Onze Modfather Paul Weller en immer perfectionistische knorpot was duidelijk in zijn nopjes in een eivolle AB (zijn dertiende passage alweer, the Jam en Style Council inbegrepen) en legde er meteen de pees op.

Met zijn in ware Britpop gestijlde viifkoppige band bracht  Weller een heuse marathonset om duimen en vingers van af te likken. Jongens, wat een muzikanten! Meer dan twee uur werd het enthousiaste publiek een les gegeven in puur vakmanschap. Het metier beheersen krijgt een nieuwe norm. Geen ‘easy greatest hits’ gedoe, maar een eigenzinnige en uitgekiende selectie uit bekend, minder bekend en nieuw werk. Veelzijdigheid, beroepsernst en speelplezier troef. De nieuwe nummers deden denken aan Blur en het betere Bowie-werk uit de sound and vision jaren. Ze werden in ijltempo in de maag gespiest en werden danig gesmaakt dat Zijne Modheid zelfs zijn publiek bedankte. “Foot of the Mountain”, “Pieces of Dream”, “Changing Mood”, “Stanley Road” en “Changing Man” zijn absolute hoogtepunten. ‘La tache de beauté’  kregen we met een eerder melige “Be Happy Children”.
Na “Sonic Kicks” was er een tevens beklijvend ‘unplugged’ moment, gevolgd door een stevige portie onversneden rock. Zijn talrijke generatiegenoten in het publiek werden ook nog eens extra verwend met een gebalde en punky greep uit the Jam.

Eindigen deed Zijne Eigenzinnigheid met ‘Start’. De Man Van Weinig Woorden is en blijft een van de betere en meest bezielde muzikanten die op deze aardkloot vertoeft.

DE SETLIST: Green / The Attic / Kling I Klang / Sleep of the Serene / By the Waters / That Dangerous Age / Study in Blue / Dragonfly / When Your Garden’s Overgrown / Around the Lake / Twilight / Drifters / Paperchase / Be Happy Children // Akoestisch: Out of the Sinking / No Tears to Cry / All I Wanna Do (Is Be With You) / All on A Misty Morning // Elektrisch: Moonshine / From the Floorboards Up / 22 Dreams / Stanley Road / Foot of the Mountain / Wake up the Nation / Fast Car/Slow Traffic / Echoes Round the Sun / Whirlpool’s End // Broken Stones / Art School / In the City / Pieces of Dream // Start!

Organisatie: Live Nation ism Ancienne Belgique, Brussel

Een Weller marathon van maar liefst 31 songs, de fans werden duidelijk verwend vanavond. Geen support act, daar was geen tijd voor, een zeer vitale en alweer stijlvol uitgedoste Paul Weller zou de avond zo ook wel vol spelen. Hij had daar een goede reden voor, het publiek moest en zou kennismaken met de nieuwe plaat.

Hoewel ‘Sonik Kicks’ verre van Weller’s beste album is, zit er toch genoeg variatie in om met de integrale uivoering ervan niet door het podium te zakken.
In speedtempo en met scherpte werd de ganse plaat er doorgesast. “Green”, “Kling Klang” en “Around the lake” waren omwille van hun vinnigheid de uitschieters en met de dub-reggae van “Study in Blue” overtuigde Weller met verve in een genre dat hij nog nooit eerder had aangepakt, het enige wat we bij deze song misten was een joekel van een joint.
De voortreffelijke uitvoering van ‘Sonik Kicks’ bleek uiteindelijk nog maar een bescheiden voorsmaakje te zijn van wat komen zou.
Na een korte pauze gingen Weller en zijn wederom strak spelende band even zitten voor een akoestisch intermezzo van een viertal songs, waarvan wij vooral het bijzonder knappe “All on a misty morning” onthouden.
Daarna gingen de poppen pas echt aan het dansen, eenmaal de stekker terug in het stopcontact zat was Weller niet meer te houden. Het gretige “Moonshine” was de aanzet voor een hitsige elektrische ronde waarin een ontketende Weller op zijn allerbeste niveau presteerde met loeiende knallers als “From the floorboards up”, “22 dreams”, “Wake up the nation”, “Fast car slow traffic” en alweer een lange en fantastische versie van “Foot of the mountain”, onze favoriete Weller song. De Paul was volledig onder stoom gekomen en klonk krachtiger als ooit tevoren. Ook toen hij even achter de piano ging zitten voor het prachtige “Stanley road” bleef de elektriciteit volop in de lucht hangen.
In de bisronde werd na een overheerlijk “Broken stones” nog een tandje hoger geschakeld met enkele onsterfelijke Jam klassiekers. Weller’s punkbloed kwam volop terug naar boven in het snerende “Art School” en met “In the city” en “Start” (allebei Brits nationaal erfgoed als je ’t ons vraagt) ging het dak er helemaal af.

