Ze speelden een stijlvolle set, waarbij we zelfs nog konden kennismaken met ‘neverheard’ nummers. Ze zullen opnieuw de studio induiken voor nieuw materiaal. Benieuwd … De start van een derde leven?! Intussen blijft een warm plekje in ons hart gereserveerd voor deze sing/songschrijfster.
Ook het Antwerpse collectief Newtown beet sterk van zich af: emotievolle pop van aanstekelijke, spannende, dromerige en fris opbouwende songs, een zanger/gitarist/toetsenist die zich in de picture speelde en een link naar de hoofdact. Overtuigend mooi setje !
Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/fotos/throwing-muses/
Organisatie: Handelsbeurs, Gent
Als er vandaag één band is waar de term stadionrock voor uitgevonden is dan is het Muse wel. Meer nog dan U2 zijn zij de absolute live act van het moment. Terwijl U2 nu meer dan ooit teert op hun status en de credibility die zij vooral in het verleden verworven hebben, is Muse de groep van het moment, met een nieuw album dat weliswaar bol staat van het bombast en theatraal gedoe, maar de formule werkt wonderwel, op een podium nog meer dan in de studio.
Aan kosten is er niet gespaard in hun live act. Prachtige videobeelden en een originele opbouw met wolkenkrabbers op een rond podium zorgen voor een maximale respons bij de fans. Hun repertoire met uitmuntende songs doet de rest. Schitterend nieuw werk als “Uprising”, “United States of Eurasia”, “Unnatural Selection” en zelfs het semi klassieke “Exogenesis symphony, part 1” (hier in de bisnummers opgenomen), staat mooi te pronken tussen de klassiekers van de vorige platen. Enkel de fletse ballad “Guiding light”, ook al een zwak broertje op ‘The Resistance’, valt door de mand wegens te weinig om het lijf. Maar voor de rest: super !!
Matthew Bellamy is de grote man achter Muse. Zijn stem die eenzame hoogten bereikt en vooral zijn machtige gitaarspel maken van de man een supertalent. Tevens weet hij op de rustige momenten, een geweldig “Feeling good” en een intiem “Unintended”, fijne klanken uit een vleugelpiano te toveren. Hij mag dan al een beperkte pianist zijn, hij slaat de juiste toetsen aan op het juiste moment.
Het bombast waarvoor wij een beetje vreesden na beluistering van ‘The Resistance’ blijft live binnen de perken en dat is de sterkte van dit ganse optreden. Muse speelt krachtig, luid, loepzuiver en vooral geweldig.
Hoogtepunten, vraagt u ? Het volledige optreden is één lang hoogtepunt. Laat ons als mega fantastische momenten de volgende eruit halen : Een machtig “New Born”, een uiterst fel “Plug in baby” en als absolute knaller een immens wervelend “Knights of Cydonia” dat een ideale intro meekrijgt met een hier volledig op zijn plaats staande schitterende interpretatie van “The man with the harmonica” uit ‘Once upon a time in the West’ van Morricone.
Muse is dé supergroep van het moment. Ook een zekere Herman S. kan hier niet aan voorbijgaan.
Organisatie: Live Nation
Eventjes vooraf: le Stade Couvert Régional de Liévin is een spliksplinternieuwe grote zaal waar ruim 12000 bezoekers terecht kunnen. Mooi, imposant, groots en een loepzuivere akoestiek zijn zaken om even de aandacht naar de andere kant van Brussel of Antwerpen te richten, met name op zo’n 80 km over de grens in Noord-Frankrijk … Een DéCouvert …
’Rock for clever people’ lezen we op de site van het Britse Muse … Ze zijn uitgegroeid tot één van de gezichtbepalers van het nieuwe millennium. Er was het groeipotentieel met de cd’s ‘Showbizz’ en ‘Origin of symmetry’ naar de ‘real’ stadionrock en theatrale bombast op ‘Absolution’ en ‘Black holes & revelations’. De pas verschenen nieuwe cd, de vijfde in de reeks, gaat nog een stapje verder en wordt overspoeld door de dramatiek van potsierlijke pathos van Queen’s ‘A night in the opera’ en Chopin, te horen door de elektronica en de opera accenten en –koortjes.
