Raphael Saadiq heeft een cv waar u en ik jaloers op zouden zijn. De man speelde in succesvolle bands, schreef enkele billboard hits bij elkaar en werkte samen met zowat iedereen met 'soul' in de VS. Mary J. Blige, D'Angelo, Macy Gray, The Roots tot zelfs Whitney Houston en de The Bee Gees deden beroep op het kunst en vliegwerk van Saadiq. Z'n eerste solo album in 2005 was meteen goed voor 5 Grammy nominaties. Op papier een veelbelovende avond in Brussel …
Saadiq betrad het podium in de AB alsof hij reeds aan de bisnummers begon. Het applaus kon niet hard genoeg en er werden al wat handjes uitgedeeld met het publiek. Gelukkig speelde de band ondertussen een funky instrumental die meteen de muzikale toon voor de avond zette. Het optreden begon snedig met openers "Good Man" en "Heart Attack", nummers van de laatste plaat ‘Stone Rollin”’. Saadiq begon meteen het publiek te bespelen en ging verder met een, bijwijlen rommelige, funky medley die weliswaar eindige in een prima versie van "Radio".
Bij de volgende hit "Stone Rollin'" moest er meteen een heel stuk meegezongen worden door het publiek maar het hoogtepunt van de avond hadden we eigenlijk al achter de rug. Het ontbrak Saadiq verder aan voldoende inspiratie en performance om de juiste schwung langer dan één nummer in de set te houden en haalde de snelheid er telkens uit door allerlei manoeuvres. De man bracht enkele nummers uit eerdere albums waarbij vooral de dansroutine van de tamelijk gezette pianist iedereen zal zijn bijgebleven. Saadiq showde wat al te graag zijn gitaarskills én biceps.
"Don't Mess wit My Man" is waarschijnlijk z'n bekendste nummer al weten weinig mensen dat hij er voor iets tussen zat. Met de supergroep 'Lucy Pearl', met onder andere leden van 'En Vogue' en 'A Tribe Called Quest', scoorde hij in de jaren '90 deze instant classic. Het nummer werd misschien niet alle eer aangedaan door de zangeres van dienst maar het blijft wel een zalige riff.
Hoogtepunten waren telkens weggelegd voor de bandleden. De solo van gitarist John Smith, met volledige achter-de-rug-speel-techniek inbegrepen, was het strafste moment van de avond en achtergrondzanger DJ had een pak meer in zijn mars dan hij van meester Raphael mocht tonen. Verrassing van de avond kwam op de naam van de struise pianist die, naast aardige dansmoves, tijdens de bandvoorstelling op het einde ook nog over een heel grote soulstem bleek te beschikken. Saadiq zorgde nog voor een onovertroffen melige act door een meisje uit het publiek te kiezen, zich naast haar te vleien en een song voor haar te brengen maar het publiek stoorde zich er duidelijk niet aan.

Saadiq heeft talent zat, maar jammer genoeg stond zijn ego in de weg en hebben we daar in de AB dus veel te weinig van kunnen zien. Ergens zat er een zalige funky soul avond in…maar die kwam er jammer genoeg niet volledig uit.

Organisatie: Live Nation + Ancienne Belgique, Brussel

Retrosoul op en top. Raphael Saadiq uit Oakland California, is een laatbloeier binnen de retrosoul. De man is al vijfenveertig en weet definitief door te breken met z’n vijfde soloplaat. Aan de grondslag ligt de funkende rockstamper “Radio”, die de dansspieren weet aan te spreken. En songs als “Heart attack”, opener van de plaat en de titelsong moeten niet écht onderdoen.
Saadiq grijpt terug naar de muzikale rijkdom van Motown, zorgt voor een mix van rock, soul funk en blues, en mengt het oude geluid met moderne sounds, geïnjecteerd door dampende grooves en rock.
Lekker wegdromen , genieten en zwetende lijven tegen elkaar, dat voel je met songs als “Go to hell”, “Movin’ down the line”, Just don’t” en “Good man” door de orkestratie, flutes en zalvende vocals.
Inderdaad, binnen die retrosoul weet hij kleine, subtiele, gevatte varianten aan te brengen, wat een boeiende cd oplevert.
Saadiq put uit de stal van Marvin Gaye, Curtis Mayfield, Al Green, Sly & The Family Stone, Stevie Wonder, Chaka Khan, Prince en Lauryn Hill. Hij plaatst zich moeiteloos naast een Cee-Lo Green en Aloe Blacc, maw het levert hem alvast een mooi overtuigend plaatje op!