Melody Gardot, Diana Krall, Norah Jones, … Voor dit nieuwe seizoen hebben deze bevallige jongedames van de Jazz/Pop afgesproken in Brussel om er het hoofd van de mannen op hol te brengen. De eerste die de planken van een hoofdstedelijke zaal mocht betreden, Norah Jones, liet haar oog vallen op Vorst Nationaal. Een zaal die een beetje te onpersoonlijk is voor dat soort muziek, maar dat heeft de jongedame niet belet om de ruimte in een handomdraai te vullen.

Er wordt niet gespot met de uurregeling in Vorst Nationaal. Klokslag 21 uur komt Norah Jones samen met haar band (“They don’t have a name yet” kondigt ze wat later aan) voor een zittend, talrijk publiek. Omringd door een vrij eenvoudig decor begroet de knappe nakomelinge van Ravi Shankar haar publiek, alvorens van start te gaan met een hit. “Come Away With Me”. Wanneer je maar wil, schoonheid! Het heerlijke timbre van de stem van de jongedame ontsnapt uit de luidsprekers, waardoor een kristalhelder geluid wordt verspreid. Op dat ogenblik begint het ‘GSM-moment’. Uiteraard! Vanaf het tweede lied snijdt Jones het nummer aan met dezelfde naam als haar laatste album, “Little Broken Hearts”, en geeft te kennen dat de avond volstrekt gericht zal zijn op haar nieuwe oeuvre.

Op 10 jaar en 5 LP’s tijd is Norah Jones geleidelijk aan verschoven van een smachtende jazz naar een steeds meer verzachtende pop. En deze metamorfose zal voelbaar zijn gedurende het hele concert, dat sober en aangenaam maar, zo nu en dan, op het randje van saai is. Jones heeft klasse, haar muzikanten zijn voortreffelijk. Maar wanneer je na vijf nummers aan het boodschappenlijstje voor de volgende dag begint te denken, is er toch iets mis. En dat ‘iets’ is de ongelukkige focus op de laatste composities, een verplichte promotour.
Ondanks de helpende hand van grootmeester Danger Mouse bij de productie van ‘Little Broken Hearts’, kunnen we moeilijk zeggen dat het album een ongekend succes heeft, zowel de versie die is opgenomen in de studio als live. Gelukkig zorgen titels als “Sinkin’ Soon”, “Cold Cold Heart” (gecovered van Hank Williams), “After The Fall” of de bejubelde hit “Don”t know why” ervoor dat Jones en haar team de tijd kunnen doorstaan. De troef van de zangeres? Haar piano. In haar wissel van het ene naar het andere instrument, is het wanneer ze achter haar ivoorwerk zetelt dat de magie écht plaatsvindt. En dat de lomperiken gezeteld achter u eindelijk beslissen hun mond te houden. Een verrassend moment.

Het concert zit erop na anderhalf uur en twee bisnummers, waaronder “Sunrise” dat in koor wordt meegezongen door het publiek. Dat lijkt alvast veroverd. Wat ons betreft, kunnen we niet zeggen dat de vonken echt zijn overgesprongen. De schuld ligt bij de vele zweverige momenten. Ach kom, een kleine ‘My Blueberry Nights’ op DVD om ons te troosten.

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/fotos/norah-jones-12-09-2012/

Redouane Sbai – vertaling Marilien Bultinck

Organisatie: Live Nation