Muse maakt dus de link tussen rock, klassiek, bombast en symfo door een pittig, gedreven en sfeervolle, dramatische sound, gedragen door de gekwelde zang van Matthew Bellamy. Toegegeven, de hoogdravende dramatiek is er misschien op de laatste plaat soms over, waardoor ik als fan van het eerste uur, soms even de draad moet loslaten. Anno 2009 staat Muse dus garant voor pompeuze stadionrock of ‘scifi rock’, wat tegenwoordig de juiste term is ... Gelukkig hoorden we nog het ‘ouderwets’ gas geven op een handvol nummers en in hun liveset.
We waren nog steeds getuige van een opwindende, sterke liveband; het enthousiaste trio, (Bellamy – Wolstenholme –Howard) aangevuld met vierde groepslid op toetsen en synths, ging nog steeds als een muzikale wervelwind tekeer en koos voor een gevarieerd wisselende aanpak. We hadden snedige, krachtige en subtiele gitaarpartijen, ondersteund door een diepe, soepele (soms dreunende) bas en opgezweept door de drums. Bellamy legde zich meer toe op z’n gitaarspel, en liet de vierde man de ruimte om de pathos te laten doorklinken. Maw Muse zorgde voor het gepaste evenwicht zonder te verzuipen in die pompeuze dramatiek van de “Exogenesis symfonies” van de laatste cd.
Gedurende twee uur liet de band een rits gekende songs op ons los, afgewisseld met het gevarieerde, brede materiaal van hun ‘Resistance’ plaat. Ook op het podium viel er wat te beleven. De bandleden speelden eerst apart op een soort verkapt verhoog. De visuals van de drie en een overdaad aan licht en laserlights beklemtoonden de stadionallures. Na “Uprising” en “The resistance” daalden de leden naar de dagdagelijkse realiteit op een ‘ stage’.
Wat een dynamische start, waarbij de songs op gepaste wijze rijkelijk gearrangeerd waren. Het tempo hielden ze strak door “Newborn”, “Maps of the problematique” en “Supermassive black hole”; ze stapten dan moeiteloos over naar de potsierlijkheid en het elektronisch vernuft van “Guiding light” en de Queen’s pastiche “United States of Eurasia”, waarbij Bellamy zelf piano speelde. Zonder echt te verglijden in de Chopin lijkende bombast, trok de band de aandacht met een steviger en opbouwende “Hysteria” en de klassieke motiefjes van “Undisclosed desires”, bepaald door de harmoniumgitaar van Bellamy.
Tientallen ballonnen werden net als de vorige keer het publiek ingegooid en gaf de aanzet van een schitterende ‘closing final’: van het poprockende “Starlight”, de knallende rocker “Plug it in” naar “Time is running out”, waarvan het refrein luidkeels werd meegezongen en de band letterlijk op handen werd gedragen! Ohja, in de set hoorden we dikwijls een ‘interlude’ naar de volgende song . Ook hier maakten ze er handig gebruik van om even op adem te komen en de overgang te verzekeren naar “Unnatural selection”, een klassieker in wording btw!, die de beide Muse stijlen integreert, en een terechte afsluiter was. Enkel “MK Ultra” misten we nog in deze apotheose …
We kregen een deel van het drieluik van het ambitieuze “Exogenesis” te horen, balancerend tussen klassiek, de dreiging van Halloween en een lichtpuntje rock. Ze hadden voor deze gelegenheid zelf een duivels pak aan en speelden de demonen letterlijk van hun lijf met dampende rockversies van “Stockholm syndrome” - waarop de drie heren hun spelvirtuositeit kwijt konden -, en “Knights of Cydonia”, een definitief wordende afsluiter op hun concerten, die eerst ingeleid werd door bassist Wolstenholme, die ‘The man with the harmonica’ van Ennio Morricone speelde. De song was letterlijk een knaller van formaat, want op het eind van het refrein “You & I, fight for our rights, you & I, fight to survive” verdween Muse in een rookgordijn …