Omdat we ons rond deze tijd al eens in voetbaltermen mogen uitdrukken, hebben we het over een meer dan behoorlijke eerste helft gevolgd door een fenomenale tweede helft met enkele beauty’s van goals. Mochten de Engelse voetballers even goed presteren als deze rasartiest, dan worden ze gegarandeerd Europees kampioen.

Neem gerust een kijkje naar de pics
http://www.musiczine.net/nl/fotos/paul-weller-14-06-2012/

Organisatie Live Nation + Ancienne Belgqiue , Brussel

Weller, een klasbak van alle tijden en stijlen, heeft nog maar eens een puike plaat afgeleverd in de goeie ouwe traditie van wijlen The Jam, althans wat de duur van de nummers betreft, die zijn kort en spits. Niet dat we daarom het geluid van The Jam moeten verwachten -ook al mag bassist Bruxe Foxton een keertje meedoen op het fijne rockertje “Fast car, slow traffic”-, het is gewoon terug zo een typische Weller plaat die verschillende richtingen uit gaat maar nergens de weg kwijtraakt.
Veel variatie en verscheidenheid dus op dit album. Er is splijtende rock in “Moonshine”, knappe soul in “No tears left to cry” (waarin Weller wel heel dicht bij de betreurde Willy Deville aanleunt), onvervalste seventies funk in “Find the torch, burn the plans” (pure Curtis Mayfield), psychedelica in “7 & 3 is the strikers name” en stevige punkpop in “Two fat ladies”. In het buitenbeentje “Trees” zijn al die verschillende stijlen dan nog eens in één song gepropt, een mini rock-musical zeg maar (bij Pete Townshend op bezoek geweest, Paul ?).
Na de vette kluif die voorganger ’22 dreams’ toch wel was is dit alweer een boeiend en bruisend Weller album. Zo mag hij nog lang doorgaan.

De, laat ons zeggen, vrij productieve Paul Weller heeft met ‘Wake up the Nation’ alweer een puike plaat uit, en dit kort na het nogal uitgebreide ’22 dreams’. Opnieuw een hoop materiaal dus om mee op tournee te gaan.
Wat een live optreden van Weller steeds zo bijzonder maakt is de variatie en de vrij verassende keuze van setlist. In de AB was dit niet anders.

Gedreven als altijd begon Weller stevig aan zijn werk, met al heel vroeg in de set een vinnig “Changingman”. Een straffe nieuwkomer als “Moonshine” kon perfect het tempo aanhouden. The modfather, zoals we hem kennen, schakelde moeiteloos over van gebalde rock naar klare soul (“No tears left to cry”), zwevende seventies rock (de klassieker ‘Porcelain Gods’ was alweer één van de hoogtepunten) en akoestische intimiteit (de eerste bisronde met een knap “All on a misty morning” was volledig unplugged).
Grasduinen in het verleden van zijn andere bandjes deed hij met “Pretty Green”, “Start” en, als zeer aangename verassing in de tweede bis, de gebalde punk van “Art School”, alle drie van The Jam. Doch het was vooral een soulvolle opzwepende versie van “Shout to the top” (Style Council) die de zaal deed ontploffen.
Weller’s band, met nogal wat keyboards, musiceerde foutloos en zonder veel franjes. De tendens van de nieuwste plaat werd met overwegend korte songs volledig doorgetrokken.
We vonden weinig of geen schoonheidsfoutjes, alhoewel “You do something to me” ons een beetje te routineus was, maar dat is dan ook zowat het enige wat we kunnen bedenken.

Dit optreden blonk weer eens uit door de veelzijdigheid en de klasse van een zeer invloedrijke en immer boeiende artiest. Die gast is nog niet versleten, gewoon al omdat hij zichzelf nooit herhaalt. Daarom ook, beste fans, zal hij nooit of te nimmer The Jam terug uit de kast halen, en eigenlijk is dat maar goed ook. Oude koeien uit de gracht halen is niets voor een creatieve geest als goeie ouwe Paul.

Organisatie: Live Nation