Na al die jaren komt Pearl Jam al lang niet meer verrassend uit de hoek, maar dat is ook hun betrachting niet. De band heeft altijd al garant gestaan voor solide rock en heeft steevast degelijke tot ijzersterke albums afgeleverd waarop stevige rockers worden afgewisseld met behaaglijke ballads die telkens gespaard bleven van overdreven sentiment.
Pearl Jam maakt het soort muziek waarvoor de term ‘tijdloos’ werd uitgevonden, het is een band die stadions vult zonder stadionrock te maken, een rockband pur sang die geen explosies, gigantische videowalls of overstelpende lichtshows nodig heeft om een publiek voor zich te winnen. Eenvoud, efficiëntie en een rock’n’roll hart op de juiste plaats, dat vat de groep kernachtig samen. ‘Lightning Bolt’ is daar alweer een mooie weerslag van.
We mogen dan ook spreken van een coherente Pearl Jam plaat waarbij we de term Pearl Jam als een kwaliteitslabel mogen aanschouwen. Klassiekers van het kaliber ‘Alive’ of ‘Black’ vinden we misschien niet terug, maar opvulling evenmin. Er zit flink wat vaart achter gevatte rockers als “Getaway”, “My father’s son” en vooral het furieuze “Mind your manners”, dat een prompte en nog steeds kwade Eddie Vedder verraadt.
De gloeiende rocksongs hebben duidelijk postgevat in de voorste gelederen, daarachter wordt plaatsgemaakt voor meer mijmerende tracks. Vedder legt zijn zieltje bloot in fluwelen songs als “Sirens” en “Yellow Moon”, rockballads waar Pearl Jam altijd mee wegkomt zonder liters stroop te moeten aanvoeren.
Het enige waar we wat moeite mee hebben is de hoes. Daar waar Pearl Jam op de voorganger ‘Backspacer’ nog uitpakte met bijzonder fijn artwork, komen ze nu aanzetten met een spuuglelijk bliksemlogo. Maar goed, naar een hoes luister je niet.
Pearl Jam heeft inmiddels al meer live platen uitgebracht dan dat er klinkers op uw en onze oprit samen liggen (en zelfs al heeft u een oprit in kiezelsteentjes, dan nog zullen het er minder zijn). De laatste jaren hebben ze quasi al hun optredens op cd gekwakt. Pearl Jam is de nachtmerrie van alle bootleggers, u moet al een ezel zijn wil u van deze band een illegaal live schijfje kopen.
Pearl Jam is dan ook een schitterende live groep en dat willen ze blijkbaar nogal dikwijls vastleggen. Niks mis mee, maar als fan koopt u toch best niet alles, anders gaat uw jaarloon er aan.
Van al die live registraties hebben wij ondermeer al de prachtige 7 cd box ‘Live at The Gorge’ in huis, alsook ons eigenste exemplaar van hun legendarische doortocht in het Sportpaleis van Antwerpen. En ons eerste live documentje was inderdaad ‘Live on two legs’ waar deze nieuwe ‘Live on ten legs’ dertien jaar later het zogenaamde vervolg op is. Een vervolg omdat Pearl Jam er wijselijk voor gekozen heeft om geen enkele van de songs van die eerste op de nieuwe te zetten. Zo kan u de twee netjes naast elkaar in uw cd rek neerpoten.
De kracht, energie en intensiteit van een Pearl Jam optreden is trouwens op beide cd’s goed neergezet, op dit nieuwe exemplaar trouwens via 18 loeiers van songs die als een spetterend vuurtje door uw speakers knallen. Allemaal Pearl Jam klassiekers met ergens halverwege als enige cover een zeer potente versie van PIL hun “Public Image”, een knaller waarmee Vedder en kompanen vorig jaar nog hun uiterst explosieve set op Rock Werchter openden.
Als u nog geen live plaat van Pearl Jam in huis had (shame on you) dan mag u het zeker hier mee doen.
Tot op heden hebben wij Pearl Jam er nog nooit op betrapt een mindere plaat te hebben gemaakt, laat staan een slechte. Ook ‘Backspacer’, hun negende studio-album in 18 jaar, is wat ons betreft alweer een voltreffer. Geen verrassingen, dat niet, daarvoor is Pearl Jam te veel hun eigenste zelf, en dat is maar goed ook. Wij kennen de band als een hecht groepje enthousiastelingen die willen rocken, en dat zonder franjes of opgepompte spektakels van live shows. Wie de groep heeft gezien bij hun laatste doortocht in het Sportpaleis weet waarover wij het hebben, een sobere podiumopstelling, geen pompeuze toestanden, gewoon rechtdoor muziek spelen. En zo klinkt ook deze ‘Backspacer’ die van bij het begin ontploft met vier korte gemene fistfuckers van rocksongs “Gonna see my friend”, “Got some”, “The fixer” en “Johnny Guitar” (ode aan Johnny Ramone ? of is het Johnny Thunders ?), allemaal snel, puntig en gloeiend heet. Kortom, vooruit met de geit.
Pas vanaf nummer 5, de onbeschaamd mooie ballad “Just breathe”, mag het gaspedaal wat worden ingehouden en laat Vedder zich van zijn meest intieme kant bewonderen. Ook in het bijzonder fraaie “Amongst the waves”, een typische Pearl Jam song ergens tussen ballad en rocker, treden de gedreven vocals van Vedder nadrukkelijk op de voorgrond. Een even knap “Unthought known” gaat quasi dezelfde weg op maar daarna wordt de stekker er terug ingeramd met “Supersonic”, een uiterst potige rocker die even fel klinkt als zijn titel laat vermoeden. We krijgen vervolgens nog de goudeerlijke ballad “Speed of sound” en het met zijn lekkere drive naar The Who refererende “Force of nature” om uiteindelijk de opvallend korte plaat (na 36 minuten is het liedje al uit) af te sluiten met euh… “The End” (het zou inderdaad een beetje vreemd zijn moest de plaat ermee beginnen), weer zo een onvervalste mooie en tedere Eddie Vedder ballad.
Machtige rock met vuur en passie en ontdaan van alle overbodige snufjes of effectjes, ‘Backspacer’ heeft alles in zich wat Pearl Jam zo goed maakt. Maar kunnen we dat niet van bijna al hun albums zeggen ? Jawel, op huizenhoog niveau blijven presteren, noemen wij dat.
Daarom houden wij zo van Pearl Jam, jarenlang zonder veel show of overdreven media-aandacht de meest fantastische nieuwe plaatjes uitbrengen, dat in vergelijking met pakweg de omhooggevallen sterren van U2 die elke nieuwe plaat met veel toeters en bellen aankondigen maar eigenlijk al jaren losse flodders afvuren (ze mogen op vandaag dan al de meest indrukwekkende live act hebben, de laatste echt goeie U2 plaat ‘Zooropa’ dateert alweer van 1993, het jaar waarin ook “Vs.” verscheen, die tweede geweldige knaller van Pearl Jam maar hoegenaamd niet de laatste).
Vandaar, ‘Backspacer’ is beresterk, maar met minder zouden we niet content geweest zijn.
Nederlands 
Français 