Duidelijk was dat deze band nog niks heeft ingeboet aan vitaliteit. Ze smeten zich letterlijk voor een opwindende show, bezeten, gedreven en enthousiast. De symfonische stukjes die Muse een eigen identiteit gaven met de jaren zitten feilloos in het totaalconcept en –spektakel van de band. Muse wordt de niet te ontbreken band op de komende festivals …
Hun landgenoten The Horrors konden de uitnodiging van Muse niet weigeren om met hen op tournee te trekken. Daardoor weken hun eigen clubconcerten. Hun punk/garagerock&rollende electrowave klonk uiterst beheerst en gestroomlijnd. Geen rommelige kantjes te bemerken, maar een toegankelijk, melodieus geluid, wat een doorbraak kan betekenen naar een breder publiek. Toch blijkt een immense zaal als le Stade Couvert Régional of het Sportpaleis iets te hoog gegrepen om te beklijven …
Organisatie: France Leduc Productions, Lille
De Britse groep Muse brengt al zijn vijfde studioalbum uit. Hun laatste en misschien wel beste werk dat ze brachten, Black Holes & Revelations, dateert alweer van 2006. In de tussentijd werden we wel getrakteerd op een puike live-cd van hun concerten in Wembley Stadium voor hun HAARP-tour met muziek van de bovenste plank en een totaalspektakel die zijn gelijke niet kent. Nu is het trio terug met 'The Resistance' die ze zelf geproducet hebben. Volgens hen liep dat heel wat gesmeerder dan mét een producer (zo zijn ze veel sneller klaar met hun album dan ze aanvankelijk durfden hopen) en zouden ze het meest Muse klinken van alle platen. Het échte Muse dus. Eens benieuwd of de revoluties die zanger Matthew Bellamy beloofde terug te vinden zijn.
”Uprising” is het eerste nummer van de plaat en is de huidige single. Muzikaal vrij simpel, maar verdomd aanstekelijk. Zeker de 'C'MON!' zal het live heel goed doen volgens ons. Tweede nummer is de titeltrack van het album en is vrij catchy te noemen, met de nodige bombast. Bombast zul je zeker nog terugvinden op dit album. De klassieke muziek hier en daar, de buitenaardse klanken die Bellamy uit zijn gitaar kan toveren, machtige samenspelen van gitaar en drums, meer synths dan op andere platen van hun, de lange duur van de nummers (5 minuten gemiddeld)... dat alles maakt van elk nummer een unieke belevenis.
Het derde nummer op het album “Undisclosed Desires” is dan weer het compleet omgekeerde van waar Muse voor staat. De muziek is hier het meest pop georiënteerd en klink zelfs als r&b. Verrassend! “United States Of Eurasia” zal je vrijwel meteen aan Queen laten denken vanaf de pianoklanken weerklinken en zeker wanneer er gezongen wordt in het refrein, middenin klinken er nog Arabische klanken. Het lijkt bijna alsof ze met dit nummer ons meenemen door het hele Euraziatische continent. Afsluitend hoorden we nog een ingetogen pianostukje en een straaljager voorbijvliegen. “Unnatural Selection” lijkt dan weer heel sterk op “New Born” als je de piano door een orgel zou vervangen. De laatste drie nummers op de plaat vormen samen een symfonie, maar kan je perfect als afzonderlijke delen bekijken. Een heel orkest werd erbij gehaald en samen met Muse brengen ze een bombastische en soms zelfs postapocalyptische symfonie.
We zijn dus heel erg onder de indruk van wat Muse hier presteert. Enkel “Guiding Light” en “I Belong To You” vonden we iets minder overtuigend. De beloofde vooruitgang is waargemaakt.
Nederlands 
Français 